Είμαι η Α. [...]

Είμαι η Α. Ξυπνάω κάθε μέρα στις έξι. (Μόνο όταν δουλεύω πρωί). Τρώω βιαστικά. Ντύνομαι. Πλένω την μούρη μου και φεύγω για δουλειά. ΛΑΘΟΣ

Είμαι η Α. Ξυπνάω κάθε μέρα στις έξι. (Μόνο όταν δουλεύω πρωί). Τρώω βιαστικά. Ντύνομαι. Πλένω την μούρη μου και παίρνω μαζί την «βεβαίωση μετακίνησης εργαζομένου». Φεύγω για δουλειά μετά. ΛΑΘΟΣ

Είμαι η Α. Ξυπνάω κάθε μέρα στις έξι. (Μόνο όταν δουλεύω πρωί). Τρώω βιαστικά. Ντύνομαι. Πλένω την μούρη μου και παίρνω μαζί την «βεβαίωση μετακίνησης εργαζομένου». Έτσι η Α. μένει σπίτι. Κι εγώ φεύγω για δουλειά.

Η Α. έχει δεν επιτρέπεται να μετακινείται με «απαγόρευση κυκλοφορίας». Αλλά επιβάλλεται να πάει στη δουλειά η εργατική της δύναμη. Η Α. είναι κατ οίκον περιορισμό γιατί επιβάλλεται να σπάσει την αλυσίδα μετάδοσης του ιού. Μονάχα εγώ μπορώ να μεταδίδω άφοβα. Μονάχα δουλεύοντας.

Είμαι η Α. και απαγορεύεται να περάσω το κατώφλι της πόρτας μου. Μονάχα για να μετακινηθώ στην δουλειά. ΛΑΘΟΣ

Είμαι η Α. και απαγορεύεται να περάσω το κατώφλι της πόρτας μου. Μονάχα για να μετακινηθώ στην δουλειά ή να συμπληρώσω την «βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών». Την συμπληρώνω βιαστικά και φεύγω. ΛΑΘΟΣ

Είμαι η Α. και απαγορεύεται να περάσω το κατώφλι της πόρτας μου. Μονάχα για να μετακινηθώ στην δουλειά ή να συμπληρώσω την «βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών». Την συμπληρώνω βιαστικά. Έτσι η Α. μένει σπίτι. Και εγώ φεύγω. Έχω πολλές επιλογές. Γιατρούς. φαρμακεία. σουπερμάρκετ. κι ότι ως τώρα παραμένει σε λειτουργία.

Η Α. είναι κατ οίκον περιορισμό γιατί επιβάλλεται να σπάσει την αλυσίδα μετάδοσης του ιού. Μονάχα εγώ μπορώ να μεταδίδω άφοβα. Μονάχα καταναλώνοντας.

Έτσι εγώ έχω μεγάλο προνόμιο σε σχέση με την Α.

Η Α. απαγορεύεται να κυκλοφορεί γιατί επιβάλλεται να σπάσει την αλυσίδα μετάδοσης του ιού. Εγώ εξαναγκάζομαι να κυκλοφορώ γιατί επιβάλλεται να διατηρήσω την αλυσίδα παραγωγής και κατανάλωσης ή ό,τι απομένει από αυτό.

Είμαι η Α. και οι ανάγκες μου ορίζονται από τις κρατικές βεβαιώσεις. Απαγορεύονται οι επιθυμίες μου. Είμαι η Α. και το κράτος φροντίζει για εμένα όσο ποτέ άλλοτε. Το κράτος φροντίζει για εμένα περισσότερο από εμένα την ίδια. Μπορώ μονάχα να δουλεύω. Μονάχα να τρώω και να χέζω. Μονάχα να αγοράζω μακαρόνια και κωλόχαρτα. Μονάχα να πηγαίνω στο γιατρό. Μονάχα να αγοράζω φάρμακα και να βγάζω βόλτα το σκύλο μου. Μονάχα να πεθαίνω.

Είμαι η Α. και φοβάμαι πως δεν είμαι πια εγώ. Είμαι η Α. και μου «προστατεύουν» μια ζωή που δεν ζω. Η προστασία της ζωής μου αποκτά μεγαλύτερη σημασία από την ίδια μου την ζωή (που απαγορεύεται). Η ζωή μου απαγορεύεται.

Έτσι περνάω κρυφά το κατώφλι της πόρτας μου και συναντιέμαι... εκεί βρίσκεται η ζωή. Βρίσκεται έξω απροστάτευτη και ελεύθερη (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Χαχαχα! Πρωταπριλιά! Τίποτα δεν έχει αλλάξει!

[βιωματικό κείμενο συντρόφισσας από το στέκι,

που δουλεύει σε σούπερ μάρκετ της περιοχής]