...που αναγόμωσε το συναίσθημα εκείνης της δυσφορίας, που είναι τόσο αναγκαίο συστατικό για να αντισταθείς, να αγωνιστείς, να σταθείς αλληλέγγυος.
Στις 30.05.2018, το σωματείο της «Ένωσης Εργαζομένων στη Διακίνηση Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά» (ΕΝΕΔΕΠ) είχε ανακοινώσει πως θα πραγματοποιήσει απεργία στους ΣΕΜΠΟ ΙΙ & ΙΙΙ, προκειμένου να υπογραφούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας που αντιστοιχούν στο πραγματικό αντικείμενο της δουλειάς που εκτελούν, να τους «κολλάνε» ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά, να εκ πληρούνται τα ελάχιστα μέτρα ασφαλείας, μιας και τα ατυχήματα είναι καθημερινή υπόθεση. Βεβαίως η COSCO/ΟΛΠ/PCT/DPORT και οι εργολάβοι προσέφυγαν άμεσα στη δικαιοσύνη, η οποία καθόλου τυχαία και εξίσου άμεσα κήρυξε την απεργία παράνομη. Το σωματείο μετά από 3 μέρες απεργίας, το βράδυ της 1ης Ιουνίου, αποφάσισε την αναστολή της απεργίας και την ανακοίνωση νέας ημερομηνίας απεργίας στις 6 Ιουνίου.
Δεν θα προβούμε σε περαιτέρω αναφορά των αιτημάτων των απεργών, όχι γιατί δεν έχουν σημασία αλλά γιατί τις γνωρίζουμε καλά τις εργασιακές συνθήκες μιας και σε παρόμοιες συνθήκες δουλεύουμε σχεδόν όλοι μας -όποιοι/ες εργαζόμαστε και δεν είμαστε άνεργοι/ες. Άλλωστε μεταξύ άλλων αυτό σημαίνει η υπόσχεση για τη μετατροπή του λιμανιού του Πειραιά στο μεγαλύτερο διαμετακομιστικό κέντρο εμπορίου στη Μεσόγειο μεταξύ Κίνας και Ευρώπης. Αυτό σημαίνει το master plan κράτους και πολυεθνικών που έχει ανακοινωθεί για ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο από το λιμάνι του Πειραιά μέχρι το Πέραμα. Αυτό σημαίνει η εγκαθίδρυση σε αυτό το παραλιακό μέτωπο μιας τύπου Ειδικής Οικονομικής Ζώνης για το εμπορικό, εφοπλιστικό, τουριστικό, πετρελαϊκό, κατασκευαστικό κεφάλαιο. Δεν βρίσκουμε ψήγμα λόγου επίσης να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία περί του αυτονόητου δίκαιου αυτής της απεργίας, όχι προφανώς γιατί δεν είναι δίκαια αλλά γιατί έχουμε ζήσει στο πετσί μας πως το «δίκαιο και το άδικο» έχει απαλλοτριωθεί πάνω από 150 χρόνια από τους θεσμικούς φορείς, τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές, τους πανταχού παρόντες χειραγωγούς.
Αυτό λοιπόν δεν είναι παρά μία αφορμή για ένα σχόλιο πάνω στο συνεχές συναίσθημα της εκμετάλλευσης από μεγάλα ή μικρά αφεντικά, από δεξιά ή αριστερά, από εθνικά ή πολυεθνικά. Ένα σχόλιο πάνω στο διαρκές συναίσθημα της ταπείνωσης προκειμένου να κυκλοφορήσουν τα εμπορεύματα με κάθε κόστος. Ένα σχόλιο πάνω στην αίσθηση της εξολόθρευσης του τοπίου από βιομηχανίες και λιμάνια.
Όσοι επισκέπτονται τον Πειραιά και τους δήμους του, είναι ο Πειραιάς της διαφυγής, της ξεκούρασης, των νέων σχεδίων, της επιστροφής, των πρόσκαιρων γνωριμιών, είναι ο τόπος του τουρισμού. Είναι το κέντρο των εφοπλιστών, των μεγάλων τραπεζών, των επενδυτικών εκθέσεων όπως τα Ποσειδώνια. Είναι ακόμα ο τόπος που κάτι υπέρλαμπρα φεστιβάλ τέχνης και πολιτισμού, τον επισκέπτονταν για να δουν τον «εξωτισμό» των κατεστραμμένων μπουρδέλων, των γεφυρών που αυτοκτονούσαν οι «πουτάνες», των κολπίσκων που κρύβονταν οι ρεμπέτες, των δρόμων που φιλοξενούσαν τις παράγκες και τους μαχαλάδες των προσφύγων και φυσικά να τους δείξουν τα μέρη μέσα στο «ανθρώπινο λιμάνι» που «φιλοξένησε» (δηλαδή, γκετοποίησε σε άθλιες συνθήκες) για μήνες τους αυτοσχέδιους καταυλισμούς χιλιάδων μεταναστών/ριών μέσα στην πέτρινη αποθήκη, στην Ε2, στην Ε1.
Όσοι/ες βέβαια ζούμε και εργαζόμαστε στον Πειραιά και τους δήμους του ξέρουμε πως είναι λιμάνι. Πως είναι το λιμάνι της ανεργίας, της επισφάλειας, είναι η πόλη όπου οι εργάτες της φορτοεκφορτώνουν ασταμάτητα όλα αυτά τα εμπορεύματα που μας επιβάλλεται να έχουμε ανάγκη, είναι η πόλη που οι εφοπλιστές της πότε δολοφονούν τους εργάτες μέσα στα αμπάρια εξαιτίας του φόρτου εργασίας και πότε τους δολοφονούν ρίχνοντας τους στην κατάθλιψη και την αυτοκτονία εξαιτίας της μακροχρόνιας ανεργίας, ενώ μας πιπιλάνε το μυαλό ώστε να νιώσουμε «εθνικά» περήφανοι που είναι πρώτοι στην παγκόσμια ναυτιλιακή κατάταξη. Ο Πειραιάς είναι η πόλη που βρωμάει, που δέχεται τα σκατά τουλάχιστον του μισού λεκανοπεδίου, που δεν έχει άλση, πάρκα και πλατείες με δέντρα, είναι η πόλη των φουγάρων, της μόλυνσης, του καρκίνου, των νταλικών, των σταθερών υπόκωφων θορύβων, των νεύρων και που παρ’ ολ’ αυτά θέλουν να είμαστε ευγνώμονες για κάτι ψίχουλα λεβάντας και χαλικιού που μας προσφέρουν, είναι η πόλη των αστέγων, των λούμπεν, των κοριτσιών και των γυναικών που εκδίδονται κάτω από τις γέφυρες και κάτω από αυτές τις ξυλοφορτώνουν, είναι η πόλη της τρέλας, των νόμιμων και παράνομων ψυχοτρόπων, είναι το λιμάνι του αστυνομικού και παρακρατικού τσαμπουκά και της μαγκιάς του μπραβιλικιού. Ε, λοιπόν σε αυτή την πόλη δεν έρχονται ούτε οι τουρίστες, ούτε οι επισκέπτες, ούτε οι εφοπλιστές, ούτε οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές, ούτε τα media, ούτε οι κυβερνήτες, σε αυτή την πόλη ζούμε όλοι εμείς. Ας ανακαταλάβουμε την πόλη μας και ας κυκλοφορήσουν οι αγώνες, οι αντιστάσεις, η αλληλεγγύη.
[Σήμερα, 6 Ιουνίου, το πρωί κι ενώ βρισκόμασταν στις πύλες των ΣΕΜΠΟ, μαζί με πολλούς αλληλέγγυους, οι απεργοί εργαζόμενοι μας ενημέρωσαν ότι αντιπροσωπεία του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ και των εργολάβων πραγματοποιούσαν συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας. Στις 12 περίπου το μεσημέρι, τα χειροκροτήματα και τα χαμόγελα γέμισαν τον χώρο μιας και το Υπουργείο Εργασίας μαζί με τους εργολάβους «δεσμεύτηκαν» για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και κατ’ επέκταση τα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα. Ίδωμεν…]
