Ομηριών συνέχεια

Στις 9/7 η κυρία Χρυσούλα Δημητριάδου, ανακρίτρια του Ε' ανακριτικού τμήματος του Πρωτοδικείου Πειραιώς, μετά από 7 μήνες μας έκανε την τιμή να μας απαντήσει στην αίτηση άρσης των περιοριστικών όρων που της είχαμε καταθέσει μετά την αστυνομική εισβολή στο στέκι μας στις 5/12/2009, τις διώξεις σε βαθμό κακουργήματος (για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, κατοχή-παρασκευή εκρηκτικών υλών και οπλοφορία) και την ανακριτική διαδικασία που ακολούθησαν. Δεδομένου ότι τα πάντα στη δικογραφία μας έχουν παγώσει (δεν έχει προχωρήσει ούτε μια ανακριτική πράξη από τον Δεκέμβρη) εκτιμούμε ότι είτε η ανακρίτρια γνωρίζοντας πως η υπόθεση δεν έχει ζουμί την έχει πρακτικά εγκαταλείψει είτε έχει άνωθεν εντολές για βραδυπορία μια και το μεγαλύτερο κέρδος του κράτους από όλο αυτό το φιάσκο είναι να μας κρατήσει όσο περισσότερα χρόνια γίνεται σε ομηρία μέσω των περιοριστικών όρων, αφού στο δικαστήριο (όταν μετά από χρόνια προσδιοριστεί) είναι βέβαιο ότι το κατηγορητήριο θα καταρρεύσει.
Η αίτησή μας αφορούσε στην άρση των περιοριστικών όρων που επιβλήθηκαν σε 13 από τους 22 διωκόμενους συνολικά. Στους υπόλοιπους 8, εξαρχής, δεν επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι ενώ σε μια συντρόφισσα από την Ισπανία επιβλήθηκε μόνο χρηματική εγγύηση 5.000 ευρώ, η οποία καταβλήθηκε άμεσα. Από τους 13 τώρα (που τους επιβλήθηκε παρουσία στο ΑΤ της περιοχής τους την 1η και 16η κάθε μήνα και απαγόρευση εξόδου από την χώρα) στους 10 είχαν επιβληθεί και χρηματικές εγγυήσεις: σε έναν σύντροφο 15.000, σε δυο 5.000 και στους υπόλοιπους 7 από 3.000 ευρώ (αρχικό σύνολο εγγυήσεων: 51.000 ευρώ).
Με μια απίθανη τηλεγραφική διάταξη (που είχε μέχρι και ασυνταξίες σε ορισμένα σημεία), χωρίς κανένα πολιτικό ή νομικό σκεπτικό, η απάντηση εισαγγελέα-ανακρίτριας στην αίτηση μας ήταν: α) διατήρηση για όλους και όλες της απαγόρευσης εξόδου από την χώρα, β) αφαίρεση της παρουσίας στο αστυνομικό τμήμα για τις κοπέλες και διατήρησή της για τα αγόρια, γ) μείωση των χρηματικών εγγυήσεων: για τον σύντροφο που είχε 15.000 στα 5.000, για τους δύο που είχαν 5.000 ευρώ στα 3.000, για τους 6 που είχαν 3.000 σε 2.000, ενώ για έναν σύντροφο που καταβάλαμε εγγύηση 3.000 ευρώ μέσα στον Δεκέμβρη, λόγω αργοπορίας στην προθεσμία κατάθεσης αίτησης, διατήρησε το ίδιο ποσό (τελικό συνολικό ποσό εγγυήσεων: 31.000 ευρώ). Περίοδος εκπτώσεων βλέπετε…
Από την πλευρά μας, βέβαια, δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχτούμε την ομηρία μας και μάλιστα την πολυετή συνέχισή της όπως προδιαγράφεται. Για το λόγο αυτό από Σεπτέμβρη θα επανέλθουμε, εντείνοντας την πολιτική και νομική πίεση για να φύγουν οι περιοριστικοί όροι, τόσο η απαγόρευση εξόδου από την χώρα όσο και η παρουσία στο αστυνομικό τμήμα για όλους και όλες ανεξαιρέτως (τα χρήματα των εγγυήσεων είμαστε υποχρεωμένοι να τα καταβάλουμε δεσμευτικά εντός 10ημερου χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να προσβάλουμε ή να αναβάλουμε την καταβολή τους).
Σχετικά τώρα με ένα πλήρες πολιτικό σκεπτικό γύρω από την υπόθεση και πως εξελίσσεται, τις συγκεκριμένες κινήσεις πολιτικής και νομικής πίεσης που θα ακολουθήσουν, μια σαφή τοποθέτηση γύρω από τον αδιανόητο διαχωρισμό μας στη βάση των έμφυλων διακρίσεων (που ακόμα και ως θετική διάκριση με «ευεργετικό αποτέλεσμα» υποβιβάζει και υποτιμά τις συντρόφισσες) και μια συγκεκριμένη πρόταση για τη διαχείριση των επιπλέον χρημάτων που έχουν συγκεντρωθεί (πέρα από τα ποσά των εγγυήσεων), πιστεύουμε ότι θα είμαστε έτοιμοι να τοποθετηθούμε επαρκώς μέσα στον Σεπτέμβρη.
Την αλληλεγγύη μας στους 170 μετανάστες απεργούς πείνας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σάμου που αντιδρούν στην επαπειλούμενη απέλασή τους, στους απεργούς πείνας ασθενείς κρατούμενους στο «Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού - Αγ. Παύλος» που καταγγέλλουν τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και αντιμετώπισής τους, στους 200 απεργούς πείνας κρατούμενους των φυλακών Τρικάλων που ζητούν να εγκρίνονται οι αιτήσεις για άδεια (οι οποίες απορρίπτονται σε ποσοστό 97%), να εγκρίνονται οι υφ’ όρων απολύσεις και να απομακρυνθεί ο κοινωνικός λειτουργός από τη φυλακή γιατί εργάζεται για λογαριασμό της καταστολής. Την αλληλεγγύη μας στον Σίμο Σεϊσίδη που αντιμετωπίζει την κρατική εκδικητικότητα με σκόπιμη κωλυσιεργία των ιατρικών επισκέψεων και διαδικασιών για την τοποθέτηση τεχνητού μέλους στο ακρωτηριασμένο του πόδι και στον απεργό πείνας Νίκο Μαζιώτη που απαιτεί να μεταβεί στο νοσοκομείο που θα γεννήσει η συντρόφισσα του για να δει την ίδια και το παιδί όπως και να του επιτραπεί να τους επισκέπτεται εκείνος το πρώτο διάστημα μετά τον τοκετό στη γυναικεία πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού. Και βέβαια, τις καλύτερες ευχές μας στη συντρόφισσα Πόλα (Παναγιώτα Ρούπα) για τη γέννα της μέσα στις επόμενες μέρες.
Λευτεριά στους φυλακισμένους αγωνιστές, καταστροφή κάθε φυλακής και χώρου εγκλεισμού.

Σε απεργία πείνας από 15 Ιούλη ο Νίκος Μαζιώτης

Η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κράτος απέναντι στους αιχμαλώτους επαναστάτες και πολιτικούς εχθρούς του είναι δεδομένη.
Εκδικητικότητα, σαδισμός, φυσική και ψυχολογική βία, ασέβεια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αδιαφορία για την υγεία, τη σωματική ακεραιότητα, την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Γιατί η ασφάλεια του κράτους και του καθεστώτος, η στέρηση της ελευθερίας είναι πάνω απ' όλα, πάνω απ' την ίδια τη ζωή και τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Για τους αξιωματούχους του κράτους, την πολιτική και οικονομική ελίτ και τους πλούσιους, τα «ανθρώπινα δικαιώματα» δεν αφορούν παρά μόνο τους ίδιους και τους ταξικά όμοιούς τους.
Δεν αφορούν τον λαό, τους φτωχούς, τους εξαθλιωμένους, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους απόμαχους της δουλειάς, τους μετανάστες, αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών για να φάνε.
Δεν αφορούν ούτε τους φυλακισμένους -κοινωνικούς κρατούμενους, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία προέρχεται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα και των οποίων η ζωή για το σύστημα δεν αξίζει απολύτως τίποτα.
Και δεν αφορούν φυσικά ούτε τους επαναστάτες και πολιτικούς κρατούμενους, για τους οποίους το σύστημα επιδιώκει ανέκαθεν τη φυσική και ηθική εκμηδένιση.
Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, η συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου Ρούπα Παναγιώτα και εγώ, οι οποίοι είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, στερούμαστε το δικαίωμα του επισκεπτηρίου χάρη στην εισαγγελέα των φυλακών Κορυδαλλού, η οποία απορρίπτει για «λόγους ασφαλείας» τη μεταγωγή μου στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» για να επισκεφθώ τη συντρόφισσά μου η οποία θα φέρει στον κόσμο το γιο μας, τον νεαρότερο πολιτικό κρατούμενο της ελληνικής «δημοκρατίας».
Επίσης απορρίπτει για τους ίδιους «λόγους ασφαλείας» την αίτησή μου να μεταβώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, γιατί η συντρόφισσά μου αδυνατεί λόγω βεβαρημένης κατάστασης να μεταβεί αυτή για επισκεπτήριο στις ανδρικές φυλακές έτσι όπως υποτίθεται συνηθίζεται μέχρι τώρα.
Απαιτώντας, λοιπόν, τα «αυτονόητα» ως σύντροφος και ως πατέρας να επισκέπτομαι τη συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου και το γιο μας, κατεβαίνω σε απεργία πείνας από 15 Ιουλίου για να ικανοποιηθούν τα εξής δύο αιτήματά μου:
1. Να μεταβώ για επισκεπτήριο στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» στις 25 Ιουλίου έτσι ώστε να δω τη συντρόφισσά μου Ρούπα Παναγιώτα και το γιο μας, καθ' όσον έχει προγραμματιστεί τοκετός με καισαρική στις 24 Ιουλίου και θα παραμείνει εκεί για νοσηλεία για κάποιες μέρες και
2. Να μεταβαίνω εγώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές τον πρώτο καιρό μετά τον τοκετό λόγω της αναπόφευκτης αδυναμίας της συντρόφισσάς μου και του γιου μας να μετακινηθούν.
Όσο και αν πιστεύουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ότι φυλακίζοντάς μας θα ξεμπερδέψουν πολιτικά με εμάς, κάνουν λάθος. Είτε έξω είτε μέσα από τις φυλακές ο αγώνας για εμάς είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας, θα συνεχιστεί.
Ο επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ

Όταν το πάθος και η λευτεριά ανταμώσανε στο κελί 13

Αυταπάρνηση, αυτοθυσία, αποφασιστικότητα, υπευθυνότητα, ψυχραιμία, ετοιμότητα, πρωτοβουλία, εφευρετικότητα, συντροφικότητα...

… είναι ορισμένες λέξεις που χαρακτήρισαν το εγχείρημα μιας ομάδας κομμουνιστών πολιτικών κρατουμένων οι οποίοι αποφάσισαν, χωρίς καθοδηγητές του κόμματος (υπήρχαν ενίοτε σε φυλακές ως κρατούμενοι), αποφεύγοντας έτσι τις κωλυσιεργίες και τις προεγκρίσεις, να αποδράσουν κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των δεσμοφυλάκων.

Εδώ, λίγο παρακάτω, στις γειτονιές μας.

Κυριακή μεσημέρι.

Στις 17 Ιουλίου, 55 χρόνια πριν.

Το 1955, για την ακρίβεια, 27 πολιτικοί κρατούμενοι δραπετεύουν από τις μεταγωγικές φυλακές της τότε συνοικίας Βούρλων* Δραπετσώνας του Πειραιά. Τέσσερις μήνες ακατάπαυστης και επίπονης προσπάθειας, μελετώντας, σχεδιάζοντας, σκάβοντας. Έχοντας, παράλληλα, την καταλυτική υποστήριξη σε υλικά και τεχνικά μέσα της τότε μαθήτριας Λένας αλλά και της Ρηνιώς. Αποφασισμένες και με κίνδυνο της ζωής τους επισκέπτονται τους κρατουμένους και συμβάλλουν στα σχέδια των εξωτερικών χώρων μεταξύ φυλακής και εργοστασίου.

Ανοίγεται μια σήραγγα 21 μέτρων με αφετηρία το κελί 13 προς τα κάτω, στα θεμέλια των φυλακών και από εκεί υπόγεια διαπερνάει τον δρόμο της Δογάνης, με σοβαρό κίνδυνο καθίζησης και αποκάλυψης της επιχείρησης αλλά και κίνδυνο της ζωής των εκσκαφέων. Στη συνέχεια ξετρυπάει από τα θεμέλια του εργοστασίου «ΝΤΕΣΤΡΕ» φτάνοντας και πάλι υπέργεια ως τα αποδυτήρια του εργοστασίου.

Και από εκεί στην ελευθερία.
 
Χιλιάδες κιλά «ρεβίθια» (όπως είχαν βαφτίσει κατά τη συνωμοτική τους ορολογία τα χαλίκια), «πατάτες» (οι πέτρες), «ζάχαρη» (το χώμα), έπρεπε να διοχετευθούν πέρα από τη σήραγγα μέσα από σιφόνια και υπονόμους. Ευφάνταστη ήταν και η ιδέα να τα κρύβουν μέσα σε γλάστρες με λουλούδια. Το γεγονός άρχισε να αποκτά τραγελαφικές διαστάσεις όταν η ποσότητα των γλαστρών αυξανόταν, αλλοιώνοντας κάθε αίσθηση της φυλακής και προκαλώντας την απορία των υπολοίπων κρατουμένων και δεσμοφυλάκων.

Να μνημονευτεί επίσης ότι για το επίτευγμα αυτό, οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν πήραν καμία βοήθεια από τη διεύθυνση και το προσωπικό των φυλακών, όπως λέγεται από ορισμένους ότι συνέβη. Επίσης – για να μην προτρέχουν κάποιοι – την πρωτοβουλία, την οργάνωση και την εκτέλεση του σχεδίου της απόδρασης την υλοποίησαν αποκλειστικά οι ίδιοι οι δραπέτες. Ούτε πήραν ούτε ζήτησαν προκαταβολικά καμία έγκριση από το τότε παράνομο ΚΚΕ στο οποίο ανήκαν,  ούτε καν από τη νόμιμη ΕΔΑ…
 
Αυτά τα ολίγα.
 
Εις το επανιδείν

    
* Τα κτίρια της περιοχής Βούρλα, ήταν ιδιοκτησία του Πιπινέλη, γνωστού ακροδεξιού παράγοντα της τότε εποχής, που είχε διατελέσει υπουργός, πρωθυπουργός και επί Χούντας υπουργός εξωτερικών.

Αρχικά με το κύμα προσφυγιάς του ’22 τα κτίρια μετατράπηκαν σε μπορντέλα όπου στοιβάζονταν γυναίκες (κάποιες φορές έφταναν τις 150 σε αριθμό) από νταβάδες και τσατσάδες σε αγαστή συνεργασία και με την επιστασία της αστυνομίας και άλλων υπηρεσιών.

Την περίοδο της κατοχής τα κτίρια περνάνε στα χέρια του Άξονα και μετατρέπονται σε φυλακές του ναζιστικού καθεστώτος.
 
Μετά τις λυκοφιλίες της Βάρκιζας γίνονται μεταγωγικές – δικαστικές φυλακές.
 
Φθάνοντας στο σήμερα, το οικόπεδο παραχωρείται από τον Ρουσσουνέλο (ιδιοκτήτη της ομώνυμης οικοδομικής εταιρείας) ως δωρεά στο δήμο Δραπετσώνας, για να μετατραπεί σε κοινόχρηστο χώρο με το χαρακτηρισμό «ιστορικό μνημείο».

 

Ας αφήσουμε τον Σεπτέμβρη για τον Σεπτέμβρη και ας αναμετρηθούμε τώρα

Από κυβερνητικά στελέχη, βουλευτάδες διαφόρων αποχρώσεων και καθεστωτικά ΜΜΕ μέχρι ψιθυρισμούς στους χώρους δουλειάς, τα καφενεία, τις συντροφιές, κυκλοφορεί κάτι σαν πρόβλεψη, κάτι σαν φήμη, κάτι σαν βεβαιότητα: από το φθινόπωρο θα γίνει χαμός.

Κάτι μεταξύ εκτίμησης -επειδή θα έχουν περάσει οι καλοκαιρινές διακοπές και θα έχει φτάσει ο λογαριασμός των περικοπών στα σπίτια- και ακατανόητης μετάθεσης της σύγκρουσης με την οικονομική και πολιτική κυριαρχία, που επελαύνει ξέφρενη, βαθαίνοντας την υποδούλωση και τη λεηλασία μας.

Όμως, το γκρέμισμα ακόμα και αυτού του θλιβερού ασφαλιστικού συστήματος, η κατάργηση ουσιαστικά των έτσι κι αλλιώς απαράδεκτων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η περαιτέρω μείωση του βασικού μισθού της κατάντιας, η αύξηση του ορίου απολύσεων και η μείωση των αποζημιώσεων απόλυσης, κατατίθενται αύριο 8 Ιουλίου προς ψήφιση στη βουλή. Συνεπώς, κάθε αναβολή της καθόδου στο δρόμο είναι χωρίς νόημα.

Όλοι και όλες, λοιπόν, στην αυριανή απεργιακή πορεία, με συλλογικό και μαχητικό πνεύμα. Στις 10:30πμ στα Προπύλαια.