Την εποχή που οι δολοφονίες, οι ληστείες και οι βιασμοί γίνονται ρατσιστικά λάφυρα…

1.

Δεν μπορεί παρά να είναι επιθετικός σαρκασμός από μεριάς του κράτους τόσο η ονομασία «Ξένιος Ζευς» όσο και η ημερομηνία της 4η Αυγούστου που επιλέχθηκαν για να εξαπολυθεί το νέο ρατσιστικό πογκρόμ επί «δικαίων και αδίκων» στους δρόμους της Αθήνας. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν στο μεταγωγών, εδώ δίπλα στη γειτονιά μας στην Πέτρου Ράλλη, ήταν φυσικό παρεπόμενο με αδιαμφισβήτητους φυσικούς φορείς ποιους άλλους; Μα… αστυνομικούς ψηφοφόρους της ΧΑ φυσικά.

Η Ιστορία έχει επανειλημμένως αποφανθεί ότι τα πογκρόμ δεν αποτελούν καμία λύση κανενός προβλήματος αλλά συνιστούν μήνυμα καταστολής και ελέγχου προς ολόκληρη την κοινωνία. Η υπόθεση της μετανάστευσης δεν προσεγγίζεται με πνεύμα διαχείρισης αλλά με πνεύμα λύσης. Οι μηχανισμοί της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν τώρα τους έλληνες υπηκόους ότι τα πογκρόμ αποτελούσαν από πάντα μία λύση την οποία δεν δρομολογούσαν στο παρελθόν λόγω πολιτικού κόστους ή «ανθρωπιστικής υπεραξίας»… Όσα πογκρόμ όμως και να εξαπολύεις, τα εκατομμύρια των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας που μαστίζονται από την ανελέητη επιθετικότητα των παγκόσμιων κυρίαρχων για να εξασφαλίσουν την ενεργειακή τους υπεροπλία, θα συντρίβουν κάθε είδος συνόρων, θα διεμβολίζουν κάθε αντιμεταναστευτική πολιτική, θα ξεπερνούν κάθε φόβο για να ζήσουν! Ας κατανοήσουμε επιτέλους ότι τα πογκρόμ απευθύνονται στις υποτελείς και επικίνδυνες τάξεις της επικράτειας…

Πριν οι ελληνόψυχοι αναρωτηθούν «τι δουλειά έχουν οι «λαθρο»μετανάστες στη ελλάδα» ας απαντήσουν πρώτα στην ερώτηση «τι δουλειά έχει ο ελληνικός στρατός σε 16 χώρες του κόσμου αυτή τη στιγμή που μιλάμε»…

2.

Το ρατσιστικό πογκρόμ όμως εξελίχθηκε σε ένα πολύ ενισχυτικό ξενοφοβικό κλίμα. Η τραγική ιστορία της 15χρονης στην Πάρο που βρίσκεται στην εντατική με συντριμμένο το πρόσωπο και κακώσεις σε ολόκληρο το σώμα γίνεται ένα ακόμη ρατσιστικό λάφυρο. Ο απεχθής και απάνθρωπος δράστης, όποιος κι αν είναι, ανεξαρτήτως δέρματος, θρησκείας και γλώσσας, χρήζει της αντίστοιχης αντιμετώπισης από μια κοινωνία που υπερασπίζεται τον εαυτό της άτομο προς άτομο. Ομολόγησε λοιπόν ένας 21χρονος πακιστανός και η αφορμή, σύμφωνα με δήλωσή του που κοινοποίησε η αστυνομία, ήταν η κλοπή ενός κινητού που εξελίχθηκε σε μια άνευ προηγουμένου βαρβαρότητα. Η δίκη του 21χρονου δεν έχει γίνει ακόμη αλλά με δεδομένη την ομολογία του και την ταυτοποίηση του DNA η καταδίκη είναι προδιαγεγραμμένη.

Δικαιολογεί, όμως, όλο αυτό ένα γενικευμένο πογκρόμ ενάντια σε ό,τι μελαμψό κυκλοφορεί; Μήπως ξεχνάμε ότι το έγκλημα δεν έχει πατρίδα, ότι η ανθρώπινη φύση ξεδιπλώνει τις σκοτεινές της πλευρές χωρίς να τεκμαίρεται κάποια «φυλετική επιλεκτικότητα» όπου γης; Μήπως ξεχνάνε οι ημεδαποί τον ημεδαπό από την Σαντορίνη που έκοψε το κεφάλι της γυναίκας του και το περιέφερε στους δρόμους επί ώρες; Μήπως ξεχνάνε οι ημεδαποί τον γυμναστή από την Κρήτη που βίαζε σωρηδόν τους έφηβους μαθητές του; Και πόσα χιλιάδες άλλα που με ευκολία κάποιοι άλλοι αλλοδαποί εθνικιστές θα μπορούσαν να χρεώσουν στην «ελληνική φυλή»… Ας αφήσουμε δε τελευταίο αυτό που όλα τα ΜΜΕ προσπέρασαν: ότι μετανάστες ήταν αυτοί που βοήθησαν να βρεθεί ο δράστης.

3.

Η καταιγιστική ρατσιστική προπαγάνδα όμως σύσσωμων των καναλιών είχε μεγάλη ατζέντα χτες. Μάθαμε ότι τσιγγάνοι τη νύχτα της Παρασκευής πυροβόλησαν και τραυμάτισαν 3 άτομα, τον ένα σοβαρά, σε επεισόδια που διαδραματίστηκαν στο Αιτωλικό, μια κωμόπολη κοντά στο Μεσολόγγι. Οι τσιγγάνοι αποτελούν ένα νομαδικό λαό με τον οποίο οι πολιτικοί διαχειριστές των εθνοκεντρικών χωρών της δυτικής Ευρώπης διατηρούν μια σχέση μίσους και αντιπαλότητας. Δεν είναι επί του παρόντος να ερμηνεύσουμε αυτή την αντιπαλότητα αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο να αποδεχτούμε ένα κυρίαρχο κλίμα «ανεπιθύμητου», ως απότοκο της ιδεολογία της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζουν οι τσιγγάνικοι καταυλισμοί. Αυτή η αντιπαλότητα που εκφράζεται με κοινωνικό αποκλεισμό από τον ισχυρό εθνοκεντρικό πόλο απαντιέται με παραβατικότητα (συντριπτικά «χαμηλού χαρακτήρα», σύμφωνα με τους όρους της ποινικολογίας) από τον αδύναμο πόλο, τους τσιγγάνους.

Στο Αιτωλικό λοιπόν, με αφορμή ένα κοινότυπο επεισόδιο με τσιγγανάκια, το «ποτήρι» ξεχείλισε και 200 κάτοικοι ενισχυμένοι με «διμοιρία» της ΧΑ και επικεφαλής βουλευτή-διμοιρίτη της επιτέθηκαν στον καταυλισμό. Η απάντηση που δέχτηκαν ήταν απόρροια μιας χρόνιας αντιπαλότητας που ξέσπασε και αυτή τη φορά με μια ευκαιριακή αντιστροφή της ισχύος του αδύναμου πόλου προς τον «ισχυρό»: τα όπλα. Τα ξημερώματα του Σαββάτου η αστυνομία αποκατέστησε την κυρίαρχη υπεροπλία εξαπολύοντας ένα πογκρόμ στον καταυλισμό «δια την αποκατάστασιν της Τάξεως»…

Όμως, αυτοί που οργανώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό είναι υπεύθυνοι για τα απότοκά του. Ως δια «μαγείας», αυτοί εμφανίζονται εκ των υστέρων ως δυνάμεις της λογικής και ως δημοκράτες απέναντι στους εξοργισμένους γηγενείς που, μετά από τόνους επιμελημένης ρατσιστικής προπαγάνδας, ζητούν μια «τελική λύση» για τους τσιγγάνους. Είναι αυτοί που κρατάνε ζωντανή την κουλτούρα του εθνοκεντρισμού αναπαράγοντας την αντιπαλότητα με έναν λαό-παρία, αναπαράγοντας τον πολιτισμό του κοινωνικού αποκλεισμού, αναπαράγοντας την συνθήκη του διάχυτου φόβου για να γίνει «παλλαϊκή» απαίτηση ο κοινωνικός έλεγχος και η κρατική καταστολή. Τα πογκρόμ επιδιώκουν να γίνουν καθημερινότητά μας.

Στο Αιτωλικό οι κάτοικοι και οι τσιγγάνοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Το ότι δεν έχουν τρόπο «να τα βρούν», τόσα χρόνια που συνυπάρχουν, αποτελεί επιβεβαίωση των συμφερόντων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι 3 τραυματίες του Αιτωλικού δεν είναι παρά 3 ακόμη ρατσιστικά λάφυρα.

4.

Μετά από όλα αυτά, η είδηση, 4η σωρηδόν, για έναν αλγερινό που στη Γλυφάδα έκλεψε 19 τσάντες από λουόμενους δεν είχε άλλο σκοπό παρά να οριοθετήσει συναισθηματικά την οργισμένη ρατσιστική κατοχή της μικροαστικής συνείδησης. Λίγη σημασία έχει το γεγονός ότι αν ήταν έλληνας ο κλέφτης (οι ημεδαποί δεν υστερούν στην χαμηλή παραβατικότητα) δεν θα είχε καν αναφερθεί ως συμβάν και μάλιστα με την συγκεκριμένη σειρά στη ροή των «ειδήσεων»…

5.

Είναι γνωστή η «ατράνταχτη» εναντιωματική επιχειρηματολογία: «αν σκότωναν το δικό σου παιδί, αν σε έκλεβαν, αν σε βίαζαν… τα ίδια θα έλεγες;»

Δεν γνωριζόμαστε… Μπορούμε όμως να αποδίδουμε τις ευθύνες εκεί που αναλογούν, σε πρόσωπα, κι όχι σε φυλές, έθνη και άλλα ευτράπελα της ιστορίας. Να μην ξεχνάμε τη γυναίκα του Καντάρη (του ανθρώπου που δολοφονήθηκε στυγνά από τρεις βορειοαφρικανούς στο κέντρο της Αθήνας πέρσι την άνοιξη) που δεν δέχτηκε τα λουλούδια της Χρυσής Αυγής θεωρώντας ότι κάνουν ρατσιστική πολιτική με το πτώμα του άντρα της. Είναι μια τρανταχτή απάντηση…

Έρχονται κι άλλες!

Aναδημοσίευση από [κατάληψη σινιάλο]

Η Τέχνη της Πτώσης

Μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, ή μάλλον, όσο χίλιες διαταγές. 

Αποτυπώνει κάθε φορά και διαφορετική στάση και έκφραση. 

Σίγουρα ο στρατός ξέρει και παίρνει καλές φωτογραφίες και το μυστικό του

βρίσκεται στην πτώση. Σ’ αυτό το χωροχρονικό κενό, όπου η πειθαρχεία προς τους

ανώτερους, η υποταγή του σώματος και της ψυχής στις ορέξεις του δολοφονικού

μηχανισμού και το μιλιταριστικό δηλητήριο που εμποτίζει το ήδη «αναιμικό» αίμα

των στρατιωτών, καταφέρνει και κατασκευάζει την τέλεια φωτογραφία. 

Δημιουργώντας μια ομοιόμορφη διαφορετικότητα. 

«Νεκρά» σώματα που παρελαύνουν μπροστά σε πανί διαφορετικών χρωμάτων 

και σχημάτων κάθε φορά. 

Η «τέχνη» ενός μηχανισμού. 

Η τέχνη της πτώσης.

 

αναδημοσίευση από Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης

Η απανθρωποποίηση της ανθρωπότητας

«...Τέτοια είναι και η εποχή μας. Ο κόσμος συγκλονίζεται και απειλεί να βουλιάξει, αυτός ο κόσμος που, για μεγαλύτερη ειρωνεία, είναι το προϊόν της βούλησης μας, της προμηθεϊκής μας απόπειρας για κυριαρχία. Πρόκειται για πλήρη χρεοκοπία. Δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, οι ολοκληρωτικές δικτατορίες και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως μας άνοιξαν επιτέλους τα μάτια, για να μας αποκαλύψουν ωμα το είδος του τέρατος που είχαμε αναπαράγει και γαλουχήσει με καμάρι.

Έφτασε η στιγμή να αποχαιρετήσουμε το 19ο αιώνα, εκείνον τον υπέροχο 19ο αιώνα, με τον Στήβενσον και την ατμομηχανή του, τον ηλεκτρισμό του, την σθεναρή καπιταλιστική οικονομία του, την κοσμική του αισιοδοξία. Αυτόν τον αιώνα όπου όλα τα δεινά της ανθρωπότητας θα επιλύονταν με τη βοήθεια της Επιστήμης και της Προόδου των Ιδεών, όπου οι άνθρωποι βάφτιζαν τα παιδιά τους Φωτεινή και Ελευθερία και όπου δημιουργούνταν συνοικιακές βιβλιοθήκες που ονομάζονταν Μυς και Εγκέφαλος.

Ο 20ος αιώνας περίμενε κουλουριασμένος σαν ένας τύπος που μια νύχτα επιτέθηκε σε ένα ζευγάρι ερωτευμένων κάπως κακόγουστων. Περίμενε, με το μηχανοποιημένο μακελειό του, την μαζική δολοφονία των εβραίων, τη χρεοκοπία κοινοβουλευτικού συστήματος, το τέλος του οικονομικού φιλελευθερισμού, την διάψευση των ελπίδων και το φόβο. Όσο για την Επιστήμη, που θα έδινε λύση σε όλα τα προβλήματα του ουρανού και της γης, είχε χρησιμεύσει για να διευκολύνει την κρατική συγκέντρωση και ενώ από την μια πλευρά η επιστημολογική κρίση μετρίαζε την έπαρση της, από την άλλη έμπαινε στην υπηρεσία της καταστροφής και του θανάτου. Κι έτσι μάθαμε με τρόπο βάναυσο μια αλήθεια που έπρεπε να είχαμε προβλέψει, δεδομένης της αμοραλιστής ουσίας της επιστημονικής γνώσης: πως η επιστήμη δεν αποτελεί από μόνη της εγγύηση για τίποτα, γιατί μπροστά στην πραγματοποίηση των επιτευγμάτων της οι ηθικές ανησυχίες της είναι απούσες.

Απέναντι στο καπιταλιστικό χάος εμφανίστηκε το σοσιαλιστικό κίνημα, όμως σύντομα απέκτησε τις ιδιότητες του αιώνα που ήθελε να πολεμήσει: η Επιστήμη και η Μηχανή μετατράπηκαν σε θεούς προστάτες και τον «ουτοπικό» σοσιαλισμό του Όουεν, του Φουριέ και του Σεν-Σιμόν διαδέχτηκε ο «επιστημονικός» σοσιαλισμός του Μαρξ. Και κατά τον τρόπο αυτόν, η συγκέντρωση της κρατικής εξουσίας μέσω της επιστήμης και της οικονομίας οδήγησε στα υπερκράτη που βασίζονται στη μηχανή και στην κεφαλαιοποίηση.

Αυτή η κρίση δεν είναι μόνο κρίση του καπιταλιστικού συστήματος: είναι το τέλος αυτής της αντίληψης της ζωής και του ανθρώπου, που εμφανίστηκε στη Δύση με την Αναγέννηση. Σε τέτοιο βαθμό που είναι αδύνατο να κατανοήσουμε αυτή την κατάρρευση, αν δεν εξετάσουμε την ουσία του αναγεννησιακού πολιτισμού.

Έτσι όπως έχει επισημάνει ο Μπερντιάγιεφ, η Αναγέννηση δημιουργήθηκε μέσα από τρεις αντινομίες:

1 Υπήρξε ένα ατομιστικό κίνημα που κατέληξε στη μαζικοποίηση.

2 Υπήρξε ένα νατουραλιστικό κίνημα που κατέληξε στη μηχανή.

3 Υπήρξε ένα ανθρωπιστικό κίνημα που κατέληξε απανθρωποποίηση.

Οι οποίες δεν είναι παρά οι όψεις μιας και μοναδικής γιγαντιαίας αντινομίας: Η απανθρωποποίηση της ανθρωπότητας.

Αυτή η αντινομία, της οποίας τις τελευταίες και τραγικότερες επιπτώσεις αφιστάμεθα σήμερα, υπήρξε το αποτέλεσμα δυο δυναμικών και αμοραλιστικών δυνάμεων: του χρήματος και του ορθού λόγου. Με αυτές ο άνθρωπος κατακτά την κοσμική εξουσία. Όμως -και εδώ βρίσκεται η ρίζα της αντινομίας- αυτή η κατάκτηση γίνεται μέσω της αφαίρεσης: από τη ράβδο χρυσού μέχρι το clearing, από το μοχλό μέχρι το λογάριθμο, η ιστορία της αυξανόμενης κυριαρχίας του ανθρώπου επί του σύμπαντος υπήρξε επίσης η ιστορία των διαδοχικών αφαιρέσεων. Ο μοντέρνος καπιταλισμός και η θετική επιστήμη είναι τα δυο πρόσωπα μιας ίδιας πραγματικότητας, στερημένης από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μιας αφηρημένης φαντασμαγορίας της οποίας μέρος αποτελεί επίσης ο άνθρωπος, όχι όμως πια ο συγκεκριμένος και εξατομικευμένος άνθρωπος αλλά ο άνθρωπος-μάζα, αυτό το παράξενο ον με ανθρώπινη ακόμα όψη, με μάτια και δάκρυα, φωνή και συναισθήματα, αλλά στην πραγματικότητα γρανάζι ενός γιγαντιαίου ανώνυμου μηχανισμού. Αυτή είναι η αντιφατική μοίρα εκείνου του αναγεννησιακού ημίθεου που διεκδίκησε την ατομικότητα του, διακηρύσσοντας τη βούληση του για κυριαρχία και μεταμόρφωση των πραγμάτων. Αγνοούσε πως και εκείνος έμελλε να μεταμορφωθεί σε πράγμα.

Άνθρωποι όπως ο Πασκάλ, ο Ουίλιαμ Μπλεικ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Μποντλέρ, ο Λοτρεαμόν, ο Κίρκεγκορ και ο Νίτσε διαισθάνθηκαν πως κάτι τραγικό κυοφορούνταν εν μέσω του οπτιμισμού. Όμως ο Μεγάλος Μηχανισμός συνέχισε μπροστά. Συντετριμμένος, ο άνθρωπος αισθάνθηκε τελικά να βρίσκεται μέσα σε ένα ακατανόητο σύμπαν, του οποίου τους σκοπούς δεν γνώριζε και του οποίου οι Αφέντες, αθέατοι και βάναυσοι, τον γέμιζαν με τρόμο. Καλύτερα απ τον καθένα ο Φραντς Κάφκα εξέφρασε το αίσθημα εγκατάλειψης του ανθρώπου της εποχής μας. Και παρόλο που η μοναξιά του ανθρώπου είναι αιώνια, όχι κοινωνιολογική αλλά μεταφυσική, μόνο μια κοινωνία σαν αυτή μπορούσε να την αποκαλύψει σε όλο της το μεγαλείο. Έτσι όπως μερικά τέρατα μπορούν να γίνουν μετά βίας αντιληπτά μέσα στα σκοτάδια της νύχτας, η μοναξιά του ανθρώπινου πλάσματος έπρεπε να αποκαλυφθεί σε όλη της την τρομακτική φιγούρα σε τούτο το λυκόφως του μηχανιστικού πολιτισμού».  

ΕΡΝΕΣΤΟ ΣΑΜΠΑΤΟ - Άνθρωποι και γρανάζια 1951