ας μιλήσει ο δρόμος

Η φετινή πρωτομαγιά με τις απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις συμπέφτει με μια πρωτόγνωρη αντικοινωνική επίθεση της εγχώριας και υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας: περικοπές μισθών και συντάξεων, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, επιπλέον φορολογικά χαράτσια, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, απελευθέρωση του ορίου απολύσεων, μείωση των αποζημιώσεων, περαιτέρω ελαστικοποίηση και επισφάλεια στις εργασιακές σχέσεις. Η λεηλασία και η υποδούλωση βαθαίνουν.

Αν δεν ξεσηκωθούμε εμείς και δεν αναμετρηθούμε τώρα με τις επιταγές του κράτους και των αφεντικών, της ΕΕ και του ΔΝΤ, τότε ποιός θα το κάνει και πότε;

Ανάμεσα στις αυριανές απεργιακές συγκεντρώσεις ξεχωρίζουμε τα αναρχικά καλέσματα στο Μουσείο στις 11:00 και το κάλεσμα των σωματείων βάσης και ακηδεμόνευτων ταξικών πρωτοβουλιών στις 11:30 στην πλ. Βικτωρίας (Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων, Σωματείο Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, πρωτοβουλία εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα, Διακόπτες: εργαζόμενοι στο χώρο του θεάματος, άνεργοι-άνεργες). Ελπίζουμε και συνηγορούμε υπέρ της "διασταύρωσης" και ενοποίησης των δυο συγκεντρώσεων σε μια κοινή πορεία.

Ας μιλήσει ο δρόμος...

Ραντεβού στο αιγάλεω...

...στην πλατεία παπανικολάου

[αναδημοσίευση από πρωτοβουλία αναρχικών αιγάλεω]

λευτεριά στον γιάννη

στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο

μηδενική ανοχή στην τρομοκρατία κράτους, μμε

λευτεριά στους φυλακισμένους αγωνιστές

η συνέλευση εξεγερμένων στις περιοχές μας...

...(από κορυδαλλό, νίκαια, κερατσίνι, πέραμα, πειραιά) πραγματοποίησε το σάββατο 24/04/2010 μηχανοκίνητη πορεία/παρέμβαση για την κρίση, μοιράζοντας πάνω από 3.000 κείμενα σε λαϊκές αγορές και κεντρικές πλατείες των περιοχών, αναρτώντας πανό στα 8 σημεία που σταματήσαμε, πετώντας πάνω από 60.000 τρικάκια καθοδόν και φωνάζοντας συνθήματα σε όλη την διάρκεια της διαδρομής.

Η παρέμβαση, των περισσότερων από 50 συντρόφων και συντροφισσών (25 δικάβαλα μηχανάκια και 2 αυτοκίνητα), ξεκίνησε από την πλατεία σπάθας απέναντι από το γήπεδο του ιωνικού, στη νίκαια όπου υπήρχε και λαϊκή...

...διέσχισε τη γρηγορίου λαμπράκη και έστριψε στην ταξιαρχών (ο κεντρικότερος δρόμος του κορυδαλλού)...

...φτάνοντας στην πλατεία ελευθερίας, αναρτώντας πανό και μοιράζοντας κείμενα...

...στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε μέσω της οδού αθηνάς...

...προς την επόμενη στάση στην πλατεία δαβάκη, στο "περιβολάκι", στη νίκαια...

...έπειτα μέσα από τις γειτονιές της νίκαιας φτάσαμε στην πλατεία χαλκηδόνας στα όρια μεταξύ νίκαιας και κερατσινίου, πραγματοποιώντας μία ακόμη στάση...

...μέσω της σαλαμίνος και τις γειτονιές του κερατσινίου φτάσαμε στην πλατεία λαού...

...αναρτήσαμε πανό και στην ιχθυόσκαλα, στο ικόνιο και συνεχίσαμε προς το πέραμα... 

...όπου και καταλήξαμε μετά από 3 ώρες στο δρόμο, αναρτώντας πανό και μοιράζοντας κείμενα τόσο στη στρογγυλή πλατεία, στον γαλαξία όσο και έξω από τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, στα καραβάκια για σαλαμίνα. Έπεται συνέχεια...

αφίσα & κείμενο για την κρίση...

...από τη συνέλευση εξεγερμένων των περιοχών κορυδαλλού, νίκαιας, κερατσινίου, περάματος και πειραιά

[σχετικό κείμενο σε pdf]

Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στο ΡΕΣΑΛΤΟ

Το βράδυ της Παρασκευής 16/4, στις 9.00μμ, θα γίνει στο στέκι η νέα συνάντηση της συνέλευσης εξεγερμένων από τις περιοχές μας για την προώθηση τοπικών παρεμβάσεων γύρω από το ζήτημα του νέου γύρου κοινωνικής λεηλασίας υπό τον τίτλο "κρίση".

Το Σάββατο 17/4, στις 8.00μμ, προβολή "Οι λαχειοπώλες του ουρανού" των εκδόσεων ΔΙΑΔΟΣΗ, για τους ταξικούς αγώνες και τις άγριες απεργίες στον ελλαδικό χώρο τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-77.

Την Κυριακή 18/4, πάλι στις 8.00μμ, προβολή "πουλιά στο βάλτο" [οι γυναίκες στην αντίσταση], της Αλίντα Δημητρίου.

Μετά τις προβολές συντροφιάζουμε, κάνουμε πηγαδάκια, ανταλάσσουμε σκέψεις για τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών.

Τα κείμενα της κατάληψης της ΕΣΗΕΑ στις 13/4

Αν κάποιος χρυσοχοϊδης φαντασιώνεται

να σκάψει το λάκκο κάθε κοινωνικής αντίστασης,

τότε σίγουρα κάποιος πρετεντέρης κρατάει το φτυάρι

Ό,τι μέχρι πρόσφατα αποτελούσε απλώς μια περιορισμένη αντίσταση ολιγάριθμων υποκειμένων στις επιδρομές του κράτους και του κεφαλαίου, απειλεί πλέον να μετατραπεί σε έναν πραγματικό και γενικευμένο πόλεμο εναντίον τους. Ο Δεκέμβρης δεν άφησε καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Όλα αυτά τα χρόνια ρουσφετιών και πρωτοκοσμικής «αφθονίας», όλη αυτή η ειρηνευτική διαδικασία αφομοίωσης, εξαγοράς, κανονικοποίησης και νάρκωσης που ονομάζεται μεταπολίτευση, δεν θα μπορούσε να εξαλείψει το μίσος απέναντι στην εξουσία και τα αφεντικά. Πολλοί βολεύτηκαν, ακόμα περισσότεροι λούφαξαν, μα όταν δόθηκε το σύνθημα ολόκληρη η χώρα παραδόθηκε στα χέρια ενός πλήθους εξεγερμένων τόσο ξένων προς την εξουσία και τις υποσχέσεις της, που και οι σοφότεροι μηχανικοί της κοινωνικής συμφιλίωσης δεν κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα καταραμένο υποκείμενο με το οποίο θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν. Ήταν τότε που οι διευθύνοντες κατάλαβαν πως κανένας δεν νοιαζόταν πια για τις ευχές και τις απειλές τους, για τα ανταρτόσημα και τα πολυτεχνειοσημά τους. Πως κανένας δεν έχαφτε πια τα περί «αριστεροχουντικών, κουκουλοφόρων, και σκοτεινών κύκλων της ανωμαλίας». Γιατί ποιος απ’ όσους δεν είχαν πέρα για πέρα σαπίσει δεν πέταξε μια πέτρα, ένα νεράτζι, εκείνες τις καυτές μέρες του χειμώνα; Ποιος απ’ όσους δεν είχαν γλείψει την εξουσία τόσο ώστε να καταντήσουν να νομίζουν πως τους αγαπά δεν επιθύμησε τη συντριβή αυτού του οχετού από μπάτσους, αφεντικά, δημοσιογράφους, συνδικαλιστές και πολιτικούς;

[κείμενο_αν κάποιος χρυσοχοϊδης]


ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

 

Έξι σύντροφοί μας συνελήφθησαν και κατηγορούνται για τρομοκράτες. Μια χιλιοπαιγμένη κωμωδία ανεβαίνει ξανά στο θέατρο της  «κοινής γνώμης».
Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» είναι ένα έργο που έχει παιχτεί τόσες φορές που και η πιό κοντή μνήμη μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κάθε του πράξη. Ένα έργο με τους γνωστούς ατάλαντους παραγωγούς, τους γνωστούς πουλημένους θεατροκριτικούς, το γνωστό κοινό που παρακολουθεί αμέτοχο και τον εξώστη που παλεύει να διαλύσει την παράσταση.
Και όπως πάντα τα συνήθη θύματα.
Γιατί τώρα, γιατί έτσι; Γιατί επέλεξαν αυτή τη συγκυρία;

[κείμενο_ούτε βήμα πίσω]

Πορεία αλληλεγγύης Πέμπτη 15/4, 19:00, Προπύλαια

3η επιστολή του Μάριου Ζ. από τη φυλακή

Μας αιχμαλώτισαν
μας έριξαν στη φυλακή
εμένα μέσα στα τείχη
εσένα έξω απ΄τα τείχη
Ασήμαντη υπόθεση η δική μας
Το χειρότερο είναι
να κουβαλάει ο άνθρωπος τη φυλακή μέσα του:
συνειδητά, ασύνειδα…
Έτσι κατάντησαν τους περισσότερους ανθρώπους,
τίμιους, καλούς, προκομένους ανθρώπους…

Ναζίμ Χικμέτ


Κοντά στον ένα μήνα φυλακή και καλά κρατώ, διότι μέσα σε όλα τα αίσχη που έχουν κάνει εκείνοι, όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί αποκοιμιστές του κράτους, εμάς μας έχει κάνει καλό με το να είμαστε εδώ πιο δυνατοί με μόνη δύναμη, όπως μου λέει καθημερινά ένας φίλος, την καρδιά, το μυαλό και την αλληλεγγύη (ώστε να φωνάζουμε για τα δικαιώματα μας και να αντιστεκόμαστε).

Όσο κι αν δεν είμαι εγώ ο πιο κατάλληλος να μιλήσω για την φυλακή, μιας και η διαδρομή μου εδώ μέχρι τώρα είναι μικρή, ωστόσο έντονη, διαπιστώνω ότι ο όρος σωφρονιστικό ίδρυμα, αν όχι αστείος είναι το λιγότερο ατυχής. Χρησιμοποιώντας τον τίτλο αυτό υποτιμάμε τους εαυτούς μας και τους ίδιους τους φυλακισμένους, ενώ εξωραίζουμε αυτό το μνημείο δειλίας και υποκρισίας της καταστολής. Πώς μπορεί αυτό το τεχνητό περιβάλλον, το οποίο απομονώνει τον άνθρωπο, του τσακίζει κάθε ανάγκη για δημιουργία, τον απομακρύνει ακόμα και από τους δικούς του ανθρώπους και τον κάνει όλο και λιγότερο ταιριαστό στην κοινωνία, να τον βελτιώσει και να τον εντάξει; Ντροπή. Η φυλακή αποτελεί ένα βασικό κομμάτι της κρατικής καταστολής. Αυτό το λείψανο ανθρωπιάς στα μάτια των εξουσιαστών και των υπηκόων τους μοιάζει με κάποιου είδους θάλαμο κάθαρσης, που στόχος του είναι το άτομο να σωφρονιστεί, ενώ ο βασικός στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος πέρα από το να τρομοκρατήσει την κοινωνία (ώστε να μην προβεί σε ενέργειες που είναι εναντίον του κράτους, χωρίς αποραίτητα να είναι αξιόποινες). Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις καταγεγραμμένες, μη αξιόποινες, που έχουν καταλήξει στη φυλακή. Μια από αυτές είναι και η δική μου, στην οποία το πιο άμεσο όργανο καταστολής του κράτους, με συνέλαβε στο όνομα του νόμου τους, ενώ εγώ διαμαρτυρόμαι στο όνομα των δικαιωμάτων και την ελευθερίας.

Όπως ο χρόνος περνάει και βάφει τους τοίχους της φυλακής, έτσι ξεφτίζουν τα συναισθήματα, και τα δικαιώματα του ανθρώπου που ζει στην ελεύθερη κοινωνία. Μια κοινωνία που δέχεται συνεχώς τις ληστρικές επιθέσεις των τραπεζών, βομβαρδίζεται με αβεβαιότητα από την εκάστοτε κυβέρνηση χωρίς να παίρνει εγγυήσεις για το παρον και το μέλλον που παρακολουθείται και ελέγχεται, με κατασκευασμένες ανάγκες που κρατάνε δέσμιο τον πληθυσμό. Πόσο υπερήφανα ελεύθεροι μπορούμε να νιώθουμε; Η αντίδραση, η διαφωνία και η σκέψη γίνονται πλέον αδικήματα, αφού κάθε μορφή αντίστασης βίαια και μη φαίνεται να τιμωρείται ως κάποιου είδους ασέβεια στο κράτος. Ελπίζω οι μαθητές μου να σέβονται τον εαυτό τους. Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι τέλειοι πολίτες που θέλει τελικά αυτό το κράτος; Ποιά είναι η αξία του λόγου και της άποψης του πολίτη μπροστά στα όργανα του κράτους και πώς εκείνο (το κράτος) άραγε θεωρεί αυτούς που αντιδρούν; Θέλει ένα νου «αληταριό» ή ένα νου νεκρό;

Κινήσεις τακτικής και παραδειγματισμού προσπαθούν να φορτώσουν τον κόσμο με φόβο, φτιάχνοντας ιστορίες και μπαμπούλες εμπνευσμένα και ιαματικά ψέματα και εκδικητικά παραμύθια από τα όργανα του με το νομικό οπλοστάσιο, έτοιμο για δράση κι εκδίκηση. Ψέματα μεταξύ τους, ψέματα και στο λαό. Το καλύτερο μάλλον θα ήταν για εκείνους να μην γεννηθούμε καθόλου ή αφού γεννηθήκαμε, να είμαστε αφανείς. Αυτή η προσπάθεια κοινωνικού αποκοιμισμού και σκοταδισμού αποδεικνύεται μάταιη, και την καλύτερη απάντηση αποτελούν όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί αγώνες και εκφράσεις που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν παρόλες τις προσπάθειες κυβερνητικών εκπροσώπων για την απαξίωση τους, καθώς και από τα μεγάλα κύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης του κόσμου. Η κοινωνική αντίδραση είναι υπαρκτή. Δεν θα σταματήσει όσο θα υπάρχει δύναμη να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε και να φωνάζουμε (και να προτάσσουμε τα σώματά μας), όσο θα θίγονται οι ιδέες μας, οι ζωές μας και τα δικαιώματα μας. Το κράτος οφείλει να σωφρονιστεί και όχι να σωφρονίζει.

Ανένταχτος σε όποια κομματική ομάδα και ταυτότητα αλλά και πιστός στις μέχρι τώρα ιδέες μου, παρατηρητής σε όποια κομματική συνεργία, δεν φωνάζω για την αθωότητα μου -είναι δεδομένη- αλλά για την αδικία που ακόμα και με τα δικά τους μέτρα και σταθμά είναι υπαρκτή.

Ψάξε, συνέχισε να ρωτάς και μην τους εμπιστεύεσαι.

Λευτεριά στην έκφραση, στο λόγο και στην πράξη.

Λευτεριά σε όσους είναι μέσα και έξω απʼ τα κελιά.

Μάριος Ζ. Αʼ ΠΤΕΡΥΓΑ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ 13.04.2010

http://freemariosz.wordpress.com/

Τυχαίες συμπτώσεις-ομοιότητες

1) Όταν στις 5 Δεκέμβρη οι αστυνομικές ορδές του Χρυσοχοϊδη εισέβαλαν στο ΡΕΣΑΛΤΟ, το στέκι μας χαρακτηρίστηκε από την πρώτη στιγμή και για μέρες ως γιάφκα. Ομοίως, γιάφκες έχουν χαρακτηριστεί και τα σπίτια των 6 συντρόφων που έχουν συλληφθεί για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, όπως επίσης και το σπίτι στο Χαλάνδρι όπου έγιναν συλλήψεις για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και έχει αποτελέσει τον δοκιμαστικό σωλήνα ποινικοποίησης των φιλικών και συντροφικών σχέσεων με ανοιχτή ομηρία 125 ανθρώπων, των οποίων τα αποτυπώματα έχουν βρεθεί στο συγκεκριμένο σπίτι.

2) Με την αστυνομική εισβολή στο στέκι μας, αυτό που δηλώθηκε ήταν ότι αποτράπηκαν εκείνο το βράδυ 100 επιθέσεις αναρχικών. Με τις συλλήψεις των συντρόφων που κατηγορούνται για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα αυτό που δηλώθηκε είναι ότι αποτράπηκε αιματηρή επίθεση κατά μπάτσων στην περίμετρο της ΓΑΔΑ. Αστυνομικό δαιμόνιο, ατσαλωμένο δίκτυο πληροφοριών, επιχειρησιακή δεινότητα… τα σίγουρα συστατικά της επιτυχίας (?!).

3) Όταν οι ασφαλίτες, οι αντιτρομοκρατικάριοι, οι ΟΠΚΕτζήδες και οι ΜΑΤάδες εισέβαλαν στο στέκι μας, το πρώτο μέλημα του επικεφαλής ήταν να φωτογραφήσουν το χώρο για να υπάρχει οπτικό υλικό για τα δελτία των 8. Την τιμητική τους είχαν τα άδεια μπουκάλια που είχαμε στην είσοδο για να τα ανταλλάξουμε με καινούργιες μπύρες, οι μαυροκόκκινες σημαίες μας και τα εργαλεία για τις εργασίες που γίνονται στο στέκι (τα περίφημα «όπλα»), οι μάσκες προστασίας μας από τη σκόνη στις δουλειές και αντιασφυξιογόνες μάσκες για τις πορείες, που επιδεικνύονταν ως πειστήρια (τίνος πράγματος αλήθεια;). Βαρυσήμαντο ήταν και το υπονοούμενο για ένα χρησιμοποιημένο δακρυγόνο χειρός των ΜΑΤ (ληγμένο, από αυτά που μας ρίχνουν στις διαδηλώσεις) που το βάφτισαν χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Στην περίπτωση των 6 οι τηλεκανίβαλοι αφέθηκαν μόνοι τους να κάνουν τη δουλειά. Με οπλισμένες τις κάμερες σκύλευσαν τα σπίτια των συντρόφων, τους χώρους των προσωπικών τους στιγμών και μας θάμπωσαν με τα εκτυφλωτικά τους ευρήματα: μπροσούρες για την οικονομική κρίση, πολιτικά βιβλία, προκηρύξεις ένοπλων οργανώσεων κ.α. Ανακάλυψαν, δηλαδή, αυτά που υπάρχουν σε χιλιάδες σπίτια αγωνιζόμενων -και όχι μόνο- ανθρώπων. Κάτι μας θυμίζει αυτό από την όλο υπονοούμενα τηλεοπτική περιφορά του ταμπλό ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΓΙΑ ΚΑΚΑ ΠΑΙΔΙΑ που είχε φτιαχτεί ενόψει εκδήλωσης για την εξέγερση του Δεκέμβρη στο ΡΕΣΑΛΤΟ στις 14/2/2009 και υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή στο blog του στεκιού. Πραγματικά ακλόνητες και οι βαρυσήμαντες επισημάνσεις για τις καλαμωτές και πώς αυτές εξυπηρετούν τη συνομωτικότητα.

Σε όλα τα παραπάνω η κρατική αφήγηση και οι επιδιώξεις της αναπαρήχθησαν αυτούσιες, χωρίς αποκλίσεις και αμφισβητήσεις, από το σύνολο των ΜΜΕ, όπως και σήμερα με τους 6, επιβεβαιώνοντας στο ακέραιο τον χαρακτηρισμό τους ως 4η εξουσία. Για να μην τρέφει κανείς και καμία οποιαδήποτε αυταπάτη για τον ρόλο των τηλεφερέφωνων και των έμμισθων κονδυλοφόρων, για τον μιντιακό κανιβαλισμό.

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΜΜΕ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ 

Συγκέντρωση την Τετάρτη 14/4 & την Πέμπτη 15/4, στις 10:00πμ
στα δικαστήρια της Ευελπίδων που οι 5 σύντροφοι και η 1 συντρόφισσα
θα οδηγηθούν στον ανακριτή

Προβολές για τους αγώνες...

... ενάντια στη λήθη της εξουσίας. 17 και 18 απριλίου, οχτώ το βράδυ στο ρεσάλτο.

απόπειρα εμπρησμού στον "αγρό"

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 10 Απρίλη, το Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος (στο πάρκο τρίτση) δέχτηκε για δεύτερη φορά, μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες, εμπρηστική φασιστική επίθεση. Ουσιαστικά πρόκειται για απόπειρα εμπρησμού, αφού η φωτιά ήταν περιορισμένης έκτασης και οι ζημιές ασήμαντες. Στον αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό περιλαμβάνονταν και σκάγια, ενώ η επίθεση συνοδεύτηκε και από μια παροιμιώδη για τη γλίτσα έως και το κωμικό της στοιχείο, που την κάνει να μοιάζει με φάρσα, ανάληψη ευθύνης από τα θρασύδειλα φασιστοειδή. Και η επίθεση αυτή καταγράφεται ως η συνέχεια άλλων επιθέσεων που έχουν γίνει στο παρελθόν στις περιοχές μας (στο αναρχικό στέκι Θερσίτης στο Ίλιον, τον Ιούνη και το Δεκέμβρη του 2007, όπως και πιο πρόσφατα τον περασμένο Δεκέμβρη στον ανοιχτό κοινωνικό χώρο Βοτανικός κήπος στην Πετρούπολη), αλλά και σε άλλα εγχειρήματα στην Αθήνα και την επαρχία. Και βέβαια, όπως έχουμε ξαναπεί, οι επιθέσεις είναι απόρροια των χαρακτηριστικών λειτουργίας και δράσης των εγχειρημάτων και έρχεται να συνδράμει στην ολοένα εντεινόμενη κρατική καταστολή που δέχονται οι άνθρωποι που στέκονται ανυποχώρητα εχθρικά και ενάντια στο σύνολο των επιβολών αυτού του εξουσιαστικού πολιτισμού.

Ο Αγρός λειτουργεί από τον περασμένο Μάη προτάσσοντας την επανοικειοποίηση των ελεύθερων δημόσιων χώρων μέσα από τη συλλογική, αντιιιεραρχική, αδιαμεσολάβητη και αντιεμπορευματική δράση. Είναι ένα εγχείρημα γης που επιτίθεται στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια και τη λεηλασία της φύσης, με την καλλιέργεια και τη φροντίδα της γης από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες. Η καρδιά του εγχειρήματος είναι η γη. Κι αυτή, δεν καίγεται…

[συνέχεια του άρθρου στο blog του "αγρού"]

Και η ανάληψη ευθύνης για τη φασιστική επίθεση, που επιβεβαιώνει περίτρανα ότι «ο ρατσισμός είναι ο πολιτισμός των ηλιθίων»…

Ενημέρωση από την αποκλεισμένη ΙΝΤΕΡΑΤΤΙΚΑ...

[Η ΙΝΤΕΡΑΤΙΚΑ είναι μια εταιρία κούριερ η οποία στεγάζεται επί της Κηφισού κοντά στη διασταύρωσή της με την Πέτρου Ράλλη.]

Ξαφνικά, και χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση, η εταιρία σήμερα ανακοίνωσε πτώχευση και μαζικές απολύσεις εργαζομένων χωρίς αποζημιώσεις. Στο άκουσμα της είδησης, εργαζόμενοι στην εταιρία προχώρησαν σε αποκλεισμό της  κρατώντας μέσα τους διευθυντές, προκειμένου να τους εξαναγκάσουν να καταβάλουν τις αποζημιώσεις.

16.20: Περίπου 100 άτομα, εργαζόμενοι και ελάχιστοι αλληλέγγυοι, παραμένουν στην εταιρία, κρατώντας αποκλεισμένους τους διευθυντές οι οποίοι διαπραγματεύονται με τους εκπροσώπους των εργαζομένων.

16.30: Μετά από διαπραγματεύσεις, η εταιρία ανακοίνωσε ότι θα δώσει περίπου 550.000 ευρώ στο σύνολο των 1.300.000 ευρώ που χρωστάει. Ο αποκλεισμός συνεχίζεται…

17.00: Στον χώρο εμφανίζονται μπάτσοι οι οποίοι κάνουν λόγο για «καταγγελία για ομηρία». Προειδοποιούν τους συγκεντρωμένους ότι αν δεν αποχωρήσουν θα σπεύσουν στο σημείο δυνάμεις των ΜΑΤ. Οι συγκεντρωμένοι αρνούνται ότι κρατάνε όμηρους τους διευθυντάδες και δηλώνουν ότι αν δεν καταβληθούν οι αποζημιώσεις δεν θα αποχωρήσουν… Ο αποκλεισμός συνεχίζεται…

17.30: Δεκαμελής επιτροπή των εργαζομένων συζητάει αυτή τη στιγμή με τα διευθυντικά στελέχη προκειμένου να πάρει μια δέσμευση όσον αφορά στην καταβολή του υπόλοιπου ποσού. Στο μεταξύ ο γενικός διευθυντής της εταιρίας βρίσκεται στο Παρίσι και οι εκπρόσωποί του αρνούνται να προχωρήσουν σε μια τέτοια δέσμευση. Οι εργαζόμενοι απειλούν ότι αν δεν την λάβουν είναι διατεθιμένοι να συνεχίσουν τον αποκλεισμό ακόμη και μέχρι τη Δευτέρα.

[συνεχής ενημέρωση από πρωτοβουλία αναρχικών αιγάλεω]

Νέα χάραξη...

Περισσότερα από 20 χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Ωχρά Σπειροχαίτη πρωτο"γρατζούνησε" στα πρώτα της μπουσουλήματα. Κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Μια ολόκληρη εποχή που αποτυπώνεται μέσα στους στίχους και τις μελωδικές αναζητήσεις της μουσικής αυτής κολλεκτίβας, πάντα μέσα από τους συγκεκριμένους τρόπους και χαρακτηριστικά που εισήγαγε και εδραίωσε. Και μια ολόκληρη, επίσης, κινηματική διαδρομή που καθορίστηκε και επηρεάστηκε από το αποτύπωμά της.
Σήμερα, στο έμπα της δεκαετίας του 2010, η Ωχρά Σπειροχαίτη κυκλοφόρησε τον τρίτο της δίσκο, ο οποίος δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει σε ψηφιακή μορφή (cd) αλλά σε ηλεκτρονική μορφή υπάρχει ήδη στο site τους http://wxra.squat.gr/
Φρεσκάδα, πειραματισμός, εμβάθυνση. Αγέραστοι… Καλό κατευόδιο.

Και για να μην ξεχνάμε στιγμές μοναδικές, στιγμές ασύγκριτης συγκινησιακής φόρτισης... η "αφιέρωση" της Ωχρά στο ΡΕΣΑΛΤΟ, από τη συναυλία αλληλεγγύης στο Πάντειο πανεπιστήμιο στις 19/12/2009 http://www.youtube.com/watch?v=3JFpgBYEAPQ

Καλώς τα δεχτήκαμε

"Από το Μάρτη του 2010 λειτουργεί ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος στο κέντρο του Κορυδαλλού (Δημητρακοπούλου 23).
Πρόκειται για ένα αυτοοργανωμένο και αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα που θέλει να λειτουργεί ως σημείο αναφοράς και συνάντησης των αντιστεκόμενων από τον Κορυδαλλό και τις γύρω περιοχές. Όσων κατανοούν την αναγκαιότητα να συναντηθούν με τους ‘από τα κάτω’ ,να ξεφύγουν από τη σύγχρονη καπιταλιστική ιδιώτευση της αποξένωσης και της απομόνωσης και να αντισταθούν συλλογικά στο υπάρχον σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Στόχος είναι ο χώρος να συμβάλλει στη δημιουργία και την ανάπτυξη δράσεων, παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών για κάθε τοπικό ή κεντρικό ζήτημα που απασχολεί όποιον συμμετέχει, να φιλοξενεί άλλα εγχειρήματα κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα, να γίνει ένας χώρος κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης.
Κάθε πρωτοβουλία που έχει σχέση με το χώρο διατηρεί την αυτονομία και την ευθύνη της δράσης της αρκεί να μην έρχεται σε αντίθεση με τα βασικά χαρακτηριστικά του χώρου. Το ίδιο ισχύει και για κάθε φιλοξενούμενο εγχείρημα.
Βασιζόμενοι στην ουσία της αλληλεγγύης που δεν απαιτεί ταύτιση απόψεων και αντιλήψεων μεταξύ των αγωνιζόμενων, δημιουργούμε τους όρους της αντίστασης σ’ ένα χώρο που λειτουργεί ΕΛΕΥΘΕΡΑ στηριζόμενος στις εξής βάσεις:
-Ισότιμα, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς ανώτερους και κατώτερους.
-Κανείς δεν επιβάλλεται σε κανέναν και με κανένα τρόπο.
-Καμία συνδιαλλαγή, καμία συμμετοχή στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
-Μακριά από κομματικές λογικές και οργανώσεις.
-Χωρίς εμπορευματικές σχέσεις.

Οι αποφάσεις λαμβάνονται στις Ανοιχτές Συνελεύσεις του χώρου.

Σ' αυτή την κατεύθυνση καλούμε όλους να συναντηθούν, να συμμετέχουν και να ασχοληθούν οι ίδιοι με τα ζητήματα που τους αφορούν."

από το http://antiracist-korydallos.blogspot.com/2010/04/23.html

τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς

Λευτεριά στον Μάριο Ζ.

"Στις 11 Μαρτίου, ημέρα Πέμπτη, έγινε η σύλληψή μου από τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής. Το αίσθημα της ελευθερίας και το δικαίωμα του διαδηλώνειν κόπηκε με μιας με μένος και βία από πάνοπλο αστυνομικό των ΜΑΤ, αφού του έχει δωθεί το δικαίωμα αυτό. Αφορμή της σύλληψης η συμμετοχή σε διαδήλωση υπεράσπισης των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και μη, πολίτη, έχοντας περίεργο κούρεμα και σακίδιο. Αιτία ο παραδειγματισμός.
Στην χούντα έσκιζαν με μαστίγιο τα πρόσωπα των εφήβων σπουδαστών μέσα και έξω από την νομική σχολή. Τώρα, με την ίδια βαρβαρότητα, η ¨σοσιαλιστική¨ κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας όλα της τα μέσα σκίζει και μαστιγώνει τις ζωές των ανθρώπων που έχουν μοχθήσει, εκείνων που μοχθούν και εκείνων που αντιστέκονται και δεν φοβούνται να υπάρχουν, με βίαιες οικονομικές και τρομοκρατικές πολιτικές.
Την πολιτική ευθύνη της παράλογης σύλληψης υποχρεούται να την αναλάβει το κράτος. Η καθολική πολιτική αντίδραση που εκφράστηκε μέσα από το κύμα διαμαρτυρίας, αποδεικνύει ότι η κοινωνία αντιστέκεται. Κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό για ’μένα, που συνειδητά επέλεξα να παραμένω ανένταχτος. Το κράτος ζητά την ανυπαρξία μας και φοβάται την ύπαρξή μας.
Δεν είναι τόσο η δική μου περίπτωση προφυλάκισης, όσο τα αλλεπάλληλα παραδείγματα ψευδών κατηγοριών που αναδεικνύουν και αποδεικνύουν την προσπάθεια του κράτους να τρομοκρατήσει και να ταπεινώσει τον κάθε άνθρωπο που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, όσο και να αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε άλλο διανοηθεί να τα υπερασπιστεί, δημιουργώντας κοινωνίες άβουλες που δεν θα αντιδρούν και δεν θα διεκδικούν.
Ευχαριστώ όσους αγωνίζονται για την αποφυλάκισή μου τόσο από την αρχή όσο και κατά την διάρκεια, από πραγματικό ενδιαφέρον, μακριά από κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, είτε συμφωνώ με τις μορφές είτε όχι, γιατί δεν νιώθω ότι αυτό που είναι κρίσιμο αυτή την στιγμή είναι να συζητηθούν οι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται αυτή η αλληλεγγύη, όσο να κριθεί το ίδιο το κράτος για τις πράξεις του.
Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά, συνεχιστές στην προσπάθεια για απελευθέρωση των κρατουμένων και της σκέψης.
Από τα κρατητήρια στην ΓΑΔΑ, γραμμένος στίχος στους κίτρινους τοίχους όπου υπάρχουν ακόμα ξεχασμένοι κρατούμενοι για μέρες και μέρες μέσα σε άθλιες συνθήκες.
Χρυσό κλουβί, υγρό κλουβί, λίγο το νοιάζει το πουλί.

Μάριος Ζ., από την Α' πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού

Υ.Γ. «Απ΄ όσα παρέχει η σοφία για την ευτυχία της ζωής συνολικά, το κατά πολύ πιο σημαντικό είναι η απόκτηση φίλων» - ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ."

* Λευτεριά στον Μάριο Ζ.
* Αλληλεγγύη στους διωκόμενους των απεργιακών κινητοποιήσεων
* Αντεπίθεση στη λεηλασία κράτους-αφεντικών
* Αυτοοργάνωση των αγώνων μακριά από την χειραγώγηση κομμάτων-ΜΜΕ-εργατοπατέρων
* Γεια στα χέρια εκείνων που "φιλοδώρησαν" τον Παναγόπουλο