Καλοκαιρινές εκδηλώσεις στην κατάληψη ΣΙΝΙΑΛΟ (Αιγάλεω)

αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική σελίδα της κατάληψης

Παρέμβαση στην περιοχή των πρώην Λιπασμάτων Δραπετσώνας, την Tετάρτη 19/7, στη συναυλία των ACTIVE MEMBER

Παρέμβαση με μοίρασμα κειμένου σε εκατοντάδες αντίτυπα και ανάρτηση πανό πραγματοποιήθηκε από το ΡΕΣΑΛΤΟ το βράδυ της Πέμπτης, πριν την έναρξη της συναυλίας των ACTIVE MEMBER, στο τμήμα της περιοχής των πρώην Λιπασμάτων, στο οποίο έχει προχωρήσει σε ανάπλαση με επιχωματώσεις τόνων χαλικιού, τσιμεντοποίηση, μπόλικο πλαστικό και κάποια δενδρύλλια η δημοτική αρχή Κερατσινίου-Δραπετσώνας.

Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης το οποίο υπάρχει και στο τελευταίο τεύχος του έντυπου δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ:

ΕΝΤΥΠΟ ΔΡΟΜΟΥ ΡΕΣΑΛΤΟ - ΤΕΥΧΟΣ 4 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2017

Ιστορία μου, αμαρτία μου,

λιμάνι μου μεγάλο

Στις αρχές του 2008, στην τοπική εφηµερίδα του στεκιού ΡΕΣΑΛΤΟ, είχαµε γράψει για τις αρνητικές επιπτώσεις στις περιοχές µας, στην περίπτωση που υλοποιούταν το σχέδιο ανάπλασης και δηµιουργίας πρότυπου ναυτιλιακού κέντρου στην παραθαλάσσια ζώνη Κερατσινίου-Δραπετσώνας, συνολικής έκτασης 640 στρεµµάτων. Σχεδόν για 1 χρόνο (από το 2007) είχε ξεσπάσει ένα απίστευτο κυριαρχικό και µιντιακό ντελίριο σχετικά µε τη µετατροπή του Πειραιά σε «σύγχρονο ναυτιλιακό city» -αφού πρώτα υπήρξε η συµφωνία και οι υπογραφές γι’ αυτό το σχέδιο µεταξύ των υπουργών Ναυτιλίας και ΠΕΧΩΔΕ και των συνιδιοκτητών της περιοχής των λιπασµάτων (δήµαρχοι Δραπετσώνας και Κερατσινίου, ΟΛΠ, Εθνική Τράπεζα, ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, ΒΡ και Mobil). Τότε, µαζί µε το ντελίριο περί πολυτέλειας και µεγαγιότ, θέσεις εργασιών, πρασίνου, πρόσβασης των κατοίκων στη θάλασσα κι άλλα χολιγουντιανά -στην πραγµατικότητα απολύτως εφιαλτικά- λίγο πιο δίπλα στο Ικόνιο, «ήσυχα» και µε «σεµνότητα» ολοκληρωνόταν από τον ΟΛΠ µία νέα προβλήτα, επέκτασης του Σταθµού Εµπορευµατοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ). Τότε ήταν που έγινε και η πρώτη εµφάνιση του κολοσσού COSCO, µιας και λίγο αργότερα κέρδισε στον διαγωνισµό που είχε προκηρύξει ο ΟΛΠ για την «εκχώρηση των ΣΕΜΠΟ» σε ιδιώτες. Από το 2009 κι ύστερα, δεν έχει κανείς απορίες για το τί σηµαίνει η επένδυση COSCO για την περιοχή και την ποιότητα ζωής. Αξιόπιστη «καλλιτεχνική» απεικόνισή της θα µπορούσε να είναι η χτισµένη µε γερανούς θάλασσα από τη Δραπετσώνα µέχρι το Πέραµα, ενώ για τους πιο ορθολογικούς κρίνουµε πως αρκεί το γεγονός ότι σε διάστηµα λιγότερο των 8 ετών η COSCO έγινε το Μεγάλο Αφεντικό συνολικά του λιµανιού του Πειραιά, από το Φάληρο µέχρι το Πέραµα και τη Σαλαµίνα.
Από το 2007 µέχρι και το 2011,  κι ενώ ήδη η COSCO επεκτεινόταν και κερδοφορούσε (κάτι «εργατικά ατυχήµατα» περνούσαν στα ψιλά γράµµατα), κι ενώ είχε ήδη ολοκληρωθεί η κατασκευή της νέας τσιµεντένιας περιφρούρησης των ΣΕΜΠΟ και του λιµανιού µε το όνοµα «περιφερειακός δρόµος Δραπετσώνας», κι ενώ η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση µε όχηµα την «κρίση χρέους» είχε ξεκινήσει και το πρώτο µνηµόνιο είχε ψηφιστεί, τότε ήταν που ο πρόεδρος του ΟΛΠ κατέθεσε το masterplan για το λιµάνι και την παραθαλάσσια ζώνη του, συµπεριλαµβάνοντας φυσικά και την περιοχή των πρώην λιπασµάτων. Αυτή τη φορά, το πλάνο αλλάζει ελαφρώς και από σβαρόφσκι και µεγαγιότ προτείνεται «διαµόρφωση πολιτιστικής ακτής […] ενός πνεύµονα παιδείας, ιστορίας, τέχνης και αναψυχής […] εστιασµένο στον Τουρισµό, τον Πολιτισµό και τις υποδοµές» από τον Άγιο Διονύση, τον σταθµό του τρένου, και την Πέτρινη Αποθήκη µέχρι την Ηιετιώνεια Ακτή, το Καστράκι και την περιοχή των πρώην Λιπασµάτων.
Από το 2011 µέχρι και σήµερα, µε την καπιταλιστική επίθεση να έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σηµάδια στις περιοχές µας σε όλα τα πεδία της ζωής (πολιτικά, κοινωνικά, οικονοµικά, υπαρξιακά), οι κυριαρχικές προσπάθειες ανάπτυξης, επένδυσης και ανάπλασης στο λιµάνι δεν σταµάτησαν λεπτό. Μάλιστα, σε βαθµό τροµακτικής γελοιότητας σε στιγµές, µε χαρακτηριστικό παράδειγµα την πρόταση ενός µελετητικού γραφείου και ενός προηγούµενου δηµάρχου για τη µετατροπή των 640 στρεµµάτων της περιοχής των πρώην λιπασµάτων σε πίστα αγώνων formula 1. Ωστόσο έχει µία σηµασία να σταχυολογήσουµε κάποια από τα έργα που είτε δροµολογούνται είτε έχουν υλοποιηθεί. Η ιδιωτικοποίηση του λιµανιού, η λειτουργία µονάδας αποθήκευσης πετρελαιοειδών και ορυκτελαίων και µονάδας επεξεργασίας υγρών πετρελαιοειδών αποβλήτων της εταιρίας Oil One στη Δραπετσώνα, η πώληση σε µεγάλες εταιρείες real estate των κτιριακών εγκαταστάσεων της καπνοβιοµηχανίας Παπαστράτος πίσω από τον Άγιο Διονύση και η µετατροπή τους σε πάρκιν, µουσείο, πολυτελές ξενοδοχείο και ίσως σε γραφεία διοίκησης της COSCO, η επέκταση του τραµ στον Πειραιά και του µετρό στη Νίκαια και τον Κορυδαλλό, ο διαγωνισµός τοπογραφικής µελέτης για επέκταση του τραµ στο Κερατσίνι και το Πέραµα, ο χαρακτηρισµός ως αρχαιοτήτων ή διατηρητέων κάποιων από τα κτίρια που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή, η κίνηση του δηµάρχου Κερατσινίου-Δραπετσώνας να ξεκινήσει την δικιά του ανάπλαση στα 86 στρέµµατα της έκτασης των πρώην λιπασµάτων, η ανάπλαση του περιβαλλοντικού πάρκου Σχιστού και η δηµιουργία Εργοστασίου Μηχανικής Ανακύκλωσης και Κοµποστοποίησης αστικών στερεών αποβλήτων (Ε.Μ.Α.Κ.) στο Σχιστό…
Η επιγραµµατική και κυριολεκτικά λειψή αναφορά, απλώς θέλει να επισηµάνει πως η ουσία που κουβαλάει το masterplan ή η πρόταση περί ναυτιλιακού city ή η όποια άλλη έχει εµφανιστεί και θα εµφανιστεί όχι µόνο δεν έχει µείνει πίσω αλλά πραγµατώνεται κοµµάτι-κοµµάτι, µήνα τον µήνα, όποιο όνοµα κι αν αποκτά. Συµµέτοχοι και συνεργοί είναι πολυεθνικές εταιρίες όπως η COSCO ή ντόπιες όπως η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, εφοπλιστές και τραπεζίτες, όλες οι δηµοτικές παρατάξεις ανεξαιρέτως (η κάθε µία προσθέτοντας το δικό της µαταιόδοξο, διορθωτικό κοµµάτι ανεξαρτήτως µουρµούρας ή «αγωνιστικών ενσήµων»), πανεπιστήµια και ακαδηµαϊκοί όλων των ρευµάτων και επιστηµών και πολλοί άλλοι φορείς δηµόσιας ή ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Κι αυτή η ουσία δεν είναι άλλη από τη δηµιουργία µίας πόλης που το σηµείο αναφοράς της θα είναι αποκλειστικά και µόνο οι κύκλοι εργασιών του λιµανιού -από τη ναυπηγοεπισκευή και τις φορτοεκφορτώσεις, στα logistics και τις υπηρεσίες εξυπηρέτησης τουριστών. Ο στόχος δεν είναι άλλος από ένα µεγάλο, λειτουργικό, αποστειρωµένο, καθολικά ελεγχόµενο και επιτηρούµενο, σύγχρονο, καπιταλιστικό λιµάνι µετακίνησης ανθρώπων και εµπορευµάτων που ταυτόχρονα κάποιες από τις όµορες περιοχές του θα βρωµάνε, θα µολύνονται, δεν θα είναι «λειτουργικές» ή «σύγχρονες», θα υποσιτίζονται και θα ηµιεργάζονται, προσφέροντας ταυτόχρονα τη θέση -από απόσταση ασφαλείας- του θεατή ενός «θαυµαστού κόσµου» που προορίζεται για άλλους.

για του λόγου το αληθές...
(πρώτα µία παρένθεση)

Όταν θες να ασχοληθείς µε αυτά που συµβαίνουν στην πόλη σου, από τη µία, η ιστορία της σε σκουντάει επίµονα για να σου σπάσει τα νεύρα µε τις οµοιότητες που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Από την άλλη, σκοντάφτεις πάντα πάνω σε ενδοκαρεκλοκένταυρους ανταγωνισµούς µεταξύ των τοπικών, δηµοτικών παρατάξεων ή κοµµάτων αλλά και πάνω σε ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισµούς εθνικών και πολυεθνικών αφεντικών, µε τους οποίους δεν θέλεις να έχεις καµία σχέση. Όταν µάλιστα, προσπαθείς να ενηµερωθείς για να βγάλεις µία άκρη µέσα από τα διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά µέσα µαζικής ενηµέρωσης, όπως και τους επίσηµους φορείς (ΔΙΑΥΓΕΙΑ, site των ΔΗΜΩΝ, της ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ κλπ) τότε σε πιάνουν νευρικά γέλια για την κοροϊδία που κρύβεται πίσω από όλο αυτό το υποτιθέµενο τεράστιο εύρος δηµόσιας πληροφόρησης και ενηµέρωσης. Με αυτά ως προαπαιτούµενα, µια µικρή αντιπληροφόρηση και αποδόµηση µερικών νέων της πόλης µας.

...Λιπάσματα

Από τον Αύγουστο του 2016, αποδόθηκαν στο Δήµο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, 86 από τα 640 στρέµµατα της πρώην περιοχής λιπασµάτων που ανήκαν στον ΟΛΠ και τα οποία εξαιρέθηκαν από την ιδιωτικοποίησή του. Πανηγυρισµοί, µεγάλοι τίτλοι σε εφηµερίδες. Όλοι ανεξαιρέτως (από την Καθηµερινή του Αλαφούζου µέχρι την Εφηµερίδα των Συντακτών) χρησιµοποιούσαν προτάσεις του τύπου «διαχρονικό αίτηµα των κατοίκων» «µετά από πολυετείς και µαζικούς αγώνες των πολιτών αλλά και προσπάθειες της Δηµοτικής Αρχής» «ξεκινά άµεσα η δηµόσια αξιοποίηση των λιπασµάτων» «για να µετατραπεί σε ένα χώρο βιώσιµης ανάπτυξης, πρασίνου, πολιτισµού και αθλητισµού, σε τόπο ανάπτυξης και ευκαιριών αξιοπρεπούς εργασίας». Πράγµατι από το Νοέµβρη του 2016 η δηµοτική αρχή ξεκίνησε εργασίες στα 86 στρέµµατα και η πρώτη φάση θα παραδοθεί, σύµφωνα µε τις ανακοινώσεις της, αυτό το καλοκαίρι. Δεν έχει καµία σηµασία να εστιάσουµε σε διαδικαστικές εκκρεµότητες όπως: ότι ακόµα δεν έχει υπογραφεί η Κοινή Υπουργική Απόφαση παράδοσης των 86 στρεµµάτων και ότι εκκρεµεί νέα δικαστική διαµάχη µεταξύ Εθνικής Τράπεζας και Δήµου για καταπάτηση κάποιων στρεµµάτων από το Δήµο -ας καταπατήσει και τα 640 στρέµµατα αν µπορεί. Ούτε θα χρησιµοποιήσουµε τη θέση του Δηµάρχου -ήδη από τον Ιούλιο του 2014 (στην εφηµερίδα το Έθνος), πριν καν ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΛΠ - ότι «σε άλλες εποχές θα έλεγα να φυτέψουµε παντού δέντρα, θα µου άρεσε, αλλά ξέρω ότι δεν γίνεται» για να τον κριτικάρουµε µε µια ελαφριά δόση ειρωνείας «γιατί τώρα δεν γίνεται ενώ πριν από 5, 7, 10 χρόνια γινόταν;». Μιας και σε αντίθεση µε κάποιους «αδαείς» γνωρίζουµε πως οι καρέκλες, οι τίτλοι, οι θέσεις εξουσίας είναι ουσία και «ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσµο». Ωστόσο, δεν γίνεται να µην αναφέρουµε ότι το όραµα και το πλάνο του Δηµάρχου όχι µόνο δεν συγκρούεται αλλά συµπληρώνει το masterplan των εφοπλιστών και των επιχειρηµατιών στη µικρογραφία των 86 στρεµµάτων. Κι όπως είπε και ο υπουργός Κουρουµπλής στους Lloyd’s, τον Φλεβάρη του 2017: «φιλοδοξεί να συµβάλλει στη δηµιουργία ενός µεγάλου παγκόσµιου ναυτιλιακού κέντρου, σε µεγάλη αναξιοποίητη έκταση στον Πειραιά (Κερατσίνι)». Όπως δεν γίνεται να µην πούµε ότι το όραµά του έχει ως κύριο και σχεδόν αποκλειστικό υλικό το τσιµέντο (θέατρο, γήπεδα, αναψυκτήρια, αποδυτήρια, πάρκιν, πίστα σκέιτµπορντ, χώρο για εκθέσεις, πάρκο κυκλοφορικής αγωγής). Δεν γίνεται να µην σχολιάσουµε ότι το έργο του δεν δίνει πρόσβαση στη θάλασσα, όπως διαφηµίζει ο αντιπεριφερειάρχης αλλά θέαση της θάλασσας. Επιπλέον, δεν γίνεται να µην εστιάσουµε στο ότι το όραµά του έχει περίφραξη και ασφάλεια ακόµα και για τα ζώα που θα τα µαντρώσει σε ειδικό χώρο απαγορεύοντάς τα σε όλους τους υπόλοιπους. Όπως ο ίδιος έγραψε σε επιστολή του ως απάντηση σε έναν δηµοσιογράφο «ο συνολικός χώρος πρόκειται να περιφραχτεί και να φυλάσσεται σε 24ωρη βάση». Μάλλον αυτό εννοούσε ο δήµαρχος όταν µιλούσε για αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας –µπάτσους, σεκιουριτάδες και φύλακες. Και φυσικά δεν γίνεται να µην καταλήξουµε, στο ότι το έργο ανάπλασης δεν έχει καµία σχέση µε τους αγώνες των κατοίκων και τις ανάγκες µας αλλά µε την καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή τα επιχειρηµατικά συµφέροντα. Καλά Εγκαίνια και Καλή Σταδιοδροµία στο κυνήγι των ανυπότακτων!

...Πάλι κάτι βρωμάει, 2 σε 1

Ω! τί πρωτόγνωρο! Εδώ και κάποιους µήνες, από τη Δραπετσώνα µέχρι τα Ταµπούρια οι γειτονιές υποµένουν άτακτα ρεύµατα δυσωδίας, όσο πιο κοντά είναι στη θάλασσα τόσο πιο έντονα. Πολύ σύντοµα οι φήµες για τη µονάδα Oil One του οµίλου Aegean άρχισαν να φουντώνουν και να διαδίδονται µε καταιγιστικό ρυθµό. Η κόντρα µεταξύ των δηµοτικών αρχών του Πειραιά, Κερατσινίου-Δραπετσώνας και της Περιφέρειας µε τον Μελισσανίδη (που έχει ξεκινήσει µετά την αλλαγή των δηµοτικών αρχόντων και των µελλοντικών τους σχεδίων, το 2014), θα µπορούσε να δικαιολογήσει την ταχύτητα ροής αυτής της φήµης. Παρόλα αυτά -χωρίς να χρειάζεται να αποκτήσουµε πτυχία περιβαλλοντικών σπουδών- δεν αναιρείται το γεγονός ότι µία τέτοια µονάδα αποθήκευσης και επεξεργασίας αποβλήτων πετρελαιοειδών και ορυκτελαίων όχι µόνο έχει υψηλά ρίσκα ατυχηµάτων περιβαλλοντικής καταστροφής (κάτι που έχει ήδη γίνει µια φορά στα 4 χρόνια λειτουργίας της αν και πέρασε στα ψιλά), αλλά και µε το πέρασµα των ετών, σίγουρα επιβαρύνει την ατµόσφαιρα, όσες ενεργειακές υπογραφές κι αν πάρει. Από την άλλη βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόµενο, η µυρωδιά να προέρχεται από την Ψυττάλεια. Ενδεχόµενο που φαίνεται παράλογο αφού είχε σταµατήσει να µας ταλαιπωρεί για κάποιο χρονικό διάστηµα. Ωστόσο, εδώ και 1-2 χρόνια και παρά τις κραυγές παραπόνων των τότε τοπικών αρχόντων, η Ψυττάλεια δέχεται τα απόβλητα όλης της Ανατολικής Αττικής και σύµφωνα µε τον Αντιπεριφερειάρχη έχει συναντήσει τα όριά της ως υποδοµή. Θα υπήρχε κι άλλο ενδεχόµενο, αν δεν ταλαιπωρούνταν κάποιες συγκεκριµένες από τις περιοχές του Κερατσινίου. Θα µπορούσαµε φερ’ ειπείν να πούµε ότι αυτή η µπόχα προέρχεται από το Σταθµό Μεταφόρτωσης Απορριµµάτων στο Σχιστό -γιατί κι από αυτό έχουµε. Μάλιστα µάθαµε πως υπάρχει πλάνο από την περιφέρεια µαζί µε τον Ειδικό Διαβαθµιδικό Σύνδεσµο Νοµού Αττικής (ΕΔΣΝΑ, που είναι ο φορέας διαχείρισης στερεών αποβλήτων αττικής) δηµιουργίας Ε.Μ.Α.Κ στο Σχιστό, δηλαδή εργοστασίου µηχανικής ανακύκλωσης και κοµποστοποίησης απορριµµάτων. Μάλλον τυχαία, λίγο αργότερα, οι ίδιοι φορείς -η Περιφέρεια και o ΕΔΣΝΑ- επισκέφθηκαν το ξεχασµένο έργο πνοής, κόστους δισεκατοµµυρίων δραχµών, Περιβαλλοντικό Πάρκο Σχιστού και αποφάσισαν να το επαναξιοποιήσουν γιατί, όπως µας ενηµερώνουν, είναι σηµαντικό για τις περιοχές του Πειραιά ως πνεύµονας ζωής (sic!).

Καλό καλοκαίρι

ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ G20 - WELCOME TO HELL

Θραύσματα λέξεων, εννοιών, προτάσεων, συνθημάτων

με αφορμή το εξεγερσιακό συμβάν -και- στο Αμβούργο

σε μια εποχή άτακτης κινητικότητας

Οι κυρίαρχοι του πλανήτη, εδώ και 30 χρόνια επιμένουν -παρά της διαδεδομένης δυσαρέσκειας των υπηκόων τους αλλά και της πεισματικής αντίστασης όλων εκείνων που δεν αποδέχονται ούτε θεούς, ούτε αφέντες- να επιβάλλουν τα ιεροτελεστικά εθιμοτυπικά κοινά φαγοπότια τους στους αστικούς ιστούς. Η αγωνία από πλευράς τους, να επικυρώνουν ότι οι πόλεις -τα δημιουργήματα του κράτους και του κεφαλαίου- τους ανήκουν, αν μη τι άλλο φωτίζει μία αίσθηση αβεβαιότητας στην κατά τ’ άλλα ναρκισσιστική βεβαιότητά τους.

Οι «άλλοι», από την άλλη, εδώ και 30 χρόνια, σε κάθε τέτοιο φαγοπότι, επιμένουν να δηλώνουν μέχρι και καταστροφικά να επανοηματοδοτούν πως οι πόλεις τους ανήκουν, πως οι δρόμοι τους ανήκουν. Κάποιες φορές περισσότερο και κάποιες φορές λιγότερο ικανοποιητικά. Ωστόσο, αυτή τη φορά, στο Αμβούργο, το σύνθημα «αυτή, είναι η πόλη μας» απλώθηκε με ταχύτητες εκείνων των μονάδων μέτρησης που απέχουν της υλικότητας κι έτσι σχεδόν αυτόματα έγινε ένα με τη μόνιμη υγρασία του λιμανιού. Αυτό το ενοχλητικό, πούσι ήταν ένας από τους λόγους που οι φρουροί έχασαν την πόλη.

Οι κυρίαρχοι, με την αυταρέσκεια που προσφέρει το μονοπώλιο της Ισχύος, προετοιμάζονται νομικά, ιδεολογικά και κατασταλτικά όχι μόνο εναντίον των μαυροφορεμένων και μασκοφορεμένων ανυπάκουων αλλά και για να δοκιμάζουν να λειτουργούν χωρίς τα προσχήματα της πολιτειακής συνθήκης. Ωστόσο, οι αποδέκτες, οι «ανίσχυροι πολίτες», ενώ παρακολουθούσαν και έτρεμαν για την επέλαση των μασκοφορεμένων κρεμώντας εμφανείς πινακίδες «όχι στους G20, δείξτε έλεος στο μαγαζί μας», δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν ότι το κράτος τους, δεν τήρησε κάποια από τα προσχήματα και απαγόρεψε, με δολοφονική μεθοδολογία, μία πορεία που ο ίδιος κρατικός μηχανισμός είχε δώσει άδεια. Δεν μπόρεσαν να δεχτούν πως η δημοκρατική πολιτεία τους, επανέφερε τις ενοχικές εικόνες παλαιοτέρων και πνιγηρών εποχών με τους ντόπιους σιδηροδρομικούς σταθμούς να είναι γεμάτους από ένοπλους φρουρούς που ελέγχουν χαρτιά και ανακρίνουν «πολίτες». Υπό αυτές τις εικόνες, το δυσανάλογο όργιο καταστολής απέναντι στον γυμνό, λευκό άνθρωπο δεν μπόρεσε να γίνει αποδεκτό. Κι έτσι, έστω και για λίγο, οι μασκοφορεμένοι μεταμορφώθηκαν σε παιδιά, οι φρουροί σε εγκληματίες και οι «πολίτες» σε ισχυρές, ενεργές πολιτικές οντότητες που κουνώντας το δάχτυλο επαναοριοθέτησαν τη συναίνεση, δίνοντας της μία ακόμη πνοή ζωής τη στιγμή που οι Κυρίαρχοι αγωνιούν να αφαιρέσουν αυτήν αλλά και όλα τα πολιτειακά τους προσχήματα και παράγωγα.

Οι «άλλοι», από την άλλη, ξέρουν πολύ καλά πως η επιλογή αντίστασης είναι μονίμως και ταυτοχρόνως ένα πεδίο δοκιμής της επιβολής των κυρίαρχων κι ένα πεδίο άτακτης εκτόξευσης στον ουρανό των καταπιεζόμενων. Επιπλέον αυτοί οι ίδιοι «άλλοι» ξέρουν πολύ καλά πως ποτέ δεν θα προφητέψουν τί τελικά θα επικρατήσει ή τι τελικά θα συμβεί. Γι’ αυτό, αυτή τη φορά, το κάλεσμα με το σύνθημα «καλώς ήρθατε στην κόλαση» είναι απολύτως επιτυχημένο γιατί κατάφερε να αποτυπώσει τη δυστοπία και την ουτοπία της επιλογής αντίστασης και απελευθέρωσης. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι απέναντι στους πάνοπλους φρουρούς τα υφασμάτινα πανό κατόρθωσαν όχι μόνο να μεταμορφωθούν σε τσιμεντένια τείχη ασφάλειας των φιλοξενούμενων μασκοφορεμένων αλλά και φόρτισαν συγκινησιακά το πεδίο δράσης των χειραφετημένων και όχι μόνο θεατών γιατί υλικοποιήσε το πεδίο δράσης της ουτοπίας απέναντι στη δυστοπία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ

Παρέμβαση στη Δ.Ο.Υ. Αγίων Αναργύρων για την οικονομική καταστολή των ολικών αρνητών στράτευσης και της ανυποταξίας (10/7)

Το μεσημέρι της Δευτέρας 10/7, τριάντα περίπου σύντροφοι/ισσες πραγματοποίησαν παρέμβαση αλληλεγγύης στη Δ.Ο.Υ. Αγίων Αναργύρων (και τοπικό παράρτημα της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων), σχετικά με τα διοικητικά πρόστιμα σε ολικούς αρνητές στράτευσης και σε ανυπότακτους τα οποία βεβαιώνουν και συνυπογράφουν οι διευθυντές των αρμόδιων Δ.Ο.Υ., σχετικά με τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης που επιβάλλουν τα δικαστικά τμήματα των αρμόδιων Δ.Ο.Υ. προς όσους ανυπότακτους και ολικούς αρνητές στράτευσης αρνούνται την αποπληρωμή του προστίμου και της «οφειλής» (κατασχέσεις λογαριασμών μισθοδοσίας, επιδομάτων, επιστροφών φόρων κτλ), όπως επίσης και σχετικά με τα νέα μοντέλα οικονομικής καταστολής ενάντια σε κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκαν κείμενα αντιπληροφόρησης στον κόσμο και στους υπαλλήλους που βρίσκονταν εντός και εκτός κτιρίου, αναδεικνύοντας τον ρόλο των αρμόδιων υπηρεσιών καθώς και της διεύθυνσης της Δ.Ο.Υ. στην οικονομική καταστολή ολικών αρνητών στράτευσης και ανυπότακτων, καθ’ υπόδειξη και σε αγαστή συνεργασία με τις κατά τόπους στρατολογίες. Φυσικά, δεν έλειψαν οι αναμενόμενες αποποιήσεις ευθυνών των αρμόδιων (προϊστάμενη Δ.Ο.Υ., προϊστάμενη και λοιποί ιθύνοντες του -ενισχυμένου λόγω «φόρτου εργασίας»- δικαστικού τμήματος που είναι επιφορτισμένο με την εκτέλεση κατασχέσεων και δεσμεύσεων). Οι ανεύθυνοι-υπεύθυνοι με τα συνήθη γραφειοκρατικά ιδεολογήματά τους περί «εκτέλεσης καθηκόντων» και «διοικητικών υποχρεώσεων», επιδίωξαν για άλλη μια φορά να κρυφτούν πίσω από νόμους και διατάγματα, φτάνοντας στο σημείο να τσουβαλιάζουν τους κοινωνικούς αγώνες και τις αρνήσεις με τροχονομικές και πολεοδομικές παραβάσεις! Αυτά τα ιδεολογήματα στα οποία κάθε κρατικός λειτουργός διαχρονικά καταφεύγει προκειμένου να μην αναλαμβάνει κοινωνικά τις ευθύνες του/της όταν επιλέγει να εκτελεί και να υπακούει «άνωθεν εντολές», όπως και η τυφλή εκτελεστική τους δεινότητα είναι όμως που εντείνουν τον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο και την λεηλεασία εκ μέρους κράτους και κεφαλαίου και συνδράμουν στην κρατική καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων. Η καταγέλαστη επίκληση της «υποχρέωσης», του «καθήκοντος» και των «απρόσωπων διαδικασιών» -μπροστά σε όσους/ες αρνούνται ευπρόσωπα τη στρατιωτική θητεία, τον εθνικισμό και την υποταγή σε «άνωθεν εντολές»- ανέδειξε συγχρόνως και τον σαθρό κυνισμό της καταστολής. Μίας καταστολής που μέσω της διεύθυνσης της συγκεκριμένης Δ.Ο.Υ. δεν δίστασε να αναφέρει ρητά το «κοινωνικό έργο» της, δηλώνοντας ότι: «έτσι είναι η διαδικασία, σήμερα περνάει στο δικό σας ΑΦΜ πρόστιμο για την ανυποταξία, αύριο πρόστιμο σε κάποιον άλλο για άρνηση πληρωμής εισιτηρίου στα Μ.Μ.Μ. κ.ο.κ…». Σε μία ατυχή επίδειξη λοιπόν ενός κωμικοτραγικού ορθολογισμού, η διεύθυνση της Δ.Ο.Υ. κατάφερε να εκθέσει ανεπανόρθωτα τον κατασταλτικό ρόλο της -την ίδια στιγμή που επιχειρούσε να τον αποποιηθεί- ενάντια σε όσους/ες συνειδητά αρνούνται έναν κόσμο ολοένα και μεγαλύτερης κοινωνικής/ταξικής λεηλασίας.

Έξω από τη Δ.Ο.Υ. αναρτήθηκε πανό αλληλεγγύης ενάντια στην οικονομική καταστολή, πετάχτηκαν τρικάκια και φωνάχτηκαν αντιμιλιταριστικά συνθήματα. Αμέσως μετά, η παρέμβαση συνεχίστηκε σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες των Αγίων Αναργύρων και του Ιλίου με μοίρασμα εκατοντάδων κειμένων και δηλώσεων ολικών αρνητών στράτευσης, τρικάκια και αφισοκόλληση αντιμιλιταριστικού και αντικατασταλτικού περιεχομένου.

Η ολική άρνηση στράτευσης, οι κοινωνικές αντιστάσεις και τα νέα μοντέλα οικονομικής καταστολής

Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης:


Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ:

Όταν η «κρίση» συνάντησε την καταστολή:

η ολική άρνηση στράτευσης, οι κοινωνικές αντιστάσεις και τα νέα μοντέλα οικονομικής καταστολής

Το ελληνικό κράτος γιορτάζει 7 χρόνια κρίσης με ολοένα και περισσότερες καινοτομίες κοινωνικής εκπειθάρχησης και καταστολής. Έχει κάθε λόγο να το κάνει και ας κόπτεται μόνο για το αντίθετο. Η έκτακτη ανάγκη στην οποία έχει περιέλθει από το 2010 έδωσε μια χρυσή ευκαιρία να φέρει στο προσκήνιο παλιά και νέα εξουσιαστικά εργαλεία με σαρωτικούς όρους, ποιοτικά και χρονικά. Να εφαρμόσει νομοθεσίες, να ασκήσει πολιτικές, να πειραματιστεί στην καταστολή, να θεσμίσει νέες κανονικότητες, με σκοπό να μετασχηματίσει τις κοινωνικές σχέσεις, με όρους μεγαλύτερης υποτέλειας για τους «από κάτω», καθορίζοντας ταυτόχρονα τα νέα κοινωνικά συμβόλαια.

Η ψηφιοποίηση και χρηματοποίηση της καταστολής, 
ο φόβος και η κοινωνική καθυπόταξη

Στο περιβάλλον της συστημικής/καπιταλιστικής κρίσης, οι άνθρωποι, πέρα από τον έλεγχο και την επιτήρηση σε κάθε δραστηριότητα της ζωής τους, μετασχηματίζονται και οι ίδιοι σε ένα μέγεθος οικονομικό, σε ένα μέγεθος αριθμητικό, σε ένα μοναδικό κωδικό που αντιστοιχεί στον καθένα/μια, ορίζοντας το εύρος των επιλογών που έχουν ή δεν έχουν, σε μια καθημερινότητα όλο και πιο σκληρή. Μια σειρά από νέες οικονομικές υποχρεώσεις, ποινές και χρέη έρχονται να εμπλουτίσουν τις μεθόδους με τις οποίες οι κυρίαρχοι επιβάλλονται στις υποτελείς τάξεις. Μια οικονομίστικη επικυριαρχία που διαχωρίζει και ταξινομεί τους πάντες σε μια λίστα κωδικών (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ), όπου οι εκάστοτε διαχειριστές με το πάτημα ενός κουμπιού, ορίζουν και καθορίζουν τον τρόπο ζωής αλλά και σε έναν βαθμό την ίδια τη ζωή. Αυτή η οικονομική φιλοσοφία δεν είναι τυχαία, αφού σκοπός της εξουσίας ήταν και θα είναι ο μεγαλύτερος έλεγχος, η επιβολή και η επιτήρηση ακόμα και στο πιο μοριακό επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Εκεί δηλαδή όπου εδράζεται η μεγαλύτερη δύναμη (ατομικότητα, συνείδηση, χειραφέτηση) αλλά και η μεγαλύτερη αδυναμία (ατομικισμός, ανταγωνισμός, συμφέρον) των «από κάτω».

Στις μέρες μας, η οικονομική καταστολή αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο για την κυριαρχία. Ένα εργαλείο που με τη χρήση του, η επιβολή του φόβου, της ματαιότητας και της παραίτησης γίνεται με έναν ακόμα πιο αόρατο, μαζικό αλλά και εξατομικευμένο τρόπο, χωρίς μάλιστα να καθίσταται ως προϋπόθεση η χρήση φυσικής βίας από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ασχέτως αν αυτή είναι πάντα διαθέσιμη. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε, τα τελευταία χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης, η οικονομική καταστολή όχι μόνο δεν έχει αμφισβητηθεί, αλλά απεναντίας έχει ενταθεί, ποιοτικοποιηθεί και αναβαθμιστεί με τόση επιμέλεια και αφοσίωση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που την καθιστά ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της «συνέχειας» του κράτους.

Η χρηματοποίηση της καταστολής και η θέσπιση προστίμων για κάθε είδους παραβατικότητα (πολλές φορές στη θέση των έως τώρα ποινικών κυρώσεων) έρχεται χέρι-χέρι με τις ολοένα και πιο επιθετικές εισπρακτικές μεθοδεύσεις και τους οικονομικούς καταναγκασμούς. Η ψηφιακή ενοποίηση των ελεγκτικών και εποπτικών μηχανισμών, η φορολογική ενοποίηση, η πραγματοποίηση συναλλαγών μόνο μέσω του τραπεζικού συστήματος, ο αυτοματοποιημένος μηχανισμός δέσμευσης προσωπικών λογαριασμών, η πραγματοποίηση δεκάδων χιλιάδων κατασχέσεων, είναι μερικά δείγματα της οικονομικής καταστολής που εφαρμόζονται και θα εφαρμοστούν ακόμα πιο διευρυμένα, με κύρια (αν όχι αποκλειστική) στόχευση τα χαμηλότερα κοινωνικά/ταξικά στρώματα. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι από το σύνολο των 70 δισεκατομμυρίων ευρώ των χρεών προς το δημόσιο, η κρατική πολιτική (είτε στη δεξιά είτε στην αριστερή μορφή της) στρέφεται επισήμως στο 30% του ποσού, το οποίο αντιστοιχεί σε εργαζόμενους/ες και μικροοφειλέτες, αφήνοντας στο απυρόβλητο περίπου 50 δισεκατομμύρια χρέη που προέρχονται από τη ντόπια αστική τάξη.

Η οικονομική καταστολή στους ανυπότακτους και 
στους ολικούς αρνητές στράτευσης

Τα νέα «ήθη» της οικονομικής καταστολής αναδύθηκαν μαζί με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Σε αυτά εντάσσεται μία ολόκληρη σειρά προστίμων, τόκων, χρηματικών εγγυήσεων, φοροεισπρακτικών τακτικών κ.ο.κ., ενώ ουκ ολίγες φορές η οικονομική καταστολή έχει εφαρμοστεί σε πολιτικές υποθέσεις και σε κοινωνικές αντιστάσεις (στα πρότυπα και άλλων ευρωπαϊκών κρατών). Χαρακτηριστικό και πρώιμο παράδειγμα, από τους πρώτους κιόλας μήνες της «εποχής των μνημονίων», αποτελεί η χρηματοποίηση της καταστολής του ελληνικού στρατού εις βάρος των δεκάδων χιλιάδων ανυπότακτων. Από το 2010, με νόμο του τότε υπουργού άμυνας Βενιζέλου, η ποινή της επιπρόσθετης θητείας για τους ανυπότακτους αντικαθιστάται από χρηματικό πρόστιμο, το οποίο με κοινή υπουργική απόφαση Βενιζέλου-Παπακωνσταντίνου λίγο αργότερα ορίζεται στα 6.000 ευρώ. Πρόκειται για ένα μέτρο που -όπως δηλώνουν ευθαρσώς οι στρατιωτικοί μηχανισμοί αλλά και οι αρμόδιοι υπουργοί- αποσκοπούσε στο να περιοριστεί δραστικά ο αριθμός των ανυπότακτων που επισήμως ξεπερνούσε τους 30.000 σε όλη την επικράτεια. Το διοικητικό αυτό πρόστιμο μπορεί να επιβληθεί περισσότερες από μία φορές, καθώς η ανυποταξία θεωρείται διαρκές αδίκημα. Το πρόστιμο βεβαιώνεται στην εφορία, στο ΑΦΜ του ανυπότακτου, με το χρέος αυτό να τοκίζεται 1% το μήνα. Ένα χρέος που πλέον γίνεται μια κυρίαρχη και εφ’ όρου ζωής πραγματικότητα στη ζωή του οφειλέτη, εγκλωβίζοντάς τον σε μια αόρατη φυλακή, από νούμερα, διακανονισμούς, δόσεις, απειλές κατασχέσεων και ποινικές διώξεις.

Με την απόλυτη επίγνωση των κατασταλτικών μηχανισμών, το μέτρο του διοικητικού προστίμου, εφαρμόστηκε (και μάλιστα με περισσότερο «ζήλο») και σε ανθρώπους που συνειδητά αρνούνται να καταταγούν στο στρατιωτικό μηχανισμό χωρίς καμιά διάθεση συνδιαλλαγής, τους ολικούς αρνητές στράτευσης. Γεγονός που υποδηλώνει την πρόθεση των εμπνευστών αυτού του μέτρου να πλήξουν τη ριζοσπαστικότητα αυτών των αρνήσεων, να λειτουργήσουν εκδικητικά και τιμωρητικά προς τους ανυπότακτους και τους αρνητές και τέλος να στρέψουν την ανυποταξία σε θεσμικούς διαύλους-τρόπους διευθέτησης ή αποφυγής της θητείας (τρελόχαρτο, εξαγορά ή τέλεση της θητείας).

Σε αυτό το πλαίσιο, οι ολικοί αρνητές στράτευσης βρέθηκαν και εξακολουθούν να βρίσκονται στην αιχμή της καταστολής. Η ολική άρνηση στράτευσης είναι μια πολιτική στάση που τοποθετείται όχι μόνο στην άρνηση της θητείας, αλλά στην εναντίωσή της στο σύνολο του στρατιωτικού μηχανισμού, του μιλιταρισμού, των εθνών-κρατών. Μια στάση αντιθεσμική που δεν συνδιαλέγεται με το στρατό και τους θεσμικούς διαμεσολαβητές του. Μια στάση ζωής, που προτάσσει την ελευθερία, την ισότητα, την αυτοοργάνωση, την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση, και στέκεται ενάντια στην εξουσία, την ιεραρχία, τα έθνη-κράτη και τις κυρίαρχες θεσμίσεις. Έτσι, οι ολικοί αρνητές αρνούμενοι να συνδιαλλαγούν με τους φορείς της καταστολής, είτε τη στρατολογία είτε την εφορία, τίθενται στην πρώτη γραμμή της οικονομικής και ποινικής καταστολής, με τα πρόστιμα των 6.000 ευρώ να επιδίδονται 2 και 3 φορές, με δεσμεύσεις ή κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, με οικονομικές διώξεις ως «οφειλέτες του δημοσίου» και φυσικά με την ταυτόχρονη καταστολή εκ μέρους της αστυνομίας και των στρατοδικείων. Μια καταστολή που σκοπό έχει να από-πολιτικοποιήσει και να χρηματοποιήσει τις αρνήσεις και τις κοινωνικές αντιστάσεις, να πλήξει και να φθείρει την καθημερινότητα των ολικών αρνητών, δυσχεραίνοντας όλα τα πεδία ζωής και επιβίωσης και εξωθώντας τους στο κοινωνικό περιθώριο. Καθώς αρνούμενοι τη θητεία, το σύνολο του στρατιωτικού μηχανισμού και κατ’ επέκταση την αποδοχή του οποιουδήποτε διοικητικού προστίμου, εξωθούνται στα «ψηφιακά ξερονήσια» χωρίς ημερομηνία επιστροφής, αφού το χρέος – με ό,τι περιορισμούς φέρνει στην καθημερινότητα – τους ακολουθεί εφ’ όρου ζωής. Ένα χρέος που σε βάθος χρόνου επιχειρεί την εξάντληση και την παραίτηση του αρνητή.

Πρόστιμα και οικονομική καταστολή σε κοινωνικούς αγώνες

Το νέο αυτό οικονομικό μοντέλο καταστολής, δεν αφορά μόνο τους ανυπότακτους του ελληνικού στρατού και τους ολικούς αρνητές στράτευσης. Οι πολιτικές αρνήσεις αλλά και οι αρνήσεις γενικότερα απέναντι στο κυρίαρχο «υπόδειγμα» θα βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο, και θα αντιμετωπίζονται με την ίδια φιλοσοφία καταστολής. Από ένα σύστημα εξουσίας που χρηματοποιεί τα πάντα, που διαχωρίζει τους πάντες και καταστέλλει αμείλικτα, οι κινήσεις από αγωνιστές/στριες ή κοινωνικές ομάδες οι οποίες σηκώνουν το βάρος μιας άρνησης, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία. Η άρνηση της επικύρωσης εισιτηρίου, η εναντίωση στα συστήματα ελέγχου στα ΜΜΜ, η άρνηση πληρωμής στα διόδια, οι απαλλοτριώσεις ρεύματος κ.ο.κ., δηλώνουν ξεκάθαρα ότι τα πεδία και τα περιεχόμενα των αντιστάσεων και της αλληλεγγύης είναι ανοιχτά, θέτοντας στο επίκεντρο την άρνηση στην οικονομική/ταξική λεηλασία και την αντίστοιχη καταστολή, καθώς επίσης και τους συλλογικούς αγώνες ενάντια στη (ψευδ)αίσθηση της ματαιότητας και στον κοινωνικό αυτοματισμό.

Οι αντιστάσεις αυτές βρίσκονται διαρκώς στο επίκεντρο των καινοτομιών της καταστολής, καθώς αναδεικνύουν και εκθέτουν συνεχώς τα νεοφιλελεύθερα σχέδια εξαθλίωσης και υποδούλωσης των από κάτω από την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Σχέδια που από τη μία περιστέλλουν τις κρατικές παροχές για την υγεία, την ενέργεια και τη μετακίνηση στην πόλη μετακυλώντας το κόστος στους ολοένα και περισσότερο φορολογημένους φτωχούς/εργαζόμενους/ανέργους, και από την άλλη εκτοξεύουν τα ποσοστά του προϋπολογισμού για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τις αμυντικές δαπάνες (η Ελλάδα αποτελεί στις «αριστερές» μέρες μας τη 2η χώρα του ΝΑΤΟ σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς σε ποσοστό επί του ΑΕΠ). Πολιτικές, όπου στη βάση του «εθνικού καθήκοντος» και της «εθνικής συστράτευσης», συστηματικά επιδίδονται στην καλλιέργεια πολεμικού κλίματος διατρανώνοντας συνεχώς την ανάγκη ενός ακόμα πιο αξιόμαχου δολοφονικού μηχανισμού, ενώ παράλληλα προχωρούν σε χιλιάδες κατασχέσεις ακινήτων και λογαριασμών μισθοδοσίας για να διατηρηθεί η ρευστότητα και η εύρυθμη λειτουργία των «εθνικών» τραπεζών.

Το θεσμικό πλέγμα της οικονομικής καταστολής
(ή «όταν οι εφορίες γίνονται παραρτήματα της στρατολογίας…»)

Η οικονομική καταστολή δεν είναι μια αφαιρετική συμφορά, αλλά μια κρατική στρατηγική πίσω από την οποία βρίσκονται τα υποκείμενα υλοποίησής της. Είναι η στιγμή που οι φορείς και εντολείς της κρατικής εξουσίας συνεργάζονται μεταξύ τους για να πλήξουν και να καταστείλουν τους «από κάτω» αυτού του κόσμου και αυτούς/ές που αμφισβητούν την εξουσία. Είναι η στιγμή που οι αστυνομικές, στρατιωτικές και δικαστικές αρχές θα συνεργαστούν με τα δημοτολόγια, τις Δ.Ο.Υ. και τις τράπεζες. Από τους στρατολόγους που αποστέλλουν στους εφοριακούς σημειώματα για την επιβολή προστίμων σε ανυπότακτους μέχρι τους δικαστές που τους εξαναγκάζουν σε εξαγορά των συσσωρευμένων ποινών τους. Από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων που εντοπίζει τους οφειλέτες των οικονομικών προστίμων και δίνει εντολές εκτέλεσής τους με δεσμεύσεις και κατασχέσεις των τραπεζικών τους λογαριασμών μέχρι τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων που διαχειρίζεται τα στίγματα των ζωών εκατομμύρια ανθρώπων και με το πάτημα ενός κουμπιού στέλνει εντολή στην εκάστοτε τράπεζα να δεσμεύσει λογαριασμούς και ενίοτε να κατάσχει μισθούς, επιδόματα και επιστροφές φόρων. Από τους διευθυντές των εφοριών που υπογράφουν και επιδίδουν φακέλους ενημέρωσης και διευθέτησης του χρέους των οφειλετών μέχρι τον μπάτσο της γειτονιάς που θα συλλάβει τον οφειλέτη. Από τα δικαστικά τμήματα των εφοριών μέχρι τα διοικητικά δικαστήρια που νομιμοποιούν τα πρόστιμα.

Οι αρνήσεις μας ενάντια στην εξουσία 
είναι ο αγώνας για την ελευθερία

Σε αντίθεση με όλους αυτούς τους ιθύνοντες νόες ή αυτουργούς που ποτέ δεν ανέλαβαν την ευθύνη για την ποινική ή οικονομική ομηρία όσων αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, σε αντίθεση με όλους αυτούς που κρύβονται πίσω από τα γραφεία ή τα πληκτρολόγιά τους και υλοποιούν την κοινωνική/ταξική λεηλασία εκ μέρους του κράτους και των αφεντικών, οι ολικοί αρνητές στράτευσης και ο κόσμος του αγώνα αναλαμβάνουν διαρκώς την ευθύνη των αρνήσεών τους. Σε πείσμα των παλιών και νέων κατασταλτικών μεθοδεύσεων, θα συνεχίσουν να αντιστέκονται όχι μόνο ενάντια στους στρατούς και τους πολέμους, το κράτος και τα αφεντικά, αλλά και σε όσους έχουν από επιλογή ταυτιστεί με τους κρατικούς μηχανισμούς και θεσμούς, σε όσους εν τέλει παράγουν και αναπαράγουν τη βαρβαρότητα του κράτους και του κεφαλαίου. Συνειδητά, ριζοσπαστικά και αδιαπραγμάτευτα με μόνη δύναμη αυτήν της αλληλεγγύης και του συλλογικού, καθημερινού, αυτοοργανωμένου αγώνα, για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας.

ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ/ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΣΕ ΕΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟ

Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης

Ιούνιος 2017

Παρέμβαση αλληλεγγύης στην Κατάληψη Rosa Nera (Χανιά) στο λιμάνι του Πειραιά

Την Παρασκευή 7/7 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από 50 συντρόφους/ισσες στο λιμάνι του Πειραιά, σε ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη Rosa Nera (Χανιά) που αυτή την περίοδο απειλείται με εκκένωση.

Κατά την διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα στον κόσμο που επιβιβαζόταν στο καράβι με προορισμό τα Χανιά, αναρτήθηκαν πανό και έγινε αφισοκόλληση περιμετρικά του λιμανιού.

Η κίνηση αυτή συνδιοργανώθηκε από στέκια, καταλήψεις, συλλογικότητες, συντρόφους/ισσες από το κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά και είχε διάρκεια δύο περίπου ωρών. Η Rosa Nera δεν είναι μόνη της. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στους συντρόφους/ισσες και αμετακίνητα εχθρικά απέναντι στα αφεντικά και στο κράτος. Αγωνιζόμαστε για την ημέρα εκείνη που η κάθε Rosa Nera θα φυτρώνει και θα ανθίζει χειμώνα καλοκαίρι στις όχθες και στις γειτονιές όλου του κόσμου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ακολουθούν η αφίσα και το κείμενο (μεταφρασμένο και στα αγγλικά) που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της παρέμβασης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA

Η Rosa Nera είναι μια κατάληψη στη συνοικία Καστέλι, στην πόλη των Χανίων, που εδώ και 13 χρόνια δίνει ζωή σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο, που βρίσκεται υπό το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Πολυτεχνείου Κρήτης. Είναι ένας αυτοοργανωμένος, ανοιχτός κοινωνικός πολιτικός χώρος, μια κοινότητα αγώνα πέρα από και ενάντια στις καπιταλιστικές αξίες και τις κρατικές θεσμίσεις. Το πολυτεχνείο Κρήτης Α.Ε επιδιώκει να παραχωρήσει την κατάληψη, για 25 έτη με το αζημίωτο, στην ξενοδοχειακή εταιρεία BELVEDERE ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΕΠΕ και μεθοδεύει την εκκένωσή της. Θέλουν ενα κέντρο αγώνα, να το μετατρέψουν σε ένα ακόμα κάτεργο της τουριστικής βιομηχανίας, η οποία επιδιώκει να καταλάβει κάθε τετραγωνικό μέτρο της πόλης. Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο…

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Οι καταλήψεις είναι διαρκή πειράματα κοινοτήτων στις οποίες επιλέγουμε να συμβιώνουμε, να αποφασίζουμε και να δρούμε συλλογικά, ενάντια σε κάθε εξουσία. Αντανακλούν το πρόταγμά μας για έναν κόσμο χωρίς εκμεταλλευτές, μια κοινωνία αταξική, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις δεν θα διέπονται από ανταγωνισμό, αλλά από ισότητα, αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό. Κρατικές και δημοτικές αρχές, εισαγγελείς, μίντια, φασιστοειδή κάθε είδους, ιδιοκτήτες, επιχειρηματίες και τεχνοκράτες, αριστερές ή δεξιές κυβερνήσεις, στοχοποιούν τις καταλήψεις γιατί εχθρεύονται τον κόσμο τους. Αυτοί που ποδοπατούν τις ζωές μας, πολεμούν και τις καταλήψεις, επικαλούμενοι τη νομιμότητα και την υπεράσπιση της ιδιοκτησίας, άλλοτε βαφτιζοντάς τες «κέντρα ανομίας», άλλοτε στο όνομα των “σωτήριων” επενδύσεων, του κέρδους και των υποσχέσεων για δουλειές που θα ανοίξουν, και άλλοτε με το πρόσχημα της “επιστροφής των χώρων στην τοπική κοινωνία”.

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ

Η ROSA NERA δεν είναι μόνη της. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στους συντρόφους/ισσες και αμετακίνητα εχθρικά απέναντι στα αφεντικά και στο κράτος. Αγωνιζόμαστε για την ημέρα εκείνη που η κάθε Rosa Nera θα φυτρώνει και θα ανθίζει χειμώνα καλοκαίρι στις όχθες και στις γειτονιές όλου του κόσμου.

Στέκια, καταλήψεις, συλλογικότητες, σύντροφοι/ισσες από το κέντρο & τις συνοικίες της Αθήνας & του Πειραιά