...ή πώς η σπασμένη αλυσίδα στο αριστερό χέρι της θεάς νίκης ξεπάστρεψε τον ελ άνχελ!
Στις 12.08.2019, στην πόλη του Μεξικό, εκατοντάδες γυναίκες ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης με συνθήματα όπως «τέρμα με τη βία ενάντια στις γυναίκες», «οι φίλες μου θέλω να με προστατεύουν, όχι οι μπάτσοι», «βιαστές θα σας κόψουμε τους πούτσους». Με γκλίτερ, καπνογόνα, κρουστά, σπρέι, κουκούλες, εργαλεία και πέτρες η διαδήλωση έφτασε στο Γενικό Γραφείο της Εισαγγελίας. Οι γυάλινες πόρτες έπεσαν και αυτές όρμησαν μέσα εκφράζοντας την ελάχιστη οργή. Η αφορμή του μαζικού βιασμού μίας κοπέλας από 4 μπάτσους, οι καταγγελίες για αντίστοιχες σεξουαλικές κακοποιήσεις από άλλες 6 γυναίκες μέσα σε έναν μήνα σε έναν τόπο (όπως σε όλους τους τόπους) που οι βιασμοί, οι σεξιστικές παραβιάσεις, οι κακοποιήσεις και οι δολοφονίες θηλυκών σωμάτων είναι καθημερινότητα. Από εκείνη την ημέρα και για πολλές στη συνέχεια μέρες, γυναίκες σε πολλές πόλεις του Μεξικού, διαδήλωναν, φώναζαν, έκλαιγαν, χόρευαν, έσπαζαν, έκαιγαν και βανδάλιζαν τον πολιτισμό της πατριαρχίας και του σεξισμού. Στις 17.08 το αστυνομικό τμήμα Florencia στη LaRoma τυλίγεται στις φλόγες, και πραγματοποιούνται επιθέσεις σε στάσεις του μετρό. Ενώ βεβήλωσαν, όλες αυτές τις ημέρες, με όποιο τρόπο μπορούσαν, το προβεβλημένο μνημείο της ανεξαρτησίας στην πόλη του Μεξικό, με το όνομα «ο άγγελος», στο οποίο σε ύψος 36 μέτρων στέκεται ένα άγαλμα της θεάς Νίκης που στο δεξί της χέρι κρατάει ένα στεφάνι (σύμβολο της νίκης) και στο αριστερό μία σπασμένη αλυσίδα (σύμβολο της ελευθερίας).
Όπως ήταν επόμενο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κυρίαρχα και εναλλακτικά δεν ενδιαφέρθηκαν για αυτή την εξέγερση του γκλίτερ, του μωβ, του ροζ και του μαύρου παρά μόνο μετά από 4 ή 5 μέρες και το λιγότερο με προβληματικούς όρους (οι γυναίκες ως θύματα, το Μεξικό ως προβληματικός τόπος σχετικά με τη βία ενάντια στις γυναίκες, αιτήματα που οφείλει το κράτος να εξετάσει, η δικαιοσύνη που πρέπει να αποδοθεί, βανδαλισμοί μνημείων κλπ). Όπως επίσης ήταν δεδομένο πολλοί αριστεροί, αριστεριστές και λοιποί «ευαίσθητοι πολιτικοποιημένοι» άσκησαν κριτική είτε για τους βανδαλισμούς είτε για το γεγονός ότι δεν άσκησαν αρκετή βία. Και τέλος δεν έλειψε και η αντιδραστική απάντηση απέναντι στο #NoNosCuidanNosViolan, έτσι στις 18.08 δημιουργήθηκε το #EllasSiMeRepresentan (στo οποίo συμμετείχαν μεταξύ άλλων "γνωστές" ακαδημαϊκές φεμινίστριες) επειδή «λερώθηκε» το σύμβολο όλου του Μεξικού, ο άγγελος -ελ ανχελ- αλλά και επειδή «δεν γίνονται έτσι τα πράγματα».
Οι «γυναίκες μάγισσες και εξεγερμένες» απάντησαν πως «θα επιτεθούμε στα σύμβολά τους όσες φορές κρίνουμε απαραίτητο» και εξήγγειλαν πως «είμαστε χιλιάδες σε πόλεμο του γκλίτερ και πως αυτοί είναι έτοιμοι να πέσουν».
Ακολουθεί ένα κείμενο που γράφτηκε στις 17.08 από εκεί και που το μεταφράσαμε. Ενώ στις 29.08 ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης χρωματίσαμε με στένσιλ σημεία στους δρόμους του Κερατσινίου.
Μεξικό: κανείς δεν είπε πως είναι ειρηνικό
Το μεξικάνικο κράτος, τα ΜΜΕ, ο κόσμος μας λένε ψεύτρες και ότι υπερβάλλουμε κάθε φορά που καταγγέλλουμε μια σεξουαλική επίθεση. Σήμερα όλοι αυτοί, εμφανίζουν δημόσια ως ψέμα τον πολλαπλό βιασμό από αστυνομικούς μιας κοπέλας που φοβήθηκε να συνεχίσει την καταγγελία γιατί κανείς δεν εγγυήθηκε κανενός είδους ασφάλεια ούτε στην ίδια, ούτε στην οικογένειά της. Κάνουν τους ανυποψίαστους, βογκούν δύσπιστα που επαναβεβαιώθηκε η σάπια θέση τους, πανηγυρίζοντας που είχαν δίκιο ότι για άλλη μια φορά μια γυναίκα είπε ψέματα, επιβεβαιώνοντας με παρρησία ότι είναι άνδρες και ότι είναι αθώοι.
Ο κόσμος είναι ικανοποιημένος με την εκδοχή των βίντεο που δημοσιεύτηκαν από τα ΜΜΕ, όπου διαψεύδουν τη δήλωση της κακοποιημένης κοπέλας. Για τον κόσμο γίνεται πιο εύκολο έτσι, καθώς τον καθησυχάζει να ξέρει ότι μπορεί να συνεχίσει να εμπιστεύεται τους δήμιους του. Γίνεται πιο βολικό έτσι, καθώς ο κόσμος μπορεί να συνεχίζει τη ζωή του χωρίς να νιώθει ένοχος που υποστηρίζει ένα κοινωνικό σύστημα που ενισχύει σε νιοστό βαθμό τη βία ενάντια στα σώματα των γυναικών. Έτσι, μπορεί ο κόσμος να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου θεωρώντας ότι οι αστυνομικοί δεν θα κακοποιήσουν σεξουαλικά τις κόρες τους...
Αυτό που ξεχνούν είναι ότι αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία περίπτωση που γυναίκες, σε ολόκληρο τον κόσμο, καταγγέλλουν την σεξουαλική κακοποίησή τους από δημόσιους λειτουργούς. Πάντα καταχρούνται την εξουσία τους και θα συνεχίζουν να το κάνουν. Έτσι όπως ένας άνδρας που δεν είναι δημόσιος λειτουργός κρύβεται στα σκοτάδια για να επιτεθεί, έτσι και αυτοί κρύβονται πίσω από τον τίτλο του αστυνομικού, του στρατιωτικού, του πολιτικού.
16 Αυγούστου 2019. Διαδηλώσεις ενάντια στην έμφυλη βία στη μεξικανική επικράτεια
Όταν βραδιάζει μπαίνουν στην άκρη και οι κανόνες καλής συμπεριφοράς και το να είμαστε φρόνιμες πολίτισσες και το να φωνάζουμε συνθήματα, ζητώντας, σχεδόν ικετεύοντας, να εισακουστούμε: ότι δεν θέλουμε να επιβιώνουμε σε μια καθημερινότητα μέσα στον φόβο που μας επιβάλλουν, ότι δεν θέλουμε να μας βασανίζουν μέχρι θανάτου, να μας δολοφονούν, να βλέπουν οι μανάδες μας τα σώματά μας σε κατάσταση αποσύνθεσης ή να μην μας βρίσκουν ποτέ...
Και έρχονται τα συνθήματα στους τοίχους, τα παιχνίδια με τα καπνογόνα, οι καπνοί οι κόκκινοι και οι μωβ, η κίνηση, φωνές ολοένα και πιο δυνατές, το πρώτο τζάμι που θρυμματίζεται, οι φωνές επιδοκιμασίας να ξεχύνονται, αυτοσχέδια εργαλεία κι άλλα τζάμια να πέφτουν. Ουρλιάζουμε από οργή, από χαρά, από θλίψη... Ναι, ήμασταν εμείς, ναι, θα το ξανακάναμε χίλιες και μία ακόμα φορές, ναι, απομακρύναμε τους άνδρες από τις ομάδες μας, από τον δικό μας χώρο δράσης. Δεν είχαν καμιά δουλειά εκεί. Δεν ήταν καλεσμένοι. Δεν ήταν ευπρόσδεκτοι ούτε ως φίλοι ούτε ως σύμμαχοι.
Η νύχτα μας κάλυψε και δεν νιώσαμε τρόμο ούτε για την αστυνομία ούτε από τους σκοτεινούς δρόμους. Ήμασταν μια πλημμυρίδα από άγνωστες, ενωμένες, δυνατές, αποδιοργανωμένα λυσσασμένες, άρρωστες από οργή και απογοήτευση. Από όπου περάσαμε τα βάψαμε όλα, σπάσαμε κάθε σύμβολο κάθε εξουσίας που ευθύνεται για τις καθημερινές κακοποιήσεις. Κάψαμε ότι μπορέσαμε.
Μα, μας ρωτάνε, γιατί είμαστε έξαλλες;
Μας λένε σκύλες, ανισόρροπες, υστερικές, πουτάνες, ξεδιάντροπες. Μας γελοιοποιούν, μας χλευάζουν, ζητάν να μας σκοτώσουν, να μας βιάσουν, να μας «κλείσουν μέσα». Μας λένε: μα δεν είναι τρόποι αυτοί να διαμαρτύρεστε, μα όχι τους τοίχους, μα όχι τα τζάμια, μα όχι τα μνημεία, μα ποιος θα καθαρίσει την πόλη; Μας λένε ότι ήμαστε ένα μάτσο ενοχλητικές γκόμενες, ότι ξεφτιλίζουμε το κίνημα, ότι ήμαστε πρακτόρισσες, προβοκατόρισσες, φασίστριες, εγκάθετες της δεξιάς, συμμορίτισσες της αριστεράς.
Γεννήθηκα με αυτό το σώμα το οποίο με σημαδεύει σε ολόκληρη την ιστορία και σε ολόκληρη τη γη, ως κάτι που αυτοί ονομάζουν γυναίκα, και με δημιούργησαν ώστε να είμαι υποταγμένη, ποδοπατημένη, κακοποιημένη, ώστε να είμαι μητέρα, να φροντίζω, να εξυπηρετώ, να ανέχομαι, να σωπαίνω, να υπηρετώ τον δούλο του αφέντη και τον ίδιο τον αφέντη... Αναγνωρίζω την ιστορία της οποιασδήποτε άλλης γυναίκας ως δική μου, γι’ αυτό βγαίνω στον δρόμο με αυτές, γι’ αυτό ήμασταν όλες, γι’ αυτό δεν εγκαταλείπουμε καμία και αναγνωρίζουμε τις πράξεις όλων μας.
Καμία δεν κάλεσε σε ειρηνική πορεία. Καμιά δεν βγήκε στο όνομα καμιάς άλλης. Δεν θέλουμε να εκπροσωπήσουμε κανέναν και κανείς δεν μας εκπροσωπεί. Δεν ζητάμε δικαιοσύνη από τον δήμιο μας. Δεν εκλιπαρούμε για τα ψίχουλα που προσφέρει η προδότρια Sheinbaum (κυβερνήτρια της πόλης του Μεξικό) και ο φαφλατάς του προεδρικού θώκου. Αυτό που συνέβη χθες (16 Αυγούστου) ήταν μια έκρηξη οργής. Και ξέρουμε ότι οι αρχές δεν θα κουνήσουν ούτε ένα δάκτυλο για να εγγυηθούν την ασφάλειά μας ή για να τιμωρήσουν αυτούς που μας κακοποιούν. Θα υπάρξουν κι άλλες δολοφονίες γυναικών, σε ολόκληρο το κόσμο, επειδή είναι γυναίκες, θα συνεχίσουν να ρίχνουν σε εμάς την ευθύνη, να μας ενοχοποιούν, θα συνεχίσουν να μας αποκαλούν ψεύτρες. Οι απατεώνες των μίζερων ιδεολογιών θα έρθουν και θα μας πουν ότι δεν ήμαστε αληθινές φεμινίστριες, ούτε αναρχικές, θα μας πουν ότι δεν γίνεται έτσι η πολιτική. Και ο πόνος για τις μητέρες των δολοφονημένων και εξαφανισμένων θα συνεχίσει, όπως θα συνεχίσουν να ψάχνουν σε μαζικούς τάφους, νέες οργανώσεις εξαφανισμένων γυναικών θα ιδρυθούν, όπως θα συνεχίσουν να υπάρχουν μωρά δολοφονημένων μητέρων που θα μεγαλώσουν για να δουν ότι η ανθρωπότητα χέστηκε γι’ αυτό που συνέβη στις μητέρες τους...
Με τα χθεσινά γεγονότα απλά είδαμε και αναγνωρίσαμε στα συνένοχα βλέμματα, στα φανταχτερά με γκλίτερ σώματα, στα γυμνά και ζωηρά σώματα ότι δεν ήμαστε μόνες. Και ότι δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να κρύβουμε και να διαιωνίζουμε ένα κοινωνικό σύστημα θανάτου ούτε ως γυναίκες ούτε ως άνθρωποι.
Με αναγνώρισα στο βλέμμα μίας άλλης, έπιασα το χέρι της, μετά δώσαμε μια έντιμη αγκαλιά, μια αγκαλιά γυναικεία, συντροφική, αφού σπάσαμε κάμποσα τζάμια και τρέψαμε σε φυγή τους αδιάκριτους άνδρες και τους αστυνομικούς που πετύχαμε, γυρίσαμε η κάθε μια στο σπίτι της, με το τελευταίο μήνυμα της νύχτας και για το οποίο αξίζει να αγωνίζεσαι: έφτασα σπίτι, όλα καλά, ξεκουράσου.
απλά μία ακόμα ιστορία
αντιδημοκράτισσες προλετάριες
αντιδημοκράτισσες προλετάριες
