Παρασκευή 28/3, στο Ρεσάλτο, εκδήλωση για τη νέα εθνική αφήγηση σε περιβάλλον συστημικής κρίσης και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών

 

Έναρξη εκδήλωσης 9.00μμ : προβολή video, εισηγήσεις, συζήτηση

Για το διήμερο εκδηλώσεων 15-16 Μάρτη στο Πάρκο Τρίτση (Ίλιον) και στο Πέραμα

Με μεγάλο ενδιαφέρον και συμμετοχή από κόσμο των περιοχών πραγματοποιηθήκε το διήμερο εκδηλώσεων του αντιφασιστικού συντονιστικού περιοχών Πειραιά και Δυτικής Αθήνας, στις 15 & 16 Μάρτη, την 1η μέρα στο χώρο του αυτοδιαχειριζόμενου κατειλημμένου εδάφους ΑΓΡΟΣ στο πάρκο Τρίτση και τη 2η μέρα στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Περάματος.

Οι εισηγήσεις και για τις 2 μέρες, τις οποίες είχαμε επεξεργαστεί από κοινού τα 11 συλλογικά εγχειρήματα που συμμετέχουμε στο συγκεκριμένο συντονισμό, η εισήγηση της συνέλευσης no lager για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών την πρώτη μέρα των εκδηλώσεων, η εισήγηση τη δεύτερη μέρα της τοπικής ομάδας του Περάματος για τα ιδιαίτερα δεδομένα στην περιοχή και δυο τοποθετήσεις-κείμενα από την κατάληψη Παπουτσάδικο (ΤΑ ΜΜΕ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΛΙΜΑΤΟΣ ΦΟΒΟΥ) και τον ΑΓΡΟ (ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ), που προέκτειναν τη διασυλλογική εισήγηση, επίσης τη δεύτερη μέρα, πρόκειται να τυπωθούν και να διανεμηθούν σε μορφή μπροσούρας το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Τα περιεχόμενα των εκδηλώσεων-συζητήσεων, οι αναλύσεις, οι θέσεις, η ανταλλαγή εκτιμήσεων, δεδομένων και προσανατολισμών, θα τροφοδοτήσουν και τα πεδία των δράσεων ενάντια στον αναδυόμενο ολοκληρωτισμό, την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, τη διάχυση του φόβου, τις φασιστικές συμμορίες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.

ο δρόμος ανοίγει προχωρώντας

σύγκρουση με κράτος-αφεντικά-φασίστες

"σας γράφω από τη νύχτα μου"... Παρασκεύη 21/3, 8.00μμ, στο Ρεσάλτο

Με αφορμή τα 143 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα (Μάρτιος-Μάιος 1871), αυτή την Παρασκευή 21/3, στις 20:00, θα πραγματοποιηθεί παρουσίαση του βιβλίου "σας γράφω από τη νύχτα μου", που περιλαμβάνει γράμματα της Louise Michel, λίγο πριν και μετά την Παρισινή Κομμούνα -μία αντιεμπορευματική έκδοση χωρίς αντίτιμο της συλλογικότητας +τεχνία- (στο στέκι θα υπάρχουν αντίτυπα από το βιβλίο με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά).

Η παρουσίαση θα περιλαμβάνει προβολή slides (κάποια γενικά ιστορικά στοιχεία και αποσπάσματα από τα γράμματα της Louise Michel), μία επισκόπηση της Παρισινής Κομμούνας, τη συμμετοχή ελλήνων εξεγερμένων σε αυτό το επαναστατικό κοινωνικό εγχείρημα κατάργησης της εξουσίας και της εκμετάλλευσης που αντιμετώπισε την αιματηρή στρατιωτική καταστολή και αναφορές στη συγκεκριμένη μετάφραση (μεθοδολογία, δυσκολίες, επιλογή) και τα χαρακτηριστικά της έκδοσης.

Τετάρτη 19/3, 9.00πμ, Πρωτοδικείο Δέγλερη

Διήμερο εκδηλώσεων από αντιφασιστικό συντονιστικό περιοχών Πειραιά-Δυτικής Αθήνας

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

Σάββατο 15/3, 6.00μμ, στο αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος ΑΓΡΟΣ (Πάρκο Τρίτση - Ίλιον)
-Προβολή video για τα κέντρα κράτησης μεταναστών.
-Συζήτηση: Η νέα «εθνική αφήγηση» σε περιβάλλον συστημικής κρίσης και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών ως κυριαρχικό υπόδειγμα διαχείρισης και καταστολής κοινωνικών κομματιών σε «κατάσταση εξαίρεσης» (τμήμα της εισήγησης θα γίνει από τη συνέλευση “no lager”).

Κυριακή 16/3, 6.00μμ, στο Δημαρχείο Περάματος (αίθουσα εκδηλώσεων)
-Θεατρικός μονόλογος «ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ» από τη θεατρική ομάδα ΣΠΙΡΤΟ.
-Συζήτηση: Η εποχή της βαρβαρότητας και του φόβου, το νεοφασιστικό φαινόμενο, η περίπτωση του Περάματος και η διερεύνηση δυνατοτήτων συλλογικοποίησης, αντίστασης, αλληλεγγύης.

FIGHT BACK!

Πρωτοβουλία αναρχικών Περάματος // Ρεσάλτο (Κερατσίνι) // Αντιφασιστική συνέλευση Πειραιά // μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια) // Negrorojo (Κορυδαλλός) // Pasamontaña (Κορυδαλλός) // Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω) // Κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι) // Αντιφασίστες-τριες από το Περιστέρι // Θερσίτης (Ίλιον) // Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος Αγρός (Πάρκο Τρίτση-Ίλιον)

Λεωφορεία πρόσβασης για τον ΑΓΡΟ (πάρκο Τρίτση):
1) 704 από σταθμό αττικής, στάση Δωδεκανήσου
2) Β12 από αφετηρία Μάρνης ή από σταθμό Αττικής, στάση: 6η Χασιάς
3) 711 σταθμό Αττικής, στάση 6η Χασιάς

Λεωφορεία πρόσβασης στο δημαρχείο Περάματος:
1) 843 από Πειραιά Στάση: ΑΓ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ (δημαρχείο)
2) B18 - Γ18 από Αθήνα Στάση: ΑΓ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ (δημαρχείο)

Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη, συγκέντρωση στρατοδικείο Ρουφ Παρασκευή 14/3, 8.30πμ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΜΑΣ

 

Μία σύντομη επισκόπηση της τρέχουσας κοινωνικής πραγματικότητας αρκεί για να διαψεύσει όσους παραβλέπουν την εξάπλωση του μιλιταρισμού έξω από τις στενές οριοθετήσεις ενός στρατοπέδου, μίας στολής, μίας στρατιωτικής δομής. Η κρατική-καπιταλιστική λεηλασία εφαρμόζεται μέσω μίας εντεινόμενης στρατιωτικοποίησης, πέρα από την επιδιωκόμενη ενδυνάμωση του θεσμικού και επιχειρησιακού ρόλου του ελληνικού στρατού εντός και εκτός της ελληνικής επικρατείας. Αφορά, ταυτόχρονα, τη γενικότερη φιλοσοφία του νέου κοινωνικού μοντέλου που επιχειρείται να επιβληθεί από το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» μίας δημοκρατίας υπό νέο-ολοκληρωτική διαμόρφωση.

Η υποτίμηση και η λεηλασία των ζωών μας περνάει μέσα από τη στρατιωτική διαχείριση της καθημερινότητάς μας. Ολόκληρες κοινωνικές ομάδες εξαθλιώνονται ως «παράπλευρες απώλειες» της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Άνεργοι, ασθενείς, «πλεονάζοντες πληθυσμοί» μαζί με ένα υπό συρρίκνωση και φτωχοποίηση εργατικό δυναμικό στοιχίζονται στις γραμμές της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κοινωνικής αναπαραγωγής. Όλοι οι εργασιακοί χώροι, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα οδικά δίκτυα, το ρεύμα, το νερό, τα λιμάνια κ.α. αποτελούν πεδία μιας ριζικής αναδιαμόρφωσης προς ένα ακόμα πιο μηχανιστικό και ιδιωτικοποιημένο μοντέλο, το οποίο όπου δεν σκορπά τον θάνατο, απαιτεί περισσότερο πειθήνιους και εξατομικευμένους υπηκόους.

Κατασταλτικά, η χαρτογραφημένη ζωή στις Σκουριές της Χαλκιδικής, οι δεκάδες εισβολές σε σπίτια αγωνιστών, η στρατιωτικού τύπου καταστολή των αγώνων που ξεδιπλώνονται κατά καιρούς απ’ άκρη σ’ άκρη της ελληνικής επικράτειας, οι πολιτικές επιστρατεύσεις σχεδόν όλων των απεργιών με στοιχειώδες χρονικό βάθος, η επιχειρησιακή συνεργασία στρατού και αστυνομίας σε «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» (είτε αυτές αφορούν το δόγμα της «ασφάλειας» είτε τη διαχείριση των φυσικών καταστροφών με μόνη έγνοια φυσικά την αποφυγή ή τον έλεγχο τυχόν επακόλουθων κοινωνικών αναταραχών κι όχι την αποκατάσταση της κοινωνικής ζωής), αποτελούν παραδείγματα που μαρτυρούν τη στρατιωτικοποίηση της αντιμετώπισης των κοινωνικών αντιστάσεων. Παράλληλα, στις θαλάσσιες και χερσαίες συνοριακές γραμμές, ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος λαμβάνει όρους μαζικών εν ψυχρώ δολοφονιών, εν είδει στρατιωτικών εκκαθαρίσεων, όπως η δολοφονία των 12 μεταναστών από το ελληνικό λιμενικό σώμα στο Φαρμακονήσι. Ο στρατός μπορεί να μην παρελαύνει στους δρόμους αλλά είναι ήδη ανάμεσά μας.

Ο ελληνικός στρατός δεν αποτελεί έναν τυχαίο παράγοντα του κυριαρχικού μιλιταρισμού. Η αναδιάρθρωσή του εν καιρώ κρίσης έχει ιδιαίτερη σημασία και οι κατευθύνσεις της μπορούν να πείσουν και τον πλέον καλόπιστο για τα συμφέροντα που εξυπηρετεί. Ο «οικονομικός εξορθολογισμός» που διατείνεται τόσο η κυβερνώσα (ακρο)δεξιά όσο και η ανερχόμενη «φέρελπις» αριστερά αποτελεί ένα αμφιλεγόμενης επιτυχίας ανέκδοτο. Επί της ουσίας, οι εξοπλισμοί, η στελέχωση και η ενεργοποίηση του «αξιόμαχου των ενόπλων δυνάμεων» πάνω στα οποία εξελίσσεται ο χορός των δισεκατομμυρίων ευρώ του στρατιωτικού-πολιτικού συμπλέγματος και της πολεμικής βιομηχανίας, ενός κομβικού τομέα όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης αγοράς, διατηρούνται στα ίδια επίπεδα. Επιχειρησιακά, τονώνεται η στελέχωση, η ετοιμότητα και η ευελιξία των «μάχιμων μονάδων» πάνω και μέσα από τα στρατιωτικά-κατασταλτικά δόγματα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (που προορίζονται και για την καταστολή των εξεγέρσεων και των αγώνων εντός Ελλάδας). Διεθνώς, ο ελληνικός στρατός και οι εγχώριες βάσεις του συνεχίζουν να αποτελούν βασικό πυλώνα της λειτουργίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η Σούδα αποτελεί βασικό προπύργιο για πλήθος πολεμικών επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, ενώ άλλες βάσεις αποτελούν κέντρα εκπαίδευσης ΝΑΤΟϊκών και ευρωπαϊκών μονάδων (ενίοτε και ισραηλινών), όπως συμβαίνει τώρα στη Λάρισα ή πριν λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη.

Η απόλυτη ευθυγράμμιση του ελληνικού στρατού με την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα βρίσκει και το ισοδύναμό της στις ανάλογες αξίες που διαποτίζουν την κοινωνική χειραγώγηση και διαίρεση. Ο μιλιταρισμός, ο εθνικισμός, η πειθαρχία, η μισαλλοδοξία, η υποταγή, όπως και διάφορα άλλα εγγενή χαρακτηριστικά της στρατιωτικής ζωής είναι τα ίδια συστατικά που διαχέονται κοινωνικά για τη διαμόρφωση ενός συντηρητικού πόλου που θα εξυπηρετήσει την περίφραξη των κοινωνικών συγκρούσεων μέσα στις γραμμές των «από κάτω». Ο στρατός, ως εκ τούτου, οφείλει να διατηρηθεί ανέπαφος, ετοιμοπόλεμος και «καθαρός» από τη γενικευμένη κοινωνική απαξίωση, όχι μόνο για τις κατασταλτικές συνεισφορές που πιθανώς θα χρειαστεί να προσφέρει για τη διασφάλιση της συστημικής σταθερότητας αλλά και για το ρόλο του ως κυρίαρχου θεσμικού και ιδεολογικού προτύπου εν γένει. Αυτοί είναι οι λόγοι που ο ελληνικός στρατός διατηρήθηκε και συνεχίζει να διατηρείται στο απυρόβλητο «από τα δεξιά» ή να βάλλεται με άσφαιρα πυρά «από τα αριστερά», παρά την πρωταγωνιστική του συμμετοχή στην επελαύνουσα βαρβαρότητα. Η διαχρονική λεηλασία της οικονομίας προς χάριν των εξοπλιστικών αλισβερισιών και της ευρύτερης καπιταλιστικής λειτουργίας όπως και η πολιτική, ιδεολογική, μέχρι και οργανική του διασύνδεση με τους νεοναζί της χρυσής αυγής ή άλλων φασιστικών και δολοφονικών γκρουπών είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας συγκάλυψης στην οποία συμμετέχουν όλες οι αποχρώσεις του συστημικού φάσματος.

Ένας τέτοιος μηχανισμός δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στους αρνητές του, ειδικότερα όσο βαθαίνει η κρίση. Ο ολικός αρνητής στράτευσης Μιχάλης Τόλης αποτελεί μία ακόμα εξόφθαλμη προβολή των νέων οξυμένων κατασταλτικών μεθόδων του στρατού στους αμφισβητίες του. Η στάση του είναι κάτι παραπάνω από επαρκής για την πολιτική του στοχοποίηση από τους στρατοδίκες. Συλλογικοποιημένος στη γιαννιώτικη ομάδα ολικών αρνητών στράτευσης «Ξυπόλυτο Τάγμα», μία ομάδα με διαρκή και ανοιχτή αντιμιλιταριστική δράση και λόγο όχι μόνο στα Γιάννενα αλλά πανελλαδικά, εκτεθειμένος κοινωνικά μέσω δημόσιας συλλογικής άρνησης στράτευσης από τον Σεπτέμβρη του 2011 και φυσικά γνωστός στους τοπικούς στρατοκράτες. Για ακόμα μία φορά, μία απλή επίδοση τακτικής δικάσιμου σε έναν ολικό αρνητή που είναι κάθε άλλο παρά δυσεύρετος, αντικαθιστάται από την ενεργοποίηση αυτόφωρης διαδικασίας από το στρατοδικείο της Αθήνας (Ρουφ). Στις 3 Ιουνίου 2013, ξαφνική σύλληψη στα Ιωάννινα, κράτηση, μεταγωγή στην Αθήνα και εκ νέου κράτηση, αυτόφωρη διαδικασία, αναβολή της δίκης για μία μέρα δίχως στο μεταξύ να αφεθεί ελεύθερος ένας άνθρωπος που ποτέ δεν κρύφτηκε από τους διώκτες του, εκ νέου κράτηση στο κολαστήριο των μεταναστών και των μεταγωγών της Π. Ράλλη και τελικώς απελευθέρωση λόγω αναβολής της δίκης για τις 14 Μαρτίου. Σύνολο, πάνω από 2 μέρες απαγωγής και πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα εκδικητικής μεταχείρισης για μία συνηθισμένη επίδοση μίας σελίδας χαρτιού και μία πλημμεληματική δίωξη.

Να εξηγήσουμε και πάλι γιατί αρνούμαστε να ντυθούμε στα χακί; Γιατί δεν υπηρετούμε έναν μηχανισμό που εκπαιδεύει ανθρώπους να γίνουν δολοφονικές μηχανές, που ξερνάει ρατσισμό και φασισμό, μίσος για τον Άλλο, που βρωμάει ρουφιανιά, νταβατζιλίκι και ιεραρχία; Να εξηγήσουμε στους «έκπληκτους και σοκαρισμένους» από τις αποκαλύψεις για τα διαχρονικά «οικονομικά σκάνδαλα» των δισεκατομμυρίων ευρώ γύρω από τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, γιατί δεν πολεμάμε για τα συμφέροντα των αφεντικών; Παραμένουμε συνεπείς πολιτικοί αντίπαλοι των αφεντικών, των μιλιταρισμών, των εθνικισμών. Και στεκόμαστε μαζί με εκείνους που αρνούνται για πολιτικούς λόγους την υπηρέτηση όχι μόνο της θητείας αλλά ολόκληρου του στρατιωτικού μηχανισμού και της φιλοσοφίας του.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΜΙΧΑΛΗ ΤΟΛΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΡΟΥΦ, 14 ΜΑΡΤΙΟΥ, 8:30πμ

 

Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης

olikiarnisi.espivblogs.net

olikiarnisi@espiv.net 

 

Μάρτιος 2014 

olikiarnisi.espivblogs.net

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 42 συλληφθέντες καταληψίες του δημαρχείου Κερατσινίου στις 5/12/2009, μετά την αστυνομική εισβολή το ίδιο απόγευμα στο ΡΕΣΑΛΤΟ

Δίκη, Τετάρτη 12 Μάρτη, 9.00πμ, δικαστήρια Πειραιά

Από τους δρόμους της Νίκαιας Σάββατο 8 Μάρτη - Ενάντια στο φασισμό

Περισσότεροι από 200 σύντροφοι και συντρόφισσες, κάτοικοι της Νίκαιας και των γύρω περιοχών, διαδηλώσαμε για ακόμα μία φορά στις γειτονιές της Κοκκινιάς.
Το κάλεσμα για την ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ, έλαβε χώρα στην προοπτική της πολύμορφης αντιφασιστικής ακηδεμόνευτης δράσης, ανασύροντας τη ριζοσπαστική τοπική ιστορική μνήμη που αφορά στις μαχητικές και νικηφόρες συγκρούσεις του χθες…
Η πορεία που είχε καλεστεί στην πλατεία Δαβάκη (περιβολάκι) κινήθηκε στους δρόμους που εξελίχθηκαν οι μάχες από τις 5 ως τις 8 Μάρτη του 1944…
Η μικροφωνική που στήθηκε για μία περίπου ώρα στο περιβολάκι, ενημέρωνε για τα τοπικά ιστορικά γεγονότα των ημερών του ’44.
Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις 13:00 και διέσχισε τις οδούς 7ης Μάρτη, Γρεβενών, Ηλιουπόλεως, Κύπρου, Π.Ράλλη για να επιστρέψει και πάλι στο ίδιο σημείο.
Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα, πετάχτηκαν δεκάδες χιλιάδες τρικάκια, γράφτηκαν δεκάδες συνθήματα σε τράπεζες και άλλα δημόσια κτήρια, ενώ φωνάχτηκαν συνθήματα αντιφασιστικού, αντικρατικού, και αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα.
Το πανό της πορείας έγραφε: “7 Μάρτη 1944 - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ - ΤΟΤΕ ΤΩΡΑ ΠΑΝΤΟΤΕ”, ενεργοποιώντας και πάλι, τις ιστορικές μνήμες που ενισχύουν τους αντιφασιστικούς αγώνες του σήμερα.

αναδημοσίευση από το site του μπλόκου στην εξουσία

Με αφορμή τη Μέρα της Γυναίκας...

Eγώ νομίζω (και πιστεύω) ότι η γυναίκα πρέπει να είναι ίση με τον άντρα, γιατί δεν είναι σωστό που δεν είναι ίση. Στις 8 Μαρτίου η γυναίκα πρέπει να είναι ίση με τον άντρα! 

Σε εκείνη την ημέρα όλοι οι άντρες πηγαίνουνε τις μιμόζες στις γυναίκες, και στους άλλους άντρες, όμως εγώ ξέρω ένα άντρα που στις 8 Μαρτίου σε μια γυναίκα της έδωσε μια κλωτσιά. Μου το' πε ο πατέρας μου. 

Ο πατέρας μου οδηγάει τα τραμ τώρα, αλλά μια φορά έκανε τον πυροσβέστη. Τότε ήτανε που μια γυναίκα στις 8 Μαρτίου ήθελε να ριχτεί κάτω απ' τη σκεπή, και φωνάξανε τους πυροσβέστες. Ο πατέρας μου ήτανε εκείνος που ανέβαινε στα σπίτια για να μη ρίχνετε ο κόσμος απ' τα σπίτια. Αυτός ανέβηκε, και όταν βρέθηκε φάτσα με φάτσα με την τρελή της είπε:

-Μα εσύ γιατί θέλεις να ριχτείς για να έχουμε μπελάδες εμείς; 

Τότε εκείνη σκέφτηκε ακόμα λίγο αν ήθελε να ριχτεί ή να γυρίσει στο σαλόνι, και σκέφτηκε να ριχτεί. Αλλά και ο πατέρας μου ρίχτηκε πάνω της και την έπιασε. 

Όταν κατεβήκανε κάτω, ένας φίλος του πατέρα μου, που ήτανε πυροσβέστης (αλλά κάτω) έδωσε μια κλωτσιά στην τρελή από το φόβο του. 

Εγώ αν ήμουνα εκείνος ο κύριος, την κλωτσιά δε θα την έδινα εκείνη τη μέρα που ήταν η 8 Μαρτίου, μια άλλη μέρα ναι.

(έκθεση 8χρονου μαθητή στην Ιταλία,

από το βιβλίο του Μαρτσέλο Ντ' Όρτα "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω") 

Η 8η Μάρτη αποτελεί ξεκάθαρα την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, μια απλή υπενθύμιση διαχωρισμών, ανισότητας, καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Και μόνο η ύπαρξη της μέρας που "γιορτάζει η γυναίκα", είναι η απόδειξη πως τις υπόλοιπες 364 μέρες γιορτάζει η πατριαρχία.

Παρασκεύη 07/03, 8.00μμ, στο Ρεσάλτο: Καταναλωτισμός από κούνια

Σάββατο 8 Μάρτη, 12.00, Νίκαια (περιβολάκι), Πορεία Αντίστασης και Μνήμης

Αναδημοσίευση από http://mplokonikaia.squat.gr/

Για την πορεία στο Praktiker το Σάββατο 1/3 στο Αιγάλεω

200 περίπου άτομα συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εσταυρωμένου και γύρω στις 12.30’ ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το Πράκτικερ. Ο κρύος και βροχερός καιρός μπορεί να έπαιξε τον ανασταλτικό του ρόλο για μια πιο μαζική προσέλευση αλλά όσοι και όσες πορευτήκαμε είχαμε την καλύτερη δυνατή παρουσία στο δρόμο. Δυνατή περιφρούρηση και πολλά συνθήματα κατοχύρωσαν για μια ακόμη φορά το σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα του ανατρεπτικού προτάγματος στην πόλη. Διασχίσαμε την Ιερά Οδό με τη «διακριτική συνοδεία» της αστυνομίας που λίγο πριν φτάσουμε στο Πράκτικερ πήρε λιγότερο διακριτικό χαρακτήρα με δύο διμοιρίες των ΜΑΤ να παίρνουν θέση μπροστά από το κατάστημα. Το κατάστημα είχε κλείσει το μεγάλο υπόγειο πάρκινγκ και είχε απλώσει πλέγματα στην πρόσοψή του. Η πορεία διεκδίκησε το τράβηγμα των διμοιριών από την είσοδο και έτσι φτάσαμε ακριβώς μπροστά από το κατάστημα, το οποίο λειτουργούσε μόνο κατά το ήμισυ, αφού επιτρεπόταν η είσοδος στο σούπερ μάρκετ που συστεγάζεται αλλά οι πόρτες του Πράκτικερ εσωτερικά του κτιρίου ήταν κλειστές. Μείναμε περίπου 20 λεπτά φωνάζοντας συνθήματα και μοιράζοντας κείμενα μέσα κι έξω από το κτίριο και αποχωρήσαμε ρίχνοντας κόκκινες μπογιές στην πρόσοψή του καταστήματος. Στη συνέχεια μπήκαμε όλοι στο μετρό από το σταθμό τη Αγίας Μαρίνας που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Πράκτικερ και επιστρέψαμε στην πλατεία Εσταυρωμένου.

Αρκετός κόσμος επιδοκίμασε την πορεία αλλά χωρίς να φαίνεται ότι αυτή η επιδοκιμασία έχει τη διάθεση να ξεπεράσει την κουλτούρα της ανάθεσης. Το γεγονός της «αυτοκτονίας», έτσι κι αλλιώς, φέρει ένα συναισθηματικό βάρος τη στιγμή που επικοινωνείται και μάλιστα ιδιαίτερα σε αυτές τις γειτονιές. Πολλές «τριβές» στα μοιράσματα του κειμένου χωρίς κανένα ίχνος επιθετικότητας που επιβεβαιώνουν, όμως, είτε την ασφάλεια ενός «τι να κάνουμε», είτε την κυριαρχία μιας διάχυτης μοιρολατρίας. Ο κόσμος ιδιαίτερα μέσα στο Πράκτικερ σοκαρίστηκε από την αναπάντεχη γι’ αυτόν οργισμένη διαδήλωση στην είσοδο του μαγαζιού… χωρίς να προσδιορίζεται, ωστόσο, το πρόσημο του σοκ.

Η πορεία αυτή άφησε μια παρακαταθήκη αποφασιστικότητας και οργανωτικότητας υποδαυλίζοντας τους φόβους των αφεντικών του Πράκτικερ και της αστυνομίας αφού όλοι αυτοί θεωρούσαν ότι το «ταξικό μένος» είχε εξαντληθεί τόσο στην ανυπαρξία οποιουδήποτε αριστερού καθεστωτικού αντίλογου όσο και στην συγκέντρωση της προηγούμενης Πέμπτης η οποία είχε καλεστεί μόνο διαδικτυακά. Από τη μεριά μας δεν πρόκειται να αφήσουμε αυτή την ξεκάθαρη δολοφονία του Στέφανου Βαλαβάνη να χαθεί μέσα στην επιτηδευμένη λήθη αλλά θα επιδιώξουμε την συγκρότηση μια διαρκούς συλλογικής υποδομής για την περιστολή της εργοδοτικής ασυδοσίας –κι όχι μόνο της συγκεκριμένης- που θέλει να υποτιμήσει τις ζωές μας συνηθίζοντας τον θάνατο.

αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο