παρέμβαση αλληλεγγύης...

...για τους συλληφθέντες της εξέγερσης

Οι κινήσεις αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, μαχόμενη γυναίκα-μετανάστρια-εργάτρια στις 23/12/2008 δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο και στο στόμα από μπράβους τους αφεντικού της.
Η Κωνσταντίνα δούλευε για χρόνια ως καθαρίστρια στους σταθμούς του ΗΣΑΠ, μέσω της εργολαβικής (και δουλεμπορικής) εταιρείας καθαρισμού (και υπενοικίασης εργαζομένων)ΟΙΚΟΜΕΤ, του μεγαλοστελέχους του ΠΑΣΟΚ στον Πειραιά Νικήτα Οικονομάκη και είναι γραμματέας του σωματείου καθαριστριών.
Η ΟΙΚΟΜΕΤ για να μην κολλάει βαρέα ένσημα στους εργαζόμενους της δηλώνει ότι εργάζονται 5,5 ώρες ημερησίως (αντί για 6 ώρες που εργάζονται πραγματικά και που είναι το ελάχιστο ωράριο για βαρέα ένσημα) και βάσει αυτών των ωρών εργασίας και ενσήμων τους βγάζει και τα μισθολόγια, τα δώρα, τις υπερωρίες (όταν τις καταβάλλει), τις αποζημιώσεις. Επιπλέον, βάζει τους εργαζομένους της να υπογράφουν λευκές κόλλες για τη μετακίνηση τους σε άλλες υπηρεσίες καθαρισμού, αλλαγής των εργασιακών τους συμβάσεων ή απολύσεων χωρίς αποζημιώσεις.
Σε όλα αυτά η Κωνσταντίνα αντιστάθηκε σθεναρά σε σημείο να δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από τα αφεντικά της και διαρκείς "ανώνυμες" απειλές κατά της ζωής της καθώς και της ζωής του παιδιού της και της μητέρας της το τελευταίο δίμηνο πριν την επίθεση. Οι περισσότερες συναδέλφισσες της βλέποντας τον κλοιό να σφίγγει γύρω της απέφευγαν από φόβο μέχρι και να της μιλάνε στη δουλειά.
Η Κωνσταντίνα με τη στάση της έσπασε τους υποδεικνυόμενους ρόλους της υποταγμένης γυναίκας, της σιωπηρής μετανάστριας, της πειθήνιας εργαζόμενης. Γι' αυτό και ήταν ενοχλητική και επικίνδυνη. Και βέβαια, τα γουρούνια που συνέλαβαν τον χαρακτήρα της επίθεσης εναντίον της όπως κι εκείνοι που την εκτέλεσαν, δεν επέλεξαν τυχαία το βιτριόλι. Ο σκοπός ήταν εξόφθαλμος : ο στιγματισμός, η ταπείνωση, η ατίμωση. Αυτή η γλώσσα που δεν έλεγε να σταματήσει να μιλάει (να διεκδικεί δηλαδή) έπρεπε να το βουλώσει. Το "γυναικείο" της πρόσωπο (κατεξοχήν πεδίο της πατριαρχικής θέσπισης του ρόλου της "ομορφιάς") έπρεπε να παραμορφωθεί. Ωστόσο, η Κωνσταντίνα ακόμα και μετά από αυτή την ισοπεδωτική επίθεση (τυφλώθηκε οριστικά από το ένα μάτι ενώ έχει κάποιες ελπίδες για υποτυπώδη όραση από το άλλο, καταστράφηκαν σχεδόν ολοσχερώς οι φωνητικές της χορδές και έχουν καεί από το οξύ όλα τα εσωτερικά της όργανα μέχρι το στομάχι) έχει δείξει ένα ασύγκριτο ψυχικό σθένος και δεν το βάζει κάτω. Παλεύει για την βελτίωση της υγείας της, έχει αρκετά καλή διάθεση και υψηλή ψυχολογία και χαιρετίζει τις κινήσεις αλληλεγγύης και τον αγώνα που έχει αναπτυχθεί ουσιαστικά εξαιτίας της.
Από τις 23/12 έχουν πραγματοποιηθεί μια σειρά πολύμορφων δράσεων για την αλληληλεγγύη στην Κωνσταντίνα και ενάντια στις σύγχρονες δουλεμπορικές εταιρείες και συνθήκες εργασίας. Ελπίζοντας να μη μας έχει διαφεύγει κάποια τις παραθέτουμε μέχρι σήμερα 26/2:
26/12: Συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο Ευαγγελισμός που νοσηλεύεται στην εντατική η Κωνσταντίνα.
27/12: Κατάληψη του κεντρικού κτιρίου του ΗΣΑΠ στην οδό Αθηνάς
28/12: Πορεία από τον ΗΣΑΠ στον Ευαγγελισμό
29/12: Πορεία 300 ανθρώπων στον Πειραιά που στην ολοκλήρωση της περνάει από τα γραφεία της ΟΙΚΟΜΕΤ και επιτίθεται στην διμοιρία που τα φυλάει.
30/12: Κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
31/12: Πορεία αλληλεγγύης στη Θεσσαλονίκη στους διωκόμενους της εξέγερσης του Δεκέμβρη και στην Κωνσταντίνα.
31/12: Αλληλέγγυοι/-ες καταλαμβάνουν προσωρινά το μικρόφωνο ανακοινώσεων στον σταθμό ΗΣΑΠ της Ομόνοιας.
3/1: Πορεία 700 ανθρώπων στα Πετράλωνα, περιοχή κατοικίας της Κωνσταντίνας και περιοχή όπου πραγματοποιήθηκε η επίθεση. Κατά τη διάρκεια της πορείας σπάζονται τα ακυρωτικά μηχανήματα και οι κάμερες του σταθμού ΗΣΑΠ Πετραλώνων, ενώ αντίστοιχη ενέργεια πραγματοποιείται στον σταθμό ΗΣΑΠ Ομόνοιας στις 5μμ την ίδια μέρα.
4/1: Στον Σταθμό ΗΣΑΠ Μοναστηρακίου πραγματοποιείται επίθεση καταστροφής των καμερών και των ακυρωτικών μηχανημάτων.
8/1: Κατάληψη του Δικηγορικού Συλλόγου
9/1: Επίθεση στα γραφεία της ΟΙΚΟΜΕΤ και της ADECCO (εταιρεία ενοικίασης εργαζομένων) στη Θεσσαλονίκη.
9/1: Κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων.
12/1: Κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Βόλου.
14/1: Συμβολική Κατάληψη του γραφείου του Διοικητή του Ευαγγελισμού.
14/1: Κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Ξάνθης.
21/1: Καταλήψεις των Επιθεωρήσεων Εργασίας στη Δάφνη και στην Αγ. Παρασκευή.
22/1: Πορεία από τα Προπύλαια στο Υπουργείο Απασχόλησης με τη συμμετοχή περισσότερων των 5000 ανθρώπων. Το κτίριο του υπουργείου βάφεται με κόκκινα χρώματα ενώ η διμοιρία φύλαξης του δέχεται δριμεία και πολύωρη επίθεση. Συγκρούσεις ξεσπούν και με άλλες διμοιρίες τριγύρω.
22/1: Πορεία 2000 ανθρώπων στη Θεσσαλονίκη που καταλήγει στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης.
31/1: Πορεία 500 ανθρώπων από τον ΗΣΑΠ Πειραιά που θα επιτεθεί με χρώματα στις διμοιρίες και τις κλούβες φύλαξης των γραφείων της ΟΙΚΟΜΕΤ.
17/2: Επίθεση 100 ανθρώπων στα γραφεία της ΟΙΚΟΜΕΤ στον Πειραιά με εσωτερική τους καταστροφή.
19/2: Επίθεση με εξωτερικές καταστροφές και ρίψεις χρωμάτων στην ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ (εταιρεία καθαρισμού του ΜΕΤΡΟ αντίστοιχη της ΟΙΚΟΜΕΤ) και στην ΑΡΙΑΝΘΗ (εταιρεία καθαρισμού νοσοκομείων, επίσης με αντίστοιχο εργασιακό καθεστώς).
19/2: Πορεία 2000 ανθρώπων από τα Προπύλαια στην Βουλή και κατάληξη πάλι στα Προπύλαια όπου ξεσπούν μίκρης έκτασης και διάρκειας αψιαμχίες με τις αστυνομικές δυνάμεις.
25/2: Συγκέντρωση έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΗΣΑΠ που μετατρέπεται σε ολιγόωρη κατάληψη με σκόπο να κηρυχθεί έκπτωτη η ΟΙΚΟΜΕΤ από τον ΗΣΑΠ για τη σύμβαση καθαριότητας και να προσληφθούν οι εργαζόμενες/-οι ως υπάλληλοι καθαριότητας του ΗΣΑΠ. Ο ΗΣΑΠ δεσμεύεται να κηρύξει έκπωτη την ΟΙΚΟΜΕΤ και να εξετάσει και τα υπόλοιπα ζητήματα που τυο τέθηκαν. Η πορεία της απεργίας της ΑΔΕΔΥ δεν φιλοτιμείται βέβαια να περάσει έστω και μια βόλτα από τον ΗΣΑΠ.
Επίσης, όλο αυτό το διάστημα έχουν γίνει μια σειρά εκδηλώσεων σε πολλές συνοικίες της Αττικής και πανελλαδικά. Και οι δράσεις συνεχίζονται... ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.

Αλληλεγγύη στους δραπέτες, καταστροφή κάθε φυλακής

Κυριακή 22/2 κι οι Βασίλης Παλαιοκώστας και Αλκέτ Ριζάι δραπετεύουν για δεύτερη φορά από τις φυλακές Κορυδαλλού με ελικόπτερο.
Τις επομένες μέρες στα τηλεοπτικά παράθυρα ξεδιπλώνεται ένα όργιο "αναζήτησης των υπαίτιων της απόδρασης" με κομβικό ερώτημα: γιατί δεν πυροβόλησε κάποιος από την οπλισμένη φρουρά της φυλακής ή τους μπάτσους το ελικόπτερο; Βέβαια, το ελικόπτερο δέχτηκε σωρεία πυρών και από τύχη δεν κατέπεσε. Από την άλλη, όσοι αντεπιχειρηματολόγησαν εξάντλησαν την ευαισθησία τους στις κατοικίες, στα γυμναστήρια και στα σχολεία που υπάρχουν τριγύρω με την υπόδειξη ότι κατάρριψη του ελικοπτέρου θα μπορούσε να μεταφραστεί σε θάνατο ή τραυματισμό κατοίκων. Σε κανέναν δεν περίσσεψε μια κουβέντα για το ότι είναι αδιανόητο να πυροβολήσει κάποιος έναν δραπέτη και μάλιστα άοπλο, μόνο και μόνο επειδή προσπαθεί να επανακτήσει ό,τι πιο ιερό στον κόσμο: την ελευθερία του.
Πέμπτη 26/2 και για να ολοκληρωθεί το σκηνικό ο Δήμος Κορυδαλλού σε συνεργασία με τους διευθυντές των σχολείων της περιοχής και συλλόγους γονέων και κηδεμόνων πραγματοποιούν συγκέντρωση (κατεβάζοντας υποχρεωτικά και τους μαθητές) συμβολικής περιμετρικής περικύκλωσης των φυλακών Κορυδαλλού με σκοπό την μετακίνηση τους εκτός Αθηνών (για να μπορούν, δηλαδή, τα όπλα να εκπυρσοκροτούν άνετα σε περιπτώσεις αποδράσεων χωρίς να "κινδυνεύουν" κάτοικοι;)
Η ιστορία της φυλακής (και του εγκλεισμού γενικότερα) περιορίζεται στους τελευταίους 3 αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας. Ενώ το "έγκλημα" -που υποτίθεται ότι τη γέννησε- δεν είναι παρά παράγωγο του κοινωνικού διαχωρισμού σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους καθώς και της ταξικής διαίρεσης και ανισότητας που επιβλήθηκαν από την ίδια την κρατική-καπιταλιστική οργάνωση των κοινωνιών. Η φυλακή δεν είναι τίποτε άλλο από θεσμός διασφάλισης της εξουσιαστικής-εκμεταλλευτικής κοινωνικής οργάνωσης για την τιμωρία όσων παραβαίνουν τα θέσφατά της και τον εκβιασμό της υποταγής των υπολοίπων με την απειλή του εγκλεισμού. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κορυφή της πυραμίδας των καθημερινών καταναγκασμών, ταπεινώσεων και λεηλασιών από τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά.
Ενάντια στον εγκλεισμό και το καθεστώς γενικευμένης αιχμαλωσίας μας... αλληλεγγύη στους δραπέτες, καταστροφή κάθε φυλακής.

Ραδιενεργά απόβλητα που τα παίρνει το αεράκι

(Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί αναδημοσίευση από τον ημερήσιο τύπο της προηγούμενης εβδομάδας)
Μια βαριά «τοξική» κληρονομιά άφησε στους κατοίκους της Δυτικής Αθήνας το εργοστάσιο φωσφορικών λιπασμάτων της Δραπετσώνας, στο οποίο μπήκε λουκέτο το 1999. Επί 20 συναπτά έτη, τα ραδιενεργά απόβλητα του εργοστασίου απορρίπτονταν σε ανοιχτή χωματερή στο Σχιστό Περάματος, σε πλαγιά του όρους Αιγάλεω, ρυπαίνοντας το υπέδαφος, τον υδροφόρο ορίζοντα, αλλά και την ατμόσφαιρα της ευρύτερης περιοχής. Η αποκατάσταση του ΧΑΔΑ έχει ξεκινήσει, όμως για να ολοκληρωθεί απαιτείται η επιχορήγηση της τελευταίας φάσης του έργου από το υπουργείο Εσωτερικών. Και αυτή εκκρεμεί.
Ο ΧΑΔΑ Σχιστού έχει χαρακτηριστεί ως η πλέον επικίνδυνη χωματερή της Ελλάδας. Και αυτό γιατί «φιλοξενεί» περισσότερους από 10 εκατ. τόνους φωσφόγυψου που καλύπτουν έκταση 125 στρεμμάτων. Πρόκειται για ένα ορυκτό υλικό σε μορφή σκόνης, το οποίο χρησιμοποιούνταν από το εργοστάσιο Φωσφορικών Λιπασμάτων για την παραγωγή φωσφορικού οξέος. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι έχει υψηλή περιεκτικότητα στο ραδιενεργό ράδιο (Ra-226). Πράγματι, σε δειγματοληπτικούς ελέγχους που πραγματοποίησε η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ΕΕΑΕ) στο Σχιστό προέκυψαν συγκεντρώσεις Ra-226 της τάξης των 580 - 1.180 Bq/kg (μπεκερέλ/κιλό) με τα όρια ασφαλείας να μην ξεπερνούν τα 100 Bq/kg.
Στην έκθεσή της μάλιστα η ΕΕΑΕ ανέφερε πως «η εναπόθεση μεγάλων ποσοτήτων φωσφόγυψου, όπως συμβαίνει και στην περιοχή του Σχιστού, απαιτεί την εκπόνηση ραδιολογικής μελέτης και τη λήψη ειδικών μέτρων με σκοπό την ελαχιστοποίηση των πιθανών εκροών των ραδιονουκλιδίων Ra-226, U-238 και των θυγατρικών τους στο περιβάλλον». Συγκεκριμένα, τονιζόταν ότι η εναπόθεση φωσφόγυψου δεν πρέπει να γίνεται πλησίον ή εντός επιφανειακών υδάτων, ενώ σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται η προστασία των υπόγειων υδάτων (π.χ. με τη χρήση γεωμεμβρανών).
Από το 1979 έως το 1999, ωστόσο, κατά τη λειτουργία δηλαδή του εργοστασίου φωσφορικών λιπασμάτων και τη χρήση της χωματερής για την απόρριψη του ραδιενεργού υλικού, οι παραπάνω προδιαγραφές δεν τηρούνταν, με αποτέλεσμα η σκόνη να μεταφέρεται ανεξέλεγκτα μέσω του αέρα. Σημειώνεται επίσης ότι ο ΧΑΔΑ Σχιστού γειτνιάζει με το βιομηχανικό πάρκο Σχιστού αλλά και με κατοικημένες περιοχές. (Ο φωσφόγυψος απορριπτόταν επιφανειακά στη θέση Λακκώματα Σχιστού δίπλα στον οικισμό Αγιος Μηνάς Κερατσινίου).
Επισήμως, η χωματερή «έκλεισε» το 2003, ενώ έναν χρόνο αργότερα ξεκίνησαν έργα "εξυγίανσης" με χρηματοδότηση του υπουργείου Εσωτερικών. Εως σήμερα έχει αποκατασταθεί (?) η μισή έκταση, με κάλυψη του φωσφόγυψου με ειδικές μεμβράνες και, στη συνέχεια, την επίστρωσή του με χώμα (δεν είναι δυνατή η μεταφορά και εναπόθεσή του σε άλλη τοποθεσία).
Να σημειωθεί ότι πέραν των 10 εκατ. τόνων φωσφογύψου, στο ΧΑΔΑ Σχιστού έχει επίσης εναποτεθεί μεγάλη ποσότητα αδρανών και ογκωδών στερεών αποβλήτων, η οποία εκτιμάται σε περίπου 2 εκατ. τόνους, καθώς και ποσότητα αστικών στερεών αποβλήτων που ανέρχεται σε 1 εκατ. τόνους. Η συνολική ποσότητα στερεών αποβλήτων που έχουν εναποτεθεί ανέρχεται σε 27 εκατ. κ.μ.
Χωρίς σχόλια...

Για την εκδήλωση στο ΡΕΣΑΛΤΟ το Σάββατο 14/2

Στην εκδήλωση του Σαββάτου στο ΡΕΣΑΛΤΟ συναντηθήκαμε, συζητήσαμε και ανταλλάξαμε σκέψεις για την χωρίς αρχηγούς, καθοδήγηση και αιτηματικά πλαίσια εξέγερση του Δεκέμβρη, για το διάχυτο πνεύμα κοινωνικής ανυπακοής και ανταρσίας που έχει αναπτυχθεί (με πολλές προσπάθειες να έχουν ανθίσει μέσα στις γειτονιές: συλλογικότητες, πρωτοβουλίες αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις κ.α.), για τους διωκόμενους και προφυλακισμένους της εξέγερσης, για το πώς συνεχίζουμε.
Σχετικά με τους διωκόμενους, όσον αφορά τις περιοχές μας, στις 6 Μάρτη θα γίνει η πρώτη δίκη μαθητών στα δικαστήρια της Σκουζέ, οι οποίοι είχαν συλληφθεί σε συγκρούσεις έξω από την αστυνομική διεύθυνση Πειραιά.
Ελπιδοφόρο ήταν ότι από τους 70 παρευρισκόμενους/-ες στην εκδήλωση καμιά 30αρια ήταν σύντροφοι/-ισσες από άλλες περιόχες κι οι υπόλοιποι/-ες ήμασταν άνθρωποι από τις περιοχές του Κερατσινίου, του Περάματος, της Νίκαιας, της Δραπετσώνας, της Σαλαμίνας, του Πειραιά.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ανανέωση του ραντεβού για το ερχόμενο Σάββατο 21/12, 5:00μμ, ξανά στο ΡΕΣΑΛΤΟ, με σκοπό πλέον την ανάληψη πρωτοβουλιών δράσης στις περιοχές μας.
Με τη δημιουργία όσο πλατύτερων γίνεται συλλογικών-αντιιεραρχικών-αντιεξουσιαστικών πρωτοβουλίων αντίστασης-αυτοοργάνωσης-αλληλεγγύης στις γειτονιές τα περάσματα της ζωής και της δράσης διευρύνονται.

Βίντεο: Για την εξέγερση του Δεκέμβρη

Το παρακάτω βίντεο προβλήθηκε στην εκδήλωση – συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο Ρεσάλτο, στις 14 Φλεβάρη 2009 σχετικά με την εξέγερση του Δεκέμβρη, την αλληλεγγύη στους διωκόμενούς της και τη συνέχιση του αγώνα.

Για να κατεβάσετε το βίντεο πατήστε εδώ.

El video en español(esp subs) aqui.

Δε θέλουμε να κλείσει το εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, είμαστε πανευτυχείς που θα κατασκευαστεί και νέο στη Χαλυβουργική στο Θριάσιο

Ένα χρόνο πριν σε άρθρο της εφημερίδας μας (ΡΕΣΑΛΤΟ τεύχος 2) αναφερόμασταν στις διαβουλεύσεις που γίνονται στα μουλωχτά για την κατασκευή εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μέσα στη Χαλυβουργική των Αγγελόπουλων στο Θριάσιο. Η υπαγορευμένη σιωπή γύρω από το νέο αυτό έγκλημα για τις περιόχες μας επικράτησε όλο αυτό το διάστημα ενώ οι δήμοι της δυτικής Αττικής προέβησαν σε δυο άκαπνες διαμαρτυρίες που παρόλα τα πούλμαν που έβαλαν δεν κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν παρά λίγες εκατοντάδες κατοίκους από συνολικά 10 δήμους. Έτσι...
"Υπογράφηκε χτες (12/2/2009) το συμφωνητικό μετοχών και το σχέδιο καταστατικού για τη σύσταση κοινής ανώνυμης εταιρείας μεταξύ ΔΕΗ και Χαλυβουργικής για την κατασκευή και εκμετάλλευση δυο μονάδων συνδυασμένου κύκλου συνολικής ισχύος 880 MW. Οι μονάδες θα χρησιμοποιούν για καύσιμο φυσικό αέριο. Η Χαλυβουργική θα κατέχει το 51% του μετοχικού κεφαλαίου και η ΔΕΗ το 49% της υπό σύσταση κοινής ανώνυμης εταιρείας. Το συμφωνητικό μετοχών και το σχέδιο καταστατικού θα υποβληθούν για έγκριση στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Είναι η πρώτη φορά που η ΔΕΗ συνεργάζεται με ιδιώτη, ενώ το ύψος της επένδυσης θα φτάσει τα 500 εκατομμύρια ευρώ".
Το δολοφονικό project λοιπόν για τη ζωή και την υγεία των κατοίκων (όχι μόνο του Θριάσιου αλλά και όλων των γύρω περιοχών -των δήμων του Πειραιά συμπεριλαμβανομένων- και κατ' επέκταση ολόκληρης της Αττικής) προωθείται απρόσκοπτα.
Είναι πασιφανές ότι οι διαμαρτυρίες και η γκρίνια των "δημοτικών αρχών" και των "μαζικών φορέων" προστασίας του περιβάλλοντος, η μίζερη πολιτική των δικαστικών προσφυγών, οι άσφαιρες προειδοποιήσεις, οι άνευρες κινητοποιήσεις δεν επιτυγχάνουν τίποτα πέρα από το να ενισχύουν μία αίσθηση ματαιότητας και αδυναμίας απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα τους πολιτικούς τους υπηρέτες και τα εγκληματικά τους σχέδια.
Μήπως μετά τα Δεκεμβριανά και τις δυνατότητες της κοινωνικής αυτοοργάνωσης που αναδείχτηκαν πρέπει να επιχειρήσουμε να πάρουμε συνολικά τις υποθέσεις μας στα χέρια μας για την προάσπιση της ζωής και του περιβάλλοντος; Δεν χρειάζονται ούτε χωράνε μοιρολατρίες.

Δικαίωση των δολοφονημένων εργατών του Περάματος από το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων

Μιλάμε για την μαζική εξόντωση εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στις 24 Ιούλη 2008, στο δεξαμενόπλοιο «Friendship gas». Η επίσημη εκδοχή αναφέρεται σε 8 νεκρούς αν και μάλλον είναι 20 και πλέον οι δολοφονημένοι εργάτες αφού μέσα στο πλοίο δούλευαν πολλοί αδήλωτοι-ανασφάλιστοι μετανάστες.
Το παρήγορο είναι ότι 7 μήνες μετά έρχεται το πόρισμα των πραγματογνωμόνων για τα αίτια του ατυχήματος να βάλλει τα πράγματα στη θέση τους και να δικαιώσει τους νεκρούς εργάτες. Έτσι... δεν υπάρχει καμία ευθύνη των εφοπλιστών πλοιοκτητών, των εργολάβων και υπεργολάβων στις επισκευές, του κράτους και του υπουργείου ναυτιλίας του, της τριμερούς επιτροπής της ζώνης(κράτος, εργοδότες, συνδικάτο) για τους όρους ασφάλειας και υγιεινής των εργαζομένων. Την ευθύνη φέρουν οι ίδιοι οι νεκροί εργάτες. Έργο τόσο γνωστό, τόσο χυδαίο, τόσο παλιό : και δολοφονημένοι και υπεύθυνοι.
Στο πόρισμα, λοιπόν, που στάλθηκε την Πέμπτη 12/2 στην εισαγγελία Πειραιά, οι τρεις πραγματογνώμονες (η ανακρίτρια έχει εν τω μεταξύ αρνηθεί να υπάρχει εκπρόσωπος εργαζομένων στις έρευνες) αναφέρουν:
«Η πλέον πιθανή και εύλογη αιτία εκδήλωσης της πυρκαγιάς, που συνέβη στις 16:15 της 24-07-2008, στον κενό χώρο της Νο 3 δεξαμενής φορτίου του υγραεριοφόρου πλοίου «Friendship gas», με αποτέλεσμα τον θάνατο 7 εργαζομένων εξωτερικού συνεργείου επισκευών και ενός μέλους του πληρώματος του πλοίου, οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα σε αμέλεια του Β. Καββαδία, τεχνίτη ελασματουργού και του άτυχου βοηθού του Κωνσταντίνου Οικονομάκη...
...Εάν από τους υπεύθυνους των εργασιών επισκευής του πλοίου είχαν ληφθεί και εφαρμοσθεί ορθά όλες οι διατάξεις και ρυθμίσεις της νομοθεσίας για την υγιεινή και ασφάλεια της εργασίας, ήταν δυνατόν να είχε αποφευχθεί η ταχεία εξάπλωση και ενδυνάμωση της πυρκαγιάς και τα εξ' αυτής προκληθέντα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά εάν ληφθεί υπόψη και το γεγονός ότι σύμφωνα με τις διενεργηθείσες τοξικολογικές εξετάσεις των θανόντων, οι επτά (7) από τις (8) αυτές εξετάσεις αναφέρουν ότι ο θάνατος επήλθε συνεπεία ασφυκτικού θανάτου συμβατού με πρόκληση του δια εισπνοής μονοξειδίου του άνθρακος.»
Αυτή ακριβώς η εκδοχή που απαλλάσσει τους πάντες και αποδίδει την ευθύνη της έκρηξης στους εργαζόμενους.
Την 1η Αυγούστου 2008, 1 εβδομάδα μετά το πολύνεκρο "ατύχημα", σοκαρισμένοι και εξοργισμένοι διαδηλώσαμε στο Πέραμα, σε μια πορεία συγκίνησης και οργής. Θα επανέλθουμε άμεσα για να κατάθεσουμε τα δικά μας "πορίσματα" για τα εγκλήματα των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών.

Φασιστική επίθεση και στη Νίκαια 28/1/09

Τετάρτη 28 Γενάρη και στα γραφεία της νεολαίας ΛΑΟΣ στην πλατεία Αγ. Νικολάου, στη Νίκαια, ελληνόψυχοι παίδες (όχι και τόσο παίδες είναι η αλήθεια) πραγματοποιούν κοπή πίτας. Πρόκειται για τα γραφεία της νεολαίας τους για τον άξονα Δυτικής Αττικής και Πειραιά.
Λίγη ώρα αργότερα το ίδιο βράδυ, σε απόσταση 500m, στο δορμάκι Αποκορώνου (συμβολή οδών Τζαβέλα-Λακωνίας) χαμόσπιτο πακιστανών εργατών δέχεται επίθεση από 5 φασιστοειδή, που εισβάλλουν στο σπίτι τους, τους ξυλοκοπούν, τους παίρνουν τα χαρτιά τους και τους προστάζουν να εγκαταλείψουν άμεσα τόσο το σπίτι όσο και την χώρα. Λίγη ώρα αργότερα επιστρέφουν για να τους υπενθυμίσουν τις απειλές τους περί άμεσης αποχώρησης.
Το συγκεκριμένο περιστατικό έρχεται να προστεθεί στις διαδοχικές επιθέσεις σε σπίτια μεταναστών στις περιοχές του Ρέντη και του Αιγάλεω ένα χρόνο πριν.
Τα φασιστικά ασπόνδυλα ως προέκταση της επίσημου κρατικού ρατσισμού επιχειρούν να διαμορφώσουν ρατσιστικά δεδομένα σε φτωχογειτονιές έντονα προσδιορισμένες ιστορικά από την ταξικότητα, τους αγώνες τους, την αλληλεγγύη.
Τα συγκεκριμένα περιστατικά όπως και οι φορείς τους δεν πρόκειται να μείνουν αναπάντητα.
Ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις κράτους και φασιστών η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Ούτε στη Νίκαια ούτε πουθενά τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά.

Το σύγχρονο κάτεργο

Τραγικές οι συνθήκες στο γραφείο εξυπηρέτησης πελατών μέσω τηλεφώνου της Tellas.Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα κάθε μία ώρα να σηκώνονται για 10 λεπτά,για τουαλέτα ή τσιγάρο, και όταν σηκωθούν πρέπει να πατήσουν ένα κουμπί που είναι τοποθετημένο στο γραφείο τους και όταν επιστρέψουν να το ξαναπατήσουν,για κάθε λεπτό που αργούν αφαιρείται το αντίστοιχο ποσό από τον μισθό τους.Η αγγελία της εταιρείας περιγράφει τις συνθήκες εργασίας και το περιβάλλον ως ιδανικά. Πόσο ιδανικό είναι να κάθεσαι 8 ώρες σε μια καρέκλα μιλώντας συνεχώς στο τηλέφωνο σε ένα δωμάτιο με στριμωγμένα γραφεία κι ένα χρονόμετρο να χρονομετρά τις ανάγκες σου?Βέβαια δεν λείπουν και οι κλασσικές απάτες στα ενσημα και τις υπερωρίες.Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία έχουν ήδη ξεκινήσει καταγγελίες και έχουν ξεκινήσει ενέργειες δημιουργίας πρωτοβάθμιου σωματείου.Ενάντια στον εκβιασμό των αφεντικών ας προτάξουμε την αυτοργάνωση των εργατών!

Αναρχική εφημερίδα "Ρεσάλτο" - 3ο φύλλο, Φλεβάρης 2009

Το έντυπο δρόμου "Ρεσάλτο" εκδίδεται από την πολιτική συνέλευση του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ, επιδιώκοντας την όξυνση μιας ανταγωνιστικής απέναντι στην κυριαρχία κοινωνικής συνείδησης. Το παρόν τεύχος είναι αφιερωμένο στην εξέγερση των ημερών μας και τυπώθηκε σε 5.000 αντίτυπα. Η διακίνηση του γίνεται με μοιράσματα χέρι-χέρι σε δρόμους, πλατείες, σχολεία, εργασιακούς χώρους και κοινωνικές παρεμβάσεις, χωρίς κανενός είδους αντίτιμο, μια και οι ιδέες, οι αξίες, οι πράξεις μας, η ζωή μας ολόκληρη, δεν είναι εμπόρευμα για να ανταλλάσσονται με χρήματα ή οτιδήποτε άλλο. Το κόστος της έκδοσης καλύπτεται αποκλειστικά από τη συνέλευση του στεκιού και είναι ρητή και αδιαπραγμάτευτη η άρνηση οικονομικής στήριξης του εγχειρήματος από κρατικά ή ευρωπαϊκά κονδύλια, κομματικά ταμεία ή τοπικές αρχές, δημοτικές παρατάξεις ή «μη» κυβερνητικές οργανώσεις, ιδιώτες «χορηγούς» ή διαφημιστές.

Ας είμαι εγώ το παράδειγμα...

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα (η συνδικαλίστρια καθαρίστρια του ΗΣΑΠ που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι), μόλις βγήκε από την μονάδα εντατικής θεραπείας, τα πρώτα λόγια που είπε στην ψυχίατρο που την παρακολουθεί ήταν : ''το ότι δεν καταφεραν να με σκοτώσουν είναι μια νίκη… Ας είμαι εγώ το παράδειγμα για να πάρει κουράγιο ο κόσμος και ενδυναμωθεί ο αγώνας… Ήρθε η ώρα να βγουν όλα στο φως".
Η Κ.Κούνεβα, σωματικά, είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Σχεδόν το μισό της πρόσωπο έχει καεί μέχρι το κόκκαλο. Έχει χάσει το ένα μάτι και έχουν καεί στομα, φωνητικές χορδές, οισοφάγος και στομάχι, αλλά εχτές, σε ενημέρωση που έκαναν συντρόφισσές της στην κατάληψη της λυρικής σκηνής, είπαν ότι αντί να της δίνουμε εμείς κουράγιο, μας δίνει εκείνη και ότι ψυχολογικά είναι σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Επίσης, είπαν ότι η δολοφονική επίθεση των εργοδοτών όχι μόνο δεν φόβισε το σωματείο αλλά είχε ως αποτέλεσμα να οργανωθούν ακόμα περισσότερα άτομα σε αυτό.
Ας είναι λοιπόν η Κωνσταντίνα το παράδειγμα για τους μικρούς και μεγάλους, καθημερινούς αγώνες μας.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της εξέγερσης

Από τις 6 Δεκέμβρη μέχρι την ημέρα κλεισίματος του εντύπου, οι συλληφθέντες της εξέγερσης πανελλαδικά υπολογίζονται σε πάνω από 273, εκ των οποίων τουλάχιστον 64 είναι προφυλακισμένοι. Συλλήψεις έγιναν σε Αθήνα, Βόλο, Ζάκυνθο, Ηράκλειο, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Καβάλα, Καστοριά, Κοζάνη, Λάρισα, Πάτρα, Πτολεμαΐδα, Ρέθυμνο, Ρόδο, Τρίκαλα, Χανιά.

Τις δύο πρώτες μέρες, η γραμμή από πλευράς κράτους ήταν σαφής: να ορίζονται τακτικές δικάσιμοι για τους πρώτους συλληφθέντες της εξέγερσης και να μην κρατείται κανείς. Όχι από κάποιου είδους ευαισθησία, αλλά από τον υπαρκτό φόβο του ξεσπάσματος της κοινωνικής οργής και μέσα στους «ναούς της δικαιοσύνης». Άλλωστε, στην Αθήνα, εκκρεμούσε ακόμα η προσαγωγή του δολοφόνου στον ανακριτή.

Τις αμέσως επόμενες μέρες, φυσικά, η γραμμή άλλαξε. Μετά το αρχικό σοκ, η προσταγή του καθεστώτος ήταν: επιστροφή στην ομαλότητα και την τάξη. Με κάθε μέσο. Οι δηλώσεις καραμανλή έκλεισαν το μάτι σε όλους τους επίδοξους «ήρωες της αντεπανάστασης», ένστολους και μη: «όσοι προκαλούν επεισόδια είναι εχθροί της δημοκρατίας». Τα ΜΜΕ στέρεψαν πολύ γρήγορα από «δάκρυα» για τον «αδικοχαμένο Αλέξη» καθώς και από την όποια «κατανόηση» της κοινωνικής οργής (προϊόν του αρχικού τους σαστίσματος) και το ίδιο γρήγορα επανήλθαν στον καθεστωτικό τους ρόλο, αυτόν της εξόφθαλμης παραπληροφόρησης, της συκοφάντησης και της επίθεσης σε όποιον αντιστέκεται. Εκπρόσωποι των μπάτσων δήλωναν όλο νόημα ότι «η υπομονή των συναδέλφων τους έχει εξαντληθεί», και ο νοών νοείτο. «Αγανακτισμένοι πολίτες», «μικρο»καταστηματάρχες του κέντρου και κάθε είδους θεσμικό παράσιτο, που δεν του περίσσεψε μια κουβέντα για την δολοφονία, πρωτοστάτησαν στις τηλεοράσεις, εξαπολύοντας τη χυδαιότητά τους απέναντι στους εξεγερμένους.
Παράλληλα με την ιδεολογική επίθεση, η ΕΛ.ΑΣ. έκανε αυτό που γνωρίζει καλά. Επιθέσεις σε πορείες, ρίψη τόνων χημικών, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, πυροβολισμούς (στον αέρα, «εικονικούς», με πλαστικές σφαίρες), χιλιάδες προσαγωγές. Και μαζικές συλλήψεις…
Πρώτος και εύκολος στόχος ήταν οι μετανάστες, τους οποίους οι αρχι-πλιατσικολόγοι κατηγόρησαν για «πλιάτσικο» και οι οποίοι στην πλειοψηφία τους καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, με μόνο στοιχείο τις καταθέσεις των μπάτσων, χωρίς δικηγόρο και μεταφραστή, με ποινές καρμπόν των 18 μηνών και με απελάσεις. Εύκολοι στόχοι ήταν και πολλοί νεαροί, ανήλικοι, μαθητές, ακόμα και οι γονείς τους. Και είναι προφανές ότι σε όλες τις περιπτώσεις δεν επρόκειτο για κάποιου είδους κρατική βλακεία ή ανικανότητα, αλλά για στοχευμένες συλλήψεις από εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που θεωρήθηκε ότι μπορούν να αποκοπούν και να τρομοκρατηθούν πιο εύκολα.
Ιδιαίτερη θέση σ’ αυτό το πογκρόμ κατέχει η Λάρισα, όπου, από τις συνολικά 25 συλλήψεις που έγιναν στις 9.12.2008, οι 19 παραπέμφθηκαν με τον “αντι”τρομοκρατικό νόμο, κατηγορούμενοι για πολλά κακουργήματα αλλά και πλημμελήματα. Οι 11 από αυτούς είναι ανήλικοι μαθητές γυμνασίου και λυκείου, ενώ από τους ενήλικες, οι τέσσερις προφυλακίστηκαν.
Είναι προφανές ότι θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να γίνει έστω μια στοιχειώδης χωριστή αναφορά στον πρωτοφανή αριθμό των συλλήψεων, προφυλακίσεων αλλά και στη βία, τους τραυματισμούς και τις λοιπές «παράπλευρες απώλειες» με τις οποίες συνοδεύτηκαν. Και έχει περάσει στη σφαίρα του αυτονόητου ότι πρόκειται για περιπτώσεις όπου στη συντριπτική τους πλειοψηφία σχηματίστηκαν κατηγορίες αποκλειστικά με τις καταθέσεις των μπάτσων. Όπως και να ‘χει, αυτό που μένει στην ουσία είναι ότι όλοι τους είναι αιχμάλωτοι της εξέγερσης, της δικής μας εξέγερσης. Κατά τα άλλα, τα πράγματα πλέον είναι πολύ ωμά για να εθελοτυφλεί κανείς, κι ίσως τα λόγια να περισσεύουν.
Είναι όμως παραπάνω από βέβαιο ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη επέφερε ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα στις βεβαιότητες της κυριαρχίας• τις συνέτριψε. Και αυτές τις μέρες, η δημοκρατία, στην προσπάθειά της να ανατρέψει τα νέα δεδομένα και έχοντας από καιρό χάσει την ηθική της νομιμοποίηση στην κοινωνία, χρησιμοποιεί τις μεθόδους που την κρατούν (νεκρο)ζώντανη τα τελευταία χρόνια: τη δημιουργία αισθήματος φόβου και ανασφάλειας στην κοινωνία και την ταυτόχρονη και την καταστολή των κοινωνικών κομματιών που στοχεύουν στην ενοποίηση και τη διάχυση των αντιστάσεων. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η όλη θεματολογία των ΜΜΕ (τρομοκρατολογία, απαγωγές, δολοφονίες, κλπ), αλλά και η στοχευμένη επίθεση στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, με τόνους λασπολογίας και κρατικής προπαγάνδας, με εισβολές σε σπίτια, νέες συλλήψεις, προφυλακίσεις…
Και είναι εξίσου βέβαιο ότι δεν ήρθε ξαφνικά κάποια χούντα• αυτή είναι η δημοκρατία, αυτή υπήρξε πάντα. Απλά τώρα είμαστε πολλοί, και απλά «τηρεί τις αναλογίες». Όμως, το έργο της άγριας καταστολής είναι χιλιοπαιγμένο και δεν μας τρομάζει, πολύ περισσότερο τώρα. Η συνέχιση του αγώνα και η αλληλεγγύη απέναντι σε όλους τους αιχμάλωτους της εξέγερσης είναι ο μόνος τρόπος για κρατηθεί ζωντανό το βίωμα του Δεκέμβρη: ότι όλα είναι δυνατά.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
AΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ

Παλιέ κόσμε, υφαίνουμε ένα σάβανο για 'σένα

Λες και υπήρξε ξαφνικά μια παύση. Μια τελεία, σε μια ροή που έμοιαζε νομοτελειακή. Λες και πετάχτηκε από το παράθυρο ο ζωγράφος, αφηγητής και κάτοχος της Ιστορίας, μαζί με όλα του τα σύνεργα. Και πήραμε εμείς το εργαστήρι.
Κι αρχίσαμε να φτιάχνουμε τα δικά μας χρώματα, με αποχρώσεις και μίγματα από τις χιλιάδες ταπεινώσεις που βιώνουμε καθημερινά, παίρνοντας την ιστορία μας στα χέρια μας.
Με τα χρώματα αυτά να είναι από οργή, δάκρυα και κραυγές, ανακατεμένα με συναισθήματα αμέτρητων εξαναγκασμών. Από το βίαιο του πρωινού ξυπνήματος, το άγχος των καθημερινών δρομολογίων, το ατελείωτο των ωρών στις ουρές της υπομονής, τον εγκλεισμό των σχολείων, των υποσχόμενων επιδόσεων των φροντιστηρίων. Χρώμα από το ήχο της κάρτας στη δουλειά, την γεύση της απόλυσης από το αφεντικό, τα ψίχουλα των επιδομάτων, από την κοροϊδία και τον εξευτελισμό των αδειών παραμονής και των αιτήσεων ασύλου, την ανία μπροστά στην τηλεόραση, το μέτρημα των χρημάτων που δεν φτάνουν ποτέ, τα ληγμένα δάνεια και τις τοκισμένες τους δόσεις, όλων εκείνων των προστακτικών, των περιορισμών και των υποχρεώσεων που ασφυκτικά μας περιβάλλουν.
Χρώματα μπερδεμένα.
Μια πληθώρα προσμίξεων, αποχρώσεων αναμεμιγμένων συναισθημάτων και πράξεων. Όλα μαζί απλωμένα στην παλέτα, και πινέλο η οργή μας. Που ξεχύθηκε στο δρόμο, ξεσπώντας στον καμβά. Γιατί τελικά δεν άντεξε μια επιπλέον αφορμή.
Και την πήρε από μια σφαίρα.
Γιατί αν είναι κάτι που πραγματικά εξοστρακίστηκε εκείνες τις μέρες, είναι η ροή της δική μας πορείας. Κάπου βρήκε και λοξοδρόμησε, δραπετεύοντας από την προκαθορισμένη καθημερινή διαδρομή μιας πολυεπίπεδης λεηλασίας. Την προοπτική μιας ολοένα και ασφυκτικότερης επιβίωσης, μέχρι τη στιγμή που, αλλάζοντας απότομα κατεύθυνση, ξεχείλισε σαν χείμαρρος πλημμυρίζοντας τη σαστισμένη πόλη.
Και το τοπίο στον πίνακά μας πυρακτωμένο αρχίζει να μορφοποιείται από πυρπολημένα και κατεστραμμένα κτίρια αστυνομικών τμημάτων, κρατικών υπηρεσιών, γραφείων εφημερίδων. Από καμένα, σπασμένα και λεηλατημένα καταστήματα και πολυκαταστήματα «γνωστών-αγνώστων» επωνυμιών, τραπεζών, σούπερ-μάρκετ και πολυεθνικών, από τα φλεγόμενα πολυτελή αυτοκίνητα και τις αντιπροσωπείες τους. Και οι δρόμοι, βαθιές χαρακιές γεμισμένες με γκρεμισμένα διαφημιστικά ταμπλό, κάτω από πυρακτωμένες στάσεις λεωφορείων, ακρωτηριασμένα μέλη από κούκλες καταστημάτων, σπασμένες κάμερες παρακολούθησης, πυρπολημένες γούνες, τσαλαπατημένες τσάντες, πεταμένα παπούτσια, όλα μαζί μπερδεμένα με απόηχους κρότων και προσκρούσεις αντικειμένων.
Μίγμα μοναδικό!
Εξέγερση, κοινωνική αναταραχή, ξέσπασμα, ξεσηκωμός, αφύπνιση, έφοδος, πύρινο αντάρτικο…
Δεν έχει σημασία, ονόμασέ το όπως θες.
Σημασία έχει ότι όλοι αυτοί οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, που μέχρι χθες μιλούσαμε διαφορετική γλώσσα ζώντας μες στην υποταγή και την ανέχεια, όλοι αυτοί που μέχρι χθες μας θέλανε αόρατους και μόνους, μεμιάς αποκτήσαμε μορφή και πράξαμε από κοινού. Οργισμένοι μαθητές, νεολαίοι, εργαζόμενοι, απολυμένοι, τρελαμένοι κάθε ηλικίας, διαφορετικής υπηκοότητας, «άθεοι» κάθε θρησκείας… Όλοι μαζί, από τις μικρές και μεγάλες μας μητροπόλεις, επιτιθέμενοι στα σύμβολα αυτού του κόσμου.
Σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα που εξερράγη στον χάρτη της χώρας, με τα θραύσματα της να ξεπερνούν τα σύνορά και να σφηνώνονται βαθιά στο σώμα του πλανήτη. Με το κέντρο μιας πρωτεύουσας σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», μιας πόλης που έστεκε άναυδη και ισοπεδωμένη, παρατηρώντας την καταστροφή της. Και την υπόλοιπη κοινωνία βγαλμένη από έναν λήθαργο που είχε σχεδόν διαλύσει κάθε έννοια κοινότητας αντικαθιστώντας την πραγματικότητα των ονείρων της με όνειρα «αξιώσεων» καριέρας και εξασφαλίσεων, όνειρα μπολιασμένα με έπιπλα και μικροσυσκευές, να παρακολουθεί αμήχανη το άγριο ξύπνημά της. Κι ο πίνακας της ιστορίας μας, βιτρίνα του καθωσπρεπισμού σπασμένη που αρχίζει κι ομορφαίνει ακόμα περισσότερο από τον φόβο και τον ανήσυχο ύπνο των κρατούντων. Τον φόβο κάθε λογής κυβερνητών, διοικητών, αξιωματικών, κομματαρχών, εκπροσώπων, δικαστικών αρχών, στελεχών, διευθυντών, τραπεζιτών, εφοπλιστών, καναλαρχών… Με τους δρόμους χαραγμένες γραμμές από πυρακτωμένο μέταλλο, καμένη άσφαλτο, χυμένο πλαστικό, θρυμματισμένο γυαλί, σε ένα τοπίο κατεστραμμένο, γεμάτο συντρίμμια από οργή. Όλα τους πλέον υπολείμματα που αγριεύουν την επιφάνεια του πίνακα, ενώ ο μαύρος πυκνός καπνός, πέπλο από αποκαΐδια, σκιαγραφεί το φόντο καλύπτοντας μέγαρα, μουσεία, λόφους, αγάλματα, παρθενώνες.
Και στο βάθος, φωτίζοντας το σκηνικό, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, με τις φλόγες του να καθρεπτίζονται στα παράθυρα της βουλής, κάνοντας σε να νομίζεις ότι επιτέλους το μπουρδέλο καίγεται. Απεικόνιση προφητικά βγαλμένη από το μέλλον ή αλλιώς αντανακλάσεις οιωνών, «προάγγελοι» κάποιας «μοίρας» αδιαμφισβήτητης που όλο και πλησιάζει. Εκδοχή ή προσμονή, με -ή χωρίς- αφορμή, πινελιά, όπως όλα δείχνουν, νομοτελειακή. Όπου το κτίριο αυτό, σύμβολο-«ναός» της αστικής δημοκρατίας, κάποια επομένη θα καταστραφεί, και μαζί του ολόκληρο το οικοδόμημα αυτού του «θαυμαστού» κόσμου της εκμετάλλευσης, του θεάματος και της υποταγής. Ενός «θαυμαστού» κόσμου, που ενώ έχει ματώσει και λεηλατήσει ολόκληρο τον πλανήτη, μετατρέποντας τα πάντα πάνω του σε εμπορεύσιμη ύλη προς εκμετάλλευση, έχει ακόμα και την υπεροψία να πιστεύει ότι θα μπορεί να επεκτείνεται εσαεί και απρόσκοπτα. Ενός συστήματος σε κρίση, που κάθε του «λύση» γεννά μια νέα κρίση, αναδεικνύοντας το προφανές: πως έτσι κι αλλιώς αυτό το σύστημα δεν έχει τίποτα πλέον να υποσχεθεί στους υπηκόους του.
Γι’ αυτό, αν ρίξεις μια ματιά στο σκηνικό του κόσμου, θα διαπιστώσεις ότι οι πίνακες σαν κι αυτόν πληθαίνουν, φωτίζοντας τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σαν φωτοβολίδες νυκτός, σκιαγραφώντας στην επιφάνεια του παγκόσμιου χάρτη το μήνυμα στους όπου γης προύχοντες. Γιατί όπως τις μέρες του Δεκέμβρη το μόνο βέβαιο ήταν η αβεβαιότητα κάθε εκτίμησης σχετικά με το μέγεθος, τις προεκτάσεις και τις εκδοχές αυτής της δημιουργικής καταστροφής, έτσι και τώρα το μέλλον των κυρίαρχων και η διαιώνιση της λεηλασίας μας παραμένουν αβέβαια όσο ποτέ.
Κι αν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη αγγίξαμε τα όνειρά μας, ζώντας λίγη από την μαγεία τους, είναι βέβαιο ότι την επομένη σκοπεύουμε να τα αρπάξουμε και να γίνουμε ένα μαζί τους.
Και φυσικά, ως τότε δεν θα περιμένουμε.
Μιας και πρόκειται ουσιαστικά για τη συνέχιση μιας κοινής ιστορίας. Μιας ιστορικής διαδρομής, ενός κοινού αργαλειού από το παρελθόν που υφαίνει ακατάπαυστα, με τα νήματα μιας σειράς κοινωνικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων, τα κομμάτια ενός κοινού υφαντού. Και που πρέπει να εκπληρώσει σύντομα τον σκοπό του. Πριν προλάβει αυτός ο πολιτισμός να μας συμπαρασύρει στο βέβαιο της καταστροφής του.
Και φυσικά, δεν σκοπεύουμε να είμαστε εμείς οι θεατές αυτού του «έργου».

Στηρίζοντας γερά το καβαλέτο μας και εστιάζοντας στον επόμενο πίνακα,
στην επόμενη πινελιά, υφαίνοντας νήμα το νήμα, κομμάτι-κομμάτι,
το σάβανο που θα ντύσει ολόκληρο αυτόν το σάπιο κόσμο.

Ούτε βήμα πίσω

Δεκέμβρης 2008. Μέρες κοινωνικής και ταξικής εξέγερσης. Οι νεολαίοι, οι εκμεταλλευόμενοι, οι αποκλεισμένοι, οι μετανάστες, οι αμετανόητοι αιρετικοί και διασαλευτές της Τάξης… απέναντι στους γδάρτες ονείρων, τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά, τους μπάτσους, τους δικαστές, τους εισαγγελείς, τους δεσμοφύλακες, τους έμμισθους κονδυλοφόρους, τους κομματικούς και τηλεοπτικούς προασπιστές του συστήματος. Πορείες, καταλήψεις, συγκρούσεις, επιθέσεις, απαλλοτριώσεις, σαμποτάζ, συντροφικότητα. Τα χριστούγεννα αναβάλλονται λόγω εξέγερσης…
Γενάρης 2008. Ήρθε η στιγμή να μετατρέψουμε την οργή και την ορμητικότητα της εξέγερσης του Δεκέμβρη σε συνειδητή και καθολική ρήξη με τον «παλιό κόσμο» της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της καταστολής. Εξεγερμένο και το νέο έτος…

Τα κρατικά επιτελεία, οι κομματικοί μηχανισμοί και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ανασυντάσσονται. Τα ΜΜΕ σπέρνουν την τρομοϋστερία. Η καταστολή επιχειρεί να επανακτήσει το κοινωνικό έδαφος που απελευθέρωσε η εξέγερση με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα των μπάτσων στους δρόμους, με προσαγωγές και ασφυκτικό κλοιό κατά αγωνιστών σε πολλές επαρχιακές πόλεις, με εφόδους σε σπίτια αγωνιζόμενων ανθρώπων στην Αθήνα, με 65 εξεγερμένους αιχμάλωτους στη φυλακή. Οι δολοφόνοι προστάζουν επιστροφή στην ομαλότητα, στην κανονικότητα, στην κοινωνική γαλήνη…

Όμως, δεν υπάρχει συνθηκολόγηση ή ανακωχή. Οι προστακτικές της Εξουσίας συνεχίζουν, και μαζί ο αγώνας για τη συντριβή τους. Από τα σχολικά κελιά μέχρι τα εργασιακά κάτεργα, από τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση των άνεργων, των νεόπτωχων και των μεταναστών μέχρι τα κολαστήρια των φυλακών και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, από τις συνοικίες μέχρι το κέντρο της μητρόπολης και σε όλη την επικράτεια…

Η υπόσχεση που ανταλλάξαμε ισχύει. Διαρκές ανοιχτό ραντεβού στους δρόμους…

Χορεύοντας στο ρυθμό του Δεκέμβρη

Έρχεται αργά με τη σιγουριά του θριάμβου. Σου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά, σου ψιθυρίζει τρυφερά στο αυτί γλυκόλογα, σε νανουρίζει με ψέματα για να δεις όνειρα. Τη λένε Κανονικότητα.

Κάπου εκεί ανάμεσα στα όνειρα υπάρχει το «φάντασμα» τη εικόνας. Απλά σε στοιχειώνει και όταν δεν τη βλέπεις. Είναι μια εικόνα φιλτραρισμένη ή «πειραγμένη» γιατί κάποιος επιμελώς της έκρυψε τις ατέλειες, της έστρωσε ένα χαμόγελο ή της κόλλησε ένα μεγάλο δάκρυ και σαν μαριονέτα την έβγαλε στη σκηνή: κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζω την Πραγματικότητα. Μετά θα μάθεις – ίσως και όχι – πως αυτό είναι το ψευδώνυμό της.

Κανονικότητα και Πραγματικότητα. Νομίζω τους αρέσει να πιάνονται από το χέρι και να χορεύουν. Ταιριαστό ζευγάρι, προσαρμόζονται αρκετά καλά οι κινήσεις της μιας στις χορευτικές φιγούρες της άλλης.

Η μια κυοφορεί. Η άλλη περιμένει να θρέψει, να νανουρίσει, να μεγαλώσει και να δυναμώσει αυτόν που θα γεννηθεί. Θα μπει και αυτός στο χορό και θα μάθει τα βήματα αμέσως. Γεννήθηκε, εξάλλου, πάνω στην έξαψη μιας χορευτικής στροφής σχεδόν μεθυστικής. Κι ύστερα αυτός θα σέρνει τον χορό κατά διαστήματα. Τον λένε Φόβο.

Το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου ένα ουρλιαχτό διαπέρασε την λεπτή στρώση της καθημερινότητας, της φαινομενικά ήρεμης κανονικότητας, της βουβής και φοβισμένης ρουτίνας. Και πήγε και καρφώθηκε εκεί… στο κέντρο του κόσμου. Γκρεμίζοντας μονομιάς όλες τις στολισμένες βιτρίνες της κανονικότητας, αποκαλύπτοντας την βουβή και τρομαχτική της εξουσία που με λαγνεία έρποντας θέλει να σε τυλίγει συνεχώς. Αποκαλύπτοντας, ακόμα, την αποκρουστική όψη κάθε εξουσίας.
Ο τοίχος γκρεμίστηκε ή τουλάχιστον ράγισε και κλονίστηκε.
Και η κανονικότητα λιποθύμησε, έσβησε, αποκοιμήθηκε, για κάποιους πέθανε… Ο καθένας μπορεί να δώσει στο ουρλιαχτό και μια διαφορετική έννοια, αλλά όποια και αν είναι αυτή δεν θα καταφέρει να το εκφυλίσει. Ευτυχώς το ουρλιαχτό υπάρχει πέρα και έξω από όλες τις ερμηνείες και τα νοήματα. Γυμνό και ξεκάθαρο.
Αυτός ο Δεκέμβρης είναι και χαρισμένος στη ζωή. Χαρισμένος στην επιθυμία να υπάρχω ζωντανή και ζωντανός. Ζωντανοί ενάντια στο φόβο και τη βία που απλόχερα μοιράζουν σε δόσεις οι άγρυπνοι φρουροί της κανονικότητας: οι κάθε λογής πολιτικάντηδες, οι μπάτσοι, οι φιλήσυχοι και ενίοτε “αγανακτισμένοι” πολίτες, οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα κάθε είδους αφεντικά και οι γνωστοί υπηρέτες της πλασματικής “πραγματικότητας” των κυρίαρχων μίντια, οι πιστοί και άγρυπνοι υπηρέτες των μεγάλων συμφερόντων, του ψέματος και της πλάνης, της αμάθειας και της ημιμάθειας, της ευτέλειας και της γελοιότητας, οι συνένοχοι στο έγκλημα που διαπράττεται αργά και σταθερά καθημερινά δίπλα μας, μπροστά στα μάτια μας.
Να παραμείνουμε ζωντανοί και να κάνουμε το βήμα απέναντι σε αυτό που μπορεί να μας προστάξει, τρομάξει, περιορίσει, καταναλώσει, βιάσει. Ας περπατήσουμε σε μια λεπτή και μαγική γραμμή. Εξάλλου, το ξέρεις. Είμαστε όλοι παίκτες στο ίδιο παιχνίδι, όπου πραγματικοί θεατές δεν υπάρχουν.

Για τον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

Από τα μέσα Ιούνη 2005, στη λεωφόρο Δημοκρατίας 54 (είσοδος από Ερμού 9), στο Κερατσίνι, λειτουργεί ο αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ. Ένα εγχείρημα κοινωνικής - πολιτικής - πολιτισμικής παρέμβασης, αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα, που έχει ως βεληνεκές της απεύθυνσης και της δράσης του τις περιοχές του Κερατσινίου, της Νίκαιας, της Δραπετσώνας και του Περάματος και που μέχρι στιγμής έχει κατορθώσει μια πρώτη παρουσία (με κείμενα, εκδηλώσεις, παρεμβάσεις, προβολές βίντεο) γύρω από τα ζητήματα του κοινωνικού ελέγχου, της μισθωτής σκλαβιάς, του ασφαλιστικού, της εκπαίδευσης, του ρατσισμού, του σεξισμού, του εγκλεισμού, των ναρκωτικών, της οικολογικής καταστροφής, της αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές. Ένας χώρος αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, συναναστροφής και ανθρώπινης δημιουργίας, χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς, μακριά από εμπορευματικές σχέσεις, θεαματικά και καταναλωτικά πρότυπα. Ένα πείραμα διασταύρωσης, γνωριμίας, συντροφικότητας και δράσης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.
Το τελευταίο διάστημα -με εξαίρεση μια τοπική πορεία που πραγματοποιήθηκε στις 20/12 στο Κερατσίνι- το στέκι υπολειτούργησε λόγω της συμμετοχής μας στα Δεκεμβριανά και στις δράσεις που συνεχίζονται.
Το ΡΕΣΑΛΤΟ είναι ανοιχτό κάθε Παρασκευή μετά τις 9:00μμ.