skip to main |
skip to sidebar
Καθημερινό φαινόμενο έχουν γίνει οι εξεγέρσεις των εκατοντάδων έγκλειστων προσφύγων και μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Παγανής στη Λέσβο, που απαιτούν την ελευθερία τους.
Πρόκειται για έναν αγώνα που διεξάγεται ακατάπαυστα το τελευταίο δίμηνο και οξύνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα τις τελευταίες ημέρες την απελευθέρωση δεκάδων προσφύγων και μεταναστών, οι οποίοι κρατούνται για μήνες μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά.
Την ίδια στιγμή από τις 23 Οκτώβρη στα κρατητήρια του Α.Τ. Δραπετσώνας έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας 30 μετανάστες «χωρίς χαρτιά» από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και το Κουρδιστάν μετά από διοικητική απόφαση για παράταση της κράτησής τους για άλλους 3 μήνες.
Έχοντας ήδη κλείσει 3 μήνες φυλακισμένοι (στο φημισμένο από τη δεκαετία του ΄90 ως αποθήκη ψυχών Α.Τ. Δραπετσώνας) για το «έγκλημα» της εξαναγκασμένης -λόγω φτώχειας ή πολέμου- φυγής τους, της προσπέρασης συνόρων και της μετακίνησής τους «χωρίς χαρτιά» (επίσημα ταξιδιωτικά έγγραφα δηλαδή), απαιτούν το αυτονόητο: την άμεση απελευθέρωση τους.
Το Α.Τ. Δραπετσώνας σε μια προσπάθεια αποθάρρυνσης και κάμψης του αγώνα τους, τούς περιόρισε τις τηλεφωνικές κάρτες επικοινωνίας με τον «έξω κόσμο».
Από την Παγανή της Λέσβου μέχρι το Α.Τ. Δραπετσώνας άμεση απελευθέρωση των φυλακισμένων προσφύγων και μεταναστών, καταστροφή των στρατοπέδων συγκέντρωσης και κάθε χώρου κράτησης, για έναν κόσμο χωρίς χαρτιά, σύνορα, κράτη, εθνικά ιδεώδη, εκμετάλλευση.
Η ΔΗ.Κ.Ε.ΠΡΟ.Κ. είναι μία από τις τρεις επιχειρήσεις του δήμου Κερατσινίου (1. Επιχείρηση Κοινωνικών Υπηρεσιών, 2. Επιχείρηση Πολιτισμού, 3. Επιχείρηση Αθλητισμού) η οποία παρέχει «υπηρεσίες πρόνοιας». Σε αυτήν υπάγεται ο συμβουλευτικός σταθμός (με υπηρεσίες ψυχολόγων, λογοθεραπευτών, κοινωνικών λειτουργών, παθολόγων, παιδιάτρων κ.α.), τα «κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών» (Κ.Δ.Α.Π.), το πρόγραμμα ''Βοήθεια στο σπίτι'' και άλλες υπηρεσίες τέτοιου χαρακτήρα.
Την Τρίτη 7/7/09 και αφού η απόφαση για εισαγωγή αντιτίμου στις εν λόγω υπηρεσίες είχε περάσει και τα δεδουλευμένα είχαν καταβληθεί καθυστερημένα η πρόεδρος της ΔΗ.Κ.Ε.ΠΡΟ.Κ. Κερατσινίου ανακοίνωσε στον εργαζόμενο Λέφα Στέφανο ότι μετά τις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών και την ‘‘υπερβολική αντίδραση’’ που έδειξε σε αυτές οι σχέσεις του με την διοίκηση είναι τεταμένες και η ανανέωση της σύμβασης του αδύνατη.
Η επίθεση της διοίκησης στο πρόσωπο του συγκεκριμένου εργαζόμενου δεν απευθύνεται σε ένα άτομο αλλά στο σύνολο των εργαζομένων, δεν είναι πρόσφατη αλλά έχει παρελθόν και θα έχει και μέλλον. Το είδος των συμβάσεων (ορισμένου χρόνου), που ισχύουν για τους περισσότερους εργαζόμενους στον συγκεκριμένο χώρο, δημιουργεί κλίμα ανασφάλειας-τρομοκρατίας για την ανανέωσή τους και αποτρέπει οποιεσδήποτε αντιστάσεις. Οι ειδικά διαμορφωμένες διατάξεις του κανονισμού εμπεριέχουν γενικόλογες διατυπώσεις (περί αναξιοπρέπειας και ανάρμοστης συμπεριφοράς) για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν όποτε χρειαστεί για απολύσεις. Οι απόπειρες τρομοκρατίας και ρουφιανιάς εργαζομένων κατά το παρελθόν (προς αποφυγή μελλοντικών αντιστάσεων) και οι προσπάθειες διαχωρισμού τους (στη βάση των διαφορετικών συμβάσεων με σκοπό την καταστροφή της κοινής εργασιακής συνείδησης). Οι πρόσφατες αποφάσεις για εισαγωγή αντιτίμου στις «υπηρεσίες πρόνοιας», η καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων και η απόφαση μη ανανέωσης σύμβασης εργαζομένου για τη διεκδίκηση των αυτονόητων. Το μήνυμα τους είναι σαφές: ‘‘Όποιος αντιστέκεται στις αποφάσεις μας, όποιος παλεύει γι’ αυτά που του ανήκουν…θα το πληρώνει ακριβά’’.
Οι απαντήσεις όμως ήταν αντίστοιχες, ήταν συλλογικές από τους εργαζόμενους που βρέθηκαν μαζί με αφορμή τα όσα γίνονται στον εργασιακό και κοινωνικό τους χώρο. Μέσα από γενικές συνελεύσεις βρίσκονται μαζί, συνειδητοποιούν κοινές ανάγκες και δυνατότητες και αποφασίζουν για στάση εργασίας, δημιουργία πανό και κειμένων ενάντια στην εισαγωγή αντιτίμου, την καθυστέρηση των δεδουλευμένων και την προσπάθεια τρομοκράτησης, τα οποία μοιράζονται σε διοικητικά, δημοτικά συμβούλια και κατά την διάρκεια δυναμικής παρουσίας έξω από το δημαρχείο.
Οι απαντήσεις αυτές δεν είναι εγκλωβισμένες στο εσωτερικό του Κερατσινίου αλλά έχουν ουσιαστικό νόημα, αφού τέτοιες μεταρρυθμίσεις περνάνε και σε άλλους δήμους, αφού οι ‘‘αναίτιες’’ απολύσεις (μη ανανεώσεις συμβάσεων) συμβαίνουν και αλλού, αφού σήμερα δουλεύουμε στο Κερατσίνι και αύριο σε αυτό το ‘‘αλλού’’, αφού αυτό που μας καθορίζει δεν είναι το είδος των συμβάσεων, ούτε η γεωγραφική τοποθεσία της κάθε δημοτικής (και όχι μόνο) επιχείρησης αλλά η συνείδηση της επίθεσης που δεχόμαστε και η επιλογή της αλληλεγγύης και της αντίστασης.
Όσοι αγωνίζονται δεν είναι μόνοι! Αλληλεγγύη σε αυτούς που επιλέγουν το δρόμο της αντίστασης και όχι της υπομονής, σε όσους παλεύουν σε συνθήκες τρομοκρατίας, σε όσους επιλέγουν να απαντήσουν στις επιθέσεις συλλογικά και όχι μέσα από το δρόμο της ατομικής καβάτζας.
Τον αδερφό μου τον σκότωσαν στην αστυνομία
Τον βρήκα στο σπίτι τους στη Νίκαια. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, σε ένα μικρό δωματιάκι, ούτε τρία επί τρία, μαζεμένοι πολλοί συμπατριώτες του. Συγχωριανοί και άγνωστοι. Όλοι θρηνούσαν. Εκείνο το δωμάτιο - τάφος, όπου είδε τον αδελφό του νεκρό. Ο ίδιος είναι μόλις 18 χρόνων. Έκανε για να έρθει από το Πακιστάν 35 ημέρες. Πότε με τα πόδια και πότε με αυτοκίνητα. Μόνο με τα πόδια ταξίδεψε δεκαπέντε μέρες. Ήθελε να φύγει μακριά από τα βάσανα και τις κακουχίες. Δέκα αδέλφια είναι εκεί, στο μακρινό του χωριό, και δύσκολα μπορούσε να ζήσει. Ο αδελφός είχε φύγει πριν πεντέμισι χρόνια.
«Ούτε καν τον γνώρισα όταν τον πρωτοείδα. Τον είχα πεθυμήσει πολύ! Ήταν το είδωλό μου. Και τον είδα να τον σακατεύουν μπροστά στα μάτια μου. Εκείνο το βράδυ ο Μοχάμεντ είχε κουραστεί πολύ. Μαζί είχαμε πάει στην οικοδομή. Εμείς θέλαμε να μείνουμε κι άλλο το βράδυ. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Εκείνος ήθελε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε κατά τις δώδεκα η ώρα και αμέσως έκλεισαν τα μάτια του.
Εκεί, κοντά στη μία και μισή, ενώ είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη για να φύγει ο καπνός, σταμάτησαν με θόρυβο αυτοκίνητα. Με κουκούλες και κράνη μπήκαν μέσα αρκετοί άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά για να ξέρω τι είπαν. Μετά έμαθα πως ζητούσαν εκείνον. Χωρίς να μιλήσουν, έσβησαν το φως μας και άρχισαν να μας χτυπούν αδιάκριτα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Ο αδελφός μου ξύπνησε μέσα σε εφιάλτη. Κανένας μας δεν ήξερε τι είχε γίνει.
Αφού άναψαν το φως, ρώτησαν ποιος από μας έχει ένα κομμένο δάχτυλο. Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του. Αφού τους είπε πως είναι εκείνος, τον έριξαν κάτω με κλωτσιές και μπουνιές, τον γύρισαν μπρούμυτα και του έβαλαν χειροπέδες. Από το πόδι τον τράβηξαν μέχρι έξω στο αυτοκίνητο. Το κεφάλι του χτύπησε αρκετές φορές στο τσιμέντο και στις σκάλες. Ένας από αυτούς γύρισε, μας διέταξε να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας και μας είπε να μην βλέπουμε, αλλά και να μην πούμε τίποτα.
...Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ούτε την επομένη, ούτε όμως και την μεθεπομένη μπορούσαμε. Δεν ξέραμε καν πού τον έχουν τον αδελφό μου.
Τον κράτησαν τέσσερις μέρες στο κρατητήριο κι εκεί τον βασάνισαν φρικτά. Ο ίδιος μάς είπε ότι τον κρατούσαν δεμένο πισθάγκωνα όλες τις ημέρες. Τον κρατούσαν κρεμασμένο με τα χέρια πίσω. Του έκαναν ηλεκτροσόκ και αυτό εύκολα μπορούσε να το δει ο καθένας. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν όλα τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων. Τον είδε κι ένας συμπατριώτης μας με τα μάτια του».
Εκεί παρεμβαίνει ο Πακιστανός που έχει δει τον Μοχάμεντ στο τμήμα: "Τον είδα με τα μάτια μου. Μια μέρα που τον σέρνανε σχεδόν από τους ώμους και εκείνος απλά ακουμπούσε τα πόδια στο έδαφος. Ήταν ένα κουρέλι, δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Με είχαν στο απέναντι κρατητήριο. Τον ρωτούσαν για κάποιον άλλον κι εκείνος δεν απαντούσε. Μάλλον, έτσι όπως τον είδα, δεν μπορούσε κιόλας. Τον είχαν καθισμένο σε μια καρέκλα και το κεφάλι του έγερνε από την άλλη. Απλά ανέπνεε. Δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί του και τον πήραν, σχεδόν σερνόμενο, και τον έβαλαν στο κελί του".
Συνεχίζει ο αδελφός του: "Στο δικαστήριο που τον πήγαν μετά από τέσσερις ημέρες, ο συμπατριώτης μας, που υποτίθεται ότι τον είχε κατηγορήσει, αναίρεσε. Δεν γνώρισε στο πρόσωπό του αυτόν που κατηγορούσε. Και τότε τον άφησαν ελεύθερο. Του έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε ότι σε ένα μήνα πρέπει να φύγει από την Ελλάδα. Γύρισε στο σπίτι, αλλά δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα παιδί εικοσιπέντε ετών που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Δεν πήγε στη δουλειά του πια... Φοβηθήκαμε πολύ, αλλά μας έδινε κουράγιο. Θα φύγει, έλεγε, ο πόνος από το ηλεκτροσόκ και θα γίνω καλά. Με αυτή την ελπίδα μέναμε κι εμείς. Μα βλέπαμε ότι δεν γινόταν καλά. Στο νοσοκομείο δεν μπορούσαμε να τον πάμε, από φόβο. Δεν είχαμε κανένας μας χαρτιά. Μετά δεν ξέραμε αν θα τον έπιαναν και εκεί. Και έτσι, μέρα με τη μέρα, χειροτέρευε η κατάστασή του. Μέχρι που, μια μέρα, κοιμήθηκε το βράδυ αργά και όταν πήγαμε να τον ξυπνήσουμε είχε παγώσει... Ήταν νεκρός. Και μαζί του πέθανα κι εγώ. Έσβησε το φως μου. Έφυγε, όχι απλά ο αδελφός μου, αλλά ο προστάτης μου...
Και πώς να το πούμε στη μάνα μας αυτό το μαντάτο; Η ίδια ήταν στο νοσοκομείο εκείνες τις ημέρες. Στην αρχή της είπαμε ότι είναι άρρωστος. Και μετά από τρεις - τέσσερις μέρες, από συμπατριώτες μας που ζουν εδώ κοντά μας, έμαθε και την αλήθεια. Ήρθε από την Γερμανία ένας θείος μας και πλήρωσε τα έξοδα για τη μεταφορά της σορού του στην πατρίδα. Εμείς δεν είχαμε λεφτά.
Δεν θέλω τίποτα από 'δώ και στο εξής. Ούτε και έχω μίσος μέσα μου. Έτσι το είχε γράψει ο Θεός (!), να φύγει νωρίς. Μα δεν θέλω να λένε ότι πέθανε από μόνος του. Τον σκότωσαν τον αδελφό μου. Τον είδα με τα μάτια μου που τον έσυραν σαν σφαγμένο ζώο. Μου είπε ο ίδιος ότι τον βασάνισαν σαν τρομοκράτη. Χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Η συμπαράσταση από τους Έλληνες είναι κάτι που δεν περίμενα. Ένα 'ευχαριστώ' από τα βάθη της καρδιάς μου. Την δέχομαι ως φάρμακο για την πληγή που μου άφησε ο αδελφός μου. Βλέπω ότι δεν είμαι μόνος".
Λάβαμε ως σχόλιο στην προηγούμενη καταχώρηση του μπλογκ μας το λινκ του συγκεκριμένου άρθρου από την Κυριακάτικη Αυγή 25/10 και το αναδημοσιεύουμε (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=500168).
Δεδομένης της απελευθέρωσης σήμερα και των 3 τελευταίων συντρόφων που κρατούνταν βάσει του κουκουλονόμου από την πορεία της Νίκαιας, στις 17/10, για τη δολοφονία στο τοπικό Α.Τ. του 25χρονου μετανάστη από το Πακιστάν Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, η βραδινή συνέλευση της Πρυτανείας αποφάσισε την ολοκλήρωση της κατάληψης.
Η παράλληλη δήλωση του υπουργού δημόσιας τάξης (προστασίας του πολίτη!) περί κατάργησης του κουκουλονόμου δε μας εξαπατά ως προς τη συνέχιση και την ένταση της κατασταλτικής στρατηγικής απέναντι στις ακηδεμόνευτες και αδιαμεσολάβητες εστίες αγώνα. Αντίθετα αποτελεί μια κίνηση πολιτικού ελιγμού για την αποσυμπίεση των κοινωνικών εντάσεων της τελευταίας εβδομάδας και την εκμαίευση ευρύτερων κοινωνικών και θεσμικών συναινέσεων για την απρόσκοπτη εφαρμογή του δόγματος «δημοκρατία και πυγμή». Ενός δόγματος που αποτελεί συνέχεια της αντι-εξεγερτικής εκστρατείας του κράτους, μεθοδεύοντας ταυτόχρονα τη χειραγώγηση, τη συναίνεση και την καταστολή για την αντιμετώπιση της διάχυτης κοινωνικής-ταξικής αναταραχής απέναντι στις επιταγές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Η κατάληψη λοιπόν της Πρυτανείας έκλεισε τον κύκλο της, παραμένει όμως ανοιχτός ο ορίζοντας της συλλογικής δράσης και της ρηξιακής προοπτικής που χαρακτήρισε τη λειτουργία της. Τα διλήμματα έχουν τεθεί: ο κόσμος της εξέγερσης, της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης απέναντι στις δυνάμεις της εξουσίας, της χειραγώγησης, της συναίνεσης, της καταστολής. Οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί που δίνονταν πάντα: στο δρόμο.
Γι’ αυτό καλούμε σε νέα συνέλευση, το Σάββατο 7 Νοέμβρη, 18:00μμ, στο Πολυτεχνείο.
κατάληψη πρυτανείας
Τα ξημερώματα της 26ης Σεπτέμβρη, 15 αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι πακιστανών εργατών στη Νίκαια. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ξυλοκοπείται μαζί με συγγενείς και συγκατοίκους του. Τα όργανα της "προστασίας" του πολίτη τον μεταφέρουν στο Α.Τ. Νίκαιας σαν ύποπτο για ξυλοδαρμό ανηλίκου και εκεί συνεχίζεται ο άγριος ξυλοδαρμός του. Τον δένουν χειροπόδαρα και τον χτυπούν με γκλομπς. Του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα. Τα βασανιστήρια συνεχίζονται μέχρι να εμφανιστεί ο μηνυτής ο οποίος δηλώνει ότι δεν τον αναγνωρίζει και αποσύρει τη μήνυση. Οι μπάτσοι υποχρεώνουν τον αδερφό του θύματος να υπογράψει ότι τον παρέλαβε χωρίς ούτε έναν μώλωπα, προσπαθώντας έτσι, σύμφωνα με την πάγια τακτική τους, να καλύψουν το δολοφονικό τους έργο. Ο Μοχάμεντ Καμράν έχοντας αφεθεί ελεύθερος πεθαίνει στις 9 Οκτώβρη εξαιτίας της αστυνομικής "περιποίησης" που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν.
Το Σάββατο 17 Οκτώβρη πραγματοποιείται διαδήλωση στους δρόμους της Νίκαιας με προορισμό το Α.Τ. της περιοχής. Μετά από συμπλοκή, λίγο πριν το τμήμα και καθώς η πορεία οπισθοχωρεί συντεταγμένα, δέχεται επίθεση από τους «προστάτες του πολίτη» μέσα σε νέφος δακρυγόνων υπό τις αποδοκιμασίες των κατοίκων, με αποτέλεσμα την προσαγωγή κάποιων ατόμων. Μετά το τέλος της πορείας, ορισμένοι που αποχώρησαν με τα οχήματά τους σταματήθηκαν στη συμβολή της Πέτρου Ράλλη με τον Κηφισό από μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις και προσήχθησαν επίσης. Συνολικά, οι προσαγωγές έφτασαν τις 11, σε 8 απ’ τους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Μετά από αυτές τις εξελίξεις καταλαμβάνεται το δημαρχείο της Νίκαιας με την απαίτηση της άμεσης απελευθέρωσης των προσαχθέντων χωρίς καμία κατηγορία. Τις επόμενες ημέρες ακολουθούν καταλήψεις σε : Πρυτανείες πανεπιστημίου και ΑΣΣΟΕ καθώς και στην Σχολή Θεάτρου στην Θεσσαλονίκη και στην Περιφέρεια Κρήτης στα Χανιά.
Ο εισαγγελέας με τη συμβολή των δυνάμεων καταστολής συνεχίζουν το μεθοδευμένο έργο τους, απαγγέλλοντας αρχικά κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Την επόμενη όμως μέρα και μετά από στημένες «μαρτυρίες» μπάτσων, ο εισαγγελέας αναβαθμίζει τις κατηγορίες σε κακουργήματα για 5 από τους συλληφθέντες σύμφωνα με τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο περί «απόκρυψης των χαρακτηριστικών κατά την τέλεση αδικήματος που αφορά σε διατάραξη κοινής ειρήνης», δηλαδή το περίφημο ιδιώνυμο της κουκούλας.
Ο φασιστικός νόμος αυτός ψηφίστηκε απ’ την κυβέρνηση της ΝΔ την άνοιξη του 2009, αλλά πρώτη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τον έθεσε σε εφαρμογή. Παραθέτουμε απόσπασμα από τη δήλωση του τωρινού υπουργού «προστασίας του πολίτη» όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση:
"...Οι ρυθμίσεις αυτές καθαυτές είναι αστείες. Πέραν του ότι δεν στέκουν νομικά, θα πέσουν και αυτομάτως σε αδράνεια διότι πολύ απλά προσκρούουν πρακτικά στην ίδια την κοινή λογική. Αυτό που με ανησυχεί και πρέπει να ανησυχεί όλους τους προοδευτικούς πολίτες είναι η βαθιά συντηρητική και αναχρονιστική στροφή που επιχειρεί με τέτοια μέτρα η κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι το ακροατήριο στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ..." Μ. Χρυσοχοΐδης (νυν υπουργός Δημόσιας τάξης), 22/3/2009 δήλωση για το ιδιώνυμο της κουκούλας.
Όποιοι και αν είναι οι διαχειριστές της εξουσίας το μόνο που επιθυμούν πραγματικά να «διαχειριστούν» είναι η κοινωνική οργή και να καταστείλουν κάθε φωνή αντίστασης που τους χαλάει τα σχέδια. Απόδειξη γι΄ αυτό είναι ότι οι βασανιστές δολοφόνοι είναι ελεύθεροι και συνεχίζουν το έργο τους ως άγρυπνοι «προστάτες του πολίτη» ενώ αυτοί που αντιστέκονται αντιμετωπίζουν το νομικό οπλοστάσιο του κράτους. Δεν τρέφουμε αυταπάτες λοιπόν. Ο αγώνας συνεχίζεται για έναν κόσμο ελεύθερο χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Καμία ανοχή στην κρατική τρομοκρατία. Οι κρατικές δολοφονίες και τα νέα ιδιώνυμα θα απαντηθούν στους δρόμους.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟΥ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
Εμείς, τα μέλη του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, χύνουμε δάκρυα αγανάκτησης, δάκρυα βουβά, για τον εξευτελιστικό θάνατο του μετανάστη εργάτη στη Νίκαια από τα βασανιστήρια της αστυνομίας.
Δεν μας σοκάρει. Δεν είναι η πρώτη φορά. Γνωρίζουμε ότι μόνο όταν θα έρθει η μέρα της πλήρους ισότητας, θα πάψουν οι ταπεινώσεις, η εκμετάλλευση και οι άδικοι θάνατοι.
Αγωνιζόμαστε για να έρθει πιο γρήγορα αυτή η μέρα. Φοβόμαστε όμως πολύ ότι ίσως και να μην προλάβουμε να τη δούμε.
Ίσως να έρθει πρώτα μια άλλη μέρα, που δεν θέλουμε να γνωρίσουμε, ούτε εμείς ούτε τα παιδιά μας. Αν συνεχιστούν οι δολοφονίες, το ξύλο, η δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, ίσως να γνωρίσουμε την μέρα της σκληρής, απέλπιδας, οργισμένης απάντησης των “κολασμένων”.
Στεκόμαστε στο πλευρό των αλληλέγγυων συλληφθέντων, και απαιτούμε την απόσυρση κάθε κάθε κατηγορίας που τους βαρύνει, αλλά και την άμεση απελευθέρωσή τους.
Χανιά 20-10-2009
Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης
ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Τα ξημερώματα της 26ης Σεπτέμβρη, 15 αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι Πακιστανών εργατών στη Νίκαια. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ξυλοκοπείται μαζί με συγγενείς και συγκατοίκους του. Τα όργανα της “προστασίας” του πολίτη τον μεταφέρουν στο Α.Τ. Νίκαιας σαν ύποπτο για ξυλοδαρμό ανηλίκου και εκεί συνεχίζεται ο άγριος ξυλοδαρμός του. Τον δένουν χειροπόδαρα και τον χτυπούν με γκλομπς. Του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα. Τα βασανιστήρια συνεχίζονται μέχρι να εμφανιστεί ο μηνυτής ο οποίος δηλώνει ότι δεν τον αναγνωρίζει και αποσύρει τη μήνυση. Οι μπάτσοι υποχρεώνουν τον αδερφό του θύματος να υπογράψει ότι τον παρέλαβε χωρίς ούτε έναν μώλωπα, προσπαθώντας έτσι, σύμφωνα με την πάγια τακτική τους, να καλύψουν το δολοφονικό τους έργο. Ο Μοχάμεντ Καμράν έχοντας αφεθεί ελεύθερος πεθαίνει στις 9 Οκτώβρη εξαιτίας της αστυνομικής “περιποίησης” που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν.
Το Σάββατο 17 Οκτώβρη διαδήλωση οργής στη Νίκαια πορεύεται στους δρόμους της περιοχής και στη συνέχεια επιτίθεται στο αστυνομικό τμήμα Νίκαιας. Οι διαδηλωτές υποχωρούν συντεταγμένα ενώ οι γείτονες επιδοκιμάζουν. Την ίδια στιγμή μέσα σε ένα σύννεφο δακρυγόνων η πορεία δέχεται επίθεση από το στρατό κατοχής των ματ και κάποιοι σύντροφοι συλλαμβάνονται.
Η πορεία ολοκληρώθηκε στο περιβολάκι της Νίκαιας, όπως ήταν συμφωνημένο και δεδομένων των προσαγωγών ένα μεγάλο μέρος των συγκεντρωμένων προχώρησε σε κατάληψη του Δημαρχείου Νίκαιας για την άμεση απελευθέρωση των αιχμαλώτων συντρόφων και συντροφισσών. Συνολικά, οι προσαγωγές έφτασαν τις 11, σε 8 από τους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Στους 3 αποδόθηκαν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα ενώ οι υπόλοιποι 5 διώκονται σε βαθμό κακουργήματος σύμφωνα με τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο περί «απόκρυψης των χαρακτηριστικών κατά την τέλεση αδικήματος που αφορά σε διατάραξη κοινής ειρήνης», δηλαδή το περίφημο ιδιώνυμο της κουκούλας. Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα εφαρμογής της εν λόγω διάταξης που αποτελεί το νέο πολυδιαφημισμένο όπλο στη νομοθετική φαρέτρα του κράτους ενάντια στους αντιστεκόμενους .
Την Τρίτη αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους 4 από τους συλληφθέντες ενώ αύριο Πέμπτη περνάνε από ανακριτή 3 σύντροφοι με τον γνωστό κουκουλονόμο. Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα εφαρμογής της συγκεκριμένης κατασταλτικής νομοθεσίας. Το νέο δόγμα του σοσιαλιστικού κράτους για «δημοκρατία με πυγμή» όπως διατυπώθηκε από τον υπουργό προστασίας των αφεντικών δεν αποτελεί παρά τη σοσιαλιστική εκδοχή της μηδενικής ανοχής του χουντικού μαρκογιαννάκη . Όσοι διατηρούσαν και τις ελάχιστες ψευδαισθήσεις ήρθε η ώρα να αντιληφθούν ότι η σοσιαλιστική τρομοκρατία απλά αναβαθμίζει επικοινωνιακά την επίθεση κράτους και αφεντικών στις ζωές μας. Από το στρατό κατοχής στα Εξάρχεια μέχρι τις δολοφονίες μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα και την δίωξη αγωνιστών με τον κουκουλονόμο η δημοκρατία των αφεντικών επιχειρεί να ανασυνταχθεί απέναντι στις επερχόμενες εξεγέρσεις.
Σήμερα Τετάρτη 21 Οκτώβρη καταλάβαμε το κτίριο της σχολής θεάτρου για να δημιουργήσουμε ένα κέντρο αγώνα ενάντια στη νέα επίθεση του κράτους.
Ανοιχτή συνέλευση 7.00μμ στο χώρο της κατάληψης Εγνατία 122.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ στους ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ
Κατάληψη σχολής θεάτρου
Τα ξημερώματα της 26ης Σεπτέμβρη, 15 αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι πακιστανών εργατών στη Νίκαια. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ξυλοκοπείται μαζί με συγγενείς και συγκατοίκους του. Τα όργανα της "προστασίας" του πολίτη τον μεταφέρουν στο Α.Τ. Νίκαιας σαν ύποπτο για ξυλοδαρμό ανηλίκου και εκεί συνεχίζεται ο άγριος ξυλοδαρμός του. Τον δένουν χειροπόδαρα και τον χτυπούν με γκλομπς. Του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα. Τα βασανιστήρια συνεχίζονται μέχρι να εμφανιστεί ο μηνυτής ο οποίος δηλώνει ότι δεν τον αναγνωρίζει και αποσύρει τη μήνυση. Οι μπάτσοι υποχρεώνουν τον αδερφό του θύματος να υπογράψει ότι τον παρέλαβε χωρίς ούτε έναν μώλωπα, προσπαθώντας έτσι, σύμφωνα με την πάγια τακτική τους,να καλύψουν το δολοφονικό τους έργο. Ο Μοχάμεντ Καμράν έχοντας αφεθεί ελεύθερος πεθαίνει στις 9 Οκτώβρη εξαιτίας της αστυνομικής "περιποίησης" που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν.
Το Σάββατο 17 Οκτώβρη πραγματοποιείται διαδήλωση στους δρόμους της Νίκαιας με προορισμό το Α.Τ. της περιοχής. Μετά από συμπλοκή, λίγο πριν το τμήμα και καθώς η πορεία οπισθοχωρεί συντεταγμένα, δέχεται επίθεση από τους «προστάτες του πολίτη» μέσα σε νέφος δακρυγόνων υπό τις αποδοκιμασίες των κατοίκων, με αποτέλεσμα την προσαγωγή κάποιων ατόμων. Μετά το τέλος της πορείας, ορισμένοι που αποχώρησαν με τα οχήματά τους σταματήθηκαν στη συμβολή της Πέτρου Ράλλη με τον Κηφισό από μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις και προσήχθησαν επίσης. Συνολικά, οι προσαγωγές έφτασαν τις 11, σε 8 απ’ τους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Μετά από αυτές τις εξελίξεις καταλαμβάνεται το δημαρχείο της Νίκαιας με την απαίτηση της άμεσης απελευθέρωσης των προαχθέντων χωρίς καμία κατηγορία. Η κατάληψη στηρίζεται απ’ την έμπρακτη συμπαράσταση των κατοίκων της περιοχής καθώς και απ’ τους εργαζόμενους του δημαρχείου οι οποίοι απαιτούν την άμεση απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων κατοχής απ’ τις γειτονιές τους.
Ο εισαγγελέας με τη συμβολή των δυνάμεων καταστολής συνεχίζουν το μεθοδευμένο έργο τους, απαγγέλοντας αρχικά κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Την επόμενη όμως μέρα και μετά από στημένες «μαρτυρίες» μπάτσων, ο εισαγγελέας αναβαθμίζει τις κατηγορίες σε κακουργήματα για 5 από τους συλληφθέντες σύμφωνα με τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο περί «απόκρυψης των χαρακτηριστικών κατά την τέλεση αδικήματος που αφορά σε διατάραξη κοινής ειρήνης», δηλαδή το περίφημο ιδιώνυμο της κουκούλας.
Ο φασιστικός νόμος αυτός ψηφίστηκε απ’ την κυβέρνηση της ΝΔ την άνοιξη του 2009, αλλά πρώτη η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τον έθεσε σε εφαρμογή. Παραθέτουμε απόσπασμα από τη δήλωση του τωρινού υπουργού «προστασίας του πολίτη» όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση:
"...Οι ρυθμίσεις αυτές καθαυτές είναι αστείες. Πέραν του ότι δεν στέκουν νομικά, θα πέσουν και αυτομάτως σε αδράνεια διότι πολύ απλά προσκρούουν πρακτικά στην ίδια την κοινή λογική. Αυτό που με ανησυχεί και πρέπει να ανησυχεί όλους τους προοδευτικούς πολίτες είναι η βαθιά συντηρητική και αναχρονιστική στροφή που επιχειρεί με τέτοια μέτρα η κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι το ακροατήριο στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ..." Μ. Χρυσοχοΐδης (νυν υπουργός Δημόσιας τάξης), 22/3/2009 δήλωση για το ιδιώνυμο της κουκούλας
Όποιοι και αν είναι οι διαχειριστές της εξουσίας το μόνο που επιθυμούν πραγματικά να «διαχειριστούν» είναι η κοινωνική οργή και να καταστείλουν κάθε φωνή αντίστασης που τους χαλάει τα σχέδια. Απόδειξη γι΄αυτό είναι ότι οι βασανιστές δολοφόνοι είναι ελεύθεροι και συνεχίζουν το έργο τους ως άγρυπνοι «προστάτες του πολίτη» ενώ αυτοί που αντιστέκονται αντιμετωπίζουν το νομικό οπλοστάσιο του κράτους. Δεν τρέφουμε αυταπάτες λοιπόν. Ο αγώνας συνεχίζεται για έναν κόσμο ελεύθερο χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Καμία ανοχή στην κρατική τρομοκρατία. Οι κρατικές δολοφονίες και τα νέα ιδιώνυμα θα απαντηθούν στους δρόμους.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
κομβόι φορτηγά ανηφορίζουν από τα μανιάτικα κι από την πέτρου ράλλη...
στολές, όπλα, άντρες στα χακί...
στρατός κατοχής, ταγματασφαλίτες, ρουφιάνοι, εθνικός κορμός
κάθε γωνιά κι οδόφραγμα κάθε σπίτι κι αντίσταση...
περιβολάκι, μάρτης 1944, μάχη της κοκκινιάς...
κάποιοι σ'αυτήν την πόλη εξακολουθούν να έχουν ταξική μνήμη. Όπως κι αν ονομάσεις τον εθνικό κορμό κύριε χρυσοχοίδη, ο ρόλος του στις συνοικίες μας σήμαινε και σημαίνει ιστορικά ένα πράμα. Επιβολή της εκμετάλλευσης με τον πιο χυδαίο κι ωμό τρόπο...κι αν γλιτώσεις από την ανεργία και τη φτώχεια, οι φασίστες (είτε είναι οι φυτεμένοι μανιάτες, είτε οι ένστολοι δολοφόνοι) θα είναι εδώ να σου θυμήσουν τη θέση σου που δεν είναι άλλη από τον πάτο. Στον πάτο προλετάριε, μετανάστη -εσωτερικέ ή εξωτερικέ- στη χωματερή της αθήνας. Δυτικές συνοικίες.
Οι μνήμες δε σβήνονται όσο κι αν προσπαθεί το σφουγγάρι της κοινωνικής συναίνεσης. Πλατεία Αη-νικόλα...πάντοτε παιδιά μεταναστών παίζανε και ματώνανε στα τσιμέντα και στα χώματά της...και το κουβάρι της μνήμης ξετυλίγει τις αρνήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, όπου η πλατεία υπήρξε μέρος συγκέντρωσης αναρχικών κάπου στη δεκαετία του εβδομήντα μέχρι μια πρώτη επιχείρησης κρατικής πρέζας να αμβλύνει τις αντιστάσεις...
Κι αν ήρθατε για νέα μπλόκα, μία απάντηση μόνο σας αρμόζει. Ιστορικά και συνειδησιακά.
''Σαν κι εσάς προδότες, εγώ έφαγα 65...'' Διαμάντω Κουμπάκη
ένας κοκκινιώτης
(αναδημοσίευση από το athens indymedia)
Το Σάββατο 17 Οκτώβρη, 400 διαδηλωτές και διαδηλώτριες πορευτήκαμε στους δρόμους της Νίκαιας σε μια πορεία οργής για την πρόσφατη δολοφονία του 25χρονου πακιστανού μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ από βασανιστήρια στο Α.Τ. Νίκαιας, καλεσμένη από αναρχικές συλλογικότητες και τοπική συνέλευση από τις περιοχές.
Περάσαμε από κεντρικούς δρόμους της περιοχής, από το σπίτι του δολοφονημένου και κατευθυνθήκαμε προς το τμήμα. Οι μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις των ΜΑΤ, Δέλτα και Ζήτα που «συνόδευαν» τη διαδήλωση, μπροστά, πίσω και σε παράλληλους δρόμους, υπέδειξαν την επίσημη τοποθέτηση του σοσιαλιστικού πια Υπουργείου Δημόσιας Τάξης (Προστασίας του Πολίτη!): κάλυψη και στήριξη των βασανιστών φονιάδων, αστυνομική κατοχή της περιοχής για τον κόσμο του αγώνα και της αλληλεγγύης. Εξάλλου, ό,τι συνέβαινε θα συνεχιστεί: ξύλο, βασανιστήρια, εξευτελισμοί στα αστυνομικά τμήματα της επικράτειας.
Στη συγκέντρωση και κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της πορείας η βροχή δυνατή. Όμως στο ύψος του Α.Τ. Νίκαιας δεν ήταν μόνο οι στάλες της βροχής. Η διμοιρία του αστυνομικού φράγματος, προστασίας του τμήματος δέχτηκε και μια βροχή από πέτρες. Η συντεταγμένη συνέχιση της πορείας και αποχώρηση από το σημείο αντιμετώπισε τη συνδυασμένη επίθεση δυνάμεων των ΜΑΤ στην πίσω πλευρά και στα πλάγια της πορείας. Οι περιφρουρήσεις κράτησαν ενώ κάτοικοι από τα πεζοδρόμια και τα μπαλκόνια αποδοκίμαζαν και έβριζαν τον αστυνομικό στρατό κατοχής. Όμως μέσα στο νέφος των δακρυγόνων και την επίθεση των ΜΑΤ με γκλοπς κάποιοι/-ες αποκόπηκαν με αποτέλεσμα να προσαχθούν.
Η πορεία ολοκληρώθηκε στο περιβολάκι της Νίκαιας, όπως ήταν συμφωνημένο και δεδομένων των προσαγωγών ένα μεγάλο μέρος των συγκεντρωμένων προχωρήσαμε σε κατάληψη του Δημαρχείου Νίκαιας για την άμεση απελευθέρωση των αιχμαλώτων συντρόφων και συντροφισσών μας. Ορισμένοι που αποχώρησαν με τα οχήματά τους σταματήθηκαν στη συμβολή της Πέτρου Ράλλη με τον Κηφισό από μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις και προσήχθησαν επίσης. Συνολικά, οι προσαγωγές έφτασαν τις 11, σε 8 απ’ τους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Στους 3 αποδόθηκαν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα ενώ οι υπόλοιποι 5 διώκονται σε βαθμό κακουργήματος σύμφωνα με τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο περί «απόκρυψης των χαρακτηριστικών κατά την τέλεση αδικήματος που αφορά σε διατάραξη κοινής ειρήνης», δηλαδή το περίφημο ιδιώνυμο της κουκούλας. Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα εφαρμογής της εν λόγω διάταξης που αποτελεί το νέο πολυδιαφημισμένο όπλο στη νομοθετική φαρέτρα του κράτους ενάντια στους αντιστεκόμενους. Ουσιαστικά, υιοθετείται η ναζιστική λογική της συλλογικής ευθύνης απέναντι σ’όποιον επιλέγει να συμμετέχει σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, πράξεις αντίστασης και κοινωνικές συγκρούσεις από την στιγμή που η κατοχή μέσων αυτοπροστασίας (πχ. μαντήλι) απέναντι στην αστυνομική βία ποινικοποιείται και επιφέρει ακόμα και ποινή κάθειρξης. Ευρύτερα, εξυπηρετεί το νέο κρατικό δόγμα «δημοκρατία και πυγμή» -έτσι όπως ανακοινώθηκε από το νέο υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη κατά του κόσμου της εξέγερσης και κάθε εν δυνάμει αντιστεκόμενου- σε όλο του το μεγαλείο… Όπως στη συγκέντρωση εργατών και ανέργων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος την Πέμπτη 15 Οκτώβρη έξω από το Υπουργείο Εργασίας στην οδό Πειραιώς και με την ευρύτερη κατασταλτική πολιτική που ασκείται απέναντι στις εργατικές κινητοποιήσεις.. Όπως στα κατεχόμενα εδώ και μέρες Εξάρχεια. Όπως στις πρόσφατες εισαγγελικές παραγγελίες κατά καταληψιών μαθητών. Η αστυνομική βαρβαρότητα δεν είναι παρά η κατασταλτική εκδοχή της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας: καταπίεση, εκμετάλλευση, υποταγή, θάνατος.
Η νέα πολιτική διαχείριση αυτό που ήρθε κυρίως να διαχειριστεί είναι την κοινωνική διάσταση της κρίσης των ημερών μας: τη διευρυμένη ανυπακοή και σύγκρουση με τις επιταγές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Καμιά ψευδαίσθηση λοιπόν. Καμιά αλλαγή δεν θα υπάρξει από καμιά νέα κυβέρνηση. Όπως πάντα άλλωστε. Η κρατική τρομοκρατία συνεχίζεται και μαζί ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, για έναν κόσμο ελεύθερο χωρίς εξουσία.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ
ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΟΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΙΔΙΩΝΥΜΑ
ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
-ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ Δευτέρα 19/10 στις 19.00 στη κατειλημμένη Πρυτανεία
-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Τρίτη 20/10 στις 11.00 στα Δικαστήρια Πειραιά
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ
400 διαδηλωτές και διαδηλώτριες πορευτήκαμε σήμερα 17 Οκτώβρη στους δρόμους της Νίκαιας σε μια πορεία οργής για την πρόσφατη δολοφονία του 25χρονου πακιστανού μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ από βασανιστήρια στο Α.Τ. Νίκαιας, καλεσμένη από αναρχικές συλλογικότητες και τοπική συνέλευση από τις περιοχές.
Περάσαμε από κεντρικούς δρόμους της περιοχής, από το σπίτι του δολοφονημένου και κατευθυνθήκαμε προς το τμήμα.
Οι μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις των ΜΑΤ, Δέλτα και Ζήτα που «συνόδευαν» τη διαδήλωση, μπροστά, πίσω και σε παράλληλους δρόμους, υπέδειξαν την επίσημη τοποθέτηση του σοσιαλιστικού πια Υπουργείου Δημόσιας Τάξης (Προστασίας του Πολίτη!): κάλυψη και στήριξη των βασανιστών φονιάδων, αστυνομική κατοχή της περιοχής για τον κόσμο του αγώνα και της αλληλεγγύης. Εξάλλου, ότι συνέβαινε θα συνεχιστεί: ξύλο βασανιστήρια, εξευτελισμοί σε όλα τα αστυνομικά τμήματα της επικράτειας.
Στη συγκέντρωση και κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της πορείας η βροχή δυνατή. Όμως στο ύψος του Α.Τ. Νίκαιας δεν ήταν μόνο οι στάλες της βροχής. Η διμοιρία του αστυνομικού φράγματος, προστασίας του τμήματος δέχτηκε και μια βροχή από πέτρες.
Η συντεταγμένη συνέχιση της πορείας και αποχώρηση από το σημείο αντιμετώπισε τη συνδυασμένη επίθεση δυνάμεων των ΜΑΤ στην πίσω πλευρά και στα πλάγια της πορείας. Οι περιφρουρήσεις κράτησαν ενώ κάτοικοι από τα πεζοδρόμια και τα μπαλκόνια αποδοκίμαζαν ή έβριζαν τον αστυνομικό στρατό κατοχής. Όμως μέσα στο νέφος των δακρυγόνων και την επίθεση των ΜΑΤ με γκλοπς κάποιοι/-ες αποκόπηκαν με αποτέλεσμα να προσαχθούν.
Η πορεία ολοκληρώθηκε στο περιβολάκι της Νίκαιας, όπως ήταν συμφωνημένο και δεδομένων των προσαγωγών ένα μεγάλο μέρος των συγκεντρωμένων προχωρήσαμε σε κατάληψη του Δημαρχείου Νίκαιας για την άμεση απελευθέρωση των αιχμαλώτων συντρόφων και συντροφισσών μας.
Ορισμένοι που αποχώρησαν με τα οχήματά τους σταματήθηκαν στη συμβολή της Πέτρου Ράλλη με τον Κηφισό από μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις και προσήχθησαν επίσης. Ο ακριβής αριθμός των προσαχθέντων παραμένει για την ώρα άγνωστος (παρότι μια σειρά ονομάτων είναι ήδη γνωστά) αλλά σίγουρα διψήφιος, ενώ έχει αρχίσει για κάποιους/-ες διαδικασία απόδοσης κατηγοριών. Το νέο κρατικό δόγμα «δημοκρατία και πυγμή» -έτσι όπως ανακοινώθηκε από το νέο υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη κατά του κόσμου της εξέγερσης και κάθε εν δυνάμει αντιστεκόμενου- σε όλο του το μεγαλείο… Όπως στη συγκέντρωση εργατών και ανέργων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος προχθές Πέμπτη 15 Οκτώβρη έξω από το Υπουργείο Εργασίας στην οδό Πειραιώς. Όπως στα κατεχόμενα εδώ και μέρες Εξάρχεια. Όπως στις πρόσφατες εισαγγελικές παραγγελίες κατά καταληψιών μαθητών. Όπως επίσης προδιαγράφεται για τις κινητοποιήσεις των λιμενεργατών του Πειραιά ενάντια στην πώληση τμήματός του στην COSCO ή τους 1400 απειλούμενους με απόλυση εργάτες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Η αστυνομική βαρβαρότητα δεν είναι παρά η κατασταλτική εκδοχή της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας: καταπίεση, εκμετάλλευση, υποταγή, θάνατος.
Η νέα πολιτική διαχείριση αυτό που ήρθε κυρίως να διαχειριστεί είναι την κοινωνική διάσταση της κρίσης των ημερών μας: τη διευρυμένη ανυπακοή και σύγκρουση με τις επιταγές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Καμιά ψευδαίσθηση λοιπόν. Καμιά αλλαγή δεν θα υπάρξει από καμιά νέα κυβέρνηση. Όπως πάντα άλλωστε. Η κρατική τρομοκρατία συνεχίζεται και μαζί ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, για έναν κόσμο ελεύθερο χωρίς εξουσία.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΧΘΕΝΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ
ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΚΑΙ
ΠΕΡΙΜΕΤΡΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ
συνέλευση του κατειλημμένου δημαρχείου νίκαιας
"Δημοκρατία και πυγμή", το νέο κρατικό δόγμα όπως διατυπώθηκε από τα χείλη του υπουργού δημόσιας τάξης Μιχάλη Χρυσοχοϊδη.
"Δημοκρατία και πυγμή". Όπως λέμε εξαθλίωση και βαρβαρότητα, βασανιστήρια και αστυνομικός στρατός κατοχής. Όπως λέμε ανεργία και ανέχεια στη Ν/Ζώνη στο Πέραμα, ξύλο και ηλεκτροσόκ στο Α.Τ. Νίκαιας, κατεχόμενα Εξάρχεια.
Πόσο μοιάζουν αλήθεια όλα αυτά (τηρουμένων πάντα των αναλογιών) με τη λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας, τους λιμούς και την επισιτιστική "κρίση". Πόσο μοίαζουν με τα πρότυπα κολαστήρια βασανισμού τύπου Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ. Πόσο μοιάζουν με τον εκδημοκρατισμό των απείθαρχων αγρίων και τους "απελευθερωτές" στρατούς κατοχής. Το σύστημα αρέσκεται στη γεωμετρία.
Χθες Πέμπτη 15/10 το πρωί ήταν οι εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης έξω από το υπουργείο εργασίας στην οδό Πειραιώς, σήμερα Παρασκευή 16/10 στις 5:30μμ είναι το κάλεσμα συλλογικοτήτων, ατόμων και κατοίκων για συγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων, αύριο Σάββατο 17/10 στις 12:00 η πορεία από το περιβολάκι στη Νίκαια.
"Δημοκρατία και πυγμή"... Οι απαντήσεις συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί που ήταν πάντα: στους δρόμους. Καλή αντάμωση...
Δευτέρα βράδυ, 12 Οκτώβρη, στα Σεπόλια. Σε μουσικό στούντιο μαζί με συντρόφους-φίλους παίζουμε μουσική, κάνουμε πρόβα. Το στούντιο σε όροφο, στον 4ο όροφο. Ενώ παίζουμε το βλέμμα μου φεύγει έξω από ένα μικρό παράθυρο που έχει το δωμάτιο του στούντιο. Στον Κηφισό τα αμάξια τρέχουν δαιμονισμένα κάτω από τα δυνατά φώτα του αυτοκινητόδρομου, ανάμεσα σε ταμπλό διαφημιστικών γιγαντοαφισών. Μια σειρά τρένα στοιχισμένα το ένα δίπλα και πίσω από το άλλο στον τερματικό σταθμό του ΗΣΑΠ στην περιοχή. Στα παράθυρα των πολυκατοικιών τρεμοπαίζουν οι αντανακλάσεις από τις τηλεοράσεις. Όλα στη θέση τους τακτοποιημένα σε μια χυδαία και δολοφονική κανονικότητα.
Οι μελαγχολικές νότες του κομματιού που παίζουμε γίνονται ακόμα μελαγχολικότερες. Και ξάφνου μπρος μου για δέκατα του δευτερολέπτου μια αναπαράσταση, το υπόλοιπο μισό αυτής της θλίψης, αυτής της φρίκης. Βλέπω 15 μπάτσους -με επικεφαλής τον αρχιασφαλίτη (γνωστό ακροδεξιό και σερίφη στις περιοχές) του τμήματος Νίκαιας Γιοβανίδη- να εισβάλουν μανιασμένοι στο χαμόσπιτο των μεταναστών από το Πακιστάν στην Ηλιουπόλεως. Τους ακούω να αλυχτάνε, να βρίζουν και να χτυπούν. Από μέσα ουρλιαχτά. Βλέπω να σέρνουν από τα πόδια κάποιον έξω από το σπίτι ημιλιπόθυμο. Το κεφάλι του αναπηδά στα 3 σκαλοπάτια της εισόδου.
Δέκατα δευτερολέπτου κρατάει η σκηνή. Επανέρχομαι χαμένος. Ο εγκέφαλος μου επιχειρεί ενσυνείδητα πλέον να αναπαραστήσει το υπόλοιπο του δράματος. Αδυνατώ. Αδυνατώ να φανταστώ το δέσιμο χειροπόδαρα και το κρέμασμα. Αδυνατώ να φανταστώ τα καλώδια στα χέρια και τα πόδια, το ηλεκτροσόκ. Ίσως γιατί δεν μπορεί -και δεν μπόρεσε ποτέ- να χωρέσει ο νους μου τόση κτηνωδία. Ίσως γιατί δεν έχω βιωματικά αντίστοιχες παραστάσεις.
Άλλη μια νότα και το κομμάτι τελειώνει. Καταπονημένος και χαμένος γυρνάω να κοιτάξω τους άλλους με ένα βλέμμα κενό που είναι σα να ζητάει στήριγμα. Όμως που να στηριχθεί. Αυτό που μου σφηνώνεται είναι το όνομα σου: Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ.
Λίγο αργότερα η πρόβα τελειώνει. Παίρνω τη μηχανή και περνάω από την Ηλιουπόλεως. Στο σπίτι υπάρχει φως. Στο κατώφλι 3 μετανάστες συνομιλούν χαμηλόφωνα. Ντρέπομαι τόσο αργά που είναι να σταματήσω. Ανεβαίνω προς το κηποθέατρο και περνάω ένα στενό κάτω από το τμήμα Νίκαιας. Βασανιστές. Φονιάδες. Μέσα μου επαναλαμβάνεται διαρκώς ένα όνομα: Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ. Μέχρι την ώρα που πάω για ύπνο. Με συνοδεύεις κι εκεί. Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, όχι απλά άλλος ένας μετανάστης. Για εμάς δεν είσαι στατιστικό μέγεθος θανάτου, καθεστωτικό ή «αγωνιστικό». Κι ας μην γνωριστήκαμε. Και θα το λέμε, όπως μάθαμε και λέμε Αλέξης, Αλέξης Γρηγορόπουλος. Ραντεβού το Σάββατο στις 12, στο περιβολάκι στη Νίκαια…
ένας σύντροφος από το ΡΕΣΑΛΤΟ
ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΚΑΜΡΑΝ ΑΤΙΦ
25 ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ
ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΞΥΛΟ, ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ
ΣΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΝΙΚΑΙΑΣ
26 Σεπτέμβρη, 1:30 π.μ., 15 μπάτσοι εισβάλουν σε χαμόσπιτο πακιστανών εργατών, στην Ηλιουπόλεως 82, στη Νίκαια. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ξυλοκοπείται μαζί με συγγενείς και συγκατοίκους του και οδηγείται στο Α.Τ. Νίκαιας ως ύποπτος για ξυλοδαρμό ανηλίκου. Ο άγριος ξυλοδαρμός συνεχίζεται. Τον δένουν χειροπόδαρα και τον χτυπούν με γκλομπς. Του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα.
Ο μηνυτής δεν τον αναγνωρίζει, αποσύρει τη μήνυση και οι μπάτσοι τον αφήνουν ελεύθερο, αφού βάζουν τον αδερφό του να υπογράψει ότι τον παρέλαβε χωρίς ούτε έναν μώλωπα.
Στις 9 Οκτώβρη, ο Μοχάμεντ Καμράν πεθαίνει εξαιτίας της αστυνομικής «περιποίησης» που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν.
Η δημοκρατική φαιδρότητα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δεν μπορεί να αποκρύψει ότι η ζωή στον καπιταλισμό δεν αξίζει το ίδιο. Οι σύγχρονοι φυγάδες θεωρούνται αναλώσιμοι για την πιο εντατική εκμετάλλευση και αιματηρή καταστολή.Ο κάθε Μοχάμεντ στοχοποιείται κάθε μέρα. Στα σύνορα, στα ναρκοπέδια, στις θάλασσες, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις ουρές για αίτηση ασύλου, στις σκούπες, στα ρατσιστικά πογκρόμ, στις φασιστικές επιθέσεις, στις ακροδεξιές ρητορείες, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.Η ρητορεία περί «μεμονωμένων περιστατικών» και «ατυχών συμβάντων» δεν μπορεί να πείσει κανέναν πια, ούτε τους πιο αφελείς. Ιδιαίτερα μετά την περσινή δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η δημοκρατία δολοφονεί. Η αστυνομική βαρβαρότητα δεν είναι παρά η κατασταλτική έκφραση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας: καταπίεση, εκμετάλλευση, υποταγή, θάνατος. Κι αυτό δεν αλλάζει με καμία αλλαγή κυβέρνησης παρά μόνο με την κοινωνική επανάσταση και την έλευση ενός κόσμου ελεύθερου, χωρίς εξουσία.
ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
ΠΟΡΕΙΑ
Σάββατο 17 Οκτώβρη, 12:00, Πλ. Δαβάκη (Περιβολάκι) Νίκαια
συντρόφισσες/σύντροφοι
από την συνέλευση εξεγερμένων
Σαλαμίνας, Περάματος, Κερατσινίου,
Δραπετσώνας, Νίκαιας
&
ΡΕΣΑΛΤΟ
αυτοοργανωμένος χώρος
αλληλεγγύης & ρήξης
Λεωφ. Δημοκρατίας 54, Κερατσίνι
(είσοδος από Ερμού 9)
anarxiko-resalto.blogspot.com
Λεωφορείο Β18 από Μενάνδρου-Ομόνοια,
Τρόλευ 21 από Ομόνοια,
Λεωφορεία 820, 851, 852 από Μετρό Αιγάλεω------------ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ
για τη δολοφονία
του 25χρονου μετανάστη από το Πακιστάν
Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ
από ξυλοδαρμό, βασανιστήρια και ηλεκτροσόκ
στο Α.Τ. Νικαίας
και την ΠΟΡΕΙΑ
του Σαββάτου, 17/10, 12:00
από την Πλ. Δαβάκη (περιβολάκι) στη Νίκαια
Πέμπτη 15/10, 7:00μμ, Πολυτεχνείο
Δεκέμβρης 2008…ΕΞΕΓΕΡΣΗ χιλιάδες εξεγερμένοι / νεολαίοι/ μαθητές/ φοιτητές/ εργάτες/ άνεργοι/ εκμεταλλευόμενοι/ αποκλεισμένοι/ μετανάστες/ άνθρωποι κάθε ηλικίας/ όλοι στους δρόμους/ γιατί; /όχι μόνο για τη δολοφονία του Αλέξη/ για όλους τους λόγους του κόσμου/ ενάντια σε κάθε καταπίεση/…/ δυναμικές πορείες/ καταλήψεις/ συγκρούσεις/ απαλλοτριώσεις/ σαμποτάζ/ επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα/ επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους/ επιθέσεις από τα κάτω/ δεκάδες αυτοοργανωμένα εγχειρήματα/ κριτική/ οργή/ αποφασιστικότητα/ αυτενέργεια/ δημιουργία…
Δεκέμβρης 2008…ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ κρατικές συμμορίες ένστολες και μη/ αντεπίθεση της κανονικότητας/ προσπάθεια επαναφοράς της τάξης / “αγανακτισμένοι πολίτες”/ ΜΜΕ/ παραπληροφόρηση/ δημιουργία κοινωνικής συναίνεσης/ ιδεολογική επίθεση στους εξεγερμένους/ εκκλήσεις για ειρήνευση/ τρομονόμος/ δικαστές/ μπάτσοι/ επιθέσεις σε πορείες/ χημικά/ ξυλοδαρμοί/ βασανιστήρια/ πυροβολισμοί/ χιλιάδες προσαγωγές/ εκατοντάδες συλλήψεις κυρίως μεταναστών, ανηλίκων, μαθητών/ κατασκευασμένα κατηγορητήρια/ καταθέσεις μπάτσων/ τρομοκρατία…
Δεκέμβρης 2008…ΠΕΙΡΑΙΑΣ Σε αυτό το γενικευμένο κλίμα καταστολής της εξέγερσης, κατά τη διάρκεια συνεχόμενων ημερών συγκρούσεων, γίνονται εκατοντάδες συλλήψεις. Στον Πειραιά ο αριθμός τους φτάνει τα 8 άτομα. Δυο από αυτά δικάζονται με βαριές ποινές με την αυτόφωρη διαδικασία. Η δίκη τεσσάρων ανηλίκων μαθητών διαχωρίζεται ενώ παραπέμπονται δικαστικά και οι γονείς τους για παραμέληση εποπτείας ανηλίκων. Η δίκη των άλλων δυο 18χρονων αναβάλλεται για τις 8 Οκτώβρη του 2009. Κατηγορίες? Κλασικά. Απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη (κατά αστυνομικών και πολιτών), διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς (στα αστυνομικά τμήματα), παρακώλυση συγκοινωνιών, διατάραξη κοινής ειρήνης και αντίσταση κατά της αρχής, ενώ σε πρώτο χρόνο είχε επιχειρηθεί από τους μπάτσους να εμπλέξουν τους συλληφθέντες ακόμη και για κακουργηματικές κατηγορίες κάτι που τελικά ναυάγησε. Το ζήτημα των διωκόμενων και οι κινήσεις αλληλεγγύης αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συνέχισης του αγώνα έτσι όπως αυτός εξελίσσεται μετά το Δεκέμβρη. Απόσυρση όλων των κατηγοριών. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους διωκόμενους της εξέγερσης.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 8 ΟΚΤΩΒΡΗ, 9:00πμ
Βουλευτικές εκλογές 2009... Τόσο τα κοινοβουλευτικά κόμματα όσο και οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της αριστεράς είδαν τους ψηφοφόρους τους -τόσο ποσοστιαία όσο και σε απόλυτους αριθμούς- να μειώνονται. Οι οικολόγοι ανέβασαν τα ποσοστά τους αλλά δεν κατόρθωσαν να μπουν στο κυνοβούλιο. Η ΝΔ έπαθε κανονική καθίζηση. Ενώ το ΛΑΟΣ εισέπραξε ένα μικρό μόνο αριθμό και ποσοστό ψήφων από τις απώλειες της συγκατοίκου του στην δεξιά πολυκατοικία. Όσο για το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κατορθώσε μια ισχυρή αυτοδυναμία 160 βουλευτών (θα δούμε κοινωνικά πόσο ισχυρή θα αποδειχτεί), όμως σε απόλυτους αριθμούς δε συγκέντρωσε περισσότερες ψήφους από αυτούς της ΝΔ στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2007, όταν η ΝΔ είχε ήδη φθαρεί μετά από 3,5 χρόνια διακυβέρνησης.
Εσκεμμένα, ωστόσο, όλοι αποφεύγουν να αναφερθούν στο μέγεθος της αποχής μετά από ένα μήνα κοινών προσπαθειών να μας σύρουν στις κάλπες. Εξάλλου, τώρα όλα ποντάρονται στο εμπόριο των πράσινων ψευδαισθήσεων για την αποκατάσταση της "πολιτικής σταθερότητας" και της "εμπιστοσύνης των πολιτών" και δεν υπάρχει χώρος ή λόγος για τέτοιες ενοχλητικές επισημάνσεις.
Όμως η αποχή έφτασε στο 29,08% από 25,82% το 2007, που σε απόλυτους αριθμούς μεταφράζεται σε τουλάχιστον επιπλέον 200.000 ανθρώπους που δεν πήγαν στις κάλπες. Και παρότι η αποχή κυμαίνεται από τις απολιτίκ στάσεις μέχρι τη συνειδητή άρνηση της εκλογικής απάτης αποτελεί σίγουρα μια μεταβλητή (μαζί με το 2,64% των άκυρων/λευκών) που τα εξουσιαστικά επιτελεία θα έχουν υπόψη τους σε κάθε τους κίνηση καθώς ούτε τα ίδια έχουν μια βέβαιη ερμηνεία για τις ακριβείς αιτίες και το μεγάλο αυτό μέγεθος της αποχής.
Στο χέρι μας είναι να κάνουμε τους χειρότερους εφιάλτες τους πραγματικότητα...
Με το μπογιάτισμα των μεγάλων διαφημιστικών ταμπλό στη Λεωφόρο Δημοκρατίας στο ύψος της ιχθυόσκαλας Κερατσινίου (που "φιλοξενούσαν" κομματικές προεκλογικές διαφημίσεις) την Παρασκευή 2/10 το βράδυ και με συμπληρωματική αφισοκόλληση και μοίρασμα κειμένων το Σάββατο 3/10 το πρωί σε Νίκαια και Κερατσίνι, ολοκληρώθηκε η 10ημερη αντι-εκλογική καμπάνια του ΡΕΣΑΛΤΟ στις περιοχές μας (για την αφίσα και το κείμενο βλ. προηγούμενη καταχώρηση). Βάσει των δυνάμεων-δυνατοτήτων μας η παρουσία υπήρξε εντονότερη στο Κερατσίνι και τη Νίκαια και ισχνότερη στο Πέραμα και τη Δραπετσώνα.
Από αύριο Δευτέρα 5 Οκτώβρη, με τη νέα πράσινη κυβέρνηση, πράσινη ανάπτυξη, πράσινη συναίνεση (;!) συνεχίζουμε. Δεν υπάρχει ειρήνευση ούτε ανακωχή. Η υπερφορτωμένη κοινωνική ατζέντα τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο πριμοδοτεί τη δράση και όχι τον εφησυχασμό. Περίοδος χάριτος δεν υπάρχει για καμιά εξουσία. Όχι 100 ημέρες ούτε 100 ώρες δε θα σου προσφέρουν Γιώργο οι κοινωνικές δυνάμεις της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της ρήξης.
"Νέοι τύραννοι είστε και έχετε νέα εξουσία,
νομίζετε πως κατοικείτε σε παλάτια
που δεν τα φτάνει η οργή ή ο πόνος...
Μα δεν είδα εγώ απ' αυτά να διώχνονται
έκπτωτοι οι προηγούμενοι δυνάστες;"
Όλα συνεχίζονται...
Αναρτημένο πανό της Συνέλευσης Περάματος για την αλληλεγγύη και τη δράση Destato ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες, μπροστά από τα καζάνια του Περάματος...
