Ενημέρωση για την αντιεθνική παρέμβαση αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης στο Ινστιτούτο Γκαίτε (17/12)

Αναδημοσίευση από τo blog της Πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης:

 

Το απόγευμα της Δευτέρας 17/12, έξω από το Ινστιτούτο Γκαίτε στην οδό Ομήρου στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποιήθηκε αντιεθνική παρέμβαση αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης, επ’ αφορμής της προγραμματισμένης εκδήλωσης του κυβερνητικού πλυντηρίου «Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς» με τίτλο «Διεθνισμός ή Εθνικισμός» – «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Η παρέμβαση πραγματοποιήθηκε ενάντια σε μία ακόμη προσπάθεια ξεπλύματος της βαρβαρότητας του έθνους, του κράτους και του στρατού από τους εκπροσώπους του διεθνισμού, σε μια εποχή που οι ολικοί αρνητές στράτευσης διώκονται ασταμάτητα από τους διεθνιστές της αριστερής διακυβέρνησης (με τον ίδιο ζήλο που επέδειξαν οι «εθνικιστές» προκάτοχοί τους) για την έμπρακτη και κοινωνικά ορατή εναντίωσή τους στις εθνικές αυταπάτες, τον μιλιταρισμό και τον κόσμο της εξουσίας.

Η εκδικητική και παραδειγματική στρατιωτική καταστολή των «ανυπότακτων» με επαναλαμβανόμενες ποινικές και οικονομικές διώξεις (με χαρακτηριστική την περίπτωση του αναρχικού ολικού αρνητή στράτευσης Δ. Δημτσιάδη στην Θεσσαλονίκη ο οποίος μέσα σε 2 χρόνια έχει πολλαπλά στρατοδικεία και διαδοχικά πρόστιμα δεκάδων χιλιάδων ευρώ), οξύνεται καθόλου τυχαία σε μία περίοδο κατά την οποία ο εθνικιστικός, πατριωτικός, μιλιταριστικός και πατριαρχικός εσμός διαμορφώνει τις συστημικές προσταγές ενάντια στους «από κάτω». Οι συστηματικές αυτές πολιτικές διώξεις επιβεβαιώνονται και στην Αθήνα, όπου πέραν των προστίμων και των απειλών (από μπάτσους, εισαγγελείς, εφοριακούς και καραβανάδες) ενάντια σε ολικούς αρνητές στράτευσης, η φάμπρικα των στρατοδικείων στο Ρουφ διώκει μέσα σε μία μέρα (6 Φεβρουαρίου 2019) δύο ολικούς αρνητές (Κωνσταντίνος Γουνιτσιώτης και Στράτος Μωυσής) ενώ λίγες μέρες αργότερα (18 Φεβρουαρίου 2019) ακολουθεί μία ακόμα δίωξη ολικού αρνητή στράτευσης (Παύλος Χριστόπουλος).

Η παρέμβαση, η οποία πλαισιώθηκε από περίπου 40 συντρόφους/ισσες, ξεκίνησε λίγο μετά τις 6μμ αποκλείοντας την είσοδο του Ινστιτούτου Γκαίτε, με πανό, αντιμιλιταριστικά και αντιεθνικά συνθήματα*, τρικάκια και μοίρασμα εκατοντάδων κειμένων ενάντια στα κυριαρχικά ψευδοδιλήμματα «διεθνισμού ή εθνικισμού» που ρίχνουν στάχτη στα μάτια αποκρύπτοντας την κοινή υπηρεσία αμφότερων στα εθνικά ιδεώδη και την κρατική βαρβαρότητα (με τη στρατιωτική διαχείριση και καταστολή προσφύγων/μεταναστών ως «εθνικού κινδύνου» να δεσπόζει στη λίστα των «εθνικών αναγκών» μαζί με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης/ομηρίας, τις φυλακές και τις κρατικές δολοφονίες στα σύνορα). Ανάμεσα στα περίπου 150 άτομα που προσήλθαν για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση (τα οποία χωρίς να συνιστούν ένα ομοιογενές πλήθος στάθηκαν μεταξύ απαθούς δεκτικότητας έως και θετικής ανταπόκρισης και ενδιαφέροντος προς την παρέμβαση) δεν έλειψαν και εκείνοι-ες που επέδειξαν περήφανα έναν «αριστερό πολιτισμό» συγκοινωνούντα με εκείνον των αντιδραστικών μικροαστών και μαγαζατόρων που τους ενοχλούν οι πορείες και οι πολιτικές κινητοποιήσεις. Αυτοί οι μάγοι της αορατοποίησης που κόπιαζαν να εξαφάνισουν τον πολιτικό χαρακτήρα της παρέμβασης, τα πανό, τα κείμενα, τα τρικάκια και τους δεκάδες συντρόφους/ισσες στην είσοδο του Ινστιτούτου, με προοδευτικές σπρωξιές και εντάσεις, είναι αυτοί που νομιμοποιούν την γλώσα της καταστολής, των δικών τους κρατικών μηχανισμών. Είναι αυτοί που μπορούν και μεταμορφώνονται σε θιγμένους και ενίοτε αγανακτισμένους πολίτες, αποδίδοντας «αυταρχισμό» και «φασισμό» σε όσους/ες αρνούνται τα έθνη και τον μιλιταρισμό. Είναι αυτοί που χειροκροτούν τους στυλοβάτες της κρατικής εξουσίας όπως ο Μπαλτάς, ο Ρήγας, ο Τσακαλώτος, ο Καρανίκας και άλλοι πρεσβευτές της διεθνιστικής καταστολής των ολικών αρνητών στράτευσης.

Η παρέμβαση ολοκληρώθηκε στις 7:30μμ με πορεία προς τα Προπύλαια, στη διάρκεια της οποίας συνεχίστηκε το μοίρασμα κειμένων, τα αντιμιλιταριστικά συνθήματα και τα τρικάκια.

Ούτε εθνικιστές, ούτε διεθνιστές

Απάτριδες, ανυπότακτοι και αντιμιλιταριστές

Κάτω τα κράτη, τα έθνη και οι στρατοί

Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης

 
[*Ορισμένα από τα συνθήματα που φωνάζονταν κατά τη διάρκεια της παρέμβασης:

Ούτε διεθνιστές, ούτε πατριώτες
Στην εθνική ενότητα είμαστε προδότες

Γέμισε το Αιγαίο κορμιά μεταναστών
Είναι και οι Έλληνες φονιάδες των λαών

Κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά
Εμείς δεν πολεμάμε για τα αφεντικά

Ούτε με Μπαλτά, ούτε με Σαμαρά
Εμείς δεν πολεμάμε για τα αφεντικά

Σε ελλάδα, τουρκία, μακεδονία
Ο εχθρός είναι στις τράπεζες και τα υπουργεία

Κράτη, έθνη, θρησκεία, οικονομία
Γέμισαν τη γη ανθρώπινα σφαγεία]




 
Για να κατεβάσετε το κείμενο της παρέμβασης ("τα έθνη δεν είναι χορτοφάγα") σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

Βραδιά αλληλεγγύης στην κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη)

Ως συντονισμός από αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις, αναρχικές & αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες από την αθηναϊκή μητρόπολη καλούμε σε βραδιά αλληλεγγύης για την κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη) που δέχτηκε φασιστική-εμπρηστική επίθεση στις 5/9, το Σάββατο 22 Δεκέμβρη στις 21.00. Η βραδιά καλείται με αφίσα που κολλιέται στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά (σε 1500 αντίτυπα) και θα πραγματοποιηθεί στην κατάληψη κτήματος Πραποπούλου στο Χαλάνδρι.

Στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι σε όλα τα αυτοοργανωμένα καταληψιακά εγχειρήματα του κόσμου της αντεξουσίας που, δοκιμάζουν στην πράξη και προτάσσουν την αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας, την απαλλοτρίωση-επανοικειοποίηση ενός τμήματος του κλεμμένου χώρου και χρόνου, μέχρι τη συνολική κοινωνική και ατομική απελευθέρωση μέσων, τρόπων, δυνατοτήτων, του ίδιου μας του εαυτού, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Γι' αυτό βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο κράτους και φασιστών. Η βραδιά θα έχει χαρακτήρα οικονομικής ενίσχυσης για την αποκατάσταση του χώρου της κατάληψης του Παλιού Νεκροτομείου και θα πλαισιώνεται από υλικό των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων σχημάτων που συμμετέχουν στον συντονισμό. Η πρόσβαση θα είναι ελεύθερη, χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

14 Δεκέμβρη: προβολή του ντοκυμαντέρ "13th"

14 Δεκέμβρη: προβολή του ντοκυμαντέρ "13th" από τα δεσμά της δουλείας στα δεσμά της φυλακής. Η ποινική διαχείριση της μαύρης κοινότητας από το κράτος στις ΗΠΑ.

Στις 20.30 στο Ρεσάλτο(Έβρου 23 & Βενιζέλου, Ταμπούρια, Κερατσίνι 100μ. από την πλατεία Λαού).

Η αφίσα σε pdf

07 Δεκέμβρη στις 20:30 προβολή του "School's out": οι μαθητικοί-φοιτητικοί αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο & το κράτος από την πρωτοβουλία ενάντια στον θεσμό της εκπαίδευσης "το ΠΕΙΡΑ(Γ)ΜΑ"

Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε σε σχολεία των περιοχών μας και αφορά τα 10 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τις μαθητικές αντιστάσεις που ακολούθησαν...

για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf πατήστε εδώ

10 χρόνια από την εξέγερση του 2008. 10 χρόνια από την κρατική δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκoνέα στα Εξάρχεια. 10 χρόνια από γεγονότα που δεν ξεχάσαμε ποτέ, δεν σιωπήσαμε ούτε μια στιγμή για αυτά.

Η μαθητική κοινότητα δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη. Από την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησαν καταλήψεις σχολείων σε όλη την ελλάδα. Έγιναν σχεδόν 700 καταλήψεις σχολείων και επιθέσεις σε τοπικά αστυνομικά τμήματα.

Μαθητ(ρι)ές ξεσηκώνονται, βγαίνουν στο δρόμο, συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής... διεκδικούν την ζωή τους. Oι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες μας δίνουν, εμπειρίες, για να μπορούμε όταν έρθει η ώρα μας, στην δημιουργικότητα και στις πρωτοβουλίες που θα πάρουμε να είμαστε πιο έτοιμοι-ες για να  σταματήσουμε την κανονικότητα.

Οι καταλήψεις και οι αγώνες του κοντινού παρελθόν ήρθαν, έρχονται και θα έρχονται σε σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς του. Η κατάληψη δεν είναι απλά ένα μέσο αγώνα, αλλά είναι το ίδιο του το περιεχόμενο η αμφισβήτηση του νόμου, της ιδιοκτησίας και όχι η συμφιλίωση με το κράτος, το έθνος και τα αφεντικά.

Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008

Μόλις είχα ξεκινήσει να ετοιμάζομαι να κοιμηθώ όταν ένα μήνυμα ξαφνικά φτάνει στο κινητό μου «Καθίκι μπάτσος έφαγε 15 χρόνο παιδί στα Εξάρχεια τώρα». Δίχως δεύτερη σκέψη τρέχω να δω τι γίνεται. Η μάνα μου αποσβολωμένη κοιτάει την τηλεόραση και μόλις με πετυχαίνει να κρυφοκοιτάζω την είδηση την κλείνει κατευθείαν. Αρχίζω και πλημμυρίζω από οργή. Στην πόρτα με περιμένει κλαίγοντας και τρομαγμένη μου ουρλιάζει ότι δεν θα πάω πουθενά. Δεν δίνω σημασία φεύγω. Φτάνω κέντρο είχαν ήδη αρχίσει οι συγκρούσεις. Εγώ κατευθυνόμουν προς την ΑΣΟΕΕ. Εν τέλει φτάνω, βλέπω κόσμο πολύ κόσμο. Άλλοι κλαίνε άλλοι δεν συγκρατούνται από την οργή και κάποιοι ετοιμάζουν μάρμαρα πέτρες μπουκάλια, μυρίζει μπαρούτι είπα από μέσα μου. Άρχισα και εγώ να φτιάχνω τα δικά μου εφόδια μαζί με τους άλλους. Κάποια στιγμή ξεκινάει η συνέλευση. Νιώθω δέος μέσα μου μπροστά στο μεγαλείο της υπόθεσης. Νιώθω ότι και εγώ με τον τρόπο μου γράφω κομμάτι της ιστορίας. Αρχίζουμε και βγαίνουμε στους δρόμους καίμε τα πάντα, τράπεζες, καταστήματα, καίμε και απαλλοτριώνουμε προϊόντα και τα χρησιμοποιούμε για οδοφράγματα. Έρχονται οι μπάτσοι. Ένιωσα πως ξεκινάει ένας πόλεμος, είχε πραγματικά ξεκινήσει η εξέγερση. Θα αναβληθούν οι γιορτές. Τα συνθήματα που ακούγονταν ήταν 

«ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ...ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ».

Δευτέρα 8,9 Δεκέμβρη 2008

Πάω σχολείο μόνος μου σκοπός να σταματήσει η κανονικότητα. Το σχολείο τίθεται υπό κατάληψη. Τσακωνόμαστε με γονείς και καθηγητές. Το πρωί μαθαίνεται ότι περίπου 700 σχολεία είναι κατειλημμένα. Ξεκινάμε αυθόρμητη πορεία για το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Φτάνουμε. Η οργή ξεχειλίζει αρχίζουμε την επίθεση. Άλλοι τρέχουν άλλοι βρίζουν άλλοι από την οργή κλαίνε οι μπάτσοι μας επιτίθενται, φεύγουμε. Το απόγευμα καλείται πορεία μαθητική στο κέντρο. Οι γονείς μας βλέποντας την πραγματική θλίψη και οργή στα μάτια μας μας ακολουθούν σε μια πρωτοφανή συνάντηση δυο διαφορετικών κόσμων. Γονείς και μαθητές μοιραζόμαστε την ίδια διαμαρτυρία. Την επομένη αυτό δεν θα ξαναγίνει όμως η αντίσταση και οι συγκρούσεις είχαν μπει για τα καλά στην καθημερινότητά μας οι αναταραχές δεν σταματούσαν. Το πρωί της Τρίτης στο σχολείο μας ρωτούσαν περαστικοί, καθηγητές και καθωσπρέπει πολίτες της γειτονίας γιατί τα κάναμε αυτά. Η απάντηση ήταν γιατί όχι?

ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

το πείρα(γ)μα - πρωτοβουλία ενάντια στο θεσμό της εκπαίδευσης (ρεσάλτο)

Έντυπο δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ / γ' κύκλος έκδοσης / τεύχος 7

Το έβδομο τεύχος του εντύπου δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ (γ' κύκλος έκδοσης) κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2018 σε 2000 αντίτυπα και μοιράζεται χέρι με χέρι σε δρόμους, πλατείες, σχολεία, εργασιακούς χώρους και σε πολιτικές-κοινωνικές παρεμβάσεις, χωρίς κανενός είδους αντίτιμο.

Τα περιεχόμενα της έκδοσης του 7ου τεύχους:

• Editorial
• Μην μπαίνεις στη γραμμή
• Ενάντια σε κάθε εθνικό στρατόπεδο
• Ενάντια στο MASTERPLAN κράτους & πολυεθνικών
• Για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie oh!
• Για τη δολοφονία τριών γυναικών στον Έβρο
• Τη δημοκρατία βαθιά κατάλαβέ τη...
• Τι συμβαίνει στην πλατεία Τριών Ιεραρχών στη Νίκαια;
• Για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, 10 χρόνια μετά...

Για να κατεβάσετε το έντυπο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

Ο Δεκέμβρης 2008 μέσα από τα μάτια κάποιων εξεγερμένων της κατειλημμένης ΑΣΟΕΕ, Παρασκευή 30/11, 20.30, στο Ρεσάλτο

• Βιωματικές καταθέσεις, έντυπο και οπτικοακουστικό υλικό για τους εξεγερμένους δρόμους και την κατάληψη της ΑΣΟΕΕ.

10 χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 συνεχίζει να στοιχειώνει τις εξουσίες κάθε είδους και απόχρωσης. Γι’ αυτό αποφεύγουν να μιλούν γι’ αυτή, επιδιώκοντας να περάσει στη λήθη. Γι’ αυτό το θέαμα προσπαθεί να την απονοηματοδοτήσει και να την αφομοιώσει. Όμως, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 δεν ήταν ούτε απλά μια συλλογική φόρτιση και απάντηση στη δολοφονία του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου από μπάτσους ούτε «μπάχαλα» σε μεγάλη κλίμακα. Ήταν πολλά περισσότερα. Γι’ αυτό και αποτελεί ζωντανή ιστορία και πηγή έμπνευσης του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού της εποχής μας.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 ήταν η μεγαλύτερη κοινωνική- ταξική εξέγερση από καταβολής του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η γεωγραφική της διασπορά άγγιξε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, η αριθμητική συμμετοχή ήταν τεράστια, η σύνθεση των υποκειμένων εξαιρετικά πλατιά, η ποικιλομορφία δράσεων, επιθετικότητας, συλλογικοποίησης και «αντι-δομών» που εμφανίστηκαν ήταν πρωτόγνωρη. Κι αυτή η εξέγερση δεν άφησε πίσω της προσωπικότητες, νέες ηγετικές φυσιογνωμίες, νέες δυνατότητες εξουσιαστικής αφομοίωσης, διευθέτησης και διαχείρισης. Η φωνή και οι επιδιώξεις της δε χώρεσαν, δεν ενσωματώθηκαν και δεν καλουπώθηκαν σε αιτήματα.
Οι κοινωνικές ιδιότητες και πολιτικές ταυτότητες του παρελθόντος ρευστοποιήθηκαν μέσα στο καμίνι της εξέγερσης, δημιουργώντας το έδαφος για πολυεπίπεδες νέες κοινωνικές διασταυρώσεις και συμπράξεις, με μοναδική προϋπόθεση τον ακηδεμόνευτο, αδιαμεσολάβητο και ανεξούσιο χαρακτήρα των συνευρέσεων. Μια νέα «ταυτότητα» δημιουργήθηκε, αυτή του εξεγερμένου, που χαρακτηριζόταν από την εχθρότητα για την αστυνομία, κάθε μορφή εξουσίας και διαμεσολάβησης (θεσμικούς φορείς, κόμματα, εργατοπατέρες, ΜΜΕ). Από την άρνηση συνδιαλλαγής με οποιοδήποτε κομμάτι του καθεστωτικού στερεώματος, αριστερό, κεντρώο ή δεξιό. Από την αντικατάσταση της λογικής των αιτημάτων και των διεκδικήσεων με τον λόγο και την πράξη της δημιουργικής καταστροφής. Από την εγκαθίδρυση των αξιών της συντροφικότητας, της αμοιβαιότητας, της αλληλεγγύης, της χαριστικότητας, ως θεμελιωδών τρόπων συγκρότησης ενός νέου είδους κοινωνικότητας και σχέσεων. Μια «ταυτότητα» που δεν ήρθε να ταξινομήσει αλλά να ενοποιήσει, αμφισβητώντας τους επιβαλλόμενους ρόλους κοινωνικοποίησης και κανονικοποίησης που διαχωρίζουν και ιεραρχούν [...]

[…] Ο βασικότερος λόγος, πέρα από τις εκτεταμένες συγκρούσεις και τη διάχυτη αμφισβήτηση, που η εξέγερση αυτή πολεμήθηκε τόσο λυσσαλέα από όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του καθεστώτος (δημοσιογράφους κάθε απόχρωσης, «ανθρώπους του πνεύματος» ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος, καθηγητές πανεπιστημίων, αριστερούς «διανοητές») ήταν γιατί δε σχετίζονταν με κάποια βελτίωση, καλλωπισμό ή εξωραϊσμό του συστήματος αλλά με τη συνολική καταστροφή του. Το εξεγερτικό Συμβάν δε στάθηκε σε κάτι επιμέρους αλλά αμφισβήτησε το όλον, χωρίς διεκδικήσεις απέναντι σε κάποια εξουσία, χωρίς συνδιαλλαγή, χωρίς ανάδειξη ηγετών, χωρίς επιδίωξη για κάποια αλλαγή. Ήταν το ίδιο η αλλαγή, η σύζευξη καταστροφής και δημιουργίας, η επίθεση στο παλιό και η γέννηση του καινούργιου […]

[…] Ο Δεκέμβρης έδειξε πως η εξέγερση είναι εφικτή, πως η κοινωνική εξέγερση είναι εφικτή. Και κατ’ επέκταση πως το όραμα-πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης δεν είναι ούτε ανέφικτο ούτε ανεδαφικό.

 Αν και στον Δεκέμβρη εκβάλανε κοινωνικές διεργασίες πολλών ετών, η εξέγερση σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε γραμμικό αποτέλεσμά τους. Ήταν μάλλον ένα σημείο ασυνέχειας, μια τομή στα αγωνιστικά-εξεγερτικά δεδομένα και η μήτρα γέννησης νέων πολυεπίπεδων και εμπλουτισμένων δυνατοτήτων και προοπτικών.

Δεν είναι τυχαίο που την εξεγερτική άμπωτη από τους δρόμους και τις συγκρούσεις ακολούθησε μια διάχυση του «πνεύματος του Δεκέμβρη» σε μια πλημμυρίδα νέων συλλογικών εγχειρημάτων που ξεπήδησαν μέσα στο επόμενο διάστημα, αποτελώντας κατά μία έννοια τη «φάση της δημιουργίας» (ή αλλιώς της «ανοικοδόμησης») μετά τη «φάση της καταστροφής». Σε πείσμα των καθεστωτικών κάθε απόχρωσης που λασπολογούσαν την εξέγερση ως εκδήλωση μιας «βουβής οργής» χωρίς περιεχόμενο και προσανατολισμό [...]

[...] Ο Δεκέμβρης δεν είναι ταινία που ξαναπαίζεται. Δεν πρόκειται να επαναληφθεί ούτε υπάρχει λόγος να τον αναπολούμε με μια ματιά, μια θύμηση και ένα συναίσθημα που μένει προσκολλημένο στο παρελθόν. Ούτε από την άλλη μπορεί να σβήσει από την ιστορική και κοινωνική μνήμη ή να μετατραπεί σε μουσειακό είδος, σε ένα φολκλόρ της σύγκρουσης. Ζει μέσα στον διαρκή αγώνα για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από τα δεσμά της εξουσίας, για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, κοινοκτημοσύνης. Και μεταλαμπαδεύεται σε κάθε επιλογή ρήξης με τους δυνάστες και το σύστημα εκμετάλλευσης τους. Γιατί είναι η σύγκρουση με το σύστημα εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και υποταγής, τα συμφέροντα και τους προασπιστές του, που ανοίγει περάσματα και αφήνει ανοιχτό τον ορίζοντα της κοινωνικής επανάστασης, του κοινωνικού και ατομικού αυτοκαθορισμού, του ελευθεριακού-εξισωτικού μετασχηματισμού κάθε πτυχής και σχέσης της καθημερινής ζωής.
Άλλωστε, όπως σωστά είχε γραφτεί στους τοίχους της μητρόπολης τις μέρες του Δεκέμβρη και έχει ειπωθεί πολλές φορές από τότε: η εξέγερση δεν ήταν απάντηση ήταν ερώτηση. Ερώτηση για τον τρόπο που βλέπουν οι «από κάτω» την αστυνομική βαρβαρότητα, την κρατική επιβολή, την καπιταλιστική ερημοποίηση. Ερώτηση για τον τρόπο που βλέπουν τον ίδιο τους τον εαυτό, τις σχέσεις τους, τις κοινωνικές τους «ιδιότητες», τις πολιτικές τους «ταυτότητες», την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητά τους, τις αρνήσεις και τις καταφάσεις τους, τη συγκρουσιακότητα και τη δημιουργικότητά τους, τις δυνατότητές τους να συναντηθούν και να συμπράξουν χωρίς ηγέτες, ειδικούς και μεσολαβητές, να γεννήσουν το καινούργιο, τον συλλογικό τόπο που δεν (θα) υπάρχει πια εξουσία, ιεραρχία, εκμετάλλευση, διαχωρισμοί και κοινωνικές διακρίσεις. Κι αυτή η ερώτηση παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ.

Αποσπάσματα από την μπροσούρα για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 «πριν-τότε-μετά», που αποτέλεσε την εισήγηση σχετικής εκδήλωσης στο ΡΕΣΑΛΤΟ στις 7/12/2012 από πρωτοβουλία συντρόφων/ισσών του στεκιού, τυπώθηκε τον Απρίλη του 2013 σε 2000 αντίτυπα και διακινήθηκε σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις, εκδηλώσεις και συνελεύσεις, χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.
 

Κείμενο σχετικά με τις πρόσφατες καταλήψεις σε σχολεία με εθνικιστικά περιεχόμενα

Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται τις τελευταίες μέρες στα λύκεια του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας και κάποια του Πειραιά με αφορμή καταλήψεις που έχουν γίνει από μαθητές στην Κατερίνη και στον Γέρακα με εθνικιστικά περιεχόμενα...

για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf πατήστε εδώ

Ενάντια σε κάθε εθνικό στρατόπεδο…

Ζούμε σε έναν κόσμο χωρισμένο σε έθνη-κράτη και οι άνθρωποι ανάλογα με το που γεννιούνται «οφείλουν» να υποστηρίζουν «την χώρα τους» ή ακόμη και τη θρησκεία που επικρατεί εκεί που ζουν. Σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν ματωμένες χαρακιές που λέγονται σύνορα οι οποίες καθορίζουν τα γεωγραφικά όρια των κρατών.

Με άλλα λόγια για όποιον δεν το κατάλαβε: η πολιτική και οικονομική εξουσία χωρίζει την ανθρωπότητα σε έθνη και πατρίδες, φτιάχνει κράτη, σύνορα, στρατούς και διεξάγει πολέμους.

Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος

Τα σχολεία ως θεσμός εκπαίδευσης από πολύ μικρή ηλικία προσπαθούν να μας βάλουν στο κεφάλι την αγάπη για την πατρίδα και τα εθνικά ιδεώδη. Η διαδικασία της εκπαίδευσης αυτής, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τις εθνικές εορτές και τους ύμνους, τις παρελάσεις, το μάθημα της ιστορίας που μας παρουσιάζει συγκεκριμένα κομμάτια της εθνικής αφήγησης που βολεύουν την «ελληνική πλευρά».

Άραγε πως θα λειτουργούσε ένα κράτος αν οι κάτοικοι του, αμφισβητούσαν τα σύνορα, την σημαία, τον πατριωτισμό και κάθε εθνική ιδέα; Δεν θα μπορούσε, γιατί η εξουσία δεν θα μπορούσε να επιβληθεί σε μία τόσο μεγάλη κοινωνική ανυπακοή. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που από μικρή ηλικία μας ποτίζουν με έθνος, έμφυλους ρόλους, πατριωτισμό και ρατσισμό. Όποιος “διαφημίζει” τον πατριωτισμό ή και τον εθνικισμό, “διαφημίζει” ταυτόχρονα και την υποταγή στο κράτος. Μας θέλουν οπαδούς των κρατών τους και να αγαπάμε την “χώρα μας”. Να δουλεύουμε μεθαύριο για 400 ευρώ τον μήνα, να είμαστε υπάκουοι στους καθηγητές μας όπως και στα αυριανά αφεντικά μας, να ξυπνάμε το πρωί, να συνηθίσουμε το 8ωρο και να σιωπούμε στον ανώτερο.

Κανένα έθνος δεν μας ενώνει - Κανένα όνομα δεν μας χωρίζει

Το αιωνόβιο (από το 1991 έως και σήμερα) πια «μακεδονικό ζήτημα» έχει επιβληθεί εκ νέου στη δημόσια ατζέντα, με επίδικο αυτήν τη φορά την εισδοχή της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Το να φωνάζεις «η μακεδονία είναι ελληνική» και να σηκώνεις την σημαία είναι τόσο «αντι-συστημικό» που το 1992 η συμμετοχή των μαθητ(ρι)ων στα «τότε» συλλαλητήρια ήταν υποχρεωτική και όσοι και όσες δεν πήγαιναν έπαιρναν απουσία!

Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν αποσκοπούσαν σε τίποτα άλλο παρά από την ανάταση και τη συστράτευση του εθνικού κορμού στο πλάι του ελληνικού κράτους, για την ενίσχυση των διαπραγματεύσεων σε ένα εκ των πραγμάτων ξεπερασμένο διακύβευμα «ονοματοδοσίας» από τα κράτη και το κεφάλαιο. Είτε δεξιοί, είτε κεντρώοι, είτε αριστεροί όλοι είναι κάτω από την ίδια σημαία και όλοι μάχονται για τα «εθνικά συμφέροντα» κάτω από το ίδιο σάβανο και για την ελληνικότητα της μακεδονίας. Η «εθνική ομοψυχία» δεν είναι παρά η επιδιωκόμενη σιωπή των «από κάτω» στις προσταγές των «από πάνω», στο όνομα του έθνους. Ενός «έθνους» που έρχεται εκ νέου στο προσκήνιο ως συγκολλητική ουσία για να ενώσει τους καταπιεστές με τους καταπιεζόμενους, τους εργάτες με τα αφεντικά τους, τους μαθητές με τους καθηγητές τους, τους φυλακισμένους με τους δεσμοφύλακές τους.

Χωράνε στις καταλήψεις εθνικές αυταπάτες και ρατσιστικό μίσος;

Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μια έξαρση βλακείας εθνικισμού από μαθητ(ρι)ες, σε κάποια σχολεία όπως στον Γέρακα και στην Κατερίνη, με αφορμή την αποβολή συμμαθητών τους γιατί φώναζαν συνθήματα στις παρελάσεις για τη μακεδονία. Η αντίδραση τους ήταν να καταλάβουν το σχολείο, βάζοντας εθνικιστικά περιεχόμενα. Με επιτυχία κάνουν αυτά που τους μαθαίνουν η οικογένεια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το εκπαιδευτικό σύστημα και η εκκλησία. Οι διευθυντές κάνουν έτσι και αλλιώς αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά: να μοιράζουν αποβολές και να επιβάλλονται. Έτσι όμως οι μαθητές μπαίνουν στην σειρά της υποταγής, του εθνικισμού, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Αντί να προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο, τους αλλάζει αυτός και εντέλει μετατρέπονται σε οπαδούς και υποχείρια του πατριωτισμού και του εθνικισμού, σε φορείς κρατικών ιδεολογιών, δογμάτων που μας διδάσκει το ίδιο το σύστημα.

Οι καταλήψεις και οι αγώνες του κοντινού παρελθόντος ήρθαν, έρχονται και θα έρχονται σε σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς του. Ποιος/α δεν θυμάται την εξέγερση του 2008 μετά από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους και την δράση μαθητ(ρι)ών εκείνες τις μέρες; Πιο συγκεκριμένα στις 8/12/08, η εξέγερση γενικεύτηκε, μαθητ(ρι)ες βγήκαν στους δρόμους με τουλάχιστον 700 σχολεία υπό κατάληψη, πραγματοποιώντας πορείες και επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα καθώς και στις δυνάμεις καταστολής.

Η κατάληψη δεν είναι απλά ένα μέσο αγώνα, αλλά είναι το ίδιο του το περιεχόμενο: η αμφισβήτηση του νόμου, της ιδιοκτησίας και όχι η συμφιλίωση με το κράτος, το έθνος και τα αφεντικά. Μια κατάληψη συγκρούεται με τα υπουργεία, με τους διευθυντές, τα εξουσιαστικά σύμβολα και με την εκπαίδευση συνολικά... Η αναπαραγωγή αυτών που θέλει να μας μάθει ο θεσμός της εκπαίδευσης, όχι μόνο δεν έρχεται σε σύγκρουση μαζί με το σύστημα, αλλά είναι η επιβεβαίωση ότι κάνει “καλά την δουλειά του”. Ας μην ξεφτιλίσουμε το νόημα της κατάληψης…

…να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ελευθερίας!

το πείρα(γ)μα - πρωτοβουλία ενάντια στο θεσμό της εκπαίδευσης (ρεσάλτο)

Εκδηλώσεις και συλλογική κουζίνα τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη στο Ρεσάλτο

Παρασκευές στις 20.30 στο ΡΕΣΑΛΤΟ
 
23 Νοέμβρη: "cafe antimilitaire" από την πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (στον χώρο θα υπάρχει αρχειακό υλικό αντιμιλιταριστικών αφισών & κειμένων) ΣΥΖΗΤΗΣΗ με την πρωτοβουλία ενάντια στον θεσμό της εκπαίδευσης "το ΠΕΙΡΑ(Γ)ΜΑ": αρνήσεις απέναντι στον στρατό.
 
30 Νοέμβρη: ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 μέσα από τα μάτια κάποιων εξεγερμένων της κατειλημμένης ΑΣΟΕΕ (έντυπο & οπτικοακουστικό υλικό)
 
07 Δεκέμβρη: προβολή του "School's out"(34'): οι μαθητικοί-φοιτητικοί αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο & το κράτος από την πρωτοβουλία ενάντια στον θεσμό της εκπαίδευσης "το ΠΕΙΡΑ(Γ)ΜΑ"
 
14 Δεκέμβρη: προβολή του ντοκυμαντέρ "13th" από τα δεσμά της δουλείας στα δεσμά της φυλακής. Η ποινική διαχείριση της μαύρης κοινότητας από το κράτος στις ΗΠΑ.
 
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ
2 Δεκέμβρη στις 13.00

η αφίσα σε pdf εδώ

Προβολή ταινίας - Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Προβολή της ταινίας "Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο" διάρκειας 90'.

Παρασκευή 16/11, στις 20.30 στο Ρεσάλτο(Έβρου 23 & Βενιζέλου, Ταμπούρια, Κερατσίνι 100μ. από την πλατεία Λαού).

Με αφορμή τη δολοφονία του/της Ζακ/Zackie oh μας απασχόλησαν ζητήματα όπως η ιδιοκτησία ως κοινωνική σχέση και οι ταξικοί αποκλεισμοί. Ζητήματα που θίγονται μέσα στην ταινία με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Μετά την ταινία, αναλόγως τη διάθεση, επιδιώκουμε να υπάρξει κουβέντα.

Παρασκευές στο Ρεσάλτο

Παρασκευές στο Ρεσάλτο.

Κάθε Παρασκευή μετά τις 20.30 το Ρεσάλτο είναι ανοιχτό είτε για βραδιές χαλαρής συνεύρεσης είτε για θεματικές/δημιουργικές βραδιές με συζητήσεις ή προβολές γύρω από θέματα που μας απασχολούν.

Στον χώρο λειτουργεί αυτοοργανωμένη υποδομή με τσάι/καφέ/μπύρες/κρασί/σνακ με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

Αν κάποια Παρασκευή το στέκι δεν ανοίξει, θα υπάρξει σχετική ανακοίνωση.

Μοιράσματα στα σχολεία των περιοχών μας, ενάντια στις παρελάσεις & τους επετειακούς μύθους...

Κείμενο ενάντια στις παρελάσεις και "Επετειακό" quiz ενάντια στη λήθη και τους εθνικούς μύθους που μοιράζονται σε έντυπη μορφή στα σχολεία Κερατσινίου-Δραπετσώνας.

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

Μην μπαίνεις στη γραμμή...
της υπακοής, της πειθαρχίας, της ομοιομορφίας, του μιλιταρισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας.

Οι μαθητικές παρελάσεις συμπυκνώνουν τις αντιλήψεις και τις αξίες ενός κόσμου εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ως τμήμα της εκπαίδευσης της νεολαίας συμβάλουν στη διαμόρφωση συνειδήσεων με βάση μιλιταριστικές, σεξιστικές, ρατσιστικές,εθνικιστικές, εξουσιαστικές αντιλήψεις.

Εμβατήρια, τρομπέτες και τύμπανα στήνουν το σκηνικό όπου θα αναπαραχθεί ο «πολιτισμός των στρατοπέδων»: ομοιόμορφη ενδυμασία, ομοιόμορφος βηματισμός, πανομοιότυπο αυστηρό ύφος. Η εξουσία χρειάζεται μια πειθαρχημένη μάζα που θα υπακούει σε εντολές, είτε αυτές δίνονται στις διάφορες στιγμές της καθημερινότητας είτε στα πεδία των μαχών. Οι «καλοί μαθητές» τοποθετούνται πρώτοι και ο «καλύτερος» χρίζεται σημαιοφόρος. Οι υπόλοιποι τοποθετούνται με βάση το ύψος και το φύλο. Οι πιο ψηλοί μπροστά,οι κοντύτεροι πίσω. Τα αγόρια μπροστά, τα κορίτσια πίσω. Η αγωγή στην ιεραρχία σε όλο της το μεγαλείο, με βάση τα κατασκευασμένα πρότυπα «διανοητικής», «σωματικής», «έμφυλης» ανωτερότητας κάποιων έναντι των υπολοίπων. Οι διαχωρισμοί και η ιεραρχία αποτελούσαν πάντα βασικό εργαλείο της εξουσίας για την εκτέλεση των διαταγών και τη διατήρηση της πειθαρχίας.

Οι παρελάσεις προπαγανδίζουν τη δουλικότητα και την υποταγή. Την υποταγή στους «επίσημους», σε αυτούς που ρημάζουν τη ζωή μας, σε αυτούς που θα δώσουν εντολές για να γίνουμε κρέας στα κανόνια, σε αυτούς που διδάσκουν την παθητικότητα στην καθημερινή εκμετάλλευση, σε αυτούς που οργανώνουν την υποδούλωση και τη λεηλασία μας. Στους βουλευτές, τους τοπικούς αρχοντίσκους, τους στρατιωτικούς, τους μπάτσους, τους παπάδες, οι μαθητές και οι μαθήτριες πρέπει να γυρίσουν το κεφάλι για να αποδώσουν τιμή...

Στον κόσμο της υποταγής, των εθνών-κρατών, του καπιταλισμού και της πατριαρχίας αρνιόμαστε να υποταχθούμε, επιλέγουμε να μην έχουμε πατρίδα και να μην μπούμε στα έμφυλα καλούπια. Κανένα έθνος δεν μας ενώνει και εναντιωνόμαστε συνολικά σε κάθε αντίληψη/ιδεολογία που οργανώνεται ή σχετίζεται με τα εθνικά ιδεώδη, την πατρίδα, την οικογένεια.

Ούτε εθνικιστές - ούτε πατριώτες
Στην εθνική ενότητα είμαστε προδότρες

το πείρα(γ)μα - πρωτοβουλία ενάντια στο θεσμό της εκπαιδεύσης (ρεσάλτο)

Για να κατεβάσετε το quiz σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

(Ακατάλληλο για πατριδόπληκτους και εθνικόφρονες. Σε περίπτωση υπερδοσολογίας ιστορικής αλήθειας προκαλεί παροδικούς σπασμούς και απώλεια άρθρωσης)

*Για μία αναλυτικότερη προσέγγιση των εθνικών μύθων και μία μικρή συμβολή στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας:

Οι μύθοι, η λήθη και οι προεκτάσεις γύρω από ένα επετειακό "όχι"