Αντιμιλιταριστική παρέμβαση για την ολική άρνηση στράτευσης στο Κερατσίνι, Σάββατο 9/5

Το πρωί του Σαββάτου 9/5, σε συνέχεια του αντιμιλιτέρ καφενείου με θέμα "Φύλο-πόλεμος-έθνος: Στιγμιότυπα κυρίαρχου λόγου από τους Α' και Β' παγκόσμιους πολέμους", στο ΡΕΣΑΛΤΟ το βράδυ της Παρασκευής 8/5, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο Κερατσίνι για την προώθηση του προτάγματος της ολικής άρνησης στράτευσης και την αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης. Μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα του Ρεσάλτο και της πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης (Αθήνα), αναρτήθηκαν πανό σε κεντρικές πλατείες, πετάχτηκαν τρικάκια και κολλήθηκαν αφίσες του Ξυπόλυτου Τάγματος (ολικοί αρνητές στράτευσης από τα γιάννινα) ενόψει του στρατοδικείου του Μιχάλη Τόλη στις 14/5 στο στρατοδικείο Ιωαννίνων.

Ακουλουθούν τα κείμενα που μοιράστηκαν:

από το ρεσάλτο

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ

Πως γίνεται ένας μηχανισμός όπως ο στρατός να είναι τόσο δολοφονικός και τόσο εχθρικός απέναντι στον άνθρωπο, και να τυγχάνει παράλληλα τόσο ευρείας αποδοχής από το κοινωνικό σύνολο? Ένας μηχανισμός που σκοπός του είναι να βρίσκει τρόπους να σκοτώνει πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά, πιο μαζικά. Να επιβάλλεται πάνω στα σώματα των στρατευμένων η μη, πειθαρχώντας και εξουσιάζοντάς τα. Ένας μηχανισμός που συμπυκνώνει με το πιο ωμό και βίαιο τρόπο, την υπακοή, την υποταγή, την πίστη στους ανωτέρους και που τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης και του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί, αναβαθμίζεται συνεχώς ο ιδεολογικός και κατασταλτικός του ρόλος.[συνέχεια του κειμένου εδώ...]

από την πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης

πρώτη φορά στ’ αριστερά εδώ και δεκαετίες

χαίρει ο στρατός τέτοιας πολιτικής πριμοδότησης

Το κράτος έχει συνέχεια. Και εκείνο το πεδίο της πολιτικής εξουσίας που άπτεται των εθνικών θεμάτων, του μιλιταρισμού, των γεωστρατηγικών σχεδιασμών, της στρατιωτικής θητείας -με λίγα λόγια το πεδίο του υπουργείου εθνικής άμυνας- είναι αυτό που συμπυκνώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο αυτή τη συνέχεια.

Μία συνέχεια σε επίπεδο πολιτικών: το ελληνικό κράτος χειρίζεται στην εξωτερική του πολιτική τη γεωστρατηγική του θέση και τους ενεργειακούς αγωγούς για να ανοικοδομήσει παλιές και να χτίσει νέες συμμαχίες (και ισσοροπίες). Απειλεί τους ευρωπαίους συμμάχους του με «επέλαση τζιχαντιστών» (υποστυλώνοντας τον σύγχρονο αντι-ισλαμισμό), διεκδικώντας ως προκεχωρημένο φυλάκιο της αντιμεταναστευτικής πολιτικής μίας ευρώπης-φρούριο περισσότερα κονδύλια, χρηματική και υλική ενίσχυση της Frontex, αυτού του στρατιωτικο-αστυνομικού μηχανισμού που εποπτεύει τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα του ελληνικού κράτους. Επικυρώνει τη συνεργασία με το ισραηλινό κράτος και δεν διστάζει να έχει εγκάρδιες συναντήσεις με το δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου. Συνεχίζει τις υπέρογκες δαπάνες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, όπως με την πρόσφατη αγορά εξοπλισμού ύψους 500 εκατομμυρίων ευρώ, μόνο που τώρα (αγαπητοί πατριώτες...) θα ευνοούνται οι εγχώριες πολεμικές βιομηχανίες, στο πλαίσιο πάντα της χιλιοειπωμένης παραγωγικής ανασυγκρότησης. [συνέχεια του κειμένου εδώ...]