Κρίση, σκάνδαλα, πολιτική αστάθεια… προσφυγή στις κάλπες.
Η περίφημη «δημοκρατική συμμετοχικότητα» και το πολυδιαφημισμένο «όνειρο» της «καταναλωτικής ευδαιμονίας» καταρρέουν μέσα στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά συνάμα βαθύτατα πολιτική, θεσμική, ιδεολογική. Κρίση νομιμοποίησης του καθεστώτος στους υπηκόους του, που εκδηλώνεται ως κρίση αντιπροσώπευσης και ενσωμάτωσης τους. Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα δεν έχει πλέον τίποτα να εγγυηθεί ή να υποσχεθεί πέρα από περισσότερη φτώχεια (υλική, συναισθηματική, διανοητική), οικολογική καταστροφή, διάχυση του φόβου και καταστολή.
Στην ελληνική της εκδοχή αυτή η πραγματικότητα συμπληρώνεται από τα απανωτά «σκάνδαλα» απαξίωσης του πολιτικού κόσμου και την όξυνση και διεύρυνση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και τις νέες δυνατότητες που υπέδειξε και ανέπτυξε κοινωνικά.
Η προσφυγή στις κάλπες κρίθηκε απαραίτητη για την καλύτερη «διαχείριση» της πολυεπίπεδης κοινωνικής κρίσης του τελευταίου διαστήματος. Σε μια προσπάθεια απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης για το βάθεμα της λεηλασίας και τη σκλήρυνση της καταστολής. Σε μια προσπάθεια αφομοίωσης των αρνήσεων και καθησυχασμού των αντιδράσεων μέσω μιας «νωπής λαϊκής εντολής». Πρόκειται για το αναγκαίο συμπλήρωμα της πολύμορφης καταστολής των τελευταίων μηνών από τα νέα σώματα κρατικών συμμοριών (όπως η μηχανοκίνητη ομάδα Δ) και την προμήθεια υπερσύγχρονων μηχανημάτων παρακολούθησης συνδιαλέξεων (σούπερ κοριοί) μέχρι τη σωρεία αντι-εξεγερτικών νομοθετημάτων όπως η ποινικοποίηση της κάλυψης προσώπου (κουκουλονόμος), η κατοχύρωση λειτουργίας των καμερών παρακολούθησης, η κατάργηση της ανωνυμίας στα καρτοκινητά, η απόσπαση δειγμάτων DNA και η δημιουργία σχετικής τράπεζας, η προσπάθεια φίμωσης αγωνιστικών ιστότοπων αντιπληροφόρησης, η αμφισβήτηση του κοινωνικού χαρακτήρα του πανεπιστημιακού ασύλου.
Όμως, οι γαλάζιοι κυβερνήτες και οι πράσινοι διάδοχοι, τα φασιστοειδή του Καρατζαφύρερ και των άλλων μικρότερων εθνικιστικών κατακαθιών, οι νεόκοποι οικοκαπιταλιστές της «πράσινης ανάπτυξης» και συνάμα πρόθυμοι συγκυβερνήτες καθώς και τα αριστερά δεκανίκια του συστήματος είτε στην παραδοσιακή είτε στη μεταμοντέρνα-κινηματική εκδοχή τους, όλοι μαζί αποτελούν έναν συρφετό (τον κομματικό συρφετό) που αντιπροσωπεύει τις διαφορετικές αποχρώσεις μιας και μόνο λογικής: αυτή της ανάθεσης, της μεσολάβησης, της χειραγώγησης, της ιεραρχίας, της εξουσίας.
Υπάρχει αλήθεια, όμως, κάποιος ή κάποια που να πιστεύει πραγματικά ότι κάτι θα αλλάξει στη ζωή του/της με την αλλαγή κυβέρνησης ή με την προτίμηση κάποιου μικρότερου κόμματος; Μήπως οι άνεργοι της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης στο Πέραμα; Μήπως οι 800 πεταμένοι στο δρόμο ναυτεργάτες στα πλοία του Αγούδημου αφού πρώτα ο εφοπλιστής ξεκοκάλισε τα τελευταία χρόνια κρατική επιχορήγηση 500 εκατομμυρίων ευρώ (120.000 χιλιάδες έχουν φτάσει οι απολυμένοι μέσα στο 2009); Μήπως οι 1400 εργάτες στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά που απειλούνται με απόλυση, όμηροι της ιδιοκτήτριας (από το 2002) γερμανικής εταιρείας ThyssenKrupp στους προεκλογικούς της εκβιασμούς ότι θα κλείσει τα ναυπηγεία αν δεν της ανατεθεί ολόκληρο το εξοπλιστικό πρόγραμμα του ελληνικού δημοσίου (υποβρύχια, φρεγάτες κλπ);
Το μόνο που θα τους τρομάξει όπως στις πρόσφατες ευρωεκλογές είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποχή που θα τους δυσκολέψει να επικαλούνται μια ξεφτισμένη «λαϊκή εντολή» στα εκμεταλλευτικά και κατασταλτικά τους σχέδια.
Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο
θα ήταν παράνομες
Η χειραγώγηση επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους ένας εκ των οποίων είναι η παραχώρηση «δικαιωμάτων». Ένα από αυτά είναι το δικαίωμα της ψήφου. Με μια συνεχή πλύση εγκεφάλου η ψηφοφορία ανάγεται σε ύψιστο αγαθό. Στην πραγματικότητα όμως οι εκλογές είναι η διατήρηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης με την ανοχή των υπηκόων. Είναι ένα ισχυρό μέσο νάρκωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας που δίνει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής. Μια συμμετοχή όμως που έγκειται μόνο στο να διαλέγει κανείς τη φυλακή του την ίδια στιγμή που οι δημιουργικές δυνάμεις που μπορούν να απελευθερωθούν από το άτομο και την ίδια την κοινωνία κατακερματίζονται και εγκλωβίζονται μέσα στην αλλοτρίωση του επιβαλλόμενου τρόπου ζωής, την επιτήρηση, το συνεχή έλεγχο και την καταστολή.
Η επιλογή αντιπροσώπων (βουλευτές, δημοτικοί σύμβουλοι κλπ) ισοδυναμεί με την παραίτηση από την ατομική και συλλογική αυτενέργεια. Η ψήφος έχει αξία μόνο για το κράτος και τους εκμεταλλευτές. Μέσω της ψήφου επιτυγχάνουν την παραίτηση των ανθρώπων και την εξουσιοδότηση από μέρους τους για τη διαιώνιση της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της υποταγής.
Συνειδητή αποχή από τις κάλπες
Ο κόσμος της εξέγερσης, από τους αμετανόητους αιρετικούς και διασαλευτές της Τάξης μέχρι όσους και όσες πρωτολέρωσαν τα χέρια τους με πέτρες και επιθυμούν να το ξανακάνουν, από εκείνους και εκείνες που εμπνέονται από την κοινωνική ανταρσία των ημερών μέχρι τους παλιούς και νέους συντρόφους και συντρόφισσες που «χτίζουν» εδώ και 9 μήνες ένα σωρό μεταδεκεμβριανά εγχειρήματα αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης καθώς και όλοι εκείνοι και εκείνες (νέοι κυρίως άνθρωποι) που κοιτούν με απέχθεια την πραγματικότητα που μας περιβάλλει και βιώνουν την καθημερινή ασφυξία… την Κυριακή 4 Οκτώβρη δεν έχουμε κανένα λόγο να πάμε στην κάλπη.
Ενάντια σε κόμματα, κράτος και ΜΜΕ σαμποτάρουμε τις εκλογικές αυταπάτες, αρνούμενοι-ες να διαλέξουμε εξουσιαστή-εκμεταλλευτή, την ίδια στιγμή που αυτοοργανώνουμε την καθημερινή μας δράση, δημιουργικότητα και επικοινωνία.
ΕΞΕΓΕΡΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
για έναν κόσμο χωρίς αφέντες και δούλους,
ηγέτες και υποτακτικούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου