Τις δύο πρώτες μέρες, η γραμμή από πλευράς κράτους ήταν σαφής: να ορίζονται τακτικές δικάσιμοι για τους πρώτους συλληφθέντες της εξέγερσης και να μην κρατείται κανείς. Όχι από κάποιου είδους ευαισθησία, αλλά από τον υπαρκτό φόβο του ξεσπάσματος της κοινωνικής οργής και μέσα στους «ναούς της δικαιοσύνης». Άλλωστε, στην Αθήνα, εκκρεμούσε ακόμα η προσαγωγή του δολοφόνου στον ανακριτή.
Τις αμέσως επόμενες μέρες, φυσικά, η γραμμή άλλαξε. Μετά το αρχικό σοκ, η προσταγή του καθεστώτος ήταν: επιστροφή στην ομαλότητα και την τάξη. Με κάθε μέσο. Οι δηλώσεις καραμανλή έκλεισαν το μάτι σε όλους τους επίδοξους «ήρωες της αντεπανάστασης», ένστολους και μη: «όσοι προκαλούν επεισόδια είναι εχθροί της δημοκρατίας». Τα ΜΜΕ στέρεψαν πολύ γρήγορα από «δάκρυα» για τον «αδικοχαμένο Αλέξη» καθώς και από την όποια «κατανόηση» της κοινωνικής οργής (προϊόν του αρχικού τους σαστίσματος) και το ίδιο γρήγορα επανήλθαν στον καθεστωτικό τους ρόλο, αυτόν της εξόφθαλμης παραπληροφόρησης, της συκοφάντησης και της επίθεσης σε όποιον αντιστέκεται. Εκπρόσωποι των μπάτσων δήλωναν όλο νόημα ότι «η υπομονή των συναδέλφων τους έχει εξαντληθεί», και ο νοών νοείτο. «Αγανακτισμένοι πολίτες», «μικρο»καταστηματάρχες του κέντρου και κάθε είδους θεσμικό παράσιτο, που δεν του περίσσεψε μια κουβέντα για την δολοφονία, πρωτοστάτησαν στις τηλεοράσεις, εξαπολύοντας τη χυδαιότητά τους απέναντι στους εξεγερμένους.
Παράλληλα με την ιδεολογική επίθεση, η ΕΛ.ΑΣ. έκανε αυτό που γνωρίζει καλά. Επιθέσεις σε πορείες, ρίψη τόνων χημικών, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, πυροβολισμούς (στον αέρα, «εικονικούς», με πλαστικές σφαίρες), χιλιάδες προσαγωγές. Και μαζικές συλλήψεις…
Πρώτος και εύκολος στόχος ήταν οι μετανάστες, τους οποίους οι αρχι-πλιατσικολόγοι κατηγόρησαν για «πλιάτσικο» και οι οποίοι στην πλειοψηφία τους καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, με μόνο στοιχείο τις καταθέσεις των μπάτσων, χωρίς δικηγόρο και μεταφραστή, με ποινές καρμπόν των 18 μηνών και με απελάσεις. Εύκολοι στόχοι ήταν και πολλοί νεαροί, ανήλικοι, μαθητές, ακόμα και οι γονείς τους. Και είναι προφανές ότι σε όλες τις περιπτώσεις δεν επρόκειτο για κάποιου είδους κρατική βλακεία ή ανικανότητα, αλλά για στοχευμένες συλλήψεις από εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που θεωρήθηκε ότι μπορούν να αποκοπούν και να τρομοκρατηθούν πιο εύκολα.
Ιδιαίτερη θέση σ’ αυτό το πογκρόμ κατέχει η Λάρισα, όπου, από τις συνολικά 25 συλλήψεις που έγιναν στις 9.12.2008, οι 19 παραπέμφθηκαν με τον “αντι”τρομοκρατικό νόμο, κατηγορούμενοι για πολλά κακουργήματα αλλά και πλημμελήματα. Οι 11 από αυτούς είναι ανήλικοι μαθητές γυμνασίου και λυκείου, ενώ από τους ενήλικες, οι τέσσερις προφυλακίστηκαν.
Είναι προφανές ότι θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να γίνει έστω μια στοιχειώδης χωριστή αναφορά στον πρωτοφανή αριθμό των συλλήψεων, προφυλακίσεων αλλά και στη βία, τους τραυματισμούς και τις λοιπές «παράπλευρες απώλειες» με τις οποίες συνοδεύτηκαν. Και έχει περάσει στη σφαίρα του αυτονόητου ότι πρόκειται για περιπτώσεις όπου στη συντριπτική τους πλειοψηφία σχηματίστηκαν κατηγορίες αποκλειστικά με τις καταθέσεις των μπάτσων. Όπως και να ‘χει, αυτό που μένει στην ουσία είναι ότι όλοι τους είναι αιχμάλωτοι της εξέγερσης, της δικής μας εξέγερσης. Κατά τα άλλα, τα πράγματα πλέον είναι πολύ ωμά για να εθελοτυφλεί κανείς, κι ίσως τα λόγια να περισσεύουν.
Είναι όμως παραπάνω από βέβαιο ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη επέφερε ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα στις βεβαιότητες της κυριαρχίας• τις συνέτριψε. Και αυτές τις μέρες, η δημοκρατία, στην προσπάθειά της να ανατρέψει τα νέα δεδομένα και έχοντας από καιρό χάσει την ηθική της νομιμοποίηση στην κοινωνία, χρησιμοποιεί τις μεθόδους που την κρατούν (νεκρο)ζώντανη τα τελευταία χρόνια: τη δημιουργία αισθήματος φόβου και ανασφάλειας στην κοινωνία και την ταυτόχρονη και την καταστολή των κοινωνικών κομματιών που στοχεύουν στην ενοποίηση και τη διάχυση των αντιστάσεων. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η όλη θεματολογία των ΜΜΕ (τρομοκρατολογία, απαγωγές, δολοφονίες, κλπ), αλλά και η στοχευμένη επίθεση στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, με τόνους λασπολογίας και κρατικής προπαγάνδας, με εισβολές σε σπίτια, νέες συλλήψεις, προφυλακίσεις…
Και είναι εξίσου βέβαιο ότι δεν ήρθε ξαφνικά κάποια χούντα• αυτή είναι η δημοκρατία, αυτή υπήρξε πάντα. Απλά τώρα είμαστε πολλοί, και απλά «τηρεί τις αναλογίες». Όμως, το έργο της άγριας καταστολής είναι χιλιοπαιγμένο και δεν μας τρομάζει, πολύ περισσότερο τώρα. Η συνέχιση του αγώνα και η αλληλεγγύη απέναντι σε όλους τους αιχμάλωτους της εξέγερσης είναι ο μόνος τρόπος για κρατηθεί ζωντανό το βίωμα του Δεκέμβρη: ότι όλα είναι δυνατά.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
AΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
AΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
