Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

Ο Δεκέμβρης 2008 μέσα από τα μάτια κάποιων εξεγερμένων της κατειλημμένης ΑΣΟΕΕ, Παρασκευή 30/11, 20.30, στο Ρεσάλτο


  • Βιωματικές καταθέσεις, έντυπο και οπτικοακουστικό υλικό για τους εξεγερμένους δρόμους και την κατάληψη της ΑΣΟΕΕ.
10 χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 συνεχίζει να στοιχειώνει τις εξουσίες κάθε είδους και απόχρωσης. Γι’ αυτό αποφεύγουν να μιλούν γι’ αυτή, επιδιώκοντας να περάσει στη λήθη. Γι’ αυτό το θέαμα προσπαθεί να την απονοηματοδοτήσει και να την αφομοιώσει. Όμως, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 δεν ήταν ούτε απλά μια συλλογική φόρτιση και απάντηση στη δολοφονία του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου από μπάτσους ούτε «μπάχαλα» σε μεγάλη κλίμακα. Ήταν πολλά περισσότερα. Γι’ αυτό και αποτελεί ζωντανή ιστορία και πηγή έμπνευσης του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού της εποχής μας.



Η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 ήταν η μεγαλύτερη κοινωνική- ταξική εξέγερση από καταβολής του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η γεωγραφική της διασπορά άγγιξε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, η αριθμητική συμμετοχή ήταν τεράστια, η σύνθεση των υποκειμένων εξαιρετικά πλατιά, η ποικιλομορφία δράσεων, επιθετικότητας, συλλογικοποίησης και «αντι-δομών» που εμφανίστηκαν ήταν πρωτόγνωρη. Κι αυτή η εξέγερση δεν άφησε πίσω της προσωπικότητες, νέες ηγετικές φυσιογνωμίες, νέες δυνατότητες εξουσιαστικής αφομοίωσης, διευθέτησης και διαχείρισης. Η φωνή και οι επιδιώξεις της δε χώρεσαν, δεν ενσωματώθηκαν και δεν καλουπώθηκαν σε αιτήματα.
Οι κοινωνικές ιδιότητες και πολιτικές ταυτότητες του παρελθόντος ρευστοποιήθηκαν μέσα στο καμίνι της εξέγερσης, δημιουργώντας το έδαφος για πολυεπίπεδες νέες κοινωνικές διασταυρώσεις και συμπράξεις, με μοναδική προϋπόθεση τον ακηδεμόνευτο, αδιαμεσολάβητο και ανεξούσιο χαρακτήρα των συνευρέσεων. Μια νέα «ταυτότητα» δημιουργήθηκε, αυτή του εξεγερμένου, που χαρακτηριζόταν από την εχθρότητα για την αστυνομία, κάθε μορφή εξουσίας και διαμεσολάβησης (θεσμικούς φορείς, κόμματα, εργατοπατέρες, ΜΜΕ). Από την άρνηση συνδιαλλαγής με οποιοδήποτε κομμάτι του καθεστωτικού στερεώματος, αριστερό, κεντρώο ή δεξιό. Από την αντικατάσταση της λογικής των αιτημάτων και των διεκδικήσεων με τον λόγο και την πράξη της δημιουργικής καταστροφής. Από την εγκαθίδρυση των αξιών της συντροφικότητας, της αμοιβαιότητας, της αλληλεγγύης, της χαριστικότητας, ως θεμελιωδών τρόπων συγκρότησης ενός νέου είδους κοινωνικότητας και σχέσεων. Μια «ταυτότητα» που δεν ήρθε να ταξινομήσει αλλά να ενοποιήσει, αμφισβητώντας τους επιβαλλόμενους ρόλους κοινωνικοποίησης και κανονικοποίησης που διαχωρίζουν και ιεραρχούν [...]

[…] Ο βασικότερος λόγος, πέρα από τις εκτεταμένες συγκρούσεις και τη διάχυτη αμφισβήτηση, που η εξέγερση αυτή πολεμήθηκε τόσο λυσσαλέα από όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του καθεστώτος (δημοσιογράφους κάθε απόχρωσης, «ανθρώπους του πνεύματος» ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος, καθηγητές πανεπιστημίων, αριστερούς «διανοητές») ήταν γιατί δε σχετίζονταν με κάποια βελτίωση, καλλωπισμό ή εξωραϊσμό του συστήματος αλλά με τη συνολική καταστροφή του. Το εξεγερτικό Συμβάν δε στάθηκε σε κάτι επιμέρους αλλά αμφισβήτησε το όλον, χωρίς διεκδικήσεις απέναντι σε κάποια εξουσία, χωρίς συνδιαλλαγή, χωρίς ανάδειξη ηγετών, χωρίς επιδίωξη για κάποια αλλαγή. Ήταν το ίδιο η αλλαγή, η σύζευξη καταστροφής και δημιουργίας, η επίθεση στο παλιό και η γέννηση του καινούργιου […]

[…] Ο Δεκέμβρης έδειξε πως η εξέγερση είναι εφικτή, πως η κοινωνική εξέγερση είναι εφικτή. Και κατ’ επέκταση πως το όραμα-πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης δεν είναι ούτε ανέφικτο ούτε ανεδαφικό.
 Αν και στον Δεκέμβρη εκβάλανε κοινωνικές διεργασίες πολλών ετών, η εξέγερση σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε γραμμικό αποτέλεσμά τους. Ήταν μάλλον ένα σημείο ασυνέχειας, μια τομή στα αγωνιστικά-εξεγερτικά δεδομένα και η μήτρα γέννησης νέων πολυεπίπεδων και εμπλουτισμένων δυνατοτήτων και προοπτικών.
Δεν είναι τυχαίο που την εξεγερτική άμπωτη από τους δρόμους και τις συγκρούσεις ακολούθησε μια διάχυση του «πνεύματος του Δεκέμβρη» σε μια πλημμυρίδα νέων συλλογικών εγχειρημάτων που ξεπήδησαν μέσα στο επόμενο διάστημα, αποτελώντας κατά μία έννοια τη «φάση της δημιουργίας» (ή αλλιώς της «ανοικοδόμησης») μετά τη «φάση της καταστροφής». Σε πείσμα των καθεστωτικών κάθε απόχρωσης που λασπολογούσαν την εξέγερση ως εκδήλωση μιας «βουβής οργής» χωρίς περιεχόμενο και προσανατολισμό [...]

[...] Ο Δεκέμβρης δεν είναι ταινία που ξαναπαίζεται. Δεν πρόκειται να επαναληφθεί ούτε υπάρχει λόγος να τον αναπολούμε με μια ματιά, μια θύμηση και ένα συναίσθημα που μένει προσκολλημένο στο παρελθόν. Ούτε από την άλλη μπορεί να σβήσει από την ιστορική και κοινωνική μνήμη ή να μετατραπεί σε μουσειακό είδος, σε ένα φολκλόρ της σύγκρουσης. Ζει μέσα στον διαρκή αγώνα για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από τα δεσμά της εξουσίας, για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, κοινοκτημοσύνης. Και μεταλαμπαδεύεται σε κάθε επιλογή ρήξης με τους δυνάστες και το σύστημα εκμετάλλευσης τους. Γιατί είναι η σύγκρουση με το σύστημα εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και υποταγής, τα συμφέροντα και τους προασπιστές του, που ανοίγει περάσματα και αφήνει ανοιχτό τον ορίζοντα της κοινωνικής επανάστασης, του κοινωνικού και ατομικού αυτοκαθορισμού, του ελευθεριακού-εξισωτικού μετασχηματισμού κάθε πτυχής και σχέσης της καθημερινής ζωής.
Άλλωστε, όπως σωστά είχε γραφτεί στους τοίχους της μητρόπολης τις μέρες του Δεκέμβρη και έχει ειπωθεί πολλές φορές από τότε: η εξέγερση δεν ήταν απάντηση ήταν ερώτηση. Ερώτηση για τον τρόπο που βλέπουν οι «από κάτω» την αστυνομική βαρβαρότητα, την κρατική επιβολή, την καπιταλιστική ερημοποίηση. Ερώτηση για τον τρόπο που βλέπουν τον ίδιο τους τον εαυτό, τις σχέσεις τους, τις κοινωνικές τους «ιδιότητες», τις πολιτικές τους «ταυτότητες», την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητά τους, τις αρνήσεις και τις καταφάσεις τους, τη συγκρουσιακότητα και τη δημιουργικότητά τους, τις δυνατότητές τους να συναντηθούν και να συμπράξουν χωρίς ηγέτες, ειδικούς και μεσολαβητές, να γεννήσουν το καινούργιο, τον συλλογικό τόπο που δεν (θα) υπάρχει πια εξουσία, ιεραρχία, εκμετάλλευση, διαχωρισμοί και κοινωνικές διακρίσεις. Κι αυτή η ερώτηση παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ.

Αποσπάσματα από την μπροσούρα για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 «πριν-τότε-μετά», που αποτέλεσε την εισήγηση σχετικής εκδήλωσης στο ΡΕΣΑΛΤΟ στις 7/12/2012 από πρωτοβουλία συντρόφων/ισσών του στεκιού, τυπώθηκε τον Απρίλη του 2013 σε 2000 αντίτυπα και διακινήθηκε σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις, εκδηλώσεις και συνελεύσεις, χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.
 

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Κείμενο σχετικά με τις πρόσφατες καταλήψεις σε σχολεία με εθνικιστικά περιεχόμενα

Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται τις τελευταίες μέρες στα λύκεια του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας και κάποια του Πειραιά με αφορμή καταλήψεις που έχουν γίνει από μαθητές στην Κατερίνη και στον Γέρακα με εθνικιστικά περιεχόμενα...


για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf πατήστε εδώ

Ενάντια σε κάθε εθνικό στρατόπεδο…


Ζούμε σε έναν κόσμο χωρισμένο σε έθνη-κράτη και οι άνθρωποι ανάλογα με το που γεννιούνται «οφείλουν» να υποστηρίζουν «την χώρα τους» ή ακόμη και τη θρησκεία που επικρατεί εκεί που ζουν. Σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν ματωμένες χαρακιές που λέγονται σύνορα οι οποίες καθορίζουν τα γεωγραφικά όρια των κρατών.
Με άλλα λόγια για όποιον δεν το κατάλαβε: η πολιτική και οικονομική εξουσία χωρίζει την ανθρωπότητα σε έθνη και πατρίδες, φτιάχνει κράτη, σύνορα, στρατούς και διεξάγει πολέμους.

Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος

Τα σχολεία ως θεσμός εκπαίδευσης από πολύ μικρή ηλικία προσπαθούν να μας βάλουν στο κεφάλι την αγάπη για την πατρίδα και τα εθνικά ιδεώδη. Η διαδικασία της εκπαίδευσης αυτής, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τις εθνικές εορτές και τους ύμνους, τις παρελάσεις, το μάθημα της ιστορίας που μας παρουσιάζει συγκεκριμένα κομμάτια της εθνικής αφήγησης που βολεύουν την «ελληνική πλευρά».
Άραγε πως θα λειτουργούσε ένα κράτος αν οι κάτοικοι του, αμφισβητούσαν τα σύνορα, την σημαία, τον πατριωτισμό και κάθε εθνική ιδέα; Δεν θα μπορούσε, γιατί η εξουσία δεν θα μπορούσε να επιβληθεί σε μία τόσο μεγάλη κοινωνική ανυπακοή. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που από μικρή ηλικία μας ποτίζουν με έθνος, έμφυλους ρόλους, πατριωτισμό και ρατσισμό. Όποιος “διαφημίζει” τον πατριωτισμό ή και τον εθνικισμό, “διαφημίζει” ταυτόχρονα και την υποταγή στο κράτος. Μας θέλουν οπαδούς των κρατών τους και να αγαπάμε την “χώρα μας”. Να δουλεύουμε μεθαύριο για 400 ευρώ τον μήνα, να είμαστε υπάκουοι στους καθηγητές μας όπως και στα αυριανά αφεντικά μας, να ξυπνάμε το πρωί, να συνηθίσουμε το 8ωρο και να σιωπούμε στον ανώτερο.

Κανένα έθνος δεν μας ενώνει - Κανένα όνομα δεν μας χωρίζει

Το αιωνόβιο (από το 1991 έως και σήμερα) πια «μακεδονικό ζήτημα» έχει επιβληθεί εκ νέου στη δημόσια ατζέντα, με επίδικο αυτήν τη φορά την εισδοχή της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Το να φωνάζεις «η μακεδονία είναι ελληνική» και να σηκώνεις την σημαία είναι τόσο «αντι-συστημικό» που το 1992 η συμμετοχή των μαθητ(ρι)ων στα «τότε» συλλαλητήρια ήταν υποχρεωτική και όσοι και όσες δεν πήγαιναν έπαιρναν απουσία!
Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν αποσκοπούσαν σε τίποτα άλλο παρά από την ανάταση και τη συστράτευση του εθνικού κορμού στο πλάι του ελληνικού κράτους, για την ενίσχυση των διαπραγματεύσεων σε ένα εκ των πραγμάτων ξεπερασμένο διακύβευμα «ονοματοδοσίας» από τα κράτη και το κεφάλαιο. Είτε δεξιοί, είτε κεντρώοι, είτε αριστεροί όλοι είναι κάτω από την ίδια σημαία και όλοι μάχονται για τα «εθνικά συμφέροντα» κάτω από το ίδιο σάβανο και για την ελληνικότητα της μακεδονίας. Η «εθνική ομοψυχία» δεν είναι παρά η επιδιωκόμενη σιωπή των «από κάτω» στις προσταγές των «από πάνω», στο όνομα του έθνους. Ενός «έθνους» που έρχεται εκ νέου στο προσκήνιο ως συγκολλητική ουσία για να ενώσει τους καταπιεστές με τους καταπιεζόμενους, τους εργάτες με τα αφεντικά τους, τους μαθητές με τους καθηγητές τους, τους φυλακισμένους με τους δεσμοφύλακές τους.

Χωράνε στις καταλήψεις εθνικές αυταπάτες και ρατσιστικό μίσος;

Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μια έξαρση βλακείας εθνικισμού από μαθητ(ρι)ες, σε κάποια σχολεία όπως στον Γέρακα και στην Κατερίνη, με αφορμή την αποβολή συμμαθητών τους γιατί φώναζαν συνθήματα στις παρελάσεις για τη μακεδονία. Η αντίδραση τους ήταν να καταλάβουν το σχολείο, βάζοντας εθνικιστικά περιεχόμενα. Με επιτυχία κάνουν αυτά που τους μαθαίνουν η οικογένεια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το εκπαιδευτικό σύστημα και η εκκλησία. Οι διευθυντές κάνουν έτσι και αλλιώς αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά: να μοιράζουν αποβολές και να επιβάλλονται. Έτσι όμως οι μαθητές μπαίνουν στην σειρά της υποταγής, του εθνικισμού, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Αντί να προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο, τους αλλάζει αυτός και εντέλει μετατρέπονται σε οπαδούς και υποχείρια του πατριωτισμού και του εθνικισμού, σε φορείς κρατικών ιδεολογιών, δογμάτων που μας διδάσκει το ίδιο το σύστημα.
Οι καταλήψεις και οι αγώνες του κοντινού παρελθόντος ήρθαν, έρχονται και θα έρχονται σε σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς του. Ποιος/α δεν θυμάται την εξέγερση του 2008 μετά από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους και την δράση μαθητ(ρι)ών εκείνες τις μέρες; Πιο συγκεκριμένα στις 8/12/08, η εξέγερση γενικεύτηκε, μαθητ(ρι)ες βγήκαν στους δρόμους με τουλάχιστον 700 σχολεία υπό κατάληψη, πραγματοποιώντας πορείες και επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα καθώς και στις δυνάμεις καταστολής.
Η κατάληψη δεν είναι απλά ένα μέσο αγώνα, αλλά είναι το ίδιο του το περιεχόμενο: η αμφισβήτηση του νόμου, της ιδιοκτησίας και όχι η συμφιλίωση με το κράτος, το έθνος και τα αφεντικά. Μια κατάληψη συγκρούεται με τα υπουργεία, με τους διευθυντές, τα εξουσιαστικά σύμβολα και με την εκπαίδευση συνολικά... Η αναπαραγωγή αυτών που θέλει να μας μάθει ο θεσμός της εκπαίδευσης, όχι μόνο δεν έρχεται σε σύγκρουση μαζί με το σύστημα, αλλά είναι η επιβεβαίωση ότι κάνει “καλά την δουλειά του”. Ας μην ξεφτιλίσουμε το νόημα της κατάληψης…

…να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ελευθερίας!


το πείρα(γ)μα - πρωτοβουλία ενάντια στο θεσμό της εκπαίδευσης (ρεσάλτο)

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Εκδηλώσεις και συλλογική κουζίνα τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη στο Ρεσάλτο


Παρασκευές στις 20.30 στο ΡΕΣΑΛΤΟ
 

23 Νοέμβρη: "cafe antimilitaire" από την πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (στον χώρο θα υπάρχει αρχειακό υλικό αντιμιλιταριστικών αφισών & κειμένων) ΣΥΖΗΤΗΣΗ με την πρωτοβουλία ενάντια στον θεσμό της εκπαίδευσης "το ΠΕΙΡΑ(Γ)ΜΑ": αρνήσεις απέναντι στον στρατό.
 

30 Νοέμβρη: ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 μέσα από τα μάτια κάποιων εξεγερμένων της κατειλημμένης ΑΣΟΕΕ (έντυπο & οπτικοακουστικό υλικό)
 

07 Δεκέμβρη: προβολή του "School's out"(34'): οι μαθητικοί-φοιτητικοί αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο & το κράτος από την πρωτοβουλία ενάντια στον θεσμό της εκπαίδευσης "το ΠΕΙΡΑ(Γ)ΜΑ"
 

14 Δεκέμβρη: προβολή του ντοκυμαντέρ "13th" από τα δεσμά της δουλείας στα δεσμά της φυλακής. Η ποινική διαχείριση της μαύρης κοινότητας από το κράτος στις ΗΠΑ.
 

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ
2 Δεκέμβρη στις 13.00

η αφίσα σε pdf εδώ

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

Προβολή ταινίας - Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο



Προβολή της ταινίας "Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο" διάρκειας 90'.

Παρασκευή 16/11, στις 20.30 στο Ρεσάλτο(Έβρου 23 & Βενιζέλου, Ταμπούρια, Κερατσίνι 100μ. από την πλατεία Λαού).

Με αφορμή τη δολοφονία του/της Ζακ/Zackie oh μας απασχόλησαν ζητήματα όπως η ιδιοκτησία ως κοινωνική σχέση και οι ταξικοί αποκλεισμοί. Ζητήματα που θίγονται μέσα στην ταινία με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Μετά την ταινία, αναλόγως τη διάθεση, επιδιώκουμε να υπάρξει κουβέντα.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Παρασκευές στο Ρεσάλτο

Παρασκευές στο Ρεσάλτο.

Κάθε Παρασκευή μετά τις 20.30 το Ρεσάλτο είναι ανοιχτό είτε για βραδιές χαλαρής συνεύρεσης είτε για θεματικές/δημιουργικές βραδιές με συζητήσεις ή προβολές γύρω από θέματα που μας απασχολούν.

Στον χώρο λειτουργεί αυτοοργανωμένη υποδομή με τσάι/καφέ/μπύρες/κρασί/σνακ με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

Αν κάποια Παρασκευή το στέκι δεν ανοίξει, θα υπάρξει σχετική ανακοίνωση.