Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις της Θεσσαλονίκης


Τα ξημερώματα της Τετάρτης 27 Ιουλίου, το Κράτος, με μια συντονισμένη επιχείρηση εισαγγελικών και αστυνομικών αρχών εισέβαλε και εκκένωσε βίαια τρεις καταλήψεις στέγης στη Θεσσαλονίκη, που φιλοξενούσαν πρόσφυγες-μετανάστες και αλληλέγγυους. Πρόκειται για τις καταλήψεις του Ορφανοτροφείου, της Λεωφόρου Νίκης και Καρόλου Ντηλ και της κοινότητας Hurriya. Συνολικά έγιναν 74 συλλήψεις ενώ την ίδια ημέρα κατεδαφίστηκε το κτίριο της κατάληψης του Ορφανοτροφείου. Λίγες ώρες αργότερα κλιμάκια του λιμενικού σώματος εκκένωσαν τη γέφυρα κάτω από την οποία είχαν βρει προσωρινό κατάλυμα, οι τελευταίοι πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ ο δήμαρχος της Αθήνας, Καμίνης, κατέθεσε μήνυση εναντίον καταλήψεων σε κτίρια του δήμου που φιλοξενούν πρόσφυγες-μετανάστες.

Από την πρώτη στιγμή τόσο στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα όσο και σε διάφορες πόλεις πανελλαδικά αλληλέγγυοι/-ες προχωράνε σε καταλήψεις γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ, οργανώνουν συγκεντρώσεις και πορείες, αναρτούν πανό και απαντούν με δυναμικές ενέργειες και παρεμβάσεις. Η χρονική συγκυρία που ξεδιπλώνεται αυτή η κατασταλτική επιχείρηση από το Κράτος δεν είναι καθόλου τυχαία, προσδοκώντας ένα αποδυναμωμένο κύμα αλληλεγγύης λόγω καλοκαιρινών απουσιών. Ακόμα όμως και κάτω από αυτές τις συνθήκες εκατοντάδες είναι οι σύντροφοι/-ισσες που ανταποκρίνονται στα καλέσματα και συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις.

Το μήνυμα που η εξουσία θέλει να περάσει είναι σαφές και είναι ένα από τα διαρκή επίδικα της. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα πρέπει να παραμείνουν εξόριστοι σε στρατοπεδικούς χώρους, άμεσα ελεγχόμενοι, απομονωμένοι και αόρατοι από την υπόλοιπη κοινωνία, χωρίς καμία δυνατότητα αγωνιστικής συνεύρεσης και διεκδικήσεων. Όποιος/-α αμφισβητήσει τα χαρακτηριστικά αυτά αλλά και όποιος/-α σταθεί αλληλέγγυος θα κατασταλεί, θα διωχθεί, θα φυλακιστεί ή θα απελαθεί.

Η πολιτική διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προσπάθησε, σε μια χαλαρή ανακοίνωση που εξέδωσε, να νίψει τας χείρας της με τη γνωστή μέθοδο "δεν ήξερα, δεν άκουσα, δεν είδα". Όσο όμως κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για τις "αγνές" τους προθέσεις η οργή μας έχει σαφείς παραλήπτες. Και δεν είναι άλλοι από αυτούς που τόσο καιρό τώρα κλείνουν σύνορα και πνίγουν μετανάστες, οργανώνουν στρατόπεδα – φυλακές, που μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια αδιαμεσολάβητης αλληλεγγύης, κάθε προσπάθεια διάρρηξης της απομόνωσης και δημιουργίας ζωντανών σχέσεων, που καταστέλλουν αλληλέγγυους, που εκκενώνουν καταλήψεις, που δίνουν άλλοθι στον κόσμο της εξουσίας και των αφεντικών.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ, ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΝΙΚΗΣ, κοινότητα "HURRIYA"
 
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ


Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Αναδημοσίευση από το blog της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν:

Για την υπόθεση «Βανκούβερ Απαρτμάν»


Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 11 χρόνια, αρχικά ως κατάληψη στέγης στο δεύτερο όροφο του κτιρίου στην οδό Μαυροματαίων και Δεριγνύ και σταδιακά των υπόλοιπων ορόφων, μετά την εγκατάλειψη από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Από το φθινόπωρο του 2014 άρχισε να λειτουργεί ως ανοιχτό κοινωνικό κέντρο για τις ανάγκες του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Οι καταλήψεις για εμάς είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης, δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, είτε ως στεγαστικά εγχειρήματα που σκοπό έχουν να αποδομήσουν κάθε έννοια ιδιοκτησίας, είτε ως κέντρα αγώνα και κοινωνικοί χώροι. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη με σχέσεις συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισότητας, αποτελώντας μέσο και εργαλείο στον αγώνα για την ελευθερία. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και αυτοοργανωμένα ο κόσμος που επιλέγει να βρεθεί μέσα σε αυτούς πραγματώνει μια ζωή στηριζόμενη στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία, χωρίς αφέντες και δούλους.

Στην αντίπερα όχθη, η τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και κάθε άλλη, έχει επιλέξει εξαρχής να παίξει το παιχνίδι της «νομιμότητας», καταστέλλοντας ό,τι αποκλίνει από τη γραμμή του νόμου και της τάξης. Εκκενώσεις καταλήψεων, καταστολή εργατικών και αντιφασιστικών διαδηλώσεων, 100αδες χρόνια φυλακής που επιφυλάσσουν σε αγωνιστές σε δίκες-παρωδίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκκενώσεις καταυλισμών, οι χιλιάδες των θαλασσοπνιγμένων μεταναστών στο Αιγαίο είναι μερικά από τα παραδείγματα της «πρώτη φορά» αριστερά με φουλ δεξιά ατζέντα. Ακολουθώντας τις επιταγές των δανειστών προς τέρψιν ξένου και ντόπιου κεφαλαίου κατά γράμμα, το κράτος αυξάνει την κοινωνική και ταξική επίθεση, ενώ παράλληλα η οικονομική κρίση συνεχίζει να σαρώνει αφήνοντας πίσω της ερείπια.

Υπό αυτήν τη συνθήκη, τους τελευταίους μήνες η Βανκούβερ Απαρτμάν έρχεται αντιμέτωπη με συνεχείς επιθέσεις από τη μεριά του «ιδιοκτήτη» ΟΠΑ. Αρχικά τον Φεβρουάριο ’16 όπου προκηρύχθηκε διαγωνισμός για την ανάδειξη αναδόχου εταιρείας με σκοπό την ανακατασκευή του κτιρίου που στεγάζεται η κατάληψη, ο οποίος ακυρώθηκε μετά από παρέμβαση αλληλέγγυων. Μετά την ακύρωση, ο πρύτανης Γιακουμάκης ζήτησε τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας μιας και δεν ήθελε να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την πολιτική ευθύνη της υπόθεσης, όπως και έγινε. Για τους τύπους, στάλθηκαν προσκλήσεις στις εταιρείες που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον στην προηγούμενη φάση, ενώ είναι κοινό μυστικό πως η ανάδοχος εταιρεία και ο πρύτανης είχαν δώσει τα χέρια πολύ νωρίτερα. Κεκλεισμένων των θυρών λοιπόν, μέσα σε αίθουσα του υπουργείου, με προσκλήσεις και την οδηγία στους εμπλεκόμενους να μην βγάλουν άχνα για αυτό που συνέβαινε, χωρίς καμία ανακοίνωση σε ΦΕΚ. Ό,τι ήταν δυνατόν για να μην τους πάρει κανείς χαμπάρι και τους χαλάσει το πάρτι εκατομμυρίων. Αφού όλα κύλησαν όπως είχαν συμφωνήσει, η κατασκευαστική που έκανε το καλύτερο
deal με το Γιακουμάκη πήρε το έργο και τα 3 εκατ. ευρώ πήραν και αυτά το δρόμο τους προς τις τσέπες των εμπλεκομένων.

Γινόμαστε μάρτυρες στην εξέλιξη μιας σχέσης «αγάπης» μεταξύ Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Υπουργείου Παιδείας και της κοινοπραξίας των δύο κατασκευαστικών εταιριών που ανέδειξε ο - «ανοιχτός» κατά τα άλλα - διαγωνισμός. Οι εμπλεκόμενοι ευελπιστούν το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης να είναι η εκκένωση από τους «παράνομους» καταληψίες και η παράδοσή του στους «νόμιμους» ιδιοκτήτες του ώστε να το εκμεταλλευτούν με σκοπό το κέρδος, όπως και κάθε τι άλλο που πέφτει στα χέρια τους.

Ο πρύτανης Εμμανουήλ Γιακουμάκης έχει απ’ ό,τι φαίνεται μεγαλεπήβολα σχέδια, θέλοντας με το που ανέλαβε το καινούριο του πόστο να λύσει ένα από τα χρόνια «προβλήματα» του ΟΠΑ, το οποίο είναι η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Αφού η υπόθεση αυτή είχε και 3 εκατ. € στη μέση, θεώρησε εαυτόν καταλληλότερο για τη δουλειά. Άλλωστε δεν είχε να κάνει και κάτι παραπάνω απ’ ότι έκανε τόσο καιρό. Εκτός από τα πετυχημένα
deals που έχει συνάψει με μεγάλες εταιρίες (βλ. ΟΤΕ) και την κατοχή θέσης σε υπουργείο (βλ. γενικός γραμματέας Yπ. Μεταφορών), θέλει να προσθέσει στο βιογραφικό του και επιτυχίες με πολιτική χροιά, όπως είναι η εκκένωση μιας κατάληψης αναρχικών. Ξεκινώντας ήδη την «πολιτική» του σταδιοδρομία και ως άλλος Μαυρογιαλούρος υποσχέθηκε σε φοιτητικές παρατάξεις και στη θεατρική ομάδα του ΟΠΑ ότι θα έχουν να λάβουν κομμάτι του κτιρίου μετά το «σουλούπωμα», ενώ σ’ εμάς πρότεινε να βρει έναν άλλο χώρο να στεγάσουμε προσωρινά τα υπάρχοντά μας (!). Ο Γιακουμάκης θέλει να πείσει ότι όλα αυτά γίνονται για το συμφέρον του πανεπιστημίου και όχι της τσέπης και της υστεροφημίας του. Η κατάληψη βρίσκεται σε περιοχή-φιλέτο (τυχαίο;), απέναντι από το Πεδίο του Άρεως και δίπλα στο ΟΠΑ. Παράλληλα όμως, ενώ το καινούριο κτίριο του ΟΠΑ και συνολικού εμβαδού 5.000 τ.μ. παραδίπλα (Κιμώλου και Σπετσών) δεν χρησιμοποιείται, το πανεπιστήμιο, λέει, ασφυκτιά λόγω περιορισμένων κτιριακών υποδομών και η Βανκούβερ είναι η λύση στα προβλήματά τους.

Η κοινοπραξία «Κων/νος Ζηρίλιος-ΠΕΤΚΑ ΑΕ» ανακηρύχθηκε, μετά το διαγωνισμό-παρωδία, ως ο μειοδότης του έργου, έχοντας δώσει την καλύτερη προσφορά. Ή μήπως να λέγαμε ότι είχε δώσει τα χέρια με τον Γιακουμάκη πριν καν ανακοινωθεί ο διαγωνισμός και ότι αυτός έγινε για τα μάτια του κόσμου; Άλλωστε στις πιάτσες των εργολάβων όλοι ξέρουν πως πάει η ιστορία. Όλες οι συμφωνίες γίνονται από πριν και τα υπόλοιπα είναι για τους τύπους και τις αναμνήσεις. Ας τους καταστεί σαφές ότι το κτίριο που ανέλαβαν να ανακαινίσουν δεν είναι για τα δόντια τους. Θεωρούνται συνυπεύθυνοι για οποιαδήποτε κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της κατάληψης και θα αντιμετωπιστούν ως τέτοιοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΠΕΤΚΑ ΑΕ συνεργάζεται με το δημόσιο, με έργα τους να αφορούν και αρκετές κατασκευές στρατιωτικών βάσεων.

Το Υπουργείο Παιδείας και ο πολιτικός του προϊστάμενος Νίκος Φίλης, από την άλλη, ήρθαν να παίξουν το ρόλο του μπαλαντέρ. Ο Γιακουμάκης βλέποντας ότι η μπίζνα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα, αφού ο διαγωνισμός ήδη είχε ακυρωθεί μια φορά, αποφάσισε να θυματοποιηθεί και να ζητήσει χείρα βοηθείας από τους προϊσταμένους του στο υπουργείο, λέγοντας ότι το ΟΠΑ δεν θέλει να συγκρουστεί με τον αναρχικό χώρο. Εκείνοι με τη σειρά τους δεν δίστασαν να δώσουν ασφαλή διέξοδο στο πρόβλημά του, αφού τους πρόσφεραν αίθουσα για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού άρα και πολιτική κάλυψη. Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια. Το Υπ. Παιδείας βέβαια δεν μπορεί να αποκοπεί από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό. Ο Φίλης και οι συνεργάτες του δεν θα μπορούσαν να έχουν πάρει απόφαση για στήριξη του ΟΠΑ, στην προσπάθειά του για εκκένωση μιας κατάληψης, χωρίς να έχουν συμβουλευτεί τους δικούς τους προϊσταμένους. Αν δεν το έχουν κάνει, τότε μάλλον θα το βρουν μπροστά τους, γιατί η κατάληψη δεν θα πέσει αμαχητί και χωρίς το ανάλογο γι’ αυτούς κόστος.

Το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν ξεκάθαρο όφελος χτυπώντας τη Βανκούβερ, καθώς όντας ενεργό κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου είναι κι αυτή ένα σαράκι που κατατρώει τα σχέδιά τους. Σχέδια που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με οικονομικό και πολιτικό όφελος, όπως άλλωστε συνέβη και στο παρελθόν με εκκενώσεις καταλήψεων σε σημεία-κλειδιά. Από την εκκένωση της ιστορικής Βίλλα Αμαλίας και της Σκαραμαγκά στην Αθήνα, της Δέλτα και το Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη που ανακαταλήφθηκε για τις ανάγκες στέγασης μεταναστών, του Παραρτήματος στην Πάτρα και την Αντιβίωση στα Γιάννενα που επίσης ανακαταλήφθηκαν, οι καταλήψεις αποτελούν σταθερό στόχο του κράτους αλλά και του φασιστικού παρακράτους. Και ενώ βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το πρόταγμα των καταλήψεων είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και οι καταλήψεις πληθαίνουν, με τον ίδιο ρυθμό πληθαίνουν και οι επιθέσεις εναντίον τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιες όπως τις συνεχόμενες απειλές στη Βίλλα Ζωγράφου, τις απειλές στην κατάληψη Θεμιστοκλέους 58 στην Αθήνα, στις καταλήψεις 111, Μ
undo Nuevo και το ανακατειλημμένο Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, τη διακοπή ηλεκτροδότησης της κατάληψης Σχολείο στη Θεσσαλονίκη και σε δύο κτίρια των κατειλημμένων προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας. Την εκκένωση της κατειλημμένης (σε αλληλεγγύη με την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων) Πρυτανείας τον Απρίλιο του 2015, της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα τον Μάιο και του Κένταυρου στην Φιλαδέλφεια τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Tον Απρίλιο του 2016 τις εκκενώσεις της NoBorder Kitchen στη Λέσβο, τη στεγαστική κατάληψη προσφύγων Turtle Corner στη Θεσσαλονίκη, την κατάληψη Περεσιάδου 8 στο Γαλάτσι. Τον Ιούνιο την κατάληψη Θερμίδα στη Ριζούπολη που ανακαταλήφθηκε, τον Ιούλιο την πέτρινη αποθήκη στο λιμάνι του Πειραιά, οπού «ζούσανε» μετανάστες και μετανάστριες κα.. Κι επειδή, ως γνωστό, όπου δεν φτάνει το κράτος πάει το παρακράτος παραθέτουμε και κάποιες από τις φασιστικές επιθέσεις που έχουν δεχτεί τον τελευταίο καιρό καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι:


01 /11/ 2015 κατάληψη Αγρός στο Πάρκο Τρίτση
09 /11/ 2015 κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου Μαρούσι
27 /11/2015 κατάληψη
Libertatia Θεσσαλονίκη
01/12/ 2015 στέκι της Συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου
19 /12/ 2015 κατάληψη
Terra Incognita στη Θεσσαλονίκη
03/01/2016 κατάληψη Ανάληψη στην Αθήνα
16/02 /2016 κατάληψη Ζαΐμη στην Αθήνα
23/04/2016
SoliCafe στη Χίο
20 /05/2016 η κατάληψη στέγασης Προσφύγων/Μεταναστών Κάνιγγος 22 στην Αθήνα
02/07/2016 το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
και βεβαίως-βεβαίως η τριπλή εμπρηστική επίθεση που δέχτηκε η κατάληψη Βανκούβερ τον Μάρτιο και Μάιο.


Δεν είμαστε διατεθειμένοι να μείνουμε άπραγοι μπροστά στην επικείμενη καταστολή της κατάληψης. Δεν έχουμε σκοπό να συνδιαλλαγούμε με πρυτάνεις, μεγαλοεργολάβους και κράτος. Δεν θα φύγουμε από το κτίριο, μέσα στο οποίο δημιουργούμε καθημερινά με βάση την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και την αξιοπρέπεια, λέξεις άγνωστες σε όλους αυτούς που θέλουν να μας εκκενώσουν. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Δεν θα αφήσουμε κανένα πρύτανη να μας πουλήσει, καμία κατασκευαστική να μας χτίσει, κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση να μας τρομοκρατήσει. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 11 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες. Θα συνεχίζει να ζει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει, χωρίς ανακαινίσεις και ανακατασκευές.


ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΕΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ


Υ.Γ. Για να δώσουμε και μια απάντηση στην αισχρή ανακοίνωση της Συγκλήτου του ΟΠΑ, έχουμε να πούμε σε σας, τους ακαδημαϊκούς, τους επιφανείς και κατέχοντες όλη τη «γνώση» καθηγηταράδες του ΟΠΑ ότι το ίδρυμα δεν έχει ανάγκη από κτίρια. Έχετε πάρει ήδη αρκετά και το μεγαλύτερο από αυτά δεν το λειτουργείτε καν. Όσο για τους λόγους δημοσίου συμφέροντος που σας υπαγορεύουν την ομαλή εκτέλεση του έργου, τους γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Αν δε νοείται για σας «πανεπιστημιακός χώρος στον οποίο να παρεμποδίζεται η πρόσβαση της πανεπιστημιακής κοινότητας» και ζητάτε να αποχωρήσουμε, άλλο τόσο δε νοείται για μας ένα πανεπιστήμιο το οποίο να ασχολείται με μπίζνες εκατομμυρίων και real estate. Και ρωτάμε, αν το Βανκούβερ δεν ήταν στο Πεδίο του Άρεως και δεν ήταν κατάληψη αναρχικών θα είχατε μπει καν στον κόπο να ασχοληθείτε;


Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν
Ιούλιος 2016

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Τα στρατόπεδα “φιλοξενίας” είναι η βαρβαρότητα που προελαύνει



Τα στρατόπεδα “φιλοξενίας” είναι η βαρβαρότητα που προελαύνει 



Από τους φράχτες...
Έως τώρα, το ελληνικό κράτος έχει στρατιωτικοποιήσει περαιτέρω τα εξωτερικά σύνορά του (με την παρουσία της Frontex και του ΝΑΤΟ και τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας) με αφορμή την “προσφυγική κρίση”. Ταυτόχρονα, έχει αναγάγει τη διαχείριση ενός κοινωνικού ζητήματος σε μια ακόμα παράμετρο της στρατιωτικής στρατηγικής του. Έχει εκκενώσει καταυλισμούς, με πρόσφατα παραδείγματα τις επιχειρήσεις στην Ειδομένη και στην πύλη Ε1 του λιμανιού του Πειραιά.  Επομένως, είναι ακριβώς υπ’ αυτές τις συνθήκες που γίνεται η “υποδοχή” των “περισσευούμενων” και των “μη αρεστών” προσφύγων/μεταναστών: σε κέντρα εκτοπισμού υπό το καθεστώς ενός γενικευμένου στρατωνισμού.
…και τις “πολιτισμένες υποδομές”…
Οι “οργανωμένοι χώροι φιλοξενίας”, όμως, δεν αποτελούν παρά έναν ευφημισμό των παλιών στρατοπέδων. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν στηθεί (και στήνονται) αυτά τα στρατόπεδα «φιλοξενίας» είναι τέτοιος ώστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή να μετατραπούν σε κλειστά κέντρα, σε μεγάλες φυλακές. Είναι χωροθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διασαλευτεί η κανονικότητα του εθνικού κορμού: στις παρυφές πόλεων ή στη μέση του πουθενά (Σχιστό, Σκαραμαγκάς και τα δεκάδες άλλα στρατόπεδα που στήθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα) με σκοπό να “χαϊδευτεί” το τέρας του κοινωνικού μισανθρωπισμού και του ρατσισμού. Η ίδια η πολεοδομική απομόνωση και η “αορατότητα” μετατρέπει τους μετανάστες σε ένα εύκολα διαχειρίσιμο κομμάτι της κρατικής καταστολής. Στο περιθώριο του «δημόσιου βίου» και με τον διαρκή εκβιασμό της εξάρτησης των διαδικασιών ασύλου από την παραμονή τους στα στρατόπεδα.
…ως το “ανθρώπινο πρόσωπο” των δεσμοφυλάκων
Ταυτόχρονα, οι διάφορες ΜΚΟ έχουν φροντίσει να αποτελέσουν έναν εξίσου μισητό φράχτη: κάθε απόπειρα αδιαμεσολάβητης αλληλεγγύης, κάθε απόπειρα διάρρηξης της απομόνωσης και δημιουργία ζωντανών σχέσεων ντόπιων και μεταναστών περικυκλώνεται από “ευαίσθητους” φορείς που αναλαμβάνουν τη “φιλάνθρωπη” δράση: συσσίτια και απαξίωση. Οι ΜΚΟ, ως έκφραση του διευρυμένου κράτους της περίφημης «κοινωνίας των πολιτών», παίζουν σημαντικό ρόλο στην αφομοίωση κινηματικών πρακτικών και αποτελούν οργανικό συμπλήρωμα του στρατωνισμού στη διαχείριση των προσφύγων/μεταναστών ως το ανθρώπινο πρόσωπό του.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση η αυτονόητη οργή για τις συνθήκες διαβίωσης εξυπηρετεί να εκτονώνεται προς τα μέσα, με “εθνοτικές” ή “φυλετικές” συγκρούσεις, για να μην εκδηλωθεί ενάντια στις συνθήκες γενικευμένης ομηρίας. Γιατί αυτός είναι ο φόβος κάθε εξουσίας. Και αυτόν οφείλουμε να γιγαντώσουμε.

Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ “ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΩΝ” ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΡΓΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

κατάληψη Αγρός (πάρκο Τρίτση – Ίλιον)
Θερσίτης (Ίλιον)
Antifascist Action (Περιστέρι)
κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι)
κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
Μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια)
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου
Ρεσάλτο (Κερατσίνι)


Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Έντυπο δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ / γ' κύκλος έκδοσης / τεύχος 2


Το δεύτερο τεύχος του εντύπου δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ (γ' κύκλος έκδοσης) κυκλοφόρησε σε 1200 αντίτυπα και μοιράζεται χέρι με χέρι σε δρόμους, πλατείες, σχολεία, εργασιακούς χώρους και σε πολιτικές-κοινωνικές παρεμβάσεις, χωρίς κανενός είδους αντίτιμο. 



Τα περιεχόμενα της έκδοσης:
  • Editorial
  • Σχετικά με τον νέο αντιασφαλιστικό νόμο
  • Ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και περιοχή των πρώην Λιπασμάτων
  • Η εξόφθαλμη καταστολή των αοράτων
  • Αποκρυπτογραφώντας την T.T.I.P.
  • Μία κριτική προσέγγιση σε έναν αιωνόβιο μαρξιστικό (αντι)μιλιταρισμό
  • Ας σπάσουμε τις "πόρτες"
  • Τα όνειρά μας δεν φυλακίζονται στις σελίδες της σχολικής ύλης


Από το editorial του 2ου τεύχους:
Ιούλιος 2016 και οι δρόμοι που κυκλοφορούμε, τα στενά που μένουμε, οι χώροι που βρισκόμαστε, οι πλατείες που αράζουμε φαίνεται σαν να βρωμάνε ένα επίπλαστο πάθος που ξεκινά και καταλήγει σε μία νομοτελειακή παθητικότητα, μοιάζει σαν να ξερνάνε ατελείωτη γκρίνια και μεμψιμοιρία για ό,τι «κάποιοι άλλοι» επιλέγουν, μοιάζει σαν να ζέχνουν αυταρέσκεια -εκείνη που γεννιέται μόνο μέσα από ανταγωνισμούς και ανόητα αυτονόητα- αργοπεθαίνοντας ωστόσο από μία αφόρητη μοναξιά που δεν αντέχουν, μοιάζει σαν να κανιβαλίζουν μόνο εκείνους που τους «παίρνει» με εκείνη τη μαγκιά και ματσίλα που σκύβει το κεφάλι υποτακτικά απέναντι σε ό,τι και όποιον «χρειάζονται» ή είναι «δυνατότερος», μοιάζει σαν να εξαρτώνται από οθόνες, μηχανήματα, ουσίες, αρένες και ομοιομορφίες για να νιώσουν στιγμιαία λίγη διέξοδο, λίγη ενέργεια, λίγη χαλαρότητα, λίγη δημιουργία, λίγο παρεϊσμό… Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος/α να χαρακτηρίσει αυτή την περιγραφή ως αναληθή και εύκολα θα έβρισκε κομμάτια της να αντικατοπτρίζονται σε στιγμές της δικής του/της καθημερινότητας. Ωστόσο, για να μετατραπεί σε μια ακριβή περιγραφή, δεν πρέπει να λείπει το Κυρίαρχο κομμάτι της και δεν είναι άλλο από αυτό που πλέον όλοι/ες νιώθουμε στο πετσί μας: ο κόσμος ως έχει (πατριαρχικός, εθνικιστικός, αστικός, καπιταλιστικός) που όταν βρίσκεται σε κρίση όχι μόνο επιβάλλεται, εκμεταλλεύεται, καταπιέζει με εντατικότερους και σκληρότερους όρους, όπως πάντα κάνει, αλλά και θα εξαιρεί αργά, σταθερά και βασανιστικά μέχρι και τα πιο ενδόμυχα κομμάτια μας. Η αλλοτρίωση, η εξατομίκευση, ο ετεροκαθορισμός, ο ανταγωνισμός και η βολική σιωπή των αντιφάσεων θα συνεργαστούν με την αυτάρκεια, την ανεπάρκεια και το ανικανοποίητο, την ανάθεση και την υποκρισία, την ομοιομορφία και τη «φασίζουσα» συμφωνία, την ευκολία, την καβάτζα και την κούραση για να διασπάσουν όποιο «σώμα» θέλει να αντισταθεί και να ανατρέψει αυτόν τον κόσμο. Οφείλουμε να ζούμε, να επεξεργαζόμαστε, να κατανοούμε, να μοιραζόμαστε, να προτείνουμε, για να αντισταθούμε στην επέλαση της βαρβαρότητας κάθε εξουσίας… Γι’ αυτό και οι δρόμοι που κυκλοφορούμε, τα στενά που μένουμε, οι χώροι που βρισκόμαστε, οι πλατείες που αράζουμε, δεν είναι μόνο όσα επιβάλλονται και φαίνεται πως συμβαίνουν, είναι και οι χωροχρόνοι που συναντιούνται ή θα συναντηθούν όλοι εκείνοι και εκείνες που δεν θέλουν να χωράνε στην Κυρίαρχη περιγραφή, που θέλουν να πάψουν να αντικατοπτρίζονται στιγμές τους στο Εξουσιαστικό Συμβάν, που θέλουν να επιτεθούν σε ό,τι τους πνίγει και σε ό,τι τους ωθεί να κανιβαλίσουν τις σάρκες τους. 

Το έντυπο σε pdf αρχείο. 

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Ψηλαφίζοντας τις συναντήσεις...

Το Σάββατο 9/7, πραγματοποιήθηκε στο πρώην εργοστάσιο Καχραμάνογλου στα Ταμπούρια, η εκδήλωση η οποία ουσιαστικά έκλεισε τον φετινό κύκλο εκδηλώσεων του στεκιού. Το θέμα της ήταν «Για τις συναντήσεις και τους αγώνες του σήμερα και του αύριο μεταξύ των αποκλεισμένων (της κρίσης) και των εξορισμένων (του κόσμου). Ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας, τα κυριαρχικά θέσφατα, τα αυτονόητα της γλώσσας και των «πολιτισμών», τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και τις διακρίσεις».


Για μία ολόκληρη μέρα, ο χώρος του παλιού εργοστασίου αναβίωσε μνήμες από την εργασιακή καταπίεση όσων ήρθαν από τη Μικρά Ασία το ’22 και έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης για τα αναπτυσσόμενα βιομηχανικά σχέδια εκείνης της περιόδου και για πολλές ακόμα δεκαετίες, στον ευρύτερο Πειραιά. Η διασύνδεση της διαχρονικής "μοίρας" των περιοχών μας και των ανθρώπων τους με τα καραβάνια των σημερινών "εξαιρούμενων πληθυσμών", των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών/προσφύγων που έχουν "ριχτεί" σε αυτή την άκρη της Αττικής (και όχι μόνο) και η συνάντηση μαζί τους, τόσο σε επίπεδο καθημερινότητας όσο και σε επίπεδο αγώνων ήταν από τα κύρια σημεία που απασχόλησαν τη συζήτηση της εκδήλωσης. Περαιτέρω, η κουβέντα κινήθηκε στους τρόπους της αποδόμησης των διαχωρισμών που τίθενται από τους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, τις επικλήσεις των ταυτοτήτων αλλά και του ξεπεράσματος των εγγενών προβλημάτων που προκύπτουν από τις διαφορετικές κουλτούρες, γλώσσες, θρησκείες κτλ.


Αυτά που μας συνδέουν είναι τελικά ουσιαστικότερα από όσα επιχειρούν να μας διαχωρίσουν και οφείλουμε να κινηθούμε προς μία αμφίδρομη εγγύτητα, αν θέλουμε να παλέψουμε μαζί τις αιτίες που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Και η συνείδηση ότι αμφότεροι βρισκόμαστε μέσα σε ένα κυριαρχικό περιβάλλον "εξαίρεσης", το οποίο παρότι μπορεί να εκβάλλει με διαφορετικούς όρους και βαρβαρότητα σε κάθε κοινωνική ομάδα, είναι τόσο ίδιο στην ουσία του, είναι σίγουρα μια καλή αρχή.


Το κατά τα άλλα άδειο κουφάρι του εργοστασίου πήρε ζωή και διαμορφώθηκε από εμάς τους ίδιους/ες με ταμπλό λόγου και στοιχείων σχετικών με το παρελθόν και το παρόν των προσφύγων και των γειτονιών μας (δείτε 1,2,3,4), εικαστικά δρώμενα, παιδικές ζωγραφιές μικρών "προσφυγόπουλων" του Λαυρίου (που "αποκομίσαμε" κατά το σχετικό κάλεσμα επίσκεψης και αλληλεγγύης του αυτοοργανωμένου μαθήματος τουρκικών της Κατάληψης Σινιάλο), βιντεοπροβολές, μουσικές από τους τόπους καταγωγής των μεταναστών/προσφύγων, έκθεση αφίσας και φωτογραφιών, ενώ υπήρχε και διανομή έντυπου υλικού που έχει τυπωθεί τόσο κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε όσο και με αφορμή τη συγκεκριμένη εκδήλωση.




Το ζήτημα των συναντήσεων έχει πλέον τεθεί και τα αμείλικτα ερωτήματα των ημερών μας οφείλουν να απαντηθούν όπως τους αρμόζει, από τις υποτελείς τάξεις, με αυτοοργανωμένους, αδιαμεσολάβητους και ακηδεμόνευτους όρους.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Ιούλης στον Αγρό

Αναδημοσίευση από το blog της Κατάληψης του Αγρού:



Στον αντίποδα ενός πολιτισμού όπου συντηρούνται και ενισχύονται κάθε είδους πλαστοί διαχωρισμοί (φυλετικοί, έμφυλοι, ταξικοί, εθνικοί, ηλικιακοί, σωματικής κατάστασης), ενός πολιτισμού που μας θέλει να βρισκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη μόνο ως καταναλωτικά «ζόμπι», δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι/ες ιδανικούς τόπους συνάντησης και σύμπραξης, πραγματικής επικοινωνίας και αλληλεγγύης. Οικειοποιούμαστε τους ελεύθερους χώρους και βρισκόμαστε σ’αυτούς μακριά από τη μαζική κουλτούρα της κατανάλωσης & της διασκέδασης.


Κυριακή 10/7
7μμ (στους ευκάλυπτους ανοιχτά του πάρκου)
Συλλογική κουζίνα
Η πρόσβαση στην κουζίνα είναι ανοιχτή για όλες και όλους.
Επικοινωνούμε, τρώμε, πίνουμε, φροντίζουμε συλλογικά τον χωρο.



Πέμπτη 14/7 9μμ (στην κατάληψη)
Προβολή ταινίας “Mustang” (2015) 97΄
Μέσα σε ένα συντηρητικό, πατριαρχικό περιβάλλον
της Β. Τουρκίας πέντε αδερφές διεκδικούν ανάσες
ελευθερίας ενάντια στην ασφυξία της πατριαρχίας
και των έμφυλων επιβολών.




Παρασκευές 15/7 και 22/7
9μμ
(στην κατάληψη)
Μουσική βραδιά
Φέρνουμε και μοιραζόμαστε ποτά, μουσική και
διάθεση για επικοινωνία. Στήνουμε τις δικές μας
γιορτές μακριά από τα κυρίαρχα πρότυπα,
σε ένα ελεύθερο πάρκο για όλους/ες.


Πέμπτη 21/7
9μμ (στην κατάληψη)
Προβολή ντοκιμαντέρ “Libertarias” (1996) 125΄
80 χρόνια από την Ισπανική επανάσταση.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ - ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 11/7 ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΠΡΕΣΣΟΦ (ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ)




ΟΥΤΕ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
ΟΥΤΕ "ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ"
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ,
ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ & ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ



ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΙΟΥΛΙΟΥ, 19.00
ΠΑΡΚΟ ΠΡΕΣΣΟΦ - ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ
(Λεωφ. Σχιστού & Γρ. Λαμπράκη)

  • Ενημέρωση από δικηγόρους για τις διαδικασίες αιτήσεων ασύλου, μετεγκατάστασης, επανένωσης 
  • Θα ακολουθήσουν ερωτήσεις


Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Κερατσίνι-Δραπετσώνα-Καχραμάνογλου: ψηλαφίζοντας τα σημάδια μιας διαχρονικής λεηλασίας

 

Αποσπάσματα από βίντεο του Ρεσάλτο -τον Μάη του 2008- ενάντια στην καπιταλιστική λεηλασία των περιοχών μας, εν όψει της Εκδήλωσης-Συζήτησης για τις συναντήσεις των αποκλεισμένων, των εξορισμένων, των εξαιρουμένων -ντόπιων και μεταναστών-, το Σάββατο 9/7/16.

 

Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

Σάββατο 9 Ιουλίου, 7μμ: Εκδήλωση του Ρεσάλτο για τις συναντήσεις των αποκλεισμένων, των εξορισμένων, των εξαιρουμένων...





Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΕΙΣΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Σχεδόν ένας αιώνας έχει περάσει από τότε που στις γειτονιές του Πειραιά, της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου, της Νίκαιας και του Περάματος ρίχτηκαν κάποιες εκατοντάδες αρμένιων (1915) και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μικρασιατών (1922). Τότε, όπως και τώρα, άλλοτε τρανταχτά και άλλοτε υπόκωφα, συγκρούονταν οι αντιλήψεις του «Εμείς» κόντρα στους «Άλλους», της ανοχής κόντρα στην αλληλεγγύη. Μέσα στο πέρασμα των χρόνων, οι συναντήσεις ευοδώθηκαν και σήμερα τις κουβαλάμε ως δικές «μας»…

ΟΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ, ΤΩΝ ΕΞΟΡΙΣΜΕΝΩΝ, ΤΩΝ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΩΝ -ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ- ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ, 9 ΙΟΥΛΙΟΥ, στο πρώην εργοστάσιο Καχραμάνογλου (Κωνσταντινουπόλεως 51, Κερατσίνι)

7μμ: Έκθεση ταμπλό και φωτογραφικού υλικού, μουσικές, προβολές

9μμ: Εκδήλωση-Συζήτηση: «Για τις συναντήσεις και τους αγώνες του σήμερα και του αύριο μεταξύ των αποκλεισμένων (της κρίσης) και των εξορισμένων (του κόσμου). Ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας, τα κυριαρχικά θέσφατα, τα αυτονόητα της γλώσσας και των «πολιτισμών», τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και τις διακρίσεις»


Ρεσάλτο
αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης

Η εξόφθαλμη καταστολή των αοράτων

Κείμενο του Ρεσάλτο το οποίο μοιράστηκε σε εκατοντάδες αντίτυπα στις γειτονιές του Κερατσινίου, εν όψει της εκδήλωσης στις 9/7 "για τις συναντήσεις των αποκλεισμένων, εξορισμένων, εξαιρουμένων - ντόπιων και μεταναστών", στο πρώην εργοστάσιο Καχραμάνογλου (Κωνσταντινουπόλεως 51).

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε pdf, πατήστε εδώ.







Η εξόφθαλμη καταστολή των αοράτων

(για τους μετανάστες/πρόσφυγες[1] που πέρασαν ή εγκλωβίστηκαν στις περιοχές του Πειραιά) 

Οι επίσημες πηγές για το 2016, κάνουν λόγο για 157 χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι διέσχισαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Περισσότεροι από τους 140.000 εξ αυτών, προέρχονται από τρία μόλις κράτη: τη Συρία κατά 50%, το Αφγανιστάν κατά 25%, καθώς και το Ιράκ κατά 15%. Οι περίπου 15 χιλιάδες άνθρωποι που απομένουν προέρχονται κατά βάση από το Πακιστάν και το Ιράν. Από όλον αυτόν τον πληθυσμό, οι περισσότεροι έχουν καταφέρει να συνεχίσουν την πορεία τους σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ενώ περίπου 57.000 άνθρωποι εξακολουθούν και βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια, με τη συντριπτική τους πλειονότητα να βρίσκεται πλέον μέσα σε στρατοπεδικούς (ή στρατιωτικοποιημένους) χώρους.

Η όξυνση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής

Παγκοσμίως, η κρατική και καπιταλιστική λεηλασία ολόκληρων περιοχών και πληθυσμών συνεχίζεται αδιάκοπα, ενώ τα τελευταία χρόνια ολοένα και εντείνεται. Ανάμεσα σε διαχρονικά εμπόλεμες και ρημαγμένες επικράτειες -όπως αυτές του Ιράκ, του Αφγανιστάν και άλλων κρατών- ήρθε να προστεθεί μία ακόμα επικράτεια, 20 εκατομμύριων ανθρώπων, με ιδιαίτερη κοινωνική και πολιτική βαρύτητα για τη Μέση Ανατολή αλλά και για τα δυτικά κράτη. Η Συρία, από το 2011, βρίσκεται σε μία περίπλοκη και εξαιρετικά βίαιη πολεμική διαδικασία στην οποία αναμετρούνται με άμεσους όρους διάφοροι εξουσιαστικοί σχηματισμοί (Άσαντ, Ρωσία, Η.Π.Α., Ισλαμικό Κράτος κ.ά.), ενώ εμμέσως εμπλέκονται διάφοροι άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες. Η έως τώρα κοινωνική αποτύπωση των αποτελεσμάτων αυτού του πολέμου, αντιστοιχεί σε πάνω από 300.000 νεκρούς, σε ολοσχερώς κατεστραμμένες πόλεις και χωριά, καθώς και σε περισσότερους/ες των 10 εκατομμυρίων εκτοπισμένων, οι μισοί εξ αυτών εκτός των συνόρων της Συρίας. Ωστόσο, η Συρία δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση συγκριτικά με τους υπόλοιπους τόπους προέλευσης των μεταναστών. Απεναντίας, εκβάλλει ως μία χαρακτηριστική περίπτωση ενός ευρύτερου κανόνα πολέμων, οικονομικής εξαθλίωσης και κοινωνικής καταπίεσης, που προέρχεται από τις κυρίαρχες τάξεις και στοχεύει τους «από κάτω», όπου γης.

Είναι ευρέως αντιληπτό πλέον ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) έχει δομική και ενεργή συμμετοχή στην ισοπέδωση των περιοχών αυτών, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί έναν από τους κύριους προορισμούς των ανθρώπων που μεταναστεύουν. Αυτό, δεν την σταματάει από το να συνεχίσει μία δολοφονική πολιτική εναντίον των μεταναστών, ολοκληρώνοντας έναν κύκλο καταστολής και καταπίεσης των «περισσευούμενων» αυτών πληθυσμών. Το σχέδιο της θωράκισης των ευρωπαϊκών συνόρων (ή, αλλιώς, η οικοδόμηση της «Ευρώπης-Φρούριο») ενάντια σε όσους/ες δεν χωρούν στις κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες του ευρωπαϊκού καθεστώτος, εξελίσσεται εδώ και χρόνια με κονδύλια δισεκατομμυρίων ευρώ, στρατιωτικές δυνάμεις και τεχνολογικό εξοπλισμό τελευταίας γενιάς. Τα τελευταία χρόνια, τα χερσαία σύνορα της Ευρώπης οχυρώθηκαν με φράχτες και μεγαλύτερη στρατιωτική φύλαξη, ενώ τα θαλάσσια σύνορα της Μεσογείου και του Αιγαίου μετατράπηκαν σε υγρούς τάφους για χιλιάδες μετανάστες/ριες ετησίως. Ωστόσο, η μετακίνηση των ανθρώπων προς την ευρωπαϊκή ενδοχώρα δεν έπαυσε, αφού οι λόγοι στους τόπους προέλευσής τους που τους ωθούσαν στη μετανάστευση γίνονταν όλο και πιο αφόρητοι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν τα σύνορα της Ε.Ε. και κινήθηκαν προς την ευρωπαϊκή ενδοχώρα, μέχρι και το 2015, χρονιά κατά την οποία σημειώθηκε η μεγαλύτερη μετακίνηση των τελευταίων δεκαετιών.

Στη συνέχεια, η αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. οξύνθηκε πάνω σε δύο άξονες: αφενός, στην καταστολή και τον έλεγχο της μετακίνησης όσων μεταναστών/ριών είχαν ήδη εισέλθει σε ευρωπαϊκό έδαφος και αφετέρου, στη διακοπή των νέων αφίξεων μεταναστών που συνεχίζονταν. Οι θεσμικές διεργασίες κορυφώθηκαν στα τέλη του 2015 και από τις αρχές του 2016 επισημοποιήθηκαν και άρχισαν να υλοποιούνται οι νέοι διακρατικοί σχεδιασμοί. Κομβικές και αλληλένδετες αποφάσεις, μεταξύ άλλων, ήταν το κλείσιμο των χερσαίων συνόρων των κρατών της Ε.Ε., οι νέες μέθοδοι στρατιωτικής φύλαξης των θαλάσσιων συνόρων με την εμπλοκή και τη συνεργασία εθνικών στρατών, ΝΑΤΟ, FRONTEX κ.ά., καθώς και η συμφωνία μεταξύ Ε.Ε.-Τουρκίας τον Μάρτιο του 2016. Με τον τρόπο αυτόν, μία νέα στρατιωτικού τύπου διαχείριση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ήρθε να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή καθημερινότητα. Στρατόπεδα συγκέντρωσης και Hot Spots στα σύνορα, στρατοπεδικοί και μη χώροι εγκλεισμού στην ενδοχώρα, γκετοποιημένες ζώνες και διάφοροι άλλοι τόποι εξαίρεσης, έθεσαν ένα καθεστώς πολιορκίας, ομηρίας, διαχωρισμών και ωμών εκβιασμών ενάντια στους μετανάστες.

Το ελληνικό κράτος δεν ήταν ένας απλός εντολοδόχος αυτού του σχεδιασμού αλλά μία δομική του πτυχή. Η γεωγραφική του θέση, η εμπειρία και η τεχνογνωσία πολλών ετών αντιμεταναστευτικής πολιτικής, καθώς επίσης και η τρέχουσα σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που κραδαίνει όλο και περισσότερο τα συρματοπλέγματα ενός στρατιωτικού ανθρωπισμού, το αναδεικνύουν ως ενεργό συμμέτοχο των ευρύτερων κυριαρχικών διεργασιών. Η ευθεία ανάθεση της κρατικής διαχείρισης δεκάδων χιλιάδων ζωών -και μάλιστα των πλέον απαξιωμένων- στον στρατό και το ΥΠ.ΕΘ.Α. στις αρχές του 2016, δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών της σαφούς στρατιωτικοποίησης, του θεσμικού ρατσισμού και του κοινωνικού εκφασισμού που προωθείται. Στο λιμάνι και τις περιοχές του Πειραιά, συντελείται μία χαρακτηριστική έκφανση αυτής της διαδικασίας εξαίρεσης, καταστολής και κοινωνικών διαχωρισμών.

Λιμάνι Πειραιά: μεταξύ καταστολής και εμπορευματοποίησης

Περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν διασχίσει τη διαδρομή Ανατολικό Αιγαίο-Πειραιάς-Ειδομένη, προκειμένου να εισέλθουν στην Ευρώπη. Το 2016, η απρόσκοπτη αυτή ροή διακόπηκε λόγω του κλεισίματος των συνόρων της Ειδομένης και την απαγόρευση της μετακίνησης των μεταναστών προς τα εκεί, από την ελληνική αστυνομία. Επακόλουθο της νέας αυτής συνθήκης, ήταν η παραμονή των μεταναστών στο λιμάνι του Πειραιά ή στο κέντρο της Αθήνας -που μέχρι τότε ήταν απλά σημεία μετάβασης (transit) και αθρόας οικονομικής εκμετάλλευσης από ταξιδιωτικά πρακτορεία και διακινητές και όχι τόποι παραμονής- αναμένοντας ή διεκδικώντας τη συνέχιση της πορείας τους προς τα βόρεια σύνορα. Ωστόσο, η στασιμότητα αυτή επέφερε παράλληλα και την παρουσία των μέχρι τότε αόρατων στο δημόσιο πεδίο. Οι φευγαλέες και εφήμερες φιγούρες όσων μετέβαιναν από τον Πειραιά στην Ειδομένη, μετατράπηκαν μέσα σε λίγες μέρες σε ευπρόσωπες και αναγνωρίσιμες παρουσίες στην καθημερινότητα και τους κατοίκους της περιοχής. Στον σταθμό του ηλεκτρικού, στους δρόμους, τις πλατείες και τις κεντρικές πύλες του λιμανιού συγκεντρώνονταν καθημερινά εκατοντάδες μετανάστες που διαρρήγνυαν την κυρίαρχη εικόνα του λιμανιού, ως κόμβου εμπορευματικών ροών, εμπορικών δραστηριοτήτων, κεφαλαίων και φυσικά τουριστών. Επιπλέον, η προσβασιμότητα στον σταθμό του Ηλεκτρικού και από εκεί σε διάφορες άλλες περιοχές της Αθήνας, οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, η καθημερινή άμεση επικοινωνία των σύγχρονων πληβείων με τους αλληλέγγυους/ες και τους κατοίκους των περιοχών που έσπευδαν να τους βοηθήσουν με τρόφιμα, ρούχα, είδη υγιεινής κ.ο.κ., έθεταν υπό ανοιχτή δοκιμασία -και πιθανή αμφισβήτηση- ένα ολόκληρο πλέγμα κοινωνικών διαχωρισμών, ρατσισμών και θεσμικών διαμεσολαβήσεων.

Μπροστά στη συνθήκη αυτή, η διαχείριση του ελληνικού κράτους (με την αρωγή δημοτικών αρχών, αστυνομικών δυνάμεων, λιμενικών, κομματικών νεροκουβαλητών, διαφόρων Μ.Κ.Ο. και κυρίως κάποιων ηγετίσκων της «Παμπειραϊκής Πρωτοβουλίας») έσπρωξε τους μετανάστες στις πιο απομακρυσμένες και αφανείς πύλες του λιμανιού (Ε1, Ε2). Λίγο αργότερα όταν οι εγκλωβισμένοι μετανάστες έγιναν πολλές χιλιάδες, μέρος εξ αυτών κινήθηκε προς την -πιο ορατή- Ε3 των κρητικών νηολογίων, η οποία εκκενώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Έτσι, παρά τη θέλησή τους, οι μετανάστες εξαναγκάστηκαν να παραμείνουν σε έναν πρόχειρο καταυλισμό στην περιοχή της ταξικά χαρακτηρισμένης Δραπετσώνας, και όσο το δυνατόν πιο μακριά από το κέντρο του Πειραιά, τον ηλεκτρικό, τις κεντρικές πύλες του λιμανιού (των Κυκλάδων και των περισσότερων νησιών) και ακόμα μακρύτερα από αυτές των κρουαζιερόπλοιων. Χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους πολλά παιδιά, στοιβάχθηκαν υπό τις υποδείξεις των αρχών σε άθλιες συνθήκες στις πύλες αυτές, καθώς και σε μία εγκαταλελειμμένη και ερειπωμένη πέτρινη αποθήκη δίπλα ακριβώς από το κτίριο του Υπουργείου Ναυτιλίας.

Ήταν η αρχή μίας κρατικής στρατηγικής στη λογική της πολιορκίας, που επεδίωκε τη σταδιακή φθορά, την εξουθένωση, τον εκμηδενισμό και εν τέλει την άνευ όρων παράδοση των μεταναστών στους ανθρωπιστικούς τραμπουκισμούς (λιμενικών, αστυνομικών και διάφορων άλλων καλοθελητών από Μ.Κ.Ο.) για τον οικειοθελή τους εγκλεισμό σε στρατοπεδικούς χώρους, οι οποίοι εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να ανοίγουν ο ένας μετά τον άλλον, σε όλη την ελληνική επικράτεια. Κυβερνώντες, Ο.Λ.Π., δήμαρχοι κ.ά. με συνειδητές πολιτικές αποφάσεις στέρησαν επί εβδομάδες το νερό, τη στοιχειώδη περίθαλψη και υγιεινή στους μετανάστες (ανεξαρτήτως ηλικίας) για την όσο το δυνατόν ταχύτερη εξαθλίωσή τους. Τα Μ.Μ.Ε. έσερναν τον ρατσιστικό χορό της συστηματικής διάχυσης ενός κλίματος πανικού και κινδύνου, όχι για τους μετανάστες που υπέφεραν από έναν απάνθρωπο κρατικό σαδισμό αλλά «για την ομαλή λειτουργία του λιμανιού». Παράλληλα, ξεδιπλωνόταν ο θεσμικός ρόλος της Παμπειραϊκής Πρωτοβουλίας αλλά και πολλών άλλων οργανώσεων και Μ.Κ.Ο. (Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε., Ερυθρός Σταυρός κ.ά.), ως διπλού χωροφύλακα: από τη μία να παραπληροφορούν, να χειραγωγούν ή και να εκφοβίζουν τους μετανάστες σύμφωνα με τις επιταγές και τις εντολές των αρμόδιων υπουργείων και των κατασταλτικών μηχανισμών και από την άλλη να αφομοιώνουν, να ποδηγετούν ή και να καταπνίγουν οποιαδήποτε ανιδιοτελή και αγωνιστική κίνηση αλληλεγγύης, είτε αυτή προερχόταν από τις τάξεις τους, είτε από οπουδήποτε αλλού.

Με τον τρόπο αυτό, διαμορφώθηκε μία κινηματογραφική δυστοπία. Σε λίγα χιλιόμετρα στην άκρη του λιμανιού, εν πολλοίς αόρατοι από την καθημερινότητά του, χιλιάδες εκτοπισμένοι/ες στις άθλιες συνθήκες μιας ανοιχτής φυλακής, ανάμεσα σε ένα φουτουριστικό υπουργείο-φρούριο, σε ΝΑΤΟϊκές φρεγάτες και πλοία του ελληνικού ναυτικού, σε χλιδάτα κρουαζεριόπλοια, σε εκατομμύρια εμπορεύματα με προορισμό τις καταναλωτικές κοινωνίες της Ευρώπης, σε κλειδωμένα κοντέινερ γεμάτα ρουχισμό και τρόφιμα που όμως δεν δίνονται σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, καθώς και σε χιλιάδες «ανυποψίαστους» τουρίστες που αναχωρούν ή επιστρέφουν από τα «ταξίδια αναψυχής» τους. Έτσι, ο μύλος της κυριαρχίας, των εμπορευματικών σχέσεων και του θεάματος κατάφερε να αλέσει ακόμα και την πλέον αντιθετική συνθήκη: ανάμεσα στις διάφορες εικόνες και τις αντίστοιχες φωτογραφίες ενός λιμανιού-αξιοθέατου, ήρθε να χωρέσει (και να αξιοποιηθεί) ένα φευγαλέο στιγμιότυπο ανθρώπινης δυστυχίας, ως ένας στυγνός παραδειγματισμός προς τους υπηκόους της Δύσης, για όσα συμβαίνουν σε όσους/ες δεν την (εξ)υπηρετούν.


Στρατόπεδα Σχιστού-Σκαραμαγκά: η «φιλοξενία» της εξαίρεσης

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 2016, με fast-track κυβερνητικές αποφάσεις και ευθεία ανάθεση της διαχείρισης των μεταναστών (και των σχετικών ευρωπαϊκών κονδυλίων) προς τον μηχανισμό του στρατού, ανακοινώθηκε η εφαρμογή των νέων αντιμεταναστευτικών σχεδιασμών. Από τη μία, άνοιγμα κέντρων «Hot-Spot» σε 5 μεγάλα νησιά των ελληνοτουρκικών συνόρων, για μία πρώτη διαδικασία «καταγραφής» και «διαλογής» των μεταναστών, ως κατασταλτικά Logistics ανθρώπινων ζωών. Από την άλλη, άνοιγμα μία σειράς στρατοπεδικών χώρων για την «αποθήκευση» όσων περάσουν το πρώτο φιλτράρισμα στα σύνορα. Το στρατόπεδο «Στεφανάκη» στο Σχιστό (μαζί με ένα ακόμα στη Σίνδο) ήταν ο πρώτος τέτοιος χώρος που ανακοινώθηκε πανελλαδικά, αρχικά ως δήθεν «κέντρο μετεγκατάστασης». Σύντομα, αποδείχθηκε ότι πρόκειται για ένα στρατοπεδικό κέντρο κράτησης περίπου 2.000 ατόμων, με στόχο τους μετανάσταστες/πρόσφυγες από το Αφγανιστάν που βρίσκονταν στο λιμάνι του Πειραιά. Ακολούθως, παρόμοιοι χώροι φτιάχτηκαν σε διάφορες περιοχές της ελληνικής επικράτειας, ενώ λίγους μήνες αργότερα άρχισε να λειτουργεί και ένα δεύτερο, μεγαλύτερης χωρητικότητας, στρατοπεδικό κέντρο στην περιοχή, αυτό του Σκαραμαγκά, για Σύρους, Κούρδους, Ιρανούς κ.ά που βρίσκονταν επίσης κατά κύριο λόγο στο λιμάνι.

Χώροι, όπως το στρατόπεδο του Σχιστού, δε θα μπορούσαν παρά να οργανώσουν την καταπίεση και τον πειθαναγκασμό της στρατοπεδικής ζωής και μάλιστα με όρους ανοιχτής φυλακής του χειρίστου είδους. Χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, που ήδη έχουν διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα με αμέτρητες δυσκολίες και κινδύνους, βιώνουν τον ανθρωπιστικό καταναγκασμό μίας διαμονής σε συνθήκες «αποθήκης ψυχών». Σε μία περιφραγμένη έκταση, μακριά, αόρατη και δυσπρόσιτη από τον αστικό ιστό και την τοπική κοινωνία, σε υγρά και ασυντήρητα κτίρια, σε σκηνές στημένες πάνω σε πέτρες, τσιμέντο και φίδια, με μόνιμη διατροφή βραστής πατάτας που οδηγεί σε ασθένειες ή ακόμα και θανάτους, με μηδαμινή ιατρική περίθαλψη από στρατιωτικούς ιατρούς (κάποιοι εκ των οποίων με ναζιστικές αντιλήψεις και αντίστοιχες αγωγές) και με μια αβέβαιη καθημερινότητα, στερούμενη κοινωνικών, πολιτισμικών, ψυχαγωγικών και μορφωτικών δραστηριοτήτων. Την ίδια στιγμή, τα κρατικά κονδύλια αλλά και πολλά συγκεντρωμένα αγαθά από κινήσεις αλληλεγγύης αποτελούν εύρωστη λεία για τον ελληνικό στρατό, τις ανάδοχες εργολαβικές εταιρίες σίτισης και για τις περισσότερες των Μ.Κ.Ο., η λειτουργία των οποίων βασίζεται περισσότερο στη λογική του κέρδους παρά της προσφοράς βοήθειας, ανεξαρτήτως των εκάστοτε προσπαθειών και προθέσεων των εργαζομένων τους.

Η περιβόητη «ανοιχτότητα» των κέντρων αυτών αναδεικνύει τη φτηνή υποκρισία της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Ο στρατιωτικός έλεγχος εντός των στρατοπέδων απαγορεύει αυστηρά την είσοδο σε κάθε αδιαμεσολάβητη κοινωνική παρουσία στον κατά τα άλλα «χώρο φιλοξενίας», ενώ παράλληλα εποπτεύει και καταστέλλει την εσωτερική καθημερινότητα των ημι-έγκλειστων. Η αστυνομική παρουσία εκτός των στρατοπέδων ολοκληρώνει την κρατική επιτήρηση. Η ήδη δύσκολη πρόσβαση των μεταναστών στον αστικό ιστό, γίνεται ακόμα δυσκολότερη από την ολοένα και μεγαλύτερη οικονομική τους ένδεια, αφού τα όποια χρήματα διέθεταν έχουν ήδη γίνει βορά στην οικονομική τους εκμετάλλευση από κυκλώματα ταξιδιωτικών πρακτορείων, διακινητών και φυσικά των καθημερινών αγορών προϊόντων τροφής, ένδυσης, υγιεινής και φαρμάκων, λόγω της στέρησης των στοιχειωδών αγαθών διαβίωσης και υπηρεσιών υγείας για τα οποία όμως χρηματοδοτούνται αδρά, ελληνικό κράτος, στρατός και Μ.Κ.Ο. Παρόλα αυτά, η κρατική καταστολή δεν έχει όρια στην πολιορκία ακόμα και μίας τέτοιας βάναυσης καθημερινότητας, αφού τόσο η είσοδος όσο και η παρουσία ενός μετανάστη/πρόσφυγα στους χώρους αυτούς, συνδέεται ολοένα και περισσότερο όχι μόνο με την «καλή διαγωγή» του σύμφωνα με τις επιταγές του στρατωνισμού, αλλά και με την πολυπόθητη διαδικασία της αίτησης ασύλου, διαμορφώνοντας έτσι έναν αμείλικτο πειθαρχικό και αυτό-κατασταλτικό κώδικα συμπεριφοράς και αυτο-εγκλεισμού.

Οι δομές των στρατοπέδων προσφέρουν στο κράτος μία σειρά πλεονεκτημάτων για την αντιμεταναστευτική του πολιτική. Αορατότητα και κοινωνικός διαχωρισμός από τις τοπικές κοινωνίες, διαμοσελαβημένες και εξαρτημένες σχέσεις υπό τον έλεγχο του στρατού και ακολούθως της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. και των Μ.Κ.Ο., εξουθένωση των ήδη καταπονημένων μεταναστών, δυνατότητα άμεσης αποτροπής οποιασδήποτε ακηδεμόνευτης αλληλέγγυας κίνησης. Ακόμα περισσότερο, ένας στρατοπεδικός χώρος δίνει την ευκαιρία (νομικά, πρακτικά και πολιτικά) για άμεση μετατροπή του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και πλήρους εγκλεισμού. Μία δυνατότητα που παρέχεται στο καθεστώς εξαίρεσης με υπογραφή της αριστερής διακυβέρνησης και του ιδεολογήματος του ανθρωπισμού.


Αγώνες και γειτονιές αλληλεγγύης, ενάντια στην στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής και την κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα

Η αντιμεταναστευτική πολιτική δεν περιορίζεται μόνο στην καταστολή των μεταναστών/προσφύγων αλλά αναδιατάσσει ευρύτερα όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Η κοινωνική διαίρεση και οι επίπλαστες ταυτότητες της θρησκείας, του έθνους και της φυλής, βρίσκουν το πλέον προνομιακό έδαφος στη φιγούρα του μετανάστη, του Άλλου, του ανεπιθύμητου. Στη φιγούρα αυτή, εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζωμένοι και εκτοπισμένοι από την καπιταλιστική λεηλασία και τον πόλεμο, δαιμονοποιούνται, μυστικοποιούνται και ξορκίζονται ως κατάρα. Η κυρίαρχη ιδεολογία διαχέεται κοινωνικά ως μία πλήρης και χυδαία αντιστροφή: το «πρόβλημα» της ίδιας της ύπαρξης του κεφαλαίου, του κράτους, του μιλιταρισμού και των θρησκειών μετατοπίζεται εξολοκλήρου σε όσους υποφέρουν όσο κανείς άλλος τα αποτελέσματα της ύπαρξης αυτής. Η καθημερινή ζωή εγκολπώνει τους κοινωνικούς διαχωρισμούς, ο ανθρωπισμός διατηρεί την ιεραρχία του «ανώτερου» δότη και του «κατώτερου» δέκτη, τα στρατόπεδα αρχίζουν να γίνονται κόμβοι κοινωνικής αναπαραγωγής και βασικό σημείο αναφοράς της καθημερινότητάς μας. Ο θεσμικός ρατσισμός, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, οι μεσολαβητικοί μηχανισμοί, οι φασιστικές και νεοναζιστικές παραφυάδες της αστικής δημοκρατίας δε θα μπορούσαν να βρουν μεγαλύτερη επιβεβαίωση από αυτήν της στρατιωτικής διαχείρισης μίας κοινωνικής ομάδας, και ειδικότερα της πιο καταπιεσμένης και απαξιωμένης.

Το εγγύς μέλλον προδιαγράφει την εντατικοποίηση της παρούσας κατάστασης. Τα στρατόπεδα ήρθαν για να μείνουν ως δομική πτυχή της κρατικής καταστολής, οι κρατικοί και τοπικοί άρχοντες θα συνεχίσουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση των σύγχρονων πληβείων, ενώ η καπιταλιστική βαρβαρότητα ήδη σχεδιάζει πιθανούς τρόπους ταξικής και εργασιακής υπερ-εκμετάλλευσης των συσσωρευμένων εργατικών χεριών, με πενιχρά ανταλλάγματα κόκκων αξιοπρέπειας. Επιπλέον, η αντιμεταναστευτική πολιτική (αφού πρώτα φρόντισε με την στρατιωτικοποίηση και το κλείσιμο των συνόρων να διακόψει την αμφισβήτησή τους από την κίνηση των μεταναστών) δρομολογεί πλέον την πλήρη μετατόπιση του «μεταναστευτικού» στη θεσμική διελκυστίνδα της παροχής ή μη ασύλου. Με τον τρόπο αυτό, οργανώνεται βαθύτερα η συστηματικοποίηση του εγκλεισμού, της ομηρίας και του εξανδραποδισμού των μεταναστών, ενώ παράλληλα επιχειρείται η αφομοίωση της αλληλεγγύης, των αγώνων και της ατομικής/κοινωνικής χειραφέτησης σε θεσμικές διαδικασίες, στα μέτρα και τα σταθμά της κρατικής λειτουργίας.

Απέναντι στον εξουσιαστικό εσμό, η αδιαμεσολάβητη, αυτοοργανωμένη και αντιθεσμική αλληλεγγύη έχει ήδη ανοίξει και ιχνηλατεί νέους δρόμους ενάντια στην επελαύνουσα κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η εναντίωση στα σύνορα, τους φράχτες, τον μιλιταρισμό, τους επίπλαστους διαχωρισμούς, τους εθνικισμούς, τα ιδεολογήματα της ασφάλειας και τη διάχυση του φόβου αμφισβητεί τις κυριαρχικές αφηγήσεις και τα ψευδοδιλλήματα της εξουσίας, χτίζοντας γέφυρες μεταξύ των καταπιεσμένων. Οι κοινοί αγώνες με τους μετανάστες, το σπάσιμο των διαχωρισμών, οι καταλήψεις και οι αντιδομές στέγασης και σίτισης, η οριζόντια συλλογή και το μοίρασμα αγαθών και τροφίμων χωρίς τη θεσμική μεσολάβηση κρατικών και θεσμικών φορέων, η αντιφασιστική δράση ενάντια στις φασιστικές και ακροδεξιές κουστωδίες που οργανώνουν φιέστες μισανθρωπισμού, η άρνηση της αφομοίωσης στον ανθρωπισμό της αστικής τάξης, των ΜΚΟ, των τοπικών αρχόντων, των ΜΜΕ και των εργολάβων της αλληλεγγύης, είναι περάσματα προς μία κοινωνία αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, κράτη, χαρτιά, πατρίδες, θρησκείες, εκμετάλλευση.

Κοινοί αγώνες - Αλληλεγγύη στους μετανάστες/πρόσφυγες

Ούτε στρατόπεδα ούτε κέντρα «φιλοξενίας»

Είμαστε με τους αόρατους αυτής της κοινωνίας


Ρεσάλτο

Ιούλιος 2016


[1] Η κυριαρχία χρησιμοποιεί τους όρους τους «μετανάστη» και του «πρόσφυγα» προκειμένου να κατηγοριοποιεί, να διαχωρίζει και να καταστέλλει κατά το δοκούν τους εξορισμένους, εκτοπισμένους και μετακινούμενους πληθυσμούς. Ιδίως, όταν η ταυτότητα του «πρόσφυγα» γίνεται εργαλείο όξυνσης της καταστολής όσων κατηγοριοποιούνται ως «μετανάστες». Η χρήση από πλευράς μας των όρων αυτών, γίνεται προς χάρη συντομίας και κατανόησης, χωρίς να ενσωματώνονται επουδενί οι κοινωνικοί διαχωρισμοί και οι ιδεολογικές επιταγές της Εξουσίας.