Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Εκδήλωση για τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, Παρασκευή 30/1, 8.00μμ, στο ΡΕΣΑΛΤΟ




SHARE άρα ΥΠΑΡΧΩ;

Τα κοινωνικά δίκτυα, οι σύγχρονες μορφές εξατομίκευσης και οι σύγχρονες τεχνολογίες.

Προβολή 5 εισαγωγικών βίντεο συνολικής διάρκειας 40’ με ενδιαμέσα κομμάτια προφορικών εισηγήσεων - Συζήτηση

Νέα διεύθυνση του στεκιού : Έβρου 23 & Ελ. Βενιζέλου (Ταμπούρια-Κερατσίνι)

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Αντιεκλογική εκδήλωση ανταλλαγής εκτιμήσεων σχετικά με την πολιτική συγκυρία, στο ΡΕΣΑΛΤΟ, Παρασκευή 23/1, 8.00μμ



Η εισήγηση θα κινηθεί στους ακόλουθους άξονες:
- Αντιπροσωπευτική δημοκρατία και εκλογές VS αυτοοργάνωση.
- Προσεγγίσεις γύρω από το μετεκλογικό σκηνικό.
- Η σοσιαλδημοκρατική «υπόσχεση» σε περιβάλλον Ε.Ε., ζώνης του ευρώ, νεοφιλελευθερισμού και παγκοσμιοποίησης.

Η συζήτηση πέρα από τα συγκεκριμένα ζητήματα θα περιστραφεί και γύρω από όσα κριθούν απαραίτητα και σημαντικά από τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες.

Νέα διεύθυνση του στεκιού : Έβρου 23 & Ελ. Βενιζέλου (Ταμπούρια-Κερατσίνι)

Συνοδευτικό κείμενο της εκδήλωσης: "αποχή από τις εκλογές - αυτοοργάνωση στις γειτονιές"


Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Αντιεκλογική παρέμβαση στο Κερατσίνι

Το πρωί του Σαββάτου 17/1 πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη αντιεκλογική παρέμβαση στις περιοχές του Αγ. Παντελεήμονα, της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων στο Κερατσίνι, με αφισοκόλληση, μοίρασμα κειμένων και ανάρτηση πανό σε κεντρικές πλατείες των συνοικιών.
Οι παρεμβάσεις θα συνεχιστούν τις επόμενες μέρες στις υπόλοιπες συνοικίες του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας μέχρι τις εκλογές στις 25 Γενάρη.


Το περιεχόμενο της αφίσας-εφημερίδας τοίχου που κολλήθηκε και μοιραζόταν παράλληλα σε μορφή-μέγεθος κειμένου:

Αψηφίστε τους κάθε λογής σωτήρες
ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

«Εγγυητές της σταθερότητας», νεόκοποι «σωτήρες» και «φωστήρες», πρόθυμοι συγκυβερνήτες «ρυθμιστές των εξελίξεων», πατενταρισμένοι φασίστες, θιασώτες «(αν)υπαρκτών σοσιαλισμών», δεξιές-κεντρώες-αριστερές «εναλλακτικές επιλογές» απορρόφησης της διαμαρτυρίας, όλοι έχουν «λύσεις», προσφέρουν κάλπικες ελπίδες και ζητάνε για άλλη μια φορά να τους δώσουμε την εντολή για την καλύτερη διαχείριση της παρακμής ή την καλύτερη διαχείριση του αγώνα ενάντια στην παρακμή. Άλλοι μένοντας πιστοί στα μνημόνια και στους δανειστές για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, άλλοι καταγγέλοντάς τα και θέλοντας την επαναδιαπραγμάτευσή τους, άλλοι κρίνοντας καταλληλότερη μια μέση-συμβιβαστική οδό, άλλοι προτάσσοντας την έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη, άλλοι λέγοντας απλώς αοριστίες. Κι εμείς για άλλη μια φορά να μείνουμε αδρανείς και ανήμποροι, να γκρινιάζουμε.
Όμως «λύση» μέσα στο πλαίσιο του αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και για τον αντικατοπτρισμό του, τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό του κόμματος-δεσπότη, όπως στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η έρημος εξαπλώνεται παντού με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Έρημος υλική, συναισθηματική, πνευματική. Επιβεβαιώνοντας μια παλιά ρήση: το σύστημα εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και υποταγής, σε οποιαδήποτε παραλλαγή του, δε βελτιώνεται ούτε καλλωπίζεται, ανατρέπεται.
Αυτή την κοινωνική ερημοποίηση τη γνωρίζουμε πολύ καλά στο Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα και τις υπόλοιπες συνοικίες της Β’ Πειραιά. Περιοχές ιστορικά χαρακτηρισμένες από την οικονομική και πολιτική εξουσία ως χωματερές ανθρώπων. Κάποτε ως παραγκουπόλεις και εργατουπόλεις των κάθε λογής κανελλόπουλων και μποδοσάκηδων, σήμερα ως γκέτο αποκλεισμένων. Με την κοινωνική περιθωριοποίηση, την ανεργία και την ανέχεια να έχουν διευρυνθεί απίστευτα, τα ψυχοφάρμακα και τις αυτοκτονίες να έχουν πολλαπλασιαστεί, την εκμετάλλευση να έχει εντατικοποιηθεί, τους μισθούς, τις συντάξεις, τις «κοινωνικές παροχές» (περίθαλψης, εκπαίδευσης κλπ) να έχουν εξαϋλωθεί, την κρατική καταστολή να έχει γιγαντωθεί, τη φασιστική πανούκλα να έχει αιματοκυλήσει τις γειτονιές.
Κι όμως αν κοιτάξουμε μια ανάσα πίσω, θα δούμε τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και κοινωνικές συγκρούσεις της διετίας 2010-12, τις συνελεύσεις των πλατειών, τις ριζοσπαστικές αντιδομές αυτομόρφωσης, δημιουργικής ενασχόλησης, περίθαλψης, συλλογικής καλλιέργειας και διαχείρισης τροφής. Και λίγο πιο πριν το πολυσήμαντο εξαιρετικό συμβάν της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008. Τα δικά μας παραδείγματα, τα δικά μας σημεία αναφοράς, που υποδεικνύουν τις δυνατότητές μας, όταν η δράση, η αποφασιστικότητα και η συντροφικότητα αντικαθιστούν τη μεμψιμοιρία, την παθητικότητα, τις μοναχικές διαδρομές αδιεξόδων.
Στον αντίποδα της εκλογικής (αυτ)απάτης έχουμε τη δυνατότητα-επιλογή να αψηφίσουμε τους κάθε λογής σωτήρες. Όχι «για να τους τιμωρήσουμε» αλλά για να αξιώσουμε πίσω τους εαυτούς μας. Για να πάρουμε τη ζωή και τις κοινωνικές υποθέσεις στα δικά μας χέρια. Εξάλλου, αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο δεν αρκεί προφανώς απλώς η αποχή από τις κάλπες αλλά η προσωπική και συλλογική αυτενέργεια και αυτονομία ενάντια σε κάθε μορφή ανάθεσης και ετερονομίας στην προοπτική της ατομικής και κοινωνικής χειραφέτησης. Η δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα, έκφρασης, δημιουργικότητας και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό και εκπαιδευτικό χώρο. Η σύγκρουση με τους δυνάστες. Για να γίνουμε από εξατομικευμένοι υπήκοοι, συλλογική δύναμη και δυνατότητα. Για να θέσουμε στο επίκεντρο της συζήτησης και επιδίωξης μια ριζικά διαφορετική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, την ΚΟΜΜΟΥΝΑ, η οποία δοκιμάστηκε πρώτη φορά πριν 144 χρόνια, στο Παρίσι το 1871. Ένα ελευθεριακό-εξισωτικό πείραμα, που έχει κατασταλεί άγρια σε όποια κοινωνική εξέγερση ή επανάσταση πραγματώθηκε και έχει επιχειρηθεί λυσσαλέα και μεθοδικά από τις εξουσίες να διαγραφεί από την ιστορία και την κοινωνική μνήμη.
Μια νέα μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που θα ξεθεμελιώσει το κεφάλαιο, το κράτος, τους υπερεθνικούς μηχανισμούς παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας και κάθε μορφή εξουσίας: οικονομική, πολιτική, θρησκευτική, πατριαρχική, αστυνομική, δικαστική, στρατιωτική, επιστημονική, τεχνολογική, μιντιακή. Που θα τερματίσει την ταξική διαίρεση και εκμετάλλευση και κάθε μορφή επιβολής, ιεραρχίας και κοινωνικών διακρίσεων με βάση τον τόπο γέννησης (εθνικισμός), τη φυλή (ρατσισμός), το φύλο (σεξισμός), τη σεξουαλική προτίμηση (ομοφοβία), την ηλικία ή τη σωματική ικανότητα. Που θα καταργήσει στην πράξη κάθε μορφή και θεσμό χειραγώγησης και διαμεσολάβησης, με τη λήψη των αποφάσεων, τα μέσα παραγωγής, τον κοινωνικό πλούτο, την οργάνωση της καθημερινής και κοινωνικής ζωής να βρίσκεται στα χέρια οριζόντιων συνθετικών συνελεύσεων σε κάθε κοινωνικό χώρο και κύτταρο, οι οποίες θα ορίσουν μεταξύ τους τρόπους και διαδικασίες συνεννοήσης και συναπόφασης. Μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης, σε αρμονία με τη φύση, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να αναπτύξουν τις ατομικές και κοινωνικές τους επιθυμίες, επιλογές και δεξιότητες μέσα σε ένα περιβάλλον συνεργασίας, δημιουργικότητας, αμοιβαιότητας, αλληλοσεβασμού και αλληλεπίδρασης.

Oυτοπία δεν είναι να αγωνίζεσαι για την ανατροπή αυτού του κόσμου.
Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.
 
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Εκδήλωση για τα γεγονότα στο Ferguson, 16/1, 8.00μμ, Κερατσίνι-Ρεσάλτο


Προβολή δύο (2) ενημερωτικών βίντεο και συζήτηση σχετικά με τα γεγονότα στο Ferguson και όσα ακολούθησαν, Παρασκευή 16/1, 8.00μμ, στο Ρεσάλτο: Έβρου 23 & Ελ. Βενιζέλου (Ταμπούρια, Κερατσίνι, 100μ από πλ. Λαού).

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Σάββατο 10/1: ΧΑ σε Νίκαια-Κορυδαλλό - άμεση απάντηση αντιφασιστών


Οι περιοχές μας ανήκουν στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την αξιοπρέπεια και τον αγώνα
Το πρωί του Σαββάτου 10/1 ο περιφερόμενος θίασος των ίδιων 50 ναζιστών της ΧΑ έκανε την εμφάνισή του σε Νίκαια-Κορυδαλλό μοιράζοντας προεκλογικό υλικό. Αντιφασίστες και αντιφασίστριες κινητοποιήθηκαν άμεσα και σε διάστημα μίας ώρας εξαφάνισαν τα πάντα από τις προεκλογικές βρωμιές τους. 
Οι περιοχές μας δεν ανήκουν στους φασίστες αλλά στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την αξιοπρέπεια και τον αγώνα.
Σε Νίκαια και Κορυδαλλό
ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ.
ΔΕ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
Μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια)
Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Κορυδαλλού Pasamontaña




Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Η κατάληψη Αγρός δέχτηκε το βράδυ της Τετάρτης 7/1 φασιστική εμπρηστική επίθεση

Ο Αγρός, το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο Τρίτση δέχτηκε το βράδυ της Τετάρτης  7/1/15 φασιστική εμπρηστική επίθεση. Στην κατάληψη βρέθηκαν άμεσα σύντροφοι/ισσες και πολλοί αλληλέγγυοι/ες. Οι ζημιές είναι περιορισμένες. 
Η κατάληψη Αγρός λειτουργεί εδώ και 5 χρόνια και παρεμβαίνει στις περιοχές του Ιλίου, των Αγίων Αναργύρων και του Καματερού αυτοοργανωμένα, αντιεραρχικά και αντιεμπορευματικά μακριά από κάθε είδους εξουσίες και διαμεσολαβητές. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που ενεργοποίησαν τους θρασύδειλους φασίστες επιβεβαιώνοντας την ενόχληση που τους προκαλούν τα εγχειρήματα που πραγματώνουν την ανυπακοή στον κόσμο της εξουσίας. 
Συνεχίζουμε ανυποχώρητα… 

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Σκέψεις και προβληματισμοί σχετικά με την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού και του κινήματος αλληλεγγύης



1.

(περιεχόμενα)

Από την πρώτη του επιστολή ο Νίκος Ρωμανός συμπύκνωσε τη στόχευση της απεργίας πείνας που ξεκίνησε με σκοπό την έγκριση εκπαιδευτικών αδειών, στις επιδιωκόμενες «ανάσες ελευθερίας». Μετά, όμως, τη σύντομη μεταφορά του στο νοσοκομείο και το επεισόδιο με τους αυξημένους καρδιακούς παλμούς, τόσο ο ίδιος όσο και το αναρχικό κομμάτι του κινήματος αλληλεγγύης -που πολλαπλασιάστηκε και αναβαθμίστηκε γρήγορα σε πανελλαδικό επίπεδο- έθεσαν το ζήτημα των περιεχομένων σε δεύτερη μοίρα, με ένα κεντροβάρισμα στις κινητοποιήσεις, τις παρεμβάσεις, τις άμεσες δράσεις κλπ. Με τον τρόπο αυτό, προοδευτικοί δημοσιογράφοι και αριστερά κόμματα, πολύ σύντομα και εύκολα, κατόρθωσαν να μετατοπίσουν τη «συζήτηση» και το διακύβευμα από την αφετηριακή θέση της απεργίας πείνας στο εμπράγματο-θεσμικό σκέλος του αιτήματος: στο δημοκρατικό δικαίωμα στη μόρφωση, στις ευκαιρίες επανένταξης των κρατουμένων, στις αντιφάσεις του θεσμικού πλαισίου («αφού του επιτρέψαμε να δώσει εξετάσεις, πώς τώρα του στερούμε τη δυνατότητα να παίρνει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει;»). Παράλληλα, δημιουργήθηκαν τάσεις προσωποποίησης της απεργίας πείνας και «ηρωοποίησης» του απεργού ενώ παντού διακινούνταν ρητά ή υπόρρητα μια υποτιμητική συμπάθεια για «το καημένο το παιδί, που είδε τον φίλο του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του». Το «παιχνίδι» των περιεχομένων χάθηκε από νωρίς (περιεχόμενα τα οποία εξάλλου δεν επιχειρήθηκε να αναπτυχθούν πέρα από τις «ανάσες ελευθερίας» και να διασυνδεθούν με άλλα κοινωνικά, πολιτικά, ταξικά ζητήματα, τόσο από τον ίδιο τον απεργό πείνας όσο και από τα περισσότερα κομμάτια των αλληλέγγυων). Αυτό καθόρισε και όλα τα άλλα ζητήματα που ανέκυψαν στην πορεία και μας έφερε μπροστά στο ερώτημα αν η συγκεκριμένη διάταξη που νομοθετήθηκε γύρω από τις εκπαιδευτικές άδειες είναι θετική ή αρνητική, νίκη ή ήττα του Νίκου Ρωμανού και του κινήματος αλληλεγγύης.

2.

(επικοινωνία με τον απεργό πείνας-κατάσταση υγείας-νομικά δεδομένα)

Απ’ ότι έγινε αντιληπτό, κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας, ειδικά μετά την απορριπτική απάντηση του συμβουλίου δικαστών και την προσφυγή στον Άρειο Πάγο, δεν υπήρχε ομάδα συντρόφων που να βρίσκεται σε σταθερή επαφή με τον έγκλειστο σύντροφο (πολιτική γέφυρα επικοινωνίας), για να μεταφέρει προς τα έξω τις σκέψεις του, να του μεταφέρει ενημέρωση από συνελεύσεις, απόψεις και δράσεις, να εκτιμούν από κοινού τα πολιτικά και νομικά δεδομένα γύρω από την απεργία πείνας (τα οποία κατόπιν θα διαχέονταν στους αλληλέγγυους) και να υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης υγείας του απεργού πείνας. Τον «ρόλο» αυτό μέσα στα χρόνια έχουν παίξει οι κάθε φορά «κοντινοί» σύντροφοι-ισσες του ανά περίπτωση απεργού πείνας. Αν κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσε να υπάρξει, θα έπρεπε να έχει τεθεί ως βασική προϋπόθεση ώστε να επιλυθεί από το αναρχικό κίνημα αλληλεγγύης. Εφόσον προϋποθέσουμε την αμοιβαιότητα (και όχι τη μονόπλευρη ή αμφίδρομη εργαλειακή χρηστικότητα) μεταξύ απεργού πείνας και αλληλέγγυων, η συγκεκριμένη έλλειψη συνιστά ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Όχι απλά ενημέρωσης αλλά συρρίκνωσης του πολιτικού σχεδιασμού, γενικότερα γύρω από την απεργία πείνας και ειδικότερα σχετικά με τη στιγμή και τους όρους αναβάθμισης-κλιμάκωσης των δράσεων αλληλεγγύης. Δεδομένου ότι η κλιμάκωση συσχετίζεται με τη σαφήνεια αυτού που απαιτείς, την ύπαρξη νομικού παραθύρου που αξιοποιείται και την κρισιμότητα της υγείας του απεργού πείνας. «Ρόλο», επίσης, τοποθέτησης-απεύθυνσης προς τον Ρωμανό, για ζητήματα πολιτικής εκτίμησης, τακτικών επιλογών, νομικών χειρισμών, μαζί με τις ευθύνες που συνεπάγεται, έπρεπε να έχουν (αν δεν είχαν) και οι τρεις σύντροφοι συγκατηγορούμενοι του για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό, που πραγματοποίησαν πολυήμερη απεργία πείνας αλληλεγγύης. Τελικά, η απεργία πείνας, ένα δύσκολο αλλά και ιστορικό μέσο αγώνα μέσα στις φυλακές, κινήθηκε στο επίπεδο ενός είδους προσωπικής στρατηγικής που δεν είχε επαφή-επικοινωνία με το «έξω» τόσο πριν την έναρξη της (δεν υπήρξε ενημέρωση, έστω προς τις αναρχικές ομάδες, κάποιες βδομάδες πριν ότι θα πραγματοποιηθεί για να υπάρξει η στοιχειώδης προετοιμασία) όσο και κατά την διάρκειά της (σχετικά με τα πολιτικά διακυβεύματα, τα νομικά και ιατρικά ζητήματα).

3.

(ο ρόλος της οικογένειας και η σχέση φυλακισμένου αγωνιστή και συνηγόρου υπεράσπισης)

Σε μια πολιτική υπόθεση-δίωξη-δίκη πρέπει να είναι σαφές ότι οι διωκόμενοι ή φυλακισμένοι αγωνιστές είναι αυτοί που καθορίζουν τις θέσεις, τις πολιτικές κατευθύνσεις, τις τακτικές, τους χειρισμούς (ακόμα και τους νομικούς) και τα περιθώριά τους και όχι μια κατανομή ρόλων μεταξύ διωκόμενων και αλληλέγγυων (πολιτικό σκέλος), δικηγόρων (νομικό σκέλος), συγγενών και φίλων (σχεσιακό-συναισθηματικό σκέλος). Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα οι γονείς να μπορούν να παίρνουν δικές τους ανεξάρτητες πρωτοβουλίες που αλλοιώνουν έως υπονομεύουν μια απεργία πείνας και τα χαρακτηριστικά της, όπως οι επισκέψεις του πατέρα Ρωμανού στον πρωθυπουργό, τον αρχιεπίσκοπο και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (προφανώς, δεν αρκούσε απλά μια δήλωση κατηγορηματικής διαφωνίας). Επίσης, οι συνήγοροι υπεράσπισης διευκολύνουν με τις γνώσεις τους σχετικά με το δαιδαλώδες ποινικό δίκαιο, προτείνουν κατευθύνσεις και νομικούς χειρισμούς αλλά η τελική απόφαση και επιλογή βρίσκεται και -πρέπει να- παραμένει στα χέρια των διωκόμενων ή φυλακισμένων συντρόφων/ισσων. Αν το λεγόμενο «νομικό σκέλος» αφεθεί εν λευκώ στους δικηγόρους μόνο προβλήματα μπορούν να προκύψουν ενώ ταυτόχρονα διασπάται τεχνητά σε παράλληλες διεργασίες η ενότητα της υπόθεσης, που έχει όλες αυτές τις διαστάσεις, οι οποίες αδιαπραγμάτευτα πρέπει να καθορίζονται στο σύνολό τους από τα πολιτικά υποκείμενα (πρωτίστως από τους διωκόμενους και κατ’ επέκταση από τους αλληλέγγυους). Η επιλογή του προερχόμενου από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» Ραγκούση (η οποία είναι προβληματική από όποια πλευρά κι αν το πιάσει κανείς για μια πολιτική δίωξη, αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής) δεν μπορεί εύκολα κάποιος να ισχυριστεί ότι ανταποκρίνεται σε αυτή τη λογική, σε αυτά τα κριτήρια. Και απ’ ότι φαίνεται του δόθηκε μεγάλος αν όχι πλήρης βαθμός ελευθερίας να χειριστεί εν λευκώ το νομικό σκέλος της απεργίας πείνας (την αναζήτηση νομικού παραθύρου). Με τραγική εξέλιξη να ανοίξει ο ίδιος με δηλώσεις του στα ΜΜΕ τη συζήτηση για ενδεχόμενη «διέξοδο» στη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών με τη χρήση του ηλεκτρονικού-δορυφορικού συστήματος επιτήρησης-γεωεντοπισμού, το λεγόμενο «βραχιολάκι», μετά την απορριπτική απόφαση του δικαστικού συμβουλίου και εν όψει της αναμενόμενα αρνητικής απόφασης και του Αρείου Πάγου. Ακολούθησε θεσμική σιγή για ένα 24ωρο (από κυβέρνηση, υπουργείο δικαιοσύνης, αντιπολιτευόμενα κόμματα), προφανώς ως ο απαραίτητος χρόνος διαβούλευσης και προετοιμασίας, όπου τα συγκυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα κόμματα φαίνεται να ζήτησαν επιβεβαίωση ότι με την «ιδέα» συμφωνεί και ο απεργός πείνας για να συσκεφτούν και να προχωρήσουν προς μια τέτοια «λύση», χωρίς όμως να εκτεθούν από μια ενδεχόμενη άρνηση του απεργού. Την επόμενη μέρα το πρωί ακολούθησε νέα δήλωση του Ραγκούση ότι ο Ρωμανός θα ήταν θετικός σε μια ρύθμιση που θα περιελάμβανε το «βραχιολάκι». Το ίδιο βράδυ ξεκίνησε η δημόσια-επίσημη διαβούλευση για την ψήφιση στο κοινοβούλιο μιας τροπολογίας που να αντιστοιχεί σε αυτή την κοινά συμφωνημένη κατεύθυνση, διαδικασία η οποία κατέληξε στην ψήφιση της εν λόγω διάταξης την Τετάρτη 10/12.

4.

(η κατάληξη)

Η διάταξη που ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου σε κλίμα πανηγυρικό και ανακοινώθηκε ως νίκη της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και του κοινοβουλευτισμού, διευρύνει τον αριθμό των κρατουμένων που μπορούν να αιτηθούν εκπαιδευτικών αδειών (με προσθήκη και των υπόδικων) και χειροτερεύει τους όρους παροχής τους. Ο κρατούμενος θα πρέπει να παρακολουθήσει ένα εξάμηνο μαθημάτων με τηλεδιάσκεψη (την οποία ο Ρωμανός είχε δηλώσει ότι δεν θα τη δεχτεί γιατί είναι προάγγελος αντικατάστασης των επισκεπτηρίων στις φυλακές με τηλεδιασκέψεις αλλά και των τηλεδικών που εφαρμόζονται σε αναρχικούς κρατούμενους σε άλλες χώρες όπως πρόσφατα στην Ιταλία και στην Χιλή) και άλλους τρόπους εξ αποστάσεως παρακολούθησης, που πρέπει να οριστούν με κοινή απόφαση από τα Υπουργεία Οικονομικών, Παιδείας, Δικαιοσύνης (χωρίς αυτή την απόφαση δεν μπορεί ούτε εξ αποστάσεως να παρακολουθεί) και να περάσει το 1/3 από αυτά. Κατόπιν θα αιτηθεί αδειών εξόδου για παρακολούθηση, που θα κριθούν με τις ίδιες διαδικασίες από τα ίδια όργανα που ίσχυαν μέχρι σήμερα. Μπορεί δηλαδή να απορριφθούν με «αιτιολογημένη απόφαση» των εν λόγω οργάνων. Αν οι άδειες εξόδου για παρακολούθηση μαθημάτων γίνουν δεκτές ακολουθεί ως προϋπόθεση η αποδοχή από τον κρατούμενο τοποθέτησης ηλεκτρονικού-δορυφορικού συστήματος επιτηρήσης (γεωεντοπισμός). Αν αυτό θεωρείται νίκη από κάποιους/ες θα πρέπει μάλλον να το ξανασκεφτούν (εκτός ότι το απλουστευτικό δίπολο νίκης/ήττας συνήθως συσκοτίζει παρά διαφωτίζει την πραγματικότητα). Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν θα πρέπει να παρακολουθήσει το ερχόμενο εαρινό εξάμηνο του ΤΕΙ εξ αποστάσεως (μέσω τηλεδιασκέψεων και λοιπών αντίστοιχων μεθόδων που δεν έχουν ακόμα προσδιοριστεί, εφόσον υπάρξει η σχετική κοινή υπουργική απόφαση που απαιτείται), να περάσει το 1/3 των μαθημάτων και να αιτηθεί ξανά εκπαιδευτική άδεια το φθινόπωρο του 2015, με την προϋπόθεση ότι δέχεται να φορέσει ηλεκτρονικό σύστημα εντοπισμού θέσης. Χωρίς να είναι βέβαιο ότι το αίτημά του θα γίνει δεκτό, αφού κάθε σχετικό αίτημα συνεχίζει να μπορεί να απορριφθεί από το αρμόδιο συμβούλιο με «ειδική αιτιολογία». Το ίδιο θα ισχύει και για κάθε άλλον υπόδικο.

5.

(συμπεράσματα)

Διάγουμε εδώ και κάποια χρόνια την εποχή που τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών οι εξουσίες ζητάνε διαβατήριο από την κάθε μας στιγμή. Κάθε φυσικοποίηση και κανονικοποίηση αυτών των δεδομένων δεν ενισχύει ούτε εξυπηρετεί αλλά υπονομεύει τον αγώνα για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση. Η διάταξη που ψηφίστηκε είναι μια κακή διάταξη. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν καλοί νόμοι αλλά γιατί στην πραγματικότητα χειροτερεύει τα δεδομένα σχετικά με τις εκπαιδευτικές άδειες, με την υποχρεωτική χρήση του ηλεκτρονικού συστήματος εντοπισμού θέσης και εισάγει την εθελούσια χρήση του. Ακόμα χειρότερο είναι το πανηγυρικό κινηματικό κλίμα και οι ανακοινώσεις περί νίκης σε αντιστοιχία με την πρώτη λιτή δήλωση του ίδιου του Ρωμανού. Με τον τρόπο αυτό διαμορφώθηκε -με τη συμβολή μάλιστα αναρχικών, απεργών πείνας και αλληλέγγυων- η εντύπωση μιας πανκοινωνικής (και συνάμα θεσμικής-κομματικής-κοινοβουλευτικής) ομοφωνίας γύρω από το ότι το λεγόμενο «βραχιολάκι» είναι «προοδευτικό» -και όχι αντιδραστικό- μέτρο. Ότι το «βραχιολάκι» (που έχει θεσμοθετηθεί εδώ και ένα χρόνο αλλά η εφαρμογή του σκόνταφτε στις ενστάσεις των εταιρειών σεκιούριτι που δεν κέρδισαν τον διαγωνισμό προμήθειας, διαδικασία που ολοκληρώθηκε τον περασμένο Νοέμβρη και κάνει το «βραχιολάκι» έτοιμο προς  χρήση μέσα στους επόμενους μήνες) είναι ένας ήπιος περιοριστικός όρος. Όταν αυτό ακριβώς το σύστημα γεωεντοπισμού θέσης θα γίνει ο οργουελιανός εφιάλτης εκατοντάδων υπόδικων στο μέλλον (για πολιτικές και ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος), που σήμερα τους επιβάλλονται οι περιοριστικοί όροι της παρουσίας στο τμήμα μια ή δυο φορές τον μήνα και η απαγόρευση εξόδου από την χώρα. Το ίδιο και για τους εκατοντάδες κατάδικους που αιτούνται διακοπή ποινής ή απόλυση υπό όρους μετά από έκτιση τμήματος της ποινής τους, που θα αντιμετωπίσουν κι αυτοί τον εκβιασμό να δεχτούν το «βραχιολάκι» για να γίνει δεκτή η αίτησή τους. Στην πραγματικότητα το «δικαίωμα στην εκπαίδευση» και οι «ευκαιρίες επανένταξης» με όρους καθολικής ηλεκτρονικής επιτήρησης είναι η ουσία της διάταξης που ψηφίστηκε. «Δικαιώματα» και «ευκαιρίες», στα οποία -είτε από ελλιπή ενημέρωση και κατανόηση των δεδομένων είτε από συνειδητή επιλογή της λογικής των «ελιγμών», που καταλήγει όμως αναπόφευκτα στη συνδιαλλαγή- ενσωματώθηκε τα τελευταία 24ωρα και ο ίδιος ο απεργός πείνας (πραγματοποιώντας μάλιστα το τελευταίο 24ωρο και απεργία δίψας για να ψηφιστεί μια διάταξη σαν αυτή που πέρασε και όχι η αρχική πρόταση της κυβέρνησης που ήταν ακόμα χειρότερη, σε παραλληλία με καλέσματα για συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από το κοινοβούλιο για να υπάρξει και κινηματικός μοχλός πίεσης). Δεν προκύπτει από πουθενά ότι το κράτος έκανε πίσω λόγω της απεργίας πείνας του Ρωμανού και του πολύμορφου κινήματος αλληλεγγύης. Η δημοκρατία, τα κόμματα, ο κοινοβουλευτισμός, δυσκολεύτηκαν,  ζορίστηκαν, στριμώχθηκαν, εργάστηκαν και συνεργάστηκαν για την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής «λύσης», συμπεριλαμβανομένης της σύμφωνης γνώμης του απεργού πείνας και του συνηγόρου του, ενσωματώνοντας τόσο τον ίδιο όσο και το κίνημα αλληλεγγύης ως συνιστώσα ενός προοδευτικού μετώπου για τον εξανθρωπισμό-καλλωπισμό της καταστολής, σε συνθήκες καπιταλιστικής-συστημικής κρίσης και καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, ακριβώς πριν την ανακοίνωση της εσπευσμένης διαδικασίας εκλογής προέδρου της δημοκρατίας και κατ΄ επέκταση της προκήρυξης κοινοβουλευτικών εκλογών. Παράλληλα, οι βιαστικοί και χωρίς περίσκεψη πανηγυρισμοί περί νίκης συσκότισαν τη δυνατότητα άντλησης σωστών συμπερασμάτων. Η ανακούφιση που ένιωσαν πολλοί/ες για την διέξοδο που δόθηκε έναντι της ενδεχόμενης εξόντωσης του απεργού πείνας δεν πρέπει να προβάλλεται ως κάποιου είδους επιτυχία. Διότι πρόκειται για μια «λύση» προβληματική τόσο στην ουσία της (δυσχεραίνει τις εκπαιδευτικές άδειες) όσο και στην διεργασία που την δρομολόγησε (προϊόν διαβούλευσης με υπουργούς, κυβερνήτες και πάσης κομματικής απόχρωσης αντιπολιτευόμενους). Και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει για κάθε επόμενη αντίστοιχη μάχη, για κάθε επόμενη απεργία πείνας. Όχι για να διακινδυνεύσουμε την ακεραιότητα ή τη ζωή κάποιου απεργού πείνας (όπως άστοχα ή σκόπιμα σημείωσαν κάποιοι) αλλά για τη σαφήνεια των περιεχομένων και των στόχων που θα τεθούν, των τακτικών και των μεθόδων που θα ακολουθηθούν, των διαύλων επικοινωνίας και συνδιαμόρφωσης που θα δημιουργηθούν μεταξύ φυλακισμένων αγωνιστών και κινήματος αλληλεγγύης.


6/1/2015

αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

8 Γενάρη, 11.00πμ, διακαστήρια Πειραιά, για τη δίκη των συλληφθέντων της αντιφασιστικής πορεία στις 18/9/14 στο Κερατσίνι

Την Πέμπτη 18/9/2014 βρεθήκαμε στους δρόμους του Κερατσινίου, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Ήμερα μνήμης και αγώνα ενάντια στον φασισμό. Κατεβήκαμε στον δρόμο συνειδητά και οργανωμένα -σε μπλοκ με πανό και περιφρουρήσεις- υπερασπιζόμενοι, για ακόμη μια φορά, τις συλλογικές μας αποφάσεις, δηλαδή αυτοοργανωμένα δίχως κομματικές διαμεσολαβήσεις.

Για εμάς ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν τελειώνει με μία διαδήλωση, ούτε περιορίζεται σε καταγγελτικές δηλώσεις. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι και θα πρέπει να παραμείνει διαρκής, ολομέτωπος μέσα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Στις σχέσεις, στα σχολεία, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, ο φασισμός αντιμετωπίζεται συλλογικά και αδιαμεσολάβητα μέχρι την οριστική εξάλειψή του.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 8/1 στις 11.00  ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ
Συνέλευση συλληφθέντων της αντιφασιστικής πορείας στις 18/9/2014 στο Κερατσίνι

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Σχετικά με κάποια «τυχαία γεγονότα» διαδοχικής επιβολής προστίμου 6.000€ και δίωξης για την ολική άρνηση στράτευσης

Δημόσια τοποθέτηση του ολικού αρνητή στράτευσης Ζαχαρία Ουσουλτζόγλου, επ” αφορμής της διττής στρατιωτικής καταστολής με άσκηση ποινικής δίωξης και επιβολή του προστίμου των 6.000 ευρώ. Στο κείμενο, εκτός από ενημέρωση πάνω στην υπόθεση, κατατίθεται σαφής θέση ενάντια σε κάθε είδους χακί εκβιασμό.
Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατώντας εδώ.

Σχετικά με κάποια «τυχαία γεγονότα» διαδοχικής επιβολής προστίμου 6.000€ και δίωξης για την ολική άρνηση στράτευσης


 
Τα πρόσφατα γεγονότα…
Την 1η Δεκεμβρίου 2014, η Στρατολογική Υπηρεσία Δυτικής Μακεδονίας (Σ.Υ.Δ.Μ.) παρέδωσε στο σπίτι μου στο Ίλιον, μέσω των ΕΛ.ΤΑ, φάκελο με έγγραφο της -από τις 24/11/2014- απόφασης του διευθυντή της Σ.Υ.Δ.Μ., Ανχη Τσιναφορνιώτη Βασίλειου, συνυπογεγραμμένη από τον τμηματάρχη Γεώργιο Τσίτρο και τον χειριστή του «θέματος» Δνέα Αλέξανδρο Αθανασιάδη, σύμφωνα με το οποίο μου επιβάλλεται πρόστιμο 6.000€ για την από 12/11/2014 «ανυποταξία» μου. Στις 16 του ίδιου μήνα, το πρόστιμο πέρασε στο φορολογικό μου μητρώο ενώ σύντομα θα ειδοποιηθώ και εγγράφως από τον διευθυντή της αρμόδιας Δ.Ο.Υ. για την καταχώρηση, τις προσαυξήσεις και την εκτέλεσή του. Ένα οικονομικό «ίδρυμα» σε πλήρη συνεργασία με ένα στρατιωτικό…
Δυόμισι μήνες νωρίτερα, στις 15/9/2014, αστυνομικοί με συνέλαβαν και με μετέφεραν στο Α.Τ. Ιλίου στο πλαίσιο της αυτόφωρης διαδικασίας μετά από εντολή της στρατιωτικής εισαγγελίας Θεσσαλονίκης. Η σύλληψη έγινε κατόπιν σχετικού αιτήματος της Σ.Υ.Δ.Μ, με την υπογραφή και πάλι του ως άνω αναφερόμενου διευθυντή, συνυπογεγραμμένη από την Υπλγό Πηνελόπη Χατζηαθανασιάδου, για –παλαιότερη- ανυποταξία μου στις 12/11/2013. Η σύλληψη έγινε κοντά στο σπίτι μου από δύο επώνυμους (και πολύ γνωστούς στους κύκλους των αγωνιζόμενων της περιοχής) υπαλλήλους της «ασφάλειας» του τοπικού Α.Τ. που παραμόνευαν έξω από το σπίτι μου. Λίγες ώρες αργότερα, κατόπιν εντολής του αρμοδίου στρατιωτικού εισαγγελέα Αθηνών, Μακρή Βασίλειου, αφέθηκα δίχως τελικά να παραπεμφθώ σε αυτόν αλλά με τα σχετικά έγγραφα που συνηγορούν στην ποινική μου δίωξη και τη δρομολόγηση δικάσιμου διαδικασίας. Ένα δικαστικό-στρατιωτικό «ίδρυμα» σε πλήρη συνεργασία με ένα αστυνομικό…
Συνεπείς λοιπόν στο κατασταλτικό τους έργο και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι στρατιωτικοί, αστυνομικοί, εισαγγελικοί και οικονομικοί μηχανισμοί του κράτους, με συνέλαβαν, μου επέβαλαν πρόστιμο 6.000€ και θα με δικάσουν…
Για τις αρχές, είναι γνωστή η τοποθέτησή μου στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο εδώ και 15 χρόνια και η συμμετοχή μου σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, συνελεύσεις, κοινωνικές αντιστάσεις και αγώνες. Τους είναι επίσης γνωστή η απέχθειά μου («αδιαφορία» την ονόμασαν για να ενεργοποιήσουν το ένταλμα σύλληψής μου) προς τα έθνη, τα κράτη και τους μιλιταριστικούς μηχανισμούς. Από τον Δεκέμβριο του 2012, έχω εξάλλου δημόσια και επώνυμα τοποθετηθεί τόσο για την πολιτική μου ταυτότητα όσο και για την άρνηση κατάταξής μου στον στρατό, με την συλλογική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης που συνυπέγραψα μαζί με άλλους 4 συντρόφους και την οποία φροντίσαμε να δημοσιοποιήσουμε ευρέως σε αθηναϊκό και πανελλαδικό επίπεδο. Δύο χρόνια μετά, οι αρχές φαίνεται ότι με έχουν στοχοποιήσει λαμβάνοντας εκδικητικά μέτρα. Την ίδια κατασταλτική «φροντίδα» κατά καιρούς δέχονται επίμονα και άλλοι ολικοί αρνητές (επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα, πρόστιμα, δίκες, περιοριστικοί όροι, χρηματικές εγγυήσεις κ.ά.) αφού για τους στρατοκράτες το «αδίκημα» του αυτοπροσδιορισμού μας έξω και ενάντια από τον κόσμο των εθνών και του μιλιταρισμού θεωρείται «διαρκές».
Και λίγο παλαιότερα…
Η διόλου τυχαία χρονικά ενεργοποίηση των αρχών προς το πρόσωπό μου δεν σχετίζεται μονάχα με την μέριμνά τους να ασχοληθούν μαζί μου τις ημέρες που εξελίσσονταν κορυφαίες πανελλαδικές αντιστάσεις (η πρώτη κατά τη διάρκεια των γεγονότων για τον ένα χρόνο από την δολοφονία του Π. Φύσσα και η δεύτερη κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας του Ν. Ρωμανού). Σχετίζεται και με παρόμοια εκδικητικά μέτρα που πάρθηκαν τον τελευταίο καιρό από αστυνομικές και δικαστικές αρχές του νομού Κοζάνης προς τους γονείς μου, που αφενός υπερασπίζονται τις επιλογές μου, και αφετέρου, έχουν τοποθετηθεί ενεργά εδώ και δεκαετίες στον κόσμο του αγώνα. Αυτή η εκδικητικότητα εκφράστηκε και με την ποινική τους δίωξη για τη συμμετοχή τους σε αντιφασιστική διαδήλωση στην Κοζάνη λίγες ημέρες μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα. Είναι προφανές, ότι το βαθύ κράτος στη δυτική μακεδονία, τελευταία, έχει δείξει ιδιαίτερο ζήλο να πλήξει πρόσωπα που υπερασπίζονται δημόσια τις πολιτικές τους απόψεις, με συνέπεια στους αγώνες και αναγνωρισιμότητα στην τοπική κοινωνία. Μια προσπάθεια που εντάσσεται στην ευρύτερη καθεστωτική στρατηγική εδραίωσης του φόβου και της σιωπής, αδρανοποίησης των κοινωνικών αντανακλαστικών και τελικά εξυπηρέτησης των πολιτικών της λεηλασίας και της καθυπόταξης.
Δύο κόσμοι με διαφορετικές αφετηρίες και συγκρουόμενες αξίες…
Έχω επιλέξει -όπως και πολλοί άλλοι ολικοί αρνητές στράτευσης- να μην αποκρύπτω αυτό που πρεσβεύω αλλά αντιθέτως να ορίζω δημόσια την πολιτική μου ταυτότητα, τις αρνήσεις μου στον κόσμο της εξουσίας, του κεφαλαίου, των κρατών, των εθνών και των στρατών τους, τόσο σε επίπεδο καθημερινών σχέσεων όσο και σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων. Έχω επίσης επιλέξει να απέχω από ένα υποκριτικό παιχνίδι «τρελόχαρτων» και λοιπών απαλλαγών που διευθετεί θεσμικά και περιφράσσει την όποια αυθόρμητη αποστασιοποίηση προς τον στρατό, μετατρέποντάς την σε ελεγχόμενη και όχι σε μια γενικευμένη κοινωνική στάση ανταγωνιστική προς το υπάρχον. Έχω τέλος επιλέξει να είμαι κομμάτι των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων που θέτουν τη βάση μιας διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, δίχως διακρίσεις, ιεραρχίες, επιβολές, στην προοπτική της δημιουργίας ενός διαφορετικού κόσμου από αυτόν της βαρβαρότητας και του ολοκληρωτισμού.
Στον αντίποδα ο στρατός και οι διωκτικές αρχές, αντιμετωπίζουν τους ολικούς αρνητές εξατομικευμένα, μακριά από οποιαδήποτε δημόσια θέαση των επιλογών και αποφάσεών τους, οχυρωμένοι πίσω από τα δικαστήρια-στρατόπεδά τους και συνεπικουρούμενοι από μια στρατιά ένστολων κάθε είδους. Τελευταία μάλιστα, στο κατασταλτικό αυτό έργο, επιστράτευσαν και ένα πλήθος γραφειοκρατών από οικονομικές, δημοτικές και άλλες διοικητικές υπηρεσίες. Διαμορφώνουν μια ασφυκτική καθημερινότητα στους αρνητές, με διαρκείς αστυνομικές παρενοχλήσεις, εντάλματα, μεταγωγές, διώξεις, δίκες αλλά και επιβάρυνση των φορολογικών τους μητρώων, παράβολα για δίκες και προσφυγές, περιοριστικούς όρους κ.ά. Στην πραγματικότητα όμως, η επιλογή μας όχι μόνο δεν είναι στενά προσωπική αλλά είναι βαθύτατα κοινωνική και συλλογική, αφού θέτει στο επίκεντρό της όχι την προσωπική στάση απέναντι στον στρατό και την θητεία αλλά το πρόταγμά μας, τις κοινωνικές αρνήσεις στον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό.
Ας γνωρίζουν αυτοί που μας θέτουν στο στόχαστρό τους ότι δεν πρόκειται να μείνουμε απαθείς. Οι επιλογές τους δεν είναι ούτε τυπικές, ούτε διεκπεραιωτικές, ούτε έξω από την πολεμική τους προς τους «διαφορετικούς». Κάθε ιθύνων νους που νομοθετεί, κάθε επιτελικό και τοπικό στρατηγείο που υπογράφει και δίνει εντολές, κάθε κρατικός υπάλληλος που εκτελεί «άνωθεν εντολές» ενάντια σε ανθρώπους του αγώνα, έχει άμεση ευθύνη και ενεργό ρόλο σε ό,τι αποφέρει στις ζωές των «άλλων». Δεν περιμένουμε προφανώς από στρατοκράτες, μπάτσους και δικαστές να απαρνηθούν τη θέση τους στον κόσμο των «από πάνω», της εξουσίας. Σε αυτές όμως τις εποχές, εργαζόμενοι σε εφορίες ή άλλες δημόσιες υπηρεσίες (δημοτολόγια, ΚΕΠ κ.ά.) είναι τουλάχιστον υποκριτικό να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνουν τα πρόστιμα των 6.000€…
Ας γνωρίζουν αυτοί που μας θέτουν στο στόχαστρο, ότι οι νόμοι με βάση τους οποίους αντιμετωπιζόμαστε εμπεριέχουν μια δομική επιβολή, και σίγουρα καμιά κοινή συμφωνία ή συναίνεση επί του «δικαίου» που επικαλούνται (το δίκαιο δηλαδή του κράτους, του κεφαλαίου και των στρατών τους). Ακόμη και για τα στρατοδικεία τους, αντιμετωπιζόμαστε για την άρνηση μιας πράξης που δεν συμβαδίζει με την πολιτικο-ιδεολογική φιλοσοφία μας. Στην ουσία όμως αντιμετωπιζόμαστε και ποινικοποιούμαστε για την στάση μας να μην μείνουμε αδρανείς και να μην δεχτούμε τα εθνικά ιδεώδη και τον μιλιταρισμό αλλά να τα αμφισβητήσουμε εμπράκτως. Ποινικοποιούμαστε για την άρνηση να υπηρετήσουμε κάτι (στρατός) που το αντιμαχόμαστε ως δομή και ως μηχανισμό, την άρνηση να ρυθμίσουμε με θεσμικό τρόπο (τρελόχαρτο, εναλλακτική θητεία) κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τον αντιθεσμικό τρόπο αντίληψης της πολιτικής και των ζωών μας και τέλος, την άρνηση να ταυτιστούμε με κάτι που το αντιλαμβανόμαστε ως μια επίπλαστη και φαντασιακή κατασκευή (έθνος). Πρόκειται για ξεκάθαρες πολιτικές διώξεις.
 
Διαρκείς αρνήσεις στον στρατό και τα πρόστιμά του…
Η άρνησή μου να καταταγώ στον στρατό δεν ξεκίνησε ούτε τελείωσε στη συλλογική δήλωση ολικής άρνησης τον Δεκέμβριο του 2012. Οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας, είχαμε γράψει τότε αλλά φαίνεται ότι οι στρατοκράτες δεν το κατάλαβαν. Τους υπενθυμίζω λοιπόν και πάλι ότι η άρνηση είναι διαρκής, είναι μια συνολικότερη καθημερινή πολιτική στάση. Όσο θα υπάρχει υποχρεωτική στράτευση, στρατός, σύνορα και σημαίες, θα βρίσκομαι συνειδητά απέναντί τους. Όσο ο μιλιταρισμός και ο εθνικισμός θα δηλητηριάζει την κοινωνία, τόσο θα παραμένω «ανυπότακτος» στη στρατοκρατική κανονικότητα.
Με αφορμή μάλιστα την επιβολή του προστίμου των 6.000€, δηλώνω δημόσια ότι δεν αναγνωρίζω ούτε αποδέχομαι την «ποινή» αυτή και φυσικά αρνούμαι να την αποπληρώσω. Έχω προ πολλού ξεκαθαρίσει -και αυτό είναι σε γνώση των αρχών- ότι δεν αποτελώ κουκίδα κανενός έθνους και δεν αποδέχομαι καμιά «υποχρέωση» προς τον στρατό τους. Συνεπώς, δεν έχω κανένα ούτε ηθικό ούτε οικονομικό χρέος να αποπληρώσω στους εθνικούς και κρατικούς νταβατζήδες. Το μόνο μου χρέος είναι να συνεχίζω να βρίσκομαι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, μαζί με τους φτωχούς, τους απόκληρους και τους κυνηγημένους αυτού του κόσμου. Το μόνο μου χρέος είναι να συνεχίσω να βρίσκομαι μαζί με τον κόσμο του αγώνα, στους δρόμους, στις αυτοοργανωμένες δομές και διαδικασίες, στα καθημερινά οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, ακόμη και αν κάποιοι θέλουν να μου επιβάλουν μια νέα σχέση εξάρτησης και ομηρείας, ακόμη και αν κάποιοι με «ανταμείβουν» με ένα νέο ιδιώνυμο μέτρο.
Πρόστιμα, χαράτσια και «εθνικό χρέος»…
Η οικονομική καταστολή, ως μια μορφή αντιμετώπισης της κοινωνικής και πολιτικής απειθαρχίας, προϋπήρχε της κρίσης. Παρέμενε όμως ένα ευκαιριακό ή επιλεκτικό εργαλείο, αφού το καθεστώς βασιζόταν κυρίως σε άλλες μορφές πειθάρχησης και συναινέσεων. Οι απόπειρες εξάλλου να γενικευτούν ή να μονιμοποιηθούν μέτρα οικονομικής καταστολής, συνάντησαν κατά καιρούς αντιδράσεις, βρέθηκαν όμως και μπροστά σε ενδοσυστημικά αδιέξοδα. Με την μετάβαση στην εποχή της κρίσης και την εγκαθίδρυση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, η οικονομική καταστολή απέκτησε για το κράτος μεγαλύτερη βαρύτητα.
Παράλληλα, η έννοια του «εθνικού χρέους» ήρθε για να εξυπηρετήσει όχι μόνο τους νέους όρους κυριαρχίας και διακυβέρνησης της ελληνικής κοινωνίας, τις μνημονιακές πολιτικές και τις μεταρρυθμίσεις του καπιταλισμού. Ήρθε για να διαμορφώσει και τα νέα πεδία συναινέσεων: εσωτερίκευση των ενοχών, κοινωνικοποίηση των ευθυνών, φόβος, εθνική (συ)στράτευση κ.ά. Στο προκείμενο, το χρέος κατονομάζεται ως «εθνικό» ενώ στην ουσία του είναι ένα χρέος ταξικό, απόρροια της λειτουργίας του καπιταλισμού και των δομικών του αντιφάσεων, απόρροια της αδυναμίας ή της επιδίωξης του κεφαλαίου για μεγαλύτερα ή νέα κέρδη. Σε καμία περίπτωση λοιπόν το όποιο χρέος δεν μπορεί να καταλογιστεί στους «από κάτω», ακόμη και αν αυτοί έχουν κληθεί να το αποπληρώσουν στο όνομα ενός «εθνικού σκοπού».
Καθόλου τυχαία λοιπόν δεν ήταν η από το 2010 προσπάθεια του ελληνικού κράτους για την χρηματοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής σφαίρας. Σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα βασίστηκε και το διοικητικό πρόστιμο των 6.000€ προς τους «ανυπότακτους» που εισήγαγε το 2011 ο Ευάγγελος Βενιζέλος (τότε υπουργός Εθν. Άμυνας). Η χρηματοποίηση των διώξεων αποσκοπεί μεταξύ άλλων στην αποπολιτικοποίηση της ανυποταξίας και των αρνήσεων. Μεταφέρει τον ανταγωνισμό (μεταξύ στρατού-αρνητών, κράτους-ανυπότακτων κ.ά.) από το πολιτικοκοινωνικό πεδίο, στο πεδίο των τυπικών και ατομικών γραφειοκρατικών διευθετήσεων, ενώ παράλληλα εξωραΐζει τον πολιτικό αυταρχισμό που υπάρχει στην έμπνευση, την εισαγωγή και την εφαρμογή αυτών των μέτρων. Παράλληλα με το πρόστιμο των 6.000€, εισήχθησαν πλήθος νέων και ευφάνταστων χαρατσιών, ως εισπρακτικά μέτρα. Η διαρκής απειλή της ανεργίας, των κατασχέσεων αλλά και της φτώχειας μαζί με την επίκληση των διαφόρων κατά καιρούς «εθνικών κινδύνων» είναι το πολεμικό εκείνο μέτωπο της πειθάρχησης και της λεηλασίας.
Μην υπολογίζετε σε εμάς…
Αν οι διωκτικές, οικονομικές και στρατιωτικές αρχές ψάχνουν για κορόιδα ή για θύματα, ας κοιτάξουν καλύτερα κάπου αλλού. Καμία κατασταλτική πρόκλησή τους δεν πρόκειται να με πείσει να αναγνωρίσω το έθνος και τον στρατό ως «κοινωνικό αγαθό» όπως και κανένα γαλανόλευκο-χακί χαράτσι δεν θα με εξαναγκάσει να κλειστώ στον εαυτό μου και να απομακρυνθώ από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Τους επιστρέφω λοιπόν τόσο το πρόστιμο όσο και την ύβρη να αποπειραθούν να με φοβίσουν με αλλότριους για εμένα όρους και αξίες, να κοστολογήσουν χρηματικά δηλαδή την άρνησή μου και τις πολιτικές μου αντιλήψεις. Όχι, δεν πρόκειται να τους κάνω την χάρη ούτε και θα δεχθώ εκβιασμούς για οτιδήποτε αφορά την καθημερινότητα και το περιβάλλον μου, αφού εκεί στοχεύουν όλοι αυτοί οι «εθνικοί προστάτες». Την ευθύνη στο εξής για οτιδήποτε συμβεί σε εμένα και το περιβάλλον μου θα την έχουν αυτοί που υπογράφουν και εκτελούν εντολές, αφού αδυνατούν να καταλάβουν ότι …τα σώματά μας δεν είναι αναλώσιμα υλικά για καπιταλιστικούς σχεδιασμούς, δεν είναι υπολογίσιμα μεγέθη σε καμία μεγάλη ή μικρή εθνική ιδέα, δεν είναι πιόνια κανενός στρατοκράτη, δεν συγκροτούν καμία ομοιόμορφη μάζα, δεν υποτάσσονται σε «άνωθεν εντολές», δεν περιφράσσονται σε κανέναν στρατώνα. Αντιθέτως, λειτουργούν αδιαχώριστα από τη σκέψη μας, τις ιδέες μας, τη συνείδησή μας, τους αγώνες μας, για μία κοινωνία ελευθερίας και όχι μία κοινωνία φυλακή, για μία κοινωνία ίσων απέναντι σε ίσους…
30/12/2014
Ζαχαρίας Ουσουλτζόγλου
αναδημοσίευση από το blog της πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης