Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ



Όπως και την περσινή χρονιά έτσι και φέτος ξεθάβουμε την επέτειο της σφαγής 100 αιγαλιωτών από γερμανούς ναζί και ντόπιους συνεργάτες τους το 1944. Ξεθάβουμε ένα γεγονός από εκεί που το είχε καταδικάσει τόσο η κυρίαρχη κουλτούρα (αυτή που έχει θωρακίσει ιστορικά την ατιμωρησία των ντόπιων δοσίλογων) όσο και η αριστερή κομματική μιζέρια (αυτή που κατέβαζε καμία δεκαριά αντιστασιακούς στο μνημείο διεκπεραιώνοντας ένα ιστορικό καθήκον χωρίς πολιτική υπεραξία… δυστυχώς γι’ αυτό).
Την προηγούμενη χρονιά είχαμε διαισθανθεί τον επελαύνοντα φασισμό ως αιχμή ενός συστημικά προωθούμενου κοινωνικού κανιβαλισμού. Και έτσι, η πορεία ξεκίνησε από την περιώνυμη πλατεία «29/9/1944» για να καταλήξει στο Βίλατζ, εκεί που εκδηλώνονταν σποραδικά επιθέσεις φασιστοειδών σε μετανάστες. Οι κοινωνικές διεργασίες που ανέδειξαν την υπολανθάνουσα ακροδεξιά κοινωνική στροφή ολοκληρώθηκαν στις τελευταίες εκλογές.
Έτσι, η φετινή αντιφασιστική πορεία στο Αιγάλεω, έρχεται αυτή τη φορά να στείλει ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι η περιοχή μας δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ, να γίνει φασιστικό προπύργιο, ρατσιστικό σφαγείο και εθνικιστικό φτωχοκομείο. Η φετινή πορεία θα ξεκινήσει και πάλι από την πλατεία «29/9/1944» (Ιερά Οδός και Κηφισού) για να περάσει από τον «Αγ. Σπυρίδωνα» (μια περιοχή που κτίστηκε από ιρακινούς μετανάστες στο μεσοπόλεμο) και να καταλήξει στο σταθμό του Μετρό.
Αν πέρυσι η πορεία ήταν η μαζικότερη που έχει γίνει στο Αιγάλεω εδώ και πολλά χρόνια (καθιερώνοντας την πόλη μας ως απολύτως εχθρική προς τους φασίστες χωρίς να χαρίζεται στη θεσμισμένη εξουσία), φέτος πρέπει να έχει ακόμη μεγαλύτερο ποιοτικό και ποσοτικό εκτόπισμα.
Να στείλουμε και πάλι το μήνυμα: θάνατος στο φασισμό! Παντού και πάντα!
Ραντεβού αύριο το απόγευμα στις 6μμ στην πλατεία «29/9/1944»!
*η πλατεία βρίσκεται πολύ κοντά στη διασταύρωση των οδών Ιεράς Οδού και Κηφισού, επί της οδού Κηφισού προς τη μεριά του Αιγάλεω. Αν χρησιμοποιήσουμε το μετρό, από το σταθμό Αιγάλεω κινούμαστε προς τον Κηφισό προσεκτικά στο δεξιό ρεύμα κι όχι στο αριστερό (για να μην υπάρξουν ανεπιθύμητες «τριβές» με τις ένοπλες συμμορίες που θα φυλάνε το αστυνομικό τμήμα λίγο πριν τον Κηφισό).

αναδημοσίευση από το blog της κατάληψης Σινιάλο στο Αιγάλεω

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Κάλεσμα στη γενική απεργία της Τετάρτης 26 Σεπτέμβρη


Η Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι μαζί με άλλες συνελεύσεις γειτονιών θα κατέβουμε με κοινό μπλοκ στην απεργιακή πορεία της Τετάρτης 26 Σεπτέμβρη στην Αθήνα. Ως σημείο συγκέντρωσης ορίστηκε η διασταύρωση Πατησίων με Στουρνάρη (Πολυτεχνείο), στις 11.00πμ. Θα υπάρχουν περιμετρικά πανό της κάθε συνέλευσης ενώ συμφωνήθηκαν και δυο κοινά πανό για το μπροστινό και πίσω μέρος του μπλοκ:

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΔΟΥΛΟΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΑΠΟ ΔΕΙΛΙΑ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΟΧΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

Τα νέα βάρβαρα μέτρα συνεχίζουν και ολοκληρώνουν το καπιταλιστικό πρόγραμμα κοινωνικής ισοπέδωσης που πειραματίζονται και εφαρμόζουν εδώ και δύο χρόνια οι εγχώριοι συνασπισμοί κυβερνητικής εξουσίας μαζί με τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια και το ΔΝΤ προς όφελος του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.
Η απεργιακή κινητοποίηση της 26ης Σεπτέμβρη, μετά από αρκετούς μήνες αμηχανίας και σιγής, ας γίνει το έναυσμα για μια νέα φάση κοινωνικών-ταξικών αγώνων, μεγάλων κεντρικών κινητοποιήσεων, ενδυνάμωσης και πολλαπλασιασμού των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων και δράσεων αντίστασης και αλληλεγγύης μέσα στις γειτονιές.

από τα σπίτια σβήνοντας διακόπτες
στους δρόμους ανοίγοντας δρόμους

* Η Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι συνεχίζει να γίνεται, όσο είναι ακόμα καλός ο καιρός, κάθε Δευτέρα, στις 7.30μμ, στην πλατεία Λαού, στα Ταμπούρια.


αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας στο Κερατσίνι

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Για την απεργία της Τετάρτης 26/9

Μετά από πολλούς μήνες κοινωνικής νηνεμίας την Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη έχει προκηρυχθεί γενική απεργία εξαιτίας των νέων βάρβαρων αντικοινωνικών-ταξικών μέτρων που ετοιμάζεται να επιβάλλει η εγχώρια και διεθνής τρόικα. Είναι ανούσιο να επαναλάβουμε τα μέτρα ή να επιχειρήσουμε να πούμε τι θα προκαλέσουν στις πληττόμενες ομάδες του πληθυσμού. Όλοι και όλες παρακολουθούν καθημερινά τις διαρροές, τις ανακοινώσεις, τα εικονικά καβγαδάκια και γνωρίζουν πολύ καλά τι περιλαμβάνουν τα νέα μέτρα ενταφιασμού τους.
Το θέμα είναι να μην επικρατήσει η απάθεια και η μοιρολατρία αλλά η 26η Σεπτέμβρη να αποτελέσει το εφαλτήριο ενός νέου κύκλου κοινωνικών-ταξικών αγώνων και διεργασιών, που αυτή τη φορά δε θα περιοριστούν σε απεργιακά ξεσπάσματα οργής, σε βραχύβιες συναντήσεις σε πλατείες, δε θα ξεγελαστούν από κομματικές σειρήνες οποιασδήποτε απόχρωσης, δε θα χωνευτούν σε κάλπικες ελπίδες. Αλλά μέσα από την ατομική και συλλογική αυτενέργεια θα συγκροτήσουν κοινότητες αγώνα και καθημερινής ζωής, στέρεα και διευρυνόμενα δίκτυα αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, σε κάθε γειτονιά, εργασιακό και εκπαιδευτικό χώρο. Στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης, της επανάστασης σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, σε κάθε κοινωνική και διαπροσωπική σχέση, για μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας.
Το σύνθημα «όλοι και όλες στους δρόμους» είναι πλέον παρωχημένο. Έχει ήδη πραγματωθεί και έκλεισε τον κύκλο του. Το ζήτημα δεν είναι πλέον αν μπορούν να κατέβουν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους αλλά τι θέλουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, τι επιθυμούν και τι επιδιώκουν. Κάποια αλλαγή, κάποια διόρθωση, την ανατροπή, ένα προστατευτικό δίχτυ, την επιστροφή στη ζωή που είχαν; Τι σκέφτονταν και τι έκαναν την προηγούμενη μέρα και τι θα κάνουν την επόμενη; Συλλογικοποιούνται ή μένουν εξατομικευμένοι; Ενδιαφέρονται για τους άλλους ή μόνο για την πάρτη τους; Θα ήθελαν να επιχειρήσουν τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας ή είναι εξαρτημένοι από τον καταναλωτισμό, τον ατομισμό, το χρήμα, την τηλεχαύνωση, την ιδιοκτησία ανθρώπων και αντικειμένων, τους κάθε είδους ρόλους-ιδιότητες αυτοπροβολής και κοινωνικού κύρους; Το ζήτημα δεν είναι αν θα γίνουν εκτεταμένες συγκρούσεις αλλά αν αυτές έχουν κάπου να φωλιάσουν και να πολλαπλασιαστούν την επόμενη μέρα, να γίνουν συνειδητές ρήξεις και να ανοίξουν περάσματα και όχι να μείνουν μετέωρες όπως την 12η Φλεβάρη, σαν λαμπρό πυροτέχνημα που λίγο μετά σβήνει και ακολουθούν οι τίτλοι τέλους με την προκήρυξη εκλογών.
Τα ερωτήματα στέκονται μπροστά μας πεισματάρικα και αμείλικτα. Και μόνο μια βεβαιότητα υπάρχει: ο καπιταλισμός δε βελτιώνεται, ανατρέπεται. Τα λέμε την Τετάρτη στον δρόμο, στις 11.00πμ, επί της Πατησίων, στο ύψος του Πολυτεχνείου, αλλά και καθημερινά στη γειτονιά μας, στις αυτοοργανωμένες διαδικασίες, στις συλλογικές δράσεις, στις κινήσεις αλληλεγγύης.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Οι “λαθραίοι”

Θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς ότι αυτοί που θα αποκλειστούν και θα δεχτούν την πιο βάρβαρη επίθεση θα είναι μόνο οι μετανάστες. Όσο η κρίση βαθαίνει, σ’ αυτούς που “περισσεύουν”, στους “περιττούς”, στους “λαθραίους” θα προστίθενται ολοένα και περισσότεροι. Θα τους αποδοθούν ονόματα και ταυτότητες κατάλληλα έτσι ώστε οι ευθύνες για την εξαθλίωση τους να αποδοθούν στους ίδιους, έτσι ώστε να ελεγχθούν, να κατασταλούν. Οι “λαθρομετανάστες”, οι οροθετικές, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι εκδιδόμενες, οι κουκουλοφόροι, οι μολυσματικοί άστεγοι, οι “λαθρεπιβάτες”.
Την ίδια στιγμή που τα χαράτσια, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η αύξηση του ΦΠΑ, τα υπέρογκα ποσά της εφορίας, οι αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων αποτελούν μια τραγική πραγματικότητα που επιβάλλει η καπιταλιστική επέλαση, οι κυρίαρχοι, προσπαθούν να πείσουν ότι οι αρνήσεις πληρωμής των εισιτηρίων, η απώθηση των ελεγκτών, η αλληλεγγύη που εκφράζεται μέσω της ανταλλαγής των εισιτηρίων, είναι πράξεις παράνομες και οι επιβάτες που συνειδητά ή αντανακλαστικά (λόγω συνθηκών) αρνούνται να συναινέσουν, είναι “λαθραίοι”.
Να σταθούμε πλάι-πλάι, όλοι εμείς οι “λαθραίοι”, πέρα από τους ψευδείς διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Να αντισταθούμε. Να αντεπιτεθούμε. Να πάρουμε πίσω την κλεμμένη μας ζωή.


Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΕΛΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ «ΕΚΚΕΝΩΣΗ» ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 12/9

Η κατάληψη Δέλτα είναι ένας ανοιχτός κοινωνικός-πολιτικός χώρος. Αποτελεί μόνιμη στέγη και τόπο συνεύρεσης-συζήτησης-δράσης για πολύ κόσμο που σκέφτεται και δρα επαναστατικά, ενάντια στην καταπίεση που γεννά το σύστημα. Στο κτήριο στεγάζονται υποδομές όπως βιβλιοθήκη, τυπογραφείο, γυμναστήριο, διάφορα εργαστήρια δημιουργίας, παιδότοπος, χώρος συναυλιών κ.α. Επίσης συστεγάζεται το κινηματικό ραδιόφωνο Radio Revolt καθώς και άλλες ομάδες/συλλογικότητες. 
Έχουν πραγματοποιηθεί εκδηλώσεις πολιτικού, πολιτισμικού χαρακτήρα, αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους κ.α. Για όλους αυτούς τους λόγους η κατάληψη Δέλτα αποτελεί στόχο για το κράτος και όπως και στο παρελθόν έχουν γίνει αρκετές απόπειρες καταστολής της δράσης της, έτσι και τον τελευταίο καιρό υπήρχε πίεση από τη μεριά του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης προς τη ΔΕΗ για τη διακοπή του ρεύματος του κτηρίου.
Σήμερα 12/9/2012 νωρίς το πρωί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενοι από ΕΚΑΜ, ΜΑΤ, ΖΗΤΑδες και ασφαλίτες εισέβαλαν στην κατάληψη Δέλτα καταστρέφοντας την κεντρική πόρτα. Συνέλαβαν 10 συντρόφους που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο κτήριο. Προέβησαν σε φθορές στο κτήριο και στις υποδομές του, κατέσχεσαν χρήματα, εξοπλισμό και προσωπικά αντικείμενα και στη συνέχεια σφράγισαν την είσοδο της κατάληψης. Αλληλέγγυος κόσμος που συγκεντρώθηκε σε κοντινή απόσταση και επιχείρησε να προσεγγίσει την κατάληψη απωθήθηκε από τα ΜΑΤ με αποτέλεσμα την προσαγωγή 4 ατόμων που εγκλωβίστηκαν σε διπλανό μαγαζί. Οι τελευταίοι 4 προσαχθέντες είναι ελεύθεροι, επίσης δεν υπάρχουν τραυματισμοί από τη συμπλοκή.
Η κατάληψη Δέλτα είμαστε όλοι εμείς, οι συνειδήσεις και οι διαθέσεις μας δεν καταστέλλονται. 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΔΩ 

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΕΛΤΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ 

10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ 


Κατάληψη Δέλτα, αλληλέγγυοι/ες

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι, Δευτέρα 10/9, στις 7.30μμ, στην πλ. Λαού


Η μέρα μικραίνει και η ώρα έναρξης της εβδομαδιαίας συνέλευση της πλατείας στο Κερατσίνι, κάθε Δευτέρα στην πλατεία Λαού, μετατοπίζεται από τις 8.00μμ στις 7.30μμ.
Στη συνέλευση της Δευτέρας 10/9 θα ανταλλαχθούν εκτιμήσεις γύρω από την τρέχουσα συγκυρία (νέος γύρος βάρβαρων ταξικών-αντικοινωνικών μέτρων, σκλήρυνση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και ρητορικής, όξυνση του κρατικού αυταρχισμού και καταστολής, ρατιστικές επιθέσεις και φασιστική βία) στην προοπτική της ανάληψης πρωτοβουλιών λόγου και δράσης, τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε συντονισμό με άλλες συνελεύσεις κατοίκων.

αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας στο Κερατσίνι

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι, Δευτέρα 3/9, 8.00μμ, Πλ. Λαού


Η Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι, μετά την διακοπή του Αυγούστου, ξεκινάει και πάλι τις εβδομαδιαίες συναντήσεις της, τη Δευτέρα 3 Σεπτέμβρη, στις 8.00μμ, στην πλατεία Λαού.
Διαρκές ανοιχτό ραντεβού στις αυτοοργανωμένες διαδικασίες λόγου και δράσης και στους δρόμους του αγώνα. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η συλλογική αντίσταση η δύναμή μας.

αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας στο Κερατσίνι

Για την συγκέντρωση και την πορεία από το Μοναστηράκι το Σάββατο 1η Σεπτέμβρη


Το μόνιμο «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» έχει εγκαθιδρυθεί για τα καλά, δίδυμο αδερφάκι του καπιταλισμού-σε-κρίση. Η κρατική καταστολή, με τις καθημερινές επιχειρήσεις «σκούπα», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τη μηδενική ανοχή σε κάθε κοινωνική αντίσταση, έχει ενταθεί. Οι φασιστικές επιθέσεις έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό πλέον φονικότητας ενώ συστήνονται και επίσημα τα σύγχρονα «τάγματα ασφαλείας-εφόδου». Το φθινόπωρο, με τον νέο γύρο σκληρών ταξικών-αντικοινωνικών μέτρων, προβλέπεται θερμό από όλες τις απόψεις. Η σωστή ερμηνεία της συγκυρίας και των δεδομένων της, η συσπείρωση των δυνάμεων, η ανάληψη πρωτοβουλιών λόγου και δράσης σε κάθε κοινωνικό χώρο και μέτωπο αγώνα, η διασπορά των προταγμάτων μας, η δημιουργία κοινών τόπων ανταλλαγής εκτιμήσεων και παραγωγής κοινών προσανατολισμών δράσης, κρίνονται αναγκαία όσο ποτέ.


Στο Μοναστηράκι, χθες Σάββατο 1η Σεπτέμβρη, συγκεντρωθήκαμε περισσότεροι από 1500 άνθρωποι, επιχειρήσαμε να κινηθούμε μέσω της Ερμού προς το Σύνταγμα για να συναντήσουμε απευθείας αστυνομικό φράγμα πολλών διμοιριών, κινηθήκαμε τελικά μέσω της Αθηνάς προς Ομόνοια περικυκλωμένοι περιμετρικά από τα ΜΑΤ, στην οδό Σταδίου βρεθήκαμε αντιμέτωποι με νέο αστυνομικό φράγμα από κλούβες και διμοιρίες, κάναμε τον κύκλο της Ομόνοιας και μέσω της Αθήνας επιστρέψαμε στο Μοναστηράκι, όπου παραμείναμε συγκεντρωμένοι μέχρι τις 9 το βράδυ.


Με την ευαισθησία της εξέγερσης, το πείσμα της ανυποταγής, τη δύναμη της αλληλεγγύης, το όραμα της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης, να σταθούμε στο ύψος των καιρών, να ατενίσουμε χωρίς φόβο τις σκοτεινές γραμμές των οριζόντων, να ανοίξουμε δρόμο προχωρώντας.

Κείμενο που μοιραζόταν χθες από πρωτοβουλία συντρόφων και συντοφισσών:

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Το κράτος εξαπέλυσε τον τελευταίο μήνα μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία οργανωμένων πογκρόμ εναντίον των πιο ευάλωτων και υποτιμημένων κοινωνικών κομματιών (μετανάστες, εκδιδόμενες, τρανς, τσιγγάνοι, τοξικοεξαρτημένοι) με το οργουελιανής έμπνευσης όνομα «Ξένιος Ζευς». 14.897 προσαγωγές και 2.101 συλλήψεις μεταναστών, εκατοντάδες συλλήψεις «ντόπιων» και μεταναστριών εκδιδόμενων, καταναγκαστικές εξετάσεις για HIV, εκτοπίσεις μεταναστών χωρίς χαρτιά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκκενώσεις καταυλισμών τσιγγάνων συνθέτουν την πιο εφιαλτική φάση της καπιταλιστικής επίθεσης των τελευταίων τριών ετών και της δημιουργίας ενός κράτους διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Μαζί με τις κρατικές συμμορίες επέδραμαν και τα παρακρατικά τάγματα ασφαλείας των φασιστών με τη δολοφονία νεαρού Μαροκινού στο κέντρο της Αθήνας στις 12 Αυγούστου και εκατοντάδες δολοφονικές επιθέσεις και τραυματισμούς μεταναστών απ’ άκρη σε άκρη της ελληνικής επικράτειας.
Η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης με την τεράστια αύξηση της ανεργίας έχουν κάνει όλο και περισσότερους ντόπιους και –κυρίως– μετανάστες προλετάριους περίσσιους και άχρηστους για τις τρέχουσες ανάγκες της καπιταλιστικής μηχανής. Η απαξίωση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης, η υποτίμηση της εργασίας και της ανθρώπινης ζωής, η συνεχιζόμενη πολιτική λεηλασίας και μιας νέας «πρωταρχικής συσσώρευσης» αποτελούν τις κύριες μορφές διαχείρισης της κρίσης και, ενδεχομένως, τις βάσεις για τη μελλοντική ανασυγκρότηση της καπιταλιστικής αξιοποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο, λόγω της εντεινόμενης εξαθλίωσης και περιθωριοποίησης τους, αρκετοί προλετάριοι –μετανάστες και μη– στρέφονται σε παράνομες δραστηριότητες προκειμένου να επιβιώσουν (ναρκωτικά, τσιγάρα, μικρεμπόριο χωρίς άδεια, πορνεία, κλοπές, ληστείες), οι οποίες ωστόσο εξαπλώνονται επίσης, γιατί σε περιόδους κρίσης το ίδιο το κεφάλαιο στρέφεται σε αυτές λόγω των υψηλότερων περιθωρίων κέρδους που αποφέρουν.
Το καπιταλιστικό κράτος και τα ΜΜΕ ως ιδεολογικός μηχανισμός της καπιταλιστικής κυριαρχίας αξιοποιούν αυτές τις συμπεριφορές, που είναι προϊόντα της κανονικής λειτουργίας της καπιταλιστικής κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα ποινικοποιούν οποιονδήποτε εναλλακτικό τρόπο επιβίωσης (συλλογή σκραπ, φανάρια) –πέραν του ότι η ίδια η ύπαρξη όσων δεν έχουν χαρτιά είναι εξ ορισμού ποινικοποιημένη– με στόχο τη συνολική εγκληματοποίηση και δαιμονοποίηση των περιθωριοποιημένων κομματιών (μετανάστες, εκδιδόμενες, κλπ), την εκ νέου ανακάλυψη των «επικίνδυνων τάξεων» και την κατασκευή της σύγχρονης φιγούρας του «εσωτερικού εχθρού». Άλλωστε, η ποινικοποίηση των όποιων εναλλακτικών δραστηριοτήτων επιβίωσης των εξαθλιωμένων αποτελούσε από τις απαρχές του καπιταλισμού βασικό μοχλό επιβολής της καπιταλιστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, εντάσσουν σε αυτή τη φιγούρα και όλους όσοι αντιστέκονται και αγωνίζονται: υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τη διαπόμπευση των 4 συλληφθέντων συντρόφων της 12ης Φλεβάρη και τη δημοσίευση των φωτογραφιών τους με το διασυρμό-στιγματισμό των «οροθετικών» και τα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες. Ο σύγχρονος βιοπολιτικός έλεγχος με πρόσχημα τον εξοβελισμό του «κινδύνου» προωθεί την ιδεολογία της «ασφάλειας» σε ευρεία κοινωνικά στρώματα τα οποία έχει καταδικάσει στην μεγαλύτερη ανασφάλεια ως προληπτικό μέτρο ελέγχου του δυνητικά εξεγερμένου πληθυσμού, πατώντας και στο γεγονός ότι η «ασφάλεια» διατυπώνεται ως αίτημα από αντιδραστικά μορφώματα όπως οι επιτροπές κατοίκων τύπου Αγ. Παντελεήμονα, ή διάφορους συλλόγους κατοίκων/καταστηματαρχών. Το κράτος προσπαθεί να στρέψει το διάχυτο φόβο αλλά και την οργή που πηγάζουν από την κρίση σε φόβο, απάθεια ή «κανιβαλισμό» ενάντια στα πιο ευάλωτα και υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας, επιχειρώντας την ανασυγκρότηση του «εθνικού κορμού» κάτω από τις προστατευτικές του φτερούγες, στη βάση των παραδοσιακών αξιών «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», ενάντια στον κατασκευασμένο «εσωτερικό εχθρό». Στόχος είναι η όξυνση του κατακερματισμού και της διαίρεσης της εργατικής τάξης αλλά και η πειθάρχησή και η αποδοτικότερη εκμετάλλευση όσων προλετάριων συνεχίζουν να εργάζονται και ειδικά των μεταναστών.
Έτσι, επιχειρείται η εμπέδωση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης που καταστέλλει με τα ΜΑΤ την πολύμηνη απεργία των χαλυβουργών, ρίχνει πλαστικές σφαίρες στους κατοίκους της Χαλκιδικής που εναντιώνονται στα ορυχεία χρυσού, καταστρέφει τους καταυλισμούς των ρομά στο Αιτωλικό και τον Βοτανικό και σφραγίζει με τη βία την κατειλημμένη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης.
Οι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες συμμετέχουν στα πογκρόμ και γενικότερα στη στρατηγική του κράτους έκτακτης ανάγκης αναλαμβάνοντας να κάνουν τη βρόμικη δουλειά με την οργάνωση εκατοντάδων δολοφονικών επιθέσεων. Η ρατσιστική ρητορεία τους είναι ήδη νομιμοποιημένη στην αλλοτριωμένη δημόσια σφαίρα των ΜΜΕ και της λεγόμενης «κοινής γνώμης» καθώς την έχει υιοθετήσει ένα μεγάλο κομμάτι του φάσματος του πολιτικού συστήματος ενώ επιχειρούν να καταλάβουν το δημόσιο χώρο σε όλη την ελληνική επικράτεια. Έτσι, με το πρόσχημα του αποτρόπαιου βιασμού και κακοποίησης της 15χρονης κοπέλας στην Πάρο από έναν Πακιστανό άνδρα, κάποιες φασιστικές ιντερνετικές περσόνες και ομάδες καλούν το Σάββατο 1/9 σε κεντρικό σημείο της πόλης με στόχο να κατοχυρώσουν τη παρουσία τους στο δημόσιο χώρο, και ειδικότερα σε έναν χώρο όπου τα τελευταία χρόνια έχουν διαδραματιστεί σημαντικές ταξικές συγκρούσεις ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου και του κράτους. Με στόχο δηλαδή να σφετεριστούν τον χώρο και να τον χρησιμοποιήσουν για τις απάνθρωπες δολοφονικές τους πρακτικές. Ταυτόχρονα, επιχειρούν να διατηρήσουν και να ενισχύσουν το κρατικό σχέδιο για τη δαιμονοποίηση και την εγκληματοποίηση των μεταναστών.
Προβάλλοντας τη φιγούρα του μετανάστη ως «εκ φύσεως βιαστή και δολοφόνου» συσκοτίζουν τη διάχυτη βία που ασκείται στα σώματα των γυναικών μέσα στον έμφυλο καταμερισμό ρόλων και εργασίας της καπιταλιστικής πατριαρχικής κοινωνίας ξεκινώντας συχνά από το στενό οικογενειακό περιβάλλον (πολλές φορές ακόμα και των πιο καθώς πρέπει οικογενειών) και φτάνοντας μέχρι τα σκοτεινά δωμάτια όπου βρίσκονται έγκλειστες δούλες μετανάστριες εκδιδόμενες. Η εκμετάλλευση και η καταπίεση των γυναικών τόσο μέσα στην απλήρωτη εργασία του νοικοκυριού όσο και στο εργοστάσιο, το γραφείο ή το πορνείο αποτελεί βασικό όρο ύπαρξης και αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του. Οι βιασμοί που συχνά δεν καταγράφονται καν αποτελούν ένα από τα βασικά μέσα για την εμπέδωση και την κυριαρχία της έμφυλης οργάνωσης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Απ’ αυτή τη σκοπιά η προβολή της φιγούρας του «μετανάστη-βιαστή» που επιχειρούν οι μισάνθρωποι φασίστες δεν έχει παρά τη λειτουργία της συσκότισης και της αναπαραγωγής της συνθήκης αυτής.
Παράλληλα, η αναπαράσταση του άνδρα μετανάστη ως κατ' εξοχήν βίαιου αποσκοπεί στην αποκλειστική ταύτιση της ελληνικής ανδρικής ιδιότητας με την ανθρώπινη ιδιότητα και στην κατοχύρωση της προνομιακής θέσης των Ελλήνων ανδρών στο μονοπώλιο της βίας εναντίον των γυναικών, βία που προκύπτει ως φυσικοποιημένη και για αυτό αόρατη. Μια προνομιακή θέση συνώνυμη και υποδειγματική του Έλληνα άνδρα που τη μια στιγμή μπορεί να μοιράζει σφαλιάρες στη γυναίκα «του» και την άλλη να παρουσιάζεται ως υπερασπιστής της κακοποιημένης από κάποιον «ξένο» γυναίκας «του». Μαζί όμως με την ανάδειξη του αναγκαίου προστάτη της οικογένειας (και κατ' επέκταση προστάτη του έθνους) αποκρύπτεται ότι η έμφυλη βία δεν είναι το «πολιτιστικό κουσούρι» κάποιον «άλλων, ξένων, εισβολέων» αλλά η καθημερινή βία που έχει πολύ μεγάλη ιστορία στην κάλυψη των εγχώριων ανδρικών ελληνικών «αναγκών». Οι νταήδες λοιπόν επιλέγουν να μιλήσουν για τους βιασμούς μόνο όταν οι θύτες είναι παιδιά του ελληνικού έθνους, άρα «εξορισμού» αθώοι (πολλές φορές τους κάνουν και ολόκληρα χωριά τις πλάτες), και η δημοσιοποίηση του γεγονότος γίνεται από γυναίκα που η τάξη ή τα σπαστά ελληνικά της την καθιστούν «εξορισμού» ένοχη, ή όταν οι θύτες είναι μετανάστες και άρα a priori ένοχοι. Το διακύβευμα, λοιπόν, δεν είναι τίποτα λιγότερο από το ίδιο το έθνος και τη μελλοντική του επιβίωση, τίποτα λιγότερο από την αναζωογόνηση του ιδεολογήματος «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», τίποτα λιγότερο από τη νομιμοποίηση των λιντσαρισμάτων.
Από την άλλη μεριά, οι «ακραίες» δράσεις των φασιστικών παρακρατικών συμμοριών αξιοποιούνται για τη νομιμοποίηση της επίσημης πολιτικής του κράτους που παρουσιάζεται ως νόμιμη, θεσμική και αναγκαία, και η οποία κάνοντας στην άκρη τους «ακραίους» έρχεται τελικά να «λύσει» το «πρόβλημα». Έτσι, επιχειρείται η ενίσχυση και η επανανομιμοποίηση του καπιταλιστικού κράτους και του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος που παρουσιάζεται ως εγγυητής της ομαλότητας και της κοινωνικής ειρήνης. Το κράτος που έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας εκμεταλλεύεται τη συγκυρία για να προωθήσει την εγκληματοποίηση της ταξικής βίας ενάντια στο κεφάλαιο πίσω από την καταδίκη της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Φυσικά, πρόκειται περί φτηνής ιδεολογίας καθώς κανείς δεν έχει αγγίξει τους δράστες των φασιστικών επιθέσεων των τελευταίων μηνών. Η σχέση δημοκρατίας και φασισμού ως διαφορετικές πολιτικές μορφές του ίδιου περιεχομένου –του κεφαλαίου– συσκοτίζεται. Όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν το καπιταλιστικό κράτος περνάει από τη μία μορφή στην άλλη όπως έδειξε η ιστορική εμπειρία του 20ου αιώνα. Καθώς οι φασίστες αποτελούν πλέον υπολογίσιμη δύναμη παίζοντας το ρόλο του «μακριού χεριού» του κράτους στο επίπεδο του δρόμου, οφείλουμε να τους αντιμετωπίσουμε στην πράξη ριζικά, ενεργά και με αποφασιστικότητα τόσο στο αστικό πεδίο της καθημερινής ζωής όσο και μέσα στους κοινωνικούς αγώνες που σίγουρα θα ξεσπάσουν μέσα στους επόμενους μήνες.
Ο αγώνας ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία και τα αστυνομικά πογκρόμ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος. Σπάζοντας το μονόλογο της εξουσίας που επιχειρεί να δαιμονοποιήσει τα πιο αδύναμα κοινωνικά κομμάτια και τις συναθροίσεις τους, αψηφώντας τις σειρήνες του ηθικού πανικού ενάντια στον υποτιθέμενο «εσωτερικό εχθρό» και κερδίζοντας εκ νέου το δημόσιο χώρο που μας ανήκει, αγωνιζόμαστε να ξεπεράσουμε τους διαχωρισμούς που θέλουν να μας επιβάλλουν ώστε όλοι μαζί «ντόπιοι» και μετανάστες να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς κράτος και αφεντικά, χωρίς σύνορα και εκμετάλλευση, χωρίς τις ιεραρχίες, τη βία και τους καταναγκασμούς της πατριαρχίας. 

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ και «ΝΤΟΠΙΩΝ» ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ 

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΠΟΓΚΡΟΜ 

Πρωτοβουλία ενάντια στην κρατική-φασιστική τρομοκρατία