ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ
ΠΕΜΠΤΗ 18/9, 18.00, πλ. Νίκης
(τριγωνάκι-ζαρντέν), Π. Τσαλδάρη
1 ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
ΦΥΣΣΑ
Στις
18/9/2013 δολοφονείται ο Παύλος Φύσσας στο Κερατσίνι από τάγμα εφόδου της χρυσής
αυγής γιατί όρθωσε το ανάστημά του στη φασιστική πανούκλα. Η δολοφονία αυτή δεν
ήταν η αρχή της δράσης της νεοναζιστικής συμμορίας. Είχαν προηγηθεί σωρεία ρατσιστικών
επιθέσεων, πογκρόμ και δολοφονιών κατά μεταναστών. Όπως η «εκκαθάριση» από
μετανάστες της πλατείας του Αγ. Παντελεήμονα στην Αθήνα το 2009 με τη συνδρομή
της αστυνομίας και των αρμόδιων υπουργών και η εγκαθίδρυση ενός λευκού
απαρντχάιντ απαγόρευσης διέλευσης ανθρώπων με διαφορετικό χρώμα δέρματος. Όπως το
πολυήμερο πογκρόμ υπό την επίβλεψη και στήριξη και πάλι της αστυνομίας στο
κέντρο της Αθήνας μετά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη στην οδό Γ’ Σεπτεμβρίου τον
Μάιο του 2011. Όπως οι εκατοντάδες αιματηρές επιθέσεις σε δρόμους και σε σπίτια
μεταναστών, ανάμεσά τους η επίθεση σε σπίτι αιγύπτιων αλιεργατών το καλοκαίρι
του 2012 στο Πέραμα με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό ενός μετανάστη και η
δολοφονία του πακιστανού μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα τα ξημερώματα της 17ης Γενάρη 2013. Είχαν, επίσης,
προηγηθεί μέσα στα χρόνια επιθέσεις -εμπρηστικές ή ομάδων κρούσης- κατά
αυτοοργανωμένων χώρων, στεκιών και καταλήψεων, όπως η υπόθεση της επίθεσης με
μαχαίρια στο αναρχικό στέκι αντίπνοια στις 30/6/2008 κατά την οποία είχαν
τραυματιστεί δυο σύντροφοι, που εκδικάζεται στις 19/9 στο πρωτοδικείο της οδού
Δέγλερη στην Αθήνα (δυο από τα φασιστοειδή είχαν προσαχθεί τυχαία κατά τη
διαφυγή τους και αποδέχτηκαν τη συμμετοχή τους). Ενώ λίγες μέρες πριν τη
δολοφονία Π. Φύσσα είχε προηγηθεί η επίθεση κατά συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο
Πέραμα.
Η άνοδος της χρυσής αυγής -που για πολλά χρόνια ήταν μια περιθωριακή παρακρατική-νεοναζιστική συμμορία «αγανακτισμένων πολιτών»- και η είσοδος της στο κοινοβούλιο μετά τις εκλογές του Ιούνη 2012 δεν ήταν τυχαία. Προωθήθηκε από τις ίδιες τις συστημικές δυνάμεις (κρατικές υπηρεσίες, κόμματα εξουσίας) ως συμπληρωματικός μηχανισμός τής ολοένα σκληρότερης επίσημης κρατικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής κατά των μεταναστών εργατών και προσφύγων πολέμου: καταδιώξεις και θάνατοι στα σύνορα, καθημερινές επιχειρήσεις «σκούπα» (Ξένιος Δίας), απελάσεις, ταπεινώσεις, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια και 18μηνος εγκλεισμός των «χωρίς χαρτιά» σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς καν το πρόσχημα της τέλεσης κάποιου αδικήματος. Προωθήθηκε ως αντίβαρο στην αυξανόμενη κοινωνική ριζοσπαστικότητα και συγκρουσιακότητα που γέννησε η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και οι μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας μετά την άνοιξη του 2010 με αποκορύφωμα τα συγκρουσιακά γεγονότα της 12ης Φλεβάρη 2012. Ως μια δύναμη κρούσης στο δρόμο στη θέση του ΛΑΟΣ που είχε το ρόλο μιας θεσμικής ακροδεξιάς των τηλεοπτικών πάνελ και των κοινοβουλευτικών επερωτήσεων και που θεωρήθηκε ότι «κάηκε» ως συστημικό χαρτί μετά τη συμμετοχή του στην ολιγόμηνη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ τον χειμώνα 2011-12 με πρωθυπουργό τον εκπρόσωπο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου Λουκά Παπαδήμο. Μια αυτοδιαφημιζόμενη ως αντισυστημική δύναμη -από τα έγκατα του ίδιου του συστήματος, από το λεγόμενο «βαθύ κράτος»: την αστυνομία, τον στρατό, την ΚΥΠ- που αναδείχθηκε κοινωνικά μέσα από τα στημένα ρεπορτάζ για την προστασία των ηλικιωμένων που φοβούνται να πάρουν τη σύνταξη τους από τα τραπεζικά μηχανήματα ανάληψης και την «υπόσχεση» ότι «θα πέσουν σφαλιάρες στα λαμόγια, στους πατριδοκάπηλους, στους προδότες πολιτικούς». Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε μια σφαλιάρα δεν έπεσε (εκτός από την θρασύδειλη επίθεση του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλη) ενώ η «αντισυστημική» οργάνωση ψήφισε στο κοινοβούλιο τη διαγραφή των χρεών των ΠΑΕ, κάθε φοροελάφρυνση για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, την πώληση-ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τραπέζας στην οποία είναι υποθηκευμένο το μεγαλύτερο μέρος της αγροτικής γης και δημιούργησε άτυπα δουλεμπορικά γραφεία «εύρεσης εργασίας μόνο για έλληνες» με ημερομίσθιο 15 ευρώ.
Η χρυσή αυγή για περισσότερο από ένα χρόνο υπήρξε το αγαπημένο παιδί του συστήματος στην επιχείρηση «ανακατάληψης των πόλεων από τους μετανάστες και τους ταραχοποιούς» όπως την είχε ανακοινώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στο πλαίσιο του ευρύτερου δόγματος «Νόμος και Τάξη», μέσα σε περιβάλλον καπιταλιστικής κρίσης, επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και έντονων κοινωνικών-ταξικών αγώνων και συγκρούσεων. Οι κυβερνητικές δυνάμεις και ιδιαίτερα το ακροδεξιό επιτελείο της ΝΔ είχε σταθερές γέφυρες επικοινωνίας μαζί τους, όπως κατέδειξε η περίπτωση Μπαλτάκου, την ίδια στιγμή που χτυπούσε με δριμύτητα τις πολύμορφες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, με χαρακτηριστικότερη κατασταλτική ενέργεια τη σύλληψη και τον βασανισμό 15 αντιφασιστών σε μοτοπορεία στο κέντρο της Αθήνας στις 30/9/2012. Τα ΜΜΕ -που σήμερα τους αποστρέφονται και τους καταδικάζουν- με διαρκή ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, καλέσματα σε τηλεοπτικά πάνελ, επιχειρούσαν για καιρό να εξευγενίσουν την εικόνα της φασιστοσυμμορίας, να «ξεπλύνουν» τη δολοφονική τους δράση και τις πολυεπίπεδες μαφιόζικες δραστηριότητες και εκδουλεύσεις τους, να κάνουν οικεία και τετριμμένη την παρουσία των φασιστών στην πολιτική ζωή και στους δρόμους, να κατοχυρώσουν ως κανονικότητα την ύπαρξη και δράση των ταγμάτων εφόδου. Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαίος συστημικός δημοσιογράφος λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είχε θέσει ρητά το ζήτημα μιας ενδεχόμενης μελλοντικής συγκυβέρνησης με τη συμμετοχή «μιας πιο σοβαρής χρυσής αυγής».
Οι τάσεις αυτονόμησης όμως των φρουρών του συστήματος, οι ολοένα και περισσότερες μονομερείς και απροκάλυπτα δολοφονικές πρωτοβουλίες τους, οι οποίες προσανατολίζονταν πλέον εμφατικά κατά κομμουνιστών και αναρχικών με κίνδυνο για το καθεστώς να προκαλέσουν εκτεταμένες συγκρούσεις, εξεγερτικά γεγονότα και την αναβίωση ενός αιματηρού εμφυλίου έστω και χαμηλής κλίμακας, μετέτρεψαν τη φασιστοσυμμορία από παράγοντα καθεστωτικής σταθερότητας σε παράγοντα αποσταθεροποίησης που έπρεπε να ελεγχθεί και να περιοριστεί. Έτσι γεννήθηκε το πιο σύντομο ανέκδοτο, αυτό του «κρατικού αντιναζισμού», με τις διώξεις και τις προφυλακίσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Οι ίδιες συστημικές μηχανές (πολιτικές, οικονομικές, προπαγανδιστικές) που έστησαν τη νομιμοποιητική βάση του φασισμού και πριμοδότησαν τα τάγματα εφόδου, είναι που τώρα -λόγω των απαραίτητων ενδοκαθεστωτικών ανακατατάξεων- πουλάνε αντιφασισμό και κάνουν εκκλήσεις για κοινωνική ομαλότητα. Την ίδια στιγμή που στήνουν παντού στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, φαρμακονήσια και μανωλάδες, φυλακές υψίστης ασφαλείας για τους απείθαρχους και επιβάλλουν κοινωνικά τη γενικευμένη καπιταλιστική ερημοποίηση, την πλέον άγρια εκμετάλλευση και υποταγή των «από κάτω». Όσο για εκείνους που συνεχίζουν να ψηφίζουν, να στηρίζουν ή να σιτίζονται με όποιον τρόπο από τη φασιστοσυμμορία, δεν μπορεί να υπάρχει πλέον καμία επιφύλαξη ή αναστολή, πρόκειται για πατενταρισμένους φασίστες.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όμως, δε σηματοδότησε μόνο καθεστωτικές ενέργειες. Τη μέρα μετά τη δολοφονία η οργή ξεχείλιζε σε μια αυθόρμητη και ιδιαίτερα ογκώδη διαδήλωση στο Κερατσίνι κατά τη διάρκεια της οποίας εξελίχθηκαν πολύωρες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους (τράπεζες, μαυραγορίτικα καταστήματα «αγοράζω χρυσό», παραρτήματα εγχώριων και πολυεθνικών εμπορικών αλυσίδων), με ολιγομελή ομάδα φασιστοειδών να βρίσκονται ακόμα και εκείνη τη μέρα στη γνώριμη θέση τους ανάμεσα στα ΜΑΤ πετώντας πέτρες. Τις επόμενες μέρες, πολύμορφες, δυναμικές, απευθυντικές και δημιουργικές δράσεις αναπτύχθηκαν σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο και σε πολλές άλλες χώρες. Ενώ και σε τοπικό επίπεδο οι δράσεις συνεχίστηκαν, με διοργάνωση τοπικών πορειών, παρεμβάσεων και πολυποίκιλων εκδηλώσεων (προβολές αντιφασιστικών ντοκιμαντέρ, συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, αντιφασιστικά τουρνούα μπάσκετ και ποδοσφαίρου, γκράφιτι, στένσιλ κ.α.). Δημιουργήθηκαν εκείνες οι σχέσεις συντροφικότητας και αγώνα που βοήθησαν να μην επικρατήσει ο φόβος αλλά η αξιοπρέπεια και η μαχητικότητα. Ενώ ο δημόσιος χώρος επανανοηματοδοτήθηκε ως πεδίο αντίστασης, έκφρασης και ελευθερίας.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, θα βρεθούμε και πάλι στο δρόμο, χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Γιατί ο αντιφασισμός δεν είναι ασκήσεις νομιμοφροσύνης, δε χωράει σε δημοκρατικές φιέστες με επικήδειους, σε προσχήματα ανθρωπισμού, σε τηλεοπτικά πανηγύρια. Ο αντιφασισμός είναι οργανικό κομμάτι του καθημερινού αγώνα ενάντια στον αναδυόμενο σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου, του κράτους, των υπερεθνικών μηχανισμών εξουσίας, ενάντια στον πολιτισμό του φόβου, ενάντια στην κατάντια του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού, είναι ένας ολόκληρος κόσμος που συγκρούεται και ανοίγει περάσματα ανασαίνοντας ελευθερία.
Η άνοδος της χρυσής αυγής -που για πολλά χρόνια ήταν μια περιθωριακή παρακρατική-νεοναζιστική συμμορία «αγανακτισμένων πολιτών»- και η είσοδος της στο κοινοβούλιο μετά τις εκλογές του Ιούνη 2012 δεν ήταν τυχαία. Προωθήθηκε από τις ίδιες τις συστημικές δυνάμεις (κρατικές υπηρεσίες, κόμματα εξουσίας) ως συμπληρωματικός μηχανισμός τής ολοένα σκληρότερης επίσημης κρατικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής κατά των μεταναστών εργατών και προσφύγων πολέμου: καταδιώξεις και θάνατοι στα σύνορα, καθημερινές επιχειρήσεις «σκούπα» (Ξένιος Δίας), απελάσεις, ταπεινώσεις, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια και 18μηνος εγκλεισμός των «χωρίς χαρτιά» σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς καν το πρόσχημα της τέλεσης κάποιου αδικήματος. Προωθήθηκε ως αντίβαρο στην αυξανόμενη κοινωνική ριζοσπαστικότητα και συγκρουσιακότητα που γέννησε η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και οι μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας μετά την άνοιξη του 2010 με αποκορύφωμα τα συγκρουσιακά γεγονότα της 12ης Φλεβάρη 2012. Ως μια δύναμη κρούσης στο δρόμο στη θέση του ΛΑΟΣ που είχε το ρόλο μιας θεσμικής ακροδεξιάς των τηλεοπτικών πάνελ και των κοινοβουλευτικών επερωτήσεων και που θεωρήθηκε ότι «κάηκε» ως συστημικό χαρτί μετά τη συμμετοχή του στην ολιγόμηνη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ τον χειμώνα 2011-12 με πρωθυπουργό τον εκπρόσωπο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου Λουκά Παπαδήμο. Μια αυτοδιαφημιζόμενη ως αντισυστημική δύναμη -από τα έγκατα του ίδιου του συστήματος, από το λεγόμενο «βαθύ κράτος»: την αστυνομία, τον στρατό, την ΚΥΠ- που αναδείχθηκε κοινωνικά μέσα από τα στημένα ρεπορτάζ για την προστασία των ηλικιωμένων που φοβούνται να πάρουν τη σύνταξη τους από τα τραπεζικά μηχανήματα ανάληψης και την «υπόσχεση» ότι «θα πέσουν σφαλιάρες στα λαμόγια, στους πατριδοκάπηλους, στους προδότες πολιτικούς». Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε μια σφαλιάρα δεν έπεσε (εκτός από την θρασύδειλη επίθεση του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλη) ενώ η «αντισυστημική» οργάνωση ψήφισε στο κοινοβούλιο τη διαγραφή των χρεών των ΠΑΕ, κάθε φοροελάφρυνση για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, την πώληση-ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τραπέζας στην οποία είναι υποθηκευμένο το μεγαλύτερο μέρος της αγροτικής γης και δημιούργησε άτυπα δουλεμπορικά γραφεία «εύρεσης εργασίας μόνο για έλληνες» με ημερομίσθιο 15 ευρώ.
Η χρυσή αυγή για περισσότερο από ένα χρόνο υπήρξε το αγαπημένο παιδί του συστήματος στην επιχείρηση «ανακατάληψης των πόλεων από τους μετανάστες και τους ταραχοποιούς» όπως την είχε ανακοινώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στο πλαίσιο του ευρύτερου δόγματος «Νόμος και Τάξη», μέσα σε περιβάλλον καπιταλιστικής κρίσης, επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και έντονων κοινωνικών-ταξικών αγώνων και συγκρούσεων. Οι κυβερνητικές δυνάμεις και ιδιαίτερα το ακροδεξιό επιτελείο της ΝΔ είχε σταθερές γέφυρες επικοινωνίας μαζί τους, όπως κατέδειξε η περίπτωση Μπαλτάκου, την ίδια στιγμή που χτυπούσε με δριμύτητα τις πολύμορφες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, με χαρακτηριστικότερη κατασταλτική ενέργεια τη σύλληψη και τον βασανισμό 15 αντιφασιστών σε μοτοπορεία στο κέντρο της Αθήνας στις 30/9/2012. Τα ΜΜΕ -που σήμερα τους αποστρέφονται και τους καταδικάζουν- με διαρκή ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, καλέσματα σε τηλεοπτικά πάνελ, επιχειρούσαν για καιρό να εξευγενίσουν την εικόνα της φασιστοσυμμορίας, να «ξεπλύνουν» τη δολοφονική τους δράση και τις πολυεπίπεδες μαφιόζικες δραστηριότητες και εκδουλεύσεις τους, να κάνουν οικεία και τετριμμένη την παρουσία των φασιστών στην πολιτική ζωή και στους δρόμους, να κατοχυρώσουν ως κανονικότητα την ύπαρξη και δράση των ταγμάτων εφόδου. Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαίος συστημικός δημοσιογράφος λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είχε θέσει ρητά το ζήτημα μιας ενδεχόμενης μελλοντικής συγκυβέρνησης με τη συμμετοχή «μιας πιο σοβαρής χρυσής αυγής».
Οι τάσεις αυτονόμησης όμως των φρουρών του συστήματος, οι ολοένα και περισσότερες μονομερείς και απροκάλυπτα δολοφονικές πρωτοβουλίες τους, οι οποίες προσανατολίζονταν πλέον εμφατικά κατά κομμουνιστών και αναρχικών με κίνδυνο για το καθεστώς να προκαλέσουν εκτεταμένες συγκρούσεις, εξεγερτικά γεγονότα και την αναβίωση ενός αιματηρού εμφυλίου έστω και χαμηλής κλίμακας, μετέτρεψαν τη φασιστοσυμμορία από παράγοντα καθεστωτικής σταθερότητας σε παράγοντα αποσταθεροποίησης που έπρεπε να ελεγχθεί και να περιοριστεί. Έτσι γεννήθηκε το πιο σύντομο ανέκδοτο, αυτό του «κρατικού αντιναζισμού», με τις διώξεις και τις προφυλακίσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Οι ίδιες συστημικές μηχανές (πολιτικές, οικονομικές, προπαγανδιστικές) που έστησαν τη νομιμοποιητική βάση του φασισμού και πριμοδότησαν τα τάγματα εφόδου, είναι που τώρα -λόγω των απαραίτητων ενδοκαθεστωτικών ανακατατάξεων- πουλάνε αντιφασισμό και κάνουν εκκλήσεις για κοινωνική ομαλότητα. Την ίδια στιγμή που στήνουν παντού στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, φαρμακονήσια και μανωλάδες, φυλακές υψίστης ασφαλείας για τους απείθαρχους και επιβάλλουν κοινωνικά τη γενικευμένη καπιταλιστική ερημοποίηση, την πλέον άγρια εκμετάλλευση και υποταγή των «από κάτω». Όσο για εκείνους που συνεχίζουν να ψηφίζουν, να στηρίζουν ή να σιτίζονται με όποιον τρόπο από τη φασιστοσυμμορία, δεν μπορεί να υπάρχει πλέον καμία επιφύλαξη ή αναστολή, πρόκειται για πατενταρισμένους φασίστες.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όμως, δε σηματοδότησε μόνο καθεστωτικές ενέργειες. Τη μέρα μετά τη δολοφονία η οργή ξεχείλιζε σε μια αυθόρμητη και ιδιαίτερα ογκώδη διαδήλωση στο Κερατσίνι κατά τη διάρκεια της οποίας εξελίχθηκαν πολύωρες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους (τράπεζες, μαυραγορίτικα καταστήματα «αγοράζω χρυσό», παραρτήματα εγχώριων και πολυεθνικών εμπορικών αλυσίδων), με ολιγομελή ομάδα φασιστοειδών να βρίσκονται ακόμα και εκείνη τη μέρα στη γνώριμη θέση τους ανάμεσα στα ΜΑΤ πετώντας πέτρες. Τις επόμενες μέρες, πολύμορφες, δυναμικές, απευθυντικές και δημιουργικές δράσεις αναπτύχθηκαν σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο και σε πολλές άλλες χώρες. Ενώ και σε τοπικό επίπεδο οι δράσεις συνεχίστηκαν, με διοργάνωση τοπικών πορειών, παρεμβάσεων και πολυποίκιλων εκδηλώσεων (προβολές αντιφασιστικών ντοκιμαντέρ, συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, αντιφασιστικά τουρνούα μπάσκετ και ποδοσφαίρου, γκράφιτι, στένσιλ κ.α.). Δημιουργήθηκαν εκείνες οι σχέσεις συντροφικότητας και αγώνα που βοήθησαν να μην επικρατήσει ο φόβος αλλά η αξιοπρέπεια και η μαχητικότητα. Ενώ ο δημόσιος χώρος επανανοηματοδοτήθηκε ως πεδίο αντίστασης, έκφρασης και ελευθερίας.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, θα βρεθούμε και πάλι στο δρόμο, χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Γιατί ο αντιφασισμός δεν είναι ασκήσεις νομιμοφροσύνης, δε χωράει σε δημοκρατικές φιέστες με επικήδειους, σε προσχήματα ανθρωπισμού, σε τηλεοπτικά πανηγύρια. Ο αντιφασισμός είναι οργανικό κομμάτι του καθημερινού αγώνα ενάντια στον αναδυόμενο σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου, του κράτους, των υπερεθνικών μηχανισμών εξουσίας, ενάντια στον πολιτισμό του φόβου, ενάντια στην κατάντια του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού, είναι ένας ολόκληρος κόσμος που συγκρούεται και ανοίγει περάσματα ανασαίνοντας ελευθερία.
αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα,
δημιουργικότητας, αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά
ενάντια στον φασισμό και το σύστημα που
τον γεννά και τον θρέφει
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου
Δραπετσώνας
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης &
ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου