Η υπερδραστηριότητα των ημερών με τις καθημερινές παρεμβάσεις σε πλατείες των περιοχών μας και η επίπονη προεργασία που απαιτήθηκε δε μας επέτρεψε μια πρώτη προσέγγιση για όσα συμβαίνουν στο Ιράν και κυρίως στην Τεχεράνη.
Παρά το έλλειμα πληροφόρησης καταρχήν είναι βέβαιο ότι πρόκειται για μια εκτεταμένη κοινωνική εξέγερση που δεν επικεντρώνει ούτε εξαντλείται σε κάποια νοθεία στις πρόσφατες εκλογές. Δεν πρέπει να μπλέξουμε τις αφορμές με τις αιτίες για το ξέσπασμα αυτού του πλατιού αντικαθεστωτικού κύματος συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, συγκρούσεων, επιθέσεων.
Μια συντρόφισσα και ένας σύντροφος που είχαν βρεθεί προ τριετίας στην Τεχεράνη την περιέγραψαν σα μια πολύ νεανική κοινωνία (ο πληθυσμός έχει διπλασιαστεί μέσα σε 30 χρόνια: από 35 εκατομμύρια σε 70), σε έντονη διεργασία και αναζητήση, σε εκτεταμένη βουβή δυσανασχέτηση, σε υπόκωφο αναβρασμό, τόσο σε σχέση με το καθεστώς όσο και σε σχέση με τις απειλές των δυτικών (κυρίως αμερικάνων) για πολεμική επέμβαση. Σε αντίθεση με την κυρίαρχη εικόνα της παθητικότητας, της μοιρολατρείας ή της "υστέρησης" που έχει κατοχυρώσει και καλλιεργεί ο δυτικός κόσμος για τις ισλαμικές χώρες, τις ασιατικές χώρες, ό,τι τέλος πάντων δεν είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του.
Προς το παρόν περιοριζόμαστε στην αναδημοσίευση ενός μεταφρασμένου στα ελληνικά ιρανικού κειμένου από το athens indymedia παραθέτοντας προς επίσκεψη το πολύ ενδιαφέρον blog στο οποίο έχει πρωτοδημοσιευτεί στα αγγλικά.
"ΣΑΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ
Κανένας δεν περιμένει πια: Το Ιράν εξερράγη, και απέναντι σε αυτή την έκρηξη δεν αισθάνεται έκπληξη ούτε καν το Ισλαμικό καθεστώς.
Χρόνια φοιτητικών απεργιών, αγωνιστικών οδομαχιών, αγώνων στους χώρους εργασίας, συνεχούς καταπίεσης – και ύστερα μια σπίθα. Μια σπίθα χάρη στην οποία εξαπολύεται το παλιρροιακό κύμα της οργής και της απελπισίας που άλλοτε περιορίζονταν σε ψιθύρους οι οποίοι μόλις και μετά βίας ακούγονταν πίσω από κλειστές πόρτες.
Τώρα η οργή είναι εδώ και όλοι βρίσκονται στους δρόμους, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, αγωνιστές και πασιφιστές.
ΧΑΟΤΙΚΗ ΑΝΤΗΧΗΣΗ
Το φάντασμα του 1979 προσκρούει στις εξεγέρσεις της Ευρώπης, αλλά οι φλόγες του Ιράν καίνε πολύ λαμπρότερα από την εξέγερση του 2005 στη μητροπολιτική Γαλλία και από την εξέγερση του Δεκέμβρη στην Ελλάδα.
Η κανονική λειτουργία των πραγμάτων έχει παραλύσει παντού: οι άνθρωποι αρνούνται να επιστρέψουν απλώς στη δουλειά, οι πλατείες και οι δρόμοι είναι μπλοκαρισμένοι, τα πανεπιστήμια δε λειτουργούν, αστυνομικά τμήματα λεηλατούνται, οι καθημερινές κοινωνικές σχέσεις αναιρούνται.
Τα ανθρώπινα μέσα που επιτρέπουν παντού σε οποιοδήποτε καθεστώς να λειτουργεί έχουν εμπλακεί τώρα σε έναν καθολικό πόλεμο που δείχνει πέρα από το απλό ζήτημα των κλεμμένων εκλογών.
Όλες οι καθιερωμένες οργανώσεις στο εσωτερικό της σύγκρουσης (είτε βρίσκονται στο Ιράν είτε στην εξορία) προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν για να οικοδομήσουν τη δική τους πολιτική εξουσία, να βρουν τη δική τους θέση στο τραπέζι των συζητήσεων.
Αλλά πότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Η “πολιτική” τους ήταν πάντα η ίδια.
Κάποιοι φοράνε πράσινα, όπως φοράνε τα “Yes we can” στην Αμερική.
Αυτό μονάχα θέλουμε;
Είναι δυνατόν να εκφραστεί ποτέ ο κόσμος που θέλουμε μέσω μιας απλής ψήφου;
Κάποιοι παραπονιούνται επειδή δεν υπάρχουν ηγέτες, επειδή δεν υπάρχει κανένας για να διευθύνει την εξέγερση, αλλά αυτό είναι προς τιμήν της. Η αυθόρμητη και ανεξέλεγκτη φύση της εξέγερσης είναι ακριβώς αυτή που της επέτρεψε να εξαπλωθεί τόσο γρήγορα και να αντηχήσει σε τόσο μεγάλο εύρος.
Δε διακυβεύεται μια ταυτότητα, μια μειονότητα, ένα ζήτημα ή οι κλεμμένες εκλογές.
Διακυβεύονται τα πάντα!
Όπως ρωτάνε και οι Anonymous Sinners (Ιρανική χιπ-χοπ μπάντα):
ʽΤι άλλο θέλουμε εκτός από την ελευθερία;ʼ
ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΨΕΜΑ
Δεν έχουν κανένα μέλλον να μας προσφέρουν· το δημοκρατικό ψέμα δεν μπορεί να το κρύψει αυτό.
Τα παιδιά της μητρόπολης περιβάλλονται παντού από κοινές συνθήκες, από τη βιωμένη εμπειρία· αυτό δεν ισχύει περισσότερο στη Δύση απʼ ό,τι στο Ιράν. Χρειάζεται ο ορυμαγδός και η οργή μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε έξω από τη δημοκρατική διαδικασία προκειμένου να εκτεθούν οι αυταπάτες και οι ψεύτικες ελπίδες που συνδέονται με αυτή τη διαδικασία.
Θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα από μια απλή αλλαγή καθεστώτος.
Τι θα συμβεί αν η εξέγερση δεν τερματιστεί;
Τι θα συμβεί αν οι φλόγες συνεχίσουν να καίνε και εξαπλωθούν σε ολόκληρη την κοινωνία;
Αυτή είναι η αληθινή απειλή: η δυνατότητα της επανάστασης· η δυνατότητα να μην έρθει ποτέ η επιστροφή στο πανεπιστήμιο, στο χώρο εργασίας και στο σπίτι.
Η δυνατότητα να γίνει η παράλυση καθολική, να μην υπάρξει τελικά επιστροφή...
Βασικά, πρέπει να φτάσουμε στο σημείο εκείνο από όπου δε θα υπάρχει επιστροφή."
ΙΟΥΝΙΟΣ 2009/ KHORDAD 1388.
http://insurrectioniran.wordpress.com/
Για να διαβάσετε τη συνέντευξη του ιρανού εξόριστου αναρχικού, Payman Piedar, σχετικά με την εξέγερση στο Ιράν, πατήστε εδώ.
Παρά το έλλειμα πληροφόρησης καταρχήν είναι βέβαιο ότι πρόκειται για μια εκτεταμένη κοινωνική εξέγερση που δεν επικεντρώνει ούτε εξαντλείται σε κάποια νοθεία στις πρόσφατες εκλογές. Δεν πρέπει να μπλέξουμε τις αφορμές με τις αιτίες για το ξέσπασμα αυτού του πλατιού αντικαθεστωτικού κύματος συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, συγκρούσεων, επιθέσεων.
Μια συντρόφισσα και ένας σύντροφος που είχαν βρεθεί προ τριετίας στην Τεχεράνη την περιέγραψαν σα μια πολύ νεανική κοινωνία (ο πληθυσμός έχει διπλασιαστεί μέσα σε 30 χρόνια: από 35 εκατομμύρια σε 70), σε έντονη διεργασία και αναζητήση, σε εκτεταμένη βουβή δυσανασχέτηση, σε υπόκωφο αναβρασμό, τόσο σε σχέση με το καθεστώς όσο και σε σχέση με τις απειλές των δυτικών (κυρίως αμερικάνων) για πολεμική επέμβαση. Σε αντίθεση με την κυρίαρχη εικόνα της παθητικότητας, της μοιρολατρείας ή της "υστέρησης" που έχει κατοχυρώσει και καλλιεργεί ο δυτικός κόσμος για τις ισλαμικές χώρες, τις ασιατικές χώρες, ό,τι τέλος πάντων δεν είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του.
Προς το παρόν περιοριζόμαστε στην αναδημοσίευση ενός μεταφρασμένου στα ελληνικά ιρανικού κειμένου από το athens indymedia παραθέτοντας προς επίσκεψη το πολύ ενδιαφέρον blog στο οποίο έχει πρωτοδημοσιευτεί στα αγγλικά.
"ΣΑΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ
Κανένας δεν περιμένει πια: Το Ιράν εξερράγη, και απέναντι σε αυτή την έκρηξη δεν αισθάνεται έκπληξη ούτε καν το Ισλαμικό καθεστώς.
Χρόνια φοιτητικών απεργιών, αγωνιστικών οδομαχιών, αγώνων στους χώρους εργασίας, συνεχούς καταπίεσης – και ύστερα μια σπίθα. Μια σπίθα χάρη στην οποία εξαπολύεται το παλιρροιακό κύμα της οργής και της απελπισίας που άλλοτε περιορίζονταν σε ψιθύρους οι οποίοι μόλις και μετά βίας ακούγονταν πίσω από κλειστές πόρτες.
Τώρα η οργή είναι εδώ και όλοι βρίσκονται στους δρόμους, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, αγωνιστές και πασιφιστές.
ΧΑΟΤΙΚΗ ΑΝΤΗΧΗΣΗ
Το φάντασμα του 1979 προσκρούει στις εξεγέρσεις της Ευρώπης, αλλά οι φλόγες του Ιράν καίνε πολύ λαμπρότερα από την εξέγερση του 2005 στη μητροπολιτική Γαλλία και από την εξέγερση του Δεκέμβρη στην Ελλάδα.
Η κανονική λειτουργία των πραγμάτων έχει παραλύσει παντού: οι άνθρωποι αρνούνται να επιστρέψουν απλώς στη δουλειά, οι πλατείες και οι δρόμοι είναι μπλοκαρισμένοι, τα πανεπιστήμια δε λειτουργούν, αστυνομικά τμήματα λεηλατούνται, οι καθημερινές κοινωνικές σχέσεις αναιρούνται.
Τα ανθρώπινα μέσα που επιτρέπουν παντού σε οποιοδήποτε καθεστώς να λειτουργεί έχουν εμπλακεί τώρα σε έναν καθολικό πόλεμο που δείχνει πέρα από το απλό ζήτημα των κλεμμένων εκλογών.
Όλες οι καθιερωμένες οργανώσεις στο εσωτερικό της σύγκρουσης (είτε βρίσκονται στο Ιράν είτε στην εξορία) προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν για να οικοδομήσουν τη δική τους πολιτική εξουσία, να βρουν τη δική τους θέση στο τραπέζι των συζητήσεων.
Αλλά πότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Η “πολιτική” τους ήταν πάντα η ίδια.
Κάποιοι φοράνε πράσινα, όπως φοράνε τα “Yes we can” στην Αμερική.
Αυτό μονάχα θέλουμε;
Είναι δυνατόν να εκφραστεί ποτέ ο κόσμος που θέλουμε μέσω μιας απλής ψήφου;
Κάποιοι παραπονιούνται επειδή δεν υπάρχουν ηγέτες, επειδή δεν υπάρχει κανένας για να διευθύνει την εξέγερση, αλλά αυτό είναι προς τιμήν της. Η αυθόρμητη και ανεξέλεγκτη φύση της εξέγερσης είναι ακριβώς αυτή που της επέτρεψε να εξαπλωθεί τόσο γρήγορα και να αντηχήσει σε τόσο μεγάλο εύρος.
Δε διακυβεύεται μια ταυτότητα, μια μειονότητα, ένα ζήτημα ή οι κλεμμένες εκλογές.
Διακυβεύονται τα πάντα!
Όπως ρωτάνε και οι Anonymous Sinners (Ιρανική χιπ-χοπ μπάντα):
ʽΤι άλλο θέλουμε εκτός από την ελευθερία;ʼ
ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΨΕΜΑ
Δεν έχουν κανένα μέλλον να μας προσφέρουν· το δημοκρατικό ψέμα δεν μπορεί να το κρύψει αυτό.
Τα παιδιά της μητρόπολης περιβάλλονται παντού από κοινές συνθήκες, από τη βιωμένη εμπειρία· αυτό δεν ισχύει περισσότερο στη Δύση απʼ ό,τι στο Ιράν. Χρειάζεται ο ορυμαγδός και η οργή μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε έξω από τη δημοκρατική διαδικασία προκειμένου να εκτεθούν οι αυταπάτες και οι ψεύτικες ελπίδες που συνδέονται με αυτή τη διαδικασία.
Θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα από μια απλή αλλαγή καθεστώτος.
Τι θα συμβεί αν η εξέγερση δεν τερματιστεί;
Τι θα συμβεί αν οι φλόγες συνεχίσουν να καίνε και εξαπλωθούν σε ολόκληρη την κοινωνία;
Αυτή είναι η αληθινή απειλή: η δυνατότητα της επανάστασης· η δυνατότητα να μην έρθει ποτέ η επιστροφή στο πανεπιστήμιο, στο χώρο εργασίας και στο σπίτι.
Η δυνατότητα να γίνει η παράλυση καθολική, να μην υπάρξει τελικά επιστροφή...
Βασικά, πρέπει να φτάσουμε στο σημείο εκείνο από όπου δε θα υπάρχει επιστροφή."
ΙΟΥΝΙΟΣ 2009/ KHORDAD 1388.
http://insurrectioniran.wordpress.com/
Για να διαβάσετε τη συνέντευξη του ιρανού εξόριστου αναρχικού, Payman Piedar, σχετικά με την εξέγερση στο Ιράν, πατήστε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου