Την εποχή που οι δολοφονίες, οι ληστείες και οι βιασμοί γίνονται ρατσιστικά λάφυρα…

1.

Δεν μπορεί παρά να είναι επιθετικός σαρκασμός από μεριάς του κράτους τόσο η ονομασία «Ξένιος Ζευς» όσο και η ημερομηνία της 4η Αυγούστου που επιλέχθηκαν για να εξαπολυθεί το νέο ρατσιστικό πογκρόμ επί «δικαίων και αδίκων» στους δρόμους της Αθήνας. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν στο μεταγωγών, εδώ δίπλα στη γειτονιά μας στην Πέτρου Ράλλη, ήταν φυσικό παρεπόμενο με αδιαμφισβήτητους φυσικούς φορείς ποιους άλλους; Μα… αστυνομικούς ψηφοφόρους της ΧΑ φυσικά.

Η Ιστορία έχει επανειλημμένως αποφανθεί ότι τα πογκρόμ δεν αποτελούν καμία λύση κανενός προβλήματος αλλά συνιστούν μήνυμα καταστολής και ελέγχου προς ολόκληρη την κοινωνία. Η υπόθεση της μετανάστευσης δεν προσεγγίζεται με πνεύμα διαχείρισης αλλά με πνεύμα λύσης. Οι μηχανισμοί της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν τώρα τους έλληνες υπηκόους ότι τα πογκρόμ αποτελούσαν από πάντα μία λύση την οποία δεν δρομολογούσαν στο παρελθόν λόγω πολιτικού κόστους ή «ανθρωπιστικής υπεραξίας»… Όσα πογκρόμ όμως και να εξαπολύεις, τα εκατομμύρια των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας που μαστίζονται από την ανελέητη επιθετικότητα των παγκόσμιων κυρίαρχων για να εξασφαλίσουν την ενεργειακή τους υπεροπλία, θα συντρίβουν κάθε είδος συνόρων, θα διεμβολίζουν κάθε αντιμεταναστευτική πολιτική, θα ξεπερνούν κάθε φόβο για να ζήσουν! Ας κατανοήσουμε επιτέλους ότι τα πογκρόμ απευθύνονται στις υποτελείς και επικίνδυνες τάξεις της επικράτειας…

Πριν οι ελληνόψυχοι αναρωτηθούν «τι δουλειά έχουν οι «λαθρο»μετανάστες στη ελλάδα» ας απαντήσουν πρώτα στην ερώτηση «τι δουλειά έχει ο ελληνικός στρατός σε 16 χώρες του κόσμου αυτή τη στιγμή που μιλάμε»…

2.

Το ρατσιστικό πογκρόμ όμως εξελίχθηκε σε ένα πολύ ενισχυτικό ξενοφοβικό κλίμα. Η τραγική ιστορία της 15χρονης στην Πάρο που βρίσκεται στην εντατική με συντριμμένο το πρόσωπο και κακώσεις σε ολόκληρο το σώμα γίνεται ένα ακόμη ρατσιστικό λάφυρο. Ο απεχθής και απάνθρωπος δράστης, όποιος κι αν είναι, ανεξαρτήτως δέρματος, θρησκείας και γλώσσας, χρήζει της αντίστοιχης αντιμετώπισης από μια κοινωνία που υπερασπίζεται τον εαυτό της άτομο προς άτομο. Ομολόγησε λοιπόν ένας 21χρονος πακιστανός και η αφορμή, σύμφωνα με δήλωσή του που κοινοποίησε η αστυνομία, ήταν η κλοπή ενός κινητού που εξελίχθηκε σε μια άνευ προηγουμένου βαρβαρότητα. Η δίκη του 21χρονου δεν έχει γίνει ακόμη αλλά με δεδομένη την ομολογία του και την ταυτοποίηση του DNA η καταδίκη είναι προδιαγεγραμμένη.

Δικαιολογεί, όμως, όλο αυτό ένα γενικευμένο πογκρόμ ενάντια σε ό,τι μελαμψό κυκλοφορεί; Μήπως ξεχνάμε ότι το έγκλημα δεν έχει πατρίδα, ότι η ανθρώπινη φύση ξεδιπλώνει τις σκοτεινές της πλευρές χωρίς να τεκμαίρεται κάποια «φυλετική επιλεκτικότητα» όπου γης; Μήπως ξεχνάνε οι ημεδαποί τον ημεδαπό από την Σαντορίνη που έκοψε το κεφάλι της γυναίκας του και το περιέφερε στους δρόμους επί ώρες; Μήπως ξεχνάνε οι ημεδαποί τον γυμναστή από την Κρήτη που βίαζε σωρηδόν τους έφηβους μαθητές του; Και πόσα χιλιάδες άλλα που με ευκολία κάποιοι άλλοι αλλοδαποί εθνικιστές θα μπορούσαν να χρεώσουν στην «ελληνική φυλή»… Ας αφήσουμε δε τελευταίο αυτό που όλα τα ΜΜΕ προσπέρασαν: ότι μετανάστες ήταν αυτοί που βοήθησαν να βρεθεί ο δράστης.

3.

Η καταιγιστική ρατσιστική προπαγάνδα όμως σύσσωμων των καναλιών είχε μεγάλη ατζέντα χτες. Μάθαμε ότι τσιγγάνοι τη νύχτα της Παρασκευής πυροβόλησαν και τραυμάτισαν 3 άτομα, τον ένα σοβαρά, σε επεισόδια που διαδραματίστηκαν στο Αιτωλικό, μια κωμόπολη κοντά στο Μεσολόγγι. Οι τσιγγάνοι αποτελούν ένα νομαδικό λαό με τον οποίο οι πολιτικοί διαχειριστές των εθνοκεντρικών χωρών της δυτικής Ευρώπης διατηρούν μια σχέση μίσους και αντιπαλότητας. Δεν είναι επί του παρόντος να ερμηνεύσουμε αυτή την αντιπαλότητα αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο να αποδεχτούμε ένα κυρίαρχο κλίμα «ανεπιθύμητου», ως απότοκο της ιδεολογία της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζουν οι τσιγγάνικοι καταυλισμοί. Αυτή η αντιπαλότητα που εκφράζεται με κοινωνικό αποκλεισμό από τον ισχυρό εθνοκεντρικό πόλο απαντιέται με παραβατικότητα (συντριπτικά «χαμηλού χαρακτήρα», σύμφωνα με τους όρους της ποινικολογίας) από τον αδύναμο πόλο, τους τσιγγάνους.

Στο Αιτωλικό λοιπόν, με αφορμή ένα κοινότυπο επεισόδιο με τσιγγανάκια, το «ποτήρι» ξεχείλισε και 200 κάτοικοι ενισχυμένοι με «διμοιρία» της ΧΑ και επικεφαλής βουλευτή-διμοιρίτη της επιτέθηκαν στον καταυλισμό. Η απάντηση που δέχτηκαν ήταν απόρροια μιας χρόνιας αντιπαλότητας που ξέσπασε και αυτή τη φορά με μια ευκαιριακή αντιστροφή της ισχύος του αδύναμου πόλου προς τον «ισχυρό»: τα όπλα. Τα ξημερώματα του Σαββάτου η αστυνομία αποκατέστησε την κυρίαρχη υπεροπλία εξαπολύοντας ένα πογκρόμ στον καταυλισμό «δια την αποκατάστασιν της Τάξεως»…

Όμως, αυτοί που οργανώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό είναι υπεύθυνοι για τα απότοκά του. Ως δια «μαγείας», αυτοί εμφανίζονται εκ των υστέρων ως δυνάμεις της λογικής και ως δημοκράτες απέναντι στους εξοργισμένους γηγενείς που, μετά από τόνους επιμελημένης ρατσιστικής προπαγάνδας, ζητούν μια «τελική λύση» για τους τσιγγάνους. Είναι αυτοί που κρατάνε ζωντανή την κουλτούρα του εθνοκεντρισμού αναπαράγοντας την αντιπαλότητα με έναν λαό-παρία, αναπαράγοντας τον πολιτισμό του κοινωνικού αποκλεισμού, αναπαράγοντας την συνθήκη του διάχυτου φόβου για να γίνει «παλλαϊκή» απαίτηση ο κοινωνικός έλεγχος και η κρατική καταστολή. Τα πογκρόμ επιδιώκουν να γίνουν καθημερινότητά μας.

Στο Αιτωλικό οι κάτοικοι και οι τσιγγάνοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Το ότι δεν έχουν τρόπο «να τα βρούν», τόσα χρόνια που συνυπάρχουν, αποτελεί επιβεβαίωση των συμφερόντων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι 3 τραυματίες του Αιτωλικού δεν είναι παρά 3 ακόμη ρατσιστικά λάφυρα.

4.

Μετά από όλα αυτά, η είδηση, 4η σωρηδόν, για έναν αλγερινό που στη Γλυφάδα έκλεψε 19 τσάντες από λουόμενους δεν είχε άλλο σκοπό παρά να οριοθετήσει συναισθηματικά την οργισμένη ρατσιστική κατοχή της μικροαστικής συνείδησης. Λίγη σημασία έχει το γεγονός ότι αν ήταν έλληνας ο κλέφτης (οι ημεδαποί δεν υστερούν στην χαμηλή παραβατικότητα) δεν θα είχε καν αναφερθεί ως συμβάν και μάλιστα με την συγκεκριμένη σειρά στη ροή των «ειδήσεων»…

5.

Είναι γνωστή η «ατράνταχτη» εναντιωματική επιχειρηματολογία: «αν σκότωναν το δικό σου παιδί, αν σε έκλεβαν, αν σε βίαζαν… τα ίδια θα έλεγες;»

Δεν γνωριζόμαστε… Μπορούμε όμως να αποδίδουμε τις ευθύνες εκεί που αναλογούν, σε πρόσωπα, κι όχι σε φυλές, έθνη και άλλα ευτράπελα της ιστορίας. Να μην ξεχνάμε τη γυναίκα του Καντάρη (του ανθρώπου που δολοφονήθηκε στυγνά από τρεις βορειοαφρικανούς στο κέντρο της Αθήνας πέρσι την άνοιξη) που δεν δέχτηκε τα λουλούδια της Χρυσής Αυγής θεωρώντας ότι κάνουν ρατσιστική πολιτική με το πτώμα του άντρα της. Είναι μια τρανταχτή απάντηση…

Έρχονται κι άλλες!

Aναδημοσίευση από [κατάληψη σινιάλο]

Η Τέχνη της Πτώσης

Μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, ή μάλλον, όσο χίλιες διαταγές. 

Αποτυπώνει κάθε φορά και διαφορετική στάση και έκφραση. 

Σίγουρα ο στρατός ξέρει και παίρνει καλές φωτογραφίες και το μυστικό του

βρίσκεται στην πτώση. Σ’ αυτό το χωροχρονικό κενό, όπου η πειθαρχεία προς τους

ανώτερους, η υποταγή του σώματος και της ψυχής στις ορέξεις του δολοφονικού

μηχανισμού και το μιλιταριστικό δηλητήριο που εμποτίζει το ήδη «αναιμικό» αίμα

των στρατιωτών, καταφέρνει και κατασκευάζει την τέλεια φωτογραφία. 

Δημιουργώντας μια ομοιόμορφη διαφορετικότητα. 

«Νεκρά» σώματα που παρελαύνουν μπροστά σε πανί διαφορετικών χρωμάτων 

και σχημάτων κάθε φορά. 

Η «τέχνη» ενός μηχανισμού. 

Η τέχνη της πτώσης.

 

αναδημοσίευση από Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης

Η απανθρωποποίηση της ανθρωπότητας

«...Τέτοια είναι και η εποχή μας. Ο κόσμος συγκλονίζεται και απειλεί να βουλιάξει, αυτός ο κόσμος που, για μεγαλύτερη ειρωνεία, είναι το προϊόν της βούλησης μας, της προμηθεϊκής μας απόπειρας για κυριαρχία. Πρόκειται για πλήρη χρεοκοπία. Δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, οι ολοκληρωτικές δικτατορίες και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως μας άνοιξαν επιτέλους τα μάτια, για να μας αποκαλύψουν ωμα το είδος του τέρατος που είχαμε αναπαράγει και γαλουχήσει με καμάρι.

Έφτασε η στιγμή να αποχαιρετήσουμε το 19ο αιώνα, εκείνον τον υπέροχο 19ο αιώνα, με τον Στήβενσον και την ατμομηχανή του, τον ηλεκτρισμό του, την σθεναρή καπιταλιστική οικονομία του, την κοσμική του αισιοδοξία. Αυτόν τον αιώνα όπου όλα τα δεινά της ανθρωπότητας θα επιλύονταν με τη βοήθεια της Επιστήμης και της Προόδου των Ιδεών, όπου οι άνθρωποι βάφτιζαν τα παιδιά τους Φωτεινή και Ελευθερία και όπου δημιουργούνταν συνοικιακές βιβλιοθήκες που ονομάζονταν Μυς και Εγκέφαλος.

Ο 20ος αιώνας περίμενε κουλουριασμένος σαν ένας τύπος που μια νύχτα επιτέθηκε σε ένα ζευγάρι ερωτευμένων κάπως κακόγουστων. Περίμενε, με το μηχανοποιημένο μακελειό του, την μαζική δολοφονία των εβραίων, τη χρεοκοπία κοινοβουλευτικού συστήματος, το τέλος του οικονομικού φιλελευθερισμού, την διάψευση των ελπίδων και το φόβο. Όσο για την Επιστήμη, που θα έδινε λύση σε όλα τα προβλήματα του ουρανού και της γης, είχε χρησιμεύσει για να διευκολύνει την κρατική συγκέντρωση και ενώ από την μια πλευρά η επιστημολογική κρίση μετρίαζε την έπαρση της, από την άλλη έμπαινε στην υπηρεσία της καταστροφής και του θανάτου. Κι έτσι μάθαμε με τρόπο βάναυσο μια αλήθεια που έπρεπε να είχαμε προβλέψει, δεδομένης της αμοραλιστής ουσίας της επιστημονικής γνώσης: πως η επιστήμη δεν αποτελεί από μόνη της εγγύηση για τίποτα, γιατί μπροστά στην πραγματοποίηση των επιτευγμάτων της οι ηθικές ανησυχίες της είναι απούσες.

Απέναντι στο καπιταλιστικό χάος εμφανίστηκε το σοσιαλιστικό κίνημα, όμως σύντομα απέκτησε τις ιδιότητες του αιώνα που ήθελε να πολεμήσει: η Επιστήμη και η Μηχανή μετατράπηκαν σε θεούς προστάτες και τον «ουτοπικό» σοσιαλισμό του Όουεν, του Φουριέ και του Σεν-Σιμόν διαδέχτηκε ο «επιστημονικός» σοσιαλισμός του Μαρξ. Και κατά τον τρόπο αυτόν, η συγκέντρωση της κρατικής εξουσίας μέσω της επιστήμης και της οικονομίας οδήγησε στα υπερκράτη που βασίζονται στη μηχανή και στην κεφαλαιοποίηση.

Αυτή η κρίση δεν είναι μόνο κρίση του καπιταλιστικού συστήματος: είναι το τέλος αυτής της αντίληψης της ζωής και του ανθρώπου, που εμφανίστηκε στη Δύση με την Αναγέννηση. Σε τέτοιο βαθμό που είναι αδύνατο να κατανοήσουμε αυτή την κατάρρευση, αν δεν εξετάσουμε την ουσία του αναγεννησιακού πολιτισμού.

Έτσι όπως έχει επισημάνει ο Μπερντιάγιεφ, η Αναγέννηση δημιουργήθηκε μέσα από τρεις αντινομίες:

1 Υπήρξε ένα ατομιστικό κίνημα που κατέληξε στη μαζικοποίηση.

2 Υπήρξε ένα νατουραλιστικό κίνημα που κατέληξε στη μηχανή.

3 Υπήρξε ένα ανθρωπιστικό κίνημα που κατέληξε απανθρωποποίηση.

Οι οποίες δεν είναι παρά οι όψεις μιας και μοναδικής γιγαντιαίας αντινομίας: Η απανθρωποποίηση της ανθρωπότητας.

Αυτή η αντινομία, της οποίας τις τελευταίες και τραγικότερες επιπτώσεις αφιστάμεθα σήμερα, υπήρξε το αποτέλεσμα δυο δυναμικών και αμοραλιστικών δυνάμεων: του χρήματος και του ορθού λόγου. Με αυτές ο άνθρωπος κατακτά την κοσμική εξουσία. Όμως -και εδώ βρίσκεται η ρίζα της αντινομίας- αυτή η κατάκτηση γίνεται μέσω της αφαίρεσης: από τη ράβδο χρυσού μέχρι το clearing, από το μοχλό μέχρι το λογάριθμο, η ιστορία της αυξανόμενης κυριαρχίας του ανθρώπου επί του σύμπαντος υπήρξε επίσης η ιστορία των διαδοχικών αφαιρέσεων. Ο μοντέρνος καπιταλισμός και η θετική επιστήμη είναι τα δυο πρόσωπα μιας ίδιας πραγματικότητας, στερημένης από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μιας αφηρημένης φαντασμαγορίας της οποίας μέρος αποτελεί επίσης ο άνθρωπος, όχι όμως πια ο συγκεκριμένος και εξατομικευμένος άνθρωπος αλλά ο άνθρωπος-μάζα, αυτό το παράξενο ον με ανθρώπινη ακόμα όψη, με μάτια και δάκρυα, φωνή και συναισθήματα, αλλά στην πραγματικότητα γρανάζι ενός γιγαντιαίου ανώνυμου μηχανισμού. Αυτή είναι η αντιφατική μοίρα εκείνου του αναγεννησιακού ημίθεου που διεκδίκησε την ατομικότητα του, διακηρύσσοντας τη βούληση του για κυριαρχία και μεταμόρφωση των πραγμάτων. Αγνοούσε πως και εκείνος έμελλε να μεταμορφωθεί σε πράγμα.

Άνθρωποι όπως ο Πασκάλ, ο Ουίλιαμ Μπλεικ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Μποντλέρ, ο Λοτρεαμόν, ο Κίρκεγκορ και ο Νίτσε διαισθάνθηκαν πως κάτι τραγικό κυοφορούνταν εν μέσω του οπτιμισμού. Όμως ο Μεγάλος Μηχανισμός συνέχισε μπροστά. Συντετριμμένος, ο άνθρωπος αισθάνθηκε τελικά να βρίσκεται μέσα σε ένα ακατανόητο σύμπαν, του οποίου τους σκοπούς δεν γνώριζε και του οποίου οι Αφέντες, αθέατοι και βάναυσοι, τον γέμιζαν με τρόμο. Καλύτερα απ τον καθένα ο Φραντς Κάφκα εξέφρασε το αίσθημα εγκατάλειψης του ανθρώπου της εποχής μας. Και παρόλο που η μοναξιά του ανθρώπου είναι αιώνια, όχι κοινωνιολογική αλλά μεταφυσική, μόνο μια κοινωνία σαν αυτή μπορούσε να την αποκαλύψει σε όλο της το μεγαλείο. Έτσι όπως μερικά τέρατα μπορούν να γίνουν μετά βίας αντιληπτά μέσα στα σκοτάδια της νύχτας, η μοναξιά του ανθρώπινου πλάσματος έπρεπε να αποκαλυφθεί σε όλη της την τρομακτική φιγούρα σε τούτο το λυκόφως του μηχανιστικού πολιτισμού».  

ΕΡΝΕΣΤΟ ΣΑΜΠΑΤΟ - Άνθρωποι και γρανάζια 1951

ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΑΝΟΣΗ ΘΝΗΣΙΓΟΝΙΑ

 

αναδημοσίευση από το blog  poiitariato.blogspot.gr

Αντιφασιστική πορεία στο Αγρίνιο, Τρίτη 17/7

Το βράδυ της Τρίτης 11 Ιουλίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος της Κατάληψης Apertus, δέχτηκε επίθεση με αυτοσχέδιο εκρηκτικό-εμπρηστικό μηχανισμό, με αποτέλεσμα να προκληθούν φθορές. Παράλληλα, εκδηλώθηκε φωτιά στο προαύλιο χώρο της κατάληψης. Ο χώρος εκείνη την ώρα ήταν άδειος και δεν υπήρξε κανένας τραυματίας. Η έκρηξη ακούστηκε σε όλη την περιοχή του Αγίου Δημητρίου. Γείτονες από την περιοχή έσπευσαν και έσβησαν την φωτιά και αμέσως ειδοποίησαν άτομα από την συνέλευση της κατάληψης.

Η κατάληψη Apertus, αποτελεί εδώ και δυο χρόνια, ένα χώρο πολιτικής συνάντησης και συλλογικοποίησης, που σκοπός του δεν είναι απλά η λειτουργία του, αλλά το χτίσιμο δομών κοινωνικής αλληλεγγύης και η κυκλοφορία των αγώνων μέσα στην πόλη. Για αυτό εκτός από πολιτικές εκδηλώσεις, συζητήσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, προβολών, συλλογικών γιορτών κτλ στο χώρο της κατάληψης, διοργανώνονται και μέσα στην πόλη χαριστικά παζάρια, θεατρικές παραστάσεις κτλ. Το κύριο μέλημα μας και επιδίωξη παραμένει η σύνδεση μας με την τοπική κοινωνία και τους κοινωνικούς αγώνες της.

Δεν χρειάζεται να έχουμε γνώσεις κατασκοπίας για να καταλάβουμε πως αυτό το συμμορίτικο χτύπημα μπορεί να προέρχεται μόνο από το χώρο της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Μια οργάνωση που σέρνεται σα φίδι στο κοινωνικό πεδίο της πόλης χύνοντας ρατσιστικό δηλητήριο στο διάβα της, που με τις εθνικιστικές της ιδεοληψίες προσπαθεί να σπείρει ζιζάνια ανάμεσα στους καταπιεσμένους, που αποτελεί μια άτυπη εφεδρεία καταστολής του κράτους... Μια οργάνωση, προσποιούμενη την «αντισυστημική», «φιλανθρωπική», «αντιμνημονιακή», προσπαθεί να καλύψει το πραγματικό της ρόλο που δεν είναι άλλος από την διαχείριση του καπιταλισμού σε κρίση. Οι απανταχού χρυσαυγήτες, λοιπόν, υπόσχονται σε όσους τους ακολουθήσουν ότι θα τους βοηθήσουν να λύσουν τα προβλήματά τους, να βρουν δουλεία, να μπορούν χωρίς φόβο, όπως λένε, να πηγαίνουν για ψώνια... Στην ευρύτερη περιοχή του Αγρινίου μοιράζουν υποσχέσεις να λύσουν μια και καλή το «πρόβλημα με την εγκληματικότητα των Ρομά», οραματιζόμενοι στην πραγματικότητα ένα πογκρόμ που παραπέμπει απευθείας στο φασισμό του Χίτλερ. Και ενώ διατυμπανίζουν ότι επιτελούν κοινωνικό έργο και νόμιμη πολιτική δράση στο παρασκήνιο μαχαιρώνουν μετανάστες, τοποθετούν εμπρηστικούς μηχανισμούς σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Έτσι στο Αγρίνιο επιβεβαίωση αυτού του πράγματος αποτελούν η επίθεση στη Κατάληψη Apertus καθώς και το σκηνικό επίθεσης στους Ρομά που έστησαν στο Παναιτώλιο. Αναβιώνοντας έτσι ένα σύγχρονο απαρτχάιντ , ευθύνες για το όποιο έχουν και κάποια τοπικά ΜΜΕ που εδώ και καιρό δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα.

Όμως τα προβλήματα μέσα στις κοινωνίες προκύπτουν από την φύση του καπιταλιστικού συστήματος και από τις κοινωνικές σχέσεις που αυτό δημιουργεί. Κανένας δεν πρόκειται να βοηθηθεί συνολικά παίρνοντας απλά ένα «τηλέφωνο την Χρυσή Αυγή». Αυτοί οι τενεκέδες της Χρυσής Αυγής που σήμερα προφέρουν απλόχερα την βοήθεια τους, αύριο θα ζητούν ανταλλάγματα, όπως κάνουν οι νταβατζήδες και οι προστάτες. Έτσι και αλλιώς η ιδέα τους για δημιουργία σωμάτων περιπολίας σε γειτονιές μοιάζει με πολύ καλή μπίζνα. Καλούμε την τοπική κοινωνία, να μην χάψουν τα ψέματα από τις φαιδρές προσωπικότητες που αποτελούν τον τοπικό πυρήνα της φασιστοοργάνωσης, να μην επιτρέψουν την φασιστομούρη των χρυσαυγητών να χωθεί στην καθημερινότητα και στη ζωή τους. Να γυρίσουν την πλάτη σε κάθε επίδοξο προστάτη των κοινωνικών συμφερόντων.

Η ιστορικότητα της κρίσης δείχνει πως αυτή οδηγεί στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την εξαθλίωση και στον κοινωνικό εκφασισμό. Η έξοδος από την κρίση δεν θα έρθει ούτε από το κράτος, ούτε από το παρακράτος, ούτε από τις συμμορίες. Η άμυνα μας απέναντι στην κρίση είναι οι σχέσεις αλληλοβοήθειας και αλληλουποστήριξης, η αυτοοργάνωση, οι κοινωνικές δομές, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη. Μόνο έτσι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια μας.

Τα «επεισόδια» (όπως απαξιωτικά αναφέρονται από τον τοπικό αστικό τύπο) που ξεκίνησαν με τις απόπειρες παρουσίας της Χρυσής Αυγής στο Αγρίνιο, δεν είναι μια «βεντέτα» μεταξύ κάποιων άκρων. Προκύπτουν από την ίδια την ιστορία του Αγρινίου... Η κοινωνία μιας πόλης με βαθιά αγωνιστική διαδρομή, με αιματηρές μνήμες από εργατικούς αγώνες, με μαζικές εκτελέσεις και δημόσιους απαγχονισμούς, δεν μπορεί να αφήσει τους απογόνους των χαφιέδων, των δοσίλογων και των γερμανοτσολίαδων να περιφέρονται προσποιούμενοι τους σωτήρες στους δρόμους, τα σοκάκια και τα χωράφια της.

Η απάντηση μας είναι πολιτική και κινηματική!
Ούτε βήμα πίσω!
Ούτε στο Αγρίνιο, ούτε πουθενά
Τσακιστέ τους φασίστες σε πόλεις και χωριά

11 Ιουλίου 2012

Κατάληψη Apertus

Καλυβίων 70, Αγρίνιο

http://apertus.squat.gr/

ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ (ενημέρωση από την κατάληψη ΔΡΑΚΑ στην Κέρκυρα)

Παρασκευή 13 Ιουλίου δέχεται εμπρηστική επίθεση το κτίριο της Κατάληψης Δράκα, με αποτέλεσμα ο πρώτος όροφος του κτιρίου να γίνει στάχτη.

Το κτίριο βρισκόταν στην ευθύνη του Νοσοκομείου Κέρκυρας, η διοίκηση του οποίου το είχε παραμελημένο και αφημένο να ρημάζει επί δεκαετίες. Ήδη από τον καιρό που λειτουργούσε ως ΤΕΕ Νοσηλευτικής ήταν σε άθλια κατάσταση, με τη στέγη να στάζει και σοβάδες να πέφτουν από τα ταβάνια. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που η διευθύντρια του ΤΕΕ ζητούσε επίμονα τη μεταστέγαση του κτιρίου. Από τη στιγμή που καταλάβαμε το κτίριο, προβήκαμε με δικό μας κόπο, χρόνο και έξοδα σε εργασίες επισκευής και συντήρησης, οι οποίες το κατέστησαν βιώσιμο. Ταυτόχρονα, ο χώρος έπαψε να είναι ένα άψυχο και άδειο κτίριο, ένα απλό “περιουσιακό στοιχείο” του κράτους, κλειστό και άχρηστο για την κοινωνία, και απέκτησε ζωή. Αφενός προσέφερε στέγη σε πολλούς που την χρειάστηκαν, αφετέρου μετατράπηκε σε ανοιχτό κοινωνικό χώρο, προσβάσιμο σε όλους όσους ήθελαν είτε να συμμετάσχουν στις συνελεύσεις του, είτε να παρακολουθήσουν προβολές, εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, αυτοοργανωμένα μαθήματα, να βοηθήσουν στην καλλιέργεια του μποστανιού, να ψυχαγωγηθούν στο πολιτικό καφενείο.

Ξαφνικά, μετά τον εμπρησμό και την καταστροφή του κοινωνικού αυτού χώρου, η διοίκηση του νοσοκομείου ανακοινώνει ότι προτίθεται να τον “αξιοποιήσει”, πράγμα που φαντάζει πολύ εντυπωσιακό, αν αναλογιστούμε πόσο “νοιάστηκε” για το κτίριο, πριν αυτό αποκτήσει κοινωνικό χαρακτήρα. Το όψιμο αυτό ενδιαφέρον του κράτους δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Τι κι αν το Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας είναι σε άθλια κατάσταση, με απλήρωτους εργαζόμενους, ελλείψεις σε προσωπικό, ιατροφαρμακευτικό υλικό και αναλώσιμα; Τι κι αν χρεώνει 5 ευρώ το κεφάλι για μια επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία; Τι κι αν τα νοσοκομεία έχουν χρέη εκατομμυρίων; Το κράτος είναι πάντα πρόθυμο να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για να βάλει λουκέτο σε έναν κοινωνικό και πολιτικό χώρο. Βρίσκει επίσης χρήματα για να πληρώνει ιδιωτική εταιρία security για να φυλάει ένα καμένο κτίριο, μην τυχόν και μπούμε να το καθαρίσουμε ή να το επισκευάσουμε. Τι κι αν το Νοσοκομείο της Κέρκυρας χρειάστηκε δεκαετίες για να κατασκευαστεί; Στην Κατάληψη Δράκα ο εργολάβος είναι έτοιμος να αναλάβει από αύριο κιόλας. Φαίνεται ότι για τη διοίκηση του νοσοκομείου είναι σημαντικότερες οι “συνεργασίες” με εργολάβους από την υγεία όσων είχαν την ατυχία να χρειαστούν τις υπηρεσίες του Νοσοκομείου Κέρκυρας.

Σε ένα κτίριο χωρίς ρεύμα δεν μπορεί να υπάρξει βραχυκύκλωμα. Σε ένα κτήριο που ήταν άδειο τη στιγμή της φωτιάς, δεν μπορεί να υπάρξει “ανθρώπινο λάθος”. Σε μια Παλιά Πόλη με παμπάλαια κτίρια και σάπιες ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, είναι αστείο να συμβαίνει “βραχυκύκλωμα” σε μία πολιτική κατάληψη στέγης με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά στην οποία υπήρχε συνεχής παρουσία κόσμου. Ειδικά όταν το “βραχυκύκλωμα” συμβαίνει μέσα στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που κανείς δεν υπήρχε στο κτίριο. Οι συμπτώσεις τελειώνουν όταν η πυροσβεστική φτάνει στο σημείο της φωτιάς και ψάχνει να βρει βασικά εργαλεία κατάσβεσης και δεν μπορεί να ταιριάξει τους σωλήνες πυρόσβεσης μεταξύ τους. Οι αυταπάτες τελειώνουν όταν οι ασφαλίτες στέκονται μπροστά σε έναν χώρο που καίγεται και μοναδικό μέλημά τους είναι να μάθουν την ταυτότητα των διαμενόντων, αντί την ταυτότητα του πιθανού εμπρηστή. Πράγμα που εξηγεί την “επιτυχία” τους στην ανεύρεση των εμπρηστών της Κατάληψης Ελαία και της εβραϊκής συναγωγής τον Απρίλιο του 2011.

Δεν πιστεύουμε στις συμπτώσεις. Δεν ξεχνάμε τα ψεύτικα τηλεφωνήματα στην πυροσβεστική κατά το παρελθόν ότι δήθεν η κατάληψη καίγεται. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις εθνικιστικές απειλές και τη στοχοποίηση της κατάληψης μέσω διαδικτύου. Δεν ξεχνάμε τη λάσπη και τα ψεύδη των τοπικών μίντια. Θυμόμαστε ακόμη τις επισκέψεις έξω από το χώρο της κατάληψης του διοικητή του νοσοκομείου με διάφορους γραβατωμένους.

Είναι πολλοί αυτοί που ενοχλούνται από την ύπαρξη στο κέντρο της πόλης ενός αυτοοργανωμένου κοινωνικού χώρου με ελευθεριακά προτάγματα. Δεν είναι καιροί για ανθρώπους που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Δεν είναι καιροί για ανθρώπους με συνείδηση. Είναι καιροί για φόβο, παραίτηση, ατομισμό, αποξένωση. Είναι καιροί καταστολής, εξαθλίωσης, υποταγής και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΡΑΚΑ

Κατάληψη Δράκα

Για το διήμερο εκδηλώσεων 8-9/7 της Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι για τον ένα χρόνο λειτουργίας και δράσης της

Δεκάδες άνθρωποι της περιοχής, όλων των ηλικιών, παρευρέθηκαν και στις δύο μέρες του διημέρου εκδηλώσεων της Συνέλευσης της Πλατείας στο Κερατσίνι για τον ένα χρόνο λειτουργίας και δράσης της.

Την Κυριακή 8/7 στη συλλογική κουζίνα αφού γευτήκαμε τα ασύλληπτα σε ποιότητα και ποσότητα φαγητά και εδέσματα, απολαύσαμε τους ήχους και τις μουσικές διαδρομές ανθρώπων της συνέλευσης και φίλων που μας τίμησαν με την παρουσία τους και καταλήξαμε χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς.

Την Δευτέρα 9/7, το θεατρικό δρώμενο των παιδιών προσχολικής ηλικίας πάνω στο κείμενο της Λυσιστράτης ήταν απλά υπέροχο, απολαυστικό και συγκινητικό, σε μια πλατεία Λαού που λόγω των πολλών ντεσιμπέλ δεν είναι ο ιδανικότερος τόπος για θεατρικές προσπάθειες. Η δεύτερη αυτή μέρα ολοκληρώθηκε με ομαδικό παιδικό τραγούδι και μοίρασμα γλυκισμάτων στα παιδιά.

Με οδηγό μας την αυτοοργάνωση, την αντίσταση και την αλληλεγγύη, με συλλογικό πνεύμα και αμοιβαιότητα, συνεχίζουμε στους δρόμους αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας στο Κερατσίνι

Για την αντιρατσιτική-αντιφασιστική πορεία στη Νίκαια στις 5/7

Νίκαια, απόγευμα Πέμπτης 5 Ιούλη, πολλές εκατοντάδες άνθρωποι, πορευτήκαμε για μιάμιση ώρα ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις και απειλές, ενάντια στο φασισμό και τις νεοναζιστικές συμμορίες, χωρίς διαχωρισμούς σε έλληνες και ξένους, ντόπιους και μετανάστες. Στις γειτονιές της προσφυγιάς και των αγώνων, της φτώχειας και της αξιοπρέπειας, η αντίσταση, η αλληλεγγύη και το πιο γλυκό «μπαστάρδεμα» συνεχίζονται.

αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας στο Κερατσίνι

Τι είναι ο ολοκληρωτισμός και ποιες οι αιτίες του;

Στην Ελλάδα του μνημονίου, η πολιτική τάξη, αμήχανη μπροστά στα νέα καθήκοντα που της επέβαλαν και μπροστά στο φάσμα μιας πρωτοφανούς αμφισβήτησης της εξουσίας της, αποφάσισε να γεννήσει «το αβγό του φιδιού». Βλέποντας πως το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας έπαψε μέσα στην κρίση να πιστεύει τα παραμύθια της, βλέποντας πως, παρά την πρωτοφανή προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων, δεν κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο για τη δικαιοσύνη των μέτρων, για την ανάγκη των μνημονίων, αποφάσισαν να τον στρέψουν άλλου. Παρουσίασαν τους μετανάστες σαν το νέα μεγάλο πρόβλημα σαν «αυτούς που μας παίρνουν τις δουλειές». Το σύνθημα «γίναμε μετανάστες στο τόπο μας» των φασιστών είναι παντελώς ανόητο. Γιατί πλέον, αφού μας αφαίρεσαν κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα που είχαμε τα τελευταία χρόνια μας καταδίκασαν σε χρόνια φτώχεια, βία και ανασφάλεια, απλά και μόνο για να δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί, σαν σκλάβοι, με φόβο, χωρίς δικαιώματα. Με άλλα λόγια, για να δουλεύουμε σαν μετανάστες. Για αυτό και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είμαστε όλοι μετανάστες!

Ο ολοκληρωτισμός αγαπάει τις κρίσεις. Κάθε φορά που «λεφτά δεν υπάρχουν» και οι πολιτικές υποσχέσεις πέφτουν στο κενό ο λαός τρομάζει. Πρέπει να τρομάζει. Για να κυνηγήσει λυσσασμένα το μετανάστη, την οροθετική πόρνη, το ζητιάνο, τον τσιγγάνο, τον Εβραίο. Για να πάρει, εν τέλει, τη θέση του στην κοινωνική πυραμίδα. Τι είναι τελικά ολοκληρωτισμός; Κάποιοι είπαν πως είναι το να μας στερούν την ελευθερία της έκφρασης. Ο ολοκληρωτισμός αντίθετα μπορεί να σταθεί και με «ελευθερία έκφρασης». Αρκεί κράτος και οικονομία να γίνουν ένα. Αρκεί ένας συνολικός ηγεμόνας να παίρνει το σύνολο των αποφάσεων, να έχει στα χέρια του το σύνολο των μέσων. Μόνο ένας ηλίθιος θα έκανε σήμερα χούντα με τανκς, όταν διαθέτει τόσο κανάλια. Κάποιοι είπαν πως ο ολοκληρωτισμός είναι η απουσία λογικής. Και όμως, ο ολοκληρωτισμός βασίζεται στην αποθέωση της ορθολογικότητας του μέσου, στην εργαλειακή λογική, στο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», σε αυτή τη λογική που θέλει να λειτουργούν όλα με στρατιωτική πειθαρχεία χωρίς παρεκκλίσεις. Κάποιοι είπαν πως ολοκληρωτισμός βασίζεται στους διεστραμμένους και αιμοβόρους ψυχοπαθείς. Και πάλι έκαναν λάθος. Όπως μας αποκάλυψε η Άρεντ, ολοκληρωτισμός είναι η «απόλυτη κοινοτοπία». Οι αξιωματικοί των ες-ες ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που έκαναν το καθήκον τους χωρίς να σκεφτούν, που κοιτούσαν απλώς τη δουλειά τους. Ο Κώστας Παπαϊωάννου, τη δεκαετία του '30, έδειξε πως το εργοστάσιο είναι το «σύγχρονο σχολείο το ολοκληρωτισμού». Ο Τσάπλιν το παρουσίασε χαρακτηριστικά στους «Μοντέρνους Καιρούς». Σήμερα, μας λέει ο Αγκάμπεν, το κυρίαρχο παράδειγμα είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ένας φράχτης που χωρίζει τους υγιείς από τους αρρώστους, τους εργαζόμενους από τους ανέργους, που δημιουργεί ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης για μετανάστες, στρατόπεδα εργασίας. Ένας φράκτης που «διασφαλίζει» τα φανταστικά συμφέροντα του μικροαστού από το φτωχό, του φτωχού από τον πιο φτωχό, του πιο φτωχού από τον μετανάστη, του μετανάστη από τον μετανάστη χωρίς χαρτιά. Απομονωμένοι από το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να συγκολλήσει μια κοινωνία, την αλληλεγγύη λέγαμε παλιά, την κοινωνική φιλία έλεγε ο Αριστοτέλης, οι άνθρωποι γινόμαστε αγρίμια που βγάζουν ο ένας τα δόντια του στον άλλο, περισσότερο φοβισμένοι παρά αιμοσταγείς. Ας μην έχουμε αμφιβολίες: Ο καπιταλισμός και η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του είναι έτοιμοι να μας οδηγήσουν στον φασισμό ή στον μαζικό αφανισμό ενός πολέμου για να γλυτώσουν. Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Απέναντι σε αυτούς που μας ζητούν να φτιάξουμε δήθεν δημοκρατικά και αριστερά μέτωπα ενάντια στο φασισμό, ξεχνώντας τα ταξικά γυαλιά μας, αντιπαραθέτουμε τα λόγια του Ντουρούτι: «Δεν μπορούμε να συντρίψουμε τον φασισμό σε συνεργασία με τη δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά μόνο σε πείσμα της δημοκρατικής κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί πραγματικά το ξερίζωμα του φασισμού, γιατί οι αστοί είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν σε αυτόν όταν βλέπουν ότι κινδυνεύουν να τους φύγει η εξουσία από τα χέρια».

αναδημοσίευση από το blog αντιστροφή προοπτικής (και πιο συγκεκριμένα από το άρθρο ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ)

1 χρόνος Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι

- Κυριακή 8/7, 7.00μμ, συλλογική κουζίνα στην πλατεία στη συμβολή της Αυξεντίου Παλληκαρίδη με την Μαρίας Κιουρή και την Αδριανουπόλεως (100μ πριν τον ΟΑΕΔ).

- Δευτέρα 9/7, 8.00μμ, στην πλατεία Λαού (Ταμπούρια), διαδραστικό θεατρικό δρώμενο "Λυσιστράτη" από παιδιά προσχολικής ηλικίας.

ΧΑΡΤΗΣ

η πλατεία που θα γίνει η συλλογική κουζίνα (η οποία δεν έχει όνομα)

Και τις δύο μέρες των εκδηλώσεων θα υπάρχει έκθεση αφίσας, πανό που χρησιμοποιήσε η συνέλευση στις παρεμβάσεις  της και μπροσούρα με το υλικό των δράσεων από τον Ιούνιο 2011 μέχρι τον Ιούλιο 2012.


αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας στο Κερατσίνι

Αντιφασιστική πορεία, Πέμπτη 5/7, 7.00μμ. πλ. Αγ. Νικολάου, Νίκαια

Η Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι, στη συνάντηση της Δευτέρας 2/7 αποφάσισε τη συμμετοχή της με μπλοκ στην αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία της Πέμπτης 5 Ιούλη, 7.00μμ, στην πλατεία Αγ. Νικολάου στη Νίκαια.

Το τελευταίο διάστημα στη Νίκαια, όπως και σε άλλες περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά, οι ρατσιστικές επιθέσεις κατά μεταναστών εντάθηκαν, με αρκετούς -κυρίως πακιστανούς- μετανάστες να έχουν μεταφερθεί τραυματισμένοι στο νοσοκομείο. Αναμφισβήτητα, το άνοιγμα γραφείων της Χρυσής Αυγής στην περιοχή έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων και της φασιστικής βίας. Το μεσημέρι του Σαββάτου 23/6 μάλιστα μια δράκα νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής πέρασε με μηχανές (συνοδευόμενη από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ) από την πλατεία Αγ. Νικολάου και απείλησε τους πακιστανούς μετανάστες που διατηρούν κάποια μικρομάγαζα να τα κλείσουν και να φύγουν από τη χώρα γιατί αλλιώς θα τους σπάσουν τόσο τα καταστήματα όσο και τα κεφάλια.

Στη Νίκαια του μπλόκου της Κοκκινιάς, της προσφυγιάς, της αντίστασης και της αλληλεγγύης, δεν έχουν καμία θέση οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών, οι τραμπουκισμοί, οι επιθέσεις και οι απειλές τους. Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην εξαθλίωση της ζωής μας, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την κρατική καταστολή, τον φασισμό και τις ρατσιστικές επιθέσεις.

Το πανό της συνέλευσης Κερατσινίου θα είναι το ίδιο με αυτό που είχαμε στην πορεία ενάντια στον κοινωνικό εκφασισμό που διοργανώσαμε στο Κερατσίνι την Παρασκευή 1/6: «ο φασισμός στην αρχή έρχεται για τους “άλλους”, μετά για όλους».

Συγκέντρωση-πορεία Πέμπτη 5/7, 7.00μμ, πλατεία Αγ. Νικολάου

(από Αθήνα, τρόλεϊ γραμμή 21, στάση: τέρμα)

αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας στο Κερατσίνι