1940... Μύθοι: επετειακό quiz ενάντια στη λήθη

"Επετειακό" quiz ενάντια στη λήθη και τους εθνικούς μύθους που μοιράζεται σε έντυπη μορφή στα σχολεία Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Μοιράστηκε επίσης σε μαθήτριες-μαθητές γυμνασίων και λυκείων μετά την ολοκλήρωση της παρέλασης στο Κερατσίνι, το Σάββατο 28/10.

Για να κατεβάσετε το quiz σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

(Ακατάλληλο για πατριδόπληκτους και εθνικόφρονες. Σε περίπτωση υπερδοσολογίας ιστορικής αλήθειας προκαλεί παροδικούς σπασμούς και απώλεια άρθρωσης)

 

Για μία αναλυτικότερη προσέγγιση των εθνικών μύθων και μία μικρή συμβολή στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας: 

Οι μύθοι, η λήθη και οι προεκτάσεις γύρω από ένα επετειακό "όχι"

 

Κατάληψη Αγρός (πάρκο Τρίτση): Αφίσα και κείμενο για τον Σαρωνικό

Αναδημοσίευση από το blog της κατάληψης Αγρός:

Στις 10 Σεπτέμβρη 2017, το μονοπύθμενο σαπιοκάραβο Αγία Ζώνη ΙΙ βυθίζεται λίγο αφού είχε φορτώσει περίπου 2.600 τόνους πετρελαίου (κατά τα λεγόμενα του γνωστού λαθρέμπορου πλοιοκτήτη του Κουντούρη) από τα ΕΛΠΕ.

Τα μίντια δημοσιεύουν συγκεχυμένα τις πρώτες ειδήσεις, ενώ σύντομα ένας συρφετός πρώην κ νυν υπουργών, δημάρχων, ειδικών, εφοπλιστών-καναλαρχών αρχίζουν να “οικολογίζουν” ασύστολα για να συγκαλύψουν όχι μόνο το “ατύχημα” αλλά συνολικά τις “ευγενείς” πρακτικές της καπιταλιστικής ανάπτυξης (βιομηχανίες, εφοπλιστικό κεφάλαιο, εμπόριο, τουρισμός, διυλιστήρια, αστικά λύματα) που εδώ και δεκαετίες έχουν μετατρέψει τον Σαρωνικό σε χαβούζα.

Ανάπτυξη συνώνυμο της λεηλασίας γης και ζωών

Η βύθιση του δεξαμενόπλοιου δεν ήταν ατύχημα. Ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι ένα από τα “ατυχήματα” που θα πρέπει να συνηθίσουμε, καθώς η παράκτια ζώνη(από τον Πειραιά ως τους Άγιους Θεοδώρους) γίνεται ολοένα και περισσότερο Ειδική Οικονομική Ζώνη για τη “σωτηρία της εθνικής οικονομίας” και τα κέρδη πετρελαιάδων και εφοπλιστών… Το ελληνικό κράτος ανέκαθεν τιμούσε αυτό το “επιχειρηματικό δαιμόνιο ” διευκολύνοντας και νομοθετώντας στα μέτρα τους, μετατρέποντας γη και θάλασσα σε χωματερές και τη ζωή των κατοίκων των περιοχών σε τοξική και καρκινογόνα.

Η μεγάλη καταστροφή στον Σαρωνικό κόλπο είναι ένα εμφατικό σημείο στον χάρτη της “εθνικής ανάπτυξης”. Συνδέεται αναπόδραστα με την ήδη εκτεταμένη καταστροφή στη Β.Α. Χαλκιδική από τα ορυχεία της Eldorado Gold, τις εγκαταστάσεις ΒΑΠΕ (ανεμογεννήτριες) στα βουνά της Κρήτης και της Πελοποννήσου, τη συνέχιση της εκτροπής του Αχελώου, τις τεράστιες τουριστικές εγκαταστάσεις σε περιοχές μοναδικής ομορφιάς… Στην Αττική, με τα σχέδια για κρατήρες εξόρυξης βωξίτη στα Γεράνια όρη, την επικείμενη καταστροφή του άλσους Φιλαδέλφειας προς όφελος του επιχειρηματία Μελισσανίδη, την πώληση του πρώην αεροδρόμιου Ελληνικού σε εταιρεία συμφερόντων Λάτση…

Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο

Το τελευταίο έγκλημα στον Σαρωνικό έκανε ορατή, λόγω της έκτασής του, μια κατάσταση που έχει γίνει όρος ζωής. Ενάντια σε αυτή τη συνθήκη, ενάντια στο ρυπογόνο πολιτισμό, να ορθώσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα. Με πολύμορφες δράσεις, με την ενίσχυση σχέσεων αλληλεγγύης και τη δικτύωση των αγώνων, με την εδαφικοποίηση των προταγμάτων μας μέσα από την οικειοποίηση και κατάληψη εδαφών, να πάρουμε θέση ενάντια στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου, για τη γη και την ελευθερία.

Δεν θέλουμε μια “άλλου είδους ανάπτυξη”.

Αλλά την καταστροφή ενός κόσμου που γεννάει εκμετάλλευση, ανισότητα, λεηλασία.

Και αυτός ο κόσμος δεν εξορθολογίζεται,  ανατρέπεται.

Για να κατεβάσετε το σχετικό κείμενο της κατάληψης Αγρός, πατήστε εδώ.

Για τις πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με τα μεταλλεία της Β.Α. Χαλκιδικής

Αναδημοσίευση από το blog της κατάληψης Αγρός:

Τα μεταλλεία της Β.Α. Χαλκιδικής, τα τελευταία είκοσι πέντε περίπου χρόνια, βρίσκονται σταθερά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κράτους καθώς και ντόπιων και πολυεθνικών επιχειρηματικών κύκλων. Σε όλο αυτό το διάστημα, έχουν μεσολαβήσει μακροχρόνιοι, δυναμικοί αγώνες των κατοίκων και αλληλέγγυων σε όλη την επικράτεια ενάντια στα μεταλλεία. Σήμερα τα μεταλλεία ανήκουν στην «Ελληνικός Χρυσός-Eldorado Gold» (η τελευταία είναι καναδική εταιρία με δραστηριότητες σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, ενώ η Ελληνικός Χρυσός είναι συμφερόντων Μπόμπολα).  Για το συγκεκριμένο «αναπτυξιακό» έργο, υψίστης «εθνικής» σημασίας, και τις καταστροφικές του συνέπειες θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες. Θα περιοριστούμε στο να ξαναθυμίσουμε ότι κατά τη διαδικασία της επιφανειακής εξόρυξης ολόκληρες εκτάσεις γης μετατρέπονται σε κρατήρες μέσα από καθημερινές εκρήξεις, ενώ κατά την επεξεργασία του μεταλλεύματος απελευθερώνονται τοξικές ουσίες και βαρέα μέταλλα που μολύνουν ανεπανόρθωτα το έδαφος, το νερό και την ατμόσφαιρα, αποκλείοντας μια για πάντα την πιθανότητα αναγέννησης της φύσης. Ένα δάσος σπάνιας βιοποικιλότητας, όπως αυτό του όρους Κάκκαβος στη Β.Α Χαλκιδική, δεν αντικαθίσταται έτσι απλά, αλλά χρειάζεται εκατοντάδες χρόνια, χωρίς παρεμβάσεις, για να  επιστρέψει στην πρωταρχική του κατάσταση. Δάση υπεραιωνόβιων δέντρων, όπως οξιές, καστανιές, βελανιδιές, πολλά είδη θηλαστικών, πτηνών, ασπονδύλων, σπάνιων αμφιβίων και ερπετών απειλούνται με αφανισμό. Η λεηλασία επεκτείνεται και στην καταστροφή των ζωής των ανθρώπων των περιοχών. Πολυπληθείς κοινότητες υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη γη τους, τον τόπο όπου διαμένουν και τις δραστηριότητές τους. Διαρρηγνύονται μια για πάντα κοινοτικοί δεσμοί και ρημάζονται οριστικά και αμετάκλητα ζωές, προς χάριν του κέρδους. Τα παραπάνω αποτελούν κάποιες μόνο από τις συνέπειες της εξόρυξης χρυσού, ενώ συχνό φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο αποτελούν και τα «ατυχήματα» αυτής της δραστηριότητας, με πιο γνωστό στον ελλαδικό χώρο αυτό στο Στρατώνι Χαλκιδικής το Μάιο του 2002, όταν βαρέα μέταλλα χύθηκαν στη θάλασσα, προκαλώντας τεράστια καταστροφή στο θαλάσσιο οικοσύστημα του κόλπου της Ιερισσού.

Τις τελευταίες μέρες, η εν λόγω μεταλλευτική εταιρεία έχει επιστρέψει δριμύτερη, μέσα από μια σειρά  δημόσιων απειλών για την αποχώρησή της από την Χαλκιδική και το σταμάτημα των εργασιών στις Σκουριές, θέτοντας ως βασικό μοχλό πίεσης την άμεση απόλυση όλων των εργαζομένων στα μεταλλεία αν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της για την έκδοση νέων αδειών (μέσω ευνοϊκών γι’ αυτήν περιβαλλοντικών μελετών, νόμων, κρατικών γνωμοδοτήσεων και αποφάσεων του ΣτΕ), ώστε να συνεχίσει το «μεγαλόπνοο έργο της» στην περιοχή. Ταυτόχρονα, για να εντείνει τις πιέσεις της, έχει κατεβάσει για άλλη μια φορά τον μισθοφορικό στρατό της στους δρόμους της Αθήνας. Πρόκειται για τους ίδιους τραμπούκους- εργαζόμενους της εταιρείας οι οποίοι τον Μάρτιο του 2012 επιτέθηκαν σε 30 αντιστεκόμενους ανθρώπους, ενώ ξήλωσαν και πυρπόλησαν το φυλάκιο που οι κάτοικοι είχαν χτίσει από το 2009 στις Σκουριές για να υπερασπίζονται από εκεί με βάρδιες το δάσος. Οι έμμισθοι της Eldorado Gold είναι από εκείνα τα εμφατικά παραδείγματα της επιτυχίας των κυρίαρχων να δημιουργούν διαιρέσεις στις τάξεις των “από τα κάτω”. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, για έναν μισθό, δεν διστάζουν να κάνουν οτιδήποτε τους παραγγείλουν τα αφεντικά. Αποτελούν σίγουρα παράδειγμα προς αποφυγήν.

Τα μεταλλεία της Β.Α Χαλκιδικής δεν θα μπορούσαν επουδενί να αποκτήσουν τα όποια νομιμοποιητικά τους άλλοθι αν δε συνοδεύονταν με όλα εκείνα τα γνωστά  περί «σωτήριας ανάπτυξης για την περιοχή, κατεπείγουσας ανάγκης, εθνικού συμφέροντος, αναπόδραστης επιλογής για την περίοδο της κρίσης»… Η ίδια η επιχειρηματική δραστηριότητα στην περιοχή έχει αναχθεί σε εξαιρετικά κατεπείγουσα -γι’ αυτό και η λυσσαλέα επίθεση του κράτους όλο το προηγούμενο διάστημα ενάντια στους αγωνιζόμενους κατοίκους και αλληλέγγυους, καθώς και η συνέχιση του έργου με την παρούσα διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρόλες τις προεκλογικές υποσχέσεις για παύση του έργου από την επομένη των εκλογών. Η νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική διαχείριση ποντάρει στην νομικίστικη διαδικασία για επιμέρους τροποποιητικές αλλαγές στις δραστηριότητες της εταιρείας, με πρόσφατη την προσφυγή της στον Άρειο Πάγο για την διεξαγωγή διαιτησίας μεταξύ κράτους και εταιρείας. Πρόκειται για μια μεθοδευμένη κλειστή διαδικασία που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την θετική έκβαση της υπόθεσης προς την πλευρά της εταιρείας, ενώ παράλληλα μετατοπίζεται η ευθύνη των αποφάσεων από τις πλάτες του κράτους. Η διαιτητική διαδικασία σε ρόλο γενικού ρυθμιστή δίνει την ευχέρεια στους πολιτικούς διευθυντές αφενός να “στέκονται” στο πλάι των αγωνιζόμενων και αφετέρου να παραμένουν εξαγνισμένοι από τα τρέχοντα, καταστροφικά, αναπτυξιακά προγράμματα. Ο χειρισμός της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι τροχιοδεικτικός της διευθέτησης των ζητημάτων από πλευράς της κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, το κράτος αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο του τοποεπιτηρητή, σκορπώντας αυταπάτες στους αφελείς για αλλαγή μέσω των θεσμικών οδών, ενώ αποσκοπεί στην απονεύρωση της μαχητικότητας των αγώνων των από τα κάτω. Η επικείμενη καταστροφή του άλσους Φιλαδέλφειας προς όφελος του επιχειρηματία Μελισσανίδη, η πώληση του πρώην αεροδρόμιου Ελληνικού σε εταιρεία συμφερόντων Λάτση για την μετατροπή της σε ελεγχόμενη ζώνη που θα απευθύνεται σε υψηλά εισοδήματα και τουρίστες, οι εγκατάστασεις ΒΑΠΕ σε κάθε σπιθαμή ορεινού όγκου προς όφελος διαφόρων ενεργειακών λόμπι, η συνέχιση του φαραωνικής έμπνευσης έργου εκτροπής του ποταμού Αχελώου, τα σχέδια για κρατήρες εξόρυξης στα Γεράνια όρη, όπως και το πρόσφατο περιβαλλοντικό έγκλημα στον Σαρωνικό με τη βύθιση του σαπιοκάραβου που μετέφερε πετρέλαια των ΕΛΠΕ και τη διαπλοκή που ανέδειξε, είναι κάποια από τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της λεηλασίας της γης στο όνομα της ανάπτυξης.

Η υπεράσπιση όμως των εδαφών έχει κεφαλαιώδη σημασία για τη ζωή των «από κάτω». Σε ένα ερειπωμένο τοπίο, όπως αυτό που προετοιμάζουν οι εκσκαφείς της El Dorado Gold στα δάση της Χαλκιδικής, μπορούν να αναπτυχθούν μόνο ερειπωμένες ζωές.

Τα ζητήματα του ρυπογόνου πολιτισμού δεν λύνονται με ποσοτικές διευθετήσεις του στυλ: λιγότερη παρέμβαση, λιγότερη ρύπανση, λιγότερο χρήμα. Δεν υπάρχει λίγη ανάπτυξη καλή – πολύ ανάπτυξη κακή. Δεν λύνονται με ορθολογικοποίηση της ανάπτυξης. Αυτός ο πολιτισμός είναι φτιαγμένος για να γεννάει εκμετάλλευση, ανισότητα, λεηλασία. Δεν εξορθολίζεται, ανατρέπεται. Ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία, ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη συγκυρία, αποκτά επιπλέον περιεχόμενα. Στην περίοδο που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μέσα από την πολεμική συνθήκη του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, περνούν σαν οδοστρωτήρας των όποιων κεκτημένων, η ρητή και αμετάκλητη εναντίωση σε τέτοια «έργα» στη Χαλκιδική, στο Κιλκίς, στον Έβρο είναι κοινωνικό οδόφραγμα στις ορέξεις των κυρίαρχων.

Αυτές τις μέρες εκδικάζονται στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης οι υποθέσεις που αφορούν τους αγώνες που δόθηκαν στο βουνό του Κάκκαβου από κατοίκους της Β.Α Χαλκιδικής και αλληλέγγυους για την υπεράσπισή του και τον τερματισμό των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων από την Εldorado Gold. Oι αντιστεκόμενοι κάτοικοι και αλληλέγγυοι/ες αντιμετωπίζουν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα καθώς και την αναβαθμισμένη κατηγορία του αντιτρομοκρατικού οπλοστάσιου της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Ο αγώνας τους είναι υπόθεση όλων μας, ως κομμάτι του συνολικότερου αγώνα των «από κάτω» για την ελευθερία, και της ρητής διακήρυξης ότι οι ζωές μας δεν είναι αναλώσιμες, ότι στη γη αναλαμβάνουμε να στήσουμε τα ριζώματά μας, ότι η γη είναι ζωή και αυτή δεν παραδίδεται.

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους αγωνιστές/στριες ενάντια στα μεταλλεία

Κάτω τα χέρια από τις Σκουριές

Αγώνας για τη Γη και την Ελευθερία

 

Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω): Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο:

Για τη δολοφονία της Ειρήνης στην Πετρούπολη

Αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη (Χώρος ραδιουργίας & ανατροπής, Ίλιον):

Πρωί Τετάρτης 30 Αυγούστου 2017, Πετρούπολη.

Τα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για πυρκαγιά σε διαμέρισμα και απεγκλωβισμό δύο ατόμων αναίσθητων, πατέρα και κόρης. Σύντομα αποκαλύπτεται ότι η πυρκαγιά μπήκε σε μια προσπάθεια του πατέρα να καλύψει την απόπειρα δολοφονίας κατά της κόρης του. Ενδοοικογενειακή βία, ψυχική διαταραχή του δράστη, συχνοί καυγάδες πίσω από κλειστές πόρτες, “διαλυμένη” οικογένεια: όλα αυτά και πολλά άλλα επιστρατεύτηκαν από τις μιντιακές μηχανές του θεάματος για να κρατήσουν το τηλεοπτικό ενδιαφέρον αμείωτο -λες και πρόκειται για σίριαλ. Λίγες μέρες αργότερα, η γυναίκα εκπνέει στο νοσοκομείο. Και κάπου εκεί το σοκ και η θλίψη για το “θάνατο της 18χρονης” εξαντλούνται και η υπόθεση παύει προς το παρόν να επενδύεται με την απαραίτητη δόση ίντριγκας. Και κάπως έτσι η είδηση της δολοφονίας της κόρης από τον πατέρα περνάει στη σφαίρα της λήθης, αφού αναδείχτηκε ως ένα ακόμα τραγικό, μεμονωμένο γεγονός, μία εξαίρεση στον αδιατάραχτο κύκλο των κυρίαρχων κανονικοτήτων.

Η πατριαρχική βία δεν είναι η εξαίρεση. Μιλώντας για τη δολοφονία στην Πετρούπολη ανασύρουμε κάποια από εκείνα τα περιστατικά που δεν βγήκαν ποτέ από το σκοτάδι, τους ξυλοδαρμούς, τους βιασμούς, τους θανάτους γυναικών από άντρες- πατεράδες, συντρόφους, συζύγους, συγγενείς. Τέτοια περιστατικά συμβαίνουν συστηματικά, και όχι από μια ειδική κατηγορία αντρών. Ακόμα και όταν δημοσιεύονται, εγγράφονται στην κοινωνική μνήμη ως τραγωδίες, ως “εγκλήματα πάθους” και τις περισσότερες φορές αφήνεται να εννοηθεί ότι η γυναίκα είναι αυτή που προκάλεσε το βιασμό, τον ξυλοδαρμό, το θάνατό της. Στην πραγματικότητα, όμως, μιλάμε για έμφυλη βία, επιβολή λεκτική, σωματική και ψυχολογική, που ασκείται από άνδρες κατά γυναικών, στη βάση ακριβώς του φύλου, της έμφυλης ιδιότητάς τους και των συνεπαγομένων της, των διακρίσεων, των προνομίων και των περιορισμών που οι έμφυλοι ρόλοι παράγουν. Σε ένα πατριαρχικό καθεστώς, από την οικογένεια και το σχολείο, μέχρι τους εργασιακούς χώρους και τις ερωτικές σχέσεις αναπαράγονται και φυσικοποιούνται οι σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης και οι ρόλοι με βάση το δίπολο άντρας-γυναίκα. Τα αρρενωπά χαρακτηριστικά εξυψώνονται σε συνώνυμα της δύναμης και της υπεροχής και τα θηλυκά κατασκευάζονται ως ταυτόσημα της αδυναμίας και της υποταγής. Τα αντρικά πειράγματα, οι χειρονομίες, οι επιθέσεις υλικοποιούν αυτές τις έμφυλες ανισότητες, κατοχυρώνουν την αντρική υπεροχή και λειτουργούν ως μέσα επιβολής και πειθάρχησης των γυναικείων σωμάτων. Η απόκρυψη της έμφυλης διάστασης της βίας στο πλαίσιο του οικογενειακού περιβάλλοντος υπό το όνομα “ενδοοικογενειακή βία” -σαν να πρόκειται για αυτοφυές, φυσικό φαινόμενο της οικογένειας- λειτουργεί υπέρ της προστασίας και της διαιώνισης των σκληρών παιχνιδιών εξουσίας εντός του οικιακού χώρου. Η “ενδοοικογενειακή βία” γίνεται εξαίρεση βίας. Στα σκοτάδια της οικίας όλα επιτρέπονται και δικαιολογούνται. Αποδέκτες της είναι πάντα γυναίκες και παιδιά, αυτές δηλαδή που η πατριαρχία “βλέπει” όχι μόνο ως αδύναμες αλλά και κατώτερες, υπό την εξουσία και την ιδιοκτησία του άνδρα-οικογενειάρχη.

Η οικογενειακή ασφυξία δεν είναι η εξαίρεση. Η οικογένεια, κατοχυρωμένη στις κοινωνικές συνειδήσεις ως ιεροποιημένο σύμβολο, προαιώνιο και αμετάβλητο εμφανίζεται ως ο αποκλειστικός τόπος φροντίδας και αγάπης, ως ο απόλυτος σκοπός ζωής του ανθρώπου. Οι συγγενικές σχέσεις δύσκολα επιδέχονται αμφισβήτησης και κριτικής. Τι κι αν εντός της οικογενειακής δομής μαθαίνουμε να μετράμε την αγάπη και το νοιάξιμο με παρατηρήσεις, ταπεινώσεις, χαστούκια, φωνές και επιβολή... Η οικογένεια είναι ο τόπος όπου η βία κανονικοποιείται, και μάλιστα της προσδίδεται και εκπαιδευτικός χαρακτήρας: εκεί μαθαίνεις ότι οι εγκλήσεις, οι πειθαρχικές τιμωρίες, το ξύλο συμβαίνουν για να γίνεις “καλός άνθρωπος”. Στον στενό οικογενειακό κύκλο “χτίζονται” όλοι εκείνοι οι διαχωρισμοί με βάση το φύλο και την ηλικία, εκεί συμβαίνει για πρώτη φορά ο έμφυλος καταμερισμός της εργασίας (διάκριση αντρικών και γυναικείων δουλειών), εκεί εμπεδώνονται οι σχέσεις ιεραρχίας, καταπίεσης και υποταγής. Και η διαδικασία αυτή συνεχίζεται στο σχολείο, την εργασία, τις σχέσεις μας για να γίνει τελικά όρος ζωής. Ειδικότερα, οι λεγόμενοι δεσμοί αίματος των παιδιών με τους γονείς δημιουργούν εκ των προτέρων μια σχέση εξουσίας που διαπερνάει όλη την ύπαρξη των μελών σε όλη τη διάρκεια της ζωής και που εδράζεται σε μία αυτοματοποιημένη ενεργοποίηση συναισθημάτων αφοσίωσης και εξάρτησης και γι αυτό σε μια αέναη παραγωγή ενοχών, με την παραμικρή αμφισβήτηση του “ιερού” της οικογένειας. Δεν είναι μόνο η φυσική βία, αλλά και η λεκτική, η ψυχολογική, οι μικροί και μεγάλοι καταναγκασμοί που επιβάλλει η οικογένεια -η επιβολή έχει πρότυπα εμφάνισης, ντυσίματος, συμπεριφοράς, έχει δεσμεύσεις, επιχειρεί να καθορίσει όλες μας τις επιλογές -από τη σχολή, τη δουλειά, τους φίλους και τον/την σύντροφό μας, την ίδια τη σεξουαλικότητά μας. Εκείνες/οι που θα αμφισβητήσουν ή θα αποδράσουν από το πλέγμα των οικογενειακών σχέσεων παραβιάζουν τη σκληρή ηθική της οικογένειας, του θεσμού που θεμελιώνει τις ταξικές, ηλικιακές και έμφυλες διαιρέσεις, και γι αυτό θα στοχοποιηθούν για να συμμορφωθούν.

Η νεαρή γυναίκα που δολοφονήθηκε από τον πατέρα της ήταν ένας τέτοιος παραβάτης. Λόγω θέσης, ως γυναίκα, και βούλησης, ως παιδί που τάχθηκε υπέρ ενός διαζυγίου, ως άνθρωπος που θέλησε να ορίσει η ίδια τη ζωή της και επέλεξε σύντροφο που δεν ήταν της αρεσκείας του πατέρα της -τα μίντια επανέλαβαν ξανά και ξανά ότι επρόκειτο για κάποιον αλβανικής καταγωγής- συνόψισε το τερατουργικό, αυτό της αμφισβήτησης των αυστηρών ιεραρχιών και καταναγκασμών της οικογενειακής δομής και γι αυτό τιμωρήθηκε παραδειγματικά, με την απώλεια της ζωής της.

Μπροστά σ’ αυτόν τον “ιερό” σκοπό της αναπαραγωγής της ίδιας της κοινωνίας και των “αξιών” της, η προστασία και η ιδιωτικότητα της οικογένειας ανάγεται σε ύψιστο και απαραβίαστο χαρακτηριστικό της. Οι συγγενείς, οι γείτονες και οι φίλοι οφείλουν να μην παρεμβαίνουν στα “εν οίκω” -ακόμη και όταν “εν οίκω” τελούνται συναισθηματικοί εκβιασμοί, ξυλοδαρμοί, βιασμοί, δολοφονίες. Κανείς δεν θα τους κατηγορήσει για τη σιωπή τους, ελάχιστοι θα μιλήσουν για συνενοχή. Σε καμία άλλη συνθήκη η αδιαφορία δεν είναι τόσο αποδεκτή, ενίοτε ακόμη και επιβεβλημένη, όσο στα εγκλήματα που τελούνται στο πλαίσιο της οικογένειας -θα μας φαινόταν το ίδιο να έμενε αμέτοχη η γειτονιά αν, αντί για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας από την πατέρα της, μιλούσαμε, λόγου χάρη, για ένα τροχαίο ατύχημα;

Η δολοφονία της νεαρής γυναίκας από τον πατέρα της φέτος το καλοκαίρι αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή στα ατελείωτα περιστατικά έμφυλης-πατριαρχικής βίας που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Μέσα από την ταυτότητα του ψυχασθενούς που αποδόθηκε στον πατέρα, αποσιωπήθηκε και πάλι η έμφυλη διάσταση της βίας ως δομικό συστατικό της οικογένειας. Χρειάζεται να σταθούμε περισσότερο στο σημείο αυτό. Παρά την κατώτερη θέση της γυναίκας και των παιδιών στην πατριαρχική κοινωνία, στην κυρίαρχη ρητορική δεν νοείται οι παιδοκτόνοι, βιαστές, δράστες ξυλοδαρμών και άλλα τέτοια αποβράσματα, να είναι “κανονικοί” άνθρωποι. Όλα τα αιχμηρά περιστατικά αποδίδονται σε “ανθρώπους-τέρατα”, σε “ανώμαλους” ώστε να μην διασαλευτούν οι κανονικότητες και να μην αμφισβητηθούν οι ρόλοι και οι ιδιότητες που επιβάλλονται βάσει του φύλου. Από τη μία, αναπαράγεται το στερεοτυπικό σχήμα ότι όλοι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν “ψυχιατρικά προβλήματα” είναι εν δυνάμει δολοφόνοι. Από την άλλη, οι “ψυχικά διαταραγμένοι” βγαίνουν εκτός της κοινωνικής σφαίρας και τέτοιου είδους προβλήματα αποκόπτονται από το σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και τις πολιτικοοικονομικές συνθήκες που τα παράγουν και τα τροφοδοτούν και υποβιβάζονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και παρεκκλίσεις. Στο συγκεκριμένο γεγονός, οι μιντιακές αναφορές για “ψυχικές διαταραχές” που ενδεχομένως αντιμετώπιζε ο δράστης στο παρελθόν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να συσκοτίζουν τις πραγματικές αιτίες των ξυλοδαρμών στη σύζυγό του και της ίδιας της δολοφονίας της κόρης του.

Να τελειώνουμε, λοιπόν, με τα παραμύθια και τους “δράκους”. Η έμφυλη βία έχει δρώντα υποκείμενα, ασκείται από άντρες κανονικούς, φυσιολογικούς. Από την υποτίμηση ή τη σεξουαλική παρενόχληση στο εργασιακό περιβάλλον ή στο δρόμο, τους ξυλοδαρμούς από συντρόφους και πατεράδες, ως τους βιασμούς ή τις δολοφονίες που τα μίντια βαφτίζουν “εγκλήματα πάθους”, η ένταση διαφέρει, αυτό που όμως μένει αμετάβλητο είναι ότι η έμφυλη βία είναι μια πραγματικότητα για όλες μας και για όλους εκείνους που δεν “χωράνε” ή δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα της αρρενωπότητας. Ο σεξισμός δεν είναι μεταφυσική οντότητα, έχει σώματα ταπεινωμένα, κακοποιημένα, βιασμένα, από άντρες παλικαράδες, λεβέντες, ομοφοβικούς, μάτσο, βιαστές, πορνοπελάτες... Να σπάσουμε τα τείχη της ιδιωτικότητας της οικογένειας, να σπάσουμε το καθεστώς της εξατομίκευσης, την κανονικοποίηση της αδιαφορίας. Ενάντια στην πατριαρχία και το σεξισμό, να μην αφήνουμε καμία μόνη της. Να στήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και ουσιαστικής φροντίδας. Στον αντίποδα των επιβεβλημένων οικογενειακών σχέσεων, να είμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη. Με κάθε τρόπο, με τα μέσα που καθεμία και καθένας από εμάς διαθέτει, να εναντιωθούμε στην έμφυλη καταπίεση. Με όρους συλλογικούς και ακηδεμόνευτους, να στήσουμε τα ζωντανά μας οδοφράγματα ενάντια στις επιβολές που δεχόμαστε. Να επιτεθούμε σε καθετί που μας καταπιέζει. Να τελειώνουμε με το σεξισμό και τη βία που παράγει.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Νέστορος και Ευαγγελιστρίας, Ίλιον

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

Eνάντια στον φόβο και την σιωπή (κείμενο του Θερσίτη με αφορμή την υπόθεση του 16χρονου Κώστα Μπ.)

Αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη (χώρος δημιουργίας & ανατροπής, Ίλιον):

[Κείμενο που μοιράζεται σε σχολεία, δρόμους και πλατείες στις περιοχές του Ιλίου και των Αγίων Αναργύρων]

Eνάντια στον φόβο και την σιωπή

Ξημερώματα Κυριακής 17 Σεπτεμβρίου, λίγες ώρες μετά τη λήξη αντιφασιστικής διαδήλωσης στην Αθήνα με αφορμή τα τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της χρυσής αυγής, ο 16χρονος Κώστας Μπ., συλλαμβάνεται στον απόηχο συγκρούσεων που έχουν ξεσπάσει στη γειτονιά των Εξαρχείων - είχαν προηγηθεί συγκρούσεις των διαδηλωτών έξω από τα γραφεία των φασιστών, από όπου πέρασε νωρίτερα η πορεία, με τις δυνάμεις καταστολής που φρουρούσαν τα γραφεία της χ.α.  Κατά τη μεταγωγή του στη ΓΑΔΑ γίνεται δέκτης της κλασικής αστυνομικής τρομοκράτησης, ξυλοκοπείται, βασανίζεται και τραυματίζεται βαριά από διερχόμενο όχημα στην προσπάθειά του να διαφύγει. Μεταφέρεται στη συνέχεια –χωρίς καν να του αφαιρεθούν οι χειροπέδες- στην μονάδα εντατικής θεραπείας του ΚΑΤ. Παρόλη την κρισιμότητα της κατάστασής του –διασωληνωμένος και υπό μηχανική υποστήριξη- θα παραμείνει φρουρούμενος από άνδρες της ασφάλειας εντός του δωματίου της ΜΕΘ, με τις ευλογίες και του διοικητή του νοσοκομείου ο οποίος σε παρέμβαση αλληλέγγυων για τη συνθήκη θα απαντήσει πως «η αστυνομία είναι υπεράνω όλων –και του ιδίου- και μόνο εκείνη μπορεί να κρίνει». Τα ΜΜΕ σε αγαστή –πάντα- συνεργασία με την «παντοδύναμη» ελληνική αστυνομία θα το περάσουν στα ψιλά, θα το «μαγειρέψουν» κατά το συμφέρον της έννομης τάξης και για χάρη της κοινωνικής ειρήνης. Τη Δευτέρα 25/9 –λίγες μόλις μέρες μετά την ανάκαμψή του- η «επίσκεψη» του ανακριτή και η επιβολή ποινής περιοριστικών όρων με μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο την κατοχή αντιασφυξιογόνας μάσκας, θα έρθει να ξεπλύνει άλλη μια κτηνωδία της ΕΛΑΣ και ταυτόχρονα θα επιχειρήσει να εκτονώσει τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν τις πρώτες μέρες, ως μια προσπάθεια συστημική να ξεφουσκώνουν γρήγορα και αναίμακτα οι όποιες κοινωνικές εστίες δημιουργούνται ενάντια στην κρατική βία, αλλά και γενικότερα κάθε εστία κοινωνικών αγώνων.

Τις προάλλες βέβαια, δεν γελούσαμε τυχαία με τις εξαγγελίες ΣΥΡΙΖΑ για «εξυγίανση» και «εξανθρωπισμό» των Α.Τ, των μπάτσων και των μεθόδων τους. Και το οξύμωρο σε αυτήν την περίπτωση, δεν αφορά τόσο στην οργανική αδυναμία των «σωμάτων ασφαλείας» σε εξανθρωπισμό, όσο στη δομική σχέση κράτους-βίας. Πάνω σε αυτή θεμελιώνεται, με αυτή επιβάλλεται και συντηρείται. Το νομικό οπλοστάσιο του κράτους, κατασκευασμένο ακριβώς στην ανάγκη διατήρησης εξουσίας, εξασφάλισης των συμφερόντων των πλουσίων και των ισχυρών, προφανώς και δεν θα παρέλειπε και την κατοχύρωση του μονοπωλίου της βίας. Ειδικά στην περίοδο που ζούμε, σε ένα περιβάλλον γενικευμένης κρίσης και διαρκούς καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, η καταστολή αποτελεί κομβικό βραχίονα διαφύλαξης της συστημικής ομαλότητας. Τα δικαστικά πραξικοπήματα, οι καταδίκες ζωής με κυρίαρχο και μοναδικό στοιχείο κάποιο δείγμα DNA (το νέο ευαγγέλιο ενοχής από τα εργαστήρια της ΕΛΑΣ), οι διώξεις αγωνιζόμενων βάσει της πολιτικής τους ταυτότητας, η ποινικοποίηση κοινωνικών και προσωπικών σχέσεων, η ανάσυρση υποθέσεων από το παρελθόν, η επαναφορά των περίφημων «επιχειρήσεων σκούπα» στο όνομα της ασφάλειας και της τάξης – ενάντια στους τοξικοεξαρτημένους, τους μικροπαραβατικούς και τους μετανάστες, η ασφυκτική συνθήκη του εγκλεισμού, η στρατοπεδική καθημερινότητα και οι απελάσεις για τους μετανάστες, οι (πάνω από) 3.200 νεκροί/ες στη Μεσόγειο κατά το 2017 (και μόνο), είναι αρκετά ικανά για να κάνουν παραπάνω από σαφές πως η καταστολή έχει πολλά ποδάρια.

Η περίπτωση του Κώστα Μπ. δεν αποτελεί ένα (ακόμη) «μεμονωμένο γεγονός». Είναι και αυτή του συντρόφου Γιάννη Κ. ο οποίος κλήθηκε –δεκατρία χρόνια μετά- ενώπιον του ανακριτή, κατηγορούμενος για κακούργημα με μοναδικό στοιχείο την παρουσία του σε δυναμική πορεία αναρχικών και αντιεξουσιαστών το 2004 προς το φημισμένο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα σε απάντηση του βάρβαρου βασανισμού Αφγανών μεταναστών στο εν λόγω τμήμα, αλλά και σε συνέχεια στα ίδια τους τα σπίτια. Είναι οι κρατούμενοι που διώκονται βάσει της δικογραφίας των «ληστών του Διστόμου», μία ακόμη μηχανορραφία με επικεφαλής τον εισαγγελέα Δ. Ασπρογέρακα και την αντιτρομοκρατική υπηρεσία, η οποία συνδέθηκε χωρίς κανένα στοιχείο με την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Είναι η γνωστή «υπόθεση της Ηριάννας». Είναι οι τριανταπέντε παραδειγματικές συλλήψεις και προφυλακίσεις μεταναστών από την άγρια αστυνομική καταστολή της εξέγερσης στο στρατόπεδο της Μόριας τον περασμένο Ιούλη στη Μυτιλήνη, κατά την οποία δεκάδες μετανάστες  μεταφέρθηκαν βαριά τραυματισμένοι στο νοσοκομείο ενώ ένας κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του ακριβώς επειδή διαμαρτυρήθηκαν και εξεγέρθηκαν τόσο στις συνθήκες κράτησής τους όσο και στην παρατεταμένη καθυστέρηση στις απαντήσεις των αιτήσεων ασύλου που έχουν κάνει. Είναι δηλαδή οι φιγούρες των εξεγερμένων και των αντιστεκόμενων, όπως αυτή του Κώστα Μπ., που τολμούν να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στη γενικευμένη σιωπή και φόβο που έχει επιβληθεί μέσα και έξω από τα στρατόπεδα, μέσα και έξω από τις φυλακές, τα εργασιακά κάτεργα, τα γραφεία των εργασιακών συμβούλων του ΟΑΕΔ, μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, τα αποστειρωμένα εμπορικά κέντρα και τις "ασφαλείς πλατείες", μέσα και έξω από τα σχολεία και τις περίφραχτες αυλές τους.

Η πραγματικότητα βρίθει από πλήθος γεγονότων που παραμένουν βολικά στην αφάνεια, μακριά από τις ειδήσεις των οκτώ και τα παραπάνω είναι μόνο λίγα από αυτά. Κι αν η υποχώρηση των κοινωνικών αντιστάσεων έχει επιτρέψει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κρατάει στις πίσω σελίδες της ατζέντας της τα κατασταλτικά της δόντια, εμείς από την πλευρά μας, οι περισσευούμενοι/ες και οι ανεπιθύμητοι/ες του «πολλά υποσχόμενου κόσμου τους», όσοι και όσες συνεχίζουμε να εξεγειρόμαστε ενάντια στη φτώχεια, την καταπίεση, την εξαθλίωση και τον θάνατο, ξέρουμε καλά πως η ρητορική περί «ευαισθησιών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δεν θα μπορούσε παρά να εξαντληθεί μαζί με την αντιπολιτευτική της χρησιμότητα. Πως ακόμη κι εκεί που δεν φτάνουν τα αιμοβόρα χέρια των μπάτσων, πλήθος μεθοδεύσεων και «παραλείψεων» είναι σε ετοιμότητα για τον εκφοβισμό και την εξόντωσή μας. Παρ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω. Θα επιμένουμε, θα μεγαλώνουμε, θα πληθαίνουμε και θα τους επιστρέφουμε κάθε δυνατό κομμάτι από τη βία που τους αντιστοιχεί μέχρι την δική τους οριστική εξουδετέρωση.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΠ.

Θερσίτης -χώρος ραδιουργίας και ανατροπής

Νέστορος κ' Ευαγγελιστρίας - ΙΛΙΟΝ (απέναντι από το τέρμα του 732)

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

 

Σάββατο 14/10/2017 – Παρέμβαση αντιπληροφόρησης στο κέντρο της Κοζάνης

Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης:

Το Σάββατο 14 Οκτώβρη, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης σε ολικούς αρνητές στράτευσης και ανυπότακτους, στο κέντρο της Κοζάνης. Περίπου 20 σύντροφοι/ισσες, αλληλέγγυες/οι και ολικοί αρνητές στράτευσης συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης και ακολούθως κινήθηκαν στο εμπορικό κέντρο, σε πλατείες και πεζοδρόμους ολοκληρώνοντας μετά από μιάμιση περίπου ώρα την συλλογική αυτή παρέμβαση. Η παρέμβαση στο κέντρο της πόλης, πραγματοποιήθηκε σε συνέχεια της συγκέντρωσης έξω από το δικαστικό μέγαρο της πόλης που είχε διεξαχθεί την προηγούμενη μέρα (13/10/2017) με αφορμή την εκδίκαση της προσφυγής ολικού αρνητή στράτευσης για το πρόστιμο των 6.000 ευρώ. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης κολλήθηκαν αφίσες ενάντια στην οικονομική καταστολή των ανυπότακτων και των ολικών αρνητών στράτευσης και αφίσες αντιμιλιταριστικού-αντιπολεμικού περιεχομένου, μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα και δηλώσεις ολικής άρνησης στράτευσης, πετάχτηκαν τρικάκια και αναρτήθηκαν τρία πανό.

Συνεχίζουμε…

Διοικητικά Δικαστήρια: Η κατακλείδα της οικονομικής καταστολής (Οκτώβρης 2017)

Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης:


Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ: Η ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

σχετικά με το πρόστιμο των 6000 ευρώ σε ανυπότακτους και ολικούς αρνητές στράτευσης

Τα διοικητικά δικαστήρια του ελληνικού κράτους έχουν ξεκινήσει να εκδικάζουν τις προσφυγές κατά του προστίμου των 6000 ευρώ που επιβάλλεται στους ανυπότακτους και φυσικά στους ολικούς αρνητές στράτευσης από το 2011 έως και σήμερα. Οι ατομικές αυτές προσφυγές, εκ μέρους ανυπότακτων και ολικών αρνητών στράτευσης, αφορούν στην προσβολή του προστίμου που τους έχει επιβληθεί, έχοντας κατά μέσο όρο 5 χρόνια αναμονής μέχρι την εκδίκασή τους. Η προβλεπόμενη διαδικασία είναι συνοπτική, χωρίς ακρόαση σε δημόσια δίκη με ακροατήριο, παρά μόνο με μία γραφειοκρατικού τύπου εξέταση φακέλων σε κλειστά γραφεία, ενώ η τελική απόφαση ανακοινώνεται μετά από πολλές εβδομάδες ή μήνες, έξω από την κοινωνική ορατότητα (όπως συμβαίνει εν γένει σε κάθε διοικητικό δικαστήριο). Αυτός είναι άλλωστε ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος «εξετάζει» τις αμέτρητες άλλες υποθέσεις οικονομικής καταστολής και αφαίμαξης των ζωών των υπηκόων του, ιδίως όταν οι τελευταίοι εντάσσονται στα χαμηλότερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα.

Η νομική διάσταση των υποθέσεων αυτών, όπου ο νόμος θεωρείται ότι είναι (ή ότι μπορεί να γίνει) αντικειμενικός και δίκαιος, δεν μπορεί παρά να θολώνει τα πραγματικά κοινωνικά τους διακυβεύματα. Ιδίως, σε μία εποχή όπου γίνεται ευρέως αντιληπτό -ακόμα και στους πλέον μετριοπαθείς- ότι οι νόμοι θεσπίζονται και διαμορφώνονται με βάση τις υφιστάμενες σχέσεις κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και εξουσίας, και όχι με βάση το οποιοδήποτε κοινό αίσθημα -ή αντίληψη- περί δικαίου. Έτσι, τα διοικητικά δικαστήρια δεν καλούνται τόσο να κρίνουν και να αποφασίσουν «δικαίως» πάνω σε καθεμία ξεχωριστή υπόθεση που αντιμετωπίζουν, αλλά να επικυρώσουν και να εδραιώσουν νομικά τις εκάστοτε πολιτικές και κατασταλτικές μεθοδεύσεις της κυριαρχίας ενάντια στους «από κάτω». Παράλληλα, απονοηματοδοτούν με τη χρήση νομικών ορολογιών το πραγματικό περιεχόμενο της οικονομικής καταστολής, προσδίδοντας μάλιστα στον κάθε ενδιαφερόμενο την ψευδαίσθηση της αμφισβήτησης ή της μεταρρυθμιστικής ελπίδας, ενώ στην ουσία το μόνο που παρέχεται είναι στάχτη στα μάτια των «από κάτω» και προειλημμένες δικαστικές αποφάσεις με αμιγώς πολιτικά και ταξικά κριτήρια.

Άλλωστε, οι ίδιοι νόμοι που επιβάλλουν τα υπέρογκα πρόστιμα είναι αυτοί που κρίνουν την ίδια τους τη νομιμότητα. Οι ίδιοι νόμοι είναι και αυτοί που οδηγούν σε καθημερινή ομηρία και λεηλασία (π.χ. μόνο μέσα στο 2017 διατελέστηκαν κατασχέσεις λογαριασμών, μισθών ή επιδομάτων σε ένα εκατομμύριο φορολογούμενους) εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ως «μικρούς οφειλέτες του ελληνικού δημοσίου», ενώ ταυτόχρονα οι «μεγάλοι οφειλέτες του δημοσίου», δηλαδή τα αφεντικά, κατά βάση αφήνονται ανέπαφοι ή τελικά… παραγράφονται. Οι ίδιοι νόμοι είναι αυτοί που μπορούν να οδηγήσουν τους «μικρούς οφειλέτες» και τους αρνητές αποπληρωμής των προστίμων μέχρι και σε φυλάκιση, όπως η πρόσφατη περίπτωση ενός άνεργου από την Καλαμάτα που εξαιτίας της άρνησής του στην αποπληρωμή των διοδίων και των λοιπών «νόμιμων κυρώσεων», οδηγήθηκε σε 42 μέρες κανονικής φυλάκισης για λίγες εκατοντάδες ευρώ χρέους.

Η οικονομική καταστολή των ανυπότακτων και των ολικών αρνητών στράτευσης συντελείται μέσω ενός θεσμικού πλέγματος που επιχειρεί να τους φθείρει καθημερινά και αθόρυβα, ενώ δεν θα μπορούσε να σταθεί εάν δεν υπήρχαν οι φορείς και τα πρόσωπα για την υλοποίησή της. Από τους διευθυντές των στρατολογιών (που φροντίζουν να ενημερώνουν συστηματικά το φάκελο του κάθε ανυπότακτου με κλητεύσεις, ανυποταξίες, μηνύσεις, πρόστιμα 6000 ευρώ και συλλήψεις), τους αστυνομικούς των τοπικών τμημάτων (που εκτελούν τις εντολές της στρατολογίας αναζητώντας, ρουφιανεύοντας, τραμπουκίζοντας και συλλαμβάνοντας τους ανυπότακτους), τους διευθυντές των εφοριών και τους υπαλλήλους των δικαστικών τμημάτων (που φροντίζουν -όπως κάθε καλός νταβατζής- για τη βεβαίωση του προστίμου, τις προειδοποιήσεις για αναγκαστικά εισπρακτικά μέτρα και τις κατασχέσεις-δεσμεύσεις προσωπικών λογαριασμών), τις «εκτελεστικές ομάδες» της «υπεράνω όλων» Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (που υποδεικνύουν ως ψηφιακοί ντετέκτιβ ποιοι είναι αυτοί για τους οποίους πρέπει να παρθούν αναγκαστικά εισπρακτικά μέτρα), τους δικαστές των στρατοδικείων (που δικάζουν την ποινική διάσταση της ανυποταξίας), μέχρι τέλος τους δικαστές των διοικητικών δικαστηρίων που ο ρόλος τους δεν είναι άλλος από το να νομιμοποιούν και να επικυρώνουν τα πρόστιμα, ώστε ο κύκλος των διοικητικών προστίμων να συνεχίσει ομαλά και αέναα να καταστέλλει.

Η κυνική κρατική ομολογία για τον εκδικητικό και ποινικό χαρακτήρα των πολλαπλών προστίμων στους ανυπότακτους του ελληνικού στρατού μέσω δημόσιας δήλωσης του ίδιου του πρωθυπουργού (6/4/17, σε ανοιχτή ομιλία στην κομματική του «νεολαία»), αναδεικνύει τη χυδαία υποκρισία της αριστερής διακυβέρνησης που έρχεται πλέον να «καταγγείλει» την «πολλαπλότητα» των προστίμων (μετά από σχεδόν 3 χρόνια αθρόας επιβολής «αριστερών» 6χίλιαρων σε δεκάδες χιλιάδες ανυπότακτους), ώστε να τα μονιμοποιήσει άπαξ και επί της αρχής. Κυρίως όμως, αποδεικνύει με κάθε επισημότητα τον πολιτικό και κατασταλτικό χαρακτήρα του προστίμου έναντι της δήθεν «διοικητικής» φύσης του, ενώ παράλληλα καθιστά σαφές ότι ο θεσμός της δικαιοσύνης δεν υπηρετεί τίποτα άλλο πέρα από την εκάστοτε κατασταλτική στρατηγική. Τα διοικητικά δικαστήρια δεν είναι παρά ένα ακόμα πλοκάμι στο σώμα της οικονομικής καταστολής, το οποίο επικοινωνεί και συνεργάζεται άριστα με τα υπόλοιπα θεσμικά-κατασταλτικά εργαλεία του κράτους και τρέφεται με το χρήμα (και πολλές φορές το αίμα) των από κάτω, των απόκληρων, των καταπιεσμένων, των ανυπότακτων. Ανθρώπων που ενώ απλά αρνήθηκαν να ενταχθούν στο στρατό και να γίνουν δολοφόνοι στις υπηρεσίες του κράτους, θα σέρνουν για όλη τους τη ζωή ένα δυσβάσταχτο χρέος, πλέον και με το κύρος ενός διοικητικού δικαστή.

Κανένα διοικητικό μέτρο, κανένα εκδικητικό πρόστιμο, καμία κατασταλτική μεθόδευση δεν μπορεί να αποκρύψει το πασιφανές: η οικονομική καταστολή των ανυπότακτων είναι η εκδικητικότητα μίας ολοένα και πιο στρατιωτικοποιημένης συστημικής στροφής, την οποία παίρνει ενεργά και το ελληνικός κράτος και ο στρατός. Μίας αποπνικτικής επιστροφής της αρβύλας, της σημαίας, των εθνικισμών και των φυλετισμών, του πολέμου και των πυρηνικών απειλών, των φρακτών και των κλειστών συνόρων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της κοινωνικής εκπειθάρχισης στις εξουσιαστικές προσταγές. Από τις εμπόλεμες και ρημαγμένες περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής (από τα δυτικά κράτη, τα ντόπια καθεστώτα και τις θρησκόληπτες ανταγωνιστικές και εναλλακτικές εκδοχές τους), τις χιλιάδες των πνιγμένων/δολοφονημένων στα θαλάσσια/χερσαία σύνορα των «ανεπτυγμένων» κρατών, τη φυσικοποίηση ενός πυρηνικού (ή όποιου άλλου) πολέμου με επίκεντρο τον μιλιταριστικό επικοινωνιακό τσαρλατανισμό των ηγετών των Η.Π.Α. και της Β. Κορέας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-εξαίρεσης εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών στην Ε.Ε. (εκατομμυρίων παγκοσμίως), τους αναδυόμενους εθνικισμούς (όπως στην κάθε Καταλονία), την επανεμφάνιση του φυλετισμού με θεσμικούς θώκους (όπως στις κάθε Η.Π.Α. και στην κάθε Γερμανία). Από τη στρατιωτική διαχείριση των προσφύγων/μεταναστών στο ελληνικό κράτος, την επανεμφάνιση του ελληνικού στρατού ως «προστάτη της κοινωνικής ομαλότητας» (δηλαδή, ως προστάτη του δόγματος της «ασφάλειας») και ως «κοινωνικού λειτουργού» (δηλαδή, ως κατασταλτικού μηχανισμού), τον εθνοκεντρισμό και τον εθνικισμό που διαχέεται σκοπίμως στα χρόνια της «κρίσης», τους εθνικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς στα Βαλκάνια αλλά και τη Μεσόγειο των Α.Ο.Ζ. και της «Ευρώπης-Φρούριο» όπου επενδύει και ενισχύει το ελληνικό κράτος, μέχρι και τη διάχυση του μιλιταρισμού -μαζί με τη (νεο)ναζιστική εκδοχή του- ως αγωγή, ιδεολογία και θεσμικό/κοινοβουλευτικό εταίρο. Μίας στρατιωτικοποίησης που ορθώνεται ενάντια στις κοινωνικές εξεγέρσεις που ξεσπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, στους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς αγώνες για την κατάκτηση της ελευθερίας, στις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια σε κάθε εξουσία, στην ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων και σε κάθε έννοια αλληλεγγύης.

Η ολική άρνηση στράτευσης, ως στάση ζωής και ως επιλογή αγώνα, στέκεται απέναντι στο δολοφονικό μηχανισμό του στρατού και τις ιδεολογικές/κατασταλτικές του απολήξεις, αντιστέκεται ευπρόσωπα και δημόσια σε κάθε μιλιταριστική προβιά που φορά το κράτος για να κατισχύσει στις ζωές μας, αρνείται να διαπραγματευτεί την πληρωμή του όποιου προστίμου επιχειρεί να πλήξει και να απονοηματοδοτήσει τα περιεχόμενά της. Οι προσφυγές αναδεικνύουν μια ακόμα αιχμή, ένα ακόμα πεδίο στο οποίο αποτυπώνεται η συνολική κατασταλτική στρατηγική του κράτους και των μηχανισμών του, ενώ φυσικά φανερώνουν το ρόλο της δικαστικής εξουσίας και των διοικητικών δικαστηρίων στη διαιώνιση και την κατοχύρωση της -αρχικά οικονομικής αλλά εντέλει ωμής- καταστολής. Μια κατασταλτική πρακτική που θα φυσικοποιείται και θα διευρύνεται σε όσους/ες αρνούνται να δουν το παράλογο ως λογικό, που θα τιμωρεί όσους/ες αντιστέκονται απέναντι στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα, που θα διευρύνει την οικονομική ομηρία και την εξόντωση σε όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες.

Απέναντι στην οικονομική καταστολή και τρομοκρατία, στα πρόστιμα των 6000 ευρώ και τις συνέπειές τους, απέναντι στις επαναλαμβανόμενες διώξεις και τα αυτόφωρα, απέναντι στην προετοιμασία της πολεμικής μηχανής σε όλο τον κόσμο, να αντιτάξουμε έναν κόσμο ανεξούσιο, ελεύθερο και αυτοοργανωμένο, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, χωρίς κράτη, έθνη και πατρίδες. Απέναντι στις παλιές και νέες μεθοδεύσεις της καταστολής, να σταθούμε δίπλα σε όσους/ες αγωνίζονται, να σταθούμε δίπλα ο ένας στην άλλη.

Ούτε βήμα πίσω…

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, Η ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, ΤΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα)

olikiarnisi.espivblogs.net

Οκτώβρης 2017

Παρέμβαση στη Δ.Ο.Υ. Αιγάλεω για την οικονομική καταστολή των ολικών αρνητών στράτευσης και της ανυποταξίας (9/10)

Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης: 

Το πρωί της Δευτέρας 9 Οκτώβρη, 30 σύντροφοι/ισσες, ολικοί αρνητές στράτευσης και αλληλέγγυοι/ες, πραγματοποίησαν παρέμβαση αλληλεγγύης στη Δ.Ο.Υ. Αιγάλεω (και τοπικό παράρτημα της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων), σχετικά με τα διοικητικά πρόστιμα σε ολικούς αρνητές στράτευσης και σε ανυπότακτους τα οποία βεβαιώνουν και συνυπογράφουν οι διευθυντές των αρμόδιων Δ.Ο.Υ., σχετικά με τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης (κατασχέσεις λογαριασμών μισθοδοσίας, επιδομάτων, επιστροφών φόρων κτλ) που επιβάλλουν τα δικαστικά τμήματα των αρμόδιων Δ.Ο.Υ. προς όσους ανυπότακτους και ολικούς αρνητές στράτευσης αρνούνται την αποπληρωμή του προστίμου και της «οφειλής», όπως επίσης και σχετικά με τα νέα μοντέλα οικονομικής καταστολής ενάντια σε κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες.

Η παρέμβαση ξεκίνησε από τις γειτονιές του Αιγάλεω με αφισοκόλληση, μοίρασμα πόρτα-πόρτα και χέρι-χέρι κειμένων αντιπληροφόρησης, δηλώσεων ολικής άρνησης στράτευσης (1 , 2), αναγραφή συνθημάτων και στένσιλ και συνεχίστηκε για περίπου μισή ώρα στο κτίριο της Δ.Ο.Υ. Αιγάλεω. Έξω από το κτίριο αναρτήθηκε πανό ενάντια στην οικονομική καταστολή, πετάχτηκαν τρικάκια και γράφτηκαν αντιμιλιταριστικά συνθήματα. Μέσα στο κτίριο πραγματοποιήθηκε παρέμβαση με μοίρασμα κειμένων αντιπληροφόρησης στον κόσμο και στους υπαλλήλους, αναδεικνύοντας τον ρόλο των αρμόδιων υπηρεσιών, καθώς και της διεύθυνσης της Δ.Ο.Υ. στην οικονομική καταστολή ολικών αρνητών στράτευσης και ανυπότακτων, καθ’ υπόδειξη και σε αγαστή συνεργασία με τις κατά τόπους στρατολογίες. Για άλλη μια φορά, οι ανεύθυνοι-υπεύθυνοι της διοίκησης οχυρώθηκαν πίσω από μια φαντασιακή διοικητική αορατότητα, πίσω από νόμους και διατάγματα, «εκτελεστικές αρμοδιότητες» και λοιπά βαρετά ευφυολογήματα,  την ίδια στιγμή που είναι οι ίδιοι και οι ίδιες που βάζουν  τις υπογραφές τους  για τα πρόστιμα των 6.000 ευρώ σε ανυπότακτους και ολικούς αρνητές στράτευσης, βεβαιώνοντας στα φορολογικά μητρώα τα παραγγέλματα των στρατολόγων, την ίδια στιγμή που είναι οι ίδιοι και οι ίδιες που προχωρούν σε κατασχέσεις λογαριασμών και επιδομάτων.

Να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Η ενεργητική διοικητική συμμετοχή στο οποιοδήποτε κατασταλτικό έργο αποτελεί συνώνυμο της παραγωγής του. Η ευθύνη που φέρουν οι διευθυντές και οι διευθύντριες των ευαγών αυτών ιδρυμάτων στην υποθήκευση των ζωών μας αποτελεί ευθύνη αντίστοιχη με αυτούς που νομοθετούν, στοχοποιούν και αλληλογραφούν για την επιβολή, τη βεβαίωση και την επικύρωση των προστίμων. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν το μέτρο αυτό (του προστίμου των 6.000 ευρώ και των συνεπακόλουθων κατασχέσεων σε λογαριασμούς  μισθοδοσίας και επιδόματα) αποτελεί τη συνέχεια μιας σειράς άλλων κατασταλτικών εργαλείων του ελληνικού κράτους και των εκτελεστών του. Την όποια προσπάθεια επιθετικότητας και προκλητικότητας της διευθύντριας της Δ.Ο.Υ. Αιγάλεω κατά τη διάρκεια της παρέμβασης, την κρατάμε ως δείγμα αδυναμίας των εκπροσώπων του κρατικού μηχανισμού να υπερασπιστούν τις επιλογές τους κοινωνικά και απέναντι στους ίδιους τους αγωνιζόμενους/ες τους οποίους και καταστέλλουν, απέναντι στους ίδιους τους υπηκόους που ξεζουμίζουν.

Η παρέμβαση συνεχίστηκε σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες του Αιγάλεω με συλλογικό μοίρασμα εκατοντάδων κειμένων και δηλώσεων ολικών αρνητών στράτευσης, τρικάκια, αφισοκόλληση αντιμιλιταριστικού και αντικατασταλτικού περιεχομένου, στένσιλ και συνθήματα. Αναρτήθηκαν δύο πανό σε κεντρικά σημεία του Αιγάλεω ενώ η παρέμβαση ολοκληρώθηκε στον σταθμό του μετρό.

Αυτόφωρα, διώξεις και πρόστιμα για την ανυποταξία, αυτός είναι ο στρατός και η εφορία.

Συνεχίζουμε…