Ας μιλήσουμε για την 5η Μάη…
Η 5η Μάη του 2010 αποτέλεσε
μια ημερομηνία ορόσημο με πολυσήμαντες προεκτάσεις στην ιστορία των κοινωνικών–ταξικών
αγώνων αλλά και χρήσιμο σημείο στη αφήγησή τους από τους κρατικούς μηχανισμούς.
Ήταν η μέρα που υπογράφτηκε
το πρώτο μνημόνιο, μέρα για τη συντριβή των όποιων κοινωνικών και εργασιακών
κεκτημένων, τον εξανδραποδισμό μεγάλων κοινωνικών κομματιών και την ακραία
υποτίμηση της ίδιας της ζωής. Οι συνέπειες που ακολούθησαν είναι εγγεγραμμένες
στη ζωή όλων μέχρι και σήμερα – και δυστυχώς για πολύ ακόμα.
Τη μέρα εκείνη και για
πολλές ώρες, σε διάφορες πόλεις εκατοντάδες χιλιάδες αποφασισμένων διαδηλωτών
συναντηθήκαμε στο δρόμο του αγώνα, ενάντια στη λεηλασία της ζωής μας αλλά και
ενάντια στους αυτουργούς της. Στην Αθήνα άλλωστε, ο στόχος τόσο συμβολικός όσο
και πραγματικός δεν ήταν άλλος από το κοινοβούλιο. Ήταν άλλη μία στιγμή όπου η
γενικευμένη αντίσταση και ανυπακοή έγιναν βίωμα.
Το αδιανόητο γεγονός του
θανάτου των 3 εργαζομένων στη Marfin από αναθυμιάσεις ήταν αυτό
που ανέκοψε βίαια την ορμή εκείνης της ημέρας. Η απώλειά τους χαράχτηκε με
βαθιά συναισθήματα αλλά και με στοιχεία αναστοχασμού στη συνείδηση των
αγωνιζόμενων και όχι όλων όσοι βρήκαν την ευκαιρία να χύσουν κροκοδείλια
δάκρυα, αξιοποιώντας προς όφελός τους το συμβάν.
Η κυριαρχική προπαγάνδα
έσπευσε -από τις πρώτες κιόλας ώρες- με περισσή χυδαιότητα να εκμεταλλευτεί το
γεγονός, πλέκοντας μια αφήγηση κατά την οποία εγκληματοποιούνται η συμμετοχή σε
δυναμικές διαδηλώσεις και η κοινωνική αντιβία. Η απεργία των ΜΜΕ διακόπηκε
αμέσως, πριν καν επιβεβαιωθούν οι πρώτες πληροφορίες. Από την πλευρά της
καταστολής, εξαπολύθηκε ένα πογκρόμ που ερήμωσε τους δρόμους. Η μεγαλειώδης
πορεία χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ μέχρι και τη διάλυσή της. Στο κέντρο της πόλης
ανακοινώνεται απαγόρευση συγκεντρώσεων και αστυνομικές δυνάμεις αναλαμβάνουν
την εκκαθάρισή του. Στα Εξάρχεια, δυνάμεις Δέλτα εισβάλλουν με χρήση
χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμούς στην κατάληψη "Χώρος Ενιαίας
Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης" στην οδό Ζαΐμη και στο Στέκι Μεταναστών όπου
προκαλούν εκτεταμένες ζημιές. Ήταν ξεκάθαρο πως όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις
συσπειρώθηκαν γύρω από την απονοηματοδότηση της συγκρουσιακότητας και φυσικά το
στιγματισμό ενός από τα πλέον ριζοσπαστικά κομμάτια των αγωνιζόμενων, του
αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου.
Και μετά;
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε
πείσμα όλης αυτής της προπαγάνδας και παρά την ανάσχεση που ακολούθησε για
αρκετό διάστημα, η μαχητικότητα στο δρόμο επέστρεψε με κοινωνικά
γεγονότα-σταθμούς το απεργιακό διήμερο της 28ης & 29ης
Ιουνίου του ’11 και τη 12η Φλεβάρη του ’12, μέρα ψήφισης του
δεύτερου μνημονίου. Είναι μια περίοδος κατά την οποία δημιουργούνται
συνελεύσεις κατοίκων σε δεκάδες περιοχές και πολλαπλασιάζονται οι προσπάθειες
αυτοοργάνωσης των αγώνων. Η απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης δείχνει να
αποτυγχάνει ενώ μεγιστοποιείται η πολιτική αστάθεια, βαθαίνει θεσμικά το
"καθεστώς έκτακτης ανάγκης" και μέσα σε ένα εντελώς αβέβαιο πολιτικά
κλίμα διεξάγονται διαδοχικές κοινοβουλευτικές εκλογές τον Μάιο και τον Ιούνιο
του 2012, από όπου προκύπτει η είσοδος των ναζιστών της Χρυσής Αυγής στο
κοινοβούλιο, η ανάδειξη του Σύριζα σε δεύτερο κόμμα και συνεπώς σε αξιωματική
αντιπολίτευση και η συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ για τη δημιουργία
κυβέρνησης.
Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία,
κλιμακώνεται η αντικοινωνική ταξική επίθεση της εγχώριας και διεθνούς
κυριαρχίας, κατά την οποία το κράτος θέτει ως αιχμή της στρατηγικής του το
δόγμα της "μηδενικής ανοχής" αναβαθμίζοντας τα κατασταλτικά του
εργαλεία και εφαρμόζοντάς τα με πρωτοφανή βαρβαρότητα. Επιτίθεται σε
προσυγκεντρώσεις συνελεύσεων κατοίκων σε ημέρες απεργίας, κηρύσσει απεργίες
ολόκληρων κλάδων παράνομες και επιστρατεύει τους εργαζόμενους, εξαπολύει
θεσμικά πογκρόμ σε μετανάστες με την ειρωνική ονομασία "Ξένιος Ζευς",
στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκκενώνει κατειλημμένα κτίρια, επιτίθεται σε
αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, χτυπάει τον ακηδεμόνευτο αγώνα των κατοίκων στη
Χαλκιδική καταπνίγοντας με βία τις διαδηλώσεις τους, εγκαθιστώντας έναν
αστυνομικό στρατό κατοχής στην ευρύτερη περιοχή και κατασκευάζοντας βαρύτατα
κατηγορητήρια για αγωνιζόμενους.
Σχετικά με τις διώξεις…
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο
προκύπτουν και οι διώξεις για την υπόθεση της Marfin και του
Ιανού τον Απρίλη του ’11.
Τρεις αναρχικοί σύντροφοι
και ένα ακόμα άτομο απάγονται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, γίνεται έρευνα
στα σπίτια τους και οδηγούνται στη ΓΑΔΑ χωρίς να γνωρίζει κανένας το λόγο.
Ακολουθούν διαδικασίες αναγνώρισης, παραθέσεις φωτογραφιών και φυσικά η επικοινωνιακή
διαχείριση, με ατέλειωτη λασπολογία από σύσσωμα τα ΜΜΕ περί σύλληψης υπόπτων
για τον εμπρησμό της Μarfin και για την επίθεση στο
βιβλιοπωλείο Ιανός. Οι 3 αυτοί σύντροφοι κρατήθηκαν χωρίς την παραμικρή
ενημέρωση ούτε των ιδίων αλλά ούτε και των δικηγόρων και των οικείων τους, για
να αφεθούν μετά από 8 ώρες με ένα χαρτί που τους καλούσε να «παράσχουν
εξηγήσεις». Ένα χαρτί που κανονικά επιδίδεται ή θυροκολλείται και καλεί σε
«ανωμοτί κατάθεση», δηλαδή χωρίς όρκο, σε προκαταρκτικό στάδιο ενδεχόμενης
απόδοσης κατηγοριών.
Οι 3 σύντροφοι συνδέονται
μόνο μέσα από τη συμμετοχή τους στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και δε
γνωρίζονται μεταξύ τους παρά μόνο εξ όψεως. Με στοιχείο ένα ανώνυμο σημείωμα
(προφανώς κατασκευασμένο από την ασφάλεια) που υποδείκνυε ονομαστικά τους
συντρόφους καθώς και τα τηλέφωνα και τις διευθύνσεις τους, στήθηκε μια μιντιακή
υπερπαραγωγή κατασκευής ενόχων και μάλιστα επετειακά του γεγονότος,
επιχειρώντας να εγγραφεί στη συλλογική μνήμη η καταδίκη κάθε εξεγερτικής
δυνατότητας.
Οι σύντροφοι από την πρώτη
στιγμή δημοσιοποιούν τη θέση τους για τα γεγονότα αναγνωρίζοντας και οι ίδιοι
για τον εαυτό τους το μόνο πράγμα που στοιχειοθετεί την ενοχή τους: την επί
χρόνια συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες και την πολιτική ταυτότητα του αναρχικού.
Τα ΜΜΕ επιτέλεσαν τον
χειραγωγικό και προπαγανδιστικό τους ρόλο, αναπαράγοντας τα σενάρια της
κρατικής ασφάλειας, διαδίδοντας ψεύδη και ανακρίβειες με στόχο τη σύγχυση και
την ενεργοποίηση ενός κοινωνικού αυτοματισμού που αποζητάει την «κοινωνική
γαλήνη».
Μετά και τη δεύτερη
αναμόχλευση του θέματος τον Μάιο του 2012 χωρίς κανένα επίσης αποτέλεσμα,
εντελώς “τυχαία” και πάλι επετειακά, φτάνουμε στον Μάιο του 2013 όπου δύο από
τους διωκόμενους απαλλάσσονται και ο ανακριτής αποφασίζει να αποδώσει κατηγορίες
κακουργηματικού χαρακτήρα στον σύντροφο Θοδωρή Σίψα και ένα ακόμα άτομο, οι
οποίοι δεν κρίνονται παρ’ όλα αυτά προφυλακιστέοι. Χαρακτηριστικός είναι ο
περιοριστικός όρος που αποδίδεται στον Θοδωρή για τη μη συμμετοχή του σε
πορείες.
Μια δικογραφία που
περιφέρεται για 3 χρόνια. Και μετά από δεκάδες μαρτυρικές καταθέσεις και
πολύμηνη έρευνα του οπτικοακουστικού υλικού από 90 κάμερες -δημόσιες και
ιδιωτικές- δεν υπάρχει τίποτα να παρουσιαστεί.
Μια υπόθεση που έχει
εξυπηρετήσει διαφορετικές καθεστωτικές σκοπιμότητες μέσα στα χρόνια, πάντα με
την αγαστή προπαγανδιστική στήριξη των ΜΜΕ. Αρχικά επιχειρήθηκε να μετατραπεί η
5η Μάη σε επέτειο του καθεστώτος ως αντίβαρο στην 6η
Δεκέμβρη, την αστυνομική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την
πρωτόγνωρη κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε απ’ άκρη σ’ άκρη στον ελλαδικό χώρο.
Στις μέρες μας, εξακολουθώντας να αποτελεί σταθερό παράδειγμα για την καταδίκη
της κοινωνικής-ταξικής αντιβίας, χρησιμοποιείται εκτεταμένα (μαζί με τον αγώνα
στις Σκουριές Χαλκιδικής) από κυβερνητικά στελέχη, ΜΜΕ, τον ίδιο τον
πρωθυπουργό, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα επιβεβαίωσης της "θεωρίας των
άκρων".
Στο σήμερα…
Η συγκυρία μέσα στην οποία
επιλέχθηκε τελικά να γίνει η δίκη αυτή, επιβεβαιώνει την εκτίμηση που υπήρχε
από την αρχή των διώξεων, ότι δηλαδή η υπόθεση Marfin, στην
έρευνα της οποίας δεν έχει στοιχειοθετηθεί απολύτως τίποτα, βρίσκεται στο
οπλοστάσιο του κράτους για να χρησιμοποιηθεί τη χρονική στιγμή που θα μπορέσει
να του αποφέρει το μεγαλύτερο πολιτικό κέρδος.
Μετά τη δολοφονία του Παύλου
Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά αρχίζουν οι διώξεις για τα στελέχη της Χ.Α.
και ταυτόχρονα αρχίζουν από την κυβέρνηση οι εξαγγελίες για "επιβολή της νομιμότητας σε όλους",
επικεντρώνοντας στην υπόθεση της Marfin και σε εκείνη των Σκουριών
της Χαλκιδικής δείχνοντας με σαφήνεια ποιοι είναι αυτοί οι "όλοι". Οι
διαρκείς δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών επιχειρούν να προδικάσουν το αποτέλεσμα
της δίκης, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η «θεωρία των άκρων» μέσα από τη
στοχοποίηση και την επιδιωκόμενη καταδίκη του συντρόφου Θοδωρή Σίψα.
Μέσα σε περιβάλλον κρίσης
και κοινωνικής λεηλασίας, το κράτος "έκτακτης ανάγκης", με την
εντελώς ανυπόστατη δίωξη του συντρόφου, επιχειρεί να περιθωριοποιήσει το
κομμάτι εκείνο που ξέρει καλά ότι δεν πρόκειται να σταματήσει να αντιστέκεται
και να αποδομεί την κυρίαρχη αφήγηση λόγω και έργω. Αυτά που προσπαθούν να
χτυπήσουν μέσα από τις γελοίες κατηγορίες στον Θοδωρή είναι η σταθερή παρουσία
των αναρχικών-αντιεξουσιαστών στους κοινωνικούς αγώνες και το έρεισμα που έχει
αποκτήσει η λογική της αυτοοργάνωσης και της ρήξης σε διάφορα κοινωνικά
κομμάτια που αγωνίζονται.
Ε, λοιπόν όχι…
Οι αναρχικοί και οι
αναρχικές, ανέκαθεν είχαν να αντιμετωπίσουν κατασκευασμένα και διογκωμένα
κατηγορητήρια. Τίποτα όμως δε συγκρίνεται με τις κατηγορίες που αποδίδονται
στον σύντροφο. Στο πρόσωπό του δικάζονται όσοι και όσες κατεβαίνουν στο δρόμο,
αγωνίζονται, συγκρούονται, επιθυμούν και προτάσσουν μια αυτοοργανωμένη κοινωνία
ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης και αρνούνται να
υποταχθούν στην πνιγηρή σιωπή που επιχειρούν να επιβάλλουν. Όσο για το ζήτημα
της βίας και τη διαρκή κρατική προσπάθεια για κατοχύρωση του μονοπωλίου της
άσκησής της, τον ουσιαστικό λόγο έχουν οι αγωνιζόμενοι και οι αγωνιζόμενες, οι
μετανάστες και οι μετανάστριες, οι οροθετικοί και οι οροθετικές, οι άνεργοι και
οι άνεργες, οι εξαθλιωμένοι και οι εξαθλιωμένες, όλοι όσοι σαρώνονται
καθημερινά από την καπιταλιστική μηχανή.
Απέναντι στον ολοκληρωτισμό
και τη βαρβαρότητα, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με πυξίδα την αλληλεγγύη και
τη συντροφικότητα. Κανένας σύντροφος δεν θα μείνει μόνος, καμία δίωξη δεν θα
μείνει αναπάντητη. Θα υπερασπιστούμε την επιλογή της αντίστασης και της
αλληλεγγύης και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να ασκεί πάνω μας τις πιο χυδαίες
κατασταλτικές μεθοδεύσεις.
Δεν είμαστε διαθέσιμοι αναλώσιμοι για την εφαρμογή της "θεωρίας των
άκρων"
και την κατασταλτική επιβολή του "κράτους έκτακτης
ανάγκης"
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟN ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΕΣ
26/11/2013
αναρχικές-αναρχικοί από τις
δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
διασυλλογικό κείμενο σχετικά με τα γεγονότα της 5ης Μάη 2010
που είχε κυκλοφορήσει εκείνο το διάστημα
από συλλογικότητες της δυτικής Αθήνας και του Πειραιά
που είχε κυκλοφορήσει εκείνο το διάστημα
από συλλογικότητες της δυτικής Αθήνας και του Πειραιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου