25 ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ
ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΞΥΛΟ, ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ
ΣΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΝΙΚΑΙΑΣ
26 Σεπτέμβρη, 1:30 π.μ., 15 μπάτσοι εισβάλουν σε χαμόσπιτο πακιστανών εργατών, στην Ηλιουπόλεως 82, στη Νίκαια. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ξυλοκοπείται μαζί με συγγενείς και συγκατοίκους του και οδηγείται στο Α.Τ. Νίκαιας ως ύποπτος για ξυλοδαρμό ανηλίκου. Ο άγριος ξυλοδαρμός συνεχίζεται. Τον δένουν χειροπόδαρα και τον χτυπούν με γκλομπς. Του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα.
Ο μηνυτής δεν τον αναγνωρίζει, αποσύρει τη μήνυση και οι μπάτσοι τον αφήνουν ελεύθερο, αφού βάζουν τον αδερφό του να υπογράψει ότι τον παρέλαβε χωρίς ούτε έναν μώλωπα.
Στις 9 Οκτώβρη, ο Μοχάμεντ Καμράν πεθαίνει εξαιτίας της αστυνομικής «περιποίησης» που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν.
Η δημοκρατική φαιδρότητα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δεν μπορεί να αποκρύψει ότι η ζωή στον καπιταλισμό δεν αξίζει το ίδιο. Οι σύγχρονοι φυγάδες θεωρούνται αναλώσιμοι για την πιο εντατική εκμετάλλευση και αιματηρή καταστολή.
Ο κάθε Μοχάμεντ στοχοποιείται κάθε μέρα. Στα σύνορα, στα ναρκοπέδια, στις θάλασσες, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις ουρές για αίτηση ασύλου, στις σκούπες, στα ρατσιστικά πογκρόμ, στις φασιστικές επιθέσεις, στις ακροδεξιές ρητορείες, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Η ρητορεία περί «μεμονωμένων περιστατικών» και «ατυχών συμβάντων» δεν μπορεί να πείσει κανέναν πια, ούτε τους πιο αφελείς. Ιδιαίτερα μετά την περσινή δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η δημοκρατία δολοφονεί. Η αστυνομική βαρβαρότητα δεν είναι παρά η κατασταλτική έκφραση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας: καταπίεση, εκμετάλλευση, υποταγή, θάνατος. Κι αυτό δεν αλλάζει με καμία αλλαγή κυβέρνησης παρά μόνο με την κοινωνική επανάσταση και την έλευση ενός κόσμου ελεύθερου, χωρίς εξουσία.
ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
ΠΟΡΕΙΑ
Σάββατο 17 Οκτώβρη, 12:00, Πλ. Δαβάκη (Περιβολάκι) Νίκαια
συντρόφισσες/σύντροφοι
από την συνέλευση εξεγερμένων
Σαλαμίνας, Περάματος, Κερατσινίου,
Δραπετσώνας, Νίκαιας
&
ΡΕΣΑΛΤΟ
αυτοοργανωμένος χώρος
αλληλεγγύης & ρήξης
Λεωφ. Δημοκρατίας 54, Κερατσίνι
(είσοδος από Ερμού 9)
anarxiko-resalto.blogspot.com
Λεωφορείο Β18 από Μενάνδρου-Ομόνοια,
Τρόλευ 21 από Ομόνοια,
Λεωφορεία 820, 851, 852 από Μετρό Αιγάλεω
------------
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ
για τη δολοφονία
του 25χρονου μετανάστη από το Πακιστάν
Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ
από ξυλοδαρμό, βασανιστήρια και ηλεκτροσόκ
στο Α.Τ. Νικαίας
και την ΠΟΡΕΙΑ
του Σαββάτου, 17/10, 12:00
από την Πλ. Δαβάκη (περιβολάκι) στη Νίκαια
Πέμπτη 15/10, 7:00μμ, Πολυτεχνείο
3 σχόλια:
Με την πρώτη ευκαιρία ανεβάστε την αφίσα για να διακινηθεί και ψηφιακά...
Αυτή τη φορά: Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, 25 χρονών από το Πακιστάν, νεκρός από βασανιστήρια στο Α.Τ. Νίκαιας
Για μια ακόμη φορά δολοφονήθηκε μετανάστης στα μέρη μας από την αστυνομία. Τέταρτη φορά. Κι αυτή τη φορά όπως σε όλες τις προηγούμενες τα πράγματα είναι “θολά”…” Ίσως δεν έγιναν έτσι”, “δεν τεκμηριώνεται η εμπλοκή της αστυνομίας στο θάνατο”, ” δεν υπάρχουν στοιχεία”, “ας είμαστε επιφυλακτικοί”… Κάθε φορά δρομολογείται η συγκάλυψη της δολοφονίας, κάθε φορά οι μετανάστες είναι αδύναμοι να σπάσουν το τείχος της συγκάλυψης, κάθε φορά επιχειρείται η χειραγώγηση της κατάστασης από κάθε είδους διαμεσολαβητές. Και οι ένστολοι δήμιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, καγχάζουν τον πόνο των συγγενών και την οργή της “κοινότητας”, νοιώθουν ασφαλείς μέσα στην ομηρεία των μεταναστών, χαμογελάνε ειρωνικά με τις αριστερές μανούβρες και τα κομματικά τσαλιμάκια, σηκώνουν τα γκλομπ για να ανοίξουν τα κεφάλια των αλληλέγγυων σε κάθε ευκαιρία. Οι δολοφονίες αυτές όμως δεν είναι ούτε εκτροπές ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Βρίσκονται στην άκρη της γενικευμένης ρατσιστικής βίας, στην άκρη των όπλων των ένστολων συμμοριών, στην άκρη της κρατικής ξενοφοβικής αγωγής. Οι μετανάστες είναι εξοικειωμένοι με τον θάνατο, από την καταγωγή τους μέχρι τις “χώρες φιλοξενίας”. Οι ντόπιοι κολασμένοι νομίζουν ότι ο θάνατος και η εξαθλίωση εκτονώνεται πάντα στους Άλλους, ότι οι “ξένοι” είναι η ασπίδα για να μην φτάσει η δυστυχία ποτέ σ’ αυτούς, ότι οι μετανάστες είναι ένα ξόρκι. Γι’ αυτό και κρατούν τις πόρτες τους κλειστές. Όμως η Ιστορία έχει δείξει πολλές φορές ότι η Εξουσία δεν φείδεται θανάτου και δυστυχίας για τους υπήκοους, δεν γνωρίζει διαχωρισμούς στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Η Ιστορία έχει δείξει πολλές φορές ποιό είναι το πραγματικό συμφέρον των καταπιεσμένων: να είναι όλοι μαζί, αλληλέγγυοι, δυνατοί και αποφασισμένοι απέναντι στην επιθετικότητα του Κράτους και του Κεφαλαίου.
Κι η Ιστορία έχει πάντα δίκιο…
Πορεία Σάββατο 17/10, 12:00, περιβολάκι Νίκαιας
(ηλεκτρονικό κάλεσμα από το μπλογκ της πρωτοβουλίας αναρχικών αιγάλεω)
Στις 26 Σεπτεμβρίου, ύστερα από καταγγελίες για περιστατικό ξυλοδαρμού ανηλίκου, πραγματοποιείται οργουελιανή έφοδος της αστυνομίας σε σπίτι όπου διαμένουν πακιστανοί μετανάστες στην Νίκαια. Ο 25χρονος Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, απαγάγεται από 15 ένστολους και ξυλοκοπείται άγρια κατά τη διάρκεια της μεταγωγής του στο αστυνομικό τμήμα Νίκαιας. Εκεί του ασκείται η «απαραίτητη στις περιπτώσεις βία» όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο διοικητής του τμήματος. Ο «ύποπτος» Μοχάμεντ ξυλοκοπείται και πάλι ανηλεώς με γκλόμπ, δένεται χειροπόδαρα και δέχεται ηλεκτροσόκ. Δυο μέρες μετά αφήνεται ελεύθερος καθώς δεν αναγνωρίζεται από τον μηνυτή ως ο δράστης, ενώ ο αδερφός του Μοχάμεντ, εξαναγκάζεται να υπογράψει αυτοσχέδια δήλωση των μπάτσων πως παρέλαβε τον αδερφό του χωρίς κανένα σημάδι κακοποίησης. Ο Μοχάμεντ επιστρέφει σπίτι σακατεμένος και φοβάται να πάει σε νοσοκομείο αφού δεν έχει τα απαραίτητα χαρτιά. Στις 9 Οκτώβρη ο Μοχάμεντ πεθαίνει αφού ο οργανισμός του είχε υποστεί βαριές βλάβες από την αστυνομική φροντίδα.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο: οι μπάτσοι δηλώνουν άγνοια ή έστω παραδέχονται την «απαραίτητη στις περιπτώσεις βία», ο ιατροδικαστής ανατέμνει την ολιγωρία του, οι δημοσιογράφοι ψάχνουν για «ατράνταχτα στοιχεία», οι ευαίσθητοι αντιρατσιστές διαμεσολαβητές καταγγέλλουν τη φασιστική βαρβαρότητα των συγκεκριμένων αστυνομικών και ομφαλοσκοπούν ανοίγοντας κοινωνικό διάλογο για τα όρια της «αστυνομικής βίας», οι γείτονες αυτόπτες μάρτυρες κλείνονται πίσω από τα παράθυρα φοβισμένοι, το υπουργείο αποποιείται τις ευθύνες του και ξεκινάει εθιμοτυπική «ένορκη διοικητική εξέταση» γι αυτό το «μεμονωμένο περιστατικό».
Αρκετά δεν είναι όλα αυτά κι άλλα τόσα παρόμοια για να στηθεί άλλη μια φορά ένα μικρό θεατρικό συγκάλυψης και χειραγώγησης.
Θα ήταν απλά κουραστική αυτή η επαναληψιμότητα αν δεν είχε να κάνει με τον κυνισμό του αίματος και με την απόπειρα εξοικείωσης με την «μεμονωμένη» κρατική βαρβαρότητα.
Η «απαραίτητη στις περιπτώσεις βία», δεν εκπορεύεται μονάχα από τα καθάρματα του τμήματος της Νίκαιας. Είναι η «απαραίτητη βία» της χώρας υποδοχής στους ξενόφερτους, τα βλέμματα δυσπιστίας, τα αφεντικά που φτιάχνουν περιουσίες με τα «πακιστάνια» στις Μανωλάδες της χώρας, η Ευρώπη-φρούριο με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης «λαθρο»μεταναστών και τις πολιτικές ενσωμάτωσης, οι πολιτικές μανούβρες των ευαίσθητων αντιρατσιστών πάνω στις ζωές των μεταναστών.
Είναι η «απαραίτητη βία» των κατασταλτικών μεθοδεύσεων της δημοκρατίας, στους από τα κάτω, τους «μη προνομιούχους», στους απείθαρχους και τους αντιστεκόμενους.
Μια ευθεία γραμμή συνδέει την «αυτοκτονία» του Λεωνίδα Καλτσά στο Α.Τ. Ιλίου τον Απρίλη του 2007, με τον θανάσιμο βασανισμό του Μοχάμεντ στη Νίκαια αλλά και τους τόσους άλλου θανάτους σε τμήματα, φυλακές και κρατητήρια. Μια ευθεία γραμμή συνδέει τις επιχειρήσεις σκούπα της ελληνικής δημοκρατίας στους δρόμους της Αθήνας και τους χιλιάδες στοιβαγμένους μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια ευθεία γραμμή συνδέει τη σφαίρα του μπάτσου Κορκονέα στο σώμα του Αλέξη Γρηγορόπουλου με τις πρόσφατες σοσιαλιστικές κατασταλτικές επεμβάσεις που μετέτρεψαν την περιοχή των Εξαρχείων σε κατεχόμενη ζώνη.
Οι κρατικές δολοφονίες στα τμήματα, στους δρόμους, στα σύνορα είναι η «απαραίτητη βία» για την παραγωγή κοινωνικής πειθαρχίας και φόβου.
Οι απαντήσεις συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί που ήταν πάντα: στους δρόμους.
Πορεία Σάββατο 17/10, 12:00, Πλ. Δαβάκη (περιβολάκι Νίκαια)
Το κείμενο της αφίσας καλέσματος στην πορεία της Νίκαιας από τον "χώρο ραδιουργίας και ανατροπής" ΘΕΡΣΙΤΗΣ (Ίλιον).
Δημοσίευση σχολίου