έτσι για την ιστορία...

κομβόι φορτηγά ανηφορίζουν από τα μανιάτικα κι από την πέτρου ράλλη...
στολές, όπλα, άντρες στα χακί...
στρατός κατοχής, ταγματασφαλίτες, ρουφιάνοι, εθνικός κορμός

κάθε γωνιά κι οδόφραγμα κάθε σπίτι κι αντίσταση...
περιβολάκι, μάρτης 1944, μάχη της κοκκινιάς...

κάποιοι σ'αυτήν την πόλη εξακολουθούν να έχουν ταξική μνήμη. Όπως κι αν ονομάσεις τον εθνικό κορμό κύριε χρυσοχοίδη, ο ρόλος του στις συνοικίες μας σήμαινε και σημαίνει ιστορικά ένα πράμα. Επιβολή της εκμετάλλευσης με τον πιο χυδαίο κι ωμό τρόπο...κι αν γλιτώσεις από την ανεργία και τη φτώχεια, οι φασίστες (είτε είναι οι φυτεμένοι μανιάτες, είτε οι ένστολοι δολοφόνοι) θα είναι εδώ να σου θυμήσουν τη θέση σου που δεν είναι άλλη από τον πάτο. Στον πάτο προλετάριε, μετανάστη -εσωτερικέ ή εξωτερικέ- στη χωματερή της αθήνας. Δυτικές συνοικίες.

Οι μνήμες δε σβήνονται όσο κι αν προσπαθεί το σφουγγάρι της κοινωνικής συναίνεσης. Πλατεία Αη-νικόλα...πάντοτε παιδιά μεταναστών παίζανε και ματώνανε στα τσιμέντα και στα χώματά της...και το κουβάρι της μνήμης ξετυλίγει τις αρνήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, όπου η πλατεία υπήρξε μέρος συγκέντρωσης αναρχικών κάπου στη δεκαετία του εβδομήντα μέχρι μια πρώτη επιχείρησης κρατικής πρέζας να αμβλύνει τις αντιστάσεις...

Κι αν ήρθατε για νέα μπλόκα, μία απάντηση μόνο σας αρμόζει. Ιστορικά και συνειδησιακά.

''Σαν κι εσάς προδότες, εγώ έφαγα 65...'' Διαμάντω Κουμπάκη

ένας κοκκινιώτης
(αναδημοσίευση από το athens indymedia)