Ανάρτηση δύο πανό σε κεντρικές γέφυρες των περιοχών μας...

(από την πρωτοβουλία ενάντια στην πατριαρχία, το σεξισμό και
τους έμφυλους διαχωρισμούς και διακρίσεις του αναρχικού στεκιού ρεσάλτο)

"ούτε με φυλακές, ούτε και με νόμους, η πατριαρχία τσακίζεται στους δρόμους"

...και λίγες σημειώσεις με αφορμή την έναρξη της δίκης σήμερα (13 Γενάρη 2020) στην Αθήνα, που αφορά στο βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, την 27η Νοεμβρίου 2018. 

• Από τότε μέχρι και σήμερα δεν περνάει μία ημέρα της εβδομάδας που να μην μαθαίνουμε για μία ιστορία βιασμού, ξυλοδαρμού, διαπόμπευσης, παραβίασης, δολοφονίας, «αυτοκτονίας», «τρέλας» εκείνων των προσώπων που δεν ταξινομούνται στις κυρίαρχες επιβεβλημένες αρρενωπότητες.
• Η δημοσιοποίηση όλων αυτών των γεγονότων ενώ εμφανίζει μία πραγματικότητα τόσο παλιά όσο και η πατριαρχία, δεν παύει παράλληλα να υποδηλώνει μία αύξηση της πατριαρχικής επιθετικότητας. Επιθετικότητα που δεν αφορά μόνο τα πρόσωπα (φυσικής ή/και ψηφιακής υπόστασης) αλλά αφορά το θεσμικό πλαίσιο (π.χ. ο νέος νόμος για το βιασμό) και το ιδεολογικό πλαίσιο (π.χ. η επαναφορά της δημόσιας συζήτησης για τις εκτρώσεις).
• Η αναμενόμενη παρουσίαση της συγκεκριμένης δίκης από τη θεαματική διαδικασία θα γίνει με πάθος ενάντια στους βιαστές και δολοφόνους με δόσεις ρατσιστικού δηλητηρίου (ο ένας δράστης δεν είναι ελληνικής υπηκοότητας). Τί σημασία έχει που η πρωταρχική της παρουσίαση τον Νοέμβρη του 2018 εν ολίγοις αναζητούσε «τα εκατοστά του μήκους της φούστας» όπως και τον «ηθικό χαρακτήρα και στάση» της Ελένης; Ποιος θα το θυμάται; Άλλωστε μία από τις λειτουργίες της θεαματικής διαδικασίας είναι να εκπαιδεύει αδιάκοπα τη μνήμη «χρυσόψαρου» των θεατών και ακροατών της και να παρουσιάζει τη σύγχυση ως «πλούτο και αντικειμενικότητα». Γι’ αυτό και δεν θα κάνει καμία εντύπωση όταν την ίδια ημέρα που ένα ρεπορτάζ θα μαίνεται για το σεξιστικό «έγκλημα», παραδίπλα θα γράφουν για «γυναίκες μέγαιρες». Επιπλέον τώρα που το θέαμα έχει βρει τη θέση του στους «φεμινιστικούς λόγους» των «χολιγουντιανών», των κυρίαρχων γυναικών ανά τον πλανήτη, η «φεμινιστική» κατεύθυνσή του παλεύει διακαώς να μεταμορφώσει τις αγωνίες, τις αντιστάσεις ενάντια στην πατριαρχία και το σεξισμό των «από κάτω» σε πούλιες και κόκκινα χαλιά, σε εμπορεύματα, σε επιφανειακές συγνώμες και μεταμέλειες…
• Η εκ νέου κακοποίηση της κάθε «Ελένης», ζωντανής ή νεκρής στην αίθουσα του δικαστηρίου δεν είναι ενδεχόμενο, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η δικαιοσύνη είναι εν γένει πατριαρχικός θεσμός ενώ η δουλειά της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ναρκισσιστική: επιβεβαιώνοντας κάθε φορά την ουσία και την ύπαρξή της. Οι καταδίκες ή οι τιμωρίες δεν βάζουν ένα λιθαράκι ενάντια στην πατριαρχία και το σεξισμό αλλά με ευελιξία ανανεώνουν το ρόλο του κράτους και των θεσμών του ως τους μόνους αρμόδιους.

"δικό μας το σώμα, δική μας η επιλογή, δική μας και η οργή για κάθε σεξιστή"