Παρέμβαση με μοίρασμα κειμένου σε εκατοντάδες αντίτυπα και ανάρτηση πανό πραγματοποιήθηκε από το ΡΕΣΑΛΤΟ το βράδυ της Πέμπτης, πριν την έναρξη της συναυλίας των ACTIVE MEMBER, στο τμήμα της περιοχής των πρώην Λιπασμάτων, στο οποίο έχει προχωρήσει σε ανάπλαση με επιχωματώσεις τόνων χαλικιού, τσιμεντοποίηση, μπόλικο πλαστικό και κάποια δενδρύλλια η δημοτική αρχή Κερατσινίου-Δραπετσώνας.
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης το οποίο υπάρχει και στο τελευταίο τεύχος του έντυπου δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ:
Ιστορία μου, αμαρτία μου,
λιμάνι μου μεγάλο
Στις αρχές του 2008, στην τοπική εφηµερίδα του στεκιού ΡΕΣΑΛΤΟ, είχαµε γράψει για τις αρνητικές επιπτώσεις στις περιοχές µας, στην περίπτωση που υλοποιούταν το σχέδιο ανάπλασης και δηµιουργίας πρότυπου ναυτιλιακού κέντρου στην παραθαλάσσια ζώνη Κερατσινίου-Δραπετσώνας, συνολικής έκτασης 640 στρεµµάτων. Σχεδόν για 1 χρόνο (από το 2007) είχε ξεσπάσει ένα απίστευτο κυριαρχικό και µιντιακό ντελίριο σχετικά µε τη µετατροπή του Πειραιά σε «σύγχρονο ναυτιλιακό city» -αφού πρώτα υπήρξε η συµφωνία και οι υπογραφές γι’ αυτό το σχέδιο µεταξύ των υπουργών Ναυτιλίας και ΠΕΧΩΔΕ και των συνιδιοκτητών της περιοχής των λιπασµάτων (δήµαρχοι Δραπετσώνας και Κερατσινίου, ΟΛΠ, Εθνική Τράπεζα, ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, ΒΡ και Mobil). Τότε, µαζί µε το ντελίριο περί πολυτέλειας και µεγαγιότ, θέσεις εργασιών, πρασίνου, πρόσβασης των κατοίκων στη θάλασσα κι άλλα χολιγουντιανά -στην πραγµατικότητα απολύτως εφιαλτικά- λίγο πιο δίπλα στο Ικόνιο, «ήσυχα» και µε «σεµνότητα» ολοκληρωνόταν από τον ΟΛΠ µία νέα προβλήτα, επέκτασης του Σταθµού Εµπορευµατοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ). Τότε ήταν που έγινε και η πρώτη εµφάνιση του κολοσσού COSCO, µιας και λίγο αργότερα κέρδισε στον διαγωνισµό που είχε προκηρύξει ο ΟΛΠ για την «εκχώρηση των ΣΕΜΠΟ» σε ιδιώτες. Από το 2009 κι ύστερα, δεν έχει κανείς απορίες για το τί σηµαίνει η επένδυση COSCO για την περιοχή και την ποιότητα ζωής. Αξιόπιστη «καλλιτεχνική» απεικόνισή της θα µπορούσε να είναι η χτισµένη µε γερανούς θάλασσα από τη Δραπετσώνα µέχρι το Πέραµα, ενώ για τους πιο ορθολογικούς κρίνουµε πως αρκεί το γεγονός ότι σε διάστηµα λιγότερο των 8 ετών η COSCO έγινε το Μεγάλο Αφεντικό συνολικά του λιµανιού του Πειραιά, από το Φάληρο µέχρι το Πέραµα και τη Σαλαµίνα.
Από το 2007 µέχρι και το 2011, κι ενώ ήδη η COSCO επεκτεινόταν και κερδοφορούσε (κάτι «εργατικά ατυχήµατα» περνούσαν στα ψιλά γράµµατα), κι ενώ είχε ήδη ολοκληρωθεί η κατασκευή της νέας τσιµεντένιας περιφρούρησης των ΣΕΜΠΟ και του λιµανιού µε το όνοµα «περιφερειακός δρόµος Δραπετσώνας», κι ενώ η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση µε όχηµα την «κρίση χρέους» είχε ξεκινήσει και το πρώτο µνηµόνιο είχε ψηφιστεί, τότε ήταν που ο πρόεδρος του ΟΛΠ κατέθεσε το masterplan για το λιµάνι και την παραθαλάσσια ζώνη του, συµπεριλαµβάνοντας φυσικά και την περιοχή των πρώην λιπασµάτων. Αυτή τη φορά, το πλάνο αλλάζει ελαφρώς και από σβαρόφσκι και µεγαγιότ προτείνεται «διαµόρφωση πολιτιστικής ακτής […] ενός πνεύµονα παιδείας, ιστορίας, τέχνης και αναψυχής […] εστιασµένο στον Τουρισµό, τον Πολιτισµό και τις υποδοµές» από τον Άγιο Διονύση, τον σταθµό του τρένου, και την Πέτρινη Αποθήκη µέχρι την Ηιετιώνεια Ακτή, το Καστράκι και την περιοχή των πρώην Λιπασµάτων.
Από το 2011 µέχρι και σήµερα, µε την καπιταλιστική επίθεση να έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σηµάδια στις περιοχές µας σε όλα τα πεδία της ζωής (πολιτικά, κοινωνικά, οικονοµικά, υπαρξιακά), οι κυριαρχικές προσπάθειες ανάπτυξης, επένδυσης και ανάπλασης στο λιµάνι δεν σταµάτησαν λεπτό. Μάλιστα, σε βαθµό τροµακτικής γελοιότητας σε στιγµές, µε χαρακτηριστικό παράδειγµα την πρόταση ενός µελετητικού γραφείου και ενός προηγούµενου δηµάρχου για τη µετατροπή των 640 στρεµµάτων της περιοχής των πρώην λιπασµάτων σε πίστα αγώνων formula 1. Ωστόσο έχει µία σηµασία να σταχυολογήσουµε κάποια από τα έργα που είτε δροµολογούνται είτε έχουν υλοποιηθεί. Η ιδιωτικοποίηση του λιµανιού, η λειτουργία µονάδας αποθήκευσης πετρελαιοειδών και ορυκτελαίων και µονάδας επεξεργασίας υγρών πετρελαιοειδών αποβλήτων της εταιρίας Oil One στη Δραπετσώνα, η πώληση σε µεγάλες εταιρείες real estate των κτιριακών εγκαταστάσεων της καπνοβιοµηχανίας Παπαστράτος πίσω από τον Άγιο Διονύση και η µετατροπή τους σε πάρκιν, µουσείο, πολυτελές ξενοδοχείο και ίσως σε γραφεία διοίκησης της COSCO, η επέκταση του τραµ στον Πειραιά και του µετρό στη Νίκαια και τον Κορυδαλλό, ο διαγωνισµός τοπογραφικής µελέτης για επέκταση του τραµ στο Κερατσίνι και το Πέραµα, ο χαρακτηρισµός ως αρχαιοτήτων ή διατηρητέων κάποιων από τα κτίρια που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή, η κίνηση του δηµάρχου Κερατσινίου-Δραπετσώνας να ξεκινήσει την δικιά του ανάπλαση στα 86 στρέµµατα της έκτασης των πρώην λιπασµάτων, η ανάπλαση του περιβαλλοντικού πάρκου Σχιστού και η δηµιουργία Εργοστασίου Μηχανικής Ανακύκλωσης και Κοµποστοποίησης αστικών στερεών αποβλήτων (Ε.Μ.Α.Κ.) στο Σχιστό…
Η επιγραµµατική και κυριολεκτικά λειψή αναφορά, απλώς θέλει να επισηµάνει πως η ουσία που κουβαλάει το masterplan ή η πρόταση περί ναυτιλιακού city ή η όποια άλλη έχει εµφανιστεί και θα εµφανιστεί όχι µόνο δεν έχει µείνει πίσω αλλά πραγµατώνεται κοµµάτι-κοµµάτι, µήνα τον µήνα, όποιο όνοµα κι αν αποκτά. Συµµέτοχοι και συνεργοί είναι πολυεθνικές εταιρίες όπως η COSCO ή ντόπιες όπως η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, εφοπλιστές και τραπεζίτες, όλες οι δηµοτικές παρατάξεις ανεξαιρέτως (η κάθε µία προσθέτοντας το δικό της µαταιόδοξο, διορθωτικό κοµµάτι ανεξαρτήτως µουρµούρας ή «αγωνιστικών ενσήµων»), πανεπιστήµια και ακαδηµαϊκοί όλων των ρευµάτων και επιστηµών και πολλοί άλλοι φορείς δηµόσιας ή ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Κι αυτή η ουσία δεν είναι άλλη από τη δηµιουργία µίας πόλης που το σηµείο αναφοράς της θα είναι αποκλειστικά και µόνο οι κύκλοι εργασιών του λιµανιού -από τη ναυπηγοεπισκευή και τις φορτοεκφορτώσεις, στα logistics και τις υπηρεσίες εξυπηρέτησης τουριστών. Ο στόχος δεν είναι άλλος από ένα µεγάλο, λειτουργικό, αποστειρωµένο, καθολικά ελεγχόµενο και επιτηρούµενο, σύγχρονο, καπιταλιστικό λιµάνι µετακίνησης ανθρώπων και εµπορευµάτων που ταυτόχρονα κάποιες από τις όµορες περιοχές του θα βρωµάνε, θα µολύνονται, δεν θα είναι «λειτουργικές» ή «σύγχρονες», θα υποσιτίζονται και θα ηµιεργάζονται, προσφέροντας ταυτόχρονα τη θέση -από απόσταση ασφαλείας- του θεατή ενός «θαυµαστού κόσµου» που προορίζεται για άλλους.
Από το 2007 µέχρι και το 2011, κι ενώ ήδη η COSCO επεκτεινόταν και κερδοφορούσε (κάτι «εργατικά ατυχήµατα» περνούσαν στα ψιλά γράµµατα), κι ενώ είχε ήδη ολοκληρωθεί η κατασκευή της νέας τσιµεντένιας περιφρούρησης των ΣΕΜΠΟ και του λιµανιού µε το όνοµα «περιφερειακός δρόµος Δραπετσώνας», κι ενώ η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση µε όχηµα την «κρίση χρέους» είχε ξεκινήσει και το πρώτο µνηµόνιο είχε ψηφιστεί, τότε ήταν που ο πρόεδρος του ΟΛΠ κατέθεσε το masterplan για το λιµάνι και την παραθαλάσσια ζώνη του, συµπεριλαµβάνοντας φυσικά και την περιοχή των πρώην λιπασµάτων. Αυτή τη φορά, το πλάνο αλλάζει ελαφρώς και από σβαρόφσκι και µεγαγιότ προτείνεται «διαµόρφωση πολιτιστικής ακτής […] ενός πνεύµονα παιδείας, ιστορίας, τέχνης και αναψυχής […] εστιασµένο στον Τουρισµό, τον Πολιτισµό και τις υποδοµές» από τον Άγιο Διονύση, τον σταθµό του τρένου, και την Πέτρινη Αποθήκη µέχρι την Ηιετιώνεια Ακτή, το Καστράκι και την περιοχή των πρώην Λιπασµάτων.
Από το 2011 µέχρι και σήµερα, µε την καπιταλιστική επίθεση να έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σηµάδια στις περιοχές µας σε όλα τα πεδία της ζωής (πολιτικά, κοινωνικά, οικονοµικά, υπαρξιακά), οι κυριαρχικές προσπάθειες ανάπτυξης, επένδυσης και ανάπλασης στο λιµάνι δεν σταµάτησαν λεπτό. Μάλιστα, σε βαθµό τροµακτικής γελοιότητας σε στιγµές, µε χαρακτηριστικό παράδειγµα την πρόταση ενός µελετητικού γραφείου και ενός προηγούµενου δηµάρχου για τη µετατροπή των 640 στρεµµάτων της περιοχής των πρώην λιπασµάτων σε πίστα αγώνων formula 1. Ωστόσο έχει µία σηµασία να σταχυολογήσουµε κάποια από τα έργα που είτε δροµολογούνται είτε έχουν υλοποιηθεί. Η ιδιωτικοποίηση του λιµανιού, η λειτουργία µονάδας αποθήκευσης πετρελαιοειδών και ορυκτελαίων και µονάδας επεξεργασίας υγρών πετρελαιοειδών αποβλήτων της εταιρίας Oil One στη Δραπετσώνα, η πώληση σε µεγάλες εταιρείες real estate των κτιριακών εγκαταστάσεων της καπνοβιοµηχανίας Παπαστράτος πίσω από τον Άγιο Διονύση και η µετατροπή τους σε πάρκιν, µουσείο, πολυτελές ξενοδοχείο και ίσως σε γραφεία διοίκησης της COSCO, η επέκταση του τραµ στον Πειραιά και του µετρό στη Νίκαια και τον Κορυδαλλό, ο διαγωνισµός τοπογραφικής µελέτης για επέκταση του τραµ στο Κερατσίνι και το Πέραµα, ο χαρακτηρισµός ως αρχαιοτήτων ή διατηρητέων κάποιων από τα κτίρια που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή, η κίνηση του δηµάρχου Κερατσινίου-Δραπετσώνας να ξεκινήσει την δικιά του ανάπλαση στα 86 στρέµµατα της έκτασης των πρώην λιπασµάτων, η ανάπλαση του περιβαλλοντικού πάρκου Σχιστού και η δηµιουργία Εργοστασίου Μηχανικής Ανακύκλωσης και Κοµποστοποίησης αστικών στερεών αποβλήτων (Ε.Μ.Α.Κ.) στο Σχιστό…
Η επιγραµµατική και κυριολεκτικά λειψή αναφορά, απλώς θέλει να επισηµάνει πως η ουσία που κουβαλάει το masterplan ή η πρόταση περί ναυτιλιακού city ή η όποια άλλη έχει εµφανιστεί και θα εµφανιστεί όχι µόνο δεν έχει µείνει πίσω αλλά πραγµατώνεται κοµµάτι-κοµµάτι, µήνα τον µήνα, όποιο όνοµα κι αν αποκτά. Συµµέτοχοι και συνεργοί είναι πολυεθνικές εταιρίες όπως η COSCO ή ντόπιες όπως η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, εφοπλιστές και τραπεζίτες, όλες οι δηµοτικές παρατάξεις ανεξαιρέτως (η κάθε µία προσθέτοντας το δικό της µαταιόδοξο, διορθωτικό κοµµάτι ανεξαρτήτως µουρµούρας ή «αγωνιστικών ενσήµων»), πανεπιστήµια και ακαδηµαϊκοί όλων των ρευµάτων και επιστηµών και πολλοί άλλοι φορείς δηµόσιας ή ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Κι αυτή η ουσία δεν είναι άλλη από τη δηµιουργία µίας πόλης που το σηµείο αναφοράς της θα είναι αποκλειστικά και µόνο οι κύκλοι εργασιών του λιµανιού -από τη ναυπηγοεπισκευή και τις φορτοεκφορτώσεις, στα logistics και τις υπηρεσίες εξυπηρέτησης τουριστών. Ο στόχος δεν είναι άλλος από ένα µεγάλο, λειτουργικό, αποστειρωµένο, καθολικά ελεγχόµενο και επιτηρούµενο, σύγχρονο, καπιταλιστικό λιµάνι µετακίνησης ανθρώπων και εµπορευµάτων που ταυτόχρονα κάποιες από τις όµορες περιοχές του θα βρωµάνε, θα µολύνονται, δεν θα είναι «λειτουργικές» ή «σύγχρονες», θα υποσιτίζονται και θα ηµιεργάζονται, προσφέροντας ταυτόχρονα τη θέση -από απόσταση ασφαλείας- του θεατή ενός «θαυµαστού κόσµου» που προορίζεται για άλλους.
για του λόγου το αληθές...
(πρώτα µία παρένθεση)
Όταν θες να ασχοληθείς µε αυτά που συµβαίνουν στην πόλη σου, από τη µία, η ιστορία της σε σκουντάει επίµονα για να σου σπάσει τα νεύρα µε τις οµοιότητες που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Από την άλλη, σκοντάφτεις πάντα πάνω σε ενδοκαρεκλοκένταυρους ανταγωνισµούς µεταξύ των τοπικών, δηµοτικών παρατάξεων ή κοµµάτων αλλά και πάνω σε ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισµούς εθνικών και πολυεθνικών αφεντικών, µε τους οποίους δεν θέλεις να έχεις καµία σχέση. Όταν µάλιστα, προσπαθείς να ενηµερωθείς για να βγάλεις µία άκρη µέσα από τα διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά µέσα µαζικής ενηµέρωσης, όπως και τους επίσηµους φορείς (ΔΙΑΥΓΕΙΑ, site των ΔΗΜΩΝ, της ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ κλπ) τότε σε πιάνουν νευρικά γέλια για την κοροϊδία που κρύβεται πίσω από όλο αυτό το υποτιθέµενο τεράστιο εύρος δηµόσιας πληροφόρησης και ενηµέρωσης. Με αυτά ως προαπαιτούµενα, µια µικρή αντιπληροφόρηση και αποδόµηση µερικών νέων της πόλης µας.
...Λιπάσματα
Από τον Αύγουστο του 2016, αποδόθηκαν στο Δήµο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, 86 από τα 640 στρέµµατα της πρώην περιοχής λιπασµάτων που ανήκαν στον ΟΛΠ και τα οποία εξαιρέθηκαν από την ιδιωτικοποίησή του. Πανηγυρισµοί, µεγάλοι τίτλοι σε εφηµερίδες. Όλοι ανεξαιρέτως (από την Καθηµερινή του Αλαφούζου µέχρι την Εφηµερίδα των Συντακτών) χρησιµοποιούσαν προτάσεις του τύπου «διαχρονικό αίτηµα των κατοίκων» «µετά από πολυετείς και µαζικούς αγώνες των πολιτών αλλά και προσπάθειες της Δηµοτικής Αρχής» «ξεκινά άµεσα η δηµόσια αξιοποίηση των λιπασµάτων» «για να µετατραπεί σε ένα χώρο βιώσιµης ανάπτυξης, πρασίνου, πολιτισµού και αθλητισµού, σε τόπο ανάπτυξης και ευκαιριών αξιοπρεπούς εργασίας». Πράγµατι από το Νοέµβρη του 2016 η δηµοτική αρχή ξεκίνησε εργασίες στα 86 στρέµµατα και η πρώτη φάση θα παραδοθεί, σύµφωνα µε τις ανακοινώσεις της, αυτό το καλοκαίρι. Δεν έχει καµία σηµασία να εστιάσουµε σε διαδικαστικές εκκρεµότητες όπως: ότι ακόµα δεν έχει υπογραφεί η Κοινή Υπουργική Απόφαση παράδοσης των 86 στρεµµάτων και ότι εκκρεµεί νέα δικαστική διαµάχη µεταξύ Εθνικής Τράπεζας και Δήµου για καταπάτηση κάποιων στρεµµάτων από το Δήµο -ας καταπατήσει και τα 640 στρέµµατα αν µπορεί. Ούτε θα χρησιµοποιήσουµε τη θέση του Δηµάρχου -ήδη από τον Ιούλιο του 2014 (στην εφηµερίδα το Έθνος), πριν καν ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΛΠ - ότι «σε άλλες εποχές θα έλεγα να φυτέψουµε παντού δέντρα, θα µου άρεσε, αλλά ξέρω ότι δεν γίνεται» για να τον κριτικάρουµε µε µια ελαφριά δόση ειρωνείας «γιατί τώρα δεν γίνεται ενώ πριν από 5, 7, 10 χρόνια γινόταν;». Μιας και σε αντίθεση µε κάποιους «αδαείς» γνωρίζουµε πως οι καρέκλες, οι τίτλοι, οι θέσεις εξουσίας είναι ουσία και «ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσµο». Ωστόσο, δεν γίνεται να µην αναφέρουµε ότι το όραµα και το πλάνο του Δηµάρχου όχι µόνο δεν συγκρούεται αλλά συµπληρώνει το masterplan των εφοπλιστών και των επιχειρηµατιών στη µικρογραφία των 86 στρεµµάτων. Κι όπως είπε και ο υπουργός Κουρουµπλής στους Lloyd’s, τον Φλεβάρη του 2017: «φιλοδοξεί να συµβάλλει στη δηµιουργία ενός µεγάλου παγκόσµιου ναυτιλιακού κέντρου, σε µεγάλη αναξιοποίητη έκταση στον Πειραιά (Κερατσίνι)». Όπως δεν γίνεται να µην πούµε ότι το όραµά του έχει ως κύριο και σχεδόν αποκλειστικό υλικό το τσιµέντο (θέατρο, γήπεδα, αναψυκτήρια, αποδυτήρια, πάρκιν, πίστα σκέιτµπορντ, χώρο για εκθέσεις, πάρκο κυκλοφορικής αγωγής). Δεν γίνεται να µην σχολιάσουµε ότι το έργο του δεν δίνει πρόσβαση στη θάλασσα, όπως διαφηµίζει ο αντιπεριφερειάρχης αλλά θέαση της θάλασσας. Επιπλέον, δεν γίνεται να µην εστιάσουµε στο ότι το όραµά του έχει περίφραξη και ασφάλεια ακόµα και για τα ζώα που θα τα µαντρώσει σε ειδικό χώρο απαγορεύοντάς τα σε όλους τους υπόλοιπους. Όπως ο ίδιος έγραψε σε επιστολή του ως απάντηση σε έναν δηµοσιογράφο «ο συνολικός χώρος πρόκειται να περιφραχτεί και να φυλάσσεται σε 24ωρη βάση». Μάλλον αυτό εννοούσε ο δήµαρχος όταν µιλούσε για αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας –µπάτσους, σεκιουριτάδες και φύλακες. Και φυσικά δεν γίνεται να µην καταλήξουµε, στο ότι το έργο ανάπλασης δεν έχει καµία σχέση µε τους αγώνες των κατοίκων και τις ανάγκες µας αλλά µε την καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή τα επιχειρηµατικά συµφέροντα. Καλά Εγκαίνια και Καλή Σταδιοδροµία στο κυνήγι των ανυπότακτων!
...Πάλι κάτι βρωμάει, 2 σε 1
Ω! τί πρωτόγνωρο! Εδώ και κάποιους µήνες, από τη Δραπετσώνα µέχρι τα Ταµπούρια οι γειτονιές υποµένουν άτακτα ρεύµατα δυσωδίας, όσο πιο κοντά είναι στη θάλασσα τόσο πιο έντονα. Πολύ σύντοµα οι φήµες για τη µονάδα Oil One του οµίλου Aegean άρχισαν να φουντώνουν και να διαδίδονται µε καταιγιστικό ρυθµό. Η κόντρα µεταξύ των δηµοτικών αρχών του Πειραιά, Κερατσινίου-Δραπετσώνας και της Περιφέρειας µε τον Μελισσανίδη (που έχει ξεκινήσει µετά την αλλαγή των δηµοτικών αρχόντων και των µελλοντικών τους σχεδίων, το 2014), θα µπορούσε να δικαιολογήσει την ταχύτητα ροής αυτής της φήµης. Παρόλα αυτά -χωρίς να χρειάζεται να αποκτήσουµε πτυχία περιβαλλοντικών σπουδών- δεν αναιρείται το γεγονός ότι µία τέτοια µονάδα αποθήκευσης και επεξεργασίας αποβλήτων πετρελαιοειδών και ορυκτελαίων όχι µόνο έχει υψηλά ρίσκα ατυχηµάτων περιβαλλοντικής καταστροφής (κάτι που έχει ήδη γίνει µια φορά στα 4 χρόνια λειτουργίας της αν και πέρασε στα ψιλά), αλλά και µε το πέρασµα των ετών, σίγουρα επιβαρύνει την ατµόσφαιρα, όσες ενεργειακές υπογραφές κι αν πάρει. Από την άλλη βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόµενο, η µυρωδιά να προέρχεται από την Ψυττάλεια. Ενδεχόµενο που φαίνεται παράλογο αφού είχε σταµατήσει να µας ταλαιπωρεί για κάποιο χρονικό διάστηµα. Ωστόσο, εδώ και 1-2 χρόνια και παρά τις κραυγές παραπόνων των τότε τοπικών αρχόντων, η Ψυττάλεια δέχεται τα απόβλητα όλης της Ανατολικής Αττικής και σύµφωνα µε τον Αντιπεριφερειάρχη έχει συναντήσει τα όριά της ως υποδοµή. Θα υπήρχε κι άλλο ενδεχόµενο, αν δεν ταλαιπωρούνταν κάποιες συγκεκριµένες από τις περιοχές του Κερατσινίου. Θα µπορούσαµε φερ’ ειπείν να πούµε ότι αυτή η µπόχα προέρχεται από το Σταθµό Μεταφόρτωσης Απορριµµάτων στο Σχιστό -γιατί κι από αυτό έχουµε. Μάλιστα µάθαµε πως υπάρχει πλάνο από την περιφέρεια µαζί µε τον Ειδικό Διαβαθµιδικό Σύνδεσµο Νοµού Αττικής (ΕΔΣΝΑ, που είναι ο φορέας διαχείρισης στερεών αποβλήτων αττικής) δηµιουργίας Ε.Μ.Α.Κ στο Σχιστό, δηλαδή εργοστασίου µηχανικής ανακύκλωσης και κοµποστοποίησης απορριµµάτων. Μάλλον τυχαία, λίγο αργότερα, οι ίδιοι φορείς -η Περιφέρεια και o ΕΔΣΝΑ- επισκέφθηκαν το ξεχασµένο έργο πνοής, κόστους δισεκατοµµυρίων δραχµών, Περιβαλλοντικό Πάρκο Σχιστού και αποφάσισαν να το επαναξιοποιήσουν γιατί, όπως µας ενηµερώνουν, είναι σηµαντικό για τις περιοχές του Πειραιά ως πνεύµονας ζωής (sic!).
Καλό καλοκαίρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου