Επαύριο

Για απόψε, θέλω να σου μιλήσω για αυτό
και μόνο αυτό
Πως, με το πλήρωμα του χρόνου πάντα θα ρχονται
μα πάντα, με ναυαγούς οι καραβιές
από τόσο μακριά, για έτη φωτός πιο πέρα.
Πολλές οι αφορμές, πολλές και οι αιτίες
ήταν, είναι, θα ναι.
Το τώρα κουβαλούν
γεφυρωμένο κι αυτό, απ το χθες.
Την επαύριο γυρεύουν
την πιο ένθερμη

Τότε που οι πράξεις, ξεριζώνουν τον αυτισμό των δρόμων
Η πολεοδομική, ξέσκεπη αυτή φυλακή, αναμετριέται
με μια άλλη διάταξη των συντεταγμένων
Τότε που της φροντίδας θα ναι τα έργα, η εργασία
Τα ψευδώνυμα εξουσίας, μαζί κι αυτήν, ποδοπατούν
ομόρρυθμοι και ομόκεντροι εαυτοί
Τότε που οι ανάσες ψηλαφίζουν, έντρυφα, τα έσω, τα κορμιά
Οι κρατικές δομές, ιστορικό παράδειγμα θα ναι,
προς αποφυγή μονάχα

Μα ως τότε θα είναι εδώ
να καλλιεργούν.
Να οργώνουνε τις νύχτες
Να σπέρνουνε τις μέρες
Κι όμως θα είναι εδώ
να κυοφορούν.
Να χειρονομούν τα λόγια
Να σου μιλούν τα βήματα
Άκουσε τα
Βημάτισε τα.

Με αφορμή την ψήφιση του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την κατάργηση του ασύλου

Η ψήφιση του νέου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, την Τετάρτη 24/8, από 250 και πλέον βουλευτές (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία), επικυρώνει το γκρέμισμα άλλου ενός «κάστρου» από αυτά που συγκρότησαν το «κοινωνικό συμβόλαιο» της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Ο νέος νόμος πέρα από την πλήρη και χωρίς προσχήματα ιδιωτικοποίηση της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης (διοίκηση πανεπιστημίων και ΤΕΙ από μανάτζερς, δίδακτρα σπουδών, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, «επιστημονική έρευνα» εκπορευόμενη από τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα χωρίς καν το πρόσχημα των «κοινωνικών αναγκών») καταργεί επίσης πλήρως τη νομική υπόσταση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Η νομική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου μετά την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Νοέμβρη 1973 και την εισβολή με τανκς μέσα στο Πολυτεχνείο αποτέλεσε έναν από τους πυλώνες διαμόρφωσης του μεταπολιτευτικού κοινωνικού σχηματισμού, που πλέον σαρώνεται στο σύνολο του από την ίδια την κυριαρχία ανεπιστρεπτί (το άσυλο, ωστόσο, καταγράφεται ως εθιμικά και κοινωνικά κατοχυρωμένο γεγονός στους πανεπιστημιακούς χώρους στον ελλαδικό χώρο ήδη από τον 19^ο αιώνα σε φοιτητικές ή κοινωνικές κινητοποιήσεις).

Η νομική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου μαζί με τη νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων, τις αυξήσεις έως και 30% στους μισθούς (ως αποτέλεσμα των έντονων ταξικών αγώνων της δεκαετία του ’70 μετά από μια χουντική επταετία «εργασιακής ειρήνης» και παγώματος των μισθών), την «εθνική συμφιλίωση» των αρχών της δεκαετίας του ΄80 που επιδίωξε να εμφανίσει ως ενιαία την «εθνική αντίσταση» στη ναζιστική κατοχή (ΕΛΑΣ - ΕΔΕΣ) και να σβήσει από την κοινωνική μνήμη τον εμφύλιο του 1946-49, την κατοχύρωση του συνδικαλιστικού δικαιώματος (που οδήγησε στην ενσωμάτωση-ποδηγέτηση των ακηδεμόνευτων ταξικών αγώνων και στη δημιουργία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας), τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) για την παροχή στοιχειώδους περίθαλψης σε όλο τον πληθυσμό, τη διεύρυνση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τη σχετικά εύκολη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, τις αθρόες προσλήψεις στον δημόσιο τομέα με κομματικά κριτήρια, το μοντέλο της αντιπαροχής στην οικοδομή και τη διασπορά της μικρής ατομικής ιδιοκτησίας, αποτέλεσαν τους βασικούς πυλώνες του «κοινωνικού συμβολαίου» της μεταπολίτευσης. Τους βασικούς πυλώνες εκμαίευσης της κοινωνικής συναίνεσης, επιβολής της κοινωνικής λήθης και κατασκευής μια ωφελιμιστικής ατομικιστικής κοινωνίας, βολέματος, πελατειακών σχέσεων, καταναλωτισμού και επιδειξιομανίας, που όταν άρχισε να πάσχει από έλλειψη ρευστού (λόγω της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στον ελλαδικό χώρο) έκανε ουρές για κάθε είδους δάνειο στα γκισέ των τραπεζών.

Επειδή, λοιπόν, δε διανύουμε μια περίοδο γενικής και αόριστης επίθεσης του κεφαλαίου στις κοινωνίες. Επειδή δεν είναι ότι απλά καταργούνται τα «κεκτημένα», βαθαίνει η εκμετάλλευση και χειροτερεύουν τα πράγματα. Επειδή δεν πρόκειται απλά για μια διευρυνόμενη και εντατικότερη λεηλασία της ζωής μας αλλά για μια συνολική επιχείρηση αναδημιουργίας του κοινωνικού σχηματισμού σε νέες βάσεις και με νέα χαρακτηριστικά από την πολιτική και οικονομική εξουσία, δεν υπήρχε περίπτωση σε ένα νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση να μην προβλεπόταν και η (πολυπόθητη εδώ και χρόνια από την κυριαρχία) νομική κατάργηση του ασύλου. Όπως, επίσης, αναμενόμενη ήταν η ευρεία διακομματική συμφωνία από τα κόμματα διαχείρισης της εξουσίας. Όσο για τα κόμματα της αριστεράς (κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά) παραμένουν στα παρωχημένα (έως και ανεδαφικά) προτάγματα της «δημόσιας και δωρεάν παιδείας» και του «ασύλου που ανήκει σε όλο τον λαό», τη στιγμή που αυτά αποτέλεσαν στιγμές προσωρινών θεσμικών ισορροπιών και ταξικών συμβιβασμών -προϊόν των συσχετισμών δύναμης του κοινωνικού ανταγωνισμού στο παρελθόν- και δεν μπορούν πλέον να αποτελέσουν όχημα αγώνα και προχωρήματος.

Αυτό που θα συμβεί είναι ότι οι νέοι αγώνες και οι απαιτήσεις τους θα επαναθέσουν το ζήτημα του ασύλου στους πανεπιστημιακούς χώρους από κοινωνική (και όχι από θεσμική) πλευρά. Από εκεί κι έπειτα, στις μέρες μας δεν μπορεί κάποιος εύκολα να προσδοκά ή να φιλοδοξεί ότι θα ανακόψει την κυριαρχική επέλαση σε κάποιο επιμέρους μέτωπο ή ότι θα κατορθώσει να αποσπάσει οφέλη σε κάποιο άλλο. Η επίθεση είναι συνολική και συναρθρώνεται ως συνολικό σχέδιο, το οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει (με όποιο κόστος) διότι τότε είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Γι’ αυτό οι πολιτικές που εφαρμόζονται δεν αποσκοπούν στη συναίνεση, αδιαφορούν για τα προσχήματα, στηρίζονται στην ωμή επιβολή και κατατίθενται ως πολεμικά ανακοινωθέντα.

Αυτή, όμως, η φαινομενικά απαισιόδοξη διαπίστωση είναι και το πεδίο γέννησης μιας νέας αισιοδοξίας. Της επανέναρξης της συζήτησης για τον συνολικό κοινωνικό μετασχηματισμό προς ελευθεριακή-εξισωτική κατεύθυνση. Της επανατοποθέτησης του ζητήματος της κατάργησης των σχέσεων εκμετάλλευσης και υποταγής και όχι απλά της διεκδίκησης ενός «πιο ανθρώπινου συστήματος» κρατικής-καπιταλιστικής διαχείρισης. Για μια ακρατική, αταξική, ανεξούσια, αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς πλαστούς διαχωρισμούς και ιεραρχικές διακρίσεις στη βάση του φύλου, της φυλής, του τόπου προέλευσης ή της σεξουαλικής προτίμησης.

Η κυριαρχία ξεθεμελιώνει τα πάντα για να τα ξανακτίσει σε νέες βάσεις πιο αποτελεσματικές και ωφέλιμες για την ίδια. Το ίδιο καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς. Σε έναν κόσμο που αλλάζει σημασία έχει προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξει.

Να φτάσουμε τις εξεγέρσεις μέχρι την ουτοπία, μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία

Η δολοφονία του Μάικλ Ντάγκαν από τα ένστολα γουρούνια κάπου εκεί στις «υποβαθμισμένες» γειτονιές του Τότεναμ, στα βόρεια του Λονδίνου, αποτέλεσε το έναυσμα για την ανάφλεξη μιας σειράς αγγλικών πόλεων। Μια εξέγερση που διέσπασε τα χρωματικά και φυλετικά στεγανά γεννώντας τη σύνθεση στο δρόμο, όπως συμβαίνει σε κάθε εξέγερση. Επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, εμπρησμοί αστυνομικών οχημάτων, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, λεηλασίες και πυρπολήσεις εμπορικών κέντρων.


Η γλώσσα της Εξουσίας γνωστή: «πλιατσικολόγοι», «βάνδαλοι», «καταστροφείς περιουσιών», «τυχοδιώκτες της βίας», «προβληματικοί νεαροί χωρίς αρχές και ανατροφή»। Και οι πρακτικές της επίσης: 16.000 μπάτσοι στους δρόμους, χιλιάδες κάμερες να καταγράφουν τους εξεγερμένους με σκοπό την εκ των υστέρων ταυτοποίησή τους, κάλεσμα των φιλήσυχων πολιτών για καθάρισμα των δρόμων, για συνεργασία με τις αρχές και για κατάδοση των εξεγερμένων, 2500 χιλιάδες συλληφθέντες με ορισμένους να έχουν ήδη προφυλακιστεί. Παράλληλα, ακροδεξιοί καλούσαν καταστηματάρχες και πολίτες να «υπερασπιστούν τις γειτονιές και τις περιουσίες τους» με όπλα και να συνδράμουν τις προσπάθειες των μπάτσων.


Τις μέρες που έρχονται -πέρα από την σκληρότητα των δικαστηρίων- η αντιεξέγερση θα προχωρήσει στα επόμενα βήματα. Η αριστερή επιχειρηματολογία θα μιλήσει για την απουσία οργάνωσης, λόγου, στόχων, αιτημάτων, πολιτικοποίησης, ενώ οι «άνθρωποι» των κοινοτήτων θα καλεστούν να καταδικάσουν την βία και να την εξημερώσουν-εκλογικεύσουν με κάποια συζήτηση γύρω από τα προβλήματα στις «υποβαθμισμένες» και «έγχρωμες» περιοχές, μαζί με 2-3 προτάσεις-παυσίπονα για την βελτίωση της κατάστασης των «απόβλητων» και την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον.
Καταστάσεις τόσο οικείες και σε εμάς κατά τη διάρκεια και μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 στον ελλαδικό χώρο. Καταστάσεις οικείες για κάθε εξέγερση που δεν θέτει αιτήματα και πεδία διαπραγμάτευσης, που αναπτύσσει τον λόγο της πράξης, που ξεδιπλώνεται οριζόντια και δικτυακά χωρίς επιτελεία, ηγέτες και περσόνες.
Έτσι είναι όταν οι αφανείς βγαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας, όταν οι χωρίς φωνή κραυγάζουν στη διαπασών, όταν οι «επικίνδυνες τάξεις» επιβεβαιώνουν τους φόβους των κυρίαρχων, των εκμεταλλευτών και καταπιεστών τους. Κι η αλήθεια είναι ότι το μήνυμα επίθεσης, σύγκρουσης και οργής των «συκοφαντημένων» της βρετανικής εξέγερσης έφτασε στις καρδίες και τις συνειδήσεις μας ως ισχυρή αντήχηση. Όπως συμβαίνει ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια με τις τροχιοδεικτικές βολές των κοινωνικών-ταξικών εξεγέρσεων που εκτοξεύονται από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Το ζήτημα έχει τεθεί και είναι καιρός να διερευνήσουμε το επόμενο βήμα. Να τελειώνουμε με τους δήμιους, τους τύραννους και τους εκμεταλλευτές. Να τελειώνουμε με τις αξίες, τις σχέσεις, τις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες του κόσμου τους. Να τελειώνουμε με το κράτος, τον καπιταλισμό και κάθε μορφή εξουσίας. Για μια αυτοοργανωμένη ανεξούσια αταξική κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης.

οι επιθέσεις σε μετανάστες συνεχίζονται

Χτες το βράδυ μετανάστες δέχτηκαν διαδοχικές επιθέσεις, μέσα σε διάστημα μισής ώρας, από δύο διαφορετικές ομάδες ελληνόψυχων στην περιοχή του Vilage Center, στη διασταύρωση των οδών Θηβών και Π. Ράλλη. Στην πρώτη περίπτωση ομάδα 30-40 νεαρών ηλικίας 17-20 χρονών επιτέθηκαν γύρω στις 9.30μμ σε μετανάστη απρόκλητα και τον τραυμάτισαν στο κεφάλι.

Μετά επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο 703 και κινήθηκαν προς την κατεύθυνση του Περιστερίου. Μετά από μισή ώρα, άλλη ομάδα ελληνόψυχων εξίσου πολυπληθής, επιτέθηκε σε άλλον μετανάστη -και πάλι απρόκλητα- τραυματίζοντάς τον ελαφρά αυτή τη φορά. Ο μετανάστης νόμιζε ότι επρόκειτο για ληστεία και τους έδωσε το κινητό του αλλά αυτοί δεν το πήραν. Τα «κίνητρά» τους ήταν άλλα. Η ομάδα αυτή επιβιβάστηκε σε μηχανάκια και κινήθηκε προς την κατεύθυνση της Νίκαιας.

Οι ρατσιστικές επιθέσεις συνεχίζονται με το χαρακτηριστικό ενός ανελέητου κυνηγητού στους δρόμους της συγκεκριμένης περιοχής. Απ’ ό,τι φαίνεται το φαινόμενο δεν έχει επεκταθεί στις τριγύρω συνοικίες αλλά έχει εστιαστεί στο συγκεκριμένο σημείο, όπου διάφορες συμμορίες από διάφορες περιοχές συνδυάζουν την πολυποίκιλη «διασκέδασή» τους με ένα εύκολο ανθρωποκυνηγητό. Υπάρχει επίσης συγκεκριμένη συμμορία από την περιοχή Κορυδαλλού και Νίκαιας που έχει μια σχετική «ιστορικότητα», «επισκέπτεται» το Village, επιτίθεται με θαυμαστή θρασυδειλία σε μετανάστες και επιστρέφει στις τρύπες της.

Το χτεσινό βράδυ ήταν μια πιστοποίηση της ρατσιστικής ανθρωπογεωγραφίας. Με δεδομένη την πυκνότητα των επιθέσεων και τη χρονική τους έκταση το αποτέλεσμα είναι ο τραυματισμός δεκάδων μεταναστών.

Με το κείμενο αυτό καλύπτουμε το κομμάτι της αντιπληροφόρησης για να έχει ο κάθε ενδιαφερόμενος υπόψη του την έκταση των γεγονότων. Και για να δρομολογηθεί η αντίστοιχη δράση ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις…

*Τίποτε τυχαίο. Την ώρα των επιθέσεων έκλεινε και ο κύκλος των αντιρατσιστικών προβολών μας με την ταινία «Import Export». Μία ταινία που αποτυπώνει την καθημερινότητα μιας ξεφτιλισμένης κοινωνίας γεμάτης υποκρισία, εξαθλίωση, μιζέρια και καταναγκασμούς. Στην άκρη αυτής της κοινωνίας βρίσκεται και η ρατσιστική βία.

Έχουν γνώσιν οι αντιστεκόμενοι…

*αναδημοσίευση από το μπλογκ της κατάληψης "Σινιάλο" στο Αιγάλεω:
http://sinialo.espiv.net