Παρέμβαση αναρχικών-αντιεξουσιαστών στον Αγ. Παντελεήμονα

150 αναρχικοί/ές-αντιεξουσιαστές/τριες δήλωσαν παρουσία χθες Πέμπτη 28/5 από τις 6 έως τις 7 το απόγευμα στην πλατεία Αγ. Παντελεήμονα στην Αχαρνών μοιράζοντας κείμενα, κολλώντας αφίσες αντιρατσιστικού περιεχομένου και γράφοντας συνθήματα, σε μια συγκέντρωση-παρέμβαση ενάντια στις απογευματινές ρατσιστικές συγκεντρώσεις-«εκκαθαρίσεις» της φασιστοεπιτροπής «κατοίκων και καταστηματαρχών» κατά των μεταναστών της περιοχής τις τελευταίες μέρες. Επιπλέον, οι συγκεντρωμένοι/ες "απήγαγαν" την πόρτα της παιδικής χαράς, την οποία οι μισάνθρωποι είχαν κλειδώσει με λουκέτο τις τελευταίες μέρες για να αποκλείσουν την πρόσβαση των μεταναστών και των παιδιών τους. Να σημειώσουμε ότι μέχρι και ο δεξιός αντιδήμαρχος του Δήμου Αθηναίων προπηλακίστηκε λίγες μέρες πριν από την "επιτροπή" σε μια του προσπάθεια να ανοίξει τη συγκεκριμένη πόρτα. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης-παρέμβασης κανένα από τα θρασύδειλα μέλη της φασιστοεπιτροπής ή από τους νεοναζί φίλους τους δεν εμφανίστηκε ή δεν εκδηλώθηκε.
Το πανό που αναρτήθηκε στην πλατεία συμπύκνωνε και το μήνυμα της κίνησης: ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ - Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ.

Άμεση απελευθέρωση του απεργού πείνας Νίκου Κουνταρδά

Το τελευταίο διάστημα στην Ξάνθη -όπως και σε άλλες επαρχιακές πόλεις- η κατασταλτική μεταδεκεμβριανή αντεπίθεση του κράτους έχει πάρει χαρακτήρα ρεβανσισμού εναντίον αγωνιζόμενων ανθρώπων γνωστών στα κατά τόπους παραρτήματα της ασφάλειας.
Πιο συγκεκριμένα, στην Ξάνθη 2 φοιτητές, ο Παναγιώτης Μουσταφέλλος και ο Σταύρος Φωτεινόπουλος, μέλη της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Ξάνθης, καλέστηκαν σε ανακριτική απολογία για την κατάληψη της Νομαρχίας Ξάνθης στις 10 Δεκέμβρη 2008 (που πραγματοποιήθηκε από εκατοντάδες διαδηλωτές), κατηγορούμενοι μεταξύ άλλων για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης» και «απόπειρα ανθρωποκτονίας». Στην Ξάνθη πάλι ο «συνήθης ύποπτος» πλέον Νίκος Kουνταρδάς (που στο παρελθόν έχει προφυλακιστεί για τον ξυλοδαρμό του τέως προέδρου της ΓΣΕΕ Χρήστου Πολυζωγόπουλου και το τελευταίο διάστημα του είχαν επιβληθεί περιοριστικοί όροι με υποχρεωτική παρουσία στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του κάθε 1 και 16 του μήνα, έχοντας κατηγορηθεί για εμπρησμό τράπεζας στην Ξάνθη που είχε πραγματοποιηθεί πριν 1,5 χρόνο) προφυλακίστηκε κατά την τελευταία προσέλευση του για «παρών» στο αστυνομικό τμήμα με το πρόσχημα ότι το προηγούμενο 15νθημερο δεν παρουσιάστηκε και συνεπώς έσπασε τους περιοριστικούς όρους. Γεγονός ψευδές αφού ο ίδιος είχε παρουσιαστεί στο τμήμα αλλά ο φάκελος του δεν είχε φτάσει ακόμα από την εισαγγελία οπότε δεν καταχωρήθηκε πουθενά το «παρών» που έδωσε.
Παρόμοια τακτική έχουν ακολουθήσει οι τοπικές αστυνομικές και δικαστικές αρχές και στον Βόλο όπου 7 άτομα γνωστά για την αντιεξουσιαστική τους δράση στην πόλη έχουν δεχτεί ανακριτική κλήτευση σε απολογία με το πρόσχημα ότι έχουν αναγνωριστεί από κάμερες να συμμετέχουν σε επιθέσεις κατά αστυνομικών δυνάμεων και τραπεζών.
Ο Νίκος Kουνταρδάς από την πρώτη στιγμή της σύλληψης και προφυλάκισης του (16/5) ξεκίνησε απεργία πείνας (τις πρώτες μέρες και απεργία δίψας, την οποία διέκοψε για να την ξαναρχίσει στις 28/5) ενώ σήμερα μετά από αλλεπάλληλες μεταγωγές στις φυλακές Κομοτηνής και Άμφισσας, αλλά και στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, νοσηλεύεται φρουρούμενος σε κρίσιμη κατάσταση στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας.

«Δεν είναι ότι 1,5 χρόνο μετά κατηγορήθηκα για απόπειρα εμπρησμού τράπεζας χωρίς στοιχεία. Δεν είναι ότι 1,5 χρόνο τώρα η Ασφάλεια μου έχει κατασχέσει μισό σπίτι πράγματα από τις τότε εφόδους. Δεν είναι ότι μου επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι να δίνω το "παρών" στο Α.Τ. Ξάνθης κάθε 1 και 16. Δεν είναι ότι με κλείσανε μέσα το Σάββατο 16/5 που έδωσα το "παρών" γιατί δήθεν δεν είχα παρουσιαστεί στο προηγούμενο, ενώ είχα μάρτυρα ο οποίος και αυτός δίνει "παρών".
Δεν είναι ότι από την Κυριακή με μετέφεραν στις φυλακές Κομοτηνής και από κει Τρίτη πρωί με άσκηση βίας στην κλούβα για Άμφισσα, συνοδεία 20 πραιτόρων. Δεν είναι ότι απλά περιμένω να γίνει το Συμβούλιο που θα με αποφυλακίσει. Είναι ότι θέλω να επανοικειοποιηθώ τη ζωή που μου κλέψαν. Είναι ότι θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια.
Η ευθύνη για ό,τι μου συμβεί ας χρεωθεί στον αρχιβασανιστή υπουργό Δικαιοσύνης κ. Δένδια.» Νίκος Κουνταρδάς

Όλοι και όλες στην Ομόνοια, Παρασκευή 29 Μάη, 6μμ

Τις τελευταίες μέρες έχουν οξυνθεί οι επιθέσεις κράτους, παρακράτους και φασιστοειδών ενάντια στους μετανάστες. Η αντιμεταναστευτική πολιτική εξαθλιώνει όλο και περισσότερο ανά την επικράτεια όλους όσοι έχουν γλιτώσει από τις νάρκες του έβρου και τον βυθό του αιγαίου. Η επιλογή των κυρίαρχων είναι πασιφανές ότι συμπυκώνεται στα μέτρα επίτασης αυτής της χυδαίας ρατσιστικής πολιτικής, καθιστώντας έτσι τους μετανάστες κομβικό σημείο στην γεωγραφία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού των ημερών μας. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες από τη μεριά τους έδειξαν την περασμένη Πέμπτη και την Παρασκευή ότι δεν πρόκειται να ανεχτούν άλλο την εξαθλίωση, τις ταπεινώσεις και τη βάσανο του καθημερινού ρατσισμού.

Αντιλαμβανόμενοι την σημασία της αλληλεγγύης και την ιδιαίτερη δυναμική της μέσα στην συγκυρία καλούμε στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο την Παρασκευή 29 Μάη στις 6μμ στην πλατεία Ομονοίας.

Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες

Για έναν κόσμο χωρίς χαρτιά, σύνορα, κράτη

Πρωτοβουλία προσφύγων, μεταναστών/τριών και αλληλέγγυων

αναδημοσίευση από το μπλογκ : http://filoxenoi.wordpress.com/

Οι «αόρατοι» στο προσκήνιο, η διήμερη ιντιφάντα των μεταναστών (21-22/5/09)

Ξεριζωμένοι από την ανέχεια της οικονομικής λεηλασίας ή τους πολέμους της «αντι»τρομοκρατικής εκστρατείας των ισχυρών και «πολιτισμένων» κρατών παίρνουν το δρόμο της φυγής σε μια διαδρομή από ταπείνωση σε ταπείνωση, από ανέχεια σε ανέχεια, από θάνατο σε θάνατο. Καταβάλουν απίστευτα ποσά σε δουλεμπορικά κυκλώματα, περπατούν χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων, διασχίζουν χερσαία και θαλάσσια σύνορα με κίνδυνο να δεχτούν πυρά, να πατήσουν νάρκες ή να τους βυθίσουν τα πλοιάρια.

Στις χώρες «υποδοχής» -που είναι οι ίδιες που διεξάγουν τον στρατιωτικό και οικονομικό πόλεμο εναντίον τους και ευθύνονται για την προσφυγιά τους- έχουν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικές και αστυνομικές περιπόλους, «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις», συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς, πολύμηνες κρατήσεις σε αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξεζούμισμα από τα κάθε είδους μικρά και μεγάλα αφεντικά, απαξιωτικά βλέμματα από πολλούς «ντόπιους». Στέκονται σε μια ουρά ατέλειωτες ώρες (όπως κάθε Παρασκευή στο Μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη) υφιστάμενοι τα πάνδεινα, κρύο και ζέστη, αστυνομικές προσβολές και ξυλοδαρμούς (με 3 νεκρούς το τελευταίο 6μηνο) για ένα κουρελόχαρτο εξαπάτησης που θα τους δώσει μια ολιγόμηνη άδεια προσωρινής παραμονής μέχρι την απόρριψη του αιτήματος τους για άσυλο. Στριμώχνονται στα πιο απίθανα μέρη για έναν ύπνο, σε πρώην αποθήκες, αυτοσχέδιους καταυλισμούς και κάθε είδους εγκαταλειμμένα κτίρια, όπως το πρώην εφετείο στη Σωκράτους, όπου ζουν χωρίς νερό και τουαλέτες κινδυνεύοντας να νοσήσουν από τις πιο βαριές αρρώστιες. Καθημερινά δέχονται το πιο ανελέητο κυνηγητό από τα ένστολα ανθρωποειδή με εκτεταμένες επιχειρήσεις σκούπα, εξευτελισμούς, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, απελάσεις αλλά και τη ρατσιστική αντιμετώπιση από γηγενείς, όπως στην περίπτωση της πλατείας Αγ. Παντελεήμονα στην Αχαρνών όπου μια φασιστοεπιτροπή 30-40 κατοίκων προβαίνει σε ρατσιστικές συγκεντρώσεις και εκδιώξεις των μεταναστών από την πλατεία (πιο πρόσφατα περιστατικά αυτά του Σαββάτου 23/5 και της Κυριακής 24/5 που αφού εκδίωξαν αριστερούς που πραγματοποιούσαν εκδήλωση πραγματοποίησαν μαζί με οργανωμένα φασιστοειδή "εκκαθαριστικό" πογκρόμ στην πλατεία).

Κι όμως οι σκληροτράχηλοι πληβείοι τα καταφέρνουν. Με μια αντοχή πρωτόγνωρη και μια υπομονή ασύλληπτη κατορθώνουν να επιβιώνουν, συνήθως χωρίς να εκρήγνυνται. Ίσως γιατί έχουν εσωτερικεύσει ότι είναι «ανεπιθύμητοι», «βάρος» και συνεπώς παιδιά ενός κατώτερου Θεού χωρίς δικαίωμα, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσωπο. Και σίγουρα γιατί έχουν «συνηθίσει» στην ασχήμια. Αυτή που τους ώθησε στην προσφυγιά κι αυτή που τους «προσφέρουμε» καθημερινά. Την ασχήμια της ανέχειας, της ταπείνωσης και του πολέμου, που γι’ αυτούς δεν έχει σταματήσει ποτέ να είναι στοιχείο της καθημερινότητάς τους στη μάχη που δίνουν απλά για να υπάρχουν.
Μιλώντας, όμως, ιδιαίτερα για τους μετανάστες από τα πολεμικά μέτωπα της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας, που είναι και οι συντριπτικά περισσότεροι τα τελευταία χρόνια (στη μεγάλη τους πλειοψηφία επίσης μουσουλμάνοι), υπάρχει ένας χώρος στη συνείδηση τους που τους συνέχει τόσο μεταξύ τους όσο και ατομικά-υπαρξιακά και που γι’ αυτούς είναι ιερός. Υπάρχει ένα πεδίο μέσα τους όπου αναγνωρίζουν την ανθρωπινότητα, το πρόσωπό τους και το πρόσωπο της κοινωνίας απ’ όπου προέρχονται, ένα «άβατο» που θωρακίζεται όλο και πιο πολύ όσο περισσότερο εκτίθενται στη λεηλασία της ζωής τους, όσο πιο εχθρικές είναι οι συνθήκες γύρω τους: το «κοράνι». Όχι μόνο ως ουσία αλλά και ως σύμβολο, ίσως κυρίως αυτό το τελευταίο. Αυτό το «άβατο», αυτός ο συμβολισμός είναι που ποδοπατήθηκε από τους ένστολους ρατσιστές την προηγούμενη Τετάρτη συμπυκνώνοντας την κρατική χυδαιότητα σε μια και μόνη κίνηση. Χωρίς να παραγράφουμε την ισχύ της θρησκευτικότητας θα ήταν λάθος να δούμε το «κοράνι» ως την αιτία και μάλιστα μοναδική και αποκομμένη από το καθημερινό βίωμα των μεταναστών. Το «κοράνι» ήταν μάλλον το όριο στο οποίο σταμάτησε η ανοχή, η υπομονή, η αγόγγυστη αποδοχή του ρατσισμού και του κανιβαλισμού εναντίον τους. Ήταν το συμβολικό σημείο έκρηξης της συσσωρευμένης οργής τους.
Κι ίσως αυτή η διήμερη ιντιφάντα στις 21 & 22 Μάη να είναι προάγγελος επόμενων μεγαλύτερων συγκρούσεων, δεδομένου ότι ο στρατιωτικός και οικονομικός πόλεμος των δυτικών κρατών (του ελληνικού κράτους συμπεριλαμβανόμενου) κλιμακώνεται στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία και μαζί του τα κύματα προσφύγων. Γι’ αυτό άλλωστε τόσο το ελληνικό κράτος όσο και η ΕΕ στο σύνολο της έχουν αναγάγει τον πόλεμο κατά της λεγόμενης «λαθρομετανάστευσης» σε ζήτημα ύψιστης και πρωτεύουσας σημασίας. Ο Μαρκογιαννάκης μάλιστα, Υφυπουργός Εσωτερικών στον τομέα Δημόσιας Τάξης έχει καλέσει εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε εθνικό διάλογο μετά τις ευρωεκλογές στην προοπτική δημιουργίας διακομματικής και διυπουργικής εθνικής επιτροπής που θα διαχειρίζεται το εν λόγω ζήτημα. Την ίδια στιγμή προωθείται κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών στο Ρίο και στον Ασπρόπυργο (για την καταστροφή του προσφυγικού καταυλισμού στην Πάτρα και τη μεγέθυνση της χωρητικότητας κράτησης στην Αττική) και η χρησιμοποίηση πλοίου-φυλακή στο Αιγαίο. Ενώ η αλληλοσυμπλήρωση κράτους-παρακράτους συνεχίζεται: από τις συντονισμένες ενέργειες των φασιστών της Χρυσής Αυγής και του Νομάρχη Αθηνών -που κινείται όλο και επιθετικότερα- για εκκένωση του παλιού Εφετείου στη Σωκράτους μέχρι τη δολοφονική εμπρηστική επίθεση τα ξημερώματα του Σαββάτου 23/5 σε χώρο προσευχής Μπαγκλαντεσιανών μεταναστών στην οδό Αγορακρίτου στην Αττική μετά τις δεκάδες συλλήψεις διαδηλωτών μεταναστών το απόγευμα της Παρασκευής 22/5 στην 3η Σεπτεμβρίου, για τον πολύπλευρο κατασταλτικό "παραδειγματισμό" τους.
Τα στρατόπεδα του κοινωνικού-ταξικού πολέμου έχουν στηθεί από καιρό κι η αντιπαράθεση απ’ ότι φαίνεται κλιμακώνεται. Η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη όλα αυτά τα χρόνια: στο πλάι των κατατρεγμένων, ενάντια στο θεσμισμένο ρατσισμό και την κοινωνικά διάχυτη ξενοφοβία, για έναν κόσμο χωρίς «χαρτιά», σύνορα, κράτη, πατρίδες, εκμετάλλευση.
Ενάντια στο σύγχρονο απαρνχάιντ η αλληλεγγύη ήταν και θα είναι το όπλο μας.

Κατάληψη παντού - Εξέγερση για πάντα

Μέσα στο σαββατοκύριακο που πέρασε 2 νέες καταλήψεις ήρθαν να προστεθούν ποιοτικά και ποσοτικά στα μεταδεκεμβριανά εγχειρήματα αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Ο λόγος που αποτυπώνουν στα πρώτα τους κείμενα είναι εύγλωτος των επιδιώξεων, της λογικής τους, των χαρακτηριστικών τους. Ας τα αφήσουμε να αυτοπαρουσιαστούν...

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ
(Αθήνα - Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης)
ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ από τις 16 Μαΐου ένα χώρο μέσα στο Πάρκο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης. Σκοπός μας να δημιουργήσουμε μια εστία αντίστασης στα σχέδια της «ανάπτυξης», ιδιωτικοποίησης και εξαφάνισης του πάρκου, αλλά και κάθε δημόσιου χώρου. Διαφόρων ειδών αρπακτικά, που κόπτονται για τη σωτηρία του πάρκου (δήμοι, ΑΣΔΑ, ιδιώτες και ΥΠΕΧΩΔΕ), επέτειναν από κοινού την εγκατάλειψη του, ανοίγοντας το δρόμο στην εμπορευματοποίηση και στον ελεγχόμενο χαρακτήρα του (security, μπάτσοι, συρματοπλέγματα, περιορισμένο ωράριο λειτουργίας...). Απέναντι στις αδηφάγες πρακτικές των επίδοξων σωτήρων, το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο Τρίτση θέλει να αντισταθεί στα γρανάζια των μηχανισμών που λεηλατούν τη ζωή και το χώρο-χρόνο μας.
Πολλοί και πολλές από εμάς, που συμμετέχουμε σε αυτήν την κατάληψη, δραστηριοποιούμασταν για περισσότερο από τρία χρόνια στο εγχείρημα του αυτοδιαχειριζόμενου αγρού Καματερού, στο αγρόκτημα της οδού Δαβάκη (δεσμευμένο επί 20ετίας από τον αντίστοιχο δήμο για «κοινωφελείς» σκοπούς). Ένα εγχείρημα στο οποίο πραγματοποιήσαμε συλλογικά, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα, πλήθος δραστηριοτήτων: καλλιέργειες, εκδηλώσεις προβολές, εργαστήρι κεραμικής και παιδότοπο. Μετά την πρώτη εκδήλωση στον αγρό, σχετικά με την λεηλασία της φύσης, δεχθήκαμε έξωση από τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι σε συντονισμένη επίθεση με μπάτσους και δημοτική αρχή, μας κατηγόρησαν για «παράνομη συνάθροιση και συνεύρεση» στο χώρο του αγρού, αποκαλύπτοντας και σε αυτή την περίπτωση τις πτυχές ολοκληρωτισμού του τόσο "εξιδανικευμένου" δημοκρατικού καθεστώτος. Παρότι όμως σήμερα δεν είμαστε πλέον στο συγκεκριμένο έδαφος, ο αγώνας μας συνεχίζεται, λίγο πιο πέρα, στο πάρκο, μαζί με νέους συντρόφους και συντρόφισσες.
Έπειτα από την έξωση μας από τον αγρό Καματερού, εδώ και ένα χρόνο, συναντιόμαστε στο πάρκο, κάνουμε τις συνελεύσεις μας εδώ και παρεμβαίνουμε (με μοιράσματα κειμένων και μικροφωνικές). Θέλοντας να συνεχίσουμε τη δράση μας και να επανοικειοποιηθούμε ό,τι μας ανήκει, αποφασίσαμε να καταλάβουμε ένα κομμάτι γης σε αμιγώς δημόσιο χώρο. Στο κατειλημμένο έδαφος και μέσα από το χώρο του πάρκου, σκοπό έχουμε να επιτεθούμε στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια, χωρίς να αγνοούμε τη σύνδεση τους με τα υπόλοιπα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα όπως τα εργασιακά, την καταστολή, το σεξισμό, το ρατσισμό... Ο αγώνας ενάντια στη λεηλασία της φύσης, είναι κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στις επιβολές του εξουσιαστικού αυτού πολιτισμού.
Η καλλιέργεια με παραδοσιακές ποικιλίες σπόρων, συλλογικά, αντιιεραρχικά και μακριά από τα όποια βιομηχανοποιημένα κυρίαρχα πρότυπα, θα αποτελεί σταθερή δραστηριότητα του νέου εγχειρήματος, μέσα στο πάρκο της εγκατάλειψης, των άρρωστων φυτών, των παρατημένων δέντρων για να επιτεθεί στα επιβαλλόμενα διατροφικά μοντέλα, να σπάσει όσο γίνεται το δίπολο παραγωγού-καταναλωτή, να καταδείξει ότι η βλάστηση στο πάρκο είναι ζήτημα όλων μας και όχι του κάθε κερδοσκοπικού φορέα. Ουσιαστικά οι δραστηριότητες στον αγρό θα έχουν να κάνουν με αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να είναι το πάρκο: ένας ελεύθερος χώρος, όπου καθένας και καθεμία μπορεί να έρθει σε επαφή με τη φύση, με άλλους ανθρώπους και τα ζώα, να τρέξει, να παίξει να καλλιεργήσει, να αυτομορφωθεί...
Επιπλέον, σε άμεση συνάρτηση με τα παραπάνω προτάσσουμε ως απάντηση στην ολοένα εντεινόμενη καταστροφή, που με βάση τις πολιτικές της ανάπτυξης συντελείται στις περιοχές μας και όχι μόνο, τη δημιουργία ανοιχτών συνελεύσεων, στις οποίες η καθεμία και ο καθένας θα μπορεί να έχει πραγματικά ενεργό θέση σε ό,τι υποθηκεύει τη ζωή του/της. Χαρακτηριστικά παραδείγματα παρέμβασης σε δημόσιους χώρους, ανάμεσα σε πληθώρα αυτοοργανωμένων κινήσεων στις γειτονιές της Αθήνας, αποτελούν: η δράση των κατοίκων των Πατησίων και της Κυψέλης που, από τον Ιανουάριο του 2009, ξαναδημιουργούν και διαχειρίζονται συλλογικά και αυτοοργανωμένα το πάρκο στη συμβολή των οδών Κύπρου και Πατησίων, αντιστεκόμενοι στα σχέδια του δήμου Αθηναίων ο οποίος κατέστρεψε το πάρκο με σκοπό να δημιουργήσει parking, όπως επίσης και η δράση των κατοίκων των Εξαρχείων, που από το Μάρτιο μετέτρεψαν το πρώην parking ιδιοκτησίας TEE, στη συμβολή των οδών Ναυαρίνου και Ζωοδόχου πηγής, σε δημόσιο, συλλογικά διαμορφωμένο και αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο.
Σε μια πόλη, που το χώμα και το πράσινο καταβροχθίζονται από το τσιμέντο και την άσφαλτο και ο δημόσιος χώρος από το εμπόριο και την κερδοσκοπία, που οι δημοτικοί ηγετίσκοι εξυπηρετούν και εμπλουτίζουν τα κυρίαρχα σχέδια στις γειτονιές μας, που ο έλεγχος και η καταστολή σκιάζουν την κάθε κίνηση της καθημερινότητας μας, το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο Τρίτση θέλει να είναι χώρος ελευθερίας. Έδαφος όπου, με φροντίδα και συντροφικότητα, θα φυτρώνει πάντα αντίσταση.
Η κατάληψη είναι ένας ανοιχτός χώρος για όσες και όσους ενδιαφέρονται για το εγχείρημα. Ένας χώρος επικοινωνίας, αντιπληροφόρησης, καλλιέργειας της γης, συλλογικών δράσεων, ανταλλαγής σπόρων και όσων άλλων αποφασίζει η συνέλευση.
*Η συνέλευση του εγχειρήματος θα πραγματοποιείται κάθε Κυριακή στις 12μ.μ., όπου θα συζητούνται
τα πρακτικά ζητήματα, ο λόγος και οι δράσεις μας.
*Από την πρώτη εβδομάδα, θα γίνονται προεργασίες καλλιέργειας

16 Μαΐου 2009
ΑΓΡΟΣ - αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος
(eleftherosagros.blogspot.com)


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΚΤΗΡΙΟΥ ΠΙΚΠΑ
(ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ, 16/5/09)
Με τους δρόμους ανοιχτούς για την ελεύθερη διακίνηση των προϊόντων και θορυβώδεις από τις κόρνες των οχημάτων, με τον κόσμο στη γνωστή καθημερινότητα να μετράει τις μέρες του μήνα και να μην βγάζει άκρη στις περισσότερες των περιπτώσεων, με τις τράπεζες ανακαινισμένες πλέον να διαφημίζουν τα επιτόκια των δανείων τους και να συνεχίζουν το "θεάρεστο" έργο τους, με τους μπάτσους έχοντας ως πρόσχημα την ασφάλεια των πολιτών να στραβοκοιτάνε άτομα ύποπτα για τρομοκρατία, με τα αφεντικά να απολύουν εργαζόμενους για να γλιτώσουν το τομάρι τους από αυτό που λέγεται οικονομική κρίση, αδιαφορώντας για τους απολυμένους και τις οικογένειες τους, με την τηλεόραση να προβάλει συνεχώς βουλευτές και γραβατωμένους να αρνούνται οποιαδήποτε ανάμειξη σε μεγαλοληστεία, τους μεγαλοαστέρες να στηρίζουν το μίζερο lifestyle ως το μοναδικό τρόπο ζωής και με τους μαθητές στα θρανία να περιμένουν βαριεστημένα το επόμενο διάλειμμα.
Αυτή η γνώριμη βιτρίνα της κοινωνίας κατέρρευσε πριν περίπου πέντε μήνες, έστω και για λίγο, με αφορμή την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, εμπνέοντας διαφορετικό κόσμο να κατέβει στο δρόμο και να μετατρέψει την απάθεια του σε γενικευμένη εξέγερση.
Σε αυτήν την εξέγερση αναπτύχθηκαν σχέσεις μεταξύ άγνωστων ανθρώπων που βοήθησαν τον καθένα ατομικά να κατανοήσει στην πράξη την έννοια της ελευθερίας, αλλά και να αντιληφθεί πως αυτή έρχεται μέσα από την ποικιλία των ανθρώπων που την επιζητούν.
Πάνω σε αυτήν την αντίληψη δημιουργήθηκε μια συνέλευση που είχε σαν στόχο την κατάληψη ενός κτιρίου για να στεγάσει μόνιμα τις καινούργιες ιδέες οι οποίες θα οργανώσουν την εναντίωση σε κάθε μορφή εξουσίας, αντιϊεραρχικά, αντιεμπορευματικά.
Σε αυτούς τους καταραμένους καιρούς που το κράτος προσπαθεί απεγνωσμένα και μάταια να υπνωτίσει την κοινωνία με νέα μέτρα καταστολής κατά διαδηλωτών για να μας πείσει πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δουλεύουμε καλά και να καταναλώνουμε ακόμα καλύτερα, εμέις πρέπει να απαντήσουμε επιθετικά και άμεσα, χωρίς ξερόλες αντιπροσώπους, αλλά με την φωνή και τα όνειρα του καθένα να πλαισιώνουν τη λειτουργία του νέου αυτού χώρου.
Πρόκειται για το κτίριο του παλιού ΠΙΚΠΑ που βρίσκεται στην γωνία των οδών Υγείας και Μεραμβέλλου.
Η κατάληψη πραγματοποιήθηκε σήμερα Σαββάτο 16 Μαΐου 2009 και είναι ήδη ανοιχτή σε όποιον θέλει να βοηθήσει και να συμμετέχει σε αυτήν την νέα προσπάθεια.
Την κυριακή 17 Μαϊου 2009 στις 21:00 θα πραγματοποιηθεί βιντεοπροβολή στο χώρο της κατάληψης.

10, 100, 1000δες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης πλήξης.


Καλό αγώνα συντρόφισσες και σύντροφοι, με ρηξικέλευθο πνεύμα, δημιουργική διάθεση, αλληλέγγυα στάση και τις χειρότερες των προθέσεων απέναντι σε κάθε μορφή μεσολάβησης, ιεραρχίας, εξουσίας.

Γράμμα του Α. Κυριακόπουλου από τις φυλακές Κορυδαλλού

Πέντε μήνες μετά τα σημαδιακά γεγονότα του Δεκέμβρη και τις μαζικές συλλήψεις, έξι παραμένουμε αιχμάλωτοι στα νύχια του κράτους.

Πρόσφατα μάλιστα, το επονομαζόμενο «κράτος δικαίου» και οι εντολοδόχοι του αποφάσισαν την παράταση της προφυλάκισής μου θεωρώντας ότι προέχει η εξουδετέρωση του ατόμου μου, της «εγκληματικής» μου δραστηριότητας και πάνω από όλα η προστασία της κοινωνίας χαρακτηρίζοντάς με ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο και φανατισμένο. Κοινώς με χαρακτήρισαν εχθρό της κοινωνίας. Εχθροί της κοινωνίας είναι όμως όλοι αυτοί που με βάσει την στυγνή δολοφονία του συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου προσπάθησαν να καταστείλουν το κοινωνικό φαινόμενο της βίαιης εξέγερσης του Δεκεμβρίου που επακολούθησε. Με αλόγιστη χρήση δακρυγόνων σε βαθμό βασανιστικό, ξυλοδαρμούς διαδηλωτών, εύκολες προφυλακίσεις. Ούτως ή άλλως είναι γνωστό ανά τα χρόνια ότι οι μπάτσοι, ειδικά στις πορείες αναρχικών, εξαπολύουν χημικό πόλεμο με το παραμικρό έτσι ώστε να βασανίζουν τον κόσμο. Παρόλη την άγρια καταστολή, η διάχυτη εξεγερτική βία τις μέρες και τις νύχτες του Δεκέμβρη αλλά και όσα συνεχίζουν από τότε ως τώρα δείχνουν ότι η φωτιά που άναψε δεν λέει να σβήσει. Εξάλλου η δολοφονία του Αλέξη αποτέλεσε την αιτία αλλά ταυτόχρονα και την αφορμή για το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής.

Ιδιαίτερο ρόλο όπως πάντα ανέλαβαν και τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. τα καθίκια οι δημοσιογράφοι με το να φτάνουν την προπαγάνδα σε όρια ξεφτίλας μιλώντας μετά την κρατική δολοφονία του Αλέξη για τις εκτεταμένες καταστροφές σε όλη την Ελλάδα και ότι η αστυνομία δεν έκανε καμία σύλληψη. Επίσης δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι όσοι προφυλακιστήκαμε για την εξέγερση έχουμε ίδιες κατηγορίες. Η γραμμή από το κράτος ήταν καρμπόν σχεδόν για όλους.

Μέσα στη φυλακή ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός. Κυρίως όταν είσαι υπόδικος επικρατεί μια μόνιμη αβεβαιότητα καθώς ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς πότε θα αποφυλακιστείς. Αυτή η κατάσταση σίγουρα δημιουργεί ψυχολογική φθορά. Όπως επίσης το να είσαι έγκλειστος μέσα σε ένα κελί 9 τετραγωνικών με τέσσερα άτομα 14 ώρες την ημέρα παρά την θέλησή σου όταν τα κελιά υποτίθεται ότι είναι μόνο για ένα άτομο. Πόσο μάλλον όταν οι σχέσεις συντροφικότητας ή ακόμα και απλά κατανόησης σπανίζουν, όπως και έξω από τα κάγκελα. Βέβαια υπάρχουν πάντα και αυτοί που επιλέγουν μια αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση.

Ο εγκλεισμός από μόνος του είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος καθημερινός που δέχεσαι από το σύστημα όταν είσαι φυλακή. Μέσα σε όλα αυτά έχεις και τους ανθρωποφύλακες να φέρονται συνήθως απαξιωτικά και ύπουλα στους αγωνιζόμενους κρατούμενους που συμμετέχουν σε αγώνες (απεργίες πείνας, αποχές συσσιτίου, το να διεκδικείς τα έντυπά σου από το καθεστώς λογοκρισίας).Χαρακτηριστικό είναι για παράδειγμα σε μια προηγούμενη αποχή συσσιτίου που είχε γίνει για την δολοφονία του Αλέξη όταν μπήκε ο αρχιφύλακας της πτέρυγας μαζί με άλλους ανθρωποφύλακες και απειλούσαν τους κρατούμενους που συμμετείχαν στην αποχή με πειθαρχικές μεταγωγές.

Γενικότερα επικρατεί ένα κλίμα τρομοκρατίας όταν δεν είσαι υποτακτικός μέσα στο σύστημα σωφρονισμού τους. Ούτως ή άλλως η φυλακή είναι σαν ένα μεγάλο χωνευτήρι ψυχών. Αν είσαι δειλός θα σε αλέσει και θα σε κάνει ακόμα πιο δειλό και υποτακτικό, ενώ αν είσαι σκληρός θα σε κάνει ακόμα πιο σκληρό και ψυχρό άτομο. Το κελί πνίγει τον φυλακισμένο. Έξω στην αυλή της φυλακής πλανιέται η ψευδαίσθηση της ελευθερίας... Μέσα σε όλα αυτά όμως τίποτα δεν τελειώνει, ο αγώνας συνεχίζεται.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ

Α. Κυριακόπουλος
Α' Πτέρυγα
Φυλακές Κορυδαλλού

Για τη ρατσιστική φασιστοσύναξη του Σαββάτου 9/5 και τις αντισυγκεντρώσεις

7 ανύπαρκτες «επιτροπές κατοίκων» από διαφορετικές περιοχές της Αθήνας καλούσαν το Σάββατο στις 7:00μμ συγκέντρωση στην Ομόνοια «ενάντια στους αλλοδαπούς εισβολείς και τη μετανάστευση, για να μη γίνουμε μειονότητα και μετανάστες στον τόπο μας» (!!!). Στην ουσία επρόκειτο για ένα καμουφλαρισμένο κάλεσμα των νεοναζιστικών ασπόνδυλων της Χρυσής Αυγής, που με αφορμή την αξιοποίηση του εγκαταλειμμένου πρώην Εφετείου στη Σωκράτους (100m από την Ομόνοια) από άστεγους μετανάστες «χωρίς χαρτιά» ως χώρου διαμονής, θέλησαν να επιδείξουν το ρατσιστικό τους μένος και τη δολοφονική τους ελληνοφρένεια (πέρα των υπολοίπων έρχονται και ευρωεκλογές βλέπετε).

Λόγω ανακοινωμένων αντιρατσιστικών συγκεντρώσεων η πρώτη ομάδα φασιστών εμφανίστηκε και κατέλαβε την πλατεία Ομονοίας στις 2:00 το μεσημέρι.

Καθόλη τη διάρκεια της συγκέντρωσης τους
μέχρι αργά το απόγευμα δεν ξεπέρασαν τα 150 άτομα ενώ οι (αδιανόητα πολλές) διμοιρίες των ΜΑΤ στην Ομόνοια χαριεντίζονταν μαζί τους όλη την ώρα. Και όταν κατά τις 8:00 το απόγευμα τα φασιστοειδή επιχείρησαν επίθεση στο πρώην Εφετείο αρχικά από την οδό Σωκράτους με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και πέτρες κι έπειτα από την οδό Μενάνδρου με πέτρες και λοστούς (με αποτέλεσμα τον τραυματισμό μεταναστών και αλληλέγγυων) οι μπάτσοι ως συνήθως τους έκαναν πλάτες, ανοίγοντας τους δρόμο και περιμένοντας να ολοκληρώσουν το έργο τους πριν «επέμβουν» διακριτικά για να τους «απωθήσουν». Έργο πλέον γνωστό και στους πλέον ανυποψίαστους: παρακρατικές και κρατικές συμμορίες σε ιδεολογική συνάφεια και αγαστή συνεργασία-σύμπραξη στο δρόμο, με τις ευλογίες της πολιτικής διαχείρισης.

Η δυνατότητα ωστόσο αυτής της αποτυχημένης φασιστοσύναξης (δε θα κατορθώσουν ποτέ να είναι πάνω από 100-150 άτομα;) να πραγματοποιηθεί και στο τέλος να επιχειρήσει και επίθεση κατά του πρώην Εφετείου δεν οφείλεται μονάχα στην κρατική συνδρομή. Οφείλεται και στον χαρακτήρα των αντισυγκεντρώσεων: στις εγγενείς αδυναμίες και απολύτως προβλεπόμενες συμπεριφορές των αριστερών αντιρατσιστικών οργανώσεων όσο και στα χαρακτηριστικά λάθη των αναρχικών καλεσμάτων.

Τα αριστερά (κάθε απόχρωσης) αντιρατσιστικά καλέσματα αντιστοιχούν απλά και μόνο σε μια ρητορική επίφαση αντισυγκεντρώσεων αφού δεν επιδιώκουν στην πραγματικότητα την ουσιαστική αποτροπή των φασιστοσυνάξεων. Δεν είναι τυχαίος ο τρόπος που στήνονται στον δρόμο οι αριστεροί: χωρίς τίποτε στα χέρια τους, χωρίς καμία μάχιμη ετοιμότητα.

Πιστεύουν και ευελπιστούν στην κρατική μεσολάβηση της Δημοκρατίας και των σωμάτων ασφαλείας της για να μην έρθουν σε επαφή με τους φασίστες, γι’ αυτό και δεν είναι προετοιμασμένοι ποτέ στην ουσία για ένα τέτοιο ραντεβού. Τελικά απομένουν σε μια ρητορική καταγγελία των φασιστοσυνάξεων και με την ταυτόχρονη κατάδειξη της συνέργειας αστυνομίας-φασιστών θεωρούν ότι θα εισπράξουν όση πολιτική υπεραξία αναλογεί στην κοινωνική αντιρατσιστική ευαισθησία.

Από την άλλη, το αναρχικό κάλεσμα για την πλατεία Κάνιγγος δε θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί ως σύλληψη άστοχο και ως εκτέλεση αποτυχημένο. Καταρχήν είναι εξαρχής αμφισβητήσιμο κατά πόσο ήταν σκόπιμο ένα ανακοινωμένο κάλεσμα για τη συγκεκριμένη μέρα που αναπόφευκτα θα έφερνε όλη την αστυνομία στο όποιο σημείο συγκέντρωσης οριζόταν, όπως και έγινε. Κατά δεύτερον η επιλογή της πλατείας Κάνιγγος αυτοεξόριζε τους συγκεντρωμένους από τα θερμά σημεία αναφοράς γύρω από την Ομόνοια, αφού ήταν αναπόφευκτο ότι ποτέ δε θα επιτρεπόταν σε μια πορεία αναρχικών (ακόμα και αν ξεκινούσε) ούτε καν να πλησιάσει στη φασιστοσύναξη. Η συγκεκριμένη επιλογή ήταν σα να υποδείκνυε ότι μας είναι τελικά αδιάφορο να κινηθούμε προς την Ομόνοια κι ότι απλά διαμορφώνοντας ένα αναρχικό σημείο αναφοράς μέσα στην πόλη (με συγκρουσιακές διαθέσεις απέναντι στους μπάτσους) θα υπερτερήσουμε των φασιστών σε επίπεδο μηνύματος και εικόνας και έτσι θα υποβαθμιστεί η κίνησή τους (η εκτίμηση αυτή εστιάζει στον ουσιαστικό χαρακτήρα της επιλογής και όχι στις προθέσεις εκείνων που κάλεσαν ή συμμετείχαν, που μας είναι έτσι κι αλλιώς άγνωστες).

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι λίγοι από εμάς που κατεβήκαμε στην πλατεία Κανίγγος (για συναισθηματικούς λόγους, παρά τις εκτιμήσεις που είχαμε) διασταυρωθήκαμε με τις χειρότερες προβλέψεις μας.
Τελικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση από ότι φάνηκε οι μόνες ουσιαστικές επιλογές θα ήταν είτε να έχουμε πάει να καταλάβουμε από τις 8:00πμ εμείς μαζικά την Ομόνοια και να αποτρέψουμε έτσι τη φασιστοσύναξη είτε να μαζευτούμε από νωρίς μαζικά στο Εφετείο (παρότι καλούσαν και αριστερές οργανώσεις) ως μια ουσιαστική «ασπίδα» για τους μετανάστες και μια αξιόμαχη δύναμη απέναντι στα θρασύδειλα φασιστοειδή. Αυτά ως αυτοκριτική στην προοπτική πιο εύστοχων επιλογών στο μέλλον… (ένας σύντροφος από το ΡΕΣΑΛΤΟ)

ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ....

...η εκδήλωση για τα 6 χρόνια κατοχής του ιράκ στην κατάληψη της πατησίων και σκαραμαγκά, λόγω της ρατσιστικής συγκέντρωσης στην Ομόνοια και των αντισυγκεντρώσεων το απόγευμα του Σαββάτου. H πολιτική φόρτιση της μέρας απαιτεί μια εγρήγορση σε αντιδιαστολή με τη νηφαλιότητα που απαιτείται για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης. Ως εκ τούτου, η προβολή και η συζήτηση για τα 6 χρόνια κατοχής στο Ιράκ αναβάλλονται για μετά τις 17 Μάη.

από http://pat61.wordpress.com/

Με αφορμή...

[φωτ. από κτίσμα στο κερατσίνι]

Για τους χιλιάδες των αυτοοργανωμένων αγώνων,
για τους ακηδεμόνευτους, αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες ανθρώπων,
για εκείνους και εκείνες που κυνηγήθηκαν, αποσιωπήθηκαν μες στα χρόνια,
δολοφονηθήκαν και σκυλεύτηκαν από τα δόκανα των εκάστοτε αφεντικών,
καθεστώτων και δογματικών αντεπαναστατικών μηχανισμών.
Εις μνήμην και αγώνα, κάθε μέρα.

Πρωτομαγιά 2009. Καλό μήνα.