Για τη ρατσιστική φασιστοσύναξη του Σαββάτου 9/5 και τις αντισυγκεντρώσεις

7 ανύπαρκτες «επιτροπές κατοίκων» από διαφορετικές περιοχές της Αθήνας καλούσαν το Σάββατο στις 7:00μμ συγκέντρωση στην Ομόνοια «ενάντια στους αλλοδαπούς εισβολείς και τη μετανάστευση, για να μη γίνουμε μειονότητα και μετανάστες στον τόπο μας» (!!!). Στην ουσία επρόκειτο για ένα καμουφλαρισμένο κάλεσμα των νεοναζιστικών ασπόνδυλων της Χρυσής Αυγής, που με αφορμή την αξιοποίηση του εγκαταλειμμένου πρώην Εφετείου στη Σωκράτους (100m από την Ομόνοια) από άστεγους μετανάστες «χωρίς χαρτιά» ως χώρου διαμονής, θέλησαν να επιδείξουν το ρατσιστικό τους μένος και τη δολοφονική τους ελληνοφρένεια (πέρα των υπολοίπων έρχονται και ευρωεκλογές βλέπετε).

Λόγω ανακοινωμένων αντιρατσιστικών συγκεντρώσεων η πρώτη ομάδα φασιστών εμφανίστηκε και κατέλαβε την πλατεία Ομονοίας στις 2:00 το μεσημέρι.

Καθόλη τη διάρκεια της συγκέντρωσης τους
μέχρι αργά το απόγευμα δεν ξεπέρασαν τα 150 άτομα ενώ οι (αδιανόητα πολλές) διμοιρίες των ΜΑΤ στην Ομόνοια χαριεντίζονταν μαζί τους όλη την ώρα. Και όταν κατά τις 8:00 το απόγευμα τα φασιστοειδή επιχείρησαν επίθεση στο πρώην Εφετείο αρχικά από την οδό Σωκράτους με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και πέτρες κι έπειτα από την οδό Μενάνδρου με πέτρες και λοστούς (με αποτέλεσμα τον τραυματισμό μεταναστών και αλληλέγγυων) οι μπάτσοι ως συνήθως τους έκαναν πλάτες, ανοίγοντας τους δρόμο και περιμένοντας να ολοκληρώσουν το έργο τους πριν «επέμβουν» διακριτικά για να τους «απωθήσουν». Έργο πλέον γνωστό και στους πλέον ανυποψίαστους: παρακρατικές και κρατικές συμμορίες σε ιδεολογική συνάφεια και αγαστή συνεργασία-σύμπραξη στο δρόμο, με τις ευλογίες της πολιτικής διαχείρισης.

Η δυνατότητα ωστόσο αυτής της αποτυχημένης φασιστοσύναξης (δε θα κατορθώσουν ποτέ να είναι πάνω από 100-150 άτομα;) να πραγματοποιηθεί και στο τέλος να επιχειρήσει και επίθεση κατά του πρώην Εφετείου δεν οφείλεται μονάχα στην κρατική συνδρομή. Οφείλεται και στον χαρακτήρα των αντισυγκεντρώσεων: στις εγγενείς αδυναμίες και απολύτως προβλεπόμενες συμπεριφορές των αριστερών αντιρατσιστικών οργανώσεων όσο και στα χαρακτηριστικά λάθη των αναρχικών καλεσμάτων.

Τα αριστερά (κάθε απόχρωσης) αντιρατσιστικά καλέσματα αντιστοιχούν απλά και μόνο σε μια ρητορική επίφαση αντισυγκεντρώσεων αφού δεν επιδιώκουν στην πραγματικότητα την ουσιαστική αποτροπή των φασιστοσυνάξεων. Δεν είναι τυχαίος ο τρόπος που στήνονται στον δρόμο οι αριστεροί: χωρίς τίποτε στα χέρια τους, χωρίς καμία μάχιμη ετοιμότητα.

Πιστεύουν και ευελπιστούν στην κρατική μεσολάβηση της Δημοκρατίας και των σωμάτων ασφαλείας της για να μην έρθουν σε επαφή με τους φασίστες, γι’ αυτό και δεν είναι προετοιμασμένοι ποτέ στην ουσία για ένα τέτοιο ραντεβού. Τελικά απομένουν σε μια ρητορική καταγγελία των φασιστοσυνάξεων και με την ταυτόχρονη κατάδειξη της συνέργειας αστυνομίας-φασιστών θεωρούν ότι θα εισπράξουν όση πολιτική υπεραξία αναλογεί στην κοινωνική αντιρατσιστική ευαισθησία.

Από την άλλη, το αναρχικό κάλεσμα για την πλατεία Κάνιγγος δε θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί ως σύλληψη άστοχο και ως εκτέλεση αποτυχημένο. Καταρχήν είναι εξαρχής αμφισβητήσιμο κατά πόσο ήταν σκόπιμο ένα ανακοινωμένο κάλεσμα για τη συγκεκριμένη μέρα που αναπόφευκτα θα έφερνε όλη την αστυνομία στο όποιο σημείο συγκέντρωσης οριζόταν, όπως και έγινε. Κατά δεύτερον η επιλογή της πλατείας Κάνιγγος αυτοεξόριζε τους συγκεντρωμένους από τα θερμά σημεία αναφοράς γύρω από την Ομόνοια, αφού ήταν αναπόφευκτο ότι ποτέ δε θα επιτρεπόταν σε μια πορεία αναρχικών (ακόμα και αν ξεκινούσε) ούτε καν να πλησιάσει στη φασιστοσύναξη. Η συγκεκριμένη επιλογή ήταν σα να υποδείκνυε ότι μας είναι τελικά αδιάφορο να κινηθούμε προς την Ομόνοια κι ότι απλά διαμορφώνοντας ένα αναρχικό σημείο αναφοράς μέσα στην πόλη (με συγκρουσιακές διαθέσεις απέναντι στους μπάτσους) θα υπερτερήσουμε των φασιστών σε επίπεδο μηνύματος και εικόνας και έτσι θα υποβαθμιστεί η κίνησή τους (η εκτίμηση αυτή εστιάζει στον ουσιαστικό χαρακτήρα της επιλογής και όχι στις προθέσεις εκείνων που κάλεσαν ή συμμετείχαν, που μας είναι έτσι κι αλλιώς άγνωστες).

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι λίγοι από εμάς που κατεβήκαμε στην πλατεία Κανίγγος (για συναισθηματικούς λόγους, παρά τις εκτιμήσεις που είχαμε) διασταυρωθήκαμε με τις χειρότερες προβλέψεις μας.
Τελικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση από ότι φάνηκε οι μόνες ουσιαστικές επιλογές θα ήταν είτε να έχουμε πάει να καταλάβουμε από τις 8:00πμ εμείς μαζικά την Ομόνοια και να αποτρέψουμε έτσι τη φασιστοσύναξη είτε να μαζευτούμε από νωρίς μαζικά στο Εφετείο (παρότι καλούσαν και αριστερές οργανώσεις) ως μια ουσιαστική «ασπίδα» για τους μετανάστες και μια αξιόμαχη δύναμη απέναντι στα θρασύδειλα φασιστοειδή. Αυτά ως αυτοκριτική στην προοπτική πιο εύστοχων επιλογών στο μέλλον… (ένας σύντροφος από το ΡΕΣΑΛΤΟ)