Ξεριζωμένοι από την ανέχεια της οικονομικής λεηλασίας ή τους πολέμους της «αντι»τρομοκρατικής εκστρατείας των ισχυρών και «πολιτισμένων» κρατών παίρνουν το δρόμο της φυγής σε μια διαδρομή από ταπείνωση σε ταπείνωση, από ανέχεια σε ανέχεια, από θάνατο σε θάνατο. Καταβάλουν απίστευτα ποσά σε δουλεμπορικά κυκλώματα, περπατούν χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων, διασχίζουν χερσαία και θαλάσσια σύνορα με κίνδυνο να δεχτούν πυρά, να πατήσουν νάρκες ή να τους βυθίσουν τα πλοιάρια.
Στις χώρες «υποδοχής» -που είναι οι ίδιες που διεξάγουν τον στρατιωτικό και οικονομικό πόλεμο εναντίον τους και ευθύνονται για την προσφυγιά τους- έχουν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικές και αστυνομικές περιπόλους, «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις», συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς, πολύμηνες κρατήσεις σε αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξεζούμισμα από τα κάθε είδους μικρά και μεγάλα αφεντικά, απαξιωτικά βλέμματα από πολλούς «ντόπιους». Στέκονται σε μια ουρά ατέλειωτες ώρες (όπως κάθε Παρασκευή στο Μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη) υφιστάμενοι τα πάνδεινα, κρύο και ζέστη, αστυνομικές προσβολές και ξυλοδαρμούς (με 3 νεκρούς το τελευταίο 6μηνο) για ένα κουρελόχαρτο εξαπάτησης που θα τους δώσει μια ολιγόμηνη άδεια προσωρινής παραμονής μέχρι την απόρριψη του αιτήματος τους για άσυλο. Στριμώχνονται στα πιο απίθανα μέρη για έναν ύπνο, σε πρώην αποθήκες, αυτοσχέδιους καταυλισμούς και κάθε είδους εγκαταλειμμένα κτίρια, όπως το πρώην εφετείο στη Σωκράτους, όπου ζουν χωρίς νερό και τουαλέτες κινδυνεύοντας να νοσήσουν από τις πιο βαριές αρρώστιες. Καθημερινά δέχονται το πιο ανελέητο κυνηγητό από τα ένστολα ανθρωποειδή με εκτεταμένες επιχειρήσεις σκούπα, εξευτελισμούς, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, απελάσεις αλλά και τη ρατσιστική αντιμετώπιση από γηγενείς, όπως στην περίπτωση της πλατείας Αγ. Παντελεήμονα στην Αχαρνών όπου μια φασιστοεπιτροπή 30-40 κατοίκων προβαίνει σε ρατσιστικές συγκεντρώσεις και εκδιώξεις των μεταναστών από την πλατεία (πιο πρόσφατα περιστατικά αυτά του Σαββάτου 23/5 και της Κυριακής 24/5 που αφού εκδίωξαν αριστερούς που πραγματοποιούσαν εκδήλωση πραγματοποίησαν μαζί με οργανωμένα φασιστοειδή "εκκαθαριστικό" πογκρόμ στην πλατεία).
Κι όμως οι σκληροτράχηλοι πληβείοι τα καταφέρνουν. Με μια αντοχή πρωτόγνωρη και μια υπομονή ασύλληπτη κατορθώνουν να επιβιώνουν, συνήθως χωρίς να εκρήγνυνται. Ίσως γιατί έχουν εσωτερικεύσει ότι είναι «ανεπιθύμητοι», «βάρος» και συνεπώς παιδιά ενός κατώτερου Θεού χωρίς δικαίωμα, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσωπο. Και σίγουρα γιατί έχουν «συνηθίσει» στην ασχήμια. Αυτή που τους ώθησε στην προσφυγιά κι αυτή που τους «προσφέρουμε» καθημερινά. Την ασχήμια της ανέχειας, της ταπείνωσης και του πολέμου, που γι’ αυτούς δεν έχει σταματήσει ποτέ να είναι στοιχείο της καθημερινότητάς τους στη μάχη που δίνουν απλά για να υπάρχουν.
Μιλώντας, όμως, ιδιαίτερα για τους μετανάστες από τα πολεμικά μέτωπα της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας, που είναι και οι συντριπτικά περισσότεροι τα τελευταία χρόνια (στη μεγάλη τους πλειοψηφία επίσης μουσουλμάνοι), υπάρχει ένας χώρος στη συνείδηση τους που τους συνέχει τόσο μεταξύ τους όσο και ατομικά-υπαρξιακά και που γι’ αυτούς είναι ιερός. Υπάρχει ένα πεδίο μέσα τους όπου αναγνωρίζουν την ανθρωπινότητα, το πρόσωπό τους και το πρόσωπο της κοινωνίας απ’ όπου προέρχονται, ένα «άβατο» που θωρακίζεται όλο και πιο πολύ όσο περισσότερο εκτίθενται στη λεηλασία της ζωής τους, όσο πιο εχθρικές είναι οι συνθήκες γύρω τους: το «κοράνι». Όχι μόνο ως ουσία αλλά και ως σύμβολο, ίσως κυρίως αυτό το τελευταίο. Αυτό το «άβατο», αυτός ο συμβολισμός είναι που ποδοπατήθηκε από τους ένστολους ρατσιστές την προηγούμενη Τετάρτη συμπυκνώνοντας την κρατική χυδαιότητα σε μια και μόνη κίνηση. Χωρίς να παραγράφουμε την ισχύ της θρησκευτικότητας θα ήταν λάθος να δούμε το «κοράνι» ως την αιτία και μάλιστα μοναδική και αποκομμένη από το καθημερινό βίωμα των μεταναστών. Το «κοράνι» ήταν μάλλον το όριο στο οποίο σταμάτησε η ανοχή, η υπομονή, η αγόγγυστη αποδοχή του ρατσισμού και του κανιβαλισμού εναντίον τους. Ήταν το συμβολικό σημείο έκρηξης της συσσωρευμένης οργής τους.
Κι ίσως αυτή η διήμερη ιντιφάντα στις 21 & 22 Μάη να είναι προάγγελος επόμενων μεγαλύτερων συγκρούσεων, δεδομένου ότι ο στρατιωτικός και οικονομικός πόλεμος των δυτικών κρατών (του ελληνικού κράτους συμπεριλαμβανόμενου) κλιμακώνεται στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία και μαζί του τα κύματα προσφύγων. Γι’ αυτό άλλωστε τόσο το ελληνικό κράτος όσο και η ΕΕ στο σύνολο της έχουν αναγάγει τον πόλεμο κατά της λεγόμενης «λαθρομετανάστευσης» σε ζήτημα ύψιστης και πρωτεύουσας σημασίας. Ο Μαρκογιαννάκης μάλιστα, Υφυπουργός Εσωτερικών στον τομέα Δημόσιας Τάξης έχει καλέσει εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε εθνικό διάλογο μετά τις ευρωεκλογές στην προοπτική δημιουργίας διακομματικής και διυπουργικής εθνικής επιτροπής που θα διαχειρίζεται το εν λόγω ζήτημα. Την ίδια στιγμή προωθείται κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών στο Ρίο και στον Ασπρόπυργο (για την καταστροφή του προσφυγικού καταυλισμού στην Πάτρα και τη μεγέθυνση της χωρητικότητας κράτησης στην Αττική) και η χρησιμοποίηση πλοίου-φυλακή στο Αιγαίο. Ενώ η αλληλοσυμπλήρωση κράτους-παρακράτους συνεχίζεται: από τις συντονισμένες ενέργειες των φασιστών της Χρυσής Αυγής και του Νομάρχη Αθηνών -που κινείται όλο και επιθετικότερα- για εκκένωση του παλιού Εφετείου στη Σωκράτους μέχρι τη δολοφονική εμπρηστική επίθεση τα ξημερώματα του Σαββάτου 23/5 σε χώρο προσευχής Μπαγκλαντεσιανών μεταναστών στην οδό Αγορακρίτου στην Αττική μετά τις δεκάδες συλλήψεις διαδηλωτών μεταναστών το απόγευμα της Παρασκευής 22/5 στην 3η Σεπτεμβρίου, για τον πολύπλευρο κατασταλτικό "παραδειγματισμό" τους.
Τα στρατόπεδα του κοινωνικού-ταξικού πολέμου έχουν στηθεί από καιρό κι η αντιπαράθεση απ’ ότι φαίνεται κλιμακώνεται. Η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη όλα αυτά τα χρόνια: στο πλάι των κατατρεγμένων, ενάντια στο θεσμισμένο ρατσισμό και την κοινωνικά διάχυτη ξενοφοβία, για έναν κόσμο χωρίς «χαρτιά», σύνορα, κράτη, πατρίδες, εκμετάλλευση.
Ενάντια στο σύγχρονο απαρνχάιντ η αλληλεγγύη ήταν και θα είναι το όπλο μας.
Στις χώρες «υποδοχής» -που είναι οι ίδιες που διεξάγουν τον στρατιωτικό και οικονομικό πόλεμο εναντίον τους και ευθύνονται για την προσφυγιά τους- έχουν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικές και αστυνομικές περιπόλους, «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις», συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς, πολύμηνες κρατήσεις σε αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξεζούμισμα από τα κάθε είδους μικρά και μεγάλα αφεντικά, απαξιωτικά βλέμματα από πολλούς «ντόπιους». Στέκονται σε μια ουρά ατέλειωτες ώρες (όπως κάθε Παρασκευή στο Μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη) υφιστάμενοι τα πάνδεινα, κρύο και ζέστη, αστυνομικές προσβολές και ξυλοδαρμούς (με 3 νεκρούς το τελευταίο 6μηνο) για ένα κουρελόχαρτο εξαπάτησης που θα τους δώσει μια ολιγόμηνη άδεια προσωρινής παραμονής μέχρι την απόρριψη του αιτήματος τους για άσυλο. Στριμώχνονται στα πιο απίθανα μέρη για έναν ύπνο, σε πρώην αποθήκες, αυτοσχέδιους καταυλισμούς και κάθε είδους εγκαταλειμμένα κτίρια, όπως το πρώην εφετείο στη Σωκράτους, όπου ζουν χωρίς νερό και τουαλέτες κινδυνεύοντας να νοσήσουν από τις πιο βαριές αρρώστιες. Καθημερινά δέχονται το πιο ανελέητο κυνηγητό από τα ένστολα ανθρωποειδή με εκτεταμένες επιχειρήσεις σκούπα, εξευτελισμούς, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, απελάσεις αλλά και τη ρατσιστική αντιμετώπιση από γηγενείς, όπως στην περίπτωση της πλατείας Αγ. Παντελεήμονα στην Αχαρνών όπου μια φασιστοεπιτροπή 30-40 κατοίκων προβαίνει σε ρατσιστικές συγκεντρώσεις και εκδιώξεις των μεταναστών από την πλατεία (πιο πρόσφατα περιστατικά αυτά του Σαββάτου 23/5 και της Κυριακής 24/5 που αφού εκδίωξαν αριστερούς που πραγματοποιούσαν εκδήλωση πραγματοποίησαν μαζί με οργανωμένα φασιστοειδή "εκκαθαριστικό" πογκρόμ στην πλατεία).
Κι όμως οι σκληροτράχηλοι πληβείοι τα καταφέρνουν. Με μια αντοχή πρωτόγνωρη και μια υπομονή ασύλληπτη κατορθώνουν να επιβιώνουν, συνήθως χωρίς να εκρήγνυνται. Ίσως γιατί έχουν εσωτερικεύσει ότι είναι «ανεπιθύμητοι», «βάρος» και συνεπώς παιδιά ενός κατώτερου Θεού χωρίς δικαίωμα, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσωπο. Και σίγουρα γιατί έχουν «συνηθίσει» στην ασχήμια. Αυτή που τους ώθησε στην προσφυγιά κι αυτή που τους «προσφέρουμε» καθημερινά. Την ασχήμια της ανέχειας, της ταπείνωσης και του πολέμου, που γι’ αυτούς δεν έχει σταματήσει ποτέ να είναι στοιχείο της καθημερινότητάς τους στη μάχη που δίνουν απλά για να υπάρχουν.Μιλώντας, όμως, ιδιαίτερα για τους μετανάστες από τα πολεμικά μέτωπα της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας, που είναι και οι συντριπτικά περισσότεροι τα τελευταία χρόνια (στη μεγάλη τους πλειοψηφία επίσης μουσουλμάνοι), υπάρχει ένας χώρος στη συνείδηση τους που τους συνέχει τόσο μεταξύ τους όσο και ατομικά-υπαρξιακά και που γι’ αυτούς είναι ιερός. Υπάρχει ένα πεδίο μέσα τους όπου αναγνωρίζουν την ανθρωπινότητα, το πρόσωπό τους και το πρόσωπο της κοινωνίας απ’ όπου προέρχονται, ένα «άβατο» που θωρακίζεται όλο και πιο πολύ όσο περισσότερο εκτίθενται στη λεηλασία της ζωής τους, όσο πιο εχθρικές είναι οι συνθήκες γύρω τους: το «κοράνι». Όχι μόνο ως ουσία αλλά και ως σύμβολο, ίσως κυρίως αυτό το τελευταίο. Αυτό το «άβατο», αυτός ο συμβολισμός είναι που ποδοπατήθηκε από τους ένστολους ρατσιστές την προηγούμενη Τετάρτη συμπυκνώνοντας την κρατική χυδαιότητα σε μια και μόνη κίνηση. Χωρίς να παραγράφουμε την ισχύ της θρησκευτικότητας θα ήταν λάθος να δούμε το «κοράνι» ως την αιτία και μάλιστα μοναδική και αποκομμένη από το καθημερινό βίωμα των μεταναστών. Το «κοράνι» ήταν μάλλον το όριο στο οποίο σταμάτησε η ανοχή, η υπομονή, η αγόγγυστη αποδοχή του ρατσισμού και του κανιβαλισμού εναντίον τους. Ήταν το συμβολικό σημείο έκρηξης της συσσωρευμένης οργής τους.
Κι ίσως αυτή η διήμερη ιντιφάντα στις 21 & 22 Μάη να είναι προάγγελος επόμενων μεγαλύτερων συγκρούσεων, δεδομένου ότι ο στρατιωτικός και οικονομικός πόλεμος των δυτικών κρατών (του ελληνικού κράτους συμπεριλαμβανόμενου) κλιμακώνεται στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία και μαζί του τα κύματα προσφύγων. Γι’ αυτό άλλωστε τόσο το ελληνικό κράτος όσο και η ΕΕ στο σύνολο της έχουν αναγάγει τον πόλεμο κατά της λεγόμενης «λαθρομετανάστευσης» σε ζήτημα ύψιστης και πρωτεύουσας σημασίας. Ο Μαρκογιαννάκης μάλιστα, Υφυπουργός Εσωτερικών στον τομέα Δημόσιας Τάξης έχει καλέσει εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε εθνικό διάλογο μετά τις ευρωεκλογές στην προοπτική δημιουργίας διακομματικής και διυπουργικής εθνικής επιτροπής που θα διαχειρίζεται το εν λόγω ζήτημα. Την ίδια στιγμή προωθείται κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών στο Ρίο και στον Ασπρόπυργο (για την καταστροφή του προσφυγικού καταυλισμού στην Πάτρα και τη μεγέθυνση της χωρητικότητας κράτησης στην Αττική) και η χρησιμοποίηση πλοίου-φυλακή στο Αιγαίο. Ενώ η αλληλοσυμπλήρωση κράτους-παρακράτους συνεχίζεται: από τις συντονισμένες ενέργειες των φασιστών της Χρυσής Αυγής και του Νομάρχη Αθηνών -που κινείται όλο και επιθετικότερα- για εκκένωση του παλιού Εφετείου στη Σωκράτους μέχρι τη δολοφονική εμπρηστική επίθεση τα ξημερώματα του Σαββάτου 23/5 σε χώρο προσευχής Μπαγκλαντεσιανών μεταναστών στην οδό Αγορακρίτου στην Αττική μετά τις δεκάδες συλλήψεις διαδηλωτών μεταναστών το απόγευμα της Παρασκευής 22/5 στην 3η Σεπτεμβρίου, για τον πολύπλευρο κατασταλτικό "παραδειγματισμό" τους.
Τα στρατόπεδα του κοινωνικού-ταξικού πολέμου έχουν στηθεί από καιρό κι η αντιπαράθεση απ’ ότι φαίνεται κλιμακώνεται. Η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη όλα αυτά τα χρόνια: στο πλάι των κατατρεγμένων, ενάντια στο θεσμισμένο ρατσισμό και την κοινωνικά διάχυτη ξενοφοβία, για έναν κόσμο χωρίς «χαρτιά», σύνορα, κράτη, πατρίδες, εκμετάλλευση.
Ενάντια στο σύγχρονο απαρνχάιντ η αλληλεγγύη ήταν και θα είναι το όπλο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου