Αλληλεγγύη στους/στις 92 συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες της ανακατάληψης της Villa Amalias

Κείμενο του Θερσίτη (Ίλιον)

Στις 9 Γενάρη 2013 ανακαταλαμβάνεται η κατάληψη villa amalias από 92 συντρόφους/ισσες. Δύο ώρες αργότερα εκκενώνεται, έπειτα από μεγάλη αστυνομική επιχείρηση με τη συνδρομή ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ-ΕΚΑΜ και ελικοπτέρων και τη σύλληψη όλων όσοι συμμετείχαν στην ανακατάληψη. Είχε προηγηθεί η εκκένωσή της στις 20 Δεκέμβρη με 8 συλληφθείσες/έντες, ενώ ακολουθεί και καταστολή της αυτοδιαχειριζόμενης δομής αντιπληροφόρησης 98fm και του κατειλημμένου αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ.

Οι κινήσεις αυτές σηματοδοτούν την έναρξη της κατασταλτικής εκστρατείας του κράτους εναντίον αυτοοργανωμένων δομών, καταλήψεων, εγχειρημάτων του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου. Ακολούθησαν και άλλες, όπως η εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, η εκκένωση της κατάληψης Αντιβίωση στα Γιάννενα, το Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα κ.α. Οι επεμβάσεις αυτές αποτελούν κομμάτι της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε τα προηγούμενα σχεδόν τρία χρόνια (και διατηρείται με διαφορετικό ύφος έως και τις μέρες μας). Στην κυβέρνηση συνεργασίας επικεφαλής βρίσκεται η ακροδεξιά ΝΔ με τις ακροδεξιές της απολήξεις, ενώ συνδράμει και το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, που παίζει για εκείνο το διάστημα έναν ιδιαίτερο ρόλο ως δεκανίκι του συστήματος. Η εισαγωγή στην εποχή των μνημονίων και στο "κρισιακό" περιβάλλον γίνεται από τον Απρίλη του 2010, οπότε ακολουθούν με καταιγιστικό ρυθμό μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικοί νόμοι, πολυνομοσχέδια, δανειακές συμβάσεις, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που συνοδεύονται από ανανεώσεις των κυβερνητικών επιτελείων και συχνές εκλογικές αναμετρήσεις. Πρόκειται για μια σαρωτική επίθεση από την πλευρά της εγχώριας και υπερεθνικής κυριαρχίας εναντίον των όποιων κεκτημένων, εργασιακών, δομών στοιχειώδους πρόνοιας, εκπαίδευσης κλπ. Τα πάντα τίθενται προς λεηλασία, προκειμένου να ανοικοδομηθεί το κοινωνικό σε νέες βάσεις, να εμπεδωθεί από τον πληθυσμό η γραμματική του νεοφιλελευθερισμού που θέλει να αμφισβητείται ακόμα και η ίδια η δυνατότητα για ζωή. Επιτελείται μια άνευ προηγουμένου καπιταλιστική επέλαση, με όξυνση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής -στην αρένα προωθούνται άμεσα και οι φασίστες της χ.α., αρχής γενομένης με το καθεστωτικό «πείραμα» στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα στο κέντρο της Αθήνας-, με την εδραίωση του καθεστώτος εξαίρεσης για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, με σημαία το δόγμα της "μηδενικής ανοχής" και την πάταξη των λεγόμενων "εστιών ανομίας". Το τελευταίο μεταφράζεται σε επιβολή κοινωνικής σιγής με άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Την περίοδο αυτή, της γενικευμένης συστημικής κρίσης, η επίθεση στον εσωτερικό εχθρό ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη. Τέτοια ήταν η εκκένωση της villa amalias. Μια κατάληψη που για 23 χρόνια δραστηριοποιούνταν στο κέντρο της Αθήνας. Όντας σε μια γειτονιά πολύ κοντά στην πλατεία Αγ. Παντελεήμονα, περιοχή που είχε επιλεγεί ως προπύργιο της δράσης της χ.α. αποτέλεσε εξαρχής μαχητικό ανάχωμα στη διάχυση των ρατσιστικών τους δηλητηρίων και πρακτικών. Οι σύντροφοι/ισσες της villa amalias μαζί με πλήθος κόσμου του αναρχικού/αντεξουσιαστικού χώρου και αλληλλέγγυους/ες συγκρούστηκαν επανειλημμένως με τα φασιστικά τάγματα εφόδου, στεκόμενοι/ες αλληλέγγυοι/ες στους μετανάστες που στοχοποιούνταν πέρα από τους φασίστες της χ.α. και από την ακροδεξιά κυβέρνηση -θυμόμαστε την επιχείρηση με το κυνικό όνομα "Ξένιος Δίας", κατά τη διάρκεια της οποίας συλλήφθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, βασανίστηκαν, απελάθηκαν. Ταυτόχρονα, η villa amalias, αποτελούσε ζωντανό οδόφραγμα στα σχέδια ανάπλασης και οικονομικής ανάπτυξης του κέντρου, στη γνωστή διαδικασία "εξευγενισμού" της περιοχής. Τα κυκλώματα real estate είχαν αρχίσει να εστιάζουν στην περιοχή για το ξεδίπλωμα των οικονομικών τους σχεδίων, μιας που αυτή πληρούσε τις προϋποθέσεις: είχε υποτιμηθεί σημαντικά από τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού μεταναστών και άλλων "περιθωριοποιημένων" κοινωνικών ομάδων, οπότε μπορούσε μετά από μια "εκκαθάριση" να αποτελέσει πεδίο κερδοσκοπίας. Προφανώς, πέραν των παραπάνω, η villa amalias, ως κομμάτι του κόσμου της αντιεξουσίας, προέτασσε αξίες, δράσεις, σχέσεις στη βάση της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της αντιιεραρχίας, ενάντια στο ρατσισμό, σεξισμό, ενάντια σε κάθε μορφής διάκριση. Γι΄αυτό, αναγνωρίστηκε ως εχθρικό του συστήματος εγχείρημα -και τέτοιο ήταν- οπότε δρομολογήθηκε η εκκένωσή της.

Tην ίδια μέρα της ανακατάληψης της villa amalias, και αφού έχουν συλληφθεί οι ανακαταληψίες, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κτίριο της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά και συνέλαβαν 7 συντρόφισσες και συντρόφους που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν εντός της κατάληψης. Προφανώς, η εκκένωσή της κατάληψης Σκαραμαγκά ήταν μια εκδικητική πράξη από την πλευρά του κράτους για τον εξευτελισμό της αστυνομίας με την ανακατάληψη της villa amalias, και παράλληλα μια ακόμη κίνηση για τη λεγόμενη "εκκαθάριση" του κέντρου από τις εστίες ρήξης και ανατροπής του υπάρχοντος. Γιατί η κατάληψη Σκαραμαγκά ήταν τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων για τέσσερα χρόνια, μετεξεγερτικό εγχείρημα του Δεκέμβρη του 2008 και ζωντανό κύτταρο της επιθυμίας και επιδίωξης ενός άλλου κόσμου, ελευθερίας, ισότητας, συλλογικότητας.

Τέτοιες είναι οι καταλήψεις του κόσμου της αντεξουσίας. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για ατομική και κοινωνική χειραφέτηση. Απέναντι στην κοινωνική και ταξική λεηλασία, την κοινωνική απονέκρωση και τον εκφασισμό που προωθεί η κυριαρχία, βρίσκονται τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, οι κοινωνικές αντιστάσεις και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι. Στις καταλήψεις εξυφαίνονται τα «σχέδιά» μας για την κοινωνική ανατροπή και σκιαγραφούνται τα όνειρά μας για ένα κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύη (απόσπασμα από κείμενο της κατάληψης Πατησίων και Σκαραμαγκά, στη δίκη για την εκκένωσή της). Είναι ορμητήρια σύγκρουσης με το υπάρχον, τόποι όπου ρηγματώνουμε την εξουσία με το να δημιουργούμε συλλογικά τις δομές μας, πραγματώνοντας εδώ και τώρα τις σχέσεις που θέλουμε, οριζόντια, χωρίς ρόλους, χωρίς ιεραρχίες, ως ίσο προς ίση.

Η ανακατάληψη της villa amalias προέταξε για μια ακόμη φορά αυτές τις αξίες. Η κίνηση είχε στόχο να αναχαιτίσει την κατασταλτική επίθεση του κράτους απέναντι στις καταλήψεις και να αποστείλει κοινωνικά ένα μήνυμα αντίστασης, απέναντι στη διαρκή λεηλασία των ζωών μας. Και συνάντησε, από την ίδια στιγμή της ανακατάληψης, ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης στις καταλήψεις, που ξεδιπλώθηκε πολύμορφα στον ελλαδικό χώρο αλλά και έξω από αυτόν.

Όπως αναφέρεται στο υπόμνημα που οι ανακαταληψίες κατέθεσαν στον ανακριτή τη 2η μέρα της κράτησής τους:

...Η δίωξη μας είναι πολιτική. Το κράτος επιτίθεται σε όλη την κοινωνία, αναπόσπαστο μέρος της οποίας είναι οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, που σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής. Αυτοί οι χώροι αντίστασης λειτουργούν εδώ και χρόνια ως πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά κέντρα, ανοιχτά σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Γι' αυτό και η είσοδος και η παρουσία μας στη Βίλα Αμαλίας είναι πολιτική επιλογή και ως τέτοια την υπερασπιζόμαστε.

Ενάντια στη φτωχοποίηση, τη λεηλασία της ζωής μας και της φύσης, στον εκφασισμό και το σύγχρονο ολοκληρωτισμό, συμμετέχουμε στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες...

Οι κατηγορίες που αρχικά βάρυναν τους/τις κατηγορούμενους/ες ήταν διατάραξη κοινής ειρήνης με καλυμμένα χαρακτηριστικά σε κακουργηματικό επίπεδο (ο γνωστός κουκουλονόμος), έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η τεράστια αστυνομική επιχείρηση, αλλά και να υπάρξει μια επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης από την πλευρά της κυβέρνησης, στέλνοντας το μήνυμα της καταστολής απέναντι σε όποιον και όποια αντιστέκεται. Επίσης, διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια, λόγω της άρνησης των περισσότερων να δακτυλοσκοπηθούν και να υποβληθούν σε φωτογράφηση. Ως απόρροια των παραπάνω επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και εμφάνισης το πρώτο πενθήμερο κάθε μήνα στο αστυνομικό τμήμα του τόπου διαμονής τους. Στις 17 Απριλίου 2015, μετά από απεργία πείνας δεκάδων φυλακισμένων αγωνιστών, αλλά και της δημόσιας δήλωσης πολιτικής ανυπακοής στους περιοριστικούς όρους από δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, ψηφίστηκε από τη βουλή υπό το βάρος της πίεσης, νομοσχέδιο το οποίο περιλαμβάνει την κατάργηση του "κουκουλονόμου" για τη συντριπτική πλειοψηφία των αδικημάτων. Έτσι, οι κατηγορίες μειώθηκαν στις δύο τελευταίες, πλημμεληματικού χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να αρθούν οι περιοριστικοί όροι.

Λίγες ημέρες πριν τη δίκη των 92 κατηγορουμένων για την ανακατάληψη της villa amalias, αναγνωρίζουμε ως κομμάτι και των δικών μας επιλογών τη συνειδητή επιλογή των συντρόφων/ισσών μας το πρωινό της 9ης Γενάρη του 2013. Αντιθέτως, δεν αναγνωρίζουμε καμία ενοχή ή κατηγορία που αποδίδεται από την αστική δικαιοσύνη στους συντρόφους μας και κατ' επέκταση στον κόσμο του αγώνα. Εξάλλου, ακόμα και οι ίδιες οι κατηγορίες, οι οποίες μας εκπλήσσουν με τον παραλογισμό τους, μπορούν πολύ εύκολα να αντικρουστούν:

Όσον αφορά στη διατάραξη "κοινής ειρήνης", δεν αναγνωρίζουμε καμία τέτοια συνθήκη. Εκτός και αν έτσι ονομάζεται η φτωχοποίηση τεράστιων κοινωνικών κομματιών, η καθημερινή εργασιακή λεηλασία με τους μισθούς της πείνας, με τις συντάξεις "επιδόματα" και τη μετατροπή των ηλικιωμένων σε επαίτες, τους ανθρώπους που δεν έχουν καν "δικαίωμα" σε επίδομα του ΟΑΕΔ, τους "ωφελούμενους" των πεντάμηνων των κατ' ευφημισμόν κοινωφελών προγραμμάτων. Ή μήπως κοινή ειρήνη είναι η συνθήκη που οδήγησε τα τελευταία χρόνια πολλές εκατοντάδες ανθρώπους στην αυτοκτονία και άλλους/ες στην απόγνωση, στην αναγκαστική μετανάστευση... Για ποια "κοινή ειρήνη" μιλάμε, με τους χιλιάδες πνιγμένους μετανάστες στο υγρό νεκροταφείο της μεσογείου, σπρωγμένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια, με όλους εκείνους τους πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι και στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα-αποθήκες ανθρώπων που φρόντισε να φτιάξει το ελληνικό κράτος, βυθισμένοι στην αορατότητα, διαχειριζόμενοι ως περιττοί. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Αν κάτι λοιπόν διαρρήχτηκε εκείνο το πρωί δεν είναι καμιά "κοινή ειρήνη" αλλά η κανονικότητα της κυρίαρχης βαρβαρότητας, του ρατσισμού, των έμφυλων ανισοτήτων, των πατριωτικών-εθνικιστικών παραληρημάτων μίσους.

Για την απείθεια που αποδίδεται, έχουμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα ακόμη πεδίο που έχει ανοίξει από τους αγωνιζόμενους/ες εδώ και χρόνια ενάντια στην καταγραφή, κατηγοριοποίηση, ταξινόμηση του κόσμου του αγώνα, κοινώς σε αυτό που παλιότερα λεγόταν "φακέλωμα". Το ζήτημα αναδείχτηκε κινηματικά κυρίως μετά την αναβάθμιση των μέσων καταγραφής με λήψη γενετικού υλικού και τη μιντιακή επίδειξη των φωτογραφιών συλληφθέντων αγωνιστών, με σκοπό τη διαπόμπευσή τους. Δεν είναι λίγοι/ες οι συντρόφισσες και σύντροφοι που αρνήθηκαν να υποβληθούν στη διαδικασία και δέχτηκαν γι 'αυτό ακόμη και βασανισμούς στα αστυνομικά κολαστήρια. Αρνούμαστε αυτό το "ειδικό" φακέλωμα που φροντίζει να γεμίζει τα κατασταλτικά συρτάρια με εν δυνάμει κατηγορούμενους, αρνούμαστε την εθελούσια καταγραφή μας και μια πρώτη δόση "ενοχής" που μας αποδίδει η συγκεκριμένη καταγραφή πριν καν οδηγηθούμε στα αστικά δικαστήρια. Γιατί αναμφίβολα, η εκ των προτέρων καταγραφή του διωκόμενου/ης με δακτυλοσκοπήσεις, φωτογραφήσεις και λήψεις DNA, πέρα από τη συνθήκη εκφοβισμού και προσβολής που θέλει να διαμορφώσει, δεν είναι παρά μία επίσπευση της απόδοσης ενοχής, μια εκ των προτέρων καταδίκη που σίγουρα ξεσκεπάζει τα ψευδεπίγραφα των ιδεωδών της αστικής δικαιοσύνης. Η απείθεια, όπως οι κατασταλτικές αρχές την ονομάζουν, είναι αυτό που τους αντιστοιχεί.

Για τους περιοριστικούς όρους, αυτοί αποτελούν ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας για πολλές εκατοντάδες αγωνιστών/ριών, που αν και "εκτός των τειχών", υφίστανται περιστολή της ελευθερίας τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, των 92, οι όροι είναι απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και σε μηνιαία βάση παρουσία στο α.τ. Ωστόσο, παρατηρείται μια διεύρυνση των όρων τα τελευταία χρόνια, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις. Από το τελευταίο φαίνεται καθαρά η ευθεία συνεπαγωγή των περιοριστικών όρων με μια προσπάθεια από την πλευρά του καθεστώτος για μόνιμη συνθήκη επιτήρησης του διωκόμενου/ης, αλλά και απαγόρευσης τελικά της πολιτικής συμμετοχής του/της σε δράσεις που κρίνονται επίφοβες για την "ασφάλειά" του. Ως τέτοιοι οι περιοριστικοί όροι είναι κατασταλτικοί όροι μεγάλης διάρκειας, που λειτουργούν ως μια εκ των προτέρων τιμωρία, χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη. Και σε αυτή την περίπτωση, των κατηγορούμενων της villa amalias -πέρα από το ότι με την απόσυρση του κουκουλονόμου δεν υφίσταται κακούργημα, άρα και οι περιοριστικοί δεν αντιστοιχούν ακόμη και για το σύστημα δικαιοσύνης- αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση, οι περιοριστικοί όροι δεν μπορούν να γίνονται ανεκτοί από τον αγωνιζόμενο κόσμο.

Την Πέμπτη 16 Ιούνη δικάζονται οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας γιατί εναντιώθηκαν στον κόσμο της υποταγής, της απάθειας, της εξατομίκευσης. Προτάσσοντας τις καταλήψεις ως οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Στο έγκλημα για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας είμαστε όλες/οι συνειδητά συνένοχες/οι.

ΔΙΚΗ: ΠΕΜΠΤΗ 16 ΙΟΥΝΗ, 9π.μ. στα δικαστήρια της Ευελπίδων 

Ιούνης 2016 

Θερσίτης

Κείμενο του Αγρού (Πάρκο Τρίτση): 

Τέλη του 2012.

Έπειτα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις του καλοκαιριού αναδεικνύεται κυβέρνηση συνεργασίας με επικεφαλής το ακροδεξιό επιτελείο της ΝΔ, τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και τα απολειφάδια της “υπεύθυνης αριστεράς” ΔΗΜΑΡ. Είναι σαφής η αποφασιστικότητα για συνέχιση της επιχειρούμενης συνολικής κοινωνικής-οικονομικής-θεσμικής αναδιάρθρωσης. Με λίγα λόγια,της καπιταλιστικής επέλασης και λεηλασίας. Είμαστε στην εποχή της μνημονιακής πραγματικότητας. Στην εποχή της όξυνσης της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, της καθολικής εφαρμογής του δόγματος «μηδενικής ανοχής», της απόπειρας επιβολής κοινωνικά σιγής νεκροταφείου, με τη μονιμοποίηση του «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» ως κανονικότητα του συστήματος, στην καρδιά της αντιεξεγερτικής εκστρατείας κράτους-αφεντικών-ευρωπαϊκών διευθυντηρίων. Πρόκειται για μια καθολική κυριαρχική αντεπίθεση που αποσκοπεί στον ακρωτηριασμό και την αδρανοποίηση των κοινωνικών δυνατοτήτων και διεργασιών, οι οποίες με αφετηρία την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 συνεχίστηκαν και πολλαπλασιάστηκαν στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις, στο κίνημα των πλατειών, στη διάχυτη κοινωνική αμφισβήτηση της επιβαλλόμενης ανέχειας και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, στο στόχαστρο μπαίνουν οι καταλήψεις, οι αυτοοργανωμένοι χώροι, οι αντιεξουσιαστικές και αναρχικές δομές. Αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων και ζωντανό κύτταρο της επιθυμίας και επιδίωξης ενός άλλου κόσμου. Ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας, συλλογικότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης.

Στις 20/12/2012, στις 7:00 το πρωί αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο επί 23 χρόνια κατειλημμένο κτίριο Villa Amalias. Οκτώ σύντροφοι και συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στην κατάληψη μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ και τους απαγγέλονται “ευρηματικές” κατηγορίες. Από τις πρώτες στιγμές της εισβολής ξεδιπλώνεται ένα ντόμινο δράσεων αλληλεγγύης. Κορυφαία στιγμή αυτών των κινήσεων αποτέλεσε η ανακατάληψη του κτιρίου της Villa Amalias το πρωί της 9/1/2012. Κάτω από την μύτη του αστυνομικού στρατού που περιφρουρούσε το κτίριο, έστω για λίγες ώρες, 93 συντρόφισσες και σύντροφοι επιχειρούν και ανακαταλαμβάνουν τη Villa. Όταν οι πόρτες κλείνουν, η ανακατάληψη είναι γεγονός ενώ τα ΜΑΤ αφηνιασμένα εκτοξεύουν από έξω πλήθος δακρυγόνων στο εσωτερικό του κτιρίου.

Τις επόμενες ώρες πραγματοποιείται συγκέντρωση στην πλατεία Βικτωρίας από αλληλέγγυο κόσμο, κατάληψη στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ που εκκενώνεται ύστερα από μία ώρα, συγκέντρωση 200 και πλέον αλληλέγγυων έξω από το υπουργείο οικονομικών στο Σύνταγμα όπου υπήρχε προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου των Σαμαρά-Χατζηδάκη, πορεία 400 ατόμων από το Μοναστηράκι όπου και γράφεται το δημαρχείο της Αθήνας.

Στην κατάληψη Villa Amalias, έπειτα από δύο ώρες, πραγματοποιείται νέα αστυνομική εκκένωση με τη συνδρομή των ΕΚΑΜ και ελικοπτέρων της αστυνομίας. Στην ΓΑΔΑ, μη μπορώντας να στοιχειοθετήσουν κάποια κατηγορία μέχρι το πρωί, απαγγέλονται οι κατηγορίες της διατάραξης κοινής ειρήνης με το επιβαρυντικό στοιχείο του κουκουλονόμου και της απείθειας (κατηγορία για τη μη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφιών), επικαλούμενοι άρνηση των συλληφθέντων. Μια άρνηση που αποτελεί ένα ακόμη πεδίο αγώνα εδώ και χρόνια ενάντια στο «φακέλωμα» των αγωνιζομένων. Από την πλευρά του το κράτος, στο πλαίσιο της συνέχισης των εκκενώσεων και εκκαθάρισης του κέντρου της Αθήνας από εστίες αντίστασης, αλλά και ως εκδικητική απάντηση στο πλήγμα που κατάφερε στο γόητρό του η ανακατάληψη του φρουρούμενου κτιρίου, το ίδιο μεσημέρι εκκενώνει το κατειλημμένο κτίριο της Πατησίων και Σκαραμαγκά.

Εκείνο που πραγματικά τους ενόχλησε περιγράφεται σε απόσπασμα κειμένου των συλληφθέντων που γράφτηκε μέσα στη ΓΑΔΑ: «Με τη σημερινή ανακατάληψη αναδείξαμε ότι η ολομέτωπη επίθεση του κράτους που θέτει σήμερα στο στόχαστρο τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους και τις δομές του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, όπως και τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, δεν είναι μονόλογος. Η καρδιά, η θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους.»

Τρεισήμισι χρόνια μετά, και ενώ έχει μεσολαβήσει η κατάργηση των επιβαρυντικών διατάξεων του κουκουλονόμου (μετά την απεργία πείνας και τον αγώνα που δόθηκε μέσα και έξω από τις φυλακές το 2015), συνεχίζεται η ιδιότυπη και εκδικητική ομηρία των 92 συλληφθέντων με τη μη άρση των περιοριστικών όρων (απαγόρευσης εξόδου από την χώρα και μηνιαία παρουσία σε αστυνομικό τμήμα) για κατηγορίες που πλέον δεν υφίστανται. Τρεισήμισι χρόνια μετά, την Πέμπτη 16/6/2016 έχει οριστεί η δίκη των 92 συλληφθέντων της ανακατάληψης της Villa Amalias. Αυτή η δίκη δεν αποτελεί παρά άλλη μια στιγμή του αγώνα. Άλλη μια στιγμή υπεράσπισης και επίθεσης του κόσμου του αγώνα και των δομών του.

Αλληλεγγύη στους/στις 92 συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες της ανακατάληψης της Villa Amalias

Δίκη: Πέμπτη 16 Ιουνίου, 9 π.μ., δικαστήρια Ευελπίδων

Ιούνης 2016

Κατάληψη Αγρός