Τι έγινε τελικά με τα μνημόνια;

 

Τι έγινε τελικά με εκείνα τα μνημόνια που θα σκίζαμε, με εκείνα τα μέτρα που θα αναιρούνταν με ένα μόνο άρθρο μια μέρα μετά τις εκλογές, με εκείνο το χρέος που -μεγάλο του μέρος τουλάχιστον- θα διαγράφαμε, με εκείνη την λιτότητα που θα τελείωνε; Τα παραμύθια και τα νανουρίσματα τελείωσαν. Αυτό πιστοποιεί το κοινό κείμενο συμφωνίας του Eurogroup της Παρασκευής 20/2/2015, το οποίο θα συγκεκριμενοποιηθεί με λίστα μέτρων και μεταρρυθμίσεων που πρέπει να καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση μέχρι την Δευτέρα 23/2 για να εγκριθούν ή να τροποποιηθούν από τους «εταίρους» μέχρι το τέλος της βδομάδας. Δεν τελείωσε όμως και το εμπόριο ελπίδας, που θέλει να πάρει κοινωνική παράταση (κατ’ αρχήν) άλλων 4 μηνών.

Κι έτσι ανακτήθηκε η περίφημη «εθνική αξιοπρέπεια» που τόσες και τόσες φορές μνημονεύθηκε τον τελευταίο μήνα. Όχι με κάποια ουσιαστική μεταβολή των δεδομένων αλλά στο πεδίο μιας εκκωφαντικής φαινομενικότητας. Η σκληρή διαπραγμάτευση αποδείχτηκε τελικά μια διαδικαστική κίνηση εντυπωσιασμού, συρσίματος της «σκληρής» και «αδιαλλάκτης» Γερμανίας στο τραπέζι των συνομιλίων αντί των αφ’ υψηλού υποδείξεων και των τελεσίδικων μέιλ. Το ίδιο και η κατάργηση της τρόικα, που αντικαταστάθηκε από εκπροσώπους των «θεσμών», των ίδιων θεσμών που αντιπροσώπευαν οι τεχνοκράτες της τρόικα. Το ίδιο και το μνημόνιο που έγινε πρόγραμμα. Το ίδιο και τα μέτρα που έγιναν μεταρρυθμίσεις. Το ίδιο και ο Μανωλιός που έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Μια ετυμολογική ανακατασκευή των όρων επιβολής της ευρωπαϊκής και εγχώριας άρχουσας τάξης, που πίεζε εξίσου για ανυποχώρητη στάση των «εταίρων» αφού το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής ισοπέδωσης είναι το πρόγραμμα κερδοφορίας της, μέσα σε περιβάλλον παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Ένα μήνα μετά την ανάληψη καθηκόντων της νέας κυβέρνησης και η διάψευση ήρθε πιο γρήγορα από ποτέ. Τσάμπα η ανάθεση, τσάμπα οι ψευδαισθήσεις, τσάμπα ο μύθος της σκληρής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης των «αγανακτισμένων», της αριστερο-ακροδεξιάς συγκυβέρνησης της άνω-κάτω πλατείας Συντάγματος του 2011, εκείνων που θα το έκαναν Κούγκι αν δε συμφωνούσαν οι υπόλοιποι «εταίροι» με τις θέσεις μας.

Αυτό που δεν ήταν τσάμπα και πιθανώς θα το πληρώσουμε ακριβά, είναι το νέο σενάριο απόσπασης συναινέσεων και επαναδιαμόρφωσης της «εθνικής ενότητας», με κινητοποίηση του «λαϊκού παράγοντα». Τα πρωτόγνωρα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις, χωρίς  κάποιο αίτημα ή οργή προς την κυβέρνησή τους αλλά για τη στήριξή της, που αγκάλιασαν το κοινοβούλιο (εκεί που έγιναν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις και συγκρούσεις με τους πραίτορες του καθεστώτος τα τελευταία αυτά χρόνια των μνημονίων) και θέλησαν να αποτελέσουν την «κερκίδα» στο -απευθείας αναμετάδοσης- ματς με τους «εταίρους».

Πράγματι, αυτή η κυβέρνηση, με τη συστηματική προσπάθεια αφοπλισμού, αφομοίωσης και αποπροσανατολισμού των «από τα κάτω», των αγώνων και των κινημάτων τους, αναδεικνύεται σε ύψιστο εκφραστή και εγγυητή της καθεστωτικής σταθερότητας και ομαλότητας. Προσπαθεί να αποκαταστήσει την χαμένη κοινωνική εμπιστοσύνη προς τον πολιτικό κόσμο και να εγκαταστήσει ξανά τα απαξιωμένα κόμματα-κοινοβούλιο-κυβέρνηση-κράτος, στην καρδιά και το μυαλό εκατομμυρίων υπηκόων. Επεκτείνει (και δεν άρει) το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που έχει επιβληθεί επίσημα εδώ και μια πενταετία στον ελλαδικό χώρο, αντικαθιστώντας το κορεσμένο δίδυμο Φόβος-Τάξη με το νέο Ελπίδα-Ενσωμάτωση. Οι προηγούμενες κεντρο-δεξιο-ακροδεξιές κυβερνήσεις των μνημονίων, στο όνομα των εξαιρετικών καταστάσεων, απαίτησαν κοινωνική συναίνεση σε μέτρα κοινωνικού ολοκαυτώματος για να εισπράξουν δυσφορία, διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις και όξυναν την καταστολή. Η σημερινή αριστερο-ακροδεξιά συγκυβέρνηση ζητάει κοινωνική ειρήνη και συναίνεση, με παράλληλη πίστωση χρόνου, για να μπορέσει να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις σε ορίζοντα 4μήνου (οι οποίες θα επικυρώσουν ένα νέο μνημόνιο απλά με άλλο όνομα) και να εφαρμόσει το φιλολαϊκό (?!) πρόγραμμά της, που ενώ θα ξεκινούσε να εφαρμόζεται από την πρώτη μέρα και θα ολοκληρωνόταν μέχρι τις 100, έχει εκταθεί σε ορίζοντα τετραετίας, με αβέβαιη την εκπλήρωση πολλών υποσχέσεων (όπως π.χ. η 13^η σύνταξη ή η αύξηση του κατώτατου μισθού που τώρα λένε ότι θα εφαρμοστεί σταδιακά μέχρι το τέλος του 2016).

Όσο για την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών και των φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ’, καλύτερα ας κρατάμε μικρό καλάθι. Δεν αποκλείονται καθόλου κάποιες «τροποποιήσεις», χωρίς τελικά «καταργήσεις». Για κατάργηση, βέβαια, του τρομονόμου (του ειδικού αυστηρού πλαισίου δίωξης των κατηγορούμενων για ένοπλη πάλη) και του κουκουλονόμου (αντιεξεγερτικό νομοθέτημα με το οποίο έχουν κατηγορηθεί χιλιάδες διαδηλωτές σε βαθμό κακουργήματος τα τελευταία χρόνια) ούτε κουβέντα. Ενώ οι Σκουριές Χαλκιδικής εξαιρέθηκαν από το κυβερνητικό κάδρο ενσωμάτωσης αιτημάτων και αγώνων και αναζητείται ρύθμιση-λύση που θα ικανοποιεί όλες τις πλευρές (πώς γίνεται αλήθεια αυτό;), επιτρέποντας στα μεταλλεία της Eldorado Gold - Ελληνικός Χρυσός να συνεχίσουν το σαρωτικό οικολογικό και κοινωνικό τους έργο. Κακέκτυπη σοσιαλδημοκρατία, που απευθύνεται, όχι τυχαία, κατά κύριο λόγο σε όλους εκείνους τους αγανακισμένους, κινητοποιούμενους και ταραχοποιούς των προηγούμενων ετών, επεκτείνοντας την επιβολή του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης μέσα από την προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας γενικευμένης κοινωνικής σιγής νεκροταφείου.

Το μόνο που στα σίγουρα έχει μείνει είναι η εμμονική (και εξόχως προβληματική-επικίνδυνη) αναφορά σε καθημερινό επίπεδο, αυτόν τον ένα μήνα των «διαπραγματεύσεων», στις λέξεις έθνος, πατρίδα και στα παράγωγά τους: εθνική προσπάθεια, εθνική διαπραγμάτευση, εθνική αξιοπρέπεια, εθνική ενότητα, πατριωτικό καθήκον, αριστερός πατριωτισμός, για την πατρίδα κ.α. Ούτε οι δεξιοί δεν είχαν διανοηθεί τα τελευταία 40 μεταπολιτευτικά χρόνια μετά την χούντα να επενδύσουν τόσο πολύ στον πατριωτισμό και την εθνικοφροσύνη. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους ψεκασμένους λαϊκιστές-εθνικιστές τύπου Καμένου ή σε αριστερούς «πατέρες του έθνους» τύπου Κοτζιά (που κυκλοφόρησε πρόσφατα και βιβλίο για τον «αριστερό πατριωτισμό») αλλά σε όλο το κυβερνητικό και κομματικό στελεχικό δυναμικό. Για να ακολουθήσουν δημοτικά σχολεία, όπως στου Παπάγου, όπου  οι δάσκαλοι παρότρυναν τους μαθητές τους να στήσουν, να βιντεοσκοπήσουν και να ανεβάσουν στο διαδίκτυο, μουσικό show τραγουδώντας “give Greece a chance” σε παράφραση του “give peace a chance” (κάνοντας άλλο ένα χρονικό άλμα προς τα πίσω, στην εποχή του Μεταξά). Όπως έγραψαν, βέβαια, κάποιοι σύντροφοι και συντρόφισσες σε άλλο σχετικό άρθρο: «Όσο πιο ψηλή είναι η άνοδος στα σύννεφα της εθνικοφροσύνης τόσο πιο βαθιά είναι η πτώση στην αγκαλιά του φασισμού».

Ενώ, λοιπόν, τις πρώτες της μέρες η «κυβέρνηση της αριστεράς», η «κυβέρνηση της καρδιάς μας», θέλησε να δείξει ότι «δικαιώνει» όλους σχεδόν τους κοινωνικούς αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, ενσωματώνοντας τα αιτήματά τους στις προγραμματικές δηλώσεις, οι διαψεύσεις έρχονται ταχύτατα. Κάνοντας για άλλη μια φορά σαφές ότι οι «υποτελείς τάξεις» μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο στις δικές μας δυνάμεις και όχι σε κάποιους σωτήρες ή φωστήρες, νέας ή παλαιάς κοπής. Για να γίνουμε «επικίνδυνες τάξεις», με αυτοοργανωμένους ακηδεμόνευτους ριζοσπαστικούς αγώνες και κοινωνική-ταξική αλληλεγγύη.