Τουρκία: Η υπομονή των "από κάτω" εξαντλείται

Συγκρούσεις στην πλατεία Ταξίμ

Αργεντινή, Αθήνα, Τυνησία, Αίγυπτος, Στοκχόλμη, Τουρκία… Μερικοί μόνο σταθμοί της πρόσφατης εξεγερτικής ιστορίας. Σημεία πάνω στην υδρόγειο που κάποια στιγμή, εντελώς απροειδοποίητα, οι τεκτονικές πλάκες του κοινωνικού ανταγωνισμού συγκρούονται βίαια. Και φτύνουν φωτιά, πέτρες και αίμα. Και δημιουργούν θραύσματα ελευθερίας, αγώνα και αλληλεγγύης. Εντελώς απροειδοποίητα για το απαίδευτο μάτι, σχεδόν νομοτελειακά όμως για όποιον διακρίνει μέσα στην καπιταλιστική έρημο τα σημάδια εκείνα που κάνουν τους ανθρώπους να εξεγείρονται κάποια στιγμή ενάντια στην επιθετικότητα του κράτους και των αφεντικών, ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο και την καταστολή.

Οι συγκρούσεις που μαίνονται από την Παρασκευή 31 Μαΐου στη γειτονική Τουρκία είχαν σαν αφορμή την απόφαση, από το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ του Ερντογάν, για την καταστροφή του πάρκου Gezi, στην Ισταμπουλ, των 11 εκατομμυρίων ανθρώπων (σχεδόν όσο όλη η Ελλάδα), και την ανέγερση εμπορικού κέντρου και πολυκατοικιών στη θέση του. Για ακόμη μια φορά φάνηκε πως τα θέματα που άπτονται στην αδυσώπητη λεηλασία της φύσης, είναι ικανά να πυροδοτήσουν μεγάλες αντιδράσεις και να ξεσηκώσουν τους πληθυσμούς ειδικά των πόλεων, που για ολόκληρες δεκαετίες βιώνουν την επέκταση του τσιμέντου σε κάθε γωνιά του αστικού τοπίου. Φωτιές στις περιαστικές περιοχές, αποψιλώσεις, αποχαρακτηρισμοί δασικών εκτάσεων, παράνομη δόμηση, παραχωρήσεις τεράστιων εκτάσεων σε εργολάβους, καταστροφή αλσών και πάρκων στο όνομα της ''ανάπτυξης''. Γρήγορα όμως η αφορμή αυτή πήρε συνολικότερες διαστάσεις αμφισβήτησης και σύγκρουσης με την αυταρχικότητα ενός καθεστώτος που παλινδρομεί ανάμεσα στα προσχήματα της αστικής δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής σύγκλισης του, από τη μία, και στη βαθιά ριζωμένη ιστορικότητα του στρατιωτικού κεμαλικού κράτους, από την άλλη.   

   

Τόνοι δακρυγόνων, πολλά καντάρια ξύλου, αύρες που εκτοξεύουν νερό με πίεση, πλαστικές σφαίρες, προσαγωγές, συλλήψεις, εκατοντάδες τραυματίες και τρεις μέχρι στιγμής νεκροί (σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία και τον Ιατρικό Σύλλογο Τουρκίας, από τους οποίους μόνο το όνομα του ενός είναι γνωστό, Μεχμέτ Αϊβαλίτας) είναι τα όπλα που επιστράτευσε το τουρκικό κράτος για να καταστείλει αυτό που δεν μπορεί πλέον να κατευνάσει και να ελέγξει. Τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που έχουν ξεχυθεί από την Παρασκευή στους δρόμους της Ισταμπούλ και πολλών άλλων πόλεων (τουλάχιστον 48) σε όλη την τουρκική επικράτεια και συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής σε μια προσπάθεια να κερδίσουν το κλεμμένο έδαφος όχι απλά ενός πάρκου αλλά ολόκληρης της ζωής τους. Έχοντας ξεπεράσει τη μερικότητα ενός αιτήματος, έχουν εξεγερθεί απέναντι σε αυτό που χρόνια τους καταπιέζει. Απέναντι σε αυτό που καταπιέζει όλους μας και ονομάζεται κράτος και καπιταλισμός. Συγκρούσεις, οδοφράγματα, επιθέσεις σε κτίρια του κυβερνώντος κόμματος, αλληλεγγύη, αγώνας.

Μαζί με την άγρια καταστολή το τουρκικό κράτος επιχειρεί να ξεκόψει την πρόσβαση των εξεγερμένων στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με σκοπό να περιορίσει  τη δυνατότητα τους να επικοινωνούν μεταξύ τους και με τον "έξω" κόσμο. Έτσι, τις προηγούμενες μέρες, με εντολή της κυβέρνησης Ερντογάν, μπλοκαρίστηκε για αρκετές ώρες η πρόσβαση σε κάθε ιντερνετική υπηρεσία. Από την άλλη πολλά τουρκικά μμε, σε διατεταγμένη υπηρεσία, αποσιωπούν τα γεγονότα και δεν προβάλλουν σκηνές των επεισοδίων υπό το φόβο της ακόμα μεγαλύτερης γενίκευσης. Άλλα πάλι κατασυκοφαντούν τους διαδηλωτές και ποινικοποιούν τις δράσεις τους προβάλλοντας παράλληλα τα διαγγέλματα του Ερντογάν που μιλάει για ''πλιατσικολόγους διαδηλωτές'' που ''υπονομεύουν τη δημοκρατία και τους θεσμούς'', αλλά και ότι: "κρατάμε με δυσκολία στα σπίτια του το 50%" καλλιεργώντας σκόπιμα ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Στην Ελλάδα τώρα, τα παπαγαλάκια του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. σοκάρονται δήθεν από την αυταρχικότητα του (άλλου πάντα) κράτους και την υπέρμετρη καταστολή. Η τακτική της κυρίαρχικής προπαγάνδας είναι ίδια σε όλες τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες. Οι εξεγερμένοι όμως απαντούν μέσα από δικές τους δομές αντιπληροφόρησης και κυρίως το διαδίκτυο: ''The revolution will not be televised''.

Η αγαστή συνεργασία των υπηρεσιών του ελληνικού κράτους με αυτό της τουρκίας συμπυκνώνεται στην απαγωγή, το βράδυ της 30^ης Μαΐου,  του τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Bulut Yayla από κεντρικό δρόμο της Αθήνας και την παράδοσή του στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία της Ισταμπούλ.  

Πύρινα οδοφράγματα στο κέντρο της Ιστανμπούλ

Οι κινήσεις αλληλεγγύης στους τούρκους εξεγερμένους έχουν ήδη εκδηλωθεί και συνεχώς πληθαίνουν. Ήδη σε χώρες που ζουν μεγάλοι πληθυσμοί τούρκων μεταναστών (όπως η Γερμανία) έχουν πραγματοποιηθεί πορείες, συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις έξω από τις τουρκικές πρεσβείες. Το ποτάμι της αλληλεγγύης έχει απλώσει σχεδόν σε κάθε πόλη και της ελληνικής επικράτειας αλλά και της Ευρώπης.

Τα σημάδια του ''δικού μας'' Δεκέμβρη και της ''δικής μας'' Χαλκιδικής είναι εμφανή, όπως και τα σημάδια της ''δικής μας'' Αραβικής άνοιξης, της ''δικής μας'' εξέγερσης στην Αργεντινή, των ''δικών μας'' στιγμών μέσα στην Ιστορία. Μια Ιστορία που τη ζουν και τη γράφουν οι από κάτω, με τα λερωμένα από τις πέτρες χέρια τους και με το αίμα τους. Καταλύοντας πάντα σε τέτοιες στιγμές τους επίπλαστους διαχωρισμούς της φυλής, του έθνους, των φύλων.

Κι αν οι αφορμές, οι λόγοι, οι εξεγέρσεις, η οργή, ο ''προβοκάτορας λαός'' ο ίδιος κάτι τέτοιες στιγμές, μοιάζουμε τόσο πολύ, όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν, είναι που και τα κράτη, οι στρατοί τους, οι αστυνομίες τους, τα μμε τους, η καταστολή τους και οι μηχανισμοί προπαγάνδας τους, όλος ο εξουσιαστικός συρφετός είναι παντού ο ίδιος.

ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗ στους ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ στην ΤΟΥΡΚΙΑ