Να φύγουν όλοι, να μη μείνει κανείς

Οδός κάπου στο Κερατσίνι, κάποια ώρα, τάδε μέρα, οδηγός ταξί, με δική του υπαιτιότητα, παρασέρνει και τραυματίζει θανάσιμα έναν άνθρωπο. Τα κανάλια ωρύονται για το περιστατικό, τοπικοί παράγοντες και πολιτικοί κουνούν δεικτικά το δάκτυλο για το πρόβλημα που είχαν επισημάνει και τώρα εκρηκτικά εκδηλώνεται, οργισμένοι κάτοικοι συγκεντρώνονται και κλιμάκιο εκκαθάρισης οδηγών ταξί επίσης καταφθάνει στο σημείο. Εντός ολίγου χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, μέσα σε έξαψη και αλαλαγμούς, το συγκεντρωμένο πλήθος κατευθύνεται προς την τοπική πιάτσα ταξί, επιτίθεται στους ταξιτζήδες, καταστρέφει τα οχήματά τους. Είναι σαφές εκτός των άλλων ότι οι ταξιτζήδες καταλαμβάνουν με τα οχήματά τους παράνομα μία λωρίδα στο σημείο στάθμευσης ενώ οι μνήμες για την προβληματική τους οδήγηση, για τις απροειδοποίητες στάσεις και την γενικότερη οδική τους συμπεριφορά, έρχονται στο προσκήνιο. Είναι τυχαίο που τόσα χρόνια δεν έχουμε θρηνήσει πολύ περισσότερα θύματα. Δεν πάει άλλο. Τους αξίζει αυτό που έπαθαν, το λιγότερο τους αξίζει. Να φύγουν όλοι, να μην μείνει κανείς…

Οποιαδήποτε ομοιότητα ή αντιστοιχία με τα όσα συνέβησαν στην Πάτρα, στον καταυλισμό των προσφύγων και μεταναστών στο πρώην εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής, μετά τον φόνο του Θανάση Λαζανά, δεν είναι ούτε τυχαίες ούτε συμπτωματικές. Πρόκειται για την ίδια -ναζιστικής έμπνευσης- λογική της «συλλογικής ευθύνης», που ομογενοποιεί και κατατάσσει πάντα αυθαίρετα, παράγοντας τον ρατσισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό.