Για την πορεία του Σαββάτου 4 Φλεβάρη

από την συγκέντρωση στο μοναστηράκι

Περισσότεροι από 3000 άνθρωποι (για κάποιους ίσως και 4000) πορευτήκαμε μαζί το Σάββατο 4/2 από το Μοναστηράκι, την οδό Αθηνάς, την Σταδίου, το Σύνταγμα και μπροστά από το κοινοβούλιο, με κατάληξη τα Προπύλαια. Ενάντια στο «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», τα κοινοβουλευτικά «πραξικοπήματα», τα νέα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας που προωθούνται από την εγχώρια και υπερεθνική πολιτική και οικονομική εξουσία, τα ψευδή και εκβιαστικά κυριαρχικά διλήμματα, την διάχυση του φόβου και της ματαιότητας κοινωνικά, τα φαινόμενα κοινωνικού εκφασισμού, τις «εναλλακτικές λύσεις» καλλωπισμού και εξωραϊσμού του συστήματος εκμετάλλευσης και υποταγής, την εκλογική (αυτ)απάτη. Χιλιάδες κείμενα μοιράστηκαν και δεκάδες συζητήσεις έγιναν με διερχόμενους, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους υπήρξαν από θετικοί έως ένθερμοι, κάποιοι και εμφανώς συγκινημένοι.

ξεκινώντας στην οδό Αθηνάς

Η μεγάλη συμμετοχή και ο παλμός της διαδήλωσης στο δρόμο δεν ήταν προφανώς ένα απλό αποτέλεσμα της καίριας επιλογής για την διεξαγωγή της συγκεκριμένης πορείας (η οποία διοργανώθηκε από μια κεντρική συνέλευση πλατιάς συμμετοχής, που ξεκίνησε στις 23 Δεκέμβρη μετά από κάλεσμα της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση, στο οποίο ανταποκρίθηκαν πολλές επιπλέον συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις και μεμονωμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες). Ήταν αποτέλεσμα της συναίσθησης των χιλιάδων διαδηλωτών σχετικά με την κρισιμότητα της περιόδου. Ήταν αποτέλεσμα των ακηδεμόνευτων αγώνων του προηγούμενου διαστήματος. Ήταν αποτέλεσμα της αναζήτησης αγωνιστικής διεξόδου στο πέπλο σιωπής, ανημποριάς και μπλοκαρίσματος των αντιστάσεων, με το οποίο επιχειρεί να σκεπάσει την εξοργισμένη κοινωνία η θεσμική συστράτευση αστικών και εθνικιστικών κομμάτων, ΜΜΕ, εργοδοτικών συνδέσμων, ξεπουλημένων και γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, κάθε καθεστωτικού πυλώνα και εφεδρείας.

ανεβαίνοντας την Σταδίου

Σε τελική ανάλυση η συγκεκριμένη πορεία δεν ήταν απλά μια πορεία μέσα στην καρδιά κρίσιμων αντικοινωνικών μεθοδεύσεων από τα εγχώρια και ευρωπαϊκά διευθυντήρια. Ήταν ταυτόχρονα και ένα σινιάλο στις γραμμές των «από κάτω», στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ανθρώπων, για αυτοπεποίθηση, ανάληψη επιλογών αντίστασης και αλληλεγγύης, αγωνιστική συστράτευση ενάντια στην κυριαρχική επέλαση και την κοινωνική ισοπέδωση.

έξω από την βουλή

Απέναντι στον κοινωνικό χειμώνα που επιχειρούν να επιβάλλουν τα ντόπια και διεθνή αφεντικά και οι λακέδες τους είναι βέβαιο ότι οι χειραφετημένοι, ριζοσπαστικοί, αυτοοργανωμένοι και ακηδεμόνευτοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, μπορούν να σπάσουν τον πάγο. Ας προχωρήσουμε. Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;