Η κρίση [τους] στην ευρώπη...

"Δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις συντάξεις και δεν γίνεται να αποφύγουμε την αύξηση των οριών ηλικίας. Όλες οι χώρες της Ευρώπης αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης" δήλωσε κάποιος κυβερνητικός υπάλληλος.
"Η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση είναι ουσιαστική, αναγκαία και δεν πρόκειται να κάνω βήμα πίσω" δήλωσε ο Σαρκοζί, παρά την ενδεχόμενη κρίση στα αποθέματα καυσίμων εξαιτίας του απεργιακού κλοιού αλλά και των μαζικών διαδηλώσεων  και συγκρούσεων σε πάρα πολλές πόλεις της γαλλίας.
[Η κυβέρνηση προτίθεται να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταιοδότησης από τα 60 στα 62  έτη και πλήρους συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67]


Οι διαδηλώσεις και οι 6 γενικές απεργίες, σε εθνικό επίπεδο, ενάντια στα νέα μέτρα έχουν ξεκινήσει από τις 7 σεπτεμβρίου. Τα συνδικάτα και τα σωματεία δίνουν τα παρακάτω νούμερα συμμετοχής στις μέχρι σήμερα διαδηλώσεις:

Σάββατο 16 Οκτωβρίου: 2.5 με 3 εκατομμύρια (ενώ η αντίστοιχη ανακοίνωση της αστυνομίας: 825,000)

Τρίτη 12 Οκτωβρίου: 3.5 εκ. (1.2 εκ.)

Σάββατο 2 Οκτωβρίου: 3 εκ. (899.000)

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου: 3 εκ. (997,000)

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου: 2.7 εκ. (1.2 εκ)

Από τις 16.10.10 μέχρι και σήμερα στις διαδηλώσεις  και τις συγκρούσεις ενάντια στο νομοσχέδιο για το συνταξιοδοτικό μετέχουν τόσο φοιτητές, όσο και μαθητές γυμνασίων & λυκείων.

[16.10.2010]

[18.10.2010]



[20.10.2010]

Για άλλη μια φορά οι γαλλικές πόλεις γίνονται εστία ανάφλεξης. Καταλήψεις εργασιακών χώρων, σχολείων και πανεπιστημίων. Μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Το εκρηκτικό μείγμα παράγεται από τη συνάντηση της γενιάς των μεσήλικων με τη γενιά των παιδιών τους, ντόπιων και μεταναστών.

Από τη μία οι μεγαλύτεροι, που βλέπουν τον κόσμο μέσα στον οποίο συνήθισαν και στήριξαν να καταρρέει. Τον κόσμο της σταθερής εργασίας και του αξιοπρεπούς μισθού, τον κόσμο της καταναλωτικής κενότητας και της εμπορευματικής αποβλάκωσης, τον κόσμο του συμβιβασμού και της συναίνεσης των κοινωνικών συμβολαίων, τον κόσμο της κομματικής αντιπροσώπευσης και των συντεχνιακών συνδικαλιστικών αγώνων.

Από την άλλη οι νεότεροι, η γενιά του no future, που καλούνται να αποδεχτούν την ωμότητα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την ερημοποίηση της καθημερινής ζωής. Ανάμεσα τους, τόσο τα «λευκά» παιδιά της «παραδοσιακής» γαλλίας των κέντρων των πόλεων, όσο και τα «μελαψά» παιδιά της «νεότερης» γαλλίας των προαστείων και των γκέτο.

Η «πόλη του φωτός» (το Παρίσι) και μια σειρά άλλων πόλεων φωτίζουν και πάλι τις δυνατότητες της κοινωνικής σύνθεσης και της σύγκρουσης με τους δήμιους της ζωής. Αν ο καπιταλισμός βλέπει στην κρίση του και την παράμετρο της δημιουργικής καταστροφής «άχρηστων κεφαλαίων», εμείς δεν μπορούμε παρά να δούμε στα πρόσωπα των νεαρών cacheur («σπάστες») την κοινωνική εκδοχή της δημιουργικής καταστροφής έτσι όπως την εισήγαγε ο Μπακούνιν 150 χρόνια πριν.

Συντρόφισσες και σύντροφοι από την άλλη άκρη της ευρώπης, λάβαμε τα σήματα καπνού σας. Την αλληλεγγύη μας και τους πιο θερμούς χαιρετισμούς μας. Άντε και στα δικά μας.