με έναν λυγμό...

Ποιός είπε ότι ένα δώρο δε δωρίζεται; Αντιθέτως, αν ένα δώρο είναι ιδιαίτερης συναισθηματικής αξίας η απόδοσή του σε κάποιον άλλο φορτίζει διπλά τόσο την αρχική όσο και την ύστερη χαριστικότητα.

Το ποίημα που ακολουθεί "αφιερώθηκε" πριν 12 σχεδόν χρόνια σε μελοποιημένη εκδοχή από συντρόφους σε έναν προφυλακισμένο σύντροφο. "Μεταβιβάζεται" στον Λάμπρο Φούντα που εκτελέστηκε πισώπλατα από ένστολους φονιάδες, τα ξημερώματα της Τετάρτης 10 Μάρτη, στην περιοχή της Δάφνης...

ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΝΑ

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις
Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις
Δεν είμαι μόνο αυτός που θα 'πρεπε να μάθεις

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω
Αν σ' αγγίζω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σου μιλήσει μια λέξη μου
Σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι
Αν σ' αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Θ' αναγνωρίσεις άραγε τ' άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατησιές μου μέσα σε μυριάδες χνάρια;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει
Ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι
Τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες μου πράξεις,
οι πεθαμένες σκέψεις μου

Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν το αίμα μου
Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα
Μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω
Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις

Μόνο σε μένα

 (Τίτος Πατρίκιος, 1952)

...ένας λυγμός, μια βαθιά υπόκλιση, μια τεράστια αγκαλιά, ένα σακατεμένο αντίο. Καλή αντάμωση σύντροφε.