Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης πλήξης

ευτυχισμένο το νέο έτος,
πρυτανικές “επιχειρήσεις” και φέτος…

Στις 26-12-09, οι πρυτανικές αρχές με τη συνοδεία ΜΑΤ, ασφαλιτών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, εισβάλλουν ύπουλα στο κατειλημμένο κτίριο Παπαδόπετρου, γνωρίζοντας ότι λόγω των χριστουγεννιάτικων διακοπών δεν θα έβρισκαν αντίσταση... Αφαιρούν την υποδομή της κατάληψης (έπιπλα, εργαλεία, υπολογιστές, έντυπα, υλικά κλπ), καθώς και όλα τα πορτοπαράθυρα ώστε το κτίριο, άδειο πλέον, να παραδοθεί στον εργολάβο Γιώργο Παπαδάκη (TRIAS ΔΟΜΙΚΗ).

Στόχος της πρυτανείας είναι να ανακαινίσει το κτίριο ώστε να το ξαναεκμεταλλευτεί οικονομικά και –φυσικά– να διώξει τους καταληψίες. Όμως οι ελεύθεροι χώροι δεν ομορφαίνουν με ανακαινίσεις, η ομορφιά τους βρίσκεται σε όσα γίνονται μέσα τους…

Η κατάληψη Παπαδόπετρου λειτουργεί επί 3 χρόνια ως ανοιχτός πολιτικός, πολιτιστικός και κοινωνικός χώρος. Μέσα στο κτίριο λειτουργούν θεατρική και κινηματογραφική ομάδα, εργαστήρι ξυλοκατασκευών, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, ενώ επίσης πραγματοποιούνται διαλέξεις και αντι-μαθήματα πανεπιστημιακών, πολιτικές εκδηλώσεις και συνελεύσεις, δράσεις αλληλεγγύης, μουσικές βραδιές κ.ά.

Η κατάληψη έχει αποτελέσει κέντρο αγώνα κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων το 2006-07, της πολυήμερης απεργίας πείνας 15 μεταναστών το Νοέμβρη του 2008 και της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Γενικότερα αποτελεί ένα από τα σημεία συσπείρωσης και ζύμωσης φοιτητών, εργαζομένων και άνεργων μέσα στο κέντρο της πόλης.

Η διοίκηση του πολυτεχνείου έχει κατά καιρούς εξαγγείλει διαφόρων ειδών “εκπαιδευτικού” χαρακτήρα χρήσεις του κτιρίου (στέγαση κέντρου επιχειρηματικής δραστηριότητας, εγκατάσταση κόμβου ευρυζωνικού δικτύου της Siemens).

Για την κρατική και εκπαιδευτική εξουσία δεν έχει σημασία ποια θα είναι η λειτουργία του κτιρίου Παπαδόπετρου, αρκεί να εκκενωθεί από τους καταληψίες. Έτσι κι αλλιώς, το καλοκαίρι του 2006 που έγινε η κατάληψή του, ήταν ήδη άδειο και αχρησιμοποίητο για χρόνια, ενώ παλιότερα ενοικιαζόταν σε ιδιωτικό ΙΕΚ.

Ο κομπιναδόρος πρύτανης δε μας πείθει ότι πλέον έχει ανιδιοτελείς βλέψεις, να στεγάσει δηλαδή εκθεσιακό χώρο της αρχιτεκτονικής σχολής, όπως δηλώνει τελευταία. Αν το κτίριο εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του πολυεθνικού κολοσσού όπως ο ίδιος είχε αποφασίσει στο παρελθόν, θα έδειχνε άραγε τέτοια ευαισθησία για τις –όντως– υπαρκτές ανάγκες στέγασης του τμήματος;

Η εισβολή στο κτίριο Παπαδόπετρου έχει, από τη μεριά της εξουσίας, ξεκάθαρες στοχεύσεις:

Μέσα σε συνθήκες κρίσης και καλπάζουσας βαρβαρότητας απʼ τη μια, και έντονης πολιτικής ζύμωσης και κινηματικής δραστηριότητας απʼ την άλλη, το κράτος θέλει να σβήσει κάθε αντίσταση στα σχέδιά του. Οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι αμφισβήτησης, είναι ένα μόνο απʼ τα πολλά ζωντανά κοινωνικά κύτταρα που η εξουσία θέλει να καταστρέψει.

Είναι επίσης επιτακτικό για την κυριαρχία, να ακυρώσει μια κοινωνική κατάκτηση δεκαετιών: το πανεπιστημιακό άσυλο. Το άσυλο δεν είναι ένα συνταγματικό δικαίωμα∙ είναι η επικύρωση ενός συσχετισμού δυνάμεων. Είναι η άρνηση του ελέγχου, της αστυνομικής επιτήρησης και της αποστείρωσης σε μια, τουλάχιστον, σφαίρα της κοινωνικής ζωής. Είναι η καθιέρωση ενός χώρου άμυνας απέναντι στις κρατικές επιθέσεις. Η κατάλυσή του, έχει ως στόχο να σβήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις που ξεπηδούν συνεχώς από τους εκπαιδευτικούς χώρους - εργαστήρια κινηματικής δραστηριότητας.

Η κατάλυση του ασύλου και η εντατικοποίηση των σπουδών, είναι κάποιες από τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει η τριτοβάθμια εκπαίδευση με όρους αγοράς, όπως επιβάλλει ο νέος «νόμος πλαίσιο» (βλ. δια βίου εκπαίδευση, 4ετή προγράμματα, “αυτο”χρηματοδότηση κ.ά.). Αυτή η πολιτική, επιβάλλει την αποστείρωση και την ασφυκτική επιτήρηση της καθημερινότητας στους πανεπιστημιακούς χώρους, καθώς και την επιχειρηματική αξιοποίηση κάθε διαθέσιμης υποδομής, κτιριακής και μη.

Για όσους και όσες δρούμε συλλογικά και αυτό-οργανωμένα στην κατάληψη Παπαδόπετρου, το κτίριο αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο αντίστασης, δημιουργικής έκφρασης και διακίνησης απελευθερωτικών ιδεών, μακριά απʼ τη λογική του εμπορεύματος, της ιεραρχίας και της διαμεσολάβησης. Θεωρούμε αναγκαία την ύπαρξη ενός ανοιχτού και ελεύθερου χώρου στο κέντρο της πόλης και γιʼ αυτό συμμετέχουμε στην κατάληψη της πρυτανείας του πολυτεχνείου, μέχρι την οριστική παραχώρηση του κτιρίου.

Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις!


κάποιοι και κάποιες από τους προσωρινά άστεγους της κατάληψης Παπαδόπετρου