Έρχεται αργά με τη σιγουριά του θριάμβου. Σου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά, σου ψιθυρίζει τρυφερά στο αυτί γλυκόλογα, σε νανουρίζει με ψέματα για να δεις όνειρα. Τη λένε Κανονικότητα.
Κάπου εκεί ανάμεσα στα όνειρα υπάρχει το «φάντασμα» τη εικόνας. Απλά σε στοιχειώνει και όταν δεν τη βλέπεις. Είναι μια εικόνα φιλτραρισμένη ή «πειραγμένη» γιατί κάποιος επιμελώς της έκρυψε τις ατέλειες, της έστρωσε ένα χαμόγελο ή της κόλλησε ένα μεγάλο δάκρυ και σαν μαριονέτα την έβγαλε στη σκηνή: κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζω την Πραγματικότητα. Μετά θα μάθεις – ίσως και όχι – πως αυτό είναι το ψευδώνυμό της.
Κανονικότητα και Πραγματικότητα. Νομίζω τους αρέσει να πιάνονται από το χέρι και να χορεύουν. Ταιριαστό ζευγάρι, προσαρμόζονται αρκετά καλά οι κινήσεις της μιας στις χορευτικές φιγούρες της άλλης.
Η μια κυοφορεί. Η άλλη περιμένει να θρέψει, να νανουρίσει, να μεγαλώσει και να δυναμώσει αυτόν που θα γεννηθεί. Θα μπει και αυτός στο χορό και θα μάθει τα βήματα αμέσως. Γεννήθηκε, εξάλλου, πάνω στην έξαψη μιας χορευτικής στροφής σχεδόν μεθυστικής. Κι ύστερα αυτός θα σέρνει τον χορό κατά διαστήματα. Τον λένε Φόβο.
Το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου ένα ουρλιαχτό διαπέρασε την λεπτή στρώση της καθημερινότητας, της φαινομενικά ήρεμης κανονικότητας, της βουβής και φοβισμένης ρουτίνας. Και πήγε και καρφώθηκε εκεί… στο κέντρο του κόσμου. Γκρεμίζοντας μονομιάς όλες τις στολισμένες βιτρίνες της κανονικότητας, αποκαλύπτοντας την βουβή και τρομαχτική της εξουσία που με λαγνεία έρποντας θέλει να σε τυλίγει συνεχώς. Αποκαλύπτοντας, ακόμα, την αποκρουστική όψη κάθε εξουσίας.
Ο τοίχος γκρεμίστηκε ή τουλάχιστον ράγισε και κλονίστηκε.
Και η κανονικότητα λιποθύμησε, έσβησε, αποκοιμήθηκε, για κάποιους πέθανε… Ο καθένας μπορεί να δώσει στο ουρλιαχτό και μια διαφορετική έννοια, αλλά όποια και αν είναι αυτή δεν θα καταφέρει να το εκφυλίσει. Ευτυχώς το ουρλιαχτό υπάρχει πέρα και έξω από όλες τις ερμηνείες και τα νοήματα. Γυμνό και ξεκάθαρο.
Αυτός ο Δεκέμβρης είναι και χαρισμένος στη ζωή. Χαρισμένος στην επιθυμία να υπάρχω ζωντανή και ζωντανός. Ζωντανοί ενάντια στο φόβο και τη βία που απλόχερα μοιράζουν σε δόσεις οι άγρυπνοι φρουροί της κανονικότητας: οι κάθε λογής πολιτικάντηδες, οι μπάτσοι, οι φιλήσυχοι και ενίοτε “αγανακτισμένοι” πολίτες, οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα κάθε είδους αφεντικά και οι γνωστοί υπηρέτες της πλασματικής “πραγματικότητας” των κυρίαρχων μίντια, οι πιστοί και άγρυπνοι υπηρέτες των μεγάλων συμφερόντων, του ψέματος και της πλάνης, της αμάθειας και της ημιμάθειας, της ευτέλειας και της γελοιότητας, οι συνένοχοι στο έγκλημα που διαπράττεται αργά και σταθερά καθημερινά δίπλα μας, μπροστά στα μάτια μας.
Να παραμείνουμε ζωντανοί και να κάνουμε το βήμα απέναντι σε αυτό που μπορεί να μας προστάξει, τρομάξει, περιορίσει, καταναλώσει, βιάσει. Ας περπατήσουμε σε μια λεπτή και μαγική γραμμή. Εξάλλου, το ξέρεις. Είμαστε όλοι παίκτες στο ίδιο παιχνίδι, όπου πραγματικοί θεατές δεν υπάρχουν.
