Για την απόπειρα εμπρησμού της κατάληψης Σινιάλο

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Κατάληψης Σινιάλο (Αιγάλεω):

Τα ξημερώματα της Πέμπτης 28/12/17 η κατάληψη Σινιάλο δέχτηκε εμπρηστική επίθεση (με γκαζάκια) από 2-3 άτομα ενώ ο χώρος ήταν κλειστός. Το μόνο που ‘κατάφεραν’ ήταν να προκληθούν μικρής κλίμακας ζημιές στη τζαμαρία, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή ζημιά στο εσωτερικό της κατάληψης. Οι ζημιές αποκαταστάθηκαν με την άμεση ανταπόκριση συντρόφων/ισσών και κόσμου απ’ τη γειτονιά. Την επίθεση ανέλαβε η φασιστοσυμμορία ΑΜΕ, γνωστή για άλλες παρόμοιες θρασύδειλες επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις.

Η στοχοποίηση των καταλήψεων και των στεκιών μας δεν είναι τυχαία. Τους ενοχλούν, γιατί αποτελούν εστίες αγώνα, αντίστασης, αλληλεγγύης και στέκονται ανάχωμα σε ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές και μιλιταριστικές αντιλήψεις που προμοτάρονται απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία και τους αντιπροσώπους της (κράτος, φασίστες, αφεντικά).

Στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές μας, συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις μας, δεν αφήνουμε σπιθαμή γης σε τραμπούκους και σε όλα αυτά που γεννούν και θρέφουν το φασισμό.

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Κατάληψη Σινιάλο

Έντυπο δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ / γ' κύκλος έκδοσης / τεύχος 5

Το πέμπτο τεύχος του εντύπου δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ (γ' κύκλος έκδοσης) κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2017 σε 2000 αντίτυπα και μοιράζεται χέρι με χέρι σε δρόμους, πλατείες, σχολεία, εργασιακούς χώρους και σε πολιτικές-κοινωνικές παρεμβάσεις, χωρίς κανενός είδους αντίτιμο.

Τα περιεχόμενα της έκδοσης του 5ου τεύχους:

• Editorial
• 4 χρόνια από τη δολοφονία Φύσσα
• Ένα σχόλιο για την καταδίκη μιας γυναίκας
• Σχετικά με την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό
• Πείρα(γ)μα... πρωτοβουλία ενάντια στον θεσμό της εκπαίδευσης
• Διήμερο εκδηλώσεων στο πρώην εργοστάσιο Καχραμάνογλου "ενάντια στον εκπαιδευτικό ζουρλομανδύα"
• Ελεύθερες μετακινήσεις για όλες/ους
• Διοικητικά πρόστιμα για την ανυποταξία: ένα ακόμα μοντέλο καταστολής
• Καταλονία: Στο κοινωνικό ζήτημα δεν αντιστοιχούν εθνικές ανεξαρτησίες

Για να κατεβάσετε το έντυπο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

Παρασκευή 15/12, 8.30μμ, προβολή ταινίας και συζήτηση - Κυριακή 17/12, 13.00, συλλογική κουζίνα (στο ΡΕΣΑΛΤΟ)

Παρασκευή 15/12, 8:30μμ

Προβολή: Ο λόγος των "τρελών" ενάντια στον λόγο των "λογικών".
Μία ταινία από την Κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι).
Θα ακολουθήσει συζήτηση για τον ψυχιατρικό εγκλεισμό και τις μεθόδους «σωφρονισμού» και «διόρθωσης» των «τρελών», τη χημική καταστολή και τη φαρμακοβιομηχανία, τα άσυλα και τη λεγόμενη «απο-ασυλοποίηση».

Το link της ταινίας από το blog της κατάληψης

Η μπροσούρα που συνοδεύει την ταινία 


Κυριακή 17/12, συλλογική κουζίνα, από τις 13.00

Ο σωφρονισμός του σωφρονισμού

Σωφρονιστικός κώδικας ή κώδικας του σωφρονιστικού συστήματος. Σωφρονίζω σημαίνει «βελτιώνω τη διαγωγή ατόμου που έχει υποπέσει σε παράπτωμα ή αδίκημα με τα κατάλληλα μέσα, κυρίως με ποινές». Σωφρονισμός θα λέγαμε πως είναι η ιδεολογία που κανονικοποιεί, συστηματικοποιεί, εξελίσσει και επιβάλλει τη φιλοσοφία του «σωφρονίζω». Θεωρητικό παιχνίδι, θα μπορούσε να πει κάποιος, με εξουσιαστικές έννοιες και λέξεις. Δεν είναι όμως έτσι.

Η φιλοσοφία του Νόμου έχει τη δυνατότητα να μη σταματά ποτέ και πουθενά. Ο Νόμος είναι το εξουσιαστικό ρυθμιστικό πλαίσιο κοινωνικής συνύπαρξης. Ο Νόμος είναι ο ορισμός της κανονικότητας, του επιτρεπόμενου, της παράβασης, της παρέκκλισης, της τιμωρίας. Ο Νόμος είναι η αποτύπωση, θέσμιση και αναπαραγωγή των εξουσιαστικών και εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων, των κοινωνικών διαιρέσεων, ιεραρχιών και προνομίων. Ο Νόμος είναι το συντακτικό της κυριαρχίας και "σκληραίνει" ή "μαλακώνει", στενεύει ή διευρύνεται για να καταστείλει ή να αφομοιώσει, επιδιώκοντας διαρκώς να ενσωματώνει σε μια νέα "ισορροπία" τις κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις και τους "συσχετισμούς δύναμης" αλλά και τους ενδοκυριαρχικούς ανταγωνισμούς. Η διαχείριση των ανθρώπινων υποθέσεων από το Νόμο έχει επιβληθεί ως η "μόνη λύση", ως ο μόνος τρόπος. Σε προέκταση, ο σωφρονισμός είναι ένα από τα κύρια μέσα εγκαθίδρυσής του Νόμου στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Το ότι κάποιος άνθρωπος «τελεί ένα παράπτωμα» ή ένα «αδίκημα», κατόπιν τιμωρείται με κάποια ποινή ή κάποιο χρηματικό πρόστιμο και ίσως εγκλείεται σε μία φυλακή με απώτερο στόχο να «βελτιώσει τη διαγωγή του», φαίνεται πλέον κατά κάποιο τρόπο «λογικό» και «αυτονόητο» παρά το γεγονός ότι η ιστορία του εγκλεισμού και ακόμα περισσότερο του «σωφρονισμού» δεν έχει περισσότερο από δυόμιση αιώνες ζωής. Οι ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες καλούνται να αποδεχτούν ως ρυθμιστική αρχή το Νόμο, να συμμορφώνονται με αυτόν και να θεωρούν αυτονόητη την τιμωρία και τον "σωφρονισμό" των παραβατών του, στο πλαίσιο του φιλελεύθερου μύθου περί “ισότητας απέναντι στο Νόμο”, παρότι δεν είναι τίποτε άλλο από το θεσμικό πλαίσιο που εδραιώνει, διασφαλίζει και διαιωνίζει κάθε κοινωνική ανισότητα. 

Ο Νόμος άπαξ και εγκαθιδρυθεί ως «λογικό» στην κοινωνική συνείδηση μπορεί να απλωθεί παντού, σε κάθε πτυχή της ζωής. Έτσι δεν αρκεί το γεγονός ότι κάποιος κάνει ένα παράπτωμα, καταστέλλεται από την αστυνομία, τιμωρείται από το δικαστικό σύστημα και τελικά φυλακίζεται. Μέσα στις φυλακές οι άνθρωποι δεν χάνουν μόνο την ελευθερία τους και την ελευθερία των επιλογών και δυνατοτήτων τους ούτε μόνο απομακρύνονται βιαίως, δακτυλοδεικτούμενοι από τις κοινωνίες που ζούσαν, ως «μαύρα πρόβατα». Στις φυλακές οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται -τι τραγική ειρωνεία- ως μέλη μίας νέας κοινότητας που «απλώς» διαθέτει τείχη, συρματοπλέγματα, κάγκελα, φρουρούς και χρονοδιαγράμματα φαγητού, προαυλισμού, ύπνου, επισκεπτηρίων. Γι’ αυτό και ο Νόμος μαζί με όλο το θεσμικό πλέγμα της βιομηχανίας του εγκλεισμού και το αστυνομο-δικαστικό σύμπλεγμα, εισέρχονται μέσα από τα συρματοπλέγματα και γίνονται κι εκεί οι διαχειριστές -κι όταν απαιτείται, οι τιμωροί- των έγκλειστων ανθρώπινων υποθέσεων. Ο σωφρονιστικός κώδικας δεν είναι παρά ο σωφρονισμός του σωφρονισμού. 

Ο "σωφρονισμός" αποτέλεσε για πολύ καιρό συστημική επιδίωξη πάνω στην τιμωρητική πρακτική, την ποινή του εγκλεισμού. Αφορά στην εξουσιαστική οπτική συμμόρφωσης του υποκειμένου στις κυρίαρχες αξίες, ιδέες και συμπεριφορές από τις δομές εγκλεισμού (για τους παραβάτες οι φυλακές, για τους παρεκκλίνοντες τα ψυχιατρεία) και η επιστροφή-επανένταξή του στην κοινωνία, σωφρονισμένου πλέον. Ως θεώρηση, πρακτική και επιδίωξη όμως, ο σωφρονισμός εγκαταλείπεται συστημικά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα από νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις "διαχείρισης" πλέον όσων αποκλίνουν από το Νόμο ή την Κανονικότητα υποκειμένων. Το νέο κυριαρχικό υπόδειγμα είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι τόποι εξαίρεσης και εκτοπισμού. Οι φυλακές (όπως και τα άσυλα) γίνονται ξεκάθαρα τόποι τιμωρητικού αποκλεισμού, ανακύκλωσης των κρατουμένων, χωματερές απόβλητων στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, οι οποίοι έχουν δυνατότητες εξόδου μόνο εφόσον υποταχθούν και πειθαρχήσουν. Στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης σκέψης οι κρατούμενοι δεν αποτελούν κοινωνική ομάδα ούτε υπάρχουν κοινωνικές αιτίες των πράξεων τους αλλά ξεχωριστές-μεμονωμένες περιπτώσεις με δική τους ευθύνη γι' αυτό που έπραξαν και για το αν θα θελήσουν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Οπότε, ο κώδικας καταχρηστικά συνεχίζει να ονομάζεται σωφρονιστικός αφού δεν είναι αυτός ο στόχος της βιομηχανίας εγκλεισμού, ο σωφρονισμός δηλαδή των κρατουμένων. 

Η συγκεκριμένη κατάθεση πρότασης προς ψήφιση του «νέου» σωφρονιστικού κώδικα αξίζει της προσοχής μας για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί προσπαθεί, με περίτεχνο τρόπο, να κανονικοποιήσει τις υποτιθέμενες «παρατυπίες» ή «κενά» διαχείρισης των φυλακών. Αρχικά, τυποποιώντας τη λογική που ανέκαθεν ίσχυε (ανάλογα με τις ορέξεις του κάθε διευθυντή, εισαγγελέα φυλακών και κοινωνικής υπηρεσίας), δηλαδή πως ο σωφρονισμός αφορά άμεσα τους στενούς ανθρώπους των κρατούμενων. Επίσημα πια προσπαθεί να τους μετατρέψει από ανθρώπους-σχέσεις σε ανθρώπους-εργαλεία που είτε θα τους επιβάλλεται ο ρόλος να νουθετούν τον κρατούμενο είτε θα τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν οι δικαστικές και σωφρονιστικές αρχές προκειμένου να συνδιαλέγεται και να συναινεί με τις αρχές ο κρατούμενος. Στη συνέχεια, εγκαθιδρύοντας (ξανά) τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, αυτή τη φορά στο όνομα των «ταυτοτήτων» και της προστασίας τους –μέχρι σήμερα αυτά τα ειδικά καθεστώτα εμφανίζονταν ως άτυπες διαχωρισμένες πτέρυγες (για παράδειγμα άλλη πτέρυγα για τους τοξικοεξαρτημένους, άλλη για τους επιχειρηματίες, τα πολιτικά πρόσωπα κοκ) ή εμφανίζονταν ως κελιά απομόνωσης ή πτέρυγες απομόνωσης ή τέλος ως «φυλακές υψίστης ασφαλείας». Επίσης, επαναφέροντας, με τη μορφή επιστημονικής μελέτης, κάθε είδους παραβίαση και βασανισμό πάνω στα έγκλειστα σώματα μέχρι και στον τρόπο που θα πραγματοποιούνται -αν θα πραγματοποιούνται- πλέον τα επισκεπτήρια. Και τέλος, καταστρατηγώντας επί της ουσίας τις όποιες ευνοϊκές διατάξεις εφαρμόζονταν ως «επιβράβευση» ή «επιείκεια», αφού πλέον τις συγκεκριμενοποιεί μεν αλλά ταυτόχρονα τις συνδέει άρρηκτα και με την αναγκαία αοριστία με όλες τις υπόλοιπες διατάξεις του νέου κώδικα. Με απλά λόγια ο νέος σωφρονιστικός κώδικας θεσμοθετεί πως ο σωφρονισμός θα τιμωρεί, θα εκδικείται και διαρκώς θα απειλεί τον κρατούμενο ακυρώνοντάς του το δικαίωμα να εξεγερθεί, να αντισταθεί, να διαφωνήσει με το καθεστώς εγκλεισμού και τιμωρίας του. Ο δεύτερος -και κυριότερος- λόγος είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα, η γλώσσα και το σώμα των φυλακισμένων. Διότι όλοι γνωρίζουμε πως η φυλακή θα είναι πάντα φυλακή -με ή χωρίς σωφρονιστικούς κώδικες- και οι φυλακισμένοι δεν έχουν κανένα άλλο μέσο για να επικοινωνήσουν και να αντισταθούν σε ό,τι συμβαίνει πίσω από τα τείχη, παρά τη γλώσσα και το σώμα τους και αυτά θέτουν εδώ και κάποιο καιρό ενώπιον μας.

[στο ενδεχόμενο που ο εγκλεισμός φαντάζει σε κάποιους μία «ξένη» κατάσταση, ας το σκεφτούν διπλά την εποχή που διανύουμε…]

Αλληλεγγύη στον αγώνα των φυλακισμένων

ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

 

https://athens.indymedia.org/post/1579859/

https://athens.indymedia.org/post/1579506/

https://athens.indymedia.org/post/1579496/

και στους απεργούς πείνας από 11.11.2017,

Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, μέλη του Ε.Α.

https://athens.indymedia.org/post/1579380/

μέχρι την καταστροφή κάθε φυλακής

μέχρι την ανατροπή της κοινωνίας-φυλακής

Παρεμβάσεις σε Κερατσίνι και Πειραιά για το νέο σύστημα του «ηλεκτρονικού εισιτηρίου» στα Μ.Μ.Μ

Δύο παρεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν σχετικά με το σύστημα του «ηλεκτρονικού εισιτηρίου» στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, από τις δύο αυτοοργανωμένες συλλογικότητες του Κερατσινίου: Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας & Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ.

• Την Πέμπτη 30/11, με μοίρασμα κειμένων σε λεωφορεία και στάσεις στην Αμφιάλη και στα Ταμπούρια στο Κερατσίνι.

• Την Τρίτη 5/12, με πανό και μοίρασμα κείμενων σε πρωινή ώρα αιχμής στο σταθμό του Η.Σ.Α.Π στον Πειραιά. 

Ακολουθούν το κείμενο και φωτογραφίες από την παρέμβαση στον Η.Σ.Α.Π. Πειραιά: 

το κείμενο σε μορφή pdf εδώ

 

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΛΟΥΣ 

Η εγκατάσταση του συστήματος «ηλεκτρονικού εισιτηρίου» ξεκίνησε στα τέλη του 2016, ακολουθώντας την εγκατάσταση της τηλεματικής στις στάσεις λεωφορείων και τρόλεϊ στα μέσα της ίδιας χρονιάς. Οι σταθμοί ΜΕΤΡΟ και ΗΣΑΠ περιφράχτηκαν με μπάρες ελεγχόμενης εισόδου και εξόδου, περισσότερες κάμερες παρακολούθησης και νέα αυτόματα μηχανήματα έκδοσης και επαναφόρτισης ηλεκτρονικών εισιτηρίων και καρτών. Παράλληλα, στα λεωφορεία, τα τρόλεϊ και το τραμ τοποθετήθηκαν τα νέα τερματικά επικύρωσης των ηλεκτρονικών εισιτηρίων. Η επιβαλλόμενη «αναδιάρθρωση» της καθημερινής μας ζωής, ντυμένη με την απαραίτητη δόση τεχνολογίας και «εκσυγχρονισμού», άρχισε να προδιαγράφει τους επερχόμενους κοινωνικούς/ταξικούς αποκλεισμούς, το ηλεκτρονικό φακέλωμα των μετακινήσεών μας, την επέκταση των απαγορεύσεων και της επιτήρησης. 

Οι ενέργειες αυτές του κράτους και των διοικήσεων των οργανισμών αστικών συγκοινωνιών, προκάλεσαν τον τελευταίο χρόνο ένα κύμα συλλογικών αντιστάσεων με πολύμορφες δράσεις, σε συνέχεια προηγούμενων κύκλων αγώνα για τις ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ την τελευταία δεκαετία: μοιράσματα κειμένων σε γειτονιές, λεωφορεία, σταθμούς ΜΕΤΡΟ, ΗΣΑΠ και ΤΡΑΜ, παρεμβάσεις απεύθυνσης στους εργαζομένους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, κεντρικές πορείες και εκδηλώσεις, σαμποτάρισμα ή αφαίρεση ακυρωτικών μηχανημάτων, καταστροφή μπαρών αποκλεισμού και εκδοτηρίων των νέων ηλεκτρονικών εισιτηρίων. Δράσεις με τις οποίες επιχειρήθηκε να κοινωνικοποιηθεί ένας εναντιωματικός λόγος «από τα κάτω» και να αποδομηθεί η κυρίαρχη προπαγάνδα περί ανάγκης «αναδιάρθρωσης» για την «εξυγίανση» των αστικών συγκοινωνιών μαζί με τη κοινωνική διάχυση πρακτικών ανυπακοής και σαμποτάζ στη βάση της αλληλεγγύης και της συλλογικοποίησης. 

Οι παρεμβάσεις αυτές κατέδειξαν ότι τα περιβόητα «ελλείμματα» είναι αποτέλεσμα της σταδιακής απόσυρσης του κράτους από την οικονομική στήριξη των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς τα προηγούμενα χρόνια (παρά τη διαρκώς αυξανόμενη φορολόγηση των «από κάτω»), των οικονομικών «ατασθαλιών» από τις διοικήσεις των οργανισμών με τον τίτλο «κακοδιαχείριση» και των προτεραιοτήτων χρηματοδότησης, όπως τα 125 εκατομμύρια ευρώ που έχουν δοθεί μέχρι στιγμής για το νέο σύστημα ηλεκτρονικών καρτών-εισιτηρίων, καμερών και συρόμενων μπαρών. Οι πρόσφατες, δυστυχώς μεμονωμένες και ως επί το πλείστον αποσπασματικές, κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έχουν συνηγορήσει στο προφανές: η ένταξη της ΣΤΑΣΥ στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων αποδεικνύει ότι η ιδιωτικοποίηση των «αστικών συγκοινωνιών» ήταν εξαρχής ο απώτερος στόχος και το ηλεκτρονικό εισιτήριο το τελευταίο αναγκαίο στάδιο «εκσυγχρονισμού» (μετά την τηλεματική, τις περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων και την εντατικοποίηση της εργασίας τους) για να προσελκυσθεί το ενδιαφέρον του ιδιωτικού κεφαλαίου, με μεγιστοποίηση του περιθωρίου κέρδους, χωρίς ταυτόχρονα να επιβαρυνθεί το ίδιο το κόστος της «αναδιάρθρωσης». 

Η πραγματικότητα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αλλάζει συνολικά και δεν μπορεί να εξαντλείται στον εκνευρισμό στις ουρές στα σημεία έκδοσης προσωποποιημένων ηλεκτρονικών καρτών και τις μπάρες εισόδου – εξόδου.  Η υπαρκτή και αναπόφευκτη ανάγκη μετακίνησής μας μέσα στην πόλη μετατρέπεται πλέον σε πεδίο κυριαρχικού ελέγχου και πλήρους εκπειθάρχησης στους σταθμούς ΜΕΤΡΟ-ΗΣΑΠ, οι οποίοι είναι ξεκάθαρα διαμορφωμένοι ως επιτηρούμενες ζώνες απαγόρευσης. Ταυτόχρονα, εγκαθιδρύεται ο καθολικός αποκλεισμός αυτών που δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήριο, των «απόκληρων», των «μιαρών», των «παραβατικών», των «μη κανονικών». Επιπλέον, δεδομένη πρέπει να θεωρείται και η γενικότερη αύξηση του κομίστρου μετά τα «τυράκια» των εκπτώσεων το πρώτο χρονικό διάστημα εφαρμογής του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Ενώ είναι βέβαιο ότι η αναλογική χρέωση με βάση την απόσταση θα οδηγήσει τους επιβάτες που αναγκάζονται να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις για να βρεθούν στη δουλειά τους, στη σχολή τους, στις διάφορες κρατικές υπηρεσίες, στα γκέτο της διασκέδασης, να πληρώνουν πολύ περισσότερα απ’ ότι πριν. Είναι ξεκάθαρο πια ότι οι σταθμοί και τα ίδια τα μέσα μαζικής μεταφοράς γίνονται χώροι-υποδείγματα της ζοφερής πραγματικότητας που μας επιβάλλουν κράτος και αφεντικά. Απολύτως περιφραγμένοι και πλήρως εμπορευματοποιημένοι, οι χώροι αυτοί αποκτούν μία εικόνα επίπλαστης καθαρότητας και στοχεύουν στην ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού, με στόχο οι επιβάτες να γίνουν ελεγκτές στη θέση των ελεγκτών και με «συμμάχους» τα νέα μηχανήματα, κατασκευασμένα σαφώς για να «ρουφιανεύουν» (με τον εκκωφαντικό ήχο που βγάζουν σε περίπτωση αποτυχημένης ακύρωσης) αυτούς/ες που η κάρτα τους δεν έχει άλλο υπόλοιπο ή το εισιτήριό τους έχει λήξει. 

Δεν διαπραγματευόμαστε την ανάγκη μας να μετακινούμαστε μέσα στην πόλη, όπως και τις υπόλοιπες κοινωνικές ανάγκες για ρεύμα, ύδρευση, στέγαση. Δεν αποδεχόμαστε τον οικονομικό εκβιασμό και την καταστολή που επεκτείνεται μέρα με τη μέρα σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής. Δεν υποτασσόμαστε στη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα των ατομικών «επιλογών» και «λύσεων», των κατακερματισμένων και εξατομικευμένων ζωών, της κανονικοποίησης στα καπιταλιστικά πρότυπα, των αποκλεισμών και της εκπειθάρχησής μας. Δεν θα ενσωματωθούμε στο παιχνίδι του παραλόγου που παίζουν στις πλάτες μας κράτος και αφεντικά. 

Επιλέγουμε την κοινωνική ανυπακοή απέναντι στις μπάρες εισόδου-εξόδου, στο ηλεκτρονικό εισιτήριο και σε κάθε σύστημα ελέγχου και αποκλεισμών. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες και υπερασπιζόμαστε όσους-ες δεν μπορούν, δεν θέλουν ή συνειδητά αρνούνται να πληρώσουν το όποιο κόμιστρο, κρατώντας ανοιχτές τις μπάρες, αντιδρώντας σε οποιαδήποτε απόπειρα κρατικής καταστολής ή κοινωνικού κανιβαλισμού μεταξύ των «από κάτω». Απομονώνουμε τους ελεγκτές, τους σεκιουριτάδες και στεκόμαστε από κοινού απέναντι τους. Σαμποτάρουμε τα μηχανήματα ελέγχου, καταγραφής και αποκλεισμών των μετακινήσεών μας μέσα στην πόλη ανοίγοντας περάσματα για μια ζωή χωρίς μπάρες, φράχτες και πλαστούς διαχωρισμούς ανάμεσα μας. 

 ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΩΝ 

Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

Παρασκευή 08/12, 8:30μμ, στο Ρεσάλτο: Μεταφράσεις του κράτους σε συριακό έδαφος

Την Παρασκευή 08/12 στο Ρεσάλτο, στις 8:30μμ, θα πραγματοποιηθεί παρουσίαση και συζήτηση, πάνω στο βιβλίο της μεταφραστικής ομάδας "the ajanib project": "Μεταφράσεις του κράτους σε συριακό έδαφος: συλλογή κειμένων για τη Rojava και το Ισλαμικό Κράτος".

Το βιβλίο είναι διαθέσιμο σε έντυπη μορφή στο στέκι, ενώ η ηλεκτρονική του μορφή είναι ανεβασμένη στο blog του στεκιού.

 

(από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)
 

Οι σκέψεις που κατατίθενται στα κείµενα αυτής της συλλογής επιδιώκουν να µιλήσουν για αυτά τα οράµατα από µια κριτική σκοπιά, καθώς µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο επικρατεί σύγχυση σχετικά µε το καθεστώς που επικρατεί ειδικά στη Rojava και το οποίο χαρακτηρίζεται «επαναστατικό» από πολλές και διαφορετικές πλευρές, µε διαφορετικά κίνητρα και επιδιώξεις. Η παρούσα έκδοση φιλοδοξεί να συµβάλλει, κατά το δυνατόν, στη διεξαγωγή αυτής της συζήτησης µε καλύτερους όρους. Παρόλο που δεν θα συνυπογράφαµε κάθε θέση που µπορεί να εκφράζεται στα επτά κείµενα που µεταφράστηκαν και συµπεριλαµβάνονται στην παρούσα έκδοση, για εµάς είναι αναγκαίο να µπορέσουµε να κατανοήσουµε τις εκεί διεργασίες προκειµένου να διακρίνουµε τις όποιες ρήξεις λαµβάνουν χώρα, αλλά και τις ιδεολογίες µε τις οποίες νοµιµοποιείται η αποκατάσταση νέων σχέσεων κυριαρχίας και η ανάδυση νέων κρατικών σχηµατισµών.

[...] Στην εποχή µας, που ελάχιστα προσφέρεται για επαναστατική εσχατολογία, πέρα από οποιαδήποτε ανάλυση των όποιων επαναστατικών σκιρτηµάτων στους αγώνες, πέρα από οποιαδήποτε κατονοµασία της αντεπανάστασης που τους αντιπαρατίθεται, χρειάζεται να ενδιαφερθούµε για τη συγκρουσιακή πορεία του καπιταλισµού, τις κρίσεις που φέρει η αναπαραγωγή του, καθώς και για τις εξεγέρσεις που προκαλεί και θα εξακολουθήσει να προκαλεί. Γιατί, ναι µεν οι σηµερινές εξεγέρσεις και οι σηµερινοί αγώνες δεν θα παραγάγουν κατά µηχανικό τρόπο επαναστατικές προοπτικές, αλλά µόνο µέσα σε αυτές τις στιγµές και στη βάση των πρακτικών που αναπτύσσονται εκεί θα µπορέσει ίσως να αναδυθεί ξανά η επαναστατική προοπτική.

Μεταφράσεις του κράτους σε συριακό έδαφος: συλλογή κειμένων για τη Rojava και το Ισλαμικό Κράτος

Για να κατεβάσετε το βιβλίο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

Το βιβλίο Μεταφράσεις του κράτους σε συριακό έδαφος: Συλλογή κειμένων για τη Rojava και το Ισλαμικό Κράτος, εκδόθηκε σε 500 αντίτυπα στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2017 και διανέμεται χωρίς αντίτιμο. Δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους πνευματικά δικαιώματα. Η έκδοση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα για κινηματική χρήση. Για επικοινωνία: ajanib@espiv.net

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ EΜΑΣ

Συναντηθήκαμε αρχές του ‘16, προερχόμενες από λίγο-πολύ κοντινές διαδρομές, αναζητώντας στη λεγόμενη ξενόγλωσση βιβλιογραφία την πληρέστερη κατανόηση της συγκρουσιακής πραγματικότητας γύρω μας. Μπορούσε μια ομάδα μεταφράσεων να βοηθήσει τον εαυτό της, καθώς και τους συντροφικούς κύκλους από τους οποίους προέρχονταν τα μέλη της, αναδεικνύοντας την καθ’ όλα διεθνή διάσταση μιας συνθήκης και φωτίζοντάς τη από μια οπτική γωνία διαφορετική από τη δικιά μας εδώ; Μετά από κάποιες συζητήσεις πειστήκαμε πως το σχέδιό μας απαντάει σε μια πραγματική ανάγκη κι ας φαίνονται οι εσωτερικές δυσκολίες σχεδόν μεγαλύτερες από τα εξωτερικά εμπόδια. Θέλαμε να ξεκινήσουμε ένα νέο εγχείρημα, αλλά η αλήθεια είναι πώς δεν ξέραμε ακριβώς από πού, γιατί πρώτα και κύρια έπρεπε να καταπολεμήσουμε την αίσθηση ότι ζούμε σε μια συνθήκη που συνεχώς μας υπερβαίνει. Γι’ αυτό και επιβεβαιώσαμε πως η άνευ όρων πραγματοποίηση του μεταφραστικού μας project περνάει αναγκαστικά μέσα από την εναντίωση στο υπάρχον. Και αυτό ήταν κάτι που επιθυμούσαμε...

Ως Σύντροφοι/ισσες από Ρεσάλτο, Θερσίτη and friends... ξεκινήσαμε διερευνητικά με την έκδοση «Μετανάστευση, προσφυγιά και εργασία», μετάφραση ενός κειμένου της ομάδας Wildcat πάνω στην ιστορία της υποδοχής μεταναστών στη Γερμανία, η οποία διανεμήθηκε χέρι με χέρι, και πάντα χωρίς αντίτιμο, σε κοντινούς συντρόφους και συντρόφισσες. Αποτιμώντας το πρώτο μας αυτό βήμα είναι αλήθεια πως μας προέκυψε η διάθεση να συζητήσουμε περισσότερο μεταξύ μας, πως η μετάφραση και η τεχνική συζήτηση από μόνες τους δεν αρκούν. Σε διαδοχικές απογευματινές συναντήσεις καταβλήθηκε ειλικρινής προσπάθεια να συνδυαστούν, σε μια πετυχημένη συνταγή, οι αναρχικές/αντιεξουσιαστικές αναφορές με ένα οργανωτικό σχήμα που θα διατηρεί τα συναισθηματικά χαρακτηριστικά της παρέας και τη δέσμευση της πολιτικής ομάδας· το γλυκό πέτυχε μόνο όταν η έμφαση πέρασε από την αναζήτηση ταυτότητας στην επιδίωξη μιας διαδικασίας συζήτησης που να μας ικανοποιεί. Και νομίζουμε ότι τα καταφέραμε.

Μπορεί, για ένα εκδοτικό project σαν το δικό μας, να αποτελέσει εγγενή παράγοντα αποσταθεροποίησης η προνομιακή αναφορά στον πλανητικό χαρακτήρα των εξουσιών και των ανταγωνισμών που γεννούν; Πόσο μπορεί να υποτεθεί ότι οι αιτίες που δημιούργησαν αυτό το project βρίσκονται «έξω» από αυτό; Όσο παύει να είναι ξένος για εμάς ο κόσμος των εξουσιαστών ̇ όσο αρνούμαστε να δεχτούμε ότι υπάρχουν μίση και επιθυμίες, ανταγωνισμοί και ήττες, που μας αφορούν εκεί «έξω», όπου κι αν είναι αυτό̇ όσο παύουμε να αντιλαμβανόμαστε το «ξένο» ως οικείο, όσο εσωτερικεύουμε τη χιλιομετρική απόσταση και την αναπαράγουμε θεωρητικά ως διαχωρισμό. Ρίχνοντας φως στην προλεταριακή συνθήκη, ajanib λοιπόν, το όνομα των απάτριδων Κούρδων που ζούσαν στη Συρία χωρίς υπηκοότητα, χωρίς δικαίωμα κατοχής ιδιοκτησίας κ.α. αντιστρέφοντάς το και νοηματοδοτώντας το με τις δικές μας προθέσεις. Ο αντικρατισμός των οποίων θα παρέμενε εικονικός, αν δεν επεδίωκε να αναμετρηθεί με το τι συνεπάγεται πραγματικά η κατάρρευση ενός κράτους και η δημιουργία νέων υπό συνθήκες πολέμου.

the ajanib project

Αθήνα, Μάρτιος 2016

Μπροσούρα για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008

Η μπροσούρα για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 «πριν-τότε-μετά», αποτέλεσε την εισήγηση σχετικής εκδήλωσης, η οποία πραγματοποιήθηκε στο ΡΕΣΑΛΤΟ στις 7/12/2012 από πρωτοβουλία συντρόφων/ισσών του στεκιού, τυπώθηκε τον Απρίλη του 2013 σε 2000 αντίτυπα και διακινήθηκε σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις, εκδηλώσεις και συνελεύσεις, χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

Ακολουθούν ενδεικτικά αποσπάσματα και ολόκληρη η μπροσούρα σε ηλεκτρονική μορφή: 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΩΝ 

Η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 ήταν η μεγαλύτερη κοινωνική- ταξική εξέγερση από καταβολής του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η γεωγραφική της διασπορά άγγιξε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, η αριθμητική συμμετοχή ήταν τεράστια, η σύνθεση των υποκειμένων εξαιρετικά πλατιά, η ποικιλομορφία δράσεων, επιθετικότητας, συλλογικοποίησης και «αντι-δομών» που εμφανίστηκαν ήταν πρωτόγνωρη. Κι αυτή η εξέγερση δεν άφησε πίσω της προσωπικότητες, νέες ηγετικές φυσιογνωμίες, νέες δυνατότητες εξουσιαστικής αφομοίωσης, διευθέτησης και διαχείρισης. Η φωνή και οι επιδιώξεις της δε χώρεσαν, δεν ενσωματώθηκαν και δεν καλουπώθηκαν σε αιτήματα.
Οι κοινωνικές ιδιότητες και πολιτικές ταυτότητες του παρελθόντος ρευστοποιήθηκαν μέσα στο καμίνι της εξέγερσης, δημιουργώντας το έδαφος για πολυεπίπεδες νέες κοινωνικές διασταυρώσεις και συμπράξεις, με μοναδική προϋπόθεση τον ακηδεμόνευτο, αδιαμεσολάβητο και ανεξούσιο χαρακτήρα των συνευρέσεων. Μια νέα «ταυτότητα» δημιουργήθηκε, αυτή του εξεγερμένου, που χαρακτηριζόταν από την εχθρότητα για την αστυνομία, κάθε μορφή εξουσίας και διαμεσολάβησης (θεσμικούς φορείς, κόμματα, εργατοπατέρες, ΜΜΕ). Από την άρνηση συνδιαλλαγής με οποιοδήποτε κομμάτι του καθεστωτικού στερεώματος, αριστερό, κεντρώο ή δεξιό. Από την αντικατάσταση της λογικής των αιτημάτων και των διεκδικήσεων με τον λόγο και την πράξη της δημιουργικής καταστροφής. Από την εγκαθίδρυση των αξιών της συντροφικότητας, της αμοιβαιότητας, της αλληλεγγύης, της χαριστικότητας, ως θεμελιωδών τρόπων συγκρότησης ενός νέου είδους κοινωνικότητας και σχέσεων. Μια «ταυτότητα» που δεν ήρθε να ταξινομήσει αλλά να ενοποιήσει, αμφισβητώντας τους επιβαλλόμενους ρόλους κοινωνικοποίησης και κανονικοποίησης που διαχωρίζουν και ιεραρχούν [...] 

Η ΑΝΤΙ-ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΚΕΔΩΝ ΤΟΥ 

[…] Ο βασικότερος λόγος, πέρα από τις εκτεταμένες συγκρούσεις και τη διάχυτη αμφισβήτηση, που η εξέγερση αυτή πολεμήθηκε τόσο λυσσαλέα από όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του καθεστώτος (δημοσιογράφους κάθε απόχρωσης, «ανθρώπους του πνεύματος» ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος, καθηγητές πανεπιστημίων, αριστερούς «διανοητές») ήταν γιατί δε σχετίζονταν με κάποια βελτίωση, καλλωπισμό ή εξωραϊσμό του συστήματος αλλά με τη συνολική καταστροφή του. Το εξεγερτικό Συμβάν δε στάθηκε σε κάτι επιμέρους αλλά αμφισβήτησε το όλον, χωρίς διεκδικήσεις απέναντι σε κάποια εξουσία, χωρίς συνδιαλλαγή, χωρίς ανάδειξη ηγετών, χωρίς επιδίωξη για κάποια αλλαγή. Ήταν το ίδιο η αλλαγή, η σύζευξη καταστροφής και δημιουργίας, η επίθεση στο παλιό και η γέννηση του καινούργιου […] 

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΚΒΑΛΑΝΕ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ 

[…] Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι η εξέγερση επιβεβαίωσε κάποιες αντιλήψεις στο εσωτερικό του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος και διέψευσε κάποιες άλλες. Διαψεύστηκαν για παράδειγμα οι αντιλήψεις που υποστήριζαν ότι τα πάντα είναι ελεγχόμενα, ότι η χειραγώγηση και ο έλεγχος πάνω στους ανθρώπους είναι τόσο ισχυρά που πλέον καθιστούν την εξέγερση ανέφικτη, ότι η κοινωνία είναι νεκρή, πλήρως ενσωματωμένη στο πολιτισμό της εξουσίας, της ιδιοκτησίας, του εμπορεύματος. 
Ο Δεκέμβρης απέδειξε πως η εξέγερση είναι εφικτή, πως η κοινωνική εξέγερση είναι εφικτή. Και κατ’ επέκταση πως το όραμα-πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης δεν είναι ούτε ανέφικτο ούτε ανεδαφικό. 
Παρόλα αυτά, αν και στον Δεκέμβρη εκβάλανε κοινωνικές διεργασίες πολλών ετών, η εξέγερση σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε γραμμικό αποτέλεσμά τους. Ήταν μάλλον ένα σημείο ασυνέχειας, μια τομή στα αγωνιστικά-εξεγερτικά δεδομένα και η μήτρα γέννησης νέων πολυεπίπεδων και εμπλουτισμένων δυνατοτήτων και προοπτικών.

Δεν είναι τυχαίο που την εξεγερτική άμπωτη από τους δρόμους και τις συγκρούσεις ακολούθησε μια διάχυση του «πνεύματος του Δεκέμβρη» σε μια πλημμυρίδα νέων συλλογικών εγχειρημάτων που ξεπήδησαν μέσα στο επόμενο διάστημα, αποτελώντας κατά μία έννοια τη «φάση της δημιουργίας» (ή αλλιώς της «ανοικοδόμησης») μετά τη «φάση της καταστροφής». Σε πείσμα των καθεστωτικών κάθε απόχρωσης που λασπολογούσαν την εξέγερση ως εκδήλωση μιας «βουβής οργής» χωρίς περιεχόμενο και προσανατολισμό. 

Η ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ 

Ο Δεκέμβρης δεν είναι ταινία που ξαναπαίζεται. Δεν πρόκειται να επαναληφθεί ούτε υπάρχει λόγος να τον αναπολούμε με μια ματιά, μια θύμηση και ένα συναίσθημα που μένει προσκολλημένο στο παρελθόν. Ούτε από την άλλη μπορεί να σβήσει από την ιστορική και κοινωνική μνήμη ή να μετατραπεί σε μουσειακό είδος, σε ένα φολκλόρ της σύγκρουσης. Ζει μέσα στον διαρκή αγώνα για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από τα δεσμά της εξουσίας, για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, κοινοκτημοσύνης. Και μεταλαμπαδεύεται σε κάθε επιλογή ρήξης με τους δυνάστες και το σύστημα εκμετάλλευσης τους. Γιατί είναι η σύγκρουση με το σύστημα εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και υποταγής, τα συμφέροντα και τους προασπιστές του, που ανοίγει περάσματα και αφήνει ανοιχτό τον ορίζοντα της κοινωνικής επανάστασης, του κοινωνικού και ατομικού αυτοκαθορισμού, του ελευθεριακού-εξισωτικού μετασχηματισμού κάθε πτυχής και σχέσης της καθημερινής ζωής.
Άλλωστε, όπως σωστά είχε γραφτεί στους τοίχους της μητρόπολης τις μέρες του Δεκέμβρη και έχει ειπωθεί πολλές φορές από τότε: η εξέγερση δεν ήταν απάντηση ήταν ερώτηση. Ερώτηση για τον τρόπο που βλέπουν οι «από κάτω» την αστυνομική βαρβαρότητα, την κρατική επιβολή, την καπιταλιστική ερημοποίηση. Ερώτηση για τον τρόπο που βλέπουν τον ίδιο τους τον εαυτό, τις σχέσεις τους, τις κοινωνικές τους «ιδιότητες», τις πολιτικές τους «ταυτότητες», την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητά τους, τις αρνήσεις και τις καταφάσεις τους, τη συγκρουσιακότητα και τη δημιουργικότητά τους, τις δυνατότητές τους να συναντηθούν και να συμπράξουν χωρίς ηγέτες, ειδικούς και μεσολαβητές, να γεννήσουν το καινούργιο, τον συλλογικό τόπο που δεν (θα) υπάρχει πια εξουσία, ιεραρχία, εκμετάλλευση, διαχωρισμοί και κοινωνικές διακρίσεις. Κι αυτή η ερώτηση παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ.

Η μπροσούρα σε μορφή pdf