Ενημέρωση για την πορεία ενάντια στον ρατσισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό 26/11 στα Ταμπούρια

250 σύντροφοι και συντρόφισσες διαδηλώσαμε το Σάββατο 26/11 στα Ταμπούρια, από την Πλ. Λαού στο Κερατσίνι μέχρι το παλιό 4ο γυμνάσιο στην οδό Σπάρτης στον Πειραιά, ενάντια στον ρατσισμό, τον κοινωνικό εκφασισμό και κανιβαλισμό. Αιτία αποτέλεσε η ρατσιστική αντίδραση μερίδας κατοίκων (μάζεμα υπογραφών, συγκέντρωση έξω από το πρώην γυμνάσιο, παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο Πειραιά) στην προοπτική δημιουργίας ξενώνα 20 ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων/μεταναστών από την ΜΚΟ Praksis στο κτίριο του πρώην γυμνασίου και την εμφάνιση προς στήριξή τους φασιστικών συμμοριών.
Η πορεία κινήθηκε μέσα στις γειτονιές, είχε παλμό, μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα, γράφτηκαν συνθήματα, πατήθηκαν στένσιλ, πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια, υπήρξαν διάφορα θετικά σχόλια και διάλογοι με κατοίκους της γειτονιάς και μία περίπτωση αντεγκλήσεων από την πλευρά των «αγανακτισμένων».
Τις προηγούμενες μέρες, πέρα από τους κεντρικούς άξονες της περιοχής, όλοι οι δρόμοι σε μια μεγάλη περίμετρο από το πρώην γυμνάσιο είχαν αφισοκολληθεί κολώνα-κολώνα και είχε μοιραστεί το κείμενο που καλούσε στην διαδήλωση χέρι-χέρι και πόρτα-πόρτα.
Τα φασιστοειδή (τόσο η «επίσημη» οργάνωση της χρυσής αυγής όσο και κάποιοι «αυτόνομοι» νεοναζί που στην πραγματικότητα είναι παράρτημα της χ.α.) θέλοντας να εκφοβίσουν τον κόσμο του αυτοοργανωμένου και ακηδεμόνευτου αγώνα και να εμπεδώσουν ένα κλίμα ρατσισμού, βαρβαρότητας και κοινωνικού κανιβαλισμού, εξαπέλυσαν διαδικτυακές απειλές, έγραψαν με σπρέι την πρόσοψη του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ, ενώ μία ημέρα πριν την διαδήλωση κλιμάκιο της χ.α. με επικεφαλής τον αρχιτραμπούκο βουλευτή τους στην Β' Πειραιά Λαγό, πέρασε από τα καταστήματα της περιοχής ρωτώντας αν θέλουν την προστασία της χ.α.
Από την πρώτη στιγμή, ήταν σαφές ότι το διακύβευμα δεν ήταν ο ξενώνας ως κτιριακή υποδομή αλλά ο διωγμός ή η υποδοχή των ανήλικων ασυνόδευτων προσφύγων και ευρύτερα ο ρατσιστικός αποκλεισμός των μεταναστών ή η αλληλεγγύη απέναντί τους. Για αυτό το κεντρικό σύνθημα της αφίσας και του κειμένου ήταν: ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΟΧΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.
Από την άλλη, έχει σημασία να αναφέρουμε πως καμία συμπάθεια δεν τρέφουμε για την Praksis ή όποια άλλη Μ.Κ.Ο. Δεδομένου ότι πρόκειται για οργανώσεις που είναι τμήμα του διευρυμένου κράτους, της ονομαζόμενης «κοινωνίας των πολιτών», με κεντρικό τους ρόλο τη διαχείριση των λεγόμενων «ευπαθών ομάδων», οι οποίες εμφανίστηκαν δυναμικά στο προσκήνιο ως παράμετρος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, των «ανθρωπιστικών πολέμων» και της βιοπολιτικής διαχείρισης κάθε είδους κρίσεων, τα τελευταία 30 χρόνια του συστημικού περάσματος από το «κράτος πρόνοιας» στο «κράτος ασφάλειας». Ενώ στην περίπτωση των προσφύγων/μεταναστών αποτελούν το ευαίσθητο-ανθρωπιστικό προσωπείο της κατασταλτικής αντιμετώπισης των εκτοπισμένων.
Ο αγώνας ενάντια στον μισανθρωπισμό, τον ρατσισμό, τον κοινωνικό συντηρητισμό, εκφασισμό και κανιβαλισμό όπως και ενάντια στα οργανωμένα φασιστοειδή θα συνεχιστεί σε όλα τα επίπεδα. Έχει ήδη γίνει σαφές από μερίδα κατοίκων ότι εξαπατήθηκαν σχετικά με την υπογραφή τους. Δεν τους δόθηκε κάποιο συγκεκριμένο κείμενο προς υπογραφή αλλά υπέγραψαν σε λευκό χαρτί βάσει παραπλανητικών ή ψευδών αναφορών σχετικά είτε με την χρήση του κτιρίου (hot spot) είτε τη σύνθεση των "φιλοξενούμενων" είτε τον αριθμό των ασυνόδευτων ανήλικων. Επιπλέον, οι περίπου τριακόσιες υπογραφές προέκυψαν επειδή ένα μέλος μίας οικογένειας δήλωνε και υπέγραφε και για άλλους 3-4 συγγενείς του, όπως προκύπτει και από τους γραφικούς χαρακτήρες στη λίστα υπογραφών.
Αν υπάρχει κάποια θετική πιθανότητα και προοπτική στις γραμμές των υποτελών τάξεων και σε γειτονιές σαν τις δικές μας, που είναι ιστορικά προσδιορισμένες ως περιοχές απόκληρων (προσφύγων/μεταναστών, εργατών, ανέργων, αποκλεισμένων), αυτό είναι το ενδιαφέρον για τον διπλανό, η αλληλοβοήθεια, η συλλογικοποίηση, ο αγώνας ενάντια στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, κάθε είδους σκοταδισμό και δεσποτισμό.

Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

Σάββατο 26/11, 12:00, Πλατεία Λαού (Ταμπούρια, Κερατσίνι): Πορεία αντιπληροφόρησης ενάντια στον ρατσισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό

Το ερχόμενο Σάββατο 26 Νοεμβρίου, στις 12μμ, στην Πλατεία Λαού (Ταμπούρια), οι δύο τοπικές αυτοοργανωμένες συλλογικότητες του Κερατσινίου (Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας & Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ) καλούν σε πορεία αντιπληροφόρησης ενάντια στον ρατσισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό.

Ακολουθεί η αφίσα του καλέσματος και το κείμενο αντιπληροφόρησης που μοιράζεται στις γειτονιές του Κερατσινίου:

ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΟΧΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ

Μια επικίνδυνη κατάσταση που θυμίζει τα ρατσιστικά παραληρήματα στη Χίο έως τις πρόσφατες εμπρηστικές επιθέσεις στον προσφυγικό καταυλισμό του νησιού, επιχειρείται να στηθεί στην περιοχή μας και πιο συγκεκριμένα στα Ταμπούρια.

Το κτίριο του παλιού 4ου Γυμνασίου Πειραιά, ιδιοκτησίας ιδιώτη, στην οδό Σπάρτης και Γυθείου, στην πίσω πλευρά του Θεμιστόκλειου γυμναστηρίου, που 13 χρόνια τώρα δεν είχε καμία χρήση, ενοικιάστηκε από την ΜΚΟ Praksis με σκοπό τη μετατροπή του σε ξενώνα φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων/μεταναστών, 18 έως 22 ατόμων. Με την έναρξη των εργασιών στο κτίριο, καταστηματάρχες και κάτοικοι των γύρω δρόμων, πληροφορούμενοι τη νέα χρήση του κτιρίου, «αγανάκτησαν» και άρχισαν να αναζητούν περιφερειακούς λόγους για να ακυρώσουν τόσο τα έργα όσο και την ενοικίαση. Άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές, αναζήτησαν πολεοδομική άδεια για τις εργασίες, αν έχει γίνει έλεγχος στατικότητας του κτιρίου, προχώρησαν σε μήνυση για πολεοδομικές παραβάσεις και κάλεσαν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτίριο το πρωί της Πέμπτης 17 Νοέμβρη (τυχαία η επιλογή μέρας πάνω στην επέτειο του Πολυτεχνείου;). Ο λόγος που διατύπωσαν στο κάλεσμά τους (παρότι έχουν υπάρξει και παραπλανητικές αναφορές για δημιουργία HOT SPOT) δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τα μισάνθρωπα και ρατσιστικά τους κίνητρα: “ΟΧΙ ΞΕΝΩΝΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ”. Ενώ στο σημείο συγκέντρωσης (στην οποία οι κάτοικοι δεν ξεπέρασαν τα 30 άτομα) πρώτοι στήθηκαν κάποιοι "αυτόνομοι" εθνικοσοσιαλιστές και η νεοναζιστική συμμορία χρυσή αυγή, που κουβάλησε και περιφερόμενους "κάτοικους" από τα μανιάτικα, την Αγ. Σοφιά μέχρι και το Πέραμα, για να δηλώσουν την «αγανάκτησή» τους με ρατσιστικούς οχετούς. Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν επίσης αθροιζόμενοι στο ρατσιστικό συρφετό, ο βουλευτής Α’ Πειραιά της ΝΔ Κώστας Κατσαφάδος, δημοτικοί σύμβουλοι της ΝΔ στο δήμο Πειραιά και ο αντιδήμαρχος Πειραιά Σιγαλάκος, υπεύθυνος για θέματα πολεοδομίας, που τους υποσχέθηκε ότι το θέμα θα τεθεί στο δημοτικό συμβούλιο.

Δε θα τοποθετηθούμε άλλη μια φορά για όσα είναι πλέον γνωστά και αυτονόητα στους πάντες. Για την κλιμάκωση των πολέμων, της λεηλασίας, των γεωπολιτικών και οικονομικών ανταγωνισμών σε ολόκληρο τον πλανήτη, μεταξύ των μπλοκ κυριαρχίας αλλά και επιμέρους κρατών και τις συγκεκριμένες ευθύνες του ελληνικού κράτους που συμμετέχει στο δυτικό μπλοκ κυριαρχίας (ΝΑΤΟ, ΕΕ). Για τον εκτοπισμό και την καταναγκαστική φυγή ολόκληρων πληθυσμών, ανάμεσά τους και πολλών παιδιών χωρίς κάποια συνοδεία. Για τους φράχτες, τα πλωτά και χερσαία σώματα συνοριοφυλακής, τους στρατούς και τις αστυνομίες που ορθώνουν απέναντί τους οι ίδιοι μηχανισμοί και συμφέροντα που τους εκτόπισαν. Για τα όλο και πιο επικίνδυνα περάσματα που τους υποδεικνύουν τα κυκλώματα διακινητών που θρέφονται και θησαυρίζουν από τις πολιτικές των σφραγισμένων συνόρων, με αποτέλεσμα περισσότερους/ες από 4.500 πνιγμένους μετανάστες και μετανάστριες μέσα στο 2016 στη Μεσόγειο, πολλοί/ες εκ των οποίων στο Αιγαίο. Για τις κρατικές αντιμεταναστευτικές πολιτικές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή "φιλοξενίας", την προώθηση της ισλαμοφοβίας, τον θεσμικό και διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό.

Οι ερωτήσεις και τα σχόλιά μας θα επικεντρωθούν στο συγκεκριμένο. Τι ενοχλεί κάποιους κατοίκους, κρεοπώλες, καφενόβιους, φαρμακοποιούς, προπατζήδες, φουρνάρηδες, ιδιοκτήτες ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, η ύπαρξη 20 ανήλικων προσφύγων/μεταναστών; Θα βρωμάνε; Θα μιλάνε άγνωστες και απεχθείς γλώσσες; Θα έχουν ακατανόητες και ύποπτες συνήθειες; Θα πιστεύουν ενδεχομένως σε άλλο Θεό από τον δικό τους; Θα υποβαθμίσουν τη γειτονιά και πως ακριβώς θα συμβεί αυτό; Θα είναι φορείς μεταδοτικών ασθενειών και από που ακριβώς προκύπτει κάτι τέτοιο; Θα φοβίζουν τα παιδιά τους και με ποιον τρόπο; Θα κάνουν φασαρία και πως το γνωρίζουν εκ των προτέρων;

Ούτε ένα στοιχειωδώς λογικό επιχείρημα δεν έχει ακουστεί. Καθαρός μισανθρωπισμός και ρατσισμός. Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Σημεία των καιρών. Εποχή αποπροσανατολισμού, όπου οι κατατρεγμένοι και ξεριζωμένοι παρουσιάζονται ως εισβολείς. Εποχή έλλειψης συνείδησης για τις αιτίες των κοινωνικών δεινών, ηθικής κατάπτωσης, εξατομίκευσης, κοινωνικού κανιβαλισμού. Εποχή υλικής, πνευματικής και συναισθηματικής φτώχειας.

Στις γραμμές των «από κάτω» επικρατεί σύγχυση και δεν είναι λίγοι αυτοί που αντί να αγωνιστούν κατά των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που ρημάζουν τη ζωή μας, μιλάνε τη γλώσσα των αφεντάδων τους, τη γλώσσα των πλαστών διαχωρισμών και διακρίσεων, τη γλώσσα της ψευδεπίγραφης ενότητας κάτω από την αιματοβαμμένη γαλανόλευκη ή όποια άλλη εθνική σημαία, τη γλώσσα της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού, της πατριδολαγνείας, του εθνοκεντρισμού. Ακόμα και για τις ΜΚΟ η κριτική έχει ουσία και νόημα μόνο όταν γίνεται από ριζοσπαστικής πλευράς, υποδεικνύοντας ότι αποτελούν συστημικό πυλώνα διαχείρισης των προσφύγων/μεταναστών ως το ευαίσθητο-ανθρωπιστικό προκάλυμμα της κατασταλτικής τους αντιμετώπισης.

Δε μασάμε το κουτόχορτο της "εθνικής ενότητας και ομοιογένειας" ούτε αυτό της θρησκευτικής πολιτισμικής ταυτότητας. Δεν παραδίδουμε τη ζωή μας σε κανένα σωτήρα, Θεό, αφέντη. Το "οικείο" και το "ξένο" δεν ορίζονται με εθνικά ή φυλετικά κριτήρια αλλά κοινωνικά και ταξικά. Αν υπάρχει κάποια θετική πιθανότητα και προοπτική για τις γειτονιές μας, που είναι ιστορικά προσδιορισμένες ως περιοχές απόκληρων (προσφύγων/μεταναστών, εργατών, ανέργων, αποκλεισμένων), αυτό είναι το ενδιαφέρον για τον διπλανό, η αλληλοβοήθεια, η συλλογικοποίηση, ο αγώνας ενάντια στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, κάθε είδους σκοταδισμό και δεσποτισμό. Καμία εξουσία φίλος μας, κανένας καταπιεσμένος εχθρός μας. Ο ρατσισμός είναι των α-νόητων ο πολιτισμός.

ΠΙΣΩ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΠΟΡΕΙΑ, Σάββατο 26/11, 12.00, Πλ. Λαού

Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

Φεμινιστική πορεία ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού

αναδημοσίευση από το athens.indymedia:

θέλουμε να είμαστε ελεύθερες - όχι γενναίες (το συλλογικό κείμενο για την πορεία σε pdf)

θέλουμε να είμαστε ελεύθερες – όχι γενναίες

Ένα χρόνο πριν μαζευτήκαμε φεμινιστικές ομάδες και άτομα και οργανώσαμε μικροφωνική στο θησείο με αφορμή το βιασμό μιας γυναίκας, αντιδρώντας στη σεξιστική βία που δεχόμαστε όλες καθημερινά. Κανένας βιασμός δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Σήμερα κατεβαίνουμε στο δρόμο για να φωνάξουμε πως πίσω από αυτά υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα: η κουλτούρα του βιασμού.

Η κουλτούρα του βιασμού είναι απόρροια της συνολικής πατριαρχικής κουλτούρας και είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Μαθαίνουμε από μικρές να ζούμε και να επιβιώνουμε μέσα σε αυτή. Είναι σε κάθε σεξιστικό αστείο, στη tv, στη μουσική, στη νομοθεσία, στο δρόμο, στις λέξεις και στις συμπεριφορές. Ωστόσο, είναι τις περισσότερες φορές άρρητη, συγκαλυμμένη, ένα κοινό μυστικό.

Η κουλτούρα του βιασμού δεν είναι ένα θεωρητικό σχήμα. Είναι η καθημερινή βιωμένη εμπειρία μας. Θίγει όλα τα σώματα που δεν ανήκουν στις κυρίαρχες αρρενωπότητες. Στο δρόμο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ψιτ ψιτ, τα «τι…είσαι εσύ;», το κλείσιμο του ματιού, το σφύριγμα, το χούφτωμα στο λεωφορείο και ό, τι άλλο νιώθει ο καθένας ότι «δικαιούται». Στο σχολείο πρέπει να φροντίζουμε μην μας πουν «παρθένες», αλλά ούτε και «εύκολες». Στα σπίτια μας, οι σύζυγοι/γκόμενοι μπαίνουν πάντα πρώτοι πριν τις δικές μας επιθυμίες, οι θείοι ή οι οικογενειακοί “φίλοι” θα απλώσουν χέρι και κανείς δε θα το μάθει, γιατί «τα εν οίκω μη εν δήμω» και η ντροπή πρέπει να είναι πάντα δική μας. Στη δουλειά, τα αφεντικά ή ο πέφτουλας συνάδελφος, αυτός που μας υποτιμά, κάνει σεξιστικά σχόλια και εμείς πρέπει να το βουλώνουμε και να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε δουλειά. Κρύβεται στα σεξιστικά σχόλια, στις υποδείξεις για το πώς να παρκάρουμε. Όταν εμφανίζονται αυτόκλητοι ιππότες να πουν «μην ενοχλείς την κοπέλα» – οι ίδιοι τύποι που σχολιάζουν και βαθμολογούν τα σώματά μας σαν να είμαστε αντικείμενα, ή που πιστεύουν ότι μια λεσβία θα «έστρωνε» αν είχε τον κατάλληλο σις στρεητ εραστή. Ο καθένας θεωρεί ότι έχει λόγο για τη σεξουαλικότητά μας, καθώς και δικαίωμα πάνω στο σώμα μας και τη συμπεριφορά μας – μας λένε να χαμογελάμε πιο συχνά, να μην είμαστε στριφνές, ξινές, υπερβολικές.

Η “σωστή γυναίκα” είναι ένα ακατόρθωτο ιδανικό, φτιαγμένο από αντιφάσεις και αντρικές φαντασιώσεις. Πρέπει να είναι ωραία αλλά και συνετή, περιποιημένη αλλά όχι και παστωμένη, γατούλα αλλά όχι τσούλα , έμπειρη αλλά χωρίς να έχει πάει με πολλούς κοκ. Ό, τι παρεκκλίνει από αυτά τα στερεότυπα είναι αντικείμενο χλευασμού, παραβίασης, τιμωρίας ή καθίσταται αόρατο (δεν υπάρχεις αφου δε σε κοιτάζω/ σχολιάζω/ παραβιάζω). Αλλά και ό,τι συγκλίνει στα περισσότερα αυτά τα πρότυπα δε γλιτώνει από τα παραπάνω. Αντίστοιχα, ο “σωστός άντρας”, άλλο ένα ιδανικό, σύμφωνα με την πατριαρχία πρέπει να είναι δυνατός,ενεργητικός, κυνηγός θαρραλέος, με ασυγκράτητες ορμές – που πρέπει και δικαιούται να τις εκτονώνει. Το χτίσιμο αυτής της αρρενωπότητας αρχίζει από πολύ νωρίς, με υποδείξεις και παραινέσεις ενός ολόκληρου κοινωνικού περιβάλλοντος, το οποίο φωνάζει «οι άντρες δεν κλαίνε», «δείξε ποιος είναι ο άντρας», και παράλληλα συναινεί ή κάνει τα στραβά μάτια όταν οι άντρες καταφεύγουν στην έμφυλη βία για να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία τους. Ταυτόχρονα, η ευθύνη για ό, τι μας συμβαίνει πέφτει πάνω μας. Φταίει το προκλητικό ντύσιμο, το φλερτάρισμα, το μέρος και η ώρα που κυκλοφορούμε, ότι ήπιαμε παραπάνω, ότι θέλαμε να κάνουμε σεξ και μετά αλλάξαμε γνώμη. Αλλά ποτέ δε φταίει αυτός που απλώνει το χέρι του, που ποτέ δε ρωτάει, που…που…

Ο φόβος σχετικά με το βιασμό, πέρα από δικαιολογημένος, συνιστά λειτουργικό στοιχείο της κουλτούρας του βιασμού. Εκπαιδευόμαστε απο μικρά να φοβόμαστε την πιθανότητα του βιασμού και αυτό μας κρατά πειθαρχημένες. Ο φόβος, έχει διαδραματίσει τόσο καθοριστικό ρόλο στην κοινωνικοποίησή μας, ώστε ξέρουμε πότε να υιοθετούμε στρατηγικές προφύλαξης. Να κουμπώσουμε την ζακέτα για να μην μας προσλάβει το αντρικό ραντάρ ως “αποκαλυπτικά” ντυμένες. Να περιμένουμε να μπει στην πολυκατοικία η φίλη μας που την συνοδεύσαμε σπίτι της, ή να κρατήσουμε τον αριθμό του ταξί.

Οι βιασμοί δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, δε συμβαίνουν κάτω από ειδικές συνθήκες, ούτε οι βιαστές είναι ράτσα ειδική. Στο δημόσιο λόγο χαρακτηρίζονται ως «δράκοι», εμείς όμως ξέρουμε πως είναι άντρες καθημερινοί: πατεράδες, σύζυγοι, γείτονες, γκόμενοι, συμφοιτητές, καθηγητές, συμμαθητές, συνεργάτες, αφεντικά, σύντροφοι. Είναι οι άντρες της διπλανής πόρτας – όχι «τέρατα». Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι στα μμε συχνά παρουσιάζονται ως ψυχικά ασθενείς, «ανώμαλοι», μετανάστες, φυλετικά και θρησκευτικά Άλλοι. Έτσι ο βιασμός γίνεται αφορμή για αναπαραγωγή ρατσιστικού λόγου και η ευθύνη ανήκει πάντα κάπου «αλλού», όχι στην μάτσο ελληνική πατριαρχική κουλτούρα.

Για να μην παραμένει η αντιμετώπιση της κουλτούρας του βιασμού μια μοναχική διαδικασία, συζητάμε μεταξύ μας για όλα αυτά, ανακαλύπτουμε πολλά κοινά σημεία, ερχόμαστε πιο κοντά, γινόμαστε πιο δυνατές. Όπως κι αν επιβιώνει το κάθε άτομο μέσα σε αυτό, είναι καλό να ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε μόνες. Είμαστε εδώ η μία για την άλλη. Στηρίζουμε τις εαυτές μας, τις φίλες μας, τις μανάδες μας, τις αδερφές μας, τις γειτόνισσες μας, τις άγνωστες που συναντάμε στο δρόμο μας. Τρανς, σις¹, μετανάστριες, ντόπιες, κορίτσια, αγόρια, τσούλες, χοντρές, ξανθιές, τριχωτές, κάθε ηλικίας, έξω στο δρόμο και μέσα στο σπίτι, όλες μαζί μπορούμε να αντισταθούμε. Μαθαίνουμε να αμυνόμαστε, μαθαίνουμε να το σκάμε, μαθαίνουμε να μιλάμε μεταξύ μας με σεβασμό και να ακούμε τις άλλες. Φτιάχνουμε ομάδες για να διεκδικούμε το χώρο που χρειαζόμαστε.

Διαδηλώνουμε ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού. Τολμάμε να αμφισβητούμε τα έμφυλα αυτονόητα της ετεροκανονικής ματσίλας, της εθνοπατριαρχικής αηδίας. Κι έτσι, έστω και λίγο, αλαφραίνουμε τις έμφυλες αποσκευές που μας φορτώσανε: την ενοχή, τη ντροπή, το φόβο. Δεν θα σταματήσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι και η τελευταία από εμάς να μπορεί να κυκλοφορεί εκεί έξω, όπως η ίδια επιθυμεί. Γιατί κανένας δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος, μέχρι να είμαστε όλες ελεύθερες.

Αθήνα, 12/11/16

Συντονιστικό ατόμων και ομάδων (ΛΟΑ, bra-stards, Μπεφλόνα) ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού

1Cis: άτομα τα οποία αναγνωρίζουν ως φύλο τους, το φύλο που τους έχει αποδοθεί κατά τη γέννησή τους ή καλύτερα, το φύλο που εκφράζουν δεν πάει κόντρα στο φύλο που πιστεύουν οι γονείς και η κοινωνία κ.ο.κ. ότι πρέπει να εκφράζουν, με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του σώματός τους. Τα άτομα που δεν είναι cis ονομάζονται τρανς. Ο όρος χρησιμοποιείται για να αποστιγματίσει τον όρο τρανς. Όταν παραδέχομαι ότι είμαι cis, σημαίνει ότι αποδέχομαι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι cis, και συνεπώς δεν αποδίδω «φυσιολογικότητα» στη δική μου κατάσταση και απαξίωση στη δική τους.

Πηγή:http://tinyurl.com/zgg7y5s

Πληθυσμοί στο Στόχαστρο: 3 Εκδηλώσεις σε Λέσβο/Αθήνα/Θεσσαλονίκη

Οι δύο συλλογικότητες της έκδοσης «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο» (ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης «Musaferat» από τη Λέσβο & Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης από την Αθήνα) συνδιοργανώνουν 3 εκδηλώσεις-συζητήσεις σε Μυτιλήνη, Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων είναι:

Σάββατο 29 Οκτώβρη, Μυτιλήνη – Χατζηγιάννειο Κτίριο Παν. Αιγαίου (Λαδάδικα), 8μμ

Πέμπτη 10 Νοέμβρη, Αθήνα – Α.Σ.Ο.Ε.Ε., 7μμ

Σάββατο 12 Νοέμβρη, Θεσσαλονίκη – Στέκι στο Βιολογικό, 7μμ

Οι εισηγήσεις θα περιλαμβάνουν τοποθετήσεις γύρω από τα περιεχόμενα της διασυλλογικής έκδοσης, η οποία θα διανείμεται στους χώρους των εκδηλώσεων με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

Ακολουθεί το κάλεσμα των εκδηλώσεων, σε μορφή αφίσας.

 

Όσο τα κράτη, ο ενδοκυριαρχικός πόλεμος και η στρατιωτική μηχανή σπέρνουν τον θάνατο, τη φτώχεια και την απελπισία

Όσο οι μετακινούμενοι πληθυσμοί βρίσκονται στο στόχαστρο ενός αστυνομικο-στρατιωτικού συμπλέγματος, με περισσότερους συνοριακούς φραγμούς, νέους μηχανισμούς επιτήρησης και απώθησης, συμφωνίες απελάσεων, εγκλεισμού και καταστολής

Όσο ο φόβος, ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός διαχέονται στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο βαθαίνοντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εξυπηρετώντας τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς

Όσο το δόγμα της ασφάλειας και η ιδεολογία του ανθρωπισμού στήνουν χέρι-χέρι ολοένα και περισσότερους «καλλωπισμένους» χώρους εξαίρεσης ξεριζωμένων ή «περισσευούμενων» πληθυσμών, καταστέλλοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις και την αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη των «από κάτω»

Όσο οι υποτελείς αναμασούν τους κοινωνικούς/ταξικούς διαχωρισμούς και παραμένουν εγκλωβισμένοι στη ματαιότητα και την παραίτηση

Τόσο οι κοινοί αυτοοργανωμένοι αγώνες ντόπιων και μεταναστών θα αποτελούν το μοναδικό ανάχωμα ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον πολιτισμό των συνόρων, των περιφράξεων και της εξατομίκευσης, των εθνών και των εθνικισμών

Μέχρι και την καταστροφή του τελευταίου στρατοπέδου…

Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση): Συλλογικό Μάζεμα Ελιών στο πάρκο τρίτση – Κυριακή 6/11 στις 10:00

αναδημοσίευση από το blog της Κατάληψης Αγρός:

Στα τέλη Σεπτέμβρη, ο δήμος Ιλίου περιφράσσει με ταινία εκτάσεις του πάρκου τρίτση με ελαιόδεντρα και βάζει υπαλλήλους του σε ρόλο σεκιουριτά να τα φυλάνε, βγάζοντας παράλληλα την εξής ανακοίνωση: «Δεν επιτρέπεται η συγκομιδή των ελιών, καθώς προορίζονται για τις ευπαθείς ομάδες του κοινωνικού παντοπωλείου Ιλίου. Ευχαριστούμε για την κατανόηση.»

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φορείς διαχείρισης του πάρκου λειτουργούν ως τσιφλικάδες του, απαγορεύοντας την ελεύθερη πρόσβαση στη συλλογή καρπών και αναθέτοντας τη συγκομιδή τους σε ιδιώτες εργολάβους ή στους -πάντα πρόθυμους!- δημοτικούς υπαλλήλους του δήμου Ιλίου. Πέρα από τα οικονομικά οφέλη που αποκομίζουν με την εμπορική εκμετάλλευση του πάρκου, η απαγόρευση αυτή είναι ένα ακόμη δείγμα του καθεστώτος που προσπαθούν να επιβάλουν: περιφράξεις, τεμαχισμός, επικράτηση των εμπορευματικών σχέσεων και διαμεσολάβηση θεσμικών φορέων (τοπικών ή κρατικών) και ιδιωτών στη σχέση μας με το δημόσιο χώρο και τα ζητήματα που συνδέονται με αυτό.

Είναι όμως η πρώτη φορά που για την απαγόρευση της ελεύθερης συγκομιδής των ελιών μπαίνουν οι χυδαίοι όροι της φιλανθρωπίας. Σε μια μόνιμη συνθήκη “έκτακτης ανάγκης”, όπου μεγάλα κοινωνικά κομμάτια βιώνουν καθημερινά την έντονη φτωχοποίηση, ο ανθρωπισμός γίνεται το καλύτερο εργαλείο διαχείρισης της φτώχειας και διατήρησής της. Εκκλησία, μ.κ.ο., φιλάνθρωπα ιδρύματα εκατομμυριούχων, κρατικά επιδόματα-ψίχουλα σε φτωχούς, αναλαμβάνουν να διαχειριστούν αυτές τις όλο και διογκούμενες ομάδες ανθρώπων. Εκείνοι που συμβάλλουν στη δημιουργία της φτώχειας, εκείνοι αναλαμβάνουν και να τη διαχειριστούν…

Την Κυριακή 23/10 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο πάρκο τρίτση από την κατάληψη Αγρός, ενάντια στη διαχείριση του πάρκου από θεσμικούς φορείς και ιδιώτες. Μαζί με αλληλέγγυες/ους κατεβάσαμε τις ταινίες που απαγόρευαν την πρόσβαση στους ελαιώνες, καλώντας ταυτόχρονα σε συλλογικό μάζεμα των ελιών, κάνοντας σαφές σε όλους ότι το πάρκο δεν είναι τσιφλίκι κανενός δήμου ή φορέα διαχείρισης.

Tην επόμενη κιόλας μέρα, ο δήμος προχώρησε εσπευσμένα σε συγκομιδή των περισσότερων -άγουρων ακόμα- ελιών, κάνοντας «ηλίου φαεινότερη» την εκδικητική του διάθεση απέναντι στην παρέμβασή μας και την προσπάθειά του να μπλοκάρει την καλεσμένη συλλογική δράση μας.

Ενάντια στη διαχείριση και τον έλεγχο του πάρκου και των καρπών του από θεσμικούς φορείς και ιδιώτες

Ο Αγρός, το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση, καλεί κάθε χρόνο όσους/ες επισκέπτονται το πάρκο σε συλλογικές παρεμβάσεις φροντίδας των δέντρων και συγκομιδής των καρπών τους. Το πάρκο παραμένει ζωντανό όσο παύουμε να αναπαράγουμε την ιδιότητα του “επισκέπτη-καταναλωτή”, μη αναθέτοντας τη φροντίδα του στα χέρια των καλοθελητών δήμων, μ.κ.ο. και επιχειρηματιών. Το συλλογικό μάζεμα των καρπών αποτελεί μια ακόμη πρόταση που αφορά στο μπλοκάρισμα της κατανάλωσης αγαθών δια χρηματικού αντιτίμου. Να θυμηθούμε ξανά ότι τα δέντρα και οι καρποί είναι για όλες και όλους μας, ότι δεν χρειάζεται να πληρώνουμε προκειμένου να καλύψουμε βασικές μας ανάγκες, να διερευνήσουμε τρόπους μακριά από τους κυρίαρχους, μέσα από αυτοοργανωμένες διαδικασίες, αντιιεραρχικά και αδιαμεσολάβητα.

…ακυρώνουμε στην πράξη τις γελοίες απαγορεύσεις με τη συλλογική συγκομιδή και φροντίδα των δέντρων και την αυτοδιαχείριση της γης.

Η γη και οι καρποί της είναι για όλες και όλους

Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω): Άνοιγμα μαθημάτων αυτομόρφωσης

αναδημοσίευση από το site της Κατάληψης Σινιάλο:

 *ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΜΑΔΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΙΝΙΑΛΟ

Μετά από δυο χρόνια μαθημάτων αυτομόρφωσης και εργαστηρίων για το Ελεύθερο Λογισμικό, δημιουργείται φέτος μια πειραματική ομάδα μελέτης με αντικείμενο μια διευρυμένη κριτική/θεωρητική προσέγγιση της τεχνολογίας, συνεχίζοντας παράλληλα την πρακτική ενασχόληση με τα ελεύθερα ψηφιακά εργαλεία.

Κατάληψη Αγρός: Παρέμβαση στο πάρκο τρίτση ενάντια στη διαχείρισή του από θεσμικούς φορείς και ιδιώτες

Αναδημοσίευση από το blog της Κατάληψης Αγρός:

Στα τέλη Σεπτέμβρη, ο δήμος Ιλίου περιφράσσει με ταινία εκτάσεις του πάρκου τρίτση όπου υπάρχουν ελαιόδεντρα και βάζει υπαλλήλους του σε ρόλο σεκιουριτά να τα φυλάνε, βγάζοντας παράλληλα την εξής ανακοίνωση:

«Δεν επιτρέπεται η συγκομιδή των ελιών, καθώς προορίζονται για τις ευπαθείς ομάδες του κοινωνικού παντοπωλείου Ιλίου. Ευχαριστούμε για την κατανόηση.»

Το πρωί της Κυριακής 23/10, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο πάρκο τρίτση ενάντια στη διαχείριση του πάρκου από θεσμικούς φορείς και ιδιώτες. Σύντροφοι και συντρόφισσες από την κατάληψη Αγρός μαζί με αλληλέγγυες/ους κατεβάσαμε τις ταινίες που απαγόρευαν την πρόσβαση στους ελαιώνες του πάρκου και τη συλλογή των καρπών τους, κάνοντας σαφές σε όλους όσοι εδώ και χρόνια το επιβουλεύονται ότι το πάρκο δεν είναι τσιφλίκι κανενός δήμου ή φορέα διαχείρισης. Η γη και οι καρποί της είναι για όλες και όλους.

Αμέσως μόλις ξεκινήσαμε να κόβουμε τις κορδέλες εμφανίστηκαν οι γνωστοί για τον υπερβάλλοντα ζήλο υπέρ του προϊσταμένου τους, του δημάρχου, υπάλληλοι του δήμου Ιλίου. Είναι οι ίδιοι που χρόνια τώρα ξεκολλάνε τις πολιτικές αφίσες από τους τοίχους των γειτονιών μας, με το πρόσχημα της διατήρησης “καθαρής” της πόλης του Ιλίου, την ίδια στιγμή που τραπεζοκαθίσματα κατακλύζουν το λιγοστό χώρο στις πλατείες επιβάλλοντας την αισθητική της κατανάλωσης και των εμπορευμάτων. Οι γελοίες απειλές τους όσο και η προσπάθεια βιντεοσκόπησης της παρέμβασης φυσικά αποκρούστηκαν. Για μια ακόμη φορά αναδείχτηκαν σε θλιβερό παράδειγμα αλλοτριωμένων υπαλληλίσκων στην υπηρεσία του αφεντικού τους.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκε κείμενο της κατάληψης Αγρός που καλεί σε συλλογική φροντίδα των δέντρων και συγκομιδή των καρπών τους την Κυριακή 6 Νοέμβρη, ενώ παράλληλα κρεμάστηκαν πανό και γράφτηκαν συνθήματα.

Ενάντια στο καθεστώς που προσπαθούν να επιβάλουν στο πάρκο -περιφράξεις, τεμαχισμός, κατάργηση της ελεύθερης πρόσβασης, επικράτηση των εμπορευματικών σχέσεων και διαμεσολάβηση θεσμικών φορέων (τοπικών ή κρατικών) και ιδιωτών στη σχέση μας με το δημόσιο χώρο και τα ζητήματα που συνδέονται με αυτό- προτάσσουμε την αυτοδιαχείριση της γης, συλλογικά, αντιιεραρχικά και αυτοοργανωμένα.

Ακολουθεί το κείμενο (σε μορφή pdf) που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της παρέμβασης:

Η γη και οι καρποί της είναι για όλους/ες – Κάλεσμα σε συλλογική συγκομιδή των ελιών

Στα τέλη Σεπτέμβρη, ο δήμος Ιλίου περιφράσσει με ταινία εκτάσεις του πάρκου τρίτση όπου υπάρχουν ελαιόδεντρα και βάζει υπαλλήλους του σε ρόλο σεκιουριτά να τα φυλάνε, βγάζοντας παράλληλα την εξής ανακοίνωση:

«Δεν επιτρέπεται η συγκομιδή των ελιών, καθώς προορίζονται για τις ευπαθείς ομάδες του κοινωνικού παντοπωλείου Ιλίου. Ευχαριστούμε για την κατανόηση.»

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φορείς διαχείρισης του πάρκου λειτουργούν ως τσιφλικάδες του, απαγορεύοντας την ελεύθερη πρόσβαση στη συλλογή καρπών από κατοίκους των γύρω περιοχών και αναθέτοντας το μάζεμα των καρπών των δέντρων του πάρκου σε ιδιώτες εργολάβους ή στους -πάντα πρόθυμους!- δημοτικούς υπαλλήλους του δήμου Ιλίου. Πέρα από τα οικονομικά οφέλη που αποκομίζουν με κάθε λογής εμπορική εκμετάλλευση εντός του πάρκου -μισθωμένα μαγαζάκια, παραχώρηση κομματιών του στη ΜΚΟ «γη» του υιού Κόκκαλη και τοπικούς συλλόγους, εκθέσεις ζώων σε γυάλες – ερπετάριο, λούνα παρκ και προκηρύξεις διαγωνισμών για μίσθωση νέων εκτάσεων- υπάρχει πάντα και κάτι ακόμη. Η απαγόρευση αυτή είναι ένα ακόμη δείγμα του καθεστώτος που προσπαθούν να επιβάλουν στο πάρκο: περιφράξεις, τεμαχισμός, κατάργηση της ελεύθερης πρόσβασης, επικράτηση των εμπορευματικών σχέσεων και διαμεσολάβηση θεσμικών φορέων (τοπικών ή κρατικών) και ιδιωτών στη σχέση μας με το δημόσιο χώρο και τα ζητήματα που συνδέονται με αυτό.

Είναι όμως η πρώτη φορά που για την απαγόρευση της ελεύθερης συγκομιδής των ελιών μπαίνουν οι χυδαίοι όροι της φιλανθρωπίας. Σε μια μόνιμη συνθήκη “έκτακτης ανάγκης”, όπου μεγάλα κοινωνικά κομμάτια βιώνουν καθημερινά την έντονη φτωχοποίηση, ο ανθρωπισμός γίνεται το καλύτερο εργαλείο διαχείρισης της φτώχειας και διατήρησής της. Εκκλησία, μ.κ.ο., φιλάνθρωπα ευαγή ιδρύματα (λάτση, νιάρχου κλπ), κρατικά επιδόματα-ψίχουλα σε φτωχούς αναλαμβάνουν να διαχειριστούν αυτές τις όλο και διογκούμενες ομάδες ανθρώπων. Εκείνοι που συμβάλλουν στη δημιουργία της φτώχειας εκείνοι αναλαμβάνουν να τη διαχειριστούν, ώστε να μπορεί να διατηρείται. Οργανώνοντας συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία, φαρμακεία, ιατρεία, πάντα για την παροχή βοήθειας σε «ευπαθείς ομάδες» ντόπιων. Έτσι,η έννοια της αλληλεγγύης, ως σχέση ισοτιμίας και ελεύθερης, αμφίδρομης συνεισφοράς, παραμορφώνεται και γίνεται εργαλείο διαχείρισης στα χέρια τους, κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους σε «ευαίσθητες» και «μη» ομάδες, και παίζοντας με όρους δυνατού-αδύναμου, με όρους ελεημοσύνης. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι ο ανθρωπισμός αποτελεί πυλώνα και της αντιμεταναστευτικής πολιτικής: τα “όλοι μαζί μπορούμε” και οι πολυάριθμες μ.κ.ο. αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τους περισσευούμενους “ξένους”, συμβάλλοντας στη διαχείριση ανθρώπων ως πρόβλημα προς επίλυση. Και σε αυτή την περίπτωση, οι ανθρωπιστικές παρεμβάσεις επιχειρούν να απαλείψουν από την κοινωνική συνείδηση όλες εκείνες τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, τον ίδιο τον πόλεμο και τη φτώχεια που οδηγούν τους ανθρώπους σε μετανάστευση.

Σε μια τέτοια συνθήκη έρχεται ο δήμος Ιλίου να κάνει επίκληση στο “φιλάνθρωπο συναίσθημα”, με το επιχείρημα της διάθεσης του λαδιού στους δικαιούχους του λεγόμενου κοινωνικού παντοπωλείου. Πρόκειται για μια ακόμη προσπάθεια από την πλευρά της δημοτικής αρχής να νομιμοποιήσει στην κοινωνική συνείδηση τις όποιες επιλογές της. Για τον αποικισμό του πάρκου από μαγαζάκια, για παράδειγμα, για την οποία ο δήμος Ιλίου έχει συμβάλλει τα μέγιστα, χρησιμοποιεί τον όρο “φροντίδα”, “αξιοποίηση”, οικολογική ευαισθησία”. Φυσικά οι παροχές του εν λόγω παντοπωλείου, απευθύνονται μόνο σε αυτούς που έχουν επικυρώσει τη φτώχεια τους βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων που έχουν οριστεί πάλι από κάποιους …φιλάνθρωπους νόμους, και μόνο σε δημότες Ιλίου, που, αν μη τι άλλο, αποτελούν και την εκλογική του δεξαμενή.

Παρακολουθώντας ωστόσο τις κινήσεις του δήμου Ιλίου, θα ήταν αφέλεια να πιστέψουμε στο όποιο οικολογικό-φιλάνθρωπο προσωπείο που με τόση επιμονή προσπαθεί να χτίσει. Μια καλύτερη ματιά στις γειτονιές μας αποκαλύπτει τις πραγματικές του επιδιώξεις. Πλατείες, πεζόδρομοι και άλση ασφυκτικά γεμάτα με τραπεζοκαθίσματα και εμπορικά καταστήματα, δεσμεύοντας κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου, συρρικνώνοντας τη δυνατότητα για συνάντηση και αλληλεπίδραση χωρίς τη διαμεσολάβηση της κατανάλωσης, του χρήματος. Αυτή είναι η ανάπτυξη που οργανώνουν στις γειτονιές μας: μια πραγματικότητα βασισμένη στις εμπορευματικές σχέσεις, εκεί όπου αποκλείονται όσοι και όσες δεν ανταποκρίνονται στα χρηματικά αντίτιμα, εκεί όπου επιβεβαιώνονται ξανά και ξανά όλοι οι κυρίαρχοι διαχωρισμοί, ταξικοί, έμφυλοι, φυλετικοί κ.α.

Οι τοπικές αρχές των όμορων με το πάρκο δήμων ανταποκρίνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο έργο τους: να υλοποιούν τοπικά τις κρατικές αναπτυξιακές πολιτικές. Και αυτές δεν είναι παρά άλωση και συρρίκνωση των κοινών χώρων, εμπορευματοποίηση, περίφραξη, κοινωνικός έλεγχος. Το πάρκο δεν μπορεί να παραμένει τόπος εκτός “αναπτυξιακού χάρτη”. Και ο δήμος Ιλίου, που χρόνια τώρα το διεκδικεί, φροντίζει συστηματικά να το προσθέσει ως προέκταση στην πόλη του Ιλίου, να το μεταβάλει σε τόπο περίκλειστο, αυστηρά διαμεσολαβημένο από θεσμικούς φορείς, άλλο ένα κομμάτι στην αχανή γεωγραφία της κατανάλωσης και των εμπορευμάτων, της εξατομίκευσης, της ανάθεσης. Βασικό επιχείρημά του σε αυτό είναι ότι έχει το χρηματικό πλεόνασμα να ξεκινήσει κάποιες πρώτες εργασίες, χωρίς ωστόσο να ξεχνά να διεκδικεί κρατικές επιχορηγήσεις για την “αξιοποίησή” του. Χαρακτηριστικό του χαμαιλεοντισμού του είναι ότι στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη και μετά τη δημιουργία του νέου φορέα διαχείρισης που ξαναμοιράζει την πίτα σε πολλά κομμάτια, ο δήμος Ιλίου δήλωσε ηχηρά ότι αποχωρεί από τη διεκδίκησή του. Στο τέλος όμως του ίδιου μήνα επέστρεψε για να επιβεβαιώσει τον τίτλο του κύριου τσιφλικά του, για να περιφράξει το «διεκδικούμενο» έδαφος και να προσπαθήσει να εξυπηρετήσει τα μικροπολιτικά του συμφέροντα με κινήσεις εντυπωσιασμού. Απαγορεύοντας στους κοινωνικά και ταξικά αποκλεισμένους, τους “φτωχούς” των γειτονιών μας, την πρόσβαση στις ελιές, φροντίζοντας ωστόσο για τους …φτωχούς του κοινωνικού του παντοπωλείου. Και κανένα πρόβλημα με την καταφανή αντίφαση.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο εχθρικό περιβάλλον, όπου καθημερινά οι ελάχιστοι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι περιφράσσονται και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης στα χέρια της εξουσίας, όπου οι ζωές μας εξαθλιώνονται κι εξαναγκαζόμαστε να δεχτούμε τη φτώχεια ως συνθήκη ζωής, προτάσσουμε την οικειοποίηση και τη φροντίδα του από όλους/ες εμάς, με όρους ισοτιμίας, αλληλεγγύης, αντιιεραρχικά. Ενάντια στη διαχείριση και «προστασία» του πάρκου και των καρπών του από θεσμικούς φορείς και ιδιώτες.

Ο Αγρός, το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση, κάθε χρόνο καλεί όσους/ες επισκέπτονται και φροντίζουν το πάρκο σε συλλογικές παρεμβάσεις φροντίδας των δέντρων και συγκομιδής των καρπών τους. Το πάρκο παραμένει ζωντανό όσο όσοι και όσες βρισκόμαστε σε αυτό παύουμε να αναπαράγουμε την ιδιότητα του “επισκέπτη”, φροντίζοντάς το οι ίδιοι και οι ίδιες, μη αναθέτοντάς το στα χέρια των καλοθελητών δήμων, μ.κ.ο., επιχειρηματιών. Το συλλογικό μάζεμα των καρπών επιπλέον αποτελεί και μια ακόμη πρόταση που αφορά στο μπλοκάρισμα της κατανάλωσης αγαθών δια χρηματικού αντιτίμου. Να θυμηθούμε ξανά ότι τα δέντρα και οι καρποί είναι για όλες και όλους μας, ότι δεν χρειάζεται να πληρώνουμε προκειμένου να καλύψουμε βασικές μας ανάγκες, να διερευνήσουμε τρόπους μακριά από τους κυρίαρχους. Η συγκομιδή των καρπών των δέντρων του πάρκου αλλά και εκείνων έξω από αυτό, σε άλλες γειτονιές, με συλλογικές, αυτοοργανωμένες διαδικασίες, βρίσκεται στο πλάι όλων εκείνων των παρεμβάσεων που αντιμάχονται την κανονικότητα των εμπορευματικών σχέσεων, τη λειτουργία της αγοράς, το ίδιο το χρήμα.

Προφανώς η βούλησή μας για συλλογική οικειοποίηση του πάρκου ακυρώνει στην πράξη τις γελοίες απαγορεύσεις. Έτσι, και φέτος, καλούμε σε συλλογική συγκομιδή των ελιών την Κυριακή 6/11 στις 10.00 π.μ., στην κατάληψη Αγρός.

Οκτώβρης 2016

Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση