Το βράδυ της Δευτέρας 2/5 συνελήφθη ο
αναρχικός Παύλος Χριστόπουλος, λόγω εντάλματος που εκκρεμούσε εις βάρος
του, για την ανυποταξία του που ξεκινά από το 2003. Λίγη ώρα αργότερα
πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης από περίπου 30
συντρόφισσες-συντρόφους στο Α.Τ. Ηρακλείου όπου κρατούνταν, και για
περισσότερες από δύο ώρες φωνάζονταν συνθήματα αλληλεγγύης αλλά και
ενάντια σε έθνη και στρατούς. Η επίμονη παρουσία των αλληλέγγυων
προκάλεσε αναστάτωση στο «εορταστικό κλίμα» του τμήματος και επέβαλε την
επικοινωνία με στρατιωτικό εισαγγελέα, ώστε να γίνει ακριβώς γνωστός ο
λόγος της σύλληψης του συντρόφου και η διαδικασία που θα ακολουθούσε. Να
σημειωθεί ότι στο σημείο της συγκέντρωσης, έσπευσαν πανικόβλητες όλες
οι δυνάμεις των δίας των βορείων προαστίων για να προστατέψουν το τμήμα.
Την Τρίτη 3/5, η διαδικασία του
αυτοφώρου στο στρατοδικείο του Ρουφ έληξε με αναβολή, για να
πραγματοποιηθεί πιθανότατα μέσα στο ερχόμενο φθινόπωρο. Ωστόσο, ο
σύντροφος, αφού πέρασε από εισαγγελέα στην Ευελπίδων, κρατήθηκε για μια
ακόμη μέρα προκειμένου να περάσει από δεύτερη αυτόφωρη διαδικασία, αυτή
τη φορά λόγω της άρνησής του να δακτυλοσκοπηθεί και να φωτογραφηθεί, με
την κατηγορία της απείθειας. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Οι
μπάτσοι του Α.Τ. Ηρακλείου που τον συνόδευαν, μετά τη συγκέντρωση των
αλληλέγγυων της προηγούμενης νύχτας, ζήτησαν τη μη επιστροφή του στο εν
λόγω τμήμα, μιας που τέτοιου είδους "παρεμβάσεις" ήταν πρωτόγνωρες για
την περιοχή και δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να επαναληφθούν. Έτσι,
δόθηκε εντολή να μεταφερθεί στη ΓΑΔΑ, όπως και έγινε. Εκεί, ο σύντροφος
αρνήθηκε να υποβληθεί στη γνωστή εξευτελιστική σωματική έρευνα και μετά
από ένταση με τους μπάτσους, δόθηκε εντολή να μην κρατηθεί εκεί αλλά να
μεταφερθεί στο τμήμα ασφάλειας βορειανατολικής Αττικής στο Μαρούσι.
Την Τετάρτη 4/5 εκτυλίχθηκε ένα
ακόμη επεισόδιο της δίωξης -αυτή τη φορά το λόγο είχε η αστική
δικαιοσύνη. Η έδρα αρνήθηκε την αναβολή της δίκης, παρά το ότι ο
σύντροφος δεν μπορούσε να εκπροσωπηθεί από δικηγόρο λόγω της αποχής
τους, κι ενώ δεν παρευρισκόταν στη διαδικασία ο μπάτσος μάρτυρας
κατηγορίας, αλλά και ούτε είχε δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος να κληθούν
μάρτυρες υπεράσπισης. Η δίκη για την άρνηση δακτυλοσκόπησης ξεκίνησε και
σίγουρα αποτελεί μνημείο αναφοράς για τα όσα ακούστηκαν από την έδρα.
Όταν οι αλληλέγγυοι-ες που βρίσκονταν στην αίθουσα χλεύασαν τις απόψεις
της προέδρου, εκείνη διέταξε την απομάκρυνσή τους από την αίθουσα, ενώ
στην επίμονη άρνησή τους να το κάνουν απείλησε με άμεση σύλληψή τους.
Μετά από αυτό, με την κατάθεση από την πλευρά του συντρόφου των
πολιτικών του θέσεων και την επισήμανση για την προχειρότητα της
διαδικασίας, η δίκη διακόπηκε και πήρε αναβολή για την Πέμπτη 12 Μάη.
Αν κάτι μένει από όλη αυτή την
"περιπλάνηση" σε αστυνομικά τμήματα και δικαστήρια είναι οι πολιτικές
θέσεις και αξίες του συντρόφου, θέσεις που μοιραζόμαστε μαζί του.
Κεντρική αιχμή της δίωξής του αποτελεί η ολική άρνηση στράτευσής του, η
συνειδητή μη συμμετοχή του σε καμία διαδικασία που νομιμοποιεί και
συντηρεί το μηχανισμό του στρατού, την κατεξοχήν μηχανή πολέμου και
παραγωγής θανάτου. Άρνηση και σύγκρουση με το σύνολο των θεσμικών,
ιδεολογικών και κατασταλτικών επιβολών του στρατού. Ενάντια σε κράτη,
σύνορα, πατρίδες, ενάντια στους εθνικισμούς, το ρατσισμό και σεξισμό
της δυσωδίας του στρατού. Το πρόταγμα αυτό μας αφορά όλους και όλες.
Γιατί ο στρατός ήταν και είναι πάντα μηχανισμός εδραίωσης, συντήρησης
και επέκτασης των κυριαρχικών επιλογών και δεν στρέφεται μόνο εκτός
συνόρων αλλά αποτελεί βασικό μηχανισμό εκπειθάρχησης και κοινωνικού
ελέγχου εντός συνόρων. Το τελευταίο γίνεται ιδιαίτερα έκδηλο με τη
λεγόμενη "προσφυγική κρίση". Ο στρατός πρωτοστατεί στη διαχείριση των
ανθρώπων που εξαναγκάστηκαν από τον πόλεμο ή/και τη φτώχεια σε
μετανάστευση, με το να τους στοιβάζει σε αποθήκες-ανθρώπων, να τους
επιτηρεί, να οργανώνει τις απελάσεις, να μοιράζει καταστολή και θάνατο.
Από τη συγκεκριμένη δίωξη του
συντρόφου, αναδείχτηκε κι ένα επιπλέον σημείο του αγώνα, αυτό που αφορά
στην άρνηση δακτυλοσκόπησης και φωτογράφησης από τις διωκτικές αρχές.
Πρόκειται για ένα ακόμη πεδίο που έχει ανοίξει από τους αγωνιζόμενους/ες
ενάντια στην καταγραφή, κατηγοριοποίηση, ταξινόμηση του κόσμου του
αγώνα, κοινώς σε αυτό που παλιότερα λεγόταν "φακέλωμα". Το ζήτημα αυτό
έχει ανοίξει εδώ και αρκετά χρόνια, και αναδείχτηκε κινηματικά κυρίως
μετά την αναβάθμιση των μέσων καταγραφής με λήψη γενετικού υλικού και τη
μιντιακή επίδειξη των φωτογραφιών συλληφθέντων αγωνιστών, με σκοπό τη
διαπόμπευσή τους. Δεν είναι λίγοι/ες οι συντρόφισσες και σύντροφοι που
αρνήθηκαν να υποβληθούν στη διαδικασία και δέχτηκαν γι 'αυτό ακόμη και
βασανισμούς στα αστυνομικά κολαστήρια. Αρνούμαστε αυτό το "ειδικό"
φακέλωμα που φροντίζει να γεμίζει τα κατασταλτικά συρτάρια με εν δυνάμει
κατηγορούμενους, αρνούμαστε την εθελούσια καταγραφή μας και μια πρώτη
δόση "ενοχής" που μας αποδίδει η συγκεκριμένη καταγραφή πριν καν
οδηγηθούμε στα αστικά δικαστήρια. Γιατί αναμφίβολα, η εκ των προτέρων
καταγραφή του διωκόμενου/ης με δακτυλοσκοπήσεις, φωτογραφήσεις και
λήψεις DNA, πέρα από τη συνθήκη εκφοβισμού και προσβολής που θέλει να
διαμορφώσει, δεν είναι παρά μία επίσπευση της απόδοσης ενοχής, μια εκ
των προτέρων καταδίκη που σίγουρα ξεσκεπάζει τα ψευδεπίγραφα των ιδεωδών
της αστικής δικαιοσύνης. Η απείθεια, όπως οι κατασταλτικές αρχές την
ονομάζουν, είναι αυτό που τους αντιστοιχεί.
Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας, όπως διαβάζουμε σε μια συλλογική ολική άρνηση στράτευσης.
Συνεχίζουμε να ρηγματώνουμε συλλογικά την εξουσία και τις επιβολές της, μέχρι την οριστική καταστροφή της.
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
