Σχετικά με την αντιφασιστική διαδήλωση στο Κερατσίνι, για τα 2 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Στις 18/09/15 πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική διαδήλωση στις γειτονιές του Κερατσινίου με αφορμή την συμπλήρωση 2 χρόνων από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής.
Η πορεία καλέστηκε από τα δύο αυτοοργανωμένα τοπικά σχήματα της περιοχής (την Συνέλευση πλατείας Κερατσινίου - Δραπετσώνας και τον Αυτοοργανομένου Χώρου Αλληλεγγύης και Ρήξης "Ρεσάλτο") καθώς και από σχήματα της δυτικής Αθήνας (Κατάληψη Σινιάλο - Αιγάλεω, Κατάληψη Αγρός - Πάρκο Τρίτση, Θερσίτης - Ίλιον). Το μπλοκ, πλαισιομένο τόσο από κόσμο της γειτονιάς όσο και από άλλες περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά, ξεκίνησε από την πλατεία Κύπρου (όπου ήταν και το σημείο συγκέντρωσης) φτάνοντας γύρω στα 400 άτομα.
Ακολούθησε δυναμική πορεία σε κεντρικούς και συνοικιακούς δρόμους της περιοχής, από τα Ταμπούρια, στον Αγ. Παντελεήμονα, στην Αμφιάλη με στάση στο σημείο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και επιστροφή-κατάληξη στην Πλ. Κύπρου.
Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια και αναγράφηκαν συνθήματα σε τοίχους τραπεζών. Ο συνεχόμενος παλμός, η έκφραση της αλληλεγγύης και η θετική ανταπόκριση από τον κόσμο στο πέρασμα της, ακόμα και μέσα σε μία γενικευμένη συνθήκη προεκλογικής ρητορείας, αυταπάτης και αφομοίωσης, καθιστούν σαφές ότι ο αντιθεσμικός αγώνας και ο ακηδεμόνευτος αντιφασισμός είναι ζωντανά και ριζωμένα αναχώματα στην βαρβαρότητα, τον φόβο, την ανάθεση, τον κοινωνικό εκφασισμό, τη ματαιότητα.

 ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ - ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

 ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ενάντια στον ψυχιατρικό ολοκληρωτισμό

ΠΕ 24/9 | 6μ.μ. | πλατεία Δημαρχείου Χαϊδαρίου

… για τους θανάτους που πέρασαν στα ψιλά…

Την Παρασκευή 4/9/2015 οι καπνοί από τη φωτιά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί, έφτασαν στα σπίτια όλων μας, μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών. Όλοι ρίγησαν, στενοχωρήθηκαν, τσαντίστηκαν, και μετά άλλαξαν κανάλι. Γιατί μπορούσαν. Γιατί δεν ήταν ούτε δεμένοι, ούτε κλειδωμένοι. Γιατί κανένας νόμος, καμία επιστημονική διάγνωση δεν τους ανάγκαζε να μην έχουν επιλογή. Αντίθετα, 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν (δεν πέθαναν απλώς). Γιατί εκείνοι όχι απλώς δεν μπόρεσαν, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να κάνουν αλλιώς. Δεμένοι στα κρεβάτια τους για μήνες, κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους, μόνοι. Αποστερημένοι από τη θεμελιώδη για την επιβίωση συνθήκη της ατομικής τους αυτονομίας, με τη σφραγίδα του κράτους και των θεσμών του, με τη βούλα της επιστήμης και με την ηθική νομιμοποίηση της κοινωνίας. Γιατί αυτοί οι 3 ήταν «επικίνδυνοι», το είπαν άλλωστε κι οι γιατροί. Εμείς γιατροί δεν είμαστε. Αλλά αν όλο αυτό δεν είναι τρελό τότε τι είναι?

Είναι ο τρόπος που από τη δημιουργία του το κράτος επιλέγει να διαχειρίζεται τα προβλήματά του. Ρυθμίζοντάς τα νομικά, ελέγχοντάς τα θεσμικά και ορίζοντας τρόπους κατασταλτικής διαχείρισής τους. Γιατί το ζήτημα της δημόσιας υγείας είναι στην πραγματικότητα για το κράτος ζήτημα δημόσιας τάξης. Γιατί το πραγματικό του πρόβλημα είναι οι από τα κάτω ταξικά προσδιορισμένοι, οι «επικίνδυνοι», οι «τρελοί» και το πώς θα τους διαχειρίζεται και θα τους καταστέλλει. Γιατί μπορεί η ασθένεια να είναι διαταξική, η «θεραπεία» όμως έχει ταξικό πρόσημο. Γι’ αυτόν και για κανέναν άλλο λόγο η αποασυλοποίηση είναι στην πραγματικότητα αποχρηματοδότηση. Οι ανασφάλιστοι και οι φτωχοί «τρελοί» κοστίζουν. Όχι μόνο σε φάρμακα και θεραπεία, αλλά και σε φροντίδα. Άστους εκεί κλειδωμένους και δεμένους, να περιμένουν τη θανατική τους καταδίκη, γιατί όλα τα άλλα κοστίζουν.

Είναι επίσης ο τρόπος που η επιστήμη, έπαιξε διαχρονικά τον θεσμικό της ρόλο στην επίτευξη του κοινωνικού ελέγχου, στη διαχείριση δηλαδή των προβλημάτων του κράτους. Η ψυχιατρική, μέσα από το δογματικό στόμα του «ειδικού» όριζε από την γέννησή της το τι σημαίνει κανονικό και τι μη-κανονικό, τι σημαίνει υγιές και τι σημαίνει νοσηρό, τι σημαίνει θεραπεία. Έτσι ανάλογα με τα κοινωνικά ήθη, έβγαζε και τις διαγνώσεις. Ανάλογα με την τεχνολογική εξέλιξη και τη χρηματοδότηση, έβγαζε τις θεραπείες. Τι κι αν έκανε λάθη, λάθη γίνονται. Δεν έγινε και τίποτα που τα λάθη μετριούνται σε εκατομμύρια νεκρούς, βασανισμένους και ακρωτηριασμένους ανθρώπους. Τι κι αν πέρασαν τη ζωή τους μέσα στα ψυχιατρεία οι γυναίκες, οι ερωτευμένοι νέοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι άεργοι και οι άνεργοι, οι περιθωριακοί, οι σκλάβοι, οι πολιτικά αντιφρονούντες. Τι κι αν οι θεραπείες ήταν εγκλεισμός, απομόνωση, φάρμακα, δεσίματα, ηλεκτροσόκ, λοβοτομές, ευνουχισμοί. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν με αρχαία ιστορία, ας κοιτάξει κανείς τι είδους διαταραχές ορίζονται στις μέρες μας, τι θεραπείες εφαρμόζονται, πόσοι νεκροί προστίθενται στη λίστα.

Είναι τέλος, ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα, ανάλογα με το ποιος είσαι, από πού είσαι, πόσα λεφτά και τι κοινωνικές σχέσεις έχεις. Είναι η εικόνα του τι συμβαίνει όταν είσαι στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Όταν για σένα νοιάζονται μόνο αν ο θάνατός σου προκαλεί φρίκη, δεμένος σε ένα κρεβάτι ή ξεβρασμένος σε μια παραλία. Και μόνο όταν αυτό γίνει γνωστό, μόνο όταν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από κάγκελα και τοίχους ή πίσω από την απόσταση των χιλιομέτρων. Καμιά κουβέντα για το τι συνέβαινε όταν ήσουν ζωντανός. Γιατί αν δεν καταφέρει η λυπηρή σου ιστορία να φτάσει στην οθόνη του σπιτιού μας, για σένα αρμόδιοι είναι οι ειδικοί. Ό,τι στολή κι αν φοράνε. Εμείς γιατροί δεν είμαστε. Αλλά αν το κράτος, οι θεσμοί, η επιστήμη και η κοινωνία θεωρούν ότι αυτή η πραγματικότητα είναι υγιής, τότε εμείς είμαστε όλοι τρελοί!

αναδημοσίευση απο  http://papoutsadiko.espivblogs.net/archives/5715

ΔΡΑΣΗ αντικρατική, αντιθεσμική, αντικαπιταλιστική, αντιφασιστική, στις ΚΑΛΠΕΣ ΑΠΟΧΗ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/9/15, 6.00μμ, ΠΛ. ΚΥΠΡΟΥ (ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ), 2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

η αφίσα καλέσματος

η αφίσα σε pdf 

2 χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα

από τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής στο Κερατσίνι

Το κράτος και οι θεσμοί του αποφάσισαν να ''παραδειγματίσουν'' τη χρυσή αυγή, προφυλακίζοντάς την, για να την απελευθερώσουν 18 μήνες μετά ώστε ''σωφρονισμένη'' πια να διεκδικεί τις άκρα δεξιές καρέκλες του κοινοβουλίου ενώ θα κραδαίνει ξανά τα ανώνυμα μαχαίρια της σε κάθε τι διαφορετικό.

Η αφήγηση της εθνικής ενότητας, εδραιωμένη και ενσωματωμένη στο λόγο της αριστερής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους “άψογους” ακροδεξιούς συγκυβερνούντες των ΑΝΕΛ, νομιμοποίησε κοινωνικά φασίζοντα χαρακτηριστικά. Μαζί με τη διασπορά ψευδαισθήσεων  επέτεινε την αδρανοποίηση των κοινωνικών αγώνων για να φέρει εντέλει ένα τρίτο μνημόνιο ισοπέδωσης και λεηλασίας στο όνομα πάντα της σωτηρίας του έθνους και της πατρίδας.

Οι τεράστιες μετακινήσεις προσφύγων κυρίως από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αποτέλεσμα των πολέμων και της κυριαρχικής καταδυνάστευσης με συμμετοχή του ελληνικού κράτους, εμφανίζονται ως πρόβλημα προς διαχείριση, ανθρωπιστική ή κατασταλτική. Η θεσμική αδράνεια και αδιαφορία, ως κρατική λογική και διαχείριση, με τη συνεπικουρία των ΜΜΕ οξύνει τον διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό ενώ οι κοινωνικές αντιστάσεις, όντας απονεκρωμένες, δεν διασυνδέονται με τη δίκαιη αγανάκτηση των προσφύγων και των μεταναστών.

Η κατάρρευση του εμπορίου ελπίδας υπό το θεαματικό πρίσμα των “σκληρών” διαπραγματεύσεων, της χρηματοοικονομικής ομαλότητας και του δημοψηφίσματος, οδήγησαν ξανά σε εκλογές. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα γιατί τα φορτώνει στους υπηκόους της, προκειμένου να επανα-νομιμοποιήσει το συνεχιζόμενο βάθεμα της υλικής, πνευματικής και συναισθηματικής φτώχειας, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και της καταστολής.

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΣΤΑΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ, ΤΙΣ ΘΕΣΜΙΚΕΣ "ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ" ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

ΔΕΝ ΤΡΕΦΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/9, 6.00μμ

Πλ. Kύπρου (Δημαρχείο) στο Κερατσίνι

Ρεσάλτο(Κερατσίνι), Συνέλευση Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Κατάληψη Σινιάλο(Αιγάλεω), Θερσίτης(Ίλιον), Κατάληψη Αγρός(Πάρκο Τρίτση, Ίλιον)

 

κείμενο που μοιράζεται στις γειτονιές μας

το κείμενο σε μορφή pdf

Λεωφορεία πρόσβασης:

Από ΗΣΑΠ Πειραιά: Λεωφορείο 843 (Πειραιάς-Πέραμα), στάση Ταμπούρια, 150μ από πλ. Κύπρου

Από ΗΣΑΠ Πειραιά: Τρόλεϊ 17 (Πειραιάς-Κερατσίνι), στάση Χάιδος, 150μ από πλ. Κύπρου

Από Μενάνδρου: Λεωφορείο Β18 (Ομόνοια-Πέραμα), στάση Ρομάντζο (επί της Σαλαμίνος), 500μ από πλ. Κύπρου

Αφίσα της συνέλευσης συλληφθέντων της αντιφασιστικής πορείας στο Κερατσίνι 18.09.2014

τέλος καλοκαιριού 2015...

«vulgus vult decipi, ergo decipiatur»

«ο λαός επιθυμεί να εξαπατηθεί, ας τον εξαπατήσουμε»

(χρυσός κανόνας των ρωμαίων αυτοκρατόρων)

• Tα τελευταία χρόνια τα γνωστά (περισσότερο ή και λιγότερο) κυριαρχικά παιχνίδια συμφερόντων που προκαλούν κοινωνικά δράματα σε τόπους, που σχεδόν μας περιβάλλουν, έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο και εδώ και κάποιους μήνες έχει αποκτήσει μία πρωτοφανή ορατότητα σχεδόν σε όλα τα βαλκάνια. Μία εικόνα ενός ελάχιστου κομματιού αυτού του πλανήτη, του χάρτη της μεσογείου, αρκεί...

Όπως θα αρκούσε απλώς και μία παράθεση ονομάτων: τυνησία, λιβύη, αίγυπτος, παλαιστίνη, συρία, τουρκία (τόποι που βρεχόμαστε από την ίδια θάλασσα), νιγηρία, σουδάν, ιράκ, ιράν, κουρδιστάν, ουκρανία. Είναι εξαιρετικά ευφυές πώς αυτά τα δράματα, που προκάλεσε ο διαφωτισμένος, εθνικός, επιστημονικός, καπιταλιστικός ρεαλισμός κατάφερε παράλληλα, στον 20ο και 21ο αιώνα, να τα διακρίνει σε σπουδαία και λιγότερο σπουδαία, να εγκληματοποιήσει τη μετακίνηση ανθρώπων, να διαχωρίσει στην πορεία την μετακίνηση ή και την φυγή πληθυσμών σε προσφυγιά και μετανάστευση, να διαχωρίσει την προσφυγιά σε κατηγορίες όπως και τη μετανάστευση σε λαθρό- και παράτυπο- και νόμιμη κλπ. Για να φτάσουμε, σήμερα, σε αυτόν τον τόπο που ζούμε, να προκαλείται κι ένας επιπλέον διαχωρισμός που αφορά στους ίδιους αυτούς μετακινούμενους και ήδη διαχωρισμένους πληθυσμούς: στις καλές, προσφυγικές οικογένειες με τα παιδάκια -που απλώς επιθυμούν να κατευθυνθούν προς τους συγγενείς τους που κατοικούν στις βόρειες χώρες- και σε εκείνα τα «προς έρευνα» άτομα (της ίδιας διαχωρισμένης «ομάδας προσφύγων») -με ενδεχόμενη ροπή προς τη βαρβαρότητα και την εγκληματικότητα. Οι εντεινόμενοι διαχωρισμοί των ανθρώπων, σε βαθμό διάσπασης του μιονίου, δεν συμβαίνουν μόνο μπας και καταφέρουν τα κράτη, οι νόμοι, οι θεσμοί, οι οργανισμοί και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις να χωρέσουν στα απειροελάχιστα όρια τους όλα αυτά τα δράματα που προκαλούν (ή διορθώνουν) για να τα διαχειριστούν και να τα εκμεταλλευτούν. Ούτε συμβαίνουν μόνο και μόνο για να τα χωρέσει η λογική του βλέμματος του εκάστοτε θεατή (του ανθρωπιστή, του χριστιανού, του πιστού, του αριστερού, του δεξιού, του φασίστα ή ναζιστή…). Το κυριότερο είναι πώς αυτή η διάσπαση προκαλεί τη διάχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού σε κάθε ανθρώπινο κύτταρο, ώστε όταν δεν κατορθώνουν να επιβάλλουν νέες διακρίσεις να τις προκαλούν και να τις δημιουργούν οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι.

• Εν τω μεταξύ και σε παραλληλία, από το 2010 και μέχρι «όποτε», μας ανέβασαν στο τρενάκι της κρίσης το οποίο οι ιθύνοντες δεν το σταματάνε κι όποιος αντέξει. Οι εξατομικευμένες αντιδράσεις ποικίλουν μέσα στα χρόνια: κάποιοι γελάνε, κάποιοι κλαίνε, κάποιοι κρύβονται, κάποιοι φωνάζουν, κάποιοι τσακώνονται, κάποιοι βρίζουν, κάποιοι ξερνάνε, κάποιοι αρρωσταίνουν, κάποιοι κάνουν υπομονή, κάποιοι προσεύχονται, κάποιοι τρομοκρατούνται, κάποιοι πεινάνε, κάποιοι είναι ψύχραιμοι, κάποιοι ψάχνουν να βρουν τρόπους να κατέβουν στα μουλωχτά, κάποιοι πετάνε κάποιους άλλους στις ράγες μπας και σταματήσει, κάποιοι τρελαίνονται, κάποιοι αυτοκτονούν… Οι συστημικές επιλογές, από την άλλη, αν και δοκιμάζουν και δοκιμάζονται (από τα αναγκαία μνημόνια, τις επιτυχείς διαπραγματεύσεις, στα capital control και τα δημοψηφίσματα κλπ), τόσο οι υπερεθνικοί θεσμοί, όσο και σύσσωμο το κοινοβουλευτικό φάσμα (και όλοι αυτοί οι wanna be «σωτήρες με καρέκλα στο κοινοβούλιο»), αλλά και το σύνολο του κεφαλαίου (μικρού, μεσαίου, μεγάλου και πολυεθνικού) -είτε συμφωνούν και διαφωνούν, είτε λαϊκίζουν και ακαδημαϊκίζουν, είτε μελετούν και πειραματίζονται, είτε υπόσχονται και αναιρούν- πάντα αφήνουν και θα αφήνουν ανέπαφο από τις δοκιμασίες τον κοινό τους τόπο: τον κοινωνικό εξανδραποδισμό, την υποτέλεια, τον έλεγχο, την επισφάλεια, την εκμετάλλευση, την ανέχεια, την αδρανοποίηση.

Αδιέξοδο;
Κανένα αδιέξοδο!

Η σοσιαλδημοκρατία αριστεύει για άλλη μια φορά στα εξουσιαστικά μαθήματα έκτακτης ανάγκης όσον αφορά στη διάχυση και ανάπτυξη του ανθρωπιστικού φόβου και της διάνοιξης λεωφόρων για την ανάδυση (αχρείαστος να’ ναι) του κοινωνικού κανιβαλισμού. Οι φασίστες αριστεύουν στο μάθημα της δημοκρατικής υπομονής ακονίζοντας ανώνυμα μαχαίρια. Οι κεντρώοι, οι νεοφιλελεύθεροι και οι cool αριστεύουν στο μάθημα του μεταφυσικού αυτάρεσκου ορθολογισμού μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας. Και οι σταλινικοί αριστεύουν στο μάθημα ύπαρξης αντίπαλου ιδεολογικού αλλά αφομοιώσιμου δέους αλλά και στο παιχνίδι «σταλέγακιας ακούνητος, αγέλαστος…». Ας περιμένουμε λοιπόν την απευθείας μετάδοση της ντόπιας συστημικής απονομής των αριστείων! Η απονομή θα περιλαμβάνει νεκρούς από πείνα, από πνιγμούς, από ρατσιστικές δολοφονίες και ξυλοδαρμούς, θα περιλαμβάνει δημοψηφίσματα και διαγωνισμούς εθνικής ομοψυχίας και κυριαρχίας, θα περιλαμβάνει άνεργους, φτωχούς, άρρωστους και αυτοκτονημένους, θα περιλαμβάνει ευρώ, δραχμές, δολάρια και ρούβλια, θα περιλαμβάνει διαγωνισμούς ρεαλισμού, ρατσισμού και ριζοσπαστικότητας, θα περιλαμβάνει διαφημίσεις διαδηλώσεων και πογκρόμ, θα περιλαμβάνει μαγκιά, θα περιλαμβάνει selfies, twitter και facebook, θα περιλαμβάνει, όπως υπόσχεται κάθε φορά, πολλά! Εκλογές...